This poem does not appear to originate in Faber, despite the fact that the poems immediately preceding and following it are taken from the same text in Faber. Жид 3. Taken from Faber, ibid. See commentary on Жид above. Жизнь 3. Published in Bylinin. Житие Христово. Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 4 «Praecipui fines, ob quos Verbum саго factum», sect. 3 «Exemplum». 11. 1–8 cf Faber: «Unde S. August, lib. de vera relig. capite 16. ait: «Tota vita Christi morum disciplina fuit. Satellites voluptatum divitias pemiciose appetebant: pauper esse voluit.»» 11. 9– 10 cf Faber: ««honoribus et imperiis inhiabant: Rex fieri noluit.»» 11. 11–12 cf Faber: « " carnales suos filios magnum bonum putabant: tale coniugium prolemque contempsit.»» 11. 13–14 cf Faber: ««contumelias superbissime horrebant: omne genus contumeliarum sustinuit.»» 11. 15–18 cf Faber: ««iniurias intolerabiles esse arbitrabantur: quae maior iniuria, quam iustum innocentemque damnari?»» 11. 19–20 cf Faber: «’dolores corporis execrabantur: flagellatus atque cruciatus est.«» 11.21–22 cf Faber: «»ignominiosissimum mortis genus crucem putabant: crucifixus est.«» 11. 23–24 cf Faber: «»Omnia quae habere cupientes non recte videbamus, carendo vilia fecit; omnia quae vitare cupientes a studio deviabamus veritatis, perpetiendo deiecit.» Haec ille.» Житие наша – пара. Published in PLDR and Рапепко. Жребий. Taken from Faber, In Festo Matthiae Apostoli, No. 8 «Documenta Evangelii [on the Gospel for the day, viz. Matt. 11.25–30]», sect. 4 «Non temere scrutari Dei iudicia»: «Videbatur autem (nostro sensu) eligendus Ioseph, quia cognomento Iustus, ab insigni videlicet sanctitate et iustitia: rursum quia, ut multi volunt, Christi propinquus, et frater S. Iacobi Maioris erat, quia prior nominatur: sed aliter sors cecidit et electus est Matthias, (quae vox sonat donum Dei) ut sciamus ex Dei dono, non ex meritis nostris dari nobis gratiam.» For the account of the election of Matthias, see Acts 1.15–26. Злая, грехом наносимая.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

235 Scriptor Incertus, p. 341, 1 и 360, 22; cp. слова Никифора Льву: τ καλς... ρισθντα π τε ­τν ποστλων κα τν πατρων οτε παρασαλεομεν (ρ. 352, 18–20); μνον τν πστιν μ παρασαλεσητε (ρ. 357, 6). 236 У Феостирикта оно два раза встречается в речи Евфнмия Сардского (Theostericti Vita Nicetae, cap. 35, p. XXXa); y Георгия Амартола (Georgii Monachi chronicon, p. 779, 20), Льва Грамматика (p. 209,8) и Симеона Магистра (p. 608,18) – в речи Феодора Студита . Впрочем, последние три источника в данном случае можно рассматривать как один. Ср. еще Ignatii Vita Nicephori, p. 169,29; Лев отвергает обвинения в том, что он διασαλεει древность правых догматов. 238 Ibid., р. 407,26–29. Это место Сп. Троянос (Συμβολ ες τν ρευναν, σ. 155) во внимание не принимает. 239 Здесь нет petitio principii в аргументации, потому что даже если Лев V не подписал присланный Никифором документ, его содержание должно быть общеизвестно. Замечательно точное указание «до воцарения» (πρ τς ατοκρατορας). 240 Turner, The Origins and Accession of Leo V, p. 199. Чрезвычайно натянутой выглядит попытка Тёрнера истолковать сообщение Феофана в том смысле, что Лев заранее получил текст клятвы, подписал его и отослал обратно Никифору. 245 См., например, Theostericti Vita Nicetae p. XXIXe, Nicephori Apologeticus Maior, 544D–545A; 568C. 247 Treadgold, Revival. p. 209, Epistula ad Theophilum Imperatorem, c. 21, S. 110–112 (PG 95,372 A-B). 256 Я принимаю реконструкцию У. Тредголда (p. 210, n. 283), который полагает, что в двух сообщениях Scriptoris Incerti (p. 354 н p. 355) говорится об одном событии. 257 Epistula ad Theophilum, с. 22, S. 112,11 sq. B том, что касается числа, текст совершенно ясен; σνοδον γων πατρων συναθροσας τν ριθμν σο» κα πντων τς ερατικς στολς μπεχομνων ν τ μεγλ γα Σοφα, τς δ πληθος τν ερων κα μοναχν τς βασιλδος πλεως μο συναθροισθντων... Поэтому Грюмель прав, говоря ο 270 епископах [Regestes, No 393), однако непонятно, иэ чего он заключает, что количество присутствующих на том собрании, которое упоминают Феостирикт и Scriptor Incertus (Regestes, No 391), было «peu cosldérable» Тредголд же, как и Доброклонский (Преп. Феодор, с. 735 и прим. 2), не учитывает, что Никифор мог планировать собор задолго до декабря 814 г., поэтому «270 архиереев» ему кажется преувеличением, и он принимает эту цифру как общее число участников (р. 418, n. 284).

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла БАРДО [древневерхненем. Bardo от Bardolf - «волк и секира»] (ок. 980 - 10 или 11.06.1051), свт. (пам. зап. 10 июня), архиеп. Майнцский. Представитель знатного рода, родственник имп. Гизелы, жены герм. имп. Конрада II. Был монахом бенедиктинского мон-ря в Фульде (Германия), руководителем и деканом монастырской школы, затем приором собора св. Андрея. С 1029 г. настоятель мон-ря в Вердене на р. Рур и одновременно мон-ря в Херсфельде на р. Фульда с 1031 г. В том же году при посредничестве имп. Гизелы стал преемником еп. Арибо на кафедре г. Майнца, заняв при этом должность эрцканцлера Римско-Германской империи. Завершил строительство нового Майнцского кафедрального собора, к-рый был освящен 10 сент. 1036 г. в присутствии имп. Конрада II и его сына Генриха III. Не желая допустить создания Пражского архиеп-ства, участвовал в походе Генриха III против чеш. кн. Бржетислава в 1041 г. Будучи влиятельным лицом при имп. дворе, предлагал провести коронацию супруги Генриха III в Майнце, однако коронация все-таки состоялась в Кёльне в 1043 г. Присутствовал в окт. 1049 г. на общегерм. Соборе в Майнце, состоявшемся под председательством папы Льва IX. На Соборе были приняты важные постановления против симонии и конкубината среди духовенства. Перед отъездом Лев IX назначил Б. папским легатом в Германии. За время пребывания на кафедре Б. прославился своим благочестием, красноречием и благотворительностью. Скончался во время пастырской поездки близ Падерборна. Похоронен в Майнце, при кафедральном соборе. Ист.: Vita Bardonis auctore Vulculdo//MGH. SS. Bd. 11. S. 317-321; Vita Bardonis maior//Ibid. S. 321-342. Лит.: Schneider F. Der heilige Bardo. Mainz, 1871; Allemang A. Bardon//DHGE. Vol. 6. Col. 775; Falck L. Mainz im frühen und hohen Mittelalter. Düsseldorf, 1972; Gerlich A. Bardo//LexMA. Bd. 1. Col. 1459-1460. А. С. Небольсин Рубрики: Ключевые слова: ГОНОРИЙ († 653), архиеп. Доруверна (Дуроверна, совр. Кентербери), свт. (пам. зап. 30 сент., перенесение мощей - 6 или 13 сент.), архиеп. Доруверна (Дуроверна, совр. Кентербери)

http://pravenc.ru/text/77544.html

406 Пес iste charitatis effectus est tantum temporalis, sed valet ad aeteruae gloriae mercedem thesaurzandam. Dicimus, quod in ea vita gloriae mercedem per charitatem et per omaia bona opera thesavrizamus. Cavendum igitur nobis est ab illis, qui sic nos volunt facere otiosos, ut hunc mercedis respectum negligamus. Quamvis avtem talem fidei excellentiam posset adipisci Lutberus, ut in nullo periculo constitutus unquam formidaret, ex bis tamen auoquam sequeretur, quia charitatis actus et opera bona suam mercedem habeant, quoquo modo ex tali fide ea nasci debere ipse fingat. Cap. IV. 408 Hic non expediret, caussas operum ultra inquirere, sed potius ea factis exprimere: quia tamen multi mihi videntur sinistre philosophari, volo etiam ego meam philosophiam in medium proferre. Propriam censeo et spontaneam esse operum causam, etiam a quacunque fide et charitate distinctam. Motus spiritus est, qui libere in opera prorumpit, ultra omnem volitionem sev qualitatem internam; imperatur enim actus exterior ex solo motu cordis spiritus suos ad membra mittentis. Et iste motus seu prosecutio spontanea, supra omnem volitionem est, quia maior est difficultas in prosequendo, quam in volendo. Ibid. 410 Fides est ostium, charitas est perfectio. Sev ut loquar aliter: regni Christi ostium est fides. finis vita aeterna. media via tota charitas. Ex hoc ordine deprehendimus, quomodo fides ad charitatem inducit, et charitatis operibus viam aperit et per charitatem operatur. Ibid. 412 Nec cum itiis, nec cum illis, in omnibus corsentio, aut dissentio. Omnes mihi videntur habere partem veritatis, et partem erroris, et quilibet alterius errorem dispicit et nemo suum videt. Deus per suam misericordiam errata nostra nos intelligere faciat et sine pertinacia deponere. Facile autem esset omnia diiudicare, si liceret cum pace omnibus in ecclesia loqui, ut omnes prophetare contenderent, et quod priorum prophetarum spiritus sequentibus prophetis subiicerentur, ut illis loquentibus, si quid eis fuerit rerelatum, priores tacerent iuxta Pauli praeceptum: sed nostrates nunc de honore certant. Perdat Dominus omnes ecclesiae tyrannos. Amen. Cap. IV.

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/ant...

Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла АЛЬБАН БРИТАНСКИЙ [Албаний, лат. Albanus, англ. Alban] (Веруламский), св., первомученик Англии (пам. 23 авг.; пам. зап. 22 июня). Единственный бриттский мученик, почитание к-рого сохранилось и после англосакс. завоевания Британии в V в. А. Б., рим. воин-язычник, укрыл в своем доме скрывавшегося от гонителей пресвитера, к-рый обратил его ко Христу; когда об этом стало известно, к дому были посланы воины, чтобы схватить пресвитера, однако А. Б., надев одежду пресвитера, выдал себя за него. Приведенный к судье, он исповедал Христа, отказался принести жертвы и после пыток был приговорен к усечению мечом. Воин, к-рый должен был казнить А. Б., устрашенный чудесами (пересохло русло реки, забил источник на горе), обратился ко Христу и тоже был обезглавлен. Над могилой А. Б. в окрестностях Верулама (Verulamium) впосл. воздвигли церковь и, вероятно в VIII в., возник мон-рь Сент-Олбанс . Почитание А. Б. фиксируется с 428/29 г. с упоминания о посещении гробницы А. Б. святыми Германом , еп. Осера, и Лупом , еп. Труа (Vita Germani. 16; Bedae Hist. Eccles. I 18). «Страсти св. Албана», традиционно приписываемые Гильде Премудрому (VI в.) (De excidio Britaniae. 10), были, вероятно, составлены в Аутиссиодуре (совр. Осер) ок. 515 г. Хотя имени А. Б. нет ни в 1-й (италийской), ни во 2-й (галльской) редакциях мартиролога Иеронима, о широком почитании его в Галлии свидетельствует упоминание у Венанция Фортуната (Carm. VIII 3). О мученичестве святого повествует также Беда Достопочтенный (Hist. Eccles. I 7), на к-рого в основном опираются позднейшие средневек. историки, Гальфрид Монмутский (Hist. Brit. V 5) и Матвей Парижский (XIII в.) (Chron. maior. I 149). Беда и проч. древние авторы единогласно относят мученичество А. Б. ко времени гонения Диоклетиана (304 или 305), однако утверждения Лактанция (De mort. persecut. 15) и Евсевия Кесарийского (Церк. ист. VIII 13. 13) о том, что правивший в то время на Западе империи Констанций Хлор не преследовал христиан, заставляет нек-рых ученых сдвигать дату мученичества А. Б. к гонениям более раннего времени - 2-й пол. III в. (S. Borig-Could; W. Levison).

http://pravenc.ru/text/115636.html

Callam.XVIII.c.5,6. 6. Что обеты девства, нестяжательности и послушания были даваемы в первые времена христианства, это видно из следующего. В книге Деяний апостольских (4:32-37) говорится, что в обществе верующих первенствующей Церкви ни у кого не было ничего собственного, но все у них было общее; все жили в согласии между собою и строгом послушании Апостолам, во всем предаваясь их воле, и все свое имение предоставляя на их распоряжение. По свидетельству Василия В. (Подвиг. Иноч. сл.2.С.257 в славян. издан.), Св. Златоуста (Бесед.12 на Деян), блж. Августина (Serra.I de communi vita Clericorum) и блж. Иеронима (Epist.8 ad Demetriadem), все общество жило в нестяжательности - по обету. Это оправдывается и тем заключением, какое можно выводить из строгости наказания Анании и Сапфиры, пораженных смертью за утайку части цены имения пред Ал. Петром, чего они не заслуживали бы, если бы прежде не дали обета, и не сделались нарушителями его и за это достойными наказания. Некоторые первенствующие христиане давали также обеты девства, как видно из книги Деяний апостольских (21:9), где говорится, что у Филиппа были четыре дочери девицы, о которых Евсевий (Hist.I,03.C.31), свидетельствуясь словами св. Поликарпа Смирнского, говорит, что они состарились в девстве. По словам св. Златоуста (Бесед.15 на 1Тим.), давали обет целомудрия безбрачной жизни те вдовицы, о которых, в 1Тим.5:12, Ап. Павел говорит, что они подлежат осуждению за то, что отвергли прежнюю веру или верность, т.е. обет. Так понимал и Карфагенский Собор. Иначе Апостол не сказал бы о них так, потому что они по смерти своих мужей имели бы право вступить во второй брак, если бы не давали обета жить в безбрачии. Голос апостольский касательно обета девства можно слышать и в сих постановлениях, преданных от имени Апостолов: " о девстве повеления мы не получили, но предоставляем его свободе желающих, как обет. Об одном только напоминаем, чтобы не давали легкомысленно. Ибо Соломон говорит: благо еже не обещаватися, нежели обещавшуся не отдати. Еккл.5, 4. (Constit. Apost.I,4.C.14). О сих обетах, как общеупотребительных между ревностнейшими по благочестию христианами, пишут многие св. отцы и учители Церкви первых веков: св. Игнатий, св. Климент Римский (leronim. contra lou.1.1), св. Иустин мученик (Apol. maior §18), Климент Александрийский (Strom.3 in initio), Тертуллиан (de velandis virginibus), Ориген (Horn.11 in Levit. et horn.33 in Numer.), св. Мефодий, епископ Тирский (в кн. Пир десяти дев), св. Киприан (в кн. Об одежде девств.), Антоний В. (в поуч.), Василий В. (Кн.2), блж. Августин, Феодорит, Иероним. Последний говорит (in epist. ad Eustochium), что " первый обет у киновитян есть послушание старшим " . Много писали о сем прп. Иоанн Кассиан (Instit. et Collat.), Сульпиций Север, писатель V века (Dialog. I. de virl s. Martini) и многие другие.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/421/...

omnium factorem vilis ego factura cognoscere eiusque servitio me irnplicari ardentius desidero, sed puer ego m pnneipatum vestra censura pairi mortuo natu fratribus (p. 156) maior succedens. per legum frena moderata et rem publicam deo praestruente 115 disposui, et patriam contra infestantium molem pro viribus tutavi: vos autem, quia cordibus erga summam veritatcin speculandam desides fideque mihi manetis dispares, quam plurimum in consiliis vestrae perversitati amabilibus, sed rectitudini admo- dum dissimilibus, satis mihi iniuriosos hactenus iam patior; qua districtione, si vita regnumque manebit incolume, posthac exsolutus vacabo, et iuxta scriptum retromissa iuventute vir effectus, quae sunt parvuli evacuabo; praecepti actibus dominici, vestrae ultenus non obaudiens nequitiae, superna reboratus dementia insistam. Quocirca vanescat susurrationis vestrae adversum me conspiratio; cessent saeva publicis conventibus inter vos consilia. Pacis amor domi forisque in regno ferveat. Negotia cuius- libet utilitatis iudicum eversione non damnentur. Parricidiorum scelera, quibus pollui soletis, a quoquam ultra non praesumantur. Haec legis inquinamenta si summi regis metu non deseritis, nostra ira in scelerosos dei zelo accensa, quemcum jue huiusmodi reum capite truncabit. Finito excellentis alloquio iussionis, nefastae participes coniuracionis domum pavidi redeunt, superba mentiura fastigia, accepto sacri ducis potenti vigore, coacli deponunt, solitasque erga mirae sanctitatis virum insidias, quamvis ad modicum tempus, moliri desinunt. jam tunc deo serenante comprimuntur aliquantum sub eius manu barbarae motiones: surgunt autom catholicae religionis leta incrementa; quoniam divino cultui templa dicata, paulo ante infidelium neglectu cadentia, stabili reparatione fundantur, clerici pa- tria bonisque privati, benigna largitate revocantur; statimque non tantum restituta, verum sancti viri plurimis adaucta muneribus substantia locupletantur, et tota per has partes tali sub principe elata congaudet aecclesia 116[ 87].

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Nikols...

Cives vocati, quod in unum coeuntes vivant, ut vita communis et ornatior fiat et tutior. Domus unius familiae habitaculum est, sicut urbs unius populi, sicut orbis domicilium totius generis humani. Est autem domus genus, familia, sive coniunctio viri et uxoris. Incipit autem a duobus, et est nomen Graecum. Nam familia est liberi ex liberis legibus suscepti, a femore. Genus autem a gignendo et progenerando dictum, aut a definitione certorum prognatorum, ut nationes, quae propriis cognationibus terminatae gentes appellantur. Populus est humanae multitudinis, iuris consensu et concordi communione sociatus. Populus autem eo distat a plebibus, quod populus universi cives sunt, connumeratis senioribus civitatis. [Plebs autem reliquum vulgus sine senioribus civitatis.] Populus ergo tota civitas est; vulgus vero plebs est. Plebs autem dicta a pluralitate; maior est enim numerus minorum quam seniorum. Populus vero †σουχναμοις† dicitur, id est †σιτοασις†. Unde et populus dictus est. Graece autem populus λας dicitur, a lapidibus. Vulgus est passim inhabitans multitudo, quasi quisque quo vult. Tribus dicuntur tamquam curiae et congregationes distinctae populorum, et vocatae tribus ab eo quod in principio Romani trifarie fuerunt a Romulo dispertiti: in senatoribus, militibus et plebibus. Quae tamen tribus nunc multiplicatae nomen pristinum retinent. Senatui nomen aetas dedit, quod seniores essent. Alii a sinendo dictos accipiunt senatores. Ipsi enim agendi facultatem dabant. Senatus consultus a consulendo et tractando est dictus, quod sic fit, ut consuleat et nocere non possit. Patres autem, ut Sallustius (Cat. 6) dicit, a curae similitudine vocati sunt. Nam sicut patres filios suos, ita illi rempublicam alebant. Patres conscripti, quia dum Romulus decem curias senatorum elegisset, nomina eorum praesenti populo in tabulas aureas contulit, atque inde patres conscripti vocati. Primi ordinis senatorum dicuntur inlustres, secundi spectabiles, tertii clarissimi. Iam inferius quartum aliquod genus non est.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла ГАУДЕНЦИЙ [в миру Радим; чеш. Radim; польск. Radzim] (960/70 - между 1006 и 1022), первый архиеп. Гнезненский. Внебрачный сын Славника, князя Либице (Вост. Чехия), сводный брат сщмч. Адальберта , еп. Пражского. Судя по указаниям житий Адальберта, Г. в детстве был неразлучен с братом, возможно, обучался в соборной школе в Магдебурге и покинул Прагу, когда Адальберт вступил в конфликт со своей паствой (988). После этого братья отправились в Рим с намерением совершить паломничество в Св. землю. Вместе с Адальбертом вступил в бенедиктинский мон-рь святых Алексия и Бонифация на Авентине (989), где, вероятно, стал священником. В кон. 996 г. Г. вместе со старшим братом прибыл в Польшу ко двору кн. Болеслава I Храброго . Оттуда в 997 г. Г. отправился в Пруссию, где стал свидетелем мученической смерти Адальберта (23 апр. 997). В житиях сщмч. Адальберта говорится, что в земле пруссов Г. было видение, предсказывавшее мученическую смерть святого, и что именно Г. совершил последнее причастие брата. В 997-999 гг., вероятно, снова находился в Риме в связи с процессом канонизации Адальберта и работал предположительно с папой Сильвестром II над составлением «Большого жития» (Vita Maior) мученика. Осенью 999 г. Г. получил место архиепископа создаваемой в то время митрополии в Гнезно, небесным покровителем к-рой стал сщмч. Адальберт. В дипломе герм. имп. Оттона III аббатству Фарфа от 2 дек. 999 г. Г. назван «archiepiscopus sancti Adalberti martyris» (архиепископ св. мч. Адальберта). Интронизация состоялась в марте 1000 г. в Гнезно в присутствии польск. кн. Болеслава I, герм. имп. Оттона III и папских легатов. В новую митрополию входили еп-ства Колобжега, Кракова и Вроцлава, в 1012 г. к ней было присоединено Познаньское еп-ство. Сведений о деятельности Г. сохранилось не много. В хронике нач. XVI в. «Quaedam memorabilia» содержится сообщение о том, что при Г. в Польшу приехали 6 монахов из старейшего бенедиктинского мон-ря в Бржевнове (Чехия). В хронике Галла Анонима сохранилось сведение, что Г. «неизвестно, по какому поводу, подверг... всю страну отлучению» (Кн. 1. Гл. 19).

http://pravenc.ru/text/161747.html

Saio ab exigendo dictus. Sutor a suendis pellibus nominatus. Subulcus, porcorum pastor; sicut bubulcus, a cura boum. T Tutor, qui pupillum tuetur, hoc est intuetur; de quo in consuetudine vulgari dicitur: «Quid me mones? Et tutorem et paedagogum olim obrui.» Testes dici quod testamento adhiberi solent; sicut signatores, quod testamentum signent. Tetricus, mons in Sabinis asperrimus. Unde et tristes homines tetricos dicimus. Taciturnus, in tacendo diuturnus. Trutinator, examinator, ex iudicii libra perpendens recta; translatione a trutina, quae est gemina ponderum lances. Tristis. Tenax, nummi cupidior, quod teneat. Interdum et pertinax. [Truculentus.] Torvus, terribilis, eo quod sit torto vultu et turbulento aspectu, ut: «torva leaena,» et (Virg. Aen. 3,677): Cernimus adstantes nequiquam lumine torvo. Turbidus, terribilis. Teter, ob obscura tenebrosaque vita. Teterrimus, pro fero nimium. Tetrum enim veteres pro fero dixerunt, ut Ennius (Ann. 607): «tetros elephantos.» Terribilis, quia terrorem habet et timetur. Tergiversator, quod animum quasi tergum vertat huc et illuc, nec [facile] qualis sit intellegitur. Temulentus a temeto, id est vino, dictus. Timidus, quod timeat diu, id est sanguine; nam timor sanguinem gelat, qui coactus gignit timorem. Turpis, quod sit informis et torpeat. U V Vir, a virtute. Utilis, ab utendo bene sua, vel quod bene quid utere possit; sicut docilis, quod doceri possit. Verus, a veritate; hinc et verax. Maior est veritas quam verus, quia non veritas a vero, sed verus a veritate descendit. Veridicus, quia verum dicit et veritatis adsertor est. Verecundus, quia verum factum erubescit. Venustus, pulcher, a venis, id est sanguine. [Viridis, vi et suco plenus, quasi vi rudis.] [Vivens, vivus.] Varius, quasi non unius viae, sed incertae mixtaeque sententiae. Versutus, eo quod eius mens in quolibet actu ad quamlibet fraudem facile vertitur; unde et versutia dicitur contorta sententia. Plautus (Epid. 371): Versutior [est] quam rota figularis. [Vilis, a villa; nullius enim urbanitatis est.] Versipellis, eo quod in diversa vultum et mentem vertat. Inde et versutus et callidus. Violentus, quia vim infert. Vecors, mali cordis et malae conscientiae. Vagus, quia sine via. Vanus a Venere etymologiam trahit. Item vanus inanis, falsus, eo quod memoria evanescat. Vesanus, non probe sanus. Vinolentus, qui et satis bibit et difficile inebriatur. Vexatus, id est portatus; ab eo quod est veho, vecto, vexo, ut vexasse sit portasse. Veneficus, eo quod venenum mortis causa paravit, aut praestitit, aut vendidit. Vector, quasi vehitor. Est autem vector et qui vehit et qui vehitur. Venator, quasi venabulator, a venatione scilicet, quo bestias premit. Quattuor autem sunt venatorum officia: vestigatores, indagatores, alatores, pressores.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

   001   002     003    004    005    006    007    008    009    010