По мнению Л. Уильямс, в IX в. люксёйский минускул вышел из употребления; в это время писцы из Л. стали использовать «люксёйский каролингский минускул», имевший ряд общих черт со своим предшественником (известны 9 рукописей, выполненных в 1-й пол. IX в. в Л.; см.: Williams. 2009). Среди рукописей, созданных в Л.,- Люксёйский лекционарий (Paris. lat. 9427), важный источник по истории богослужения галликанского обряда . В XVII в. манускрипт хранился в монастыре, где он был обнаружен Жаном Мабильоном ( Mabillon J. De Liturgia Gallicana Libri III. P., 1685. P. 106-173); с 1857 г. находится в Национальной б-ке Франции. По мнению большинства исследователей, рукопись датируется кон. VII - нач. VIII в.; текст сохранился не полностью (246 листов из 367 или 375). Чтения начинаются с вигилии Рождества Христова и обрываются на середине рядовых чтений (lectiones cotidianae). Для каждой мессы в соответствии с галликанской традицией указаны 3 чтения (Пророки, Апостол, Евангелие), но некоторые мессы содержат 2 или 4 чтения. Кроме библейских текстов в рукописи присутствуют несколько чтений из пассионария и патристического гомилиария, а также библейские песни (в составе пасхальной службы). Помимо чтений для мессы имеются неск. чтений для утрени (ad matutinos); для Великой пятницы выписаны чтения часов (2-го, 3-го, 6-го и 9-го); для пасхального бдения - 12 ветхозаветных чтений; для Рогаций - чтения для утрени и 3-го, 6-го, 9-го часов; имеются также чтения на разные случаи (напр.: «Это чтение должно читаться, когда епископу полагается проповедовать, чтобы народ платил десятину» - Paris. lat. 9427. Fol. 239v). По мнению Мабильона, Л. Дюшена и Ж. Морена, лекционарий предназначался для одного из храмов в Паризиях (ныне Париж), т. к. в нем указан день памяти св. Геновефы и есть сходство с рукописями из аббатства Сен-Дени . П. Сальмон пришел к выводу, что манускрипт был выполнен для Лингонской епископской кафедры (исследователь указывал на близость санкторала лекционария к календарю-мартирологу Paris. lat. 14086 и на наличие памяти мучеников Иулиана и Василиссы, Житие к-рых выписано полностью для чтения на вигилию Епифании 5 янв. (Paris. lat. 9427. Fol. 33-72); см.: Salmon. 1944; 1953). Др. исследователи полагали, что заказчики лекционария происходили из Юго-Вост. Галлии или Августодуна (ныне Отён). Согласно Ф. Масе, рукопись предназначалась для церкви в Мориньи близ Парижа, где в 1648 г. были обретены мощи мч. Иулиана, подаренные церкви кор. Брунхильдой, которая оказывала покровительство Л. ( Masai. 1948). Однако рукопись была создана намного позже гибели Брунхильды, хотя образцом для нее мог послужить более ранний манускрипт. Кор. Брунхильда была вестгот. принцессой, поэтому протограф лекционария мог быть связан с Испанией (использованный в нем текст Вульгаты близок к испан. группе рукописей; см.: Alwis. 2003). Эпоха Каролингов

http://pravenc.ru/text/2561082.html

Mondésert, s. j., deuxième édition revue et augmenté par A. Plassart, (SC 2 bis), Paris, Éd. du Cerf, 2004. – Stromate I, introduction, traduction et notes par Cl. Mondésert et M. Caster, (SC 30), Paris, Éd. du Cerf, 1951. – Stromate II, introduction, traduction et notes par P.-Th. Camelot et Cl. Mondésert, (SC 38), Paris, Éd. du Cerf, 1954. – Stromate IV, introduction, traduction et notes par A. Van Den Hoeck et Cl. Mondésert, (SC 463), Paris, Éd. du Cerf, 2001. – Stromate V, 2 tomes, introduction, texte, commentaire, bibliographie et index par A. Le Boulluec, traduction de P. Voulet, (SC 278 et 279), Paris, Ed. du Cerf, 1981. – Stromate VI, introduction, traduction et notes par P. Descourtieux, (SC 446), Paris, Éd. du Cerf, 1999. – Stromate VII, introduction, traduction et notes par A. Le Boulluec, (SC 428), Paris, Éd. du Cerf, 1997. CYRILLE D’ALEXANDRIE, Adversus Nestorium, libri I-V, PG 76, 9–248 ACO I, 1, 6, p. 13–106. – Apologeticus pro duedecim capitibus adversus Orientales episcopos, PG 76,315–386 ACO 1, 1, 7, p. 33–65. – Apologeticus pro duedecim capitibus contra Theodoretum, PG 76, 391– 452 ACO 1, 1, 6, p. 110–146. – Commentarii in Ioannem, PG 73, 9–1056 et PG 74, 9–756. Traduction partielle dans Eucharistie dans l’antiquité chrétienne, textes recueillis et présentés par A. Hamman, (coll. «Ichtus»/PDF), Paris, DDB, 1981, p. 145–177. – Commentarii in Isaiam Prophetam, PG 70, 9–1449. – De recta fide ad Reginas, PG 76, 1201–1336 ACO 1, 1, 5, p. 68–118. – Deux dialogues christologiques, introduction, texte critique, traduction et notes de G.-M. de Durand (SC 97), Paris, Éd. du Cerf, 1964. – Dialogues sur la Trinité, Dialogues I-VII, 3 tomes, introduction, texte critique, traduction et notes de G.-M. de Durand (SC 231, 237, 246), Paris, Éd. du Cerf, 1976–1977–1978. – Homiliae Paschales, PG 77, 391–982. CYRILLE DE JÉRUSALEM, Catéchèses mystagogiques, introduction, texte critique et notes A. Piédagnel, traduction par P. Paris, (SC 126 bis), Paris, Éd. du Cerf, 2004.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

Василий Кесарийский, De spiritu sancto, изд. J. Sieben (text B. Pruche, SC 17bis), FC 12, Freiburg i.B. 1993. Василий Кесарийский, Epistolae, PG 32,219–1112. Василий Кесарийский, Homiliae in Hexaemeron, изд. E. Amand de Mendieta – S.Y. Rudberg, GCS, N.F. 2, Berlin 1997. Григорий Назианзин , Carmina, PG 37, Paris 1858, 397–1600. Григорий Назианзин , Epigrammata, изд. P. Waltz, Anthologie grecque, I (Anthologie palatine), tome VI, livre VIII, Paris 1944. Григорий Назианзин , Epistulae, I-II, изд. P. Gallay, Paris 1964–1967. Григорий Назианзин , Opera quae exstant omnia, изд. J.-P. Migne, PG 35–56, Paris 1858. Григорий Назианзин , Orationes theologicae, изд. H.J. Sieben, FC 22, Freiburg etc. 1996. Евномий Кизический, Apologia, изд. R.P. Vaggione, Oxford 1987. Иероним, Евсевий, Epistulae I, изд. I. Hilberg, CSEL 54, Wien-Leipzig 1910. Иероним, Евсевий, Commentarius in Ecclesiasten, изд. M. Adriaen, CChr.SL 72, Turnhout 1959, crp. 247–361. Иларий Пиктавийский , De trinitate, изд. P. Smulders, CChr.SL 62–62A, Turnhout 1979–1980. Иоанн Златоуст , Epistulae ad Olympiadem, изд. A.-M. Malingrey, SC 13bis, Paris 21968, стр. 106–388. Ипполит, Refutatio omnium haeresium, изд. M. Marcovich, Patristische Texte und Studien, sv. 25, Berlin – New York 1986. Ириней Лионский , Adversus haereses libri V, изд. A. Rousseau – L. Doutreleau, I, SC 263–264, Paris 1979; II, SC 293–294, Paris 1982; III, SC 210–211, Paris 1974; IV, SC 100/1–2, Paris 1965; V, SC 152–153, Paris 1969. Климент Александрийский , Stromata, VH-VIII, изд. О. Stählin – L. Früchtel – U. Treu, GCS, Clemens III, Berlin 21970. Лукреций Кар, Тит, De rerum natura, изд. C. Buchner, Wiesbaden 1966. Максим Исповедник , Tomus dogmaticus ad Marinum presbyterum, PG 91,227–245. Марий Викторин, Ad Candidum Arrianum, изд. P. Henry – P. Hadot, SC 68, Paris 1960,130–172. Мефодий Олимпийский , De resurrectione, изд. N. Bonwetsch, GCS 27, Methodius, Leipzig 1917, стр. 217–424. Мефодий Олимпийский , Symposion, изд. H. Musurillo, SC 95, Paris 1963.

http://azbyka.ru/otechnik/Grigorij_Nissk...

– . “Heidegger et la theologie.» Revue philosophique de Louvain 2, no. 3 (1994): 226–245. Derrida, Jacques. “Above All, No Journalists!» In Religion and Media, ed. Hent de Vries and Samuel Weber, 56–93. Stanford, Calif.: Stanford University Press, 2001. – . Adieu aˆ Emmanuel Levinas. Paris: Galilee, 1997. – . “Comment ne pas parler: denegations.» In Psychë inventions de lautre, 535–595. Paris: Galilee 1987. Translated by Ken Frieden as “How to Avoid Speaking: Denials,» in Derrida and Negative Theology; ed. Harold Coward and Toby Foshay, 73–142. Albany: State University of New York Press, 1992. – De lesprit: Heidegger et la question. Paris: Galileˆe, 1987. – . “Donner la mort.» In LÉthique du don: Jacques Derrida et lapensee du don, ed. Jean-Michel Rabate and Michael Wetzel, 11–108. Paris: Metailie-Transition, 1992. – . Donner le temps: lafausse monnaie. Paris: Galilée, 1991. – . Dun ton apocalyptique adopté naguére enphilosophie. Paris: Galileˆe, 1983. – . LÉcriture et la différence. Paris: Editions du Seuil, 1967. – . Éperon: les styles de Nietzsche. Paris: Flammarion, 1976. – . «Foi et savoir: les deux sources de la “religion» aux limites de la simple raison». In La Religion ed. Jacques Derrida and Gianni Vattimo, 9–86. Paris: Editions du Seuil, 1996. Translated by Samuel Weber as «Faith and Knowledgë The Two Sources of “Religion» at the Limits of Reason Alone» in Religion, ed. Jacques Derrida and Gianni Vattimo, 1–78. Stanford, Calif.: Stanford University Press, 1998. – . “How to Avoid Speaking: Denials « In Derrida and Negative Theology, ed. Harold Coward and Toby Forshay, 73–142. New York: State University of New York Press, 1992. – . “La Main de Heidegger (Geschlecht II).» In Psychë inventions de lautre, 415–451. Paris: Galilee, 1987. – . Le Toucher: Jean-Luc Nancy. Paris: Editions Galilee, 2000. – . “LOreille de Heidegger.» In Politiques de lamitie. Paris: Galilée, 1994. – . LOreille de lautrë otobiographies, transferts, traductions. Textes et débats avec Jacques Derrida, sous la direction de Claude Lévesque et Christie V McDonald. Montreal: VLB, 1982.

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/bog...

14 The man is in between of all oppositions (τος καθλου... μεσιτεον κροις). Ibidem, col. 1304В. There are mentioned five oppositions (διαιρσεσι) in this chapter: ibidem, col. 1304D-1305B) between created and uncreated; intelligible and physical; heaven and earth; paradise and the world; male and female (Quaestiones ad Thalassium 48, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 90, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 436А-В). In Quaestiones ad Thalassium 60 a different set of oppositions is given. 15 S. Maximus Abbas, Ambiguorum Liber, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 1305 В. 18 Idem, Epistolae VI, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 429. 19 Idem, Mystagogia, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 684 D. 21 Idem, Epistolae 12, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 488 С. 22 Idem, Ambiguorum Liber, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 1153 АВ. 23 Nellas P., Deification in Christ: Orthodox Perspectives on the nature of the Human Person (New-York, 1987), p. 54. 24 S. Maximus Abbas, Ambiguorum Liber, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col.1321C. 25 Idem, Epistolae 12, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 488 С – 489 В. 26 Idem, Ambiguorum Liber, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 1324 А. 27 Idem, Epistolae 12, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 488 D. 28 Idem, Ambiguorum Liber, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 1324 А. 29 Idem, Epistolae 13, in: J.-P. Migne (ed.), Patrologiae cursus completus (Tomus 91, Paris: Garnier Fratres, 1865), col. 516 D – 517 В.

http://azbyka.ru/otechnik/Kirill_I_Mefod...

βεστιριος, (lat. vestiarius) ein Hofbeamter: LaurCorp II 686f. 696–713. f.l. pro στιριος VThSyk 91,1 app. id. (βιστ.) DarRech 569,28 app.; 573,22.– L, DGE, Daris, Kr + X Kleis, ODB 2163. βεστιαρτης, Kleiderhändler: CPR VIII 56,15 (s.V/VI). Kleiderbewahrer, Garderobier: Bas В 1508,23.24. ein Hofbeamter: AProt 6,17 (a.943). DeCer I 578,19. PselFor 6,3. MichAttDiat 105,1406. LaurCorp II 190 (s.XΙ). MCerEp 784BC. Kekaum 196,11.– DGE, Daris, Kr, Duc, Car, TLG, Kleis, ODB 2163; βηστ. LSSup. βεστιαρτισσα, Frau eines βεστιριος: πανευγενεσττη MoneKot 338,1. βεστιρχης s. βεστρχης βεστον, τ (= βεστιριον) Kleiderkammer: TypKechar 69,887.889. kaiserliche Schatzkammer: Zacos I 1090. DeCer I 799,18; 804,15. βεστα Beamte der kaiserlichen Kammer: OikList 229,20 (Philoth.). DeCer 787,2– DGE, Car, (LS, L, Duc). βστιον, τ (lat. bestia) wildes Tier: EtymMag 195,41. βεστιοπρατεον, τ Kleiderhandlung: PassEust 298.– Vgl. -πρατριον Kr. βεστιοπρτης, Kleiderhändler: LaurCorp II 659 (s.IX). EpBib 4,1.2.7; 5,1. SynaxCpl 242,1. DeCerV I 9,10. PselFor 4,196. PassEust 291. Bas В 3619,23.– ODB 2163f., Duc (-ηρ). βεστιοπρατικς eines Kleiderhändlers: - πιστμη EpBib 4,5. ργαστριον 6. βεσττζης, TzetzAr II 473,6; 536,9; 539,20; 563,5.19.– TLG. βεσττωρ (-τωρ), (lat. vestitor) kaiserlicher Garderobier (Hofamt): Max. Conf., PG 91,636C. SealsDO I 5,5 (s.IX); II 2,4 (s.X/XI). SceauxSeyr 75.210. OikList 63,5; 89,18; 99,15 etc. DeCerV I 4,12; 20,8; 62,3.–L, TLG, ODB 2164. βεστομιλιαρσια, τ Miliaresia aus dem βεστιριον: Konst PorphMil С 794. βεστοπρτης, ein Beamter: LaurCorp II 660 (s.XIII). βεστοσκρα, (lat. vestis + sacer) kaiserliche Schatzkammer: DeCer 1407,9; 800,18; 803,5; 805,13.– Vgl. σκρα LS, L. βεστοσακρνοι, o kaiserliche Schatzmeister: DeCer I 407,10; 422,9. βετερνος (lat. veteranus) altgedienter Soldat, Veteran: LydMag 70,24; 74,12. βετερνος Zepos IV 456. id. Bas В 850,23. βετρνος Theo doret, Eranistes 102,18 (Ettlinger 1975). id. Bas А 461,18; 2622 app.; В 1378,12. id. PsZon I 383.– βετερνος TriantLex, L, Duc, Stam; οετερανς LS, LSSup; οτρανος L.

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/l...

1120 Фульгенций. «Adv Fabian», Lib. X, fragm. 37. Curs. Compl. Patrol. Ser. Lat. Tom. LXV, col. 832. Christianae quipped fidei custodiens veritatem, et sciens unum esse nomen Trinitatis; et illud verum dixit, quia, except nomine Christi, non est aliud nomen sub coelo dalum bominibus in quo oporteat nos salvos fiery; et quod docuit baptizari in nomine Iesu Christi, in uno baptizavit nomine Patris et Filii et Spiritus Sanceti. Nulla est enim in Trinitate diversitas naturalis nominis, ubi est ipsa unitas naturalis. 1121 Иоанн Дамаскин. «Exposit. Fidei orthod». Lib. IV, cap. IX. Curs. Compl. Patrol. Ser. Graec. Tom. XCIV, col. 1120; в русск. пер. «Точное излож. правосл. веры». М. 1855 г. стр. 234–236. 1122 Макарий . « Догматическое Богосл.» т. IV, стр. 136. Филарет . » Догм Богосл.» т, II, стр. 245; Правосл. Исповед, отв. на вопр. 104 и 105. 1124 " Consummatio». Киприан . «Epistol. Ad Jubajan;» Curs. Compl. Patrolog. Ser. Lat. Tom. III, col. 1121. « Τελεωσις». Constitut. Apostol. Lib. III, cap. VII. Curs. Compl, Patrolog. Ser. Graec. Tom. I, col. 800; 1125 " τ υ πνεματος δσις ». Исидор Пелусиот «Epistol.» Lib. 1. Epist. 450. Curs. Compl. Patrolog. Ser. Graec. Tom. LXXVIII, col. 429. 1126 «Constituí. Apostol». Lib. III . cap. XVII. Curs Compl. Patrolog. Ser. Graec. Tom. I, col. 800. 1128 Соответственно этому названию и у греков оно называется теперь: « μυρον» жидкая мазь составленная из благовонных веществ от μρω – теку) το χρσματος (от χρω – помазую). 1130 «Unclio». Тертуллиан . Curs. Compl. Patrolog. Ser. Lat. Tom. I col. 1206 Киприан . " Epistol. ad. Ianuar» LXX cap. II. Curs. Compl. Patrolog. Ser Lat. Tom. III, col. 1041. « Χπσμα». Кирилл Иерусал. «Catech. mystgog.» III, n. 1. Curs Compl. Patrolog. Ser. Graec. Tom, XXXIII, col. 1089. 1131 Августин . «Contra Petilian». Lib, II, can CIV n. 239. Curs. Compl. Patrolog. Ser. Lat. Tom. XLIII, col. 342. 1132 Собора Лаодикийского пр. 48: «’ τι δε τος φωτιξομωους μετ τ Βπτισμα χρεσθαι χρσματι πουραν κα μετχους ε ναι τ, βασιλεας το Χριστο» Συνταγμα Ραλλ κα Ποτλη. Tom III 1853; p. 215, Иоанн. «Опыт курса церк. законоведения», т. 1, стр. 458.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Alma...

Образ Г. В. как автора литургических текстов известен с IX в. Папа изображается на троне перед пюпитром (или с раскрытым кодексом на коленях), на его плече сидит либо витает рядом голубь - символ Св. Духа, напр., на миниатюрах из Сакраментария из Сен-Дени (?) (Parisin. lat. 1141. Fol. 3, ок. 870), из «Regula pastoralis» (б-ка ц. Санта-Мария Маджоре в Риме, IX в.), из Сакраментария мч. Гереона (Parisin. lat. 817. Fol. 21, ок. 1000), из Зальцбургского Миссала (Вена. Университетская б-ка. Cod. 1845. Fol. 75, XII в.), из Бревиария (Parisin. lat. 1023. Fol. 3110, XIII в.), из Антифонария св. Петра (Зальцбург. Stiftbibl. Cod. XII 7. fol. 167, сер. XII в.); скульптура юж. портала собора в Шартре (1215 или 1520); рельеф бронзовых ворот Флорентийского баптистерия (Лука делла Роббиа, 1460) и др. Сохранились редкие примеры изображения Г. В. в окружении 3 голубей (свидетельство триипостасности Бога) (напр., фреска ок. 800 в ц. св. Бенедикта, Юж. Тироль). Иногда рядом с Г. В. помещали не голубя, а ангела (миниатюра из «Moralium libri» (Толкования на Книгу Иова) - б-ка мон-ря Монте-Кассино, Италия. Cod. 73 DD, XI в.; мозаика XIV в. в баптистерии собора Сан-Марко, Венеция). Изображение ангела рядом с Г. В. связывают с сюжетом из Жития, в к-ром рассказывается о помощи просителю, трижды обращавшемуся к святому, занятому составлением комментариев к Книге прор. Иезекииля ( Ioan. Diac. Vita S. Greg. Magn. I 10; XI 23). Ангела, иногда изображаемого с ключом (миниатюра из Сакраментария из Меца - Parisin. lat. 1141, 875-877), рассматривают как персонификацию добродетели (Caritas) Г. В. Вместо фигуры ангела в этой композиции могут быть изображены человек в одеждах паломника или 2 фигуры (Сакраментарий из Сев. Франции или Бельгии - сокровищница собора в Хальберштадте. Ms. 153. Fol. 13, до 975; Хроника из Лиможа - Parisin. lat. 5943. Fol. 79v, кон. XI-XII в.). Рядом с Г. В. автором часто помещается фигура диак. Петра (диптих из Меца, ок. 980,- Национальная б-ка, Париж; Сакраментарий имп. Генриха II, 1020 или 1030,- Clm 4456; ломбардский Сакраментарий св. Веремунда, ок. 1000/02,- Ивреа. Б-ка Capimolare. Cod. LXXXVI. Fol. 80).

http://pravenc.ru/text/166740.html

– Les 24 catéchèses, (PDF 53–54), Paris, Migne, 1993. DENYS L’ARÉOPAGITE, ou PSEUDO-DENYS, La Hiérarchie céleste, éd. par M. de Gandillac, (SC 58 bis), Paris, Éd. du Cerf, 1970. – Les Noms divins, dans Corpus Dionysiacum I: Pseudo-Dionysius Areopagita, De Divinis nominibus, éd. B. R. Suchla (PTS 33), Berlin, 1990. – Œuvres complètes, traduction et notes de M. de Gandillac, coll. «Bibliothèque philosophique», Paris, Aubier-Montaigne, 1980. – La Théologie mystique. Lettres, présentation par Dom A. Gozier, traduction par M. Cassingena (PDF 42), Paris, Migne, 1991. DENZINGER, H., Enchiridion Symbolorum – Symboles et définitions de la foi catholique, Paris, Éditions du Cerf, 1996. DIADOQUE DE PHOTICÉ, Discours ascétique en cent chapitre, dans La Philocalie, I, présentée par O. Clément, notes et traduction de J. Touraille, Paris, DDB/J.-C. Lattès, 1995, p. 274–309. – Œuvres spirituelles, introduction, texte critique, traduction et notes par Ed. des Places, (SC 5 bis), Paris, Éd. du Cerf, 1997. DOROTHÉE DE GAZA, Œuvres spirituelles, introduction, texte grec, traduction et notes par L. Regnault et J. de Préville, (SC 92), Paris, Éd. du Cerf, 2001. ÉPHREM LE SYRIEN (ou ÉPHREM DE NISIBE), Célébrons la Pâque. Hymnes sur les Azymes, sur la Crucifixion, sur la Résurrection, introduction et traduction du syriaque par D. Cerbelaud, (PDF 58), Paris, Migne, 1995. – Hymnes sur l’Épiphanie: Hymnes baptismales de l’Orient chrétien, introduction, traduction du syriaque et notes par F. Cassingena-Trévedy, (SO 70), Bégrolles-en-Mauges, Abbaye de Bellefontaine, 1997. – Hymnes sur le jeûne, introduction et traduction du syriaque par D. Cerbelaud, (SO 69), Bégrolles-en-Mauges, Abbaye de Bellefontaine, 1974. – Hymnes sur la Nativité, traduction du syriaque par F. Cassingena-Trévedy, introduction et notes par F. Graffin, (SC 459), Paris, Éd. du Cerf, 2001. – Hymnes sur le Paradis, traduction du syriaque par R. Lavenant, introduction et notes par F. Graffin, (SC 137), Paris, Éd. du Cerf, 1968. EUTHYMIUS ZIGABÈNE (ou ZIGADÈNE), Panoplia dogmatica ad Alexium Comnenum, PG 130, 9–1362.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

HOSKYNS E. and F.W. DAVEY. L’enigme du Nouveau Testament, Neuchâtel-Paris 1949. HUTCH E. The organisation of the early Christian Churches, Oxford 1880. JACQUIER E. Les Actes des Apôtres, Paris 1926. JEREMIAS J. Golgotha, Leipzig 1926. – Die Abendsmahlworte, Göttingen 1949. – Die Briefe an Timotheus und Titus (Das Neue Testament Deutsch), Gottingen 1949. KATTENBUSCH F. Der Quellort der Kirchenidee, in «Festgabe für A. von Harnarck» 1921, S. 143–72. KNOPF R. Das nachapostolische Zeitalter. Geschichte der christlichen Gemeinden, vom Beginn der Flavier-dynastie bis zum Ende Hadrians, Tübingen 1905. KNOX J. Chapters in a life of Paul, New York-Nashville 1950. KNOX W.L. St. Paul and the Church of Jerusalem, Cambridge 1925. – St. Paul and the Church of the Gentiles, Cambridge 1939. – The Acts of the Apostles, Cambridge 1948. KUMMEL W.G. Kirchenbegriff mid Geschichtsbewusstsein in der Urgemeinde und bei Jesus, Uppsala 1943. LABRIOLLE L.P. La crise Montaniste, Paris 1913. LAGRANGE M.J. Epitre aux Romains, Paris 1927. LANNE E. Le minlstère apostolique dans Saint Irénée, dans «Irénikon», 25 (1952) 113–41. LEENHARDT F. Le chrétien dolt-il servir l’état? Essai sur la théologie politique du Nouveau Testament, Genève 1939. LE QUIEN M. Oriens Christianus, t. II, Paris 1770. LEUBA L. L’instltutlon et l’événement, Neuchâtel-Paris 1950. LIETZMANN H. Histoire de l’Eglise ancienne, t. II, Paris 1937. – Histoire de l’Eglise ancienne, «Les Commencements», Paris 1950. – An die Korinther I – II, Tübingen 1949. LIGHTFOOT J.B. Saint Paul’s Epistle to the Philippians, London 1890. LINTON O. Das Problem der Urkirche in der neueren Forschung. Eine kritische Darstellung, Uppsala 1932. LOISY A. L’Evangile et I’Eglise, Paris 1902. MARCHAL L. Origine divine des Evêques, dans «Supplément au Dictionnaire de la Bible», t. II, col. 1297–1333, Paris 1934. MARROU H.I. A Diognète. Introduction, edition critique, traduction et cominentaire (SCH 33), Paris 1951. MAYEDA G. Le Langage et l’Evangile, Genève 1948.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Afanas...

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010