См. его признания в De trinit., 1. iii, cap. 1 (tom. viii, f. 793, ed. Bened. Venet., по которому я всегда цитирую Августина в этом разделе, хотя и указываю на другую нумерацию глав в других изданиях). 1487 De trinit., 1. vii, cap. 6 (§11), tom. viii, f. 863: «Non major essentia est Pater et Filius et Spiritus Sanctus simul, quam solus Pater, aut solus Filius; sed tres simul illae substantiae [здесь эквивалент ποστσεις] sive personae, si ita dicendae sunt, aequales sunt singulis; quod animalis homo non percipit». Ibid. (f. 863): «Ita dicat unam essentiam, ut non existimet aliud alio vel majus, vel melius, vel aliqua ex parte divisum». Ibid., lib. viii, c. 1 (fol. 865): «Quod vero ad se dicuntur singuli, non dici pluraliter tres, sed unam ipsam trinitatem: sicut Deus Pater, Deus Filius, Deus Spiritus Sanctus; et bonus Pater, bonus Filius, bonus Spiritus Sanctus; et omnipotens Pater, omnipotens Filius, omnipotens Spiritus Sanctus; nec tarnen tres Dii, aut tres boni, aut très omnipotentes, sed unus Deus, bonus, omnipotens ipsa Trinitas». Lib. xv, 17 (fol. 988): «Pater Deus, et Filius Deus, et Spiritus S. Deus, et simul unus Deus». De Civit. Dei, xi, cap. 24: «Non très Dii vel très omnipotentes, sed unus Deus omnipotens». См. также Афанасьевский символ веры , vers. 11. 1488 De trinit., 1. xv, с. 26 (§47, fol. 1000): «Pater solus non est de alio, ideo solus appellatur ingenitus, non quidem in Scripturis, sed in consuetudine disputantium… Filius autem de Patre natus est: et Spiritus Sanctus de Patre principaliter, et ipso sine ullo temporis inter-vallo dante, communiter de ut roque procedit». 1489 Confess., xiii, 11: «Dico haec tria: esse, nosse, velle. Sum enim, et novi, et volo; sum sciens, et volens; et scio esse me, et velle; et volo esse, et scire. In his igitur tribus quam sit inseparabilis vita, et una vita, et una mens, et una essentia, quam denique inseparabilis distinctio, et tarnen distinctio, videat qui potest». Это же сравнение он повторяет в несколько иной форме в De Civit.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/isto...

338  Ibid. c. 12 col. 167. an quia ipse erat Pater, Filius, Spiritus, ideo pluralem se praestans, pluraliter sibi loquebatur? 339  Ibid. c. 10 col. 164. 165. «Ipse se, inquiunt (vanissimi isti monarchiani), Filium sibi fecit»... (с. 11 col. 166. porro qui eumdem Patrem dicis et Filium, eumdem et protulisse ex semetipso facis et prodiisse, quod Deus est)... «Ergo (post citt. Matth. 19:26. 1Cor. 1:27 ), inquiunt, difficile non fuit Deo ipsum se et Patrem et Filium facere, adversus traditam formam rebus humanis, nam et sterilem parere, contra naturam, difficile Deo non fuit, sicut nec virginem». 340  Ibid. c. 14 col. 171. et illud adjiciunt ad argumentationem: Quod si Filius tunc ad Moysen loquebatur, ipse faciem suam nemini visibilem pronuntiaret, quia scilicet ipse invisibilis Pater fuerit in Filii nomine. 342  Ibid. с. 27 col. 190. undique obducti distinctione Patris et Filii... conantur, ut aeque in una persona utrumque distinguant, Patrem et Filium, dicentes Filium carnem esse, i. e. hominem, i. e. Jesum; Patrem autem spiritum, i. e. Deum, i. e. Christum. Etqui unum eumdemque contendunt Patrem et Filium, jam incipiunt dividere illos potius quam unare. Si enim alius est Jesus, alius Christus, alius erit Filius, alius Pater; quia Filius Jesus, et Pater Christus... «Ecce, inquiunt, ab angelo praedicatum est: Propterea quod nascetur sanctum, vocabitur Filius Dei; caro itaque nata est, caro utique (al. itaque) erit Filius Dei». 343  Ibid. c. 29 col. 194. «Ergo, inquis, et nos eadem ratione Patrem mortuum dicentes qua vos Filium, non blasphemamus in Dominum Deum: non enim ex divina, sed ex humana substantia mortuum dicimus». 345  В этом смысле решают и все известнейшие исследователи. Но Гизелер (Dogmengeschichte. Bonn. 1855. S. 132) высказывается за модализм. Praxeas nahm nämlich an,... dass also dasselbe göttliche Wesen als Vater unermesslich und unbegreiflich, sich als Logos in der Welt geoffenbart habe und in Christo Mensch geworden sey. Неандер (KG. Gotha. 1864. II, 320) констатирует факт, что, на основании данных у Тертуллиана , возможно двоякое понимание учения Праксея, и предполагает, что или Тертуллиан недостаточно вникнул в смысл системы Праксея или между праксеянами существовали различные воззрения.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Boloto...

170 Jam vero quid mirum, ut de Spiritu sancto diversa sentiant, qui in largitore ejus creando, et demutando et abolendo tam temerarii sint auctores? atque ita dissolvant perfecti hujus sacramenti veritatem, dum substantias diversitatum in rebus tam communibus moliuntur: Patrem negando, dum Filio quod est filius adimunt; Spiritum sanctum negando, dum et usum et auctorem ejus ignorant (De Tr. II, 4). 171 Loqui autem de eo (Spiritu sancto) non necesse est, qui Patre et Filio auctoribus, confitendus est (ib., II, 29). 172 Cum dicunt per quem sit, et ob quid sit, vel qualis sit: si responsio nostra displicebit dicentium, per quem omnia et ex quo omnia sunt, et quia Spiritus est Dei, donum fidelium; displiceant et Apostoli et Prophetae (De Tr. II, 29). Ср. слова Илария в истолковании крещальной формулы: «Urus est enim Deus Pater, ex quo omnia; et unus Unigenitus Dominus noster Jesus Christus, per quem omnia; et unus Spiritus, donum in omnibus... una potestas ex qua omnia, una progenies per quam omnia, perfectae spei munus unum» (ib., II, 1). 173 Unus est enim Deus Pater, ex quo omnia; et unus Unigenitus Dominus noster Jesus Christus…; et unus Spiritus, donum in omnibus… una potestas ex qua omnia, una progenies per quam omnia, perfectae spei munus unum (ib., II, 1). 174 Hunc (Christum) Moysi legem dedisse, hunc in prophetis fuisse, et per eos ingentia i Eia corporationis et passionis suae sacramenta cecinisse (In. Ps. 63, 10 ). Verum haec qui in nobis Deus super occasum adscendens per virtutem resurrectionis operatus est, idem omnia ad hujus spei nostrae praeparationem adumbrata gessit in legë ut non alius prophetarum, alius Evangeliorum Deus possit intelligi (In Ps. 67, 9 ). 175 Ut quia infirmitas nostra neque Patris neque Filii capax esset, fidem nostram de Dei incarnatione difficilem, sancti Spiritus donum quodam intercessionis suae foedere luminaret (De Tr, II, 33). 176 Humani enim generis causa Dei filius natus ex virgine est et Spiritu sancto, ipso sibi in hac operatione famulante; et sua Dei videlicet inumbrante virtute, corporis sibi initia consevit, et exordia carnis instituit (De Tr. II, 24). Spiritus sanctus de super ve­niens... [quia ubi vult, Spiritus spirat (Joan. III, 8)] naturae se humanae carnis immis­cuit; et id, quod alienum a se erat, visua ac potestate, praesumpsit: atque ut ne quid per imbecillitatem humani corporis dissideret, virtus Altissimi virginem obumbravit, in­firmitatem ejus veluti per umbram circumfusa confirmans, ut ad sementivam ineuntis Spiritus efficatiam substantiam corporalem divinae virtutis inumbratio temperaret (ib., II, 26). Et caro non aliunde originem sumpserat, quam ex verbo; et Verbum caro fac­tum, cum caro esset, non tamen non erat et Verbum (ib., X, 16; cp. 17–18). Postea, quam Dei spiritum, Dei virtutem, Dei Sapientiam, Dei Filium, et unigenitum Deum ad remissionem peccati condemnationemque peccati legis, hominem natum esse cognoverit (In Ps. 61, 2 ; cp. Ps. 138, 15 ).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/il...

1308 Neque ut qui filius hominis secundum tempora assumptae carnis fuit, idem antea semper fuerit atque sit Filius Dei, ne in eo nativitas Dei sit, sed ex eodem idem sit. 1, 16 n. 1310 Fragm. 2, 21 n.: librum (Marcelli) nos quoque habemus. De Trin. 7, 3: impie multos ad unius Dei professionem Galatia nutrivit. Cp. 1-е прим, на стр. 384-й. 1311 Memento neminem haereticorum esse, qui se nunc non secundum scripturas praedicare ea, quibus blasphemat, mentiatur. Hinc enim Marcellus Verbum Dei cum legit nescit. Ad Const. 2, 9. 1312 De syn. 45 n. (см. прим. 2-е на стр 381-й). Totum hoc itaque catholica fides damnat, in quo et demutabilis Pater dicitur et natus Filius abnegatur. ib. 1313 Contendent (ariani) adversum Sabellium Filium esse eo usque, ut et minor Patri sit, ut et honorem praeteritum reposcat, et mori timeat: et mortuus sit. Contra vero ille (Sabellius) naturam Dei defendit in gestis. De Trin 7, 6 n. 1314 Из литературных арианских памятников Иларий подвергает разбору: 1) послание ариан к Александру Александрийскому (De Trin. 4, 12–13; 6, 5–6); 2) вторую сирмийскую формулу (De syn. 11–12 nn.); 3) определение аримино-никского собора (fragm. 10, 3–4); вероопределение Авксентия Миланского (с. Auxent. 13–15 n.). Что Иларий был знаком и с т. н. аномейским течением арианства, об этом можно заключать из участия Илария на догматических диспутах в Селевкии и Константинополе в 359 г. (Cfr. С. Const. 12 n.). Но в своих сочинениях Иларий нигде не затрогивает той диалектической сущности аномейства, которая, как мы видели, раскрыта в сочинениях Василия Великого и Григория Нисского «против Евномия». Из того обстоятельства, что Иларий с недоумением слушал аномейские рассуждения на Селевкийском соборе о подобии Сына Отцу, н неподобии Его Богу (см. стр. XLVIII), можно даже думать, что вся собственно философско-диалектическая сторона аномейства осталась вне богословского кругозора Илария. 1315 Арианская вера professa Dei Filium auditiones fefellit in nomina. De Tr. 7, 1; nomen Filii ingeritur, ut natura taceatur.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarij_Piktavi...

497 de princ. 1, 1,8 р. 52.53; 128. 129... quomodo natura Dei supereminei corporum náturám. Vide ergo si non etiam apostolus hoc idem ait, cum de Christo loquitur dicens: «Qui est imago Dei invisibilis primogenitus omnis creaturae» (Coloss. 1, 15). Non enim, ut quidam putant, natura Dei alicuvisibilis est, et aliis invisibilis; non enim dixit Apostolus imago invisibilis Dei hominibus, aut invisibilis peccatoribus, sed valde constanter pronuntiat de ipsa natura Dei dicens: «Imago invisibilis Dei»... sed et Joannes in evangelio dicens (1, 18): «Deum nemo vidit unquam», manifeste declarat omnibus qui intelligere possunt, quia nulla est natura cui visibilis sit Deus... quoniam naturaliter videri impossibile est. Quod si requiras a me quid etiam de ipso Unigenito sentiam, si ne ipsi quidem visibilem dicam naturam Dei, quae naturaliter invisibilis est, ne tibi statim vel impium videatur esse vel absurdum [здесь (Rufini apol. 1, 19 р. 327) сторонники Иеронима вставили слова: quia sicut Filius Patrem non vidt, ita пес Spiritus s. vidt Filium]: rationes quippe dabimus consequenter. Aliud est videre, aliud cognoscere; videri et videre corporum res est, cognosci et cognoscere intellectualis naturae... Denique etiam ipse in evangelio non dixit, quia nemo vidit Patrem nisi Filius, neque Filium nisi Pater, sed ait: «Nemo novit etc. (Matth. 11, 27)... Quia igitur de incorporea natura et invisibili nec videre proprie dicitur, nec videri: idcirco neque Pater a Filio, neque Filius aPatre videri in evangelio dicitur, sed cognosci. 499 Руфин, жаловавшийся на козни друзей Иеронима, сам сознается, что опустил кое-что. Ruf. apol. 1, 18 р. 325. etiamsi aliqua verba in graeco incautius foi tasse posita declinavimus (речь именно о de princ. 1, 1,8). 500 Epiphan. Ancorat. n. 63 p. 66; 130... Ωριγνης... φησ» «Ως ο δναται ρςιν τον Πατρα Υις, και τ γιον Πνεμα ο δναται δεν τον Υιν». Κα πλιν «Οι γγελοι ο δνανται δεν τ γιον Πνεμα, κα ο νθρωποι ο δνανται δεν τοι γγλους». Hieran, c. Joann, hierosol. lib. ad Pammach. n. 7 p. 413; 360. Et primuin de libra περ αρχν ubi loquitur: «Sicut enim incongruum est dicere, quod possit Filiir. videre Patrem: ita inconveniens est opinari, quod Spiritus s. possit videre Filium».

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Boloto...

Так, в зависимости от бинитаризма на Западе образовался особый взгляд на таинство Боговоплощения. Какой Бог родился во плоти, спрашивает Тертуллиан и отвечает: Sermo et Spiritus, qui cum Sermone de Patris voluntate natus est [Слово и Дух, Который со Словом родился от Отчей воли] 1263 . Может быть, можно усматривать остатки этого рода представлений в том, что и Амвросий при обсуждении тайны Боговоплощения ставит Filium [Сына] и Spiritum [Духа] в самые тесные отношения друг к другу: caro enim Domini Spiritu in virginem superveniente generata [ибо плоть Господа была рождена при наитии Духа на Деву] 1264 ; Дух Святой, значит, участвовал в Воплощении. Затем, сказав, что Христос умер в том, quod suscepit ex Virgine [что воспринял от Девы], а не в том, quod habebat ex Patre [что имел от Отца], умер в том, in quo crucifixus est Christus [в чём распят Христос], Амвросий непосредственно продолжает: Spiritus autem Sanctus non potuit crucifigi, qui carnem et ossa non habuit [Дух же Святой, Который не имел плоти и костей, не мог распяться], – доказательство того, что совершенно в духе древне-западных писателей понятие Spiritus [Дух] ещё применяется им в отношении к Лицу Воплотившегося. Но кто такой этот Spiritus [Дух]? Несомненно, не Filius Dei [Сын Божий], потому что, сказав, что Дух Святой не мог умереть, Амвросий сейчас же прибавляет: sed crucifixus est Dei Filius, qui carnem et ossa suscepit [но распят Сын Божий, который воспринял плоть и кости]. Итак, ясно, что во Христе был и Spiritus [Дух] и Filius Dei [Сын Божий], как два различные Субъекта; затем, Filius Dei [Сын Божий] стоял в более тесных отношениях к человечеству, чем Spiritus [Дух], потому что первый carnem et ossa suscepit [воспринял плоть и кости], а второй carnem et ossa non habuit [не имел плоти и костей] 1265 . То же самое Амвросий говорит несколько выше: «Не умер (в Воплотившемся) Spiritus Sanctus [Дух Святой], Который не мог умереть, потому что не воспринял плоти, и не могло быть причастной смерти sempiterna divinitas [вечное Божество], но умер secundum carnem [по плоти] Христос» 1266 . Дух во Христе, очевидно, стоял только во внешних отношениях к человечеству. В дальнейшие разъяснения Амвросий не вдаётся и смысл его слов не совсем ясен. Но всё-таки в его словах мы можем как будто бы видеть остатки бинитаризма, приспособленного к новому созерцанию.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Иногда в прежнее время на Западе формула Deus [Бог] и homo [человек] или же Deus [Бог] и caro [плоть] заменялась другой: spiritus [дух] и homo [человек] или же spiritus [дух] и caro [плоть]. Тертуллиан различает proprietas conditionum, spiritus et carnis [свойство [обоих] состояний, духа и плоти] 2005 . Новациан, по-видимому, избегает её, но у Лактанция она появляется снова: Иисус Христос был и Dei Filius per spiritum, et hominis per carnem [Сыном Божиим по духу и [Сыном] человеческим по плоти] 2006 . Эта особенность делается вполне понятной, если мы припомним здесь неустойчивые воззрения названных писателей на Ипостась Святого Духа. У св. Амвросия мы напрасно старались отыскать что-либо подобное, тогда как его ближайшему предшественнику, Иларию Пиктавийскому , выражения spiritus [дух] и caro [плоть] не совсем чужды, по крайней мере, в его более ранних творениях: по воскресении Христос consociatam Spiritus et substantiae suae aeternitati materiem ad coelum assumpti corporis retulisse [вознёс на небо материю воспринятого тела, соединённую с вечностью Его духа и субстанции] 2007 . Здесь мы должны только указать на эту особенность, как на весьма важную для оценки исторического значения св. Амвросия. Кроме перечисленных обозначений Божественной и человеческой природ во Христе, св. Амвросий употребляет и много других, причём, хотя этого рода обозначения и весьма обычны для восточных писателей, от которых стоит в зависимости св. Амвросий, тем не менее, с вербальной стороны они не представляют собой чего-нибудь типичного и характерного для Востока, так как уже издавна были усвоены и западными писателями. Так, св. Амвросий различает во Христе filium Dei [сына Божия] и filium hominis [сына человеческого], или же virginis [(сына) Девы] 2008 . Эти обозначения были известны уже и Тертуллиану : при Благовещении архангел назвал Христа ex еа parte, qua spiritus erat, Dei Filium [Сыном Божиим в том смысле, что Он был дух], сохранив для плоти наименование filius hominis [сын человеческий] 2009 ; равно и по выражению Новациана, Слово стало плотью, ut per carnis assumptionem Filius hominis illuc posset ascendere, unde Dei Filius Verbum descenderat [чтобы через восприятие плоти сын человеческий смог взойти туда, откуда снисшел Сын Божий Слово] 2010 .

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Не иудеи говорят, что Он делал Себя равным Богу и называл Себя истинным Сыном Божьим, а евангелист свидетельствует. Ведь написано это не от лица иудеев, которые бы говорили: «Поэтому мы хотели убить Его», но евангелист от своего лица сказал: Ведь потому хотели Его убить иудеи ( Ин.5:18 ), и объяснил причину: иудеи решили убить Его, когда Христос субботу нарушил как Бог и свидетельствовал о Боге как о Своём Отце; нарушая субботу, Он притязал не только на величие божественной власти, но, называя Бога Отцом, и на право вечного равенства с Ним. 69. Quibus aptissime respondit dei filius, ut et dei se filium et aequalem probaret: Quaecumque, inquit, pater fecerit, eadem et filius facit similiter. Filius igitur patri et dicitur et probatur aequalis. Bona aequalitas, quae et differentiam diuinitatis excludit et cum filio patrem signat, cui filius sit aequalis. Non est enim diuersa nec singularis aequalitas, quia nemo aequalis ipse sibi solus est. Ergo euangelista interpraetatus est, quid sit proprium filium dei se dicere, hoc est aequalem se facere deo. Иудеям лучше всего ответил Сын Божий, показывая, что Он – Сын Божий и равен Богу: Что творит Отец, то и Сын творит также ( Ин.5:19 ). Сын назван равным Отцу, и это с очевидностью доказано. Это благое равенство, которое исключает различие в божестве и указывает на равенство Сына с Отцом. В этом равенстве нет ни различия, ни тождества, потому что никто не может быть равен самому себе. Поэтому евангелист объяснил, что верно Он называет Себя Сыном Божьим, таким образом делая Себя равным Богу. 70. Vnde id secumus apostolus dixit: Non rapinam arbitratus est esse se aequalem deo. Quod enim quis non habet, rapere conatur. Ergo non quasi rapinam habebat aequalitatem cum patre, quam in substantia sui tamquam deus et dominus possidebat. Vnde addidit: formam serui accepit. Contrarium utique seruus aequali. Aequalis ergo in dei forma, minor in susceptione camis et hominis passione. Nam quomodo eadem posset minor esse aequalisque natura? Quomodo autem, si minor est, «eadem similiter facit quae pater facit»? Nam quemadmodum eadem operatio diuersae est potestatis? Numquid sic potest minor quemadmodum maior operari? Aut una operatio potest esse, ubi diuersa substantia est?

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

112. Idem ergo utrumque dicit et addidit: Saluum fac seruum tuum, et infra: Da potestatem puero tuo etfilio ancillae tuae, et alibi id est in Ezechiel: Et suscitabo pastorem super eos unum, et reget eos seruus meus Dauid et erit eorum pastor, et ego dominus его illis in deum et Dauid in medio eorum princeps. Vtique Dauid iam defunctus erat, filius Iesse. De Christo itaque dicit, qui propter nos filius ancillae factus est secundum formam hominis. Nam secundum diuinam generationem non matrem habet, sed patrem, nec corporalis «uentris est fructus», sed sempiterna dei uirtus. Он сказал эти слова и прибавил: Спаси, Боже мой, раба Твоего... ...Даруй власть рабу Твоему и сыну рабы Твоей ( Пс.85:2:16 ). Также у пророка Иезекииля читаем: И поставлю над ними одного Пастыря, и будет пасти их раб Мой Давид, Он будет Пастырем их. И Я, Господь, буду их Богом, и Давид будет князем среди них ( Иез.34:23–24 ). К тому времени Давид, сын Иессеев, уже умер, и Иезекииль говорит о Христе, Который ради нас стал Сыном рабыни в образе Человека, потому что по божественному рождению Он не имеет матери, только Отца, и Он не плод телесной утробы, а вечная сила Бога ( Рим.1:20 ). 113. Ergo etiam illud cum legimus quia dixit dominus: Tempus meum nondum inpletum est, et: Adhuc modicum tempus uobiscum sum et uado ad eum qui me misit, et: Clarificatus est filius hominis, ad incarnationis sacramentum referre debemus. Cum autem legimus: Et deus clarificatus est in eo et deus clarificauit eum, quid ibi est quaestionis, ubi et filius clarificatur a patre et pater clarificatur a filio? Когда мы читаем слова Господа: Моё время ещё не исполнилось. Ещё недолго быть Мне с вами и пойду к Пославшему Меня ( Ин.7:8:33 ). Прославился Сын Человеческий ( Ин.13:31 ), – мы должны относить их к тайне воплощения. Когда же мы читаем: И Бог прославился в Нём, и Бог прославил Его ( Ин.13:32 ), – какое здесь противоречие, если и Сын прославляется Отцом, и Отец Сыном? 114. Denique ut fidem unitatis et copulam trinitatis aperiret, etiam ab spiritu clarificandum esse se dixit, sicut habes: Ille de meo accipiet et clarificabit me. Clarificat ergo dei filium etiam spiritus sanctus. Quomodo igitur ipse dixit: Si ego clarificauero me ipsum, claritas mea nihil est? Ergo nihil est claritas fili? Sacrilegum est dicere, nisi referas ad carnem, quia ex persona hominis filius loquebatur, eo quod conparatione diuinitatis nulla carnis est claritas.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Haec fides regni coelestis habet claves. Haec fides quae in terris solverunt aut ligaverit ligata in coelis sunt et soluta (Matth. XVI, 18–19)» [Сия вера есть основание Церкви, и благодаря такой вере врата адовы станут бессильны против нее. Сия вера имеет ключи Царствия Небесного. Сия вера все, что разрешила и связала на земле, то разрешила и связала на небесах] (Hilarius Pictaviensis. De Trinitate VI, 37, PL 10, 187). 2723 Ipse quidem lavacri egens non erat, quia, de eo dictum est, Peccatum non fecit ( 1Pet. II, 22 ); et ubi peccatum non est, remissio quoque ejus est otiosa [Сам Христос не нуждался в очищении, потому что о Нем сказана «Он не сделал никакого греха» ( 1Пет. 2:22 ); а там, где нет греха, отпущение грехов излишне] (Hilarius Pictaviensis. Commentarius in Matthaeum II, 5, PL 9, 927). Humilitas itaque ejus probatio est. Unigenitus namque Deus, peccatorum remissor, aeterni regni dominus, baptizari se tamquam peccatorem exposcit. Officium istud baptista renuit, agnoscens eum qui sibi potius peccata donasset [Потому смирение Христово является доказательством Его божественности, поскольку Единородный Бог, Отпускающий грехи, и Господин вечного Царства восхотел креститься, как грешник. И Креститель отказался совершать это дело, зная, что Христос скорее ему самому отпустит грехи] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 138, 6, PL 9, 795). 2724 Nam qui natus ex virgine homo est, erat et turn filius Deï sed qui filius hominis est, idem erat et Dei filius. Natus autem rursum ex baptismo, et turn Dei filius: ut et in idipsum, et in aliud nasceretur. Scriptum est autem cum adscendisset ex aqua, Filius meus es tu, ego hodie genui te. Sed secundum generationem hominis renascends, turn quoque ipse Deo renascebatur in filium perfectum, ut hominis filio ita et Dei filio in baptismate comparato [Так как Тот, Кто Рожден Человеком от Девы, оставался тогда и Сыном Божиим, но Один и Тот же был и человеческим и Божиим Сыном. И вновь был рожден в Крещении, но и тогда, как Сын Божий, для того, чтобы родиться и в то, что Ему свойственно, и в нечто иное, И написано, что, когда Сын исходил га воды, был глас: «Ты Сын Мой, Я ныне родил Тебя» ( Пс. 2:7 ). Но тогда вместе с возрождением человеческим в Крещении Сын в присутствии Самого Бога перерождался в совершенного Сына, чтобы тем самым в этом таинстве уподобиться и сыну человеческому и Сыну Божию] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 2, 29, PL 9, 278–279).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009    010