| Οι απστολοι μλησαν σε διφορες γλσσες σε απντηση του προφητευμενου απ τον προφτη Ιωλ για τις τελευταες μρες, οι οποες ταν αντιληπτς απ " αυτος ως οι μρες του ερχομο του Χριστο: «ν τας μραις κεναις κχε π το Πνεματς μου, κα προφητεσουσι».(Πρξεις 2, 18).Η προφητεα εναι προραση της Καινς Διαθκης στην Παλι, εναι η υπρβαση του παρελθντος για την συνντηση με τον Χριστ. Και οι γιοι αδελφο, επσης προφητικ αντιλαμβνονταν την Παλαι Διαθκη, πως φανεται απ το «Βο του Κυρλλου» 12, που μετ απ δο αποσπσματα απ τους προφτες της Παλαις Διαθκης (Ησαας 66, 18-19 και Ιερ. 16, 16),λγεται: «Αυτ εναι το Ευαγγλιο της Καινς Διαθκης του Θεο »(τσιττο απ: Ν. Ταχαος A.-E. γιοι Κριλλος και Μεθδιος, φωτιστς των Σλβων.Αγ.Π, 2005. σελ. 284. Περαιτρω, σε παρμοιες αναφορς στο βο του Αγου Μεθοδου και Κυρλλου θα δοθον μνο σελδες αυτο του βιβλου) . Το 1942 και το 1953 η γιορτ του Αγου Κυρλλου και Μεθοδου, συνπεσε με την δια την ημρα της Αγας Τριδος. Βος του Μεθοδου 15: «Νωρτερα, μαζ με τον Κωνσταντνο φιλσοφο χουν μεταφραστε μνο το Ψαλτριο, Ευαγγλιο,ο Απστολος, και επιλεγμνες εκκλησιαστικς ακολουθες» (σ. 311). Βος του Κυρλλου 12 (σελ. 283 - 285). Βος του Κυρλλου 5 (σελ. 264-267). Βος του Κυρλλου 8 (σελ. 272). Ταχιος A.-E. Ν. γιοι Κριλλος και Μεθδιος φωτιστς των Σλβων. Αγ.Πετρ, 2005. Σελ. 97-98. Βος του Κυρλλου 14 (σελ. 285-289) Με εκενους «οι οποοι εχαν τις διες σκψεις, καθς και αυτο» (Βος του Μεθοδου 5. σελ. 304). Ιλινσκι Γ.Α. «Εμπειρα συστηματικς βιβλιογραφας των Κυρλλου και Μεθοδου». Σφια, 1934. Σελ. 115-122. Βος του Κυρλλου 6 (σελ. 269). Βος του Κυρλλου 12 (σελ. 284). Βος του Κυρλλου 15 (σελ. 289). Σγρ.Βος του Κυρλλου 16 (σελ. 291-292). Βος του Κυρλλου 18 (σελ. 296). Theophan. Continuat. Chronograph. 6, 1997/Εκδ. Ι. Bekker. Βννη, 1838. Π. 344:4-18. TLG 4153/1 [Corpus scriptorum Historiae Byzantinae] ρως. μεταφρ.: Διδοχος του Θεοφνη. Βιογραφα των βυζαντινν αυτοκρατρων/Μετφραση, ρθρα, σχλια Γ.Ν. Λουμπρσκι Αγ.Π., 1992. Σελ. 142-143. |
| Οσα το Θεο, πρσβευε υπρ ημν Απθειαν, εκτσω ουρνιον, δι " ακροττης επ γς, πολιτεας, Μτερ, δι τος σ υμνοντας, εκ παθν ρυσθναι, πρεσβεαις σου δυσπει. Δξα... Τρις ειμ, απλ αδιαρετος, διαιρετ προσωπικς, κα Μονς υπρχω, τ φσει ηνωμνη. Ο Πατρ φησι, κα Υις κα θεον Πνεμα. Κα νν... Θεοτοκον Η μτρα σου, Θεν ημν τεκε, μεμορφωμνον καθ " ημς, αλλ " ως Κτστην πντων, δυσπει Θεοτκε, να τας πρεσβεαις, τας σας δικαιωθμεν. Κοντκιον Αυτμελον χος πλ. β " Ψυχ μου ψυχ μου, ανστα, τ καθεδεις; τ τλος εγγζει, κα μλλεις θορυβεσθαι. αννηψον ον, να φεσητα σου Χριστς ο Θες, ο πανταχο παρν, κα τ πντα πληρν. Ωδ ζ " Ο Ειρμς Ημρτομεν, ηνομσαμεν, ηδικσαμεν ενπιν σου, ουδ συνετηρσαμεν, ουδ εποισαμεν, καθς ενετελω ημν. Αλλ μ παραδης ημς εις τλος, ο τν Πατρων Θες. (Δς) Εξλιπον, αι ημραι μου, ως ενπνιον εγειρομνου, θεν ως Εζεκας δακρω, επ κλνης μου προσθνα μοι χρνους ζως. Αλλ τς Ησαας, παραστσετα μοι ψυχ, ει μ ο πντων Θες; Προσππτω σοι, κα προσγω σοι, σπερ δκρυα τ ρματ μου, μαρτον, ως ουχ μαρτε Πρνη, κα ηνμησα, ως λλος ουδες επ γς. Αλλ " οικτερησον Δσποτα τ ποημ σου, κα ανακλεσα με. Κατχρωσα, τν εικνα σου, κα παρφθειρα τν εντολν σου, λον απημαυρθη τ κλλος, κα τος πθεσιν εσβσθη Σωτρ η λαμπς. αλλ " οικτερας απδος μοι, ως ψλλει Δαυδ τν αγαλλασιν. Επστρεψον, μετανησον, ανακλυψον τ κεκρυμμνα, λγε Θε τ τ πντα ειδτι. Σ γινσκεις μου τ κρφια μνε Σωτρ, κα αυτς με ελησον, ως ψλλει Δαυδ, κατ τ λες σου. Οσα το Θεο, πρσβευε υπρ ημν Βοσασα, πρς τν χραντον, Θεομτορα πρν απεκροσω, λσσαν παθν βιαων οχλοντων, κα κατσχυνας, εχθρν τν πτερνσαντα. Αλλ δς νν βοθειαν εκ θλψεως, καμο τ δολω σου. Οσα το Θεο πρσβευε υπρ ημν ν στερξας, ν επθησας, δι " ν τηξας σρκας Οσα, ατησαι νν Χριστν υπρ δολων, πως λεως γενμενος πσιν ημν, ειρηνααν κατστασιν βραβεσειε, τος σεβομνοις αυτν. Δξα... |
| Και κατ κποιο τρπο καταπνεται μσα στις αρετς της δυνμεως του αγαθο Πνεματος, σαν μι πτρα στην βυσσο της θλασσας που περιβλλεται λη απ νερ. Αυτο λοιπν που ενθηκαν εξ ολοκλρου με το Πνεμα του Θεο, χουν εξομοιωθε με το Χριστ και χουν τις αρετς του Πνεματος αμετβλητες και παρουσιζουν σε λους ττοιους καρπος. Γιατ αφο γιναν μσα τους μεμπτοι και καθαρο στην καρδι(Ματθ. 5, 10) απ το Πνεμα, εναι αδνατο να παρουσισουν εξωτερικ καρπος κακας, αλλ πντοτε λμπουν σ’ αυτος οι καρπο του Πνεματος. Αυτ εναι η προκοπ της πνευματικς τελειτητας, της πληρτητας που δνει ο Χριστς, στην οποα μας συμβουλεει ο Απστολος να φτσομε, λγοντας: «Για να γεμσετε με λη την πληρτητα που δνει ο Χριστς»(Εφ. 3, 19), και πλι: «σπου να καταλξομε λοι να γνομε ριμοι, με λη την πληρτητα που δνει ο Χριστς»(Εφ. 4, 13). Συμβανει, μλις κανες γονατσει στην προσευχ, να γεμζει η καρδι του απ θεα ενργεια και η ψυχ χαρεται μαζ με τον Κριο σαν νμφη με τον νυμφο, πως προαναφρθηκε. Αυτ το λει,και ο μγας Ησαας: «πως χαρεται ο νυμφος με τη νμφη, τσι θα χαρε ο Κριος μαζ σου»(Ησ. 62, 5). Συμβανει πλι, νας ττοιος νθρωπος να εναι απασχολημνος λη την ημρα, και ταν κποια ρα ευκαιρσει να προσευχηθε, να αρπζεται ο εσωτερικς νθρωπος στο πειρο βθος του πνευματικο κσμου. Τον πλημμυρζει ττε κποια ανκφραστη και μετρη ηδον, στε ο νους να κυριεεται απ κπληξη καθς χει λος αρπαγε στα ψη, και να του προκαλεται στο διστημα αυτ λθη λου του επιγεου φρονματος, γιατ μστωσαν, πως επαμε, οι λογισμο του και οδηγθηκαν αιχμλωτοι σε απραντα και ακατληπτα πργματα. Και απ την προσευχ συμβανει εκενη την ρα στον νθρωπο να φεγει και η ψυχ μαζ με την προσευχ. Σ’ εκενον που ερωτ αν εναι δυνατν ο νθρωπος πντοτε να βρσκεται σε ττοια κατσταση, πρπει να πομε τα εξς. Δεν υπρχει χρνος που να μη συνυπρχει η χρη με τον νθρωπο, να μην εναι ριζωμνη και να μη γνεται σαν κτι φυσικ ενωμνο στον νθρωπο με τον οποο συνυπρχει. |
| Και ττε ανακατνονται οι λογισμο μας με τη δαιμονικ φαντασα, η οποα σο πει μεγαλνει και πληθνεται για να φανε αξιαγπητη και ωραα και θελκτικ στο νου που τη δχεται και αιχμαλωτζεται. Συμβανει ττε στο νου, πως ταν φανε σε κακα αρνι νας σκλος, εκε που βσκουν σε πεδιν μρος. και νομζουν αυτ τι εναι η μητρα τους και τρχουν κοντ του, χωρς να κερδσουν τποτε με το να πλησισουν τον σκλο παρ μνο την ακαθαρσα και τη δυσωδα του. Κατ τον διο τρπο και οι λογισμο μας, ως αμαθες τρχουν σε λες τις δαιμονικς φαντασες και αφο ανακατωθον μαζ τους, τους βλπει κανες ενωμνους να θλουν να καταστρψουν την Ιλιοπολη (Τροα) πως ο Αγαμμνων και ο Μενλαος. τσι και αυτο σκφτονται τι πρπει να γνει για να πραγματοποισουν με το σμα εκενο που φνηκε ωραο με την απτη της δαιμονικς εισβολς. Κι τσι λοιπν δημιουργονται εσωτερικς οι πτσεις της ψυχς. και ττε κατ’ ανγκην θα εξωτερικευτε το εσωτερικ της καρδις. Ο νους εναι κτι το εκολο και κακο και εκολα ακολουθε τους δαιμονικος λογισμος, και δσκολα μπορε να κρατηθε απ τις νομες φαντασες των δαιμνων, αν δεν χει τον αυτοκρτορα των παθν λογισμ, που να τον εμποδζει ακατπαυστα και να τον χαλιναγωγε. Η θεωρα και η πνευματικ γνση γνονται φυσικο οδηγο και πρξενοι ακριβος βου, γιατ με αυτς η δινοια ανυψνεται τσο, στε να καταφρονε τις ηδονς και λα τα αισθητ και τις ευχαριστσεις της ζως σαν πργματα μηδαμιν. Ο προσεκτικς βος που κατορθνεται με την χρη του Ιησο Χριστο, γνεται πατρας της θεωρας και της γνσεως. Ακμη γενν θεα προκοπ και ανψωση και σοφτατους στοχασμος , ταν πρει σζυγο την ταπενωση, πως λει ο θεος προφτης Ησαας. “σοι περιμνουν με υπομον τον Κριο, θα προυν να δναμη. θα βγλουν φτερ και θα πετξουν με τη βοθεια του Κυρου”(Ησ. 40, 31). Σκληρ και δσκολο φανεται στους ανθρπους το να ησυχζει η ψυχ τους απ κθε λογισμ. Και πργματι εναι δσκολο και εππονο. Και δεν εναι δυσβστακτο μνο σε σους εναι αμητοι στον πνευματικ πλεμο, το να περιορζουν και να περικλεουν τον ασματο νου μσα στο σωματικ σπτι, αλλ’ ακμη και σε εκενους που χουν λβει περα της εσωτερικς λης πλης. |
| в. понедельник: β. ν βυθ κατστρωσε. Απαρχ γιων μερων. в. вторник: α. νΙδετε, δετε, τι γ εμι Θες δουΛωθντα. Πλιν πανγυριν. τν παθημτων γοντες. в. среда: πβ. Εν τη στερρ, τς πστεως σου. Τ πονηρν συνδριον συνχθη. в. четверг: β. Τν κ παρθνου σου γννησιν. Τ τςπαροσης μυστριον παναγας μρας. в. пяток: πβ. Προκατιδν Ησαας. Το σταυροσχμου σου πθους. в. суббота (полный канон): δ. Τ υψηλ δεξι, καταπντισαν!!.. Τφ ν χειρ κραται πιδημσαντι. За трипеснцами страстной седмицы следуют 6 полных канонов (с понедельника и кончая субботой) на пасхальную седмицу: β. Δετε λαο. σωμεν σμα Χριστ. Δετε λαο σωμεν ναστντι Χριστ. γ. Φαρα τ ρματα. Τ σεπτν και γιον Πσχα πανηγυρζοντες. δ. A ρματα Φαρα και τν δναμιν. Δευθεοπρεπς πινκια λαο. πα. ιδην πινκιον προσξωμεν λαο. Χορος συστησμενοι. ν λρα ψαλμικ. πβ. Βοηθς και σκεπαστς. Τν λαμπρν και θεαυγ. ναστσεως μραν. βαρ. A σωμεν τω Κυρω. τω βυθσαντι πσαν τν δναμιν. ορταζτω πσα. φλιος. 2. С понедельника Фоминой недели снова начинается ряд трипеснцев св. Феодора на будничные дни 50-цы: α. Τ βοηθσαντι Θε. γκαινιζσθω πς πιστς. 2. Πρσεχε οραν. Σσωσται περγειος κσμος. 3. Στερωμα μου γνου. ν τ θαλσση Χριστ, τς Τιβεριδος. 4. Κατενησα παντοδναμε. Θωμς φβω ψηλαφσας σε. 5. Τν σν ερνην δς. Τ Πνεμ σου τ γιον παρσχου και μν 6. κκλωσεν μας εσχτη. Ανστησεν μς ξ δου Κριε. 3 неделя по Пасхе. 1. β. ν νεφλη και στλω πυρς. Τν σοφν ποστλων πιστο. 2. ς αληθιν τ ργα. Απστολοι Χριστο, γαπημνοι. 3. Στειρωθντα. Θνσκεις ν σταυρ. 4. Τν κ Παρθνου σου γννησιν. Τος ποστλους Κριος, προς τ κρυγμα. 5. Οτι νξ τν παθν. Ο Ιππες του ´ Θεο. τφ χαλινφ τς πστεως. 6. Τπος τς τριημρου σου ταφς. φυ. ς ξ σφος Ιακβ. 4 неделя. 1. γ. θαυμαστς ν δξαις. Θαυμαστς πρχεις ν τος θεοις σου μαθητας. 2. ς μβρος. Χριστς παραγνεται- νυν τς ορτς. 4. (на среду нет) 286 . γ. Τν κον σου Κριε· Πεντηκοστς μεστητα· ορτσαντες. |
| Για τον τελευταο, λει ο Μγας Βασλειος: “Με χαρ ο αρχκακος διβολος ρπαξε απ τους δδεκα, τον Ιοδα τον ταλαπωρο· απ την Εδμ, τον νθρωπο· απ τους σαρντα, τον κπτωτο”. Τον οποο πλι θρηνε ο διος και λει: “Ο ανητος και αξιοθρνητος, χασε και την εδ ζω και τη μλλουσα· γιατ, μλις πλησασε τη φωτι, ξεψχησε και πγε στην αινια φωτι”. Και πολλος λλους αναρθμητους βλπω που ξπεσαν· χι μνον απστους, αλλ και πολλος απ τους πατρες με πολλος αγνες.» Και ποιος εμαι λοιπν εγ, ο χειρτερος, ο πιο ανασθητος και πιο αδνατος απ λους; Τι να ονομσω τον εαυτ μου; Ο Αβραμ αποκαλε τον εαυτ του “χμα και στχτη”· ο Δαβδ, “ψφιο σκλο και ψλλο μεταξ των Ισραηλιτν”· ο Σολομν, “μικρ παιδ που δεν ξεχωρζει δεξι αριστερ”. Οι τρεις παδες λνε: “Γναμε ντροπ κι ονειδισμς”· ο προφτης Ησαας λει: “Ταλαπωρος που εμαι!”· ο προφτης Αββακομ λει: “Εγ εμαι μικρς στην ηλικα”. Ο απστολος Παλος λει τον εαυτ του “πρτο απ τους αμαρτωλος”· και λοι οι λλοι γιοι λνε τι δεν εναι τποτε. Εγ λοιπν τι θα κνω; Που θα κρυφτ απ τις πολλς μου αμαρτες; Τι θα γνω εγ που εμαι μηδν, και χειρτερος απ το μηδν; Γιατ το μηδν δεν αμρτησε, οτε ευεργετθηκε πως εγ. Αλομονο, πς θα περσω τον υπλοιπο χρνο της ζως μου; Πς θα ξεφγω τις παγδες του διαβλου; Οι δαμονες εναι γρυπνοι και υλοι, κι ο θνατος κοντ, κι εγ αδνατος. Κριε βοθησ με, μην αφσεις το πλσμα σου να χαθε, αφο Εσ νοιζεσαι για μνα τον θλιο. Φανρωσ μου Κριε, δρμο να βαδσω, γιατ σε Σνα ανψωσα την ψυχ μου. Μη μ’ εγκαταλεψεις Κριε, Θε μου, μην απομακρυνθες απ μνα· πλησασε και βοθησ με, Κριε της σωτηρας μου». Γιατ , ψυχ μου, αμελες τον εαυτ σου; Γιατ δεν ντρπεσαι εμπρς στο Θε και τους αγγλους Του που αμαρτνεις, πως ντρπεσαι τους ανθρπους; Αλλομονο σε μνα τον θλιο, αλλομονο σε μνα που οτε σαν νθρωπο δεν ντρπομαι τον Ποιητ και Κρι μου. Γιατ εμπρς σε να νθρωπο δεν μπορν να αμαρτνω, αλλ μεταχειρζομαι κθε τχνασμα, για να δεξω τι πρττω το καλ.Και ταν στκομαι εμπρς στο Θε, δεν ντρπομαι να σκφτομαι και να λω πολλς φορς τα πονηρ. |
| 12, 1–2), και να χομε σαν ργο μας να ευαρεστσομε το Θε. Και ταν ρθει ο καιρς, εκενοι που τρχουν καλ, θα μπορσουν να αποκτσουν τη μερικ γνση και στερα στο μλλον την ολικ, αφο καταργηθον οι καθρφτες(Α Κορ. 1312), δηλαδ η φθαρτ αυτ ζω. Εκε, στη μλλουσα ζω, η ψυχ δεν επιθυμε πια αντθετα με τη σρκα, οτε η σρκα αντθετα με το Πνεμα(Γαλ. 5, 17)· οτε η ραθυμα μπορε να φρει τη λησμοσνη και η λησμοσνη την γνοια, πως τρα παθανομε οι περισστεροι κι χομε ανγκη να γρφομε για να θυμμαστε. Πολλς φορς μου ρθε αυθρμητα κποια σκψη και την γραψα να τη θυμμαι· και σε καιρ πνευματικο πολμου την εχα για βοθεια και ανακοφιση ευχαριστα, ταν στηριζταν στη θεα Γραφ. Αν μως μουν αμελς σ’ αυτ και δεν την γραφα, δεν την εχα, ταν τη χρειαζμουν, και ζημιωνμουν απ την παγκκιστη λησμοσνη. Γι’ αυτ χομε χρος να μθομε στην πρξη τις αρετς, για να διατηρεται απ τη συνθει τους η ενθμηση του αγαθο, και χι μνο με τα λγια. Γιατ, πως λει ο Απστολος, δεν εναι λγια η βασιλεα του Θεο, αλλ δναμη(Α Κορ. 4, 20). Εκενος που ζητει με τα ργα, εκενος γνωρζει τη ζημα και το κρδος σε ποιο πργμα ασχολεται, λει ο γιος Ισακ, και αυτς μπορε να δσει συμβουλ σε λλους, γιατ παθε πολλς φορς και απκτησε περα.Γιατ, λει, υπρχουν πργματα που φανονται καλ, κρβουν μως χι τυχαα ζημα· και εναι λλα που φανονται κακ, και εντοτοις περιχουν πολ μεγλο κρδος. Γι’ αυτ, λει, δεν εναι ο κθε νθρωπος αξιπιστος να δσει συμβουλ, αλλ εκενος που λαβε απ το Θε χρισμα διακρσεως, και απ την πολυκαιρα στην σκηση απκτησε διορατικ νου, πως λει ο γιος Μξιμος. Και αυτ να το κνει με μεγλη ταπενωση, να μη συμβουλεει τους πντες, αλλ εκενους που ερωτον θεληματικ και αβαστα και με διθεση μαθητεας. Και αυτ για να εντυπωθε ο λγος μσα στην ψυχ εκενου που ερωτ με ταπενωση και με εκοσια ατησ του, και να θερμανεται απ την πστη βλποντας τον αγαθ σμβουλο, σαν το θαυμαστ εκενο σμβουλο που επε ο προφτης Ησαας, «τον ισχυρ Θε, τον Εξουσιαστ κλπ.»(Ησ. |
| Αυτ λοιπν τσι εναι. θα γνει λγος τρα για μι θεωρα των νω Τξεων, πς εναι εννα τγματα κατ τον Μγα Διονσιο και πως βλπομε σε λες τις Γραφς. χουν τα εννα τγματα ονματα, ανλογα με την φση και την ενργει τους. Λγονται ασματοι γιατ εναι υλοι, νοερο γιατ εναι νες, και στρατις(Λουκ. 2, 13) γιατ εναι πνεματα που υπηρετον(Εβρ. 1, 14) τον Βασιλα των πντων. χουν επσης και λλα ονματα που εναι ταυτχρονα κοιν και ειδικ, δηλαδ λγονται Δυνμεις(Εφ. 1, 21· Α Πτρ. 3, 22) και γγελοι(Ματθ. 1, 20κ.α.). Δυνμεις εναι το νομα ενς απ τα ουρνια τγματα, κατ την ενργεια μως και τα εννα τγματα λγονται Δυνμεις, γιατ χουν τη δναμη να εκτελον λα τα θεα θελματα. γγελοι πλι εναι η ειδικ ονομασα του ενς τγματος που εναι πρτο πνω απ εμς και νατο απ το φοβερ θρνο του Θεο, κατ την ενργεια μως λγονται γγελοι λοι, γιατ αναγγλουν τις θεες προσταγς στους ανθρπους. πως και στο βιβλο του Ιβ, ο Σολομν λει τι «ρθε λλος γγελος»(Ιβ 1, 16–19), δεν ταν μως γιος γγελος, αλλ, πως λει ο Χρυσστομος, ονομστηκε τσι επειδ μνο αυτς σθηκε και ρθε να αναγγελει τα συμβντα. Αλλ και τον Κριο η Παλαι Διαθκη τον ονομζει σε διφορα σημεα γγελο.Λει, για παρδειγμα, τι ο Αβραμ φιλοξνησε Αγγλους(Γεν. 18, 1–5), και ταν ο Κριος προτο σαρκωθε· πως λει ο Δαμασκηνς προς τη Θεοτκο: «Ο Αβραμ στη σκην του αντκρυσε, Θεοτκε, το σχετικ με σνα μυστριο. Υποδχθηκε δηλαδ τον Υι σου πριν σαρκωθε κλπ.». Επσης ο διος ταν σαν γγελος μαζ με τους τρεις νους μσα στην κμινο(Δαν. 3, 25). Ο Κριος λγεται γγελος κατ την ενργεια, πως τον ονομζει ο προφτης Ησαας “γγελο της μεγλης βουλς”(Ησ. 9, 6), και πως επε ο διος ο Κριος, τι «σα κουσα απ τον Πατρα μου, αυτ θα σας αναγγελω»(Ιω. 8, 26). Σ’ Αυτν ανκει η δξα στους αινες. Αμν . Λγος ξ (14ος) Ο λγος τοτος που το ξι στοιχεο συνοδεει, την αληθ απθεια χει ως μνο θμα. γιναν δεκατσσερα τα κεφλαια τρα και σε μορφ συνοπτικ, με του Χριστο τη χρη. Τρα λοιπν ευλγησε την ανγνωση, πτερ. |
| Για τους πνευματικος λει κπου ο Παλος: «Δε γνωρζετε τι θα κρνομε αγγλους; Δεν εμαστε λοιπν ικανο να κρνομε βιοτικς υποθσεις;»(Α Κορ. 6, 3). τσι, εκενος που χει το Πνεμα κατανοε τα πντα(Α Κορ. 2, 15), το Οποο, πως λει ο Κριος, ο κσμος δεν μπορε να το λβει, οτε το θεωρε(Ιω. 14, 17). σοι λοιπν δεν χουν ντυθε με αληθιν ασθηση ψυχς και δεν χουν μσα τους το υπερουρνιο γιο Πνεμα να ενεργε ρρητα και μυστικ και να λει τα ανκφραστα, αυτο εναι φανερ τι χουν το πνεμα του κσμου. «Εσες μως –λει ο Παλος– δεν εστε πλον σαρκικο, αλλ πνευματικο, αν ββαια κατοικε μσα σας Πνεμα Θεο. Εκενος μως που δεν χει Πνεμα Χριστο, αυτς δεν ανκει σ’ Αυτον»(Ρωμ. 8, 9). Βλπεις λοιπν τι εκενοι που χουν μσα τους το Πνεμα δεν εναι σαρκικο; Και τι εκενοι που, αλομονο, τους λεπει θλιβερ Αυτ, χι μνο δεν μπορον να κρνουν ορθ για τα θεα, αλλ οτε του Χριστο νθρωποι πτυχαν να εναι; Κι αλλο ο Απστολος δεχνει πιο ανγλυφα την αντθεση του κοσμικο πνεματος προς το Πνεμα του Θεο, λγοντας: «Εμες δε λβαμε το πνεμα του κσμου αλλ το Πνεμα του Θεο, για να γνωρσομε εκενα που μας χρισε ο Θες»(Α Κορ. 2, 12). Εννοες τρα τι τα θεα και την αλθεια μπορον να εννοσουν μνο εκενοι που δχτηκαν το Πνεμα του Θεο; πως επε και ο Κριος: «ταν ρθει Εκενος, το Πνεμα της αλθειας, θα σας οδηγσει σε ολκληρη την αλθεια»(Ιω. 16, 13). Βλπεις πς ρχεται πραγματικ στο νου η πλρης αλθεια, οπτε πι και η κρση εναι εκολη και ασφαλς; Γι’ αυτ το γιο Πνεμα ονομζεται Πνεμα βουλς, Πνεμα επιστμης, Πνεμα συνσεως και σοφας(Ησ. 11, 2), Πνεμα ηγεμονικ(Ψαλμ. 50, 14), Πνεμα ευθς(Ψαλμ. 50, 12), Πνεμα της αλθειας(Ιω. 14, 17). Ακμη ο Ησαας το ονομζει και Πνεμα κρσεως(Ησ. 4, 4), γιατ με αυτ η ψυχ διευθνεται προς τα λεχθντα με ευθυκρισα και με αυτ τα ενεργε κατ το πρπον, αφο και αυτ εναι μτοχος του Πνεματος, και χωρς Αυτ λα εναι γεμτα σκτος και ρημα απ αλθεια. Εκενος που εναι μοιρος απ το Πνεμα της αλθειας και απ σα επαμε στη συνχεια κι επιχειρε πειτα να κρνει, θα βγλει εσφαλμνα συμπερσματα και θ’ αστοχσει ως προς την αλθεια. |
| Μαρτυρικν Στχ. β " . Κα στω η λαμπρτης Κυρου το Θεο ημν εφ " ημς, κα τ ργα τν χειρν ημν κατεθυνον εφ " ημς, κα τ ργον τν χειρν ημν κατεθυνον. Τ υμς καλσωμεν γιοι; Χερουβεμ; τι υμν επανεπασατο Χριστς, Σεραφεμ; τι απαστως εδοξσατε αυτν, Αγγλους; τ γρ σμα απεστρφητε, Δυνμεις; ενεργετε εν τοις θαμασι. Πολλ υμν τ ονματα κα μεζονα τ χαρσματα. Πρεσβεσατε, του σωθναι τς ψυχς ημν. Δξα... Κα νν... Θεοτοκον Τ ουρνια υμνε σε, Κεχαριτωμνη Μτηρ ανμφευτε, κα ημες δοξολογομεν, τν ανεξιχναστν σου γννησιν, Θεοτκε πρσβευε, σωθναι τς ψυχς ημν. ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Οι Μακαρισμο Μακριοι οι ειρηνοποιο, τι αυτο υιο Θεο κληθσονται. Μνσθητι ημν, Χριστ Σωτρ το κσμου, σπερ το Ληστο, εμνσθης επ ξλου, κα καταξωσον πντας μνε Οικτρμον, τς ουρανου Βασιλεας σου. Μακριοι οι δεδιωγμνοι νεκεν δικαιοσνης, τι αυτν εστιν η βασιλεα τν ουρανν. ασαι Χριστ, τ πθη τς ψυχς μου, μνε ιατρ, ψυχν τε κα σωμτων, κα κατανξεως ρεθροις με αποπλνας, λον καθρισον ως Ευσπλαγχνος. Μακριο εστε ταν ονειδσωσιν υμς, κα διξωσι, κα επωσι πν πονηρν ρμα καθυμν ψευδμενοι νεκεν εμο. Θρνον τς σεπτς, κυκλοντες θεαρχας, θρνοι, Χερουβεμ, Αρχα κα Εξουσαι, κα αι λοιπα Ασωμτων Ταξιαρχαι, ιερωττως αναλμπουσι. Μαρτυρικν Χαρετε κα αγαλλισθε, τι ο μισθς υμν πολς εν τος ουρανος. Ζσει τς Χριστο, πυρομενοι αγπης, φλεκτοι πυρς, διμειναν εν μσω, οι Αθλητα πυρπολσαντες τς ακνθας, τς δυσσεβεας, θεα χριτι. Δξα... Τρις απλ, Μονς αρχικωττη, λτρωσαι πυρς, σος δολους το ασβστου, τας ικεσαις τν θεων σου Ασωμτων, κα Βασιλεας καταξωσον. Κα νν... Θεοτοκον Τμον σ ποτε, προεδεν Ησαας, το Πατρς, δακτλω κατεεν γρφη, θεοχαρτωτε, Λγος ανερμηνετως, ββλω ζως εγκαταγρφων ημς. Στιχηρ Προσμοια Δεσποτικ χος πλ. δ " το παραδξου θαματος Στχ. α " . Εν ανομας παρατηρσης, Κριε, Κριε τς υποστσεται; τι παρ σο ο ιλασμς εστιν. Τνι ψυχ εξωμοωσαι, εν ραθυμα πολλ, τν ζων σου εξγουσα, πνω βαθυττω τε, χαλεπς καταπτσεως, βαρυνομνη; Δρμε κα πρφθασον, κα τ τ πντα, ειδτι πρσπεσον, κλασον κα ατησαι, καιρν μετανοας σοι, πρν το πυρς, το ασβστου τλαινα, γνη υπκκαυμα. |
|
|
