| Και γι’ αυτ πρπει να αναλβομε διπλ πλεμο. Γιατ δεν εναι αρκετ η σωματικ νηστεα για να αποκτσομε την τλεια σωφροσνη και αληθιν αγνεα, αν δεν ακολουθε και συντριβ καρδας και πυκν προσευχ προς τον Θε και συχν μελτη των Γραφν και κπος και εργασα των χεριν, τα οποα μπορον να αναστλλουν τις ακατστατες ορμς της ψυχς και να ανακαλον την ψυχ απ τις αισχρς φαντασες. Προπντων βοηθ η ταπενωση της ψυχς, χωρς την οποα οτε την πορνεα, οτε λλο πθος μπορε κανες να νικσει. Πρτα – πρτα λοιπν πρπει με κθε προσοχ να φυλγει κανες την καρδι του(Παροιμ. 4, 23) απ ρυπαρος λογισμος. Γιατ απ την καρδι βγανουν – πως επε ο Κριος – διαλογισμο πονηρο, φνοι, μοιχεες, πορνεες και τα λοιπ(Ματθ. 15, 19). Και η νηστεα δεν χει διαταχθε μνον για κακοπθεια του σματος, αλλ και για την προσοχ και νηφαλιτητα του νου, για να μη σκοτιστε ο νους απ τη πολυφαγα και γνει αδνατος στην επιτρηση των λογισμν. Πρπει λοιπν χι μνο στη σωματικ νηστεα να βζομε λη την επιμλει μας, αλλ και στην προσοχ των λογισμν και στην πνευματικ μελτη, χωρς τα οποα εναι αδνατο να ανβομε στο ψος της αληθινς αγνεας και καθαρτητας. Πρπει λοιπν να καθαρζομε πρτα, σμφωνα με την εντολ του Κυρου, το εσωτερικ του πιτου και του ποτηριο, για να γνει και το εξωτερικ τους καθαρ(Ματθ. 23, 26). Γι’ αυτ ακριβς, αν υπρχει μσα μας η φροντδα να πολεμσομε νμιμα και να στεφανωθομε(Β Τιμ. 2, 5), αφο νικσομε το ακθαρτο πνεμα της πορνεας, να μην χομε θρρος στη δικ μας δναμη και σκηση, αλλ στη βοθεια του Κυρου μας και Θεο. Γιατ δεν παει ο νθρωπος να πολεμεται απ αυτ το πνεμα, μχρις του πιστψει αληθιν τι χι με τη δικ του επιμλεια και το δικ του κπο, αλλ με τη βοθεια του Θεο ελευθερνεται απ αυτ την αρρστια και ανεβανει στο ψος της αγνεας. Και αυτ εναι υπθεση πνω απ τη φση. κατ κποιο τρπο υπερβανει το σμα εκενος που χει υποτξει τους ερεθισμος της σρκας και τις ηδονς της. |
| Γιατ η πστη εναι να εδος ρζα και κορωνδα της θεοποιο ησυχας, πως λει και ο Ιωννης της Κλμακος: «Αν δεν πιστψεις, πς θα ησυχσεις;». Και ο θεος Δαβδ: «Επστεψα, γι’ αυτ μλησα»(Ψαλμ. 115, 1). Και ο μγας Απστολος Παλος: «Η πστη εναι η πραγματικ παρξη σων ελπζομε, η χειροπιαστ απδειξη πραγμτων που δε βλπομε»(Εβρ. 11, 1), και: «Ο δκαιος θα ζσει εξαιτας της πστες του»(Ρωμ. 1, 17). Και ο Κριος στους μαθητς, που του ζτησαν να τους προσθσει πστη, επε: «Αν εχατε πστη σο να κκκο σινπι, θα λγατε σ’ αυτ τη μουρι «ξεριζσου και φυτψου στη θλασσα» κι εκενη θα σας υπκουε»(Λουκ. 17, 5–6)· επε ακμη: «Αν χετε πστη και δεν αμφιβλλετε, δε θα κνετε μνο το θαμα της συκις, αλλ κι αν πετε σ’ αυτ το βουν «σκω και πσε στη θλασσα», θα γνει· και λα σα ζηττε στην προσευχ με πστη, θα τα λβετε»(Ματθ. 21, 21–22) και: «Η πστη σου σε σωσε»(Ματθ. 9, 22). Γρφει και ο σιος Ισακ: «Η πστη εναι πι λεπτ απ τη γνση, πως και η γνση εναι πιο λεπτ απ τα αισθητ. Γι’ αυτ λοι οι γιοι που αξιθηκαν να φτσουν σ’ εκενη την κατσταση, δηλαδ στην κσταση προς το Θε, ζονε με τη δναμη της πστεως μσα στην τρυφ της υπερφυσικς εκενης καταστσεως. Λγοντας πστη εδ, δεν εννοομε την πστη στις τρεις προσκυνητς και θεες Υποστσεις και στην ξεχωριστ απ’ λα ιδιατερη φση της διας της Θετητας και στη θαυμαστ νσαρκη Οικονομα του Λγου με την πρσληψη της δικς μας φσεως, αν και η πστη αυτ εναι πολ υψηλ. Αλλ εννοομε εκενη την πστη η οποα ανατλλει μσα στην ψυχ απ το φως της χρης με τη μαρτυρα της δινοιας και στηρζει την καρδι να μην ταλαντεεται, γεμτη απ την ελπδα που απχει απ κθε οηση. Αυτ η πστη δε φανερνεται στη σωματικ ακο, αλλ δεχνει στα πνευματικ μτια τα μυστρια τα κρυμμνα στην ψυχ και τον κρυπτ θεκ πλοτο, που κρβεται απ τα μτια των σαρκικν ανθρπων και φανερνεται με τη χρη του Πνεματος σ’ εκενους που μετχουν στο τραπζι του Χριστο με την εντρφηση στους νμους Του, πως επε ο διος, τι «αν φυλξετε τις εντολς μου, θα σας αποστελω τον Παρκλητο, το Πνεμα της αλθειας, το οποο ο κσμος δεν μπορε να δεχθε, κι Εκενος θα σας διδξει λη την αλθεια»(Ιω. |
| Ο Θες μας πλασε για να γνομε κοινωνο της θεας φσεως(ΒΠετρ. 1, 4) και μτοχοι της αιωνιτητς Του, και να φανομε μοιοι με Αυτν(Α’ Ιω. 3, 2), θεομενοι μσω της θεας χρης. Για τη θωση αυτ συστθηκαν και εξακολουθον να υπρχουν τα ντα, και γι’ αυτν τα μη ντα καρποφρησαν και γννησαν τα ντα. Αν επιθυμομε να ονομαζμαστε και να εμαστε του Θεο, ας αγωνιστομε να μην προδσομε το Λγο με τα πθη, πως ο Ιοδας, να Τον αρνηθομε πως ο Πτρος(Ματθ 26, 14–16 και 69–75). ρνηση του Λγου εναι να αποφγομε να κνομε το καλ απ φβο, και προδοσα εναι η μπρακτη θεληματικ αμαρτα, καθς και η ορμ προς την αμαρτα. Κθε θλψη καταλγει σε χαρ, και κθε κπος σε ανπαυση, και κθε ατιμα σε δξα. Και γενικ, το τλος λων των θλψεων για την αρετ εναι το να βρεθε κανες μαζ με το Θε και να μενει μ’ Αυτν για πντα και να απολασει την αινια ανπαυση που δεν χει πρας. Ο Θες θλοντας να μας ενσει μεταξ μας χι μνο κατ τη φση, αλλ και κατ τη γνση, και παρακινντας ως αγαθς προς αυτ λους τους ανθρπους, χραξε τις σωτριες και φιλνθρωπες εντολς για μας, και νεκα τοτου νομοθτησε να ελεομε και να ελεομαστε(Ματθ. 5–7). Η φιλαυτα και η εξυπνδα των ανθρπων, αφο και τους συνανθρπους και το Νμο ετε τους παραμρισε, ετε τους σοφιστεθηκε, κατακομμτιασε σε πολλ μρη τη μια ανθρπινη φση· και αφο εισγαγε και εξπλωσε την αναισθησα που επικρατε τρα σ’ αυτ, πλισε με την προαρεση την φση εναντον του εαυτο της. Γι’ αυτ, ποιος με σφρονα λογισμ και γενναο φρνημα μπρεσε να διαλσει αυτ την αντφαση της φσεως, ελησε πρτα-πρτα τον εαυτ του, γιατ συμμρφωσε την προαρεσ του σμφωνα με τη φση, και κατφυγε στο Θε κατ την προαρεση λγω της φσεως. Και δειξε στον εαυτ του τι σημανει το «κατ’ εικνα» και πς ο Θες στην αρχ, δημιουργντας τη δικ μας φση πως πρεπε, μοια με τον εαυτ Του και ολοκθαρο απεικνισμα της αγαθτητς Του, της εξασφλισε την ταυττητα με τον εαυτ της σε λα, να εναι μαχη, ειρηνικ, χωρς εναντιτητες, δεμνη σφιχτ με το Θε και τον εαυτ της μσω της αγπης, η οποα μας εξαρτ με τον πθο απ τον Θε και μας συνδει μεταξ μας με τη συμπθεια. |
| 74 . ταν τα πθη πψουν να ενεργον, ετε γιατ αποκπτονται οι αιτες, ετε γιατ οι δαμονες δολως υποχωρον, ακολουθε η υπερηφνεια. 75 . Η ταπενωση και η ταλαιπρηση της σρκας ελευθερνουν τον νθρωπο απ κθε αμαρτα. η πρτη καταργε τα πθη της ψυχς, η λλη τα πθη του σματος. Γι’ αυτ λει ο Κριος: «Μακριοι σοι χουν καθαρ καρδι διτι αυτο θα δουν τον Θε»(Ματθ. 5, 8). Θα δουν τον Θε και τους θησαυρος Του, ταν με την αγπη και την εγκρτεια καθαρσουν τον εαυτ τους. Και τσο περισστερο θα Τον δουν, σο επιτενουν την κθαρση. 76 . Σκοπι απ την οποα βλπει κανες τους λγους κθε αρετς εναι η τρηση του νου, πως ο παλαις εκενος φρουρς του Δαβδ φανρωνε την «περιτομ της καρδις»(ΒΒασ. 18, 24). 77 . πως ταν βλπομε με τα μτια μας εκενα που βλπτουν, βλαπτμαστε, τσι και ταν συλλογιζμαστε με το νου μας πονηρος λογισμος. 78 . πως ταν χτυπσει κανες την ρζα του φυτο, το ξερανει ολκληρο, τσι συμβανει και ταν χτυπηθε απ τους πονηρος λογισμος η καρδι του ανθρπου. Πρπει να προσχομε κθε στιγμ, γιατ οι δαμονες ποτ δεν κθονται αργο. 79 . Ο Κριος, θλοντας να δεξει τι κθε εντολ την εκτελομε απ χρος, εν η υιοθεσα που προσφρει, συντελεται στους ανθρπους με το αμα Του, λει: «ταν κνετε σα χετε διαταχθε, να πετε τι εμαστε αχρεοι δολοι και κναμε αυτ που οφελαμε»(Λουκ. 17, 10). Γι’ αυτ δεν εναι μισθς ργων η Βασιλεα των Ουρανν, αλλ χρη και δωρε του Κυρου που χει ετοιμσει για τους πιστος δολους Του. Δεν απαιτε ο δολος την ελευθερα ως μισθ, αλλ ευχαριστε ως οφειλτης και την περιμνει ως δωρε. 80 . Ο Χριστς πθανε για τις αμαρτες μας, σμφωνα με τις Γραφς(ΑΚορ. 15, 3), και σε σους Τον υπηρετον καλς, χαρζει την ελευθερα. Γιατ λει: «Εγε δολε χρσιμε και πιστ. στθηκες πιστς στα λγα, θα σου εμπιστευθ πολλ. λα μσα στη χαρ του Κυρου σου»(Ματθ. 25, 21). Αλλ δεν εναι ακμη δολος πιστς εκενος που στηρζεται στην απλ και ψιλ γνση, αλλ εκενος που δεχνει την πστη του με την υπακο στον εντολοδτη Χριστ. |
| Εμες μως που ακομε μνο απ τις Γραφς, οφελομε πντοτε να σχολζομε και να μελετομε, για να εντυπωθε με την πολυκαιρα ο πθος του Θεο μσα στην καρδι μας, πως λει ο γιος Μξιμος, και πως καναν οι Πατρες, πριν λβουν την αυτματη γνση. λος ο πθος των Μαρτρων εχε πετξει προς τον Κριο μνο και ενθηκε μαζ Του με αγπη και δοξολογα· πως επε και ο Δαμασκηνς περ των τριν παδων: «Αψηφντας τον κνδυνο της ζως τους, για χρη των πατρων νμων, οι μακριοι παδες στη Βαβυλνα καταφρνησαν την παρλογη προσταγ του βασιλι. Και μσα στη φωτι, η οποα δεν τους βλαψε, ψαλλαν επξιο μνο στο Θε(Δαν. 3)». Και εναι ελογο. ταν κανες αισθανθε τα θαυμσια του Θεο, εξσταται τελεως και λησμονε κι αυτ την πρσκαιρη ζω του, απ την κατανηση των θεων Γραφν, πως λει ο γιος Ισακ. χι πως εμες που νιθομε σως λγη κατνυξη απ τις Γραφς και εξαιτας της ραθυμας, της λησμοσνης και της γνοις μας σκοτιζμαστε πλι και γινμαστε ανασθητοι απ τα πθη μας.Γιατ ποιος με το πνθος καθαρστηκε απ τα πθη, αυτς αισθνεται τα μυστρια που εναι κρυμμνα σε λες τις Γραφς και εκπλσσεται απ’ λα, ιδιατερα μλιστα απ τα ργα και τα λγια που αναφρει το Ευαγγλιο, και απ το πς η σοφα του Θεο κανε τα δσκολα εκολα, στε σιγ – σιγ να κνει τον νθρωπο θε. Τον κνει αγαθ, στε να μπορε να αγαπ και τους εχθρος του. Τον κνει οικτρμονα, πως εναι οικτρμων ο Πατρας(Λουκ. 6,36). Τον κνει απαθ, ως τον απαθ Θε. Τον κνει να χει κθε αρετ και την τελειτητα, πως τλειος εναι ο Πατρας(Ματθ. 5,48). Και γενικ, αυτ το γιο βιβλο διδσκει τον νθρωπο σα πρπουν στο Θε, για να γνει θσει θες ο νθρωπος. Και ποιος δε θαυμζει το περιεχμενο του αγου Ευαγγελου; Απ μνη την προαρεση, χαρζει κθε ανπαυση και σ’ αυτν τον κσμο και στον μλλοντα με μεγλη τιμ, πως λει ο Κριος: «ποιος ταπειννει τον εαυτ του, θα υψωθε»(Λουκ. 18,14). Και αυτ μαρτυρεται απ το τι ο Πτρος, αφο φησε τα δχτυα, λαβε τα κλειδι της βασιλεας των ουρανν(Ματθ. |
| Τταρτη εκατοντδα περ αγπης, κεφ. 63 (Φιλοκαλα, τμος Β, σελ. 97). Γιατ ο εχθρς χει τη συνθεια να μην κνει πντοτε πλεμο φανερ, πως λει ο Χρυσστομος. Αν κανε φανερ πλεμο, ττε δεν θα πφταμε εκολα στις παγδες του πολλο, στε να βρεθον λγοι οι σωζμενοι(Λουκ.13,23), πως λει ο Κριος. Αλλ ταν θελσει ο εχθρς να ρξει κποιον σε μεγλα αμαρτματα, τον κνει πρτα να αμελε στα μικρ και αφαν: πριν απ τη μοιχεα, τον ρχνει στο συχν και ακλαστο κοταγμα· πριν απ το φνο, στο μικρ θυμ· πριν απ το σκοτισμ του νου, στο μικρ περισπασμ· και πριν απ τον περισπασμ, του παρουσιζει τη δθεν ανγκη του σματος. Γι’ αυτ ο Κριος, που εναι η σοφα του Πατρα(Α Κορ. 1,24) και προγνωρζει τα πντα, προλαμβνοντας τις πανουργες του διαβλου, διατζει τους ανθρπους να κβουν απ πριν τις αφορμς, για να μη νομζομε τι εναι ευκολοσυγχρητα τα μικρ και πφτομε ελεειν στα φοβερ και μεγλα αμαρτματα. Για το λγο αυτ λει: «Ακοσατε τι οι παλιο (σοι δηλαδ εχαν το Νμο) λαβαν αυτ και αυτ την εντολ· εγ μως σας λω κλπ.»(Ματθ.. 5,21–22). Εκενος λοιπν που γινε μαθητς του αγου Ευαγγελου, οφελει να προσχει στα διδγματα του Σωτρα και να τα εκτελε, για να λυτρωθε απ τις παγδες του εχθρο, και να θεωρε τις εντολς μεγλη τιμ και ευεργεσα, γιατ μπορον με μεγλη σοφα να σζουν την ψυχ. Οι εντολς εναι δρα του Θεο, και πολ ελογα, γιατ πως λει ο Αδελφθεος, κθε καλ προσφορ και κθε τλειο δρημα ρχεται απ το Θε(Ιακ. 1,17). πως λει και ο Δαμασκηνς: «ρισες τη Μητρα Σου, Χριστ, για να πρεσβεει ευπρσδεκτα για μας. Με τις προσευχς της, εθε να μας δσεις το σπλαχνικ Πνεμα που μεταδδει αγαθτητα, το οποο ρχεται απ τον Πατρα δια μσου Σου.» Εκενος που λαβε το χρισμα να προσχει τις θεες Γραφς, πως λνε οι Πατρες, βρσκει κθε καλ κρυμμνο μσα σ’ αυτς, πως λει ο Κριος: «ποιος γινε μαθητς στη βασιλεα των ουρανν»(Ματθ. 13,52), δηλαδ στην κατ Θεν σχολ και την ανγνωση των θεων Γραφν. |
| »Ταλαπωρη ψυχ μου, πες μου τρα, πο εναι οι υποσχσεις που δωσες κατ το βπτισμα; Που εναι η συμφωνα με το Χριστ και η απρνηση του σαταν; Πο εναι η φλαξη των εντολν του Θεο, πο η μμηση του Χριστο με τις σωματικς και ψυχικς αρετς, για την οποα λαβα το νομα του Χριστιανο; Πο εναι και η υπσχεση του μοναχικο σχματος; Κι αν προφασζεσαι ασθνεια σωματικ, πο εναι η πστη, η οποα αναθτει λη τη φροντδα στο Θε και με την οποα θα μποροσες και ρη να μετακινσεις, αν εχες απ’ αυτ σο να κκκο σινπι(Ματθ. 17,20); Πο εναι η ολοκληρωτικ μετνοια που απχει απ κθε ργο και λγο πονηρ; Πο εναι η συντριβ της ψυχς και το υπερβολικ και ακρτατο πνθος; Πο εναι η πρατητα, η ελεημοσνη, η καθαρτητα της καρδις απ πονηρς σκψεις, η γενικ εγκρτεια, που συγκρατε λα τα μλη του σματος και κθε νημα και θλημα που δε στρφεται στις ανγκες του σματος τη σωτηρα της ψυχς; Πο εναι η υπομον, η οποα υποφρει τις διφορες θλψεις για τη βασιλεα των ουρανν; Πο εναι η ευχαριστα σε λα, η αδιλειπτη προσευχ, η μριμνα του θαντου, τα δκρυα της λπης, αφο δεν φτασα στα δκρυα της αγπης; Πο η θεκ φρνηση που φυλει την ψυχ απ τις παγδες των εχθρν και αντιπλων; Πο η σωφροσνη που απχει απ ,τι εναι αντθετο στο Θε απορρει απ το δικ μου θλημα; Πο εναι η ανδρεα που υπομνει τα λυπηρ και χει θρρος εναντον των εχθρν με την ελπδα; Πο η δικαιοσνη που αποδδει στον καθνα το σο; Πο η ταπεινοφροσνη που γνωρζει τη δικ της ασθνεια και γνοια, και τη φιλανθρωπα του Θεο, με την οποα θα γλτωνες απ λα τα τεχνσματα του εχθρο; Πο εναι η απθεια, η τλεια αγπη και η ειρνη που ξεπερν κθε νου(Φιλιπ.4,7), με την οποα θα ονομαζμουν υις Θεο(Ματθ. 5,9); λα αυτ μπορε να τα χει ο νθρωπος που θλει, και χωρς σωματικ δναμη, με μνη την προαρεσ του.» Τι χω τχα να πω σ’ αυτ; Τι θα κνω ο ταλαπωρος; Αν και λγο μνο δειλιζω απ την λλειψη πληροφορας, επειδ στω και λγο αμλησα σε κτι οφειλμενο που μποροσα να πρξω, θα βρεθ στον δη, πως λει ο Μγας Αθανσιος. |
| Εναι τσο σκοτειν, σο νομζει τι γνωρζει· και τσο ανητη, σο αγνοε την γνοι της. λλοτε πλι, Φαρισαε τυφλ, δεν εξετζεις αν εναι καθαρ το εσωτερικ του ποτηριο, αλλ νομζεις τι πρπει να εξετζεις και να καθαρζεις απ’ ξω το ποτρι το πιτο(Ματθ. 23, 26). Οτε ακος τ λει για την κρση ο Χριστς, η αληθιν σοφα: «Μην κρνετε κατ’ ψιν, μθετε να κρνετε με κριτρια ορθ»(Ιω. 7, 24). Δεν εννοες τι δεν μπορες να κρνεις δκαια κατ το φαινμενο και να παρνεις αποφσεις ορθς; Αυτ δηλνει το «κατ’ ψιν», δηλαδ το φαινμενο. Πς λοιπν εσ, ανασθητε, χωρς να φοβσαι μτε την εντολ του Πατρα, μτε πως φανεται να εννοες τι δεν εναι εκενο που φανεται ο κυρως νθρωπος, νομζεις τι το να κρνεις απ το φαινμενο φρνει πολ μικρ ντροπ, αντ να κρβεσαι; Και φυσικ, εφσον ζεις στερημνος απ τη θεα ζω, στερημνος το φως, τη σοφα, την αλθεια και τη γνση και τα λλα μρια αγαθ που εκχνονται και μεταδδονται απ το Πνεμα, χωρς τα οποα χι μνο τα ξνα δεν μπορες να κρνεις χωρς να σφλλεις, αλλ οτε τον εαυτ σου μπορες να δεις σε ποιο βθος κακν χεις πσει. Αφαρεσε, αν σε πεθω, το δοκρι απ το μτι σου, εννο την ιδα την οηση απ το νου σου· και ττε αφο δεις, μπορες δικαιολογημνα στη συνχεια ν’ αφαιρσεις απ το μτι του αδελφο σου το σκουπιδκι, το αμρτημα δηλαδ που μπκε απροπτα και χωρς να το καταλβει(Ματθ. 7, 5). σο το εσωτερικ μτι σου δε βλπει φως νοητ, εναι φανερ το δοκρι που χει πνω του και του προξενε την τφλωση. Προτο λοιπν φροντσεις με κθε τρπο τον εαυτ σου και προτο απομακρνεις σο γνεται μακρι απ σνα το κακ, πρσεξε μην εξαπατηθες απ τον δαμονα και υποστες παθματα απ την ανοησα σου με το να επιχειρες αυτ που μνο στους φωτιζμενους ανκουν. Επισφαλς, και μλιστα πολ, αυτ η ενργεια· επικνδυνη η προσπθεια. Αυτο που πρπει να μιλσουν και κατ’ ακολουθαν να κρνουν εναι οι λυτρωμνοι απ τον Κριο, πως συμβουλεει ο ιερς Δαβδ, αυτο δηλαδ που ο Κριος λτρωσε απ τα χρια των χθρν(Ψαλμ. |
| 106 Λγεται τι κατανγονται π τν διβολο σοι κνουν ατ π κενοδοξα κα νθρωπαρσκεια π μθη π διφορα λλα παρμοια πθη. 107 Μελτησε τν λγο το ββ σακ κα δς τν λλοωσι πο δχεται ψυχ κα τν σκοτισμ κα τν πγνωσι κα τν δισταγμ γι τν πστι κα τς βλασφημες κα πς κα γιατ κα ποιο τ παθανουν ατ κα πς θεραπεονται. 108 Κα γιος σακ λγει στν διο λγο τι νθρωπος πο πσχει ατ χρειζεται φωτισμνον νθρωπο κα πο ν χ περα στ παρμοια θματα γι ν φωτισθ π ατν κα δυναμωθ. 109 Μγας Βασλειος στ πρλογ του στος κατ πλτος ρους πολ σοφ κα κτεταμνα ποδεικνει τι εναι ποχρεωμνοι λοι ο χριστιανο, μικρο κα μεγλοι, ν τηρον λες τς ντολς πο μς προστζει Κριος στ ερ Εαγγλιο, χωρς ν ξαιρεθ καμμα π ατς: Α´) Διτι Κριος ποστλοντας τος μαθητς του στ κρυγμα τος επε ν διδξουν λα τ θνη ν τηρον σες ντολς τος παργγειλε ατς: «Πηγανετε κα κνετε μαθητς μου λα τ θνη… διδσκοντς τους ν τηρον λες τς ντολς πο σς δωσα» (Ματθ. 28,19): δηλαδ χι λλες ντολς ν φυλττουν κα λλες ν παραμελον, λλ λες, λες χωρς καμα ξαρεσι. Β´) Διτι ν δν ταν ναγκαες κα παρατητες λες ο ντολς γι τ σωτηρα μας, δν θ γρφονταν καθλου στν γα Γραφ, οτε θ θ δινε ντολ Κριος ν φυλττωνται λες ποχρεωτικ. Γ´) ν Κριος μς προστσση ν γινμαστε τλειοι «Ν εσθε τλειοι» (Ματθ. 5,48) κα Παλος παραγγλλει ν εναι νθρωπος το Θεο καταρτισμνος κα σωστς κα λκληρος «γι ν εναι καταρτισμνος νθρωπος το Θεο» (Β´ Τιμ. 3,17), εναι φανερ τι τν τελειτητα ατ κα λοκλρωσι θ μς τν χαρσ φλαξις τν ντολν το Χριστο. Δ´) Διτι ο ντολς το Χριστο εναι συνδεδεμνες μα μ τν λλη σν μ κποια λυσδα, στε ποιος καταλσ κα παραβ μα μνον π τς ντολς, κενος μ τν λσι κα τν παρβασι τς μις ντολς, λνει κα παραβανει συγχρνως λες τς λλες ντολς κα δν δχεται τσο μισθ γι τς ντολς πο φλαξε, σο τιμωρα γι κενην πο δν φλαξε. |
| Η ψυχ που επιθυμε να διατηρσει την παρθενικτητ της και να ενωθε με το Θε, δεν πρπει να μνει αγν μνο απ τα φανερ αμαρτματα, πως εναι η πορνεα, ο φνος, η κλοπ, η γαστριμαργα, η κατκριση, το ψεδος, η φιλαργυρα, η πλεονεξα και τα μοια, αλλ πολ περισστερο απ τα αφαν, πως προεπαμε. Δηλαδ απ επιθυμα, κενοδοξα, ανθρωπαρσκεια, υποκρισα, φιλαρχα, δολιτητα, κακοθεια, μσος, απιστα, φθνο, φιλαυτα, υπερηφνεια και τα μοια. Κατ την Γραφ, τα εσωτερικ αυτ αμαρτματα εναι σα με τα εξωτερικ. Γιατ λει: «Ο Κριος διασκρπισε τα κκκαλα των ανθρωπαρσκων»(Ψαλμ. 52, 6), και: «Ο Κριος αποστρφεται τον αιμοχαρ και δλιο νθρωπο»(Ψαλμ. 5, 7), δεχνοντας με αυτ τι την δολιτητα ο Κριος την αποστρφεται σα με τον φνο. Επσης λει για «ανθρπους που μιλον ειρηνικ στους λλους, μσα τους μως σχεδιζουν κακ»(Ψαλμ. 27, 3), και πλι: «Μσα στην καρδι σας συλλογζεστε πς να διαπρξετε ανομες στη ζω»(Ψαλμ. 57, 3), και: «Αλομον σας, ταν λοι οι νθρωποι σς επαινον»(Λουκ. 6, 26), ταν δηλαδ επιδικετε να ακοτε καλ για τον εαυτ σας απ τους ανθρπους και κρμεστε απ τη γνμη και τους επανους τους· επειδ, πς εναι δυνατ να διαφγετε την προσοχ των ανθρπων για πντα ταν κνετε το καλ; λλωστε και ο διος ο Κριος λει: «Να λμψει το φως σας μπροστ στους ανθρπους»(Ματθ. 5, 16), αλλ προσθτει: «Να επιδικετε να πρττετε το αγαθ για τη δξα του Θεο και χι για δικ σας δξα, οτε να σας κινε ρωτας για ανθρπινους επανους». Γιατ ο Κριος φανρωσε τι οι ττοιοι νθρωποι εναι πιστοι, λγοντας: «Πς μπορετε να χετε πστη, αφο αποζηττε τον παινο ο νας του λλου και δε ζηττε τη δξα απ τον μνο Θε;»(Ιω. 5, 44). Πρσεξε και τον Απστολο, πς απαιτε ακρβεια ακμη και μχρι το φαγητ και το ποτ. Δνει εντολ, λες οι πρξεις μας να αποβλπουν στη δξα του Θεο, λγοντας: «Ετε τρτε, ετε πνετε, ετε κνετε ο,τιδποτε, λα να τα κνετε για τη δξα του Θεο»(Α Κορ. 10, 31). Και ο Θεολγος Ιωννης κατατσσει το μσος μαζ με το φνο, λγοντας: «Αυτς που μισε τον αδελφ του εναι ανθρωποκτνος»(Α Ιω. 3, 15). |
|
|
