Parece que San Clemente alude también a algunos elementos rituales de la práctica penitencial vigente en Roma, como las invocaciones de perdón, las lágrimas y las postraciones en tierra del pecador penitente. Alude igualmente a una clase de pecadores determinada cuando recuerda las intercesiones que en su favor se hacían (durante el sacrificio) ante Dios y ante los fieles a fin de que su penitencia fuese dócil y fructuosa. Se habrá notado cómo San Clemente exige sobre todo a los culpables el confesar el propio pecado: Melius est enim homini peccata sua confiten, quam indurare cor suum. Ahora bien: también en otros documentos de esta época se insinúa más de una vez, y con suficiente claridad, la práctica de una confesión de los pecados hecha en el seno de la asamblea cristiana. He aquí los principales: a) Hechos 19:14–20. Durante la permanencia de San Pablo en Efeso, algunos judíos exorcistas habían tentado inútilmente arrojar el demonio de un poseso en nombre de Jesucristo; más aún, el poseso se había arrojado sobre ellos y les había maltratado mucho. Este hecho llegó a conocimiento de los judíos y de los gentiles y les infundió un gran temor. Por todas partes, el nombre del Señor Jesús era glorificado , y multi credentium – narran los Hechos – veníebant confitentes et adnuntiantes actus. Multi autem ex eis qui fuerant curiosa sectati, contulerunt libros et combusserunt coram ómnibus, et computatis pretus illorum, inüenerunt pecuniam denariorum quinquaginta millium. ¿Qué valor podemos dar a la confesión de aquellos creyentes? ¿Eran o no bautizados? Los exegetas están divididos. Pero quizá, sin violentar el texto, se podría incluir en los creyentes tanto los que después del hecho se declararon cristianos como a los que lo eran ya desde hacía tiempo, aun sin haber renunciado todavía al gusto de la magia. Los unos y los otros vinieron al Apóstol a confesar y declarar sus prácticas supersticiosas. De todos modos, si hubo verdadera confesión, fue una acusación pública, como pública (coram ómnibus) fue la enmienda que hicieron, renunciando a sus no pocos libros de superstición.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Scripulus sex siliquarum pondere constat. Hic apud Graecos gramma vocatur. Scripulus autem dictus per diminutionem a lapillo brevi qui scrupus vocatur. Dragma octava pars unciae est et denarii pondus argenti, tribus constans scripulis, id est decem et octo siliquis. Denarium autem dictum quia pro decem nummis inputatur. Solidum nuncupatum, quia nihil illi deesse videtur; solidum enim veteres integrum dicebant et totum. Ipse quoque nomisma vocatur pro eo quod nominibus principum effigiisque signetur. Ab initio vero unum nomisma unus argenteus erat; hoc enim ab Assyriis coepit: dicunt autem Iudaei quod Abraham in terram Chanaan primus hanc advexerit formam. Solidum apud Latinos alio nomine sextula dicitur, quod his sex uncia conpleatur. Hunc, ut diximus, vulgus aureum solidum vocant; cuius tertiam partem ideo dixerunt tremissem, eo quod solidum faciat ter missus. Sextula bis adsum[ma]ta duellam facit; ter posita staterem reddit. Stater autem medietas unciae est, adpendens aureos tres; unde et vocatus stater quod tribus solidis stet. Haec et semuncia, quia semis habet de uncia. Haec et semissis, quia ponderis semis est, quasi semis assis. Quadrantem Hebraei similiter codrantem vocant; et vocatur quadrans quod unciae quartam partem adpendeat. Sicel, qui Latino sermone siclus corrupte appellatur, Hebraeum nomen est, habens apud eos unciae pondus. Apud Latinos autem et Graecos quarta pars unciae est et stateris medietas, dragmas adpendens duas. Unde cum in litteris divinis legatur siclus, uncia est; cum vero in gentilium, quarta pars unciae est. Uncia dicta quod universitatem minorum ponderum sua unitate vinciat, id est conplectat. Constat autem dragmis octo, id est scripulis viginti quattuor. Quod proinde legitimum pondus habetur, quia numerus scripulorum eius horas diei noctisque metitur, vel quia libram efficit duodecies conputatus. Libra duodecim unciis perficitur; et inde habetur perfecti ponderis genus quia tot constat unciis quot mensibus annus. Dicta autem libra quod sit libera, et cuncta intra se pondera praedicta concludat.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

1226 Никандр (в миру Николай), даскал (учитель), монах Синайского монастыря св. Екатерины. О. Антонин познакомился с ним в 1870 г. при работе над каталогом греческих рукописей Синайской библиотеки. 1231 Очевидно, имеется в виду Яхонтов Иоанн Константинович (1819–1888) – духовный писатель, протоиерей Никольского морского собора (С.-Петербург), магистр С.-Петербургской Духовной Академии, редактор журнала «Духовная Беседа», автор многих книг, в том числе «Краткого описания Святой Земли» (СПб., 1856). 1232 Арсеньев Дмитрий Сергеевич – адмирал, воспитатель великих князей Сергия и Павла Александровичей. Впоследствии член-учредитель (1882) и вицепредседатель (1899) Императорского Православного Палестинского Общества. 1234 Речь идет о задержке с приобретением участка в Гефсимании для строительства церкви Марии Магдалины. 1235 1129 фунтов, 5 шиллингов и 5 пенсов (d. – обычное сокр. от denarius ‘пенни’). Ср. аналогичную запись с полным раскрытием цифр в дневнике от 22 декабря 1870 г. (Россия в Святой Земле. Т. 2. С. 580). 1243 Эфиоп. ныгусэ-нэгэст ‘царь царей’ (в европейской и русской литературной традиции негус) – титул императора Абиссинии (Эфиопии). Имеется в виду император Йоханныс IV (1872–1889), проводивший активную политику по расширению владений Эфиопии и укреплению ее положения во внешнем мире. Частью его внешнеполитической программы было финансирование крупного строительства в Святой Земле. К этому времени когда-то богатая и влиятельная эфиопская община Иерусалима впала в крайнюю нищету и потеряла почти все из принадлежавших ей святых мест, так как оказалась неспособна платить турецким властям высокие налоги, не считая прочих бакшишей и поборов. Негус решил поддержать соотечественников, основав в городе отдельный квартал с обителью для эфиопских монахов. На деньги, присланные им в 1881 г., началось возведение большого храма во имя Пресвятой Богородицы на так называемой Эфиопской улице, неподалеку от Русских Построек, – на месте, где, по преданию, в последний раз остановилась отдохнуть Дева Мария на пути в Горнее. Завершил строительство преемник и продолжатель политики Йоханныса Менелик II. Церковь была освящена 24 апреля 1893 г.

http://azbyka.ru/otechnik/Antonin_Kapust...

Местом написания евангелия от Марка был, скорее всего, Рим. Это явствует отчасти уже из того, что было сказано об авторе и его последнем местопребывании, поскольку оно нам известно. Это же свидетельствуется и преданием, в частности, Климентом Александрийским , Евсевием, блаж. Иеронимом, св. Епифанием Кипрским и др. Свидетельство св. Иоанна Златоуста о написании данного евангелия в Александрии стоит особняком и не находит подтверждения даже со стороны Александрийских писателей, которые не преминули бы воспользоваться этим преданием для возвеличения своей родины. В пользу Рима говорят и внутренние данные самого евангелия, позволяющие судить, в общих чертах, кому именно было адресовано, для каких читателей было, в первую очередь, написано евангелие от Марка. О составе римской христианской общины мы можем судить, прежде всего, на основании послания ап. Павла, адресованного этой общине. Из этого послания («к Римлянам»), написанного в 53–54 г. (по другим – в 55–56 г.), явствует, что членами этой общины были в то время христиане, гл. обр., из язычников (ср. 1:5–6, 1:13; 11:13–32, 15:15–16, обращение во втором лице: «вам говорю, язычникам» в 11:13) хотя среди них была, по-видимому, и довольно влиятельная группа христиан из иудеев, на что указывают ссылки на Моисеев Закон (гл. 6–7, в частн. 7:1: «говорю знающим закон»), обсуждение некоторых вопросов, интересных более для христиан из евреев (гл. 4:9–11) и др. черты. Ев. от Марка также имеет в виду читателей из язычников, а не из иудеев. Прежде всего, в евангелии от Марка гораздо меньше, чем в других евангелиях, уделяется внимания ветхозаветным пророчествам и Ветхому Завету вообще. Далее, различные географические названия, иудейские обычаи и термины, известные всем иудеям, здесь постоянно поясняются; напр., 1:5 («в реке Иордане»), 2:18 (ученики Иоанновы и фарисейские имели обыкновение поститься), 2:26, 7:2–3–4, 12:42, 14:12 и 15:42. В других случаях даются греческие переводы арамейских слов, напр., 3:17, 5:41, 7:11, 7:34, 10:46, 14:36, 15:22–34. Впрочем в последнем, т.е. переводе арамейских слов на греческий язык, нуждались не только язычники, но и иудеи-эллинисты. Более знаменательно приведение евангелистом Марком, в отличие от других синоптиков 9 , многих мало употребительных в самой Палестине, латинских терминов в греческой транскрипции, как напр., centurio (15:39–44–45), speculator (6:27), quadrans (12:42), sextarius (7:4 в форме xestes помимо более распространенных, как praetorium, legio, denarius, census (12:14). В 15:16 передается в буквальном греческом переводе, чисто латинское выражение satis facere. Уже это одно, помимо других соображений, заставляет предполагать, что автор имел в виду преимущественно читателей язычников или христиан из язычников, а не иудеев, особенно Палестинских.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia2/besedy...

5982 E.g., Lev. Rab. 22:6, although this is late; Musonius Rufus frg. 45, p. 140.1 (πειρζων), 8–9 (δοκιμαστριω); cf. other forms of testing in Iamblichus V.P. 5.23–24; 17.71; and sources in Keener, Matthew, 476. 5984 Andrew and Philip appear together not only here (6:5–9) but also in 1:40–44 and 12:21–22. Their geographical origin (1:44) and perhaps kinship would have connected them, but greater precision on the matter is no longer possible. 5985 Estimates vary. If Frier, «Annuities,» is correct, the average per capita income in the early empire was about 380 sestertii, which translates (cf. Perkin, «Money,» 407) into roughly a quarter denarius per day. 5986 Tob 5:14; White, «Finances,» 232; Stambaugh and Balch, Environment, 79; Lachs, Commentary, 334; Perkin, «Money,» 406. 5987 One report from impoverished rural Egypt indicates that pay totaled «two loaves of bread a day, i.e., roughly half a kilogram per person» (Lewis, Life, 69); cf. Plutarch Love of Wealth 2, Mor. 523F. 5988 John refers to the number of νδρες, men (cf. Matt 14:21). Often men alone were counted (e.g., L.A.B. 5:7; 14:4), hence John " s tradition does not report the number of women and children (and unlike perhaps Josephus, some ancient writers were disinclined to invent numbers, recognizing also the tendency of some oral sources to inflate them; Thucydides 5.68.2). Thus we cannot estimate how many would have followed into the wilderness. 5989 Augustine Tr. Ev. Jo. 24.5.1–2 allegorized the five loaves as the five books of Torah (on bread as Torah, see comment on 6:32–51; but to be consistent, he also allegorized the two fish as the priest and king). 5990 Lads occasionally elsewhere served as protagonists; cf., e.g., T. So1. passim (e.g., 22:12–14); the story line in Pesiq. Rab Kah. 18:5. Although they represent distinct pericopes, John " s dependence on 2 Kgs 4:42–44 suggests to some that he derives the «lad» (παιδριον) from 2 Kgs 4:38,41 LXX. 5991 As in the story of two disciples who shared their food with an old man in p. Šabb. 6:9, §3; or the man who shared his cart with vestal virgins in Valerius Maximus 1.1.10.

http://azbyka.ru/otechnik/world/the-gosp...

Non enim tam culpabile est dixisse quae plebis sunt quam beatum uidisse quae Christi sunt. Subierunt personam peccatoris populi, ut accipercnt gratiam domini redemptoris. Certe culpam aboleuit gratia, gratiam culpa non minuit. 14 . Et ut agnoscamus omne hoc de populo et de domino Iesu esse mysterium, uenite, inquit, uendamus Ioseph Ismahelitis. Quid interpretationis habet nomen Ioseph nisi quod diuinam gratiam significet et expressionem dei summi? Quis igit ur uenditur nisi ille qui, cum in forma dei esset, non rapinam arbitratus est esse se aequalem deo, sed semet ipsum exinaniuit formam serui accipiens? Neque enim nos eum emissemus. nisi uendidissent eum sui. Male uendiderunt, peius emerunt. Vendiderunt negotiatoribus, bonum odorem emerunt a proditoribus; uendidit enim Iudas, emerunt Ismahelitae, qui significantur Latina interpretatione odio habentes deum suum. Ideo alibi uiginti, alibi uiginti et quinque aureis, alibi triginta inuenimus emptum Ioseph, quia non omnibus unius aestimatione pretii ualet Christus. Aliis minus, aliis amplius. Fides ementis incrementum est mercis. Religiosiori pretiosior deus, peccatori pretiosior est redemptor. Pluris et illi ualet qui plus habet gratiae. Sed etiam cui multa donata sunt pluris ualet, quia cui plus remissum est plus diligit, sicut ipse dominus in euangelio pronuntiauit de illa muliere, quae super eius pedes effudit unguentum et lacrimis lauit et capillis suis tersit et osculis siccauit, de qua ait ad Simonem: Propter quod dico tibï remissa sunt ei peccata eius multa, quoniam dilexit multum. Cui autem minus dimittitur minus diligit. Interdum diuersitates pretii non solum quantitatis habent, sed etiam numeri expressionem, sicut habes de unguento, quod ad sepeliendum se dominus fusum esse memorauit. Scriptum dicente Iudä Potuit hoc ueniri denariis trecentis, quo numero non quantitatis, sed significatio crucis uidetur expressa. Ita hic quoque diuersitas uel uiginti ucl triginta aureorum uel argenteorum habet uel geminatae uel trinitae perfectionis indicium. Nam uiginti quinque aurei iubelaei. qui est remissionis numerus, significant pretiosissimam portionem. Hic quoque, ui dominicae figuram passionis aduertas, ait Iudas patriarchä Tradamus Ioseph fsmahelitis; manus autem nostrae non sint iniectae super eum. Et bene superius dixerat: Manus autem nolite inferre ei, quod Iudaei in domini passione dixerunt: Nobis non licet interficere quemquam, ut sermo fesu inpleretur significans qua morte moriturus esset.

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

Учитися и учити . Published in Eremin and PLDR. Учяй, а не творяй . Taken from Faber, Dominica 5 Post Pentecosten, No. 1 «Quomodo nostra iustitia superare debeat Pharisaicam», sect. 6 «Dicebat, et non faciebat»: «Iustitia Pharisaeorum erat, dicere et non facere. Dicunt et non faciunt, ait Dominus Matth. Similes Campanae, quae ad templum vocat homines, ipsa vero non ingreditur.» Фебра . Published in Panenko and PLDR. Философия . Published in Berkov. Eremin and PLDR . Философия 2 . Taken from Meffreth, Dominica 15 Post Trinitatis, No. 3. 11. 1–4 cf Meffreth: «Thales Milesius, vnus de septem sapientibus, qui primo philosophai! coeperunt, cum esset interrogatus, cur philosopharetur, & ad quid valeret philosophia, cum semper in aegestate degeret?» 11. 5–14 this dialogue is Simeon’s invention. 11. 15–20 cf Meffreth: «Ipse vero non denariorum cupidus, sed vt ostenderet quod de facili esset philosophos ditari, si circa talia curam gerant, videns per astronomiam, nascituram esse magnam copiam oliuarum, ab omnibus incolis regionis illius emit totum oleum in anno futuro. Mutuata ergo pecunia, & data arrhabona pro future oleo, & quia tunc nullus poterat vendere nisi ipse, quia ei erat magna copia olei, multam pecuniam est lucratus» (Pars aestiv., p. 399). The remaining dialogue in the poem is Simeon " s invention. Published in Eremin and PLDR. Ф илософия 3 . Published in Eremin and PLDR . Философия 4 . Taken from Polyanthea, «Philosphia»: » Diogenes, percontanti, quid lucri caperet ex philosophia: Ut nihil, inquit, aliud, certe hoc, quod omnem fortunam ferre paratus sum. Laert. I. 6» (p. 909). Published in Eremin and PLDR. Философия 5 . Taken from Polyanthea , ibid.: «A ristippus rogatus, quid fructus coepisset ex philosophiae studio? Quod cum quibuslibet, inquit, libere loqui possim. N ec enim metuebat potentes, пес fastidiebat humiles. L aert. lib. 2. cap. 8» (p. 909). Published in Eremin and PLDR. Философия 6 . Taken from Polyanthea , ibid.: »Aristippus, quidam multa debacchatus in philosophos, etiam hoc adjecit, quod conspiceret illos semper obsidere fores divitum, cui Aristippus: Et medici, inquit, aegrotantium domos fréquentant, nemo tamen aegrotus esse m allet, quam medicus. Seite retorsit convitium. Philosophi praedicant felicitatem quam uni sapienti vindicant: & tamen assidue versantur apud divites: Aliquid venantes ab aliis, unde colligebat, divites esse beatiores quam philosophos... Porro beatius est esse medicum , quam aegrotum. Laert. 1. 2. c. 8» (p. 910). Published in Eremin and PLDR.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Non enim tam culpabile est dixisse quae plebis sunt quam beatum uidisse quae Christi sunt. Subierunt personam peccatoris po­puli, ut accipercnt gratiam domini redemptoris. Certe culpam aboleuit gratia, gratiam culpa non minuit. 14 . Et ut agnoscamus omne hoc de populo et de domino Iesu esse mysterium, uenite, inquit, uendamus Ioseph Ismahelitis. Quid interpre­tationis habet nomen Ioseph nisi quod diuinam gratiam significet et expressionem dei summi? Quis igit ur uenditur nisi ille qui, cum in for­ma dei esset, non rapinam arbitratus est esse se aequalem deo, sed semet ipsum exinaniuit formam serui accipiens? Neque enim nos eum emis­semus. nisi uendidissent eum sui. Male uendiderunt, peius emerunt. Vendiderunt negotiatoribus, bonum odorem emerunt a proditoribus; uendidit enim Iudas, emerunt Ismahelitae, qui significantur Latina in­terpretatione odio habentes deum suum. Ideo alibi uiginti, alibi uiginti et quinque aureis, alibi triginta inuenimus emptum Ioseph, quia non omnibus unius aestimatione pretii ualet Christus. Aliis minus, aliis amplius. Fides ementis incrementum est mercis. Religiosiori pretiosior deus, peccatori pretiosior est redemptor. Pluris et illi ualet qui plus ha­bet gratiae. Sed etiam cui multa donata sunt pluris ualet, quia cui plus remissum est plus diligit, sicut ipse dominus in euangelio pronuntiauit de illa muliere, quae super eius pedes effudit unguentum et lacrimis lauit et capillis suis tersit et osculis siccauit, de qua ait ad Simonem: Propter quod dico tibï remissa sunt ei peccata eius multa, quoniam dilexit multum. Cui autem minus dimittitur minus diligit. Interdum diuersitates pretii non solum quantitatis habent, sed etiam numeri expressionem, sicut habes de unguento, quod ad sepeliendum se dominus fusum esse memorauit. Scriptum dicente Iudä Potuit hoc ueniri denariis trecentis, quo numero non quantitatis, sed significatio crucis uidetur expressa. Ita hic quoque diuersitas uel uiginti ucl triginta aureorum uel argen­teorum habet uel geminatae uel trinitae perfectionis indicium. Nam uiginti quinque aurei iubelaei. qui est remissionis numerus, significant pretiosissimam portionem. Hic quoque, ui dominicae figuram passio­nis aduertas, ait Iudas patriarchä Tradamus Ioseph fsmahelitis; manus autem nostrae non sint iniectae super eum. Et bene superius dixerat: Ma­nus autem nolite inferre ei, quod Iudaei in domini passione dixerunt: Nobis non licet interficere quemquam, ut sermo fesu inpleretur significans qua morte moriturus esset.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Modius enim modo dictus. Hinc et modica, id est moderata. Modicis enim modus nomen inposuit: nam modica pro parvis abusive, non proprie dicimus. Satum genus est mensurae iuxta morem provinciae Palestinae, unum et dimidium modium capiens. Cuius nomen ex Hebraeo sermone tractum est; «satum» enim apud eos nominatur sumptio sive levatio, eo quod qui metitur eandem mensuram sumat ac levet. Est et alium satum, mensura sextariorum viginti duorum capax quasi modius. Batus vocatur Hebraica lingua ab olearia mola, quae «beth» apud eos vel «bata» nominatur, capiens quinquaginta sextaria; quae mensura una molae vice proteritur. Amphora vocata quod hinc et inde levetur. Haec Graece a figura sui dicta dicitur, quod eius ansae geminatae videantur aures imitari. Recipit autem vini vel aquae pedem quadratum, frumenti vero modios Italicos tres. Cadus Graeca amphora est continens urnas tres. Urna mensura est quam quidam quartarium dicunt. Proprie autem urna vas est, quae pro condendis defunctorum cineribus adhiberi solet. De quo poeta (Lucan. 7,819): Caelo tegitur qui non habet urnam. Medimna mensura est quinque modiorum. Medimna autem Latina lingua vocatur, id est dimidia, eo quod quinque modiis metiatur, qui est dimidius numerus a perfecto denario. Artaba mensura est apud Aegyptios sextariorum septuaginta duorum, conposita ex numero propter septuaginta et duas gentes vel linguas quae orbem inpleverunt. Gomor quindecim modiorum onus adpendet. Corus triginta modiorum mensura inpletur. Hic ex Hebraico sermone descendit, qui vocatur «cor» a similitudine collis: «corea» enim Hebraice colles appellantur. Coacervati enim modii triginta instar collis videntur, et onus cameli efficiunt. Caput XXVII. DE SIGNIS Ponderis signa plerisque ignota sunt, et inde errorem legentibus faciunt. Quapropter formas eorum et characteres, ut a veteribus signata sunt, subiciamus. Z littera significat dimidium obolum. Virgula aequaliter iacens et porrecta simpliciter significat obolum.=Geminata virgula duo oboli sunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

There is the centurion with the palsied servant at Capernaum. 439 The text uses the Greek form κατοντρχης and not the graecized κεντυρων as in the crucifixion narrative of Mark. 440 This centurion cannot be a Roman soldier, though the story implies that he is not a Jew. Capernaum was in the heart of the tetrarchy of Herod. Galilee was never part of a Roman province until the death of Agrippa I in A.D. 44. The centurion must be a soldier of Herod, who certainly affected Roman terminology. In the story of the execution of John the Baptist Herod’s officers include χιλαρχοι and a speculator. 441 The terms χιλαρχος and κατοντρχης are the usual equivalent of tribunus militum and centurio, though they are also in common usage as early as Herodotus in their literal sense. 442 But there is no mistaking the speculator whose title is given in the Latin form. The speculators were a well-known division of the Imperial Guard at Rome. 443 It would seem probable that the other terms are due to Roman influence, but the only certain case is the speculator; and he appears in a story that is outside the main narrative of the mission in Galilee. There are references to coins in various incidents and parables. The coins of the Gospels are a curiously mixed collection, as was noted long ago in the basic work of F. W. Madden. In Mark we have Roman denarii – bread to the value of 200 denarii – and the Roman quadrans, which is a gloss on δυ λεπτ in the story of the widow’s mite. 444 In Matthew there is the Roman as – two sparrows for an as – and the Greek didrachma and stater in the story of the tax at Capernaum. 445 There are Greek talents and Roman denarii in the parable of the king and his debtors. 446 Luke has denarii in the story of the two debtors and of the Good Samaritan, and asses in the phrase about the sparrows, Greek drachmae in the tale of the woman who loses one out of ten drachmas. 447 The mina occurs in the parable of the king and the three servants, and lepta, as in Mark, but unglossed, for the widow’s mite. 448 Asses, lepta, drachmas, denarii, staters. As the auctioneers say, they are a mixed lot. No wonder there were money-changers at Jerusalem. Such coins could have been found in the markets of Syria at any time from the wars of Pompey onward. Setting aside the minas and talents, which are not coins but weights or money of account, there is a certain preponderance of Roman and Roman provincial units, though the exact identification of the smaller bronzes is unsure. Such a mixture is perhaps unlikely after the first century A.D. Coin hoards of a somewhat later date are confined to Roman denarii and Syrian tetradrachms – i.e. staters – so far as silver is concerned. 449 But the coins as whole are like the centurion at Capernaum. They do little to sharpen the focus of the scene.

http://azbyka.ru/otechnik/world/roman-so...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009