| Tweet Αντρι Ταρκφσκι: " Η πστη μνο μπορε να σσει τον νθρωπο " – Δεν νομζω τι εναι τσο σημαντικ το να ξρει κανες αν ασπζομαι κποιες συγκεκριμνες ιδες πεποιθσεις των παγανιστν, Καθολικν, Ορθδοξων, Χριστιανν γενικ. Το σημαντικ εδ εναι η ταινα. Νομζω τι πρπει να ειδωθε σε να γενικ πλασιο και χι ως αρνα για την εκδλωση αντιφσεων, αντιφσεων που μερικο κριτικο χουν βαλθε να «ξετρυπσουν» σε μνα. Αν και το ργο τχνης δεν αντικατοπτρζει πντοτε τον εσωτερικ κσμο το καλλιτχνη, ιδιατερα τις πιο λεπτς πτυχς του. Ωστσο, να ργο τχνης μπορε κλλιστα να αντιπροσωπεει μια ποψη διαφορετικ απ αυτ το δημιουργο. Και κτι ακμη: σο εργαζμουν στην ταινα, εχα πντα στο μυαλ μου το τι θα την παρακολουθοσαν πολ διαφορετικ ακροατρια. Κποτε, στην παιδικ μου ηλικα, ρτησα τον πατρα μου: « Υπρχει Θες; » Η απντησ του ταν μια αποκλυψη για μνα. " Για τον πιστο, χι, γι αυτν που πιστεει, ναι! " να πολ σημαντικ θμα, λοιπν. Θλω να πω τι η ταινα μπορε να ερμηνευτε με διφορους τρπους. τσι, για παρδειγμα, για τος θεατς που τος ενδιαφρουν τα διφορα υπερφυσικ φαινμενα, το πιο σημαντικ στοιχεο στην ταινα θα εναι η σχση το ταχυδρμου και τς μγισσας, και στα πρσωπα αυτν θα δουν το θεμλιο τς πλοκς. Για το κομμτι το ακροατηρου που αποτελεται απ τος πιστος, αυτ που θα τραβξει την προσοχ τους θα εναι η απευθυνμενη στον Κριο προσευχ το Αλεξνδρου, κι ολκληρη η πλοκ θα εκτυλιχθε γρω απ αυτ το θμα. Τλος, το κομμτι το κοινο που δεν χει κποιες πεποιθσεις, θα πουν απλ τι ο Αλξανδρος εναι ρρωστος, νας διανοητικ ασταθς νθρωπος. Κπως τσι προκπτουν οι διαφορετικο τρποι κατανησης απ τις διφορες ομδες θεατν. Πιστεω τι κθε θεατς χει το δικαωμα να ερμηνεσει/αντιληφθε αυτ που βλπει στην οθνη, σμφωνα με τον δικ του εσωτερικ κσμο και χι με βση την ποψη που θα θελα πιθανν να επιβλω. Ο στχος μου εναι να δεξω την ζω τσι πως αυτ εναι, να δημιουργσω μια εικνα, για την ακρβεια, μια δραματικ και τραγικ εικνα το σγχρονου ανθρπου. Εν πση περιπτσει, μπορετε να φανταστετε τι μια ττοια ταινα δημιουργθηκε απ ναν πιστο; Προσωπικ αδυνατ να το πιστψω! |
| – Γροντα, ποι εικνα της Παναγας σς αρσει περισστερο; – Εμνα λες οι εικνες της Παναγας μου αρσουν. Και μνον το νομ Της να βρ κπου γραμμνο, το ασπζομαι πολλς φορς με ευλβεια και σκιρτει η καρδι μου. Εναι φοβερ, αν το σκεφθς! Μικρ κοριτσκι ταν και επε το «Μεγαλνει η ψυχ μου τον Κριον, τι επβλεψεν επ την ταπενωσιν της δολης αυτο» 112 . Μσα σε λγες λξεις τσα νοματα! Πολ θα βοηθηθς, εν εμβαθνης στα λγια αυτ. Εναι λγα και δυνατ. Αν τα μελετς, θα αγαπσης την ταπενωση· κι αν ταπεινωθς, θα δς τον Θε να ρχεται μσα σου και να κνη την καρδι σου Φτνη της Βηθλεμ. Στον ταπειν αναπαεται το πνεμα του Θεο – Γροντα, ποις αρετς πρπει να χη ο νθρωπος, για να τον επισκιση η Χρις του Θεο; – Και μνον η ταπενωση φθνει. Συχν με ρωτον: «Πσος καιρς χρειζεται, για να αποκτση κανες την θεα Χρη;». Μερικο μπορε σε λη τους την ζω να ζουν δθεν πνευματικ, να κνουν σκηση κ.λπ., αλλ να νομζουν τι κτι εναι, και γι αυτ να μη λαμβνουν την Χρη του Θεο. Και λλοι σε λγο χρνο χαριτνονται, επειδ ταπειννονται. Αν ο νθρωπος ταπεινωθ, μπορε μσα σε να λεπτ να τον λοση η θεα Χρις, να γνη γγελος και να βρεθ στον Παρδεισο. Εν, αν υπερηφανευθ, μπορε μσα σε να λεπτ να γνη ταγκαλκι και να βρεθ στην κλαση. Αν θλη δηλαδ ο νθρωπος, γνεται αρν· αν θλη, γνεται κατσκι. Τα καημνα τα κατσκια, και να θλουν να γνουν αρνι, δεν μπορον· στον νθρωπο μως ο Θες δωσε την δυναττητα να γνη απ κατσκι αρν, αρκε να το θελση. Η Χρις του Θεο πει μνο στον ταπειν και προ νθρωπο. Εκε αναπαεται το πνεμα του Θεο. Εδες τ λει ο Προφτης Ησαας; «Επ τνα επιβλψω, αλλ επ τον ταπεινν και ησχιον;» 113 . Ο Θες θλει να χουμε μνο λγη ταπενωση, για να συγγενεουμε μαζ Του, και μετ λες οι δωρες Του ρχονται φθονες η μα μετ την λλη. Γιατ ο Θες χρωστ κατ κποιον τρπο στον ταπειν νθρωπο πολλ Χρη και του την δνει ως δρο, χωρς εκενος να την ζητση. Εναι πνευματικς νμος αυτ. «Ο Θες υπερηφνοις αντιτσσεται, ταπεινος δε δδωσι χριν» 114 δεν λει το Ευαγγλιο; τσι τα χει κανονσει ο Θες. «Εμαι ταπεινς» θα π: «χω θεα Χρη»! Πολ ταπεινς, πολλ Χρη λαμβνει απ τον Θε, γιατ ο ταπεινς σαν σφουγγρι την ρουφει την θεα Χρη. |
| Σμερα ο Θες ανχεται την κατσταση. Ανχεται, ανχεται, για να εναι αναπολγητος ο κακς. Εναι περιπτσεις που ο Θες επεμβανει μεσα και αμσως, εν σε λλες περιπτσεις περιμνει· δεν δνει αμσως την λση και περιμνει την υπομον των ανθρπων, την προσευχ, τον αγνα. Τ αρχοντι χει ο Θες! νας πσους εχε σφξει ττε με τον πλεμο και ακμη ζ. Θα του πη στην λλη ζω ο Θες: «Σ φησα να ζσης περισστερο και απ τους καλος». Δεν θα χη ελαφρυντικ. – Γροντα, μερικο ττοιοι νθρωποι, εν εναι βαρι ρρωστοι, πς δεν πεθανουν; – Φανεται χουν βαρεις αμαρτες, γι αυτ δεν πεθανουν. Περιμνει ο Θες μπως μετανοσουν. – Και τον κσμο που παιδεουν; – Αυτο που παιδεονται και δεν φτανε, αποταμιεουν. Αυτο που φτανε, εξοφλον. – Γροντα, τ θα πη «Πονηρο νθρωποι και γητες προκψουσιν επ το χερον, πλανντες και πλανμενοι» 19 ; – Κοταξε· υπρχουν νθρωποι που χουν κποιον εγωισμ και ο Θες τους δνει να σκαμπλι να πνε παρακτω. λλοι χουν λγο παραπνω εγωισμ και ο Θες τους δνει να σκαμπλι και πνε ακμη παρακτω. Αυτος μως που χουν εωσφορικ υπερηφνεια, ο Θες τους αφνει. Μπορε να φανεται τι κνουν προκοπ, αλλ τ προκοπ εναι αυτ; Μαρη προκοπ. Και μετ δεν πφτουν απλς κτω, αλλ πφτουν κατ» ευθεαν στο βραθρο. Ο Θες να φυλη! Η υπερσπιση του δικαου – Γροντα, λει σε να τροπριο: «Θυμν κινσαντες τον δικαιτατον» 20 . Ποις θυμς εναι δικαιτατος; – ταν αδικονται λλοι και φωνζη κανες και θυμνη απ πνο πραγματικ, ττε εναι «δικαιτατος ο θυμς». ταν αδικται ο διος και θυμνη, ττε δεν εναι καθαρς ο θυμς. ταν βλπης ναν να υποφρη για ιερ πργματα, αυτς χει θεο ζλο. Απ αυτ μπορες να καταλβης και τον δια Χριστν σαλ. Αν πρης λ.χ. μια εικνα και την βλης μπροστ του ανποδα, θα τιναχθ επνω ο δια Χριστν σαλς· τσι του κνεις τστ. Υπρχει δηλαδ και δικαα, θεα αγανκτηση, και μνον αυτ η αγανκτηση δικαιολογεται στον νθρωπο. Ο Μωυσς, ταν εδε τον λα να θυσιζη στο χρυσ μοσχρι, αγανκτησε και πταξε κτω τις πλκες με τις εντολς που του δωσε ο Θες, και σπασαν 21 . Ο Φινες, ο εγγονς του αρχιερα Ααρν, δο φνους κανε και ο Θες δωσε εντολ απ την γενι του να βγανουν οι ιερες του Ισραλ! ταν εδε τον Ισραηλτη Ζαμβρ να αμαρτνη με την Μαδιαντιδα Χασβ μπροστ στον Μωυσ και σε λους τους Ισραηλτες, δεν κρατθηκε· σηκθηκε απ την συναγωγ και τους φνευσε, και τσι σταμτησε η οργ του Θεο. Αν δεν τους σκτωνε και τους δο, θα πεφτε οργ Θεο σε λον τον λα του Ισραλ 22 . Φοβερ! Εγ, ταν διαβζω στο Ψαλτρι τον στχο «Και στη Φινες και εξιλσατο, και εκπασεν η θρασις» 23 , ασπζομαι πολλς φορς το νομ του. Αλλ και ο Χριστς, ταν εδε να πουλον μσα στον περβολο του Ναο βδια, πρβατα, περιστρια, και τους κερματιστς να ανταλλσσουν χρματα, πρε το φραγγλιο και τους διωξε 24 . |
| Στις σημεισεις της για τον γιο Ιωννη της Κρονστνδης και μετ το θνατ του το 1908, η Τασα γραψε: «Ω, αγαπητ πατρα! Πσο με παρηγρησες κατ τη διρκεια της ζως μου και με γλκανες απ την πικρα του καθημερινο κσμου! Αλλ ακμα και κατ την αποδμησ σου, μου φησες πολλς γλυκς αναμνσεις». Πριν απ το θνατ της, η ηγομενη Τασα ταν μλος της κοιντητας για τη μνμη του πατρς Ιωννη της Κρονστνδης, που δημοσευσε ρθρα γι αυτν στο περιοδικ «Ποιμενρχης της Κρονστνδης». Η ηγουμνη Τασα κληρονμησε υπροχες αναμνσεις απ τον Δκαιο Ιωννη της Κρονστνδης. Για παρδειγμα, γραψε τι ο πατρας αγαποσε πολ τη φση και τα λουλοδια. ταν του δθηκαν, τα φλησε, και παρνοντας στα χρια του να τριαντφυλλο μια παινια, επε: «Ασπζομαι τη Δεξι Χερα που σε δημιοργησε τσο υπροχα, τσο μορφα, αρωματικ! Ω, Δημιουργ, Δημιουργ! Πσο υπροχος εσαι Εσ, ακμα και στο μικρ γρασδι, στο κθε πταλο!» Και για τα μορα: «Πσο ελεμων εναι ο Κριος, ο Ουρνιος Πατρας μας, ευγενικς, γενναιδωρος, και πανγαθος! Κοιτξτε, κοιτξτε: χι μνο μας δνει τον επιοσιο, την απαρατητη τροφ, αλλ και μας γλυκανει, μας προσφρει λιχουδις με μορα και με φροτα...». Τμπλο στον καλοκαιριν καθεδρικ να. Φωτογραφα: Σεργκι Μιχιλοβιτς Προκοντιν-Γκρσκι Το 1907, 8 χρνια πριν απ το θνατ της, η ηγομενη Τασα κανε μια πνευματικ διαθκη, στην οποα γραψε, τι αισθανταν εξαιρετικ αδναμη για αρκετ χρνια και τι δεν θα μποροσε πλον να εκπληρσει τα καθκοντα της ηγομενης. Αφο δεν αποταμευσε οτε μια δεκρα χρημτων στη μακρ ζω της, κληροδτησε την υπρχουσα περιουσα της στο μοναστρι – εικνες και βιβλα. Ο ευλογημνος θνατος της ηγουμνης ρθε στις 15 Ιανουαρου του 1915. Ακριβς 3 χρνια πριν, η ηλικιωμνη γυνακα, εδε σε να νειρο τον γιο Ιωννη της Κρονστνδης, ο οποος την ενημρωσε τι της προετομαζε μια θση στη Βασιλεα των Ουρανν, δπλα του. Η ηγουμνη Τασα, θφτηκε στον καθεδρικ να προς τιμν των Εγκωμων της Υπεραγας Θεοτκου. |
| «Υποκλνομαι σε σνα, Αγα βασλισσα και ασπζομαι την ιερ σου κεφαλ, σκεπτμενος αδικοπα, τι εσαι ονττητα του Θεο». Και σε μια λλη επιστολ: «Αγαπητ στο πνεμα, ανεκτμητη Μητερολα Ηγουμνη Τασα!.. Δεν εμαι πλρως ευχαριστημνος με την αγπη σου για τον Χριστ και τον ζλο σου, που εκφρζεται τσο ποικιλτροπα και τσο αδικοπα. Με τους γλυκος καρπος της αγπης σου, σε γνωρζω για περπου 35 χρνια. λο αυτ το διστημα, η αγπη σου για τον Χριστ, ξεχνεται συνεχς σε να καθαρ ρμα – ασταμτητα, παντο και με κθε τρπο... αλλ με παρηγρησες ιδιατερα με την ανιδιοτελ αφοσωσ σου στον Χριστ τον Σωτρα, του Οποου το αγν πομνιο μζεψες και εξακολουθες να ποιμανεις στο βοσκτοπο της σωτηρας. Γι αυτ, ο Θες εθε να προσφρει σε σνα και σε λους τους καλος υποτακτικος σου, τη Βασιλεα των Ουρανν». «Μεγλη εναι η πστη και η ακλνητη εμπιστοσνη σου ενπιον του Κυρου». Αρχικ, ο γιος Ιωννης τελεωνε τις επιστολς του με τη φρση «ο πνευματικς σου πατρας», εν αργτερα υπγραφε ως: «ο πνευματικς σου υις». Η ηγουμνη Τασα στη βερντα. Φωτογραφα: Σεργκι Μιχιλοβιτς Προκοντιν-Γκρσκι Οι ιδιατερες συναντσεις και συνομιλες τους κατστησαν συχντερες απ το 1891, ταν ο πατρας Ιωννης ρχισε να ταξιδεει στην πατρδα του, στο χωρι Σουρο, για να οικοδομσει ναν πτρινο να σε αυτ. Στο δρμο της επιστροφς, περνοσε απ το μοναστρι Λεουσνσκι και μενε εδ μερικς φορς για αρκετος μνες. Στη συνχεια, κατ τη διρκεια μακρν συνομιλιν για πνευματικ θματα, ο ευλογημνος πστορας απαντοσε σε λες τις ερωτσεις της συνομιλτρις του για την πστη, τη σωτηρα της ψυχς, για τη μετ θνατον ζω. Ο ιερας συνθως τελοσε τη θεα λειτουργα στην εκκλησα των Εγκωμων της Υπεραγας Θεοτκου, η οποα χτστηκε απ τους «δακρυσμνους κπους και τους ερνους» της Τασας (Λεουσνσκαγια). Μια μρα ομολγησε στην ηγουμνη: «Πσο καλ εναι για μνα εδ και εκολα να λειτουργ! νας υπροχος νας». Του ευλογημνου πστορα ρεσε, επσης, να επισκφτεται τη σκτη που ονομζετο «ερημητριο» και που βρισκταν κοντ στο μοναστρι. Στη σκτη υπρχε μια εκκλησα στο νομα του Αγου Ιωννη του Θεολγου και νας κπος με σοκκια, που στον π. Ιωννη πντα ρεσε να περπατει, εκτελντας τις μυστικς προσευχς του. Το 1908, στις 6 Ιουλου, λγο πριν απ το θνατ του, κατ την τελευταα του επσκεψη στην ηγομενη Τασα, της επε: «Θαυμζω το μοναστρι σας για λλη μια φορ! Εθε ο Κριος να το προστατεσει! Ο Θες αληθς εναι μαζ σου!» |
|
|
