| Ερμηνεες των προφητειν . – Γροντα, μερικο λνε: «,τι εναι γραμμνο απ τον Θε, αυτ θα γνη. Τ να μας απασχολ;». – Να, το λνε, αλλ δεν εναι τσι, βρ παιδκι μου! Και εγ ακοω μερικος να λνε: «Οι Εβραοι δεν εναι τσο κουτο να προδοθον με το 666, αφο το λει ο Ευαγγελιστς Ιωννης στην Αποκλυψη. Αν ταν, θα το καναν με πιο ξυπνο τρπο, πιο κρυφ». , καλ οι Γραμματες και οι Φαρισαοι δεν ξεραν την Παλαι Διαθκη; Ο ννας και ο Καφας δεν ξεραν καλτερα απ λους τι γραφε πς για «τρικοντα αργρια» 118 θα προδσουν τον Χριστ; Γιατ δεν ζητοσαν τριντα να εκοσι εννα αργρια και ζτησαν «τρικοντα»; Αλλ ταν τυφλωμνοι. ξερε ο Θες τι τσι θα γνουν. Ο Θες προγνωρζει, δεν προορζει – μνον οι Τορκοι πιστεουν στο γραμμνο, στο κισμτ. Ο Θες γνωρζει τι αυτ θα γνη τσι, και ο νθρωπος το κνει απ χαζομρα. Δεν εναι τι ο Θες βγαλε μια διαταγ, αλλ βλπει την κακα των ανθρπων που θα φθση και τι η γνμη τους δεν θα αλλξη. χι τι τα καννισε τσι ο Θες. λλοι ασχολονται με προφητεες και κνουν δικς τους ερμηνεες! Δεν λνε τουλχιστον «τσι μου λει ο λογισμς», αλλ «τσι εναι», και λνε να σωρ δικς τους θεωρες. Μερικο πλι τα ερμηνεουν πως θλουν, για να δικαιολογσουν τα πθη τους. πως αυτ που αναφρει ο γιος Κριλλος, «καλτερα να μη συμβον τα σημεα του Αντιχρστου στην εποχ μας» 119 , ο λλος που θλει να δικαιολογση τον εαυτ του, την δειλα του, λει: «, βλπεις; Ο γιος Κριλλος φοβθηκε μπως αρνηθ· εγ εμαι αντερος απ τον γιο Κριλλο; Επομνως, και αν αρνηθ τον Χριστ, δεν εναι τποτε...»! Εν ο γιος λει να μη συμβον, για να μη δον τα μτια του τον Αντχριστο, χι τι φοβταν. Βλπεις ο διβολος τ κνει; Δυστυχς, και πλι ορισμνοι «Γνωστικο» φασκινουν τα πνευματικ τους τκνα σαν τα μωρ, δθεν για να μη στενοχωριονται. «Δεν πειρζει αυτ· δεν εναι τποτε. Αρκε εσωτερικ να πιστεετε»! λνε: «Μη μιλτε γι αυτ το θμα – για τις ταυττητες, το σφργισμα –, για να μη στενοχωριονται οι νθρωποι». Εν, αν τους πον «ν προσπαθσουμε να ζομε πιο πνευματικ, να εμαστε κοντ στον Χριστ, και μη φοβστε τποτε, στο κτω-κτω θα πμε και μρτυρες», θα τους προετοιμσουν κπως. Αν κανες γνωρση την αλθεια, προβληματζεται και ταρακουνιται. Πονει για την σημεριν κατσταση, προσεχεται και προσχει να μην πση σε παγδα. |
| Η λλη δεξαμεν νερο εναι μακρι, πρπει να περπατς περπου να χιλιμετρο. Εντξει, να φρεις ναν κουβ για τσι και σοπα, αλλ για να πλνεις τα πιτα και τα ροχα; Πγα στον τφο του πατρα Τροφμου και του παραπονιμαι: «Πτερ Τρφιμε, μεναμε χωρς νερ, τι να κνω;». Επιστρφω και βλπω να ρχεται ο πατρ οικονμος, ηγομενος Δοσθεος. «Ννα, μου λει, τρα στην αυλ οι γεωλγοι κνουν γετρηση, ταν τελεισουν, θα τους στελω σε σνα». «Παππολη, δεν χω λεφτ!» - «Δεν πειρζει, θα βρεις». Την δια μρα, το απγευμα, οι γεωλγοι εχαν κνει τη γετρηση, πραν πολ λγα χρματα και να πλι το μικρ θαμα: στους λλους βρκαν νερ σε βθος δεκατριν, δεκαεπτ ακμα και εκοσι μτρων. Και σε μνα καναν γετρηση μνο σε βθος επτμιση μτρων και φτσανε σε μια υπγεια λμνη πνω σε πτρινο πλατ. Καθαρτατο νερ! ταν ο γετονας πγε δεγματα νερο στη Μσχα, οι εργαζμενοι του εργαστηρου εξεπλγησαν: Απ πο; Τσο καθαρ νερ χουν να δουν πολλ χρνια. Την επμενη μρα, ο ηγομενος Αντνιος μου λει: «Ννα, πρπει να φτιξεις τον αγωγ του νερο στο σπτι, τρα που δεν χει πολ κρο». – «Παππολη, πο να βρω τσα λεφτ;» - «Εμες τρα αγορσαμε σωλνες και υδραυλικ εξαρτματα για την εκκλησα, στην περιοχ Φρολβο, θα σου φρουν και εσνα. Κποια στιγμ θα τα επιστρψεις. Αν τα επιστρψεις, καλς. Αν χι, παρ’ τα εις δξαν Χριστο». Σε λγο, στο σπτι μου εχα αγωγ νερο, ντους και λες τις ανσεις της πλης. Και αυτ εναι κτι πολ χαρακτηριστικ για τον Τρφιμο. ταν νθρωπος-φωτι. Θυμμαι να περιστατικ. Στεκμαστε δπλα στο Να, και νας μοναχς συλλογζεται: «Θα θελα να φτιξω ρφι για εικνες στο κελλ. Αλλ πο να βρεις τρα κντρα πλακ και, γενικς, πς κατασκευζονται αυτ τα ρφια;» Ο Τρφιμος του λει: «Τρα ρχομαι!». Πγε γργορα κπου και σε μισ ρα ο μοναχς εχε στο κελλ του ρφι. λα τα κανε γργορα και με χαρ». «Πγαινε, πγαινε, καλ μου» «Εκοσι χρνια πρασαν. Η καρδι, μως, κλαει, γιατ το να συναντσεις ναν ττοιο πνευματικ, πως ταν ο πατρ Βασλειος, εναι κτι πολ σπνιο», - λει η Ννα Αλεξνδροβνα. |
| Η λπη εναι καταστρεπτικ πθος για την ψυχ και το σμα και πειρζει και τον μυελ των οστν ακμη. Εννο ββαια τη λπη του κσμου, η οποα κυριεει τους ανθρπους για τα πρσκαιρα και πολλς φορς γνεται σ’ αυτος αιτα θαντου. Η κατ Θεν μως λπη, εναι σωτρια και πρα πολ ωφλιμη και προξενε υπομον στους κπους και στους πειρασμος. Ανογει την πηγ της κατανξεως σ’ εκενον που αγωνζεται και διψ τη δικαιοσνη του Θεο και τρφει με δκρυα την καρδι του, στε να εκπληρνεται σ’ αυτν ο λγος του Δαβδ: «Θα μας θρψεις με δκρυα αντ για ψωμ, και με δκρυα θα μας ποτζεις φθονα το κρασ της κατανξεως». Τα μρη της ψυχς που χουν καταπσει απ την εργασα των κακν, η κατ Θεν λπη τα τοννει πολ και τα επαναφρει στη φυσικ τους κατσταση. Και τσο πολ αποδυναμνει με τα δκρυα το χειμνα των παθν και τα σννεφα της αμαρτας και τα διχνει απ το νοητ αρα της ψυχς, στε να γνεται πλι καθαρς ο ουρανς των λογισμν του νου μας, να κυριαρχε γαλνη στη θλασσα της δινοιας και ευφροσνη στις καρδις μας, και να αλλοινεται η ψη του προσπου μας, στε βλποντς το εκενοι που διακρνουν ορθ, ν’ αναπαουν μαζ με το βλμμα τους και την εσωτερικ τους διθεση και να λνε σμφωνα με τον Δαβδ: «Αυτ η αλλοωση οφελεται στη δεξι του Υψστου». Να μην παραδχεσαι τους λογισμος που σπρνει μσα σου ο εχθρς, απ υποψες, εναντον του πλησον. Εναι ψετικοι και ολθριοι και τελεως απατηλο. Γνριζε τι με αυτν τον τρπο προσπαθον οι δαμονες να σπρξουν σε βραθρο καταστροφς τις ψυχς εκενων που προκβουν στις αρετς. Γιατ με λλον τρπο δεν μπορον οι δαμονες να ρξουν καννα αγωνιστ στο βυθ της κατακρσεως και της μπρακτης αμαρτας, παρ αν τον πεσουν να δεχτε πονηρς υποψες απ την εξωτερικ διαγωγ και τις διαθσεις του πλησον. Με τον τρπο αυτ κνουν τον νθρωπο υπδικο και υπεθυνο αμαρτας, στε να καταδικαστε μαζ με τον κσμο, σμφωνα με τον ιερ λγο: «Αν κρναμε τους εαυτος μας, δε θα μας κρινε ο Κριος. ταν μως μας κρνει ο Κριος, μας παιδαγωγε, στε να μην καταδικαστομε μαζ με τον κσμο». |
| Η μεγαλσχημη μοναχ Ξνια (Καλνινα) Για να στερεωνμαστε στην πστη μας, ο Κριος μας στλνει θερεστους ανθρπους που αποτελον ζωνταν παρδειγμα ταπενωσης, υπομονς, αυταπρνησης, αγπης προς τον Θε και τους πλησον. Ευτχησα κι εγ να συναντσω ττοιους ανθρπους στον Ιερ Να του Αγου Πργκιπα Αλεξνδρου Νβσκι στην Τιφλδα. πως διηγονταν παλαις ενορτισσες του Ιερο Ναο του Αγου Αλεξνδρου Νβσκι, στα χρνια της Σοβιετικς νωσης λειτουργοσε εκε κτι σαν κρυφ μοναστρι, που ασκτευαν οι γροντες της μονς Γκλνσκαγια: ο Μητροπολτης Ζηνβιος (Μαζογκα), ο αρχιμανδρτης Ανδρνικος (Λουκς), ο αρχιμανδρτης Βιτλιος (Σιντορνκο) και πολλο κρυπτομοναχο και κρυπτομοναχς. Τον Μητροπολτη και τους γροντες επισκπτονταν συχν για συμβουλς πνευματικ τους τκνα απ τη Ρωσα. Υπρχαν φορς που στο αναλγιο μαζεονταν και ψελναν μνο μοναχο. Κτι ττοιες ιερς ακολουθες ταν αξχαστες. Τους διους τους γροντες δεν τους πρλαβα, αλλ ο Κριος με αξωσε να επικοινων με τους συνεχιστς τους, τα πνευματικ τους τκνα. Εχαμε πολλ να μθουμε απ αυτος. Η μητερολα Μαρα (Καλνινα), η μετπειτα μεγαλσχημη μοναχ Ξνια, ταν μια απ αυτς. Η μητερολα ταν πραγματικ τκνο του πατρα Βιταλου. Μας μιλοσε πολλς φορς για αυτν και για λλους θαυμαστος γροντες, με τους οποους εχε αξιωθε να συναναστρφεται. Δυστυχς, ττε δεν το εχα σκεφτε να κρατω σημεισεις και τρα που πρασαν εκοσι χρνια, θυμμαι πολ λγα. Τα νεανικ χρνια της μητερολας Μαρας Η μητερολα Μαρα γεννθηκε στη Ρωσα σε μια απλ αγροτικ οικογνεια. Οι γονες της ταν βαθι πιστο νθρωποι και η ζω τους συνπεσε με τα σκληρ χρνια των δοκιμασιν στην ιστορα της Ρωσας και της Ορθδοξης Εκκλησας. ταν η εποχ που απ τους αγρτες αφαιροσαν τις περιουσες τους, τα σπτια τους, τα ζα τους, τη γη τους, «τα περισσεματα», πως λεγαν. Και απ την οικογνεια Καλνιν εχαν πρει λα τους τα ζα. Ο πατρας της ταν αντθετος στην «κολεκτιβοποηση», ωστσο, γινε μλος του κολχζ και ρχισε να δουλεει εκε αποκλειστικ απ συμπνια προς τα ζα. Επε: «Θα τα καταστρψουν τα ζα». Η οικογνει του πεινοσε. Πολλς φορς τρωγαν μνο ψωμ και νερ. Ο πατρας δικαιοταν λγο γλα και γιαορτι. Αλλ πολ συχν αυτ τα τρφιμα δεν προλβαιναν να φτσουν στο σπτι. Λγω της απραντης καλοσνης του δεν μποροσε να τα αρνηθε στους απεγνωσμνους αγρτες με τα πεινασμνα παιδι. Η γυνακα του μερικς φορς το παραπονιταν: «Τα δικ σου παιδι δεν χουν να φνε τποτα εκτς απ ψωμ». Και αυτς της εξηγοσε τι αυτ τα παιδι δεν χουν οτε αυτ, θα πεθνουν απ την πενα και λεγε: «Δεν πειρζει, ας κνουμε υπομον, ο Θες δε θα μας αφσει». ταν ο πατρας πθανε, σχεδν λο το χωρι μαζετηκε στην κηδεα. Οι νθρωποι κλαιγαν, οδρονταν: «Χσαμε τον ευεργτη μας!» |
| γιασμνοι ποιμνες τς ποχς μας, στοιχοντες στ γραμμ τν μεγλων γων ποιμνων τς κκλησας, μς δεχνουν τι στν προοπτικ τς ποιμαντικς τς θεσεως ποιμν γωνζεται ν εναι φορες τς αθεντικς θεας λατρεας κα ν κατευθνει τν ποιμαινμενο πρς τν ν Χριστ τελειτητα. Δν ποκπτει στν πειρασμ ν κνθ τς κος το νθρπου μ τ «δν πειρζει ατ κενο». μακαριστς Γροντας Γεργιος Καψνης γραφε στ βιβλο του « Ποιμαντικ διακονα κατ τος ερος Καννας»: « πειρασμς τς μ δι το Θεανθρπου, λλ μνον δι το νθρπου, σωτηρας δν λειψε ποτ π τν νθρωπτητα. Δι ατ κα μχρι σμερον πρχει ρθδοξος θεανθρωποκεντρικ Ποιμαντικ κα κακδοξος νθρωποκεντρικ Ποιμαντικ π διαφρους μορφς, συνθως συγκεκαλυμμνας. κακδοξος ατη νθρωποκεντρικ Ποιμαντικ ρνεται τν πακον της ες τος . Καννας κα τν Παρδοσιν τς κκλησας κα π τ πρσχημα το συγχρονισμο τς Ποιμαντικς προβλλει αθαδς τν θλησιν το μ μεταμορφωθντος νθρπου, ς ρυθμιστο τς ποιμαντικς μεθδου κα Στος ερος Καννες χουν ποθησαυρισθ κα ο θεολογικς ρχς, βσει τν ποων καθλου κκλησα κρατε διασλευτη τν γιοπνευματικ της ντητα πως γρφει γιος Νικδημος γιορετης, «ξ ν [Καννων] τν πατριαρχν ποτκτεται εταξα, τν ρχιερων ρμονα, τν ερων κοσμιτης, τν διακνων σεμνοπρπεια, τν κληρικν σεβασμιτης, τν μοναχν ερυθμα, τν πνευματικν πατρων πρς διρθωσιν παιτουμνη γνσις, τν βασιλων παρ πντων φειλομνη τιμ, κα πντων πλς τν χριστιανν πρπουσα χριστιανος διαγωγ κα φνω τελευταο, κα μ ατ θ τελεισω, τ ζτημα τς μολογας τς ρθοδξου πστεως, διτι κα ατ εναι καρπς φιλοθως λατρευοσης καρδας. ντ λλου δικο μου σχολιασμο, περ το ποον εναι τ θος τς ρθοδξου μολογας θ διαβσω δο ποσπσματα, τ πρτο π λγο το γου Μαξμου το μολογητο κα τ δετερο το πατριρχου Γενναδου Σχολαρου. γιος Μξιμος μολογητς γρφει: «Τατην μαθον γ τν πστιν, κα διδχθην κ τε τν προαποδημησντων γων κα μακαρων Πατρων μν, κα κ τν νν περιντων, κα τος οακας τς καθολικς γας το Θεο κκλησας πεπιστευμνων, κα ρθς πρς τν λιμνα το θεου θελματος ατν διακυβερνντων ... |
| Για να προσευχηθομε τσι — για να δσουμε θση στο πνεμα — εναι απαρατητο η σρκα να υποταχθε στο πνεμα με τις στερσεις, και αυτ εναι η ννοια κθε ασκητικς. Απ την ημρα της μοναστικς κουρς, ο γιος Ιωννης δεν πγε ποτ στο κρεβτι, κοιμταν καθισμνος και μνο λγες ρες, και φηνετις νυχτερινς ρες για προσευχ. τρωγε, αναμειγνοντας συχν λα τα πιτα: σοπα, γαρνιτορα, κομπστα, τσι στε τα γινα φαγητ να μην του φανονται σαν απλαυση. Στον γιο Ιωννη στελναν επιστολς απ λο τον κσμο, ζητοσαν την προσευχ του και μερικς φορς βαζαν μσα στα γρμματα χαρτκια με τα ονματα. Πολλ απ αυτ χουν διατηρηθε στα αρχεα της Επισκοπς της Δυτικς Αμερικς στο Σαν Φρανσσκο μχρι τρα. Τι εναι η αγιτητα Μετ απ την επισκοπικ χειροτονα σε ηλικα 38 ετν (1934), ο γιος δεν λλαξε την ασκητικ του πρακτικ, παρ’λο που η ζω του λλαξε ριζικ: δεν ακολοθησε τον δρμο των ασκητν, πντα δπλα του ταν οι νθρωποι, ο καθνας με τα αιτματ του και τις διαμχες του. Συχν, οι μοναχο, πως π. χ. ο γιος Σργιος του Ραντνεζ, ο οποος προσφρθηκε να γνει επσκοπος, εξφραζαν την κατηγορηματικ ρνηση , γιατ φοβντουσαν την υπερηφνεια και την παραβαση της ασκητικς ζως πως και της προσευχς, την οποα συνθως εναι τσο δσκολο να κερδσει κανες. Αφο νας επσκοπος μοιζει σαν να εναι νας σπουδαος προστμενος, νας διαχειριστς που πρπει να ασχολεται με ανθρπους λη την ρα συνχεια. Ο γιος Ιωννης επσης δεν θελε να γνει επσκοπος. Ακμη, ως επιχερημα, ανφερε το ελττωμα ομιλας, γιατ ο επσκοπος πρπει να ξρει να εκφρζεται με σωστ τρπο, δηλαδ να ξρει να κνει ομιλες και κηργματα. μως η απντηση που κουσε ταν η εξς: «Ο Μωυσς ταν επσης βραδγλωσσος, οπτε δεν πειρζει». Η πρτη θση του επισκοπικο λειτουργματος του Αγου Ιωννη ταν η Κνα Ο γιος Ιωννης ανλαβε την επισκοπ ως εκκλησιαστικ υπακο. Επιπλον, εχε μεγλη πστη και εκτμηση προς τον πνευματικ του πατρα — τον Μητροπολτη Αντνιο Χραποβτσκι, ο οποος τον ευλγησε για την επισκοπικ χειροτονα και επε τα εξς για τον μαθητ του: «Αυτς ο μικρς και αδναμος νθρωπος, σχεδν παιδ στην εμφνιση, δεχνει την θαυμσια ασκητικ καρτερικτητα και αυστηρτητα και αυτ στην εποχ της γενικς πνευματικς χαλρωσης...». |
| Γι ατ πλαννται μερικο πο μ φβο κα φρνησι ποφεγουν ββαια τς φορμς τν μαρτιν, ταν μως νοχλονται πτε π φρικτος κα σχημους λογισμος, πτε πλι π νειρα φοβερ κα ασχρ, συγχζονται κα δειλιζουν κα νομζουν τι γκαταλεφθηκαν π τν Θε κα τσι πομακρνθηκαν ντελς π τν Θε. Κα τσι μνουν πολ μαραμνοι κα σχεδν κοντεουν ν πελπισθον, κα γκαταλεποντας κθε καλ σκησι τν ρετν πιστρφουν στν Αγυπτο τν παθν κα δν ντιλαμβνονται καλ τν χρι πο τος κνει Θες, φνοντς τους ν νοχλονται π τ πνεματα ατ το πειρασμο, γι ν καταλβουν τν ταπενωσ τους κα ν τν πλησισουν ς σθενες κα ς νθρωποι πο χουν νγκη π βοθεια. Γι ατ χριστα παραπονονται γι κενο γι τ ποο θ πρεπε ν εχαριστον τν μτρητη γαθτητ Του. ταν λοιπν συμβανουν παρμοια, σ κενο πο χεις ν κνς εναι τ ξς: ν σκεφθς καλ κα ν συλλογισθς τν διεστραμμνη σου κλσι, τν ποα Θες θλει ν γνωρσς ποι εναι γι τ δικ σου καλ: ν γνωρσς τι εσαι τοιμος ν πφτς σ ποιοδποτε μεγλο κακ κα τι χωρς τν βοθεια το Θεο, θ εχες πθει τν μεγαλτερη καταστροφ. πειτα ν λπσς κα ν εσαι σγουρος τι Θες εναι τοιμος ν σ βοηθσ, πειδ σ κνει ν βλπς τν κνδυνο κα θλει ν σ λκσ πι κοντ του παρακινντας σε ν προσεχεσαι κα ν τρχς κοντ του. Κα γι ατ το φελεις ν το ποδδς ταπεινς εχαριστες. Κα ς εσαι σγουρος τι ο παρμοιοι πειρασμο βλσφημοι εναι πονηρο ασχρο λογισμο πο σ πειρζουν, καλτερα κδικονται μ μα καρτερα πομονετικ κα μ μα πιδξια ποστροφ κα τλεια καταφρνησι, κα χι μ μα ντστασι πιδξια κα μ ντιρρητικ πλεμο. Κα πρσεξε τν πρτη ποσημεωσι το ιγ´ κεφαλαου το Α´ μρους. ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ξτασις τς συνειδσεως Γι τν ξτασι τς συνειδσεως σκψου τρα πργματα: τ σφλματα τς κθε μρας, τν ατα τν σφαλμτων ατν κα τν στενοκαρδα κα προθυμα πο χεις ν τ πολεμσς κα ν ποκτσς τς ντθετς τους ρετς. Γι τ σφλματα κνε κενο πο σο επα στ κστ´ κεφλαιο (τ πρπει ν κνουμε ταν πληγωθομε κ.λπ). Γι τν ατα ατν νγκασε τν αυτ σου ν τν πολεμσς, ν τν κατατροπσς κα ν τν ρξης στ γ. Γι τν προθυμα πο χρειζεται ν κνς ατ κα ν ποκτσς τς ρετς, δυνμωσε τν θλησ σου μ τν πιστα το αυτο σου, δηλαδ μ τ ν μν χς καθλου θρρος στν αυτ σου, μ τν λπδα κα τ θρρος στν Θε, μ τν προσευχ κα μ τ μσος τν πρξεων τς κακας κα μ τν πιθυμα τν πρξεων τς ντστοιχης ρετς. |
| Γνοιτο, Κριε, τ λες σου φ μς. Στχ. γαλλισθε δκαιοι ν Κυρ. Καθολικς πιστολς ακβου τ νγνωσμα. (Κεφ. ε´ 10–16) δελφο, πδειγμα λβετε τς κακοπαθεας κα τς μακροθυμας τος Προφτας, ο λλησαν ν τ νματι Κυρου. δο μακαρζομεν τος πομνοντας· τν πομονν β κοσατε, κα τ τλος Κυρου εδετε, τι πολυεσπλαγχνς στιν Κριος κα οκτρμων. Πρ πντων δ, δελφο μου, μ μνετε μτε τν ορανν, μτε τν γν, μτε λλον τιν ρκον· τω δ μν τ να να· κα τ ο, ο, να μ ες πκρισιν πσητε. Κακοπαθε τις ν μν; προσευχσθω· εθυμε τις; ψαλλτω· σθενε τις ν μν; προσκαλεσσθω τος πρεσβυτρους τς κκλησας, κα προσευξσθωσαν π ατν, λεψαντες ατν λα ν τ νματι το Κυρου· κα εχ τς πστεως σσει τν κμνοντα, κα γερε ατν Κριος· κν μαρτας πεποιηκς, φεθσεται ατ. ξομολογεσθε λλλοις τ παραπτματα, κα εχεσθε πρ λλλων, πως αθτε· πολ σχει δησις δικαου νεργουμνη. λληλοα. χος πλ. δ´.λεος κα κρσιν σομα σοι, Κριε. ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Α´. Δικονος· Σοφα· ρθο· κοσωμεν το γου Εαγγελου. ερες· Ερνη πσι. κ το κατ Λουκν γου Εαγγελου τ νγνωσμα. (Κεφ. ι´ 25–37) Δικονος· Πρσχωμεν. ερες· Τ καιρ κεν, νομικς τις προσλθε τ ησο, πειρζων ατν κα λγων· Διδσκαλε, τ ποισας ζων ανιον κληρονομσω; δ επε πρς ατν· ν τ νμ τ γγραπται; πς ναγινσκεις; δ ποκριθες, επεν· γαπσεις Κριον τν Θεν σου· ξ λης τς καρδας σου, κα ξ λης τς ψυχς σου, κα ξ λης τς σχος σου, κα ξ λης τς διανοας σου, κα τν πλησον σου ς σεαυτν. Επε δ ατ· ρθς πεκρθης· τοτο ποει κα ζσ. δ θλων δικαιον αυτν, επε πρς τν ησον· Κα τς στ μου πλησον; πολαβν δ ησος επεν· νθρωπς τις κατβαινεν π ερουσαλμ ες εριχ κα ληστας περιπεσεν· ο κα κδσαντες ατν, κα πληγς πιθντες, πλθον, φντες μιθαν τυγχνοντα. Κατ συγκυραν δ ερες τις κατβαινεν ν τ δ κεν· κα δν ατν, ντιπαρλθεν. μοως δ κα Λευτης, γενμενος κατ τν τπον, λθν κα δν, ντιπαρλθε. Σαμαρετης δ τις δεων, λθε κατ ατν, κα δν ατν, εσπλαγχνσθη. Κα προσελθν κατδησε τ τραματα ατο πιχων λαιον κα ονον· πιβιβσας δ ατν π τ διον κτνος, γαγεν ατν ες πανδοχεον, κα πεμελθη ατο. Κα π τν αριον ξελθν, κβαλν δο δηνρια, δωκε τ πανδοχε κα επεν ατ· πιμελθητι ατο· κα ,τι ν προσδαπανσς, γ ν τ πανρχεσθα με ποδσω σοι. Τς ον τοτων τν τριν πλησον δοκε σοι γεγονναι το μπεσντος ες τος λστς; δ επεν· ποισας τ λεος μετ ατο. Επεν ον ατ ησος· Πορεου κα σ ποει μοως. |
| – Γροντα, αν κανες ταπειννεται μνος του κατηγορντας τον εαυτ του: «εμαι λειψς, χαμνος, κ.λπ.», αυτ τον βοηθει να αποκτση ταπενωση; – Μνος του εκολα κατηγορε κανες τον εαυτ του, αλλ δσκολα δχεται την κατηγορα των λλων. Μνος του μπορε να λη: «εμαι ελεεινς, ο πιο αμαρτωλς, ο χειρτερος απ λους», αλλ ναν λγο του λλου να μην τον σηκνη. Βλπεις, ταν κποιος πφτη μνος του και χτυπη, μπορε να πονση, αλλ δεν δνει και πολλ σημασα. , ταν τον χτυπση νας που τον αγαπει, λει: «, δεν πειρζει». Αν μως λγο τον γρατζουνση τον σπρξη κποιος που δεν τον συμπαθε, , ττε να δς! Θα βλη τις φωνς, θα κνη πς πονει, πς δεν μπορε να περπατση! ταν μουν στο Σιν, ταν εκε κι νας λακς – Στρατ τον λεγαν – πο, αν τον φναζες: «κριε Στρατ», σο λεγε: «Αμαρτωλ Στρατ, να λς, αμαρτωλ Στρατ». λοι λεγαν: «Τ ταπεινς που εναι!». να πρω τον πρε ο πνος και δεν κατβηκε στην εκκλησα. Πγε λοιπν κποιος να τον ξυπνση. «Στρατ, του λει, ακμη κοιμσαι; τελεωσε και ο Εξψαλμος· δεν θα ρθς στην εκκλησα;». Οπτε εκενος βζει κτι φωνς... «Εγ χω περισστερη ευλβεια απ σνα και ρθες εσ να μου πς να κατεβ στην εκκλησα;». κανε σαν τρελλς... Μχρι που πρε το κλειδ απ την πρτα – ταν απ εκενα τα κλειδι τα μεγλα –, για να τον χτυπση, γιατ θχτηκε. Τα χασαν οι λλοι που τον κουσαν τσι να φωνζη, γιατ τον εχαν για υπδειγμα, για πολ ταπειν. γινε ρεζλι. Βλπεις τ γνεται; Μνος του λεγε τι εναι αμαρτωλς, αλλ, μλις θχτηκε ο εγωισμς του, γινε θηρο! νας λλος στην πειρο εχε επιδιορθσει μια εκκλησα. Μνος του λεγε τι δεν κανε τποτε παρ μια ψευτι. ταν μως του επα: «χι και ψευτι, κτι κανες», , πς θμωσε! «Εσ θα την διρθωνες καλτερα την εκκλησα; μου επε. Εγ ξρω απ οικοδομς· δεν εμαι μαραγκς σαν κι εσνα. Ο πατρας μου ταν εργολβος»! Θλω να π, μνος του εκολα ταπειννεται κανες, αλλ αυτ δεν σημανει τι χει πραγματικ ταπενωση. – Γροντα, ποι εναι η γνσια, η πραγματικ ταπενωση; |
| – Γροντα, δηλαδ πσο πρπει να δνη κανες; – Να δνη τσο, που να μην τον πειρζη η συνεδησ του. Χρειζεται δικριση. Να μη δνη εκατ και μετ στενοχωριται που δεν δωσε πενντα. Πολλ προσοχ χρειζεται, ταν κανες χη αγπη με πολ ενθουσιασμ. Καλ εναι να φρενρη ττε λγο την αγπη του και τον ενθουσιασμ του, για να μη μετανο που δωσε πολλ σε ναν δυστυχισμνο, εν πρεπε λιγτερα, και μεινε με δεια χρια ο διος. Σιγ-σιγ θα αποκτση περα και θα δνη ανλογα με την αυταπρνηση που χει. – Γροντα, ταν ο λλος ζητ πργματα παρλογα, να του τα δνουμε; – Εκε χρειζεται δικριση και ξαν δικριση. ταν νας σο ζητ πργματα, για να τα καμαρνη, δσ τα. Βλπεις, ο Χριστς δεν επε στον Ιοδα «τ Απστολος εσαι σ; κψε την φιλαργυρα σου», αλλ του δωσε και το ταμεο 93 . Εν μως νας σο ζητ π.χ. να κουτ μαρμελδα που χεις, και εσ ξρης τι αυτς χει να κιοπι γεμτο, εν κποιος λλος δεν χει καθλου και χει ανγκη, ττε πς σ αυτν που χει και ζητει και λλο: «Αν θλης, αδελφ, δσε και εσ λγο απ αυτ που χεις στον τδε». Αν δεν υπρχη κποιος που να μην χη, ττε δσ το, χωρς να του πς τποτε, μια που σο το ζτησε. Μπορε απ αυτ το δσιμο, αν υπρχη μια χορδ ευαισθησας μσα του, να συγκινηθ και να διορθωθ. Σ αυτς τις περιπτσεις δηλαδ συμβανει αυτ που αναφρει ο Απστολος Παλος: «ταν ο εχθρς σου σο κνη κακ και εσ του κνης καλωσνη, κρβουνα αναμμνα συσσωρεεις στο κεφλι του». Αυτ δεν σημανει τι τον κας, αλλ, ταν του κνης καλωσνη, ττε αρχζει να δουλεη μσα του η αγπη που εναι ο Χριστς και ενεργε η θεα Χρις. Μετ αλλοινεται ο νθρωπος, γιατ τον πειρζει η συνεδηση, καγεται δηλαδ απ την συνεδησ του. Δεν εναι μως σωστ να κνης το καλ, για να ελεγχθ ο λλος και να συνετισθ, γιατ και αυτ αποδυναμνει το καλ, αλλ να το κνης με αγπη. ταν τον εκδικσαι με το καλ, αλλοινεται με την καλ ννοια και διορθνεται. ταν νας μθυσος στην Κνιτσα, που εχε και οικογνεια, και του δινα κτι. Εχαν μθει μερικο τι τον βοηθοσα τον καημνο, γιατ και ο διος το λεγε, και μου επαν: «Μν του δνης· αυτς πνει». Εκενος μου λεγε «δσ μου για τα παιδι μου», και εγ, ταν του δινα, του λεγα: «Πρε αυτ για τα παιδι σου». ξερα τι πνει, αλλ ξερα τι αυτς ο λγος θα τον βοηθση λγο· θα πηγανη να πνη, αλλ θα σκφτεται και λγο τα παιδι του. Αν δεν του δινα, θα βασνιζε την γυνακα του, γιατ θα της παιρνε απ τα χρματα που βγαζε εκενη – πγαινε η καημνη και ξενοδολευε – και θα πινε, και τα παιδι του θα δυστυχοσαν πιο πολ. ταν μως του λεγα «πρε για τα παιδι σου», θυμταν και λγο τα παιδι του. Κατλαβες; Τον πονοσα, και αυτ ταν πολ αισθητ· δολευε μσα του. Πολλο χουν βοηθηθ τσι. Μερικο, επειδ τους περαζε στερα η συνεδηση, στελναν τα χρματα πσω. |
|
|
