Постановление Никейского Собора о времени празднования Пасхи, хотя и было постановлением Вселенского Собора, тем не менее не могло заставить все Малоазийские Церкви повиноваться ему, так что даже и после этого Собора мы встречаем некоторых даже епископов, нарушавших это поставновление и продолжавших, как и прежде, праздновать Пасху одновременно с иудеями. Против таких упорных и издано данное антиохийское правило, налагающее самые тяжелые наказания на всех тех, будь то мирянин или духовное лицо, кто не пожелает подчиняться опредлению Никейского Собора; при этом мирянин подлежит отлучению и исключению из Церкви, а духовные лица на высших иерархических степенях, как то: епископы, пресвитеры и диаконы - извержению; т.е. лица эти не только лишаются права священнодействовать, но и самого имени священнического, которое вычеркивается из священнического каталога, после чего они приравниваются к мирянам. Хотя правило не упоминает клириков низших иерархических степеней, преступивших изданное постановление, но таковых должно подразумевать среди преступивших это поставновление мирян, т.е. они должны быть отлучены и исключены из Церкви. Правило подвергает такому наказанию не только лиц, совершивших упомянутое преступление, но и тех, которые осмелятся иметь духовное общение с такими изверженными уже священными лицами ...> Комментарии: 1. Об эвионитах см. Ch. W. F. Walch, Historie der Ketzereien. Leipzig, 1762. Bd. I, S. 110-124; о спорах же по поводу празднования Пасхи в первые три века, S. 666-685; ср. Hefele, Conciliengeschichte, i, 86-101. 2. Ср. Синт. Власаря, II, 7 (Аф. Синт., VI, 404-428). Beveregii, Annotat. in h. can. (pag. 19). А подробно о праздновании Пасхи см. J. Ch. W. Augusti, Denkwurdigkeiten aus der christl. Archaologie. (leipzig, 1817 и сл.), II, 3 и сл. 3. Папа Григорий XIII дал Римской церкви в 1582 году новый календарь, якобы исправленный, а следовательно и новую пасхалию. Однако по " исправленному " календарю латиняне впадают в такие ошибки относительно времени празднования Пасхи, каких никогда не делают православные со своим неисправленным календарем. Таким образом латиняне часто празднуют Пасху или прежде иудеев, или с иудеями, was dem Willen des nicanischen Cjncils offenbar entgegen ist очевидно противоречит воле Никейского замечает сам Hefele (Conciliengeschichte, I, 336). Возьмем для примера XIX век, причем вместе с иудеями латиняне праздновали Пасху в 1805, 1825, 1853, 1854, а прежде иудейской Пасхи - в 1839, 1840, 1842, 1843, 1845, 1846, 1849, 1850 и 1856.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/1349...

Кроме Афенагора (Deprecat. pro Christ. legat., cap. XXII, pag. 155) и Оригена (Homil. X, in Hierem, pag. 186], раскрывают это учение, по частям, многие из западных и восточных; напр., св. Иларий (Tract. in Psalm. CXVIII , pag. 247) и Блажен. Августин (Quæst. LXXIX. Том IV, pag. 600). Также древний восточный Писатель ответов на вопросы о вере, между творениями св. Иустина (Quæst. et respons. ad Orthod. resp. XXX, p. 410. ed. Colon.) и Григорий Богослов (Слов. 28 o Богосл. 2. Твор. Св. Отц. Том. 3, стр. 51). Сюда относится и замечание св. Димитрия об Ангелах первого чина низшей степени: вручено им есть вселенныя управление (Чет. Мин. под 8 ноября, стр. 66, изд. в 8-ю, 1837 г.). 427 Существенная и непреложная истина, что, по устроению Отца Небесного, каждый из нас имеет Ангела Хранителя, нимало не ослабляется тем, что в указанном выражении сущности вашего учения представляется испрашивание Ангела Хранителя от Бога, по-видимому, противоречащее общей уверенности о бытии при каждом такового Ангела. Кажущееся противоречие устраняется при той посредствующей мысли, что сих Божиих к нам приставников, готовых всегда быть мирными и со дружными руководителями нашими, наша греховная невнимательность может не только отдалять от нас, но и приводить в негодование против непослушных им. При этой мысли, в самом испрашивании мы должны видеть не то значение, будто у испрашивающего доселе не было испрашиваемого Хранителя, a то, что испрашивающий снова ищет общения и примирения со своим Хранителем, и в этом смысле испрашивает себе Ангела мирна, как новой милости от Бога. 428 Herm. Pastor. Mandat. VI. Patr. Apost., pag. 361. Hefele. Нечто подобное встречается и в послании, усвояемом ап. Варнаве. Ibid. Epist. Barnab., par. II, pag. 46. 432 Опыт такого изъясн. см. в Сл. на 17 Апр. 1835 г. митроп. Моск. Филарета. Том 3, стр. 143. и в Сл. на день Соб. Арх. Мих. Том 2, стр. 228. 434 Friedr. Schmidt. Denkschr. der hist. – theol. Gesellschaft. zu Leipzig. Illgen. 1817, pag. 38. 436 Явившийся Маною и жене его, по явлению, был Ангел, хотя по соображению ст.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

13 Herm. Pastor. Mandat. VI. Patr. Apost. pag. 361. Hefele. Нечто подобное встречается и в послании, усвояемом Ап. Варнаве. Ibid. Epist. Barnab. par. II. pag. 46. 17 Опыт такого изъясн. см. в Сл. на 17 Апр. 1835 г. Митроп. Моск. Филарета. Том 3, стр. 143. и в Сл. на день Соб. Арх. Мих. Том 2, стр. 228. 19 Friedi. Schmidt. Denkschr. der hist. – theol. Gesellschaft. zu Leipzig. IIIgen. 1817 pag. 38. 21 Явившийся Маною и жене его, по явлению был Ангел, хотя по соображению ст. 18 и 22, есть место предположению – не быть ли явившийся сам Господь? 26 Sanch viri, qui de hominibus in Angelos profecerunt. Hieron. Comment. In Iesa. LXVI Tom. III. Lib. XVIII. p. 510. Conf. in Zachar. cap. 111. pag. 1722 sub fin. 28 Это мнение можно приметить в писаниях св. Илария Tract. in Psal. CXXIX pag. 439 et 440 ed. Paris. 1693, также у Блаж. Августина De Genes. ad litter Lib. VIII. cap. XXIV. Opp. Avg. Tom. III. pars. t. pag. 241 ed 1729. 29 Это мнение выражается в писаниях Василия Велик. напр. в кн. 3. о Св. Духе по Русск. пер. Ч. 3. стр. 128–131, в писаниях Иоанна Златоустого, Homil. LIX et LX in Matth. Tom. VII. pag. 599 ed. Montl., в писаниях Феодрита. Commentar. in Daniel. cap. X. v. 13. Tom. II. pag. 672 ed 1642. 30 К числу сих последних принадлежит Иероним, который из слов Иисуса Христа «блюдите, да не презрите единаго от малых сих глаголю бо вам, яко Ангели их на небесех выну видят лице Отца Моего Небеснаго ( Мф. 18:10 ), выводил такое заключение «велико достоинство душ человеческих; потому, что каждая из них от самого рождения имеет определенного для ее хранения Ангела» (Comment. in Matth. c. XVIII. Lib. III. Tom. IV, p. 83 ed. 1706). Также Тертуллиан (De aihina cap. XXXVII. pag. 292 Lulct. 1675, Августин (De civit. Dei. Tom. VII. Lib. XX. cap. XIV pag. 592. Vinet. 1731.). Из восточных у Григория Нисского встречается подобная мысль в словах. πεοοης μν ες τς φοεως, μ παριδεν τν Θεν την πτοιν μν τρο..ητοι, λλ» Αγγελν τινα τν την ρω..τον ιληχτων φσιν παρακαθιςν ες συμαχαν τ καστου ζω. De vita Mos. Tom. I. pag. 19. ed. 1658.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksij_Rzhani...

Holtzmann H. J., Prof., Evangelium, Briefe und Offenbarung des Johannes. Zweite Auflage. Freiburg i. B. und Leipzig 1893. (Hand-Commentar zum Neuen Testament, B. IV). – Lehrbuch der neutestamentlichen Theologie, B. I–II. Zweite Auflage. Tübingen 1911. Hort E. I. A., Prof., The Apocalypse of St. John I–III , London 1908. Huschke E., Prof., Das Buch mit sieben Siegeln in der Offenbarung St. Johannes 5, 1 u. tlg., Leipzig u. Dresden 1860. Jeremias Alfr., Das Alte Testament im Lichte des Alten Orients. 2 Auflage, Leipzig 1906. – Babylonisches im Neuen Testament, Leipzig 1905. – Monotheistische Strömungen innerhalb der babylonischen Religion. Leipzig 1904. Jülicher Ad., Prof., Einleitung in das Neue Testament, Freiburg i. B. und Leipzig 1894. Kabisch R., Das vierte Buch Esra, Göttingen 1889. Kautzsch E., Prof., Die Apokryphen und Pseudepigraphen des Alten Testaments. Zweiter Band. Die Pseudepigraphen d. Alten Testaments. Tübingen 1900. Keferstein S., Die Offenbarung St. Johannis nach rein symbolischer Auffassung, Gütersloh 1907. Keim Th., Prof., Geschichte Jesu von Nazara B. I, Zürich 1867. Kliefoth Th., Die Offenbarung des Johannes B. I–III, Leipzig 1874. Köberle J., Babylonische Kultur und biblische Religion. München 1903. Kohlhofer M., Die Einheit der Apokalypse. Freiburg i. B. 1902 («Biblische Studien», herausgegeben v. Bardenhewer B. VII, H. IV). König E., Prof., Moderne Anschauungen über den Ursprung der israelitischen Religion. Langensalza 1906. Köstlin K. R., Der Lehrbegriff des Evangeliums und der Briefe Johannis und die verwandten neutestamentlichen Lehrbegriffe, Berlin 1843. Krüger P., Hellenismus und Jüdentum im neutestamentlicher Zeitalter, Leipzig 1908. Larfeld W., Prof., Die beiden Johannes von Ephesus der Apostel und der Presbyter, der Lehrer und Schüler, München 1914. Leipoldt Joh., Privatdocent, Geschichte des neutestamentlichen Kanons, Th. I–II, Leipzig 1907–1908. Lightfoot I. B., Essays on the Work entitled Supernatural Religion, London 1889. Lindenbein A., Erklärung der Offenbarung des Johannes, Braunschweig 1890.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia2/apokal...

Heintzel E. Hermogenes der Hauptvertreter des philosophischen Dualismus in der alten Kirche. Berlin, 1902. Heinze M. Die Lehre vom Logos in der griechischen Philosophic. Leipzig, 1872. Heitmüller W. «Im Namen Iesu». Eine sprach und religionsgeschichtliche Untersuchung zum Neuen Testament, speziell zur altchristlichen Taufe. Göttingen, 1903. Hippolytus. De Christo et Antichristo/Ed. H. Achelis. (GCS 1). Leipzig, 1897. Hippolytus. Refutatio omnium haeresium/Ed. L. Duncker. Göttingen, 1859. Hirzel R. Untersuchungen zu Cicero " s philosophischen Schriften. Leipzig, 1885. Tl. 3. Holl К. Amphilochius von Ikonium in seinem Verhältniss zu den Grossen Kappadoziem. Tübingen; Leipzig, 1904. Jacoh B. In Namen Gottes Ein sprachliche und religionsgeschichtliche Untersuchung zum Alten und Neuen Testament. Berlin, 1903. Joannes Philoponus. De opificio mundi/Ed. G. Reichardt. Lipsiae, 1896. Jordan H. Die Theologie der neuentdeckten Predigten Novatians. Eine dogmengeschichtliche Untersuchung. Leipzig, 1902. Joseph I. Philosophische Studien zu Bonaventura. Berlin, 1909. Kahl W. Die Lehre von Primat des Willens bei Augustinus, Duns Scotus und Descartes. Strassburg, 1886. Kampe F. Die Erkenntnisstheorie des Aristoteles Leipzig, 1870. Kanakis J. Dionysius der Areopagite nach seinem Charakter als Philosoph dargestellt. Leipzig, 1881. Kauff H. Die Erkenntnislehre des hl. Augustin und ihr Verhältnis zur platonischen Philosophie//Gewissheit und Wahrheit. 1899. Tl. 1. Kellner J. Der hl. Ambrosius, Bischof von Mailand, als Erklärer des alten Testamentes. Regensburg, 1893. Kirchner C.H. Die Philosophie des Plotin. Halle, 1854. Kleutgen I. Die Philosophie der Vorzeit. Münster, 1860. Abt. 3. 471–489. Klose W. Geschichte und Lehre des Eunomius. Kiel, 1833. Koch H. Das mystische Schauen beim hl. Gregor von Nyssa//Theol. Quartalschr. 1898. Koch H. Pseudo-Dionysius Areopagita in seinem Beziehungen zum Neuplatonismus und Mysterienwesen. Eine litterarhistorische Untersuchung. Mainz, 1900. Koptisch-gnostische Schriften/Ed. С. Schmidt. (GCS 13). Leipzig, 1905.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

Godet F., Prof., Bibelstudien. Zweiter Theil, Hannover 1878. Grass K. K., Privatdocent, Grundriss der Offenbarung Johannis für gebildete Bibelleser, Riga 1904. Gregory C. R., Prof., Canon and Text of the New Testament, Edinburgh 1907. – Textkritik des Neuen Testamentes, B. I–III, Leipzig 1900, 1902, 1909. Gry L., Le Millenarisme dans les origins et son develloppement, Paris 1904. Guerike F., Prof., Fortgesetzte Beiträge zur historisch-kritischen Einleitung ins Neue Testament. Erste Lieferung: Offenbarung Johannis, Halle 1831. Gunkel H., Prof., Aus Wellhansen " s neuesten apocalyptischen Forschungen («Zeitschrift für wissenschaftliche Theologie» 1899, S. 581–611). – Israel und Babylonien, Göttingen 1903. – Schöpfung und Chaos in Urzeit und Endzeit, Göttingen 1895. – Zum religionsgeschichtlichen Verständnis des Neuen Testaments («Forschungen zur Rel. u. Lit. d. A. u. N. T.», herausgegeben v. W. Bousset u H. Gunkel, B. I, H. 1) Göttingen 1903. Harnack Ad., Prof., Die Chronologie der altchristlichen Litteratur bis Eusebins, B. I. Leipzig 1897. Haussleiter J., Prof., Beiträge zur Würdigung der Offenbarung des Johannes und ihres ältesten lateinischen Auslegers Victorinus von Pettau, Griefswald 1900. – Die lateinische Apokalypse der alten afrikanischen Kirche (Forschungen zur Geschichte des neutestamentlichen Kanons, Th. IV), Erlangen und Leipzig 1891. Hehn J., Prof., Siebenzahl und Sabbat bei den Babyloniern und im Alten Testament, Leipzig 1907. Hengstenberg E. W., Prof., Die Offenbarung des heiligen Johannes, B. I–II, Berlin 1861–1862. Hertlein E., Die Menschensohnfrage im letzten Stadium, Berlin – Stuttgart – Leipzig 1911. Hilgenfeld Ad., Prof., Historisch-kritische Einleitung in das Neue Testament, Leipzig 1875. – Die Johannes – Apokalypse und die neueste Forschung («Zeitschrift für wissenschaftliche Theologie» 1890, S. 385–468). – Die jüdische Apokalyptik in ihrer geschichtlichen Entwickelung, Jena 1857. – Messias judaeorum, Lipsiae 1869. Hirscht A., Die Apokalypse und ihre neueste Kritik, Leipzig 1895.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia2/apokal...

HalkRom F.Halkin, Légendes grecques de „Martyres Romaines. Bruxelles 1973. (Index 235–237) . HalkSaints F.Halkin, Saints de Byzance et du Proche – Orient. Genève 1986. HalkSMart F.Halkin, Légende grecque de Saint Martin évèque de Tours, RSBN N.S.20–21 (1983/84) 69–91. HanStud Ch.Hannick, Studien zu den griechischen und slavischen liturgischen Handschriften der österr. Nationalbibliothek. Wien 1972. Haplucheir P.Leone, Michaelis Hapluchiris versus cum excerptis. Byz 39 (1969) 251–283 (Index 280–283). [s.XII/ΧIII] Hasitzka M.Hasitzka, Koptische Texte (CPR XII). Wien 1987. HausMeth I.Hausherr, La méthode d’oraison hésychaste. Roma 1927, 150–172. [s.XI/XII?] HeinGesp G.Heinrici, Griechisch-byzantinische Gesprächsbücher und Verwandtes. Abh.d.phil.–hist.Kl.d.Sächs.Ges.d.Wiss. XXVIII/VIII. Leipzig 1911 (Index 94–96) . [ca s.XIII–XV] HeisPal A.Heisenberg, Aus der Geschichte und Literatur der Palaiologenzeit. Sb.Bayer. Ak., Phil.-hist.Kl. 1920/10 (Index 141–143). [s.XIII/XIV] Helep M.Thévenot, Veterum mathematicorum opera, Paris 1693, 43–48: Constructio Helepolis quae dicitur Corvus. HeliodCarm Heliodori carmina quattuor, ed. G.Goldschmidt. Gießen 1923. [s.VIII? ] HeliodCom Heliodori ut dicitur in Paulum Alexandrinum commentarium, ed. Ae.Boer. Leipzig 1962 (Index 151–182). [s.VI] HephCom M.Consbruch, Hephaestionis onchiridion cum commentariis vetoribus. Leipzig 1906 (Index 415–426). HephThebI Hephaestionis Thebani Apotelesmaticorum libri tres, ed. D.Pingree, Vol.I. Leipzig 1973. [s.IV] HephThebII Hephaestionis Thebani Apotelesmaticorum epitomae quattuor, ed. D.Pingree, Vol. II. Leipzig 1974. HergonMon Monumenta graeca ad Photium ciusque historiam pertinentia, ed. J.Hergenroether. Regensburg 1869. Hermipp Anonymi Christiani Hermippus de astrologia dialogus, ed. G.Kroll – P.Viereck. Leipzig 1895 (Index 72–87). [s.XIV] Herod Herodiani techniei reliquiae, ed. A. Lentz. I; II 1.2; III 1.2. Leipzig 1867. [s.II] Hesych Hesychii Alexandrini Lexicon, rec. K.Lamme. 1: А – ; II: E – O. Kopenhagen 1953; 1966; rec. M. Schmidt. III Λ – P; IV: Σ – Ω. Jena 1861; 1862.

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/l...

Stobaeum)//Fragmenta philosophorum Graecorum. Vol. 2/ed. F. W. A. Mullach. Paris: Didot, 1867. P. 53–101. Aristoteles. Politica//Aristotelis Politica/ed. W. D. Ross. Oxford: Clarendon Press, 1957 (1964). P. 1–269 (1252a1–1342b34). Aristoteles. Divisiones Aristoteleae//Divisiones quae vulgo dicuntur Aristoteleae/ed. H. Mutschmann. Leipzig: Teubner, 1906. P. 1–66. Chrysippus. Fragmenta logica et physica//Stoicorum veterum fragmenta. Vol. 2/ed. J. von Arnim. Leipzig: Teubner, 1903. P. 1–348. Chrysippus. Fragmenta moralia//Stoicorum veterum fragmenta. Vol. 3/ed. J. von Arnim. Leipzig: Teubner, 1903. P. 3–191. Claudius Ptolemaeus. Phaseis//Claudii Ptolemaei Opera quae exstant omnia, vol. 2/ed. J. L. Heiberg. Leipzig: Teubner, 1907. P. 3–67. Clearchus. Fragmenta//Klearchos/ed. F. Wehrli. 2nd edn. Basel: Schwabe, 1969. (Die Schule des Aristoteles; Bd. 3). S. 9–40. Galenus. De naturalibus facultatibus//Claudii Galeni Pergameni Scripta minora. Vol. 3/ed. G. Helmreich, J. Marquardt, I. Muller. Leipzig: Teubner, 1893 (Amsterdam: Hakkert, 1967). P. 101–257. Galenus. In Hippocratis librum de fracturis commentarii iii//Claudii Galeni Opera omnia. Vol. 18.2/ed. C. G. Kuhn. Leipzig: Knobloch, 1830 (Hildesheim: Olms, 1965). P. 318–628. Ps.-Galenus. De historia philosophica//Doxographi Graeci/ed. H. Diels. Berlin: Reimer, 1879 (Berlin: De Gruyter, 1965). P. 597–648. Ps.-Galenus. Definitiones medicae//Claudii Galeni Opera omnia, vol. 19/ed. C. G. Kühn. Leipzig: Knobloch, 1830 (Hildesheim: Olms, 1965). P. 346–462. Dicaearchus. Fragmenta//Dikaiarchos/ed. F. Wehrli. Basel: Schwabe, 1967. (Die Schule des Aristoteles; Bd. 1). S. 13–37. Isocrates. Nicocles (orat. 3)//Isocrate. Discours/ed. É. Brémond and G. Mathieu. Vol. 2. Paris: Les Belles Lettres, 1938 (1967). P. 120–137. Marcus Aurelius Antoninus. Τ ες αυτν//The meditations of the emperor Marcus Aurelius, vol. 1/ed. A. S. L. Farquharson. Oxford: Clarendon Press, 1944 (1968). P. 4–250. Nicomachus. Theologoumena arithmeticae//[Iamblichi] Theologoumena arithmeticae/ed.

http://azbyka.ru/otechnik/Dionisij_Shlen...

II, H. 3). – Die Zahl 666 Apk. 13, 18 («Zeitschrift für die neutestamentliche Wissenschaft» 1903, S. 167–174). – Die Entstehung der Zahl 666 (ibid. 1904, S. 84–86. Volkmar G., Prof., Commentar zur Offenbarung Johannes, Zürich 1862. Völter D., Prof., Die Entstehung der Apokalypse, Freiburg i. B. und Tübingen 1882. – Die Entstehung der Apokalypse. Zweite, völlig neu gearbeitete Auflage, Freiburg i. B. 1885. – Das Problem der Apokalypse, Freiburg i. B. und Leipzig 1893. – Die Offenbarung Johannis, 2 Auflage, Strassburg 1911. Volz P., Jüdische Eschatologie von Daniel bis Akiba, Tübingen und Leipzig 1903. Weber Ferdinand, Jüdische Theologie auf Grund des Talmud und verwandter Schriften. Zweite Auflage, Leipzig 1897. Weber Otto, Die Literatur der Babylonier und Assyrer, Leipzig 1907. Weidner R. F., Prof., Biblical Theology of the New Testament, Vol. II, New York and Chicago 1891. Weiss Bernhard, Prof., Apokalyptische Studien («Theologische Studien und Kritiken» 1869, I, S. 7–59). – Die Johannes – Apokalypse. Leipzig 1891 («Texte und Untersuchungen» B. VII, H. 1). – Lehrbuch der Biblischen Theologie des Neuen Testaments. Sechste Auflage, Berlin 1895. – Das Neue Testament, B. III. Zweite Auflage, Leipzig 1902. Weiss Johannes, Prof., Die Offenbarung des Johannes, Göttingen 1904. («Forschungen zur Rel. u. Lit. d. A. u. d. N. T.» Heft 3). Weizsäcker C., Prof., Das apostolische Zeitalter der christlichen Kirche. Zweite Auflage, Freiburg i. B. 1892. Wellhausen J., Prof., Analyse der Offenbarung Johannis, Berlin 1907. – Israelitische und jüdische Geschichte. Sechste Ausgabe, Berlin 1907. – Skizzen und Vorarbeiten, H. VI (статьи: Des Menschen Sohn S. 187–215; Zur apokalyptischen Litteratur S. 215–249) Berlin 1899. Wendland P., Prof., Die Hellenistisch-Römische Kultur in ihren Beziehungen zu Judentum und Christentum. Zweite und dritte Auflage, Tübingen 1912. Westcott B. F., Prof., A General Survey of the History of the Canon of the New Testament, Cambridge and London 1889. Winckler H., Prof., Keilinschriftliches Textbuch zum Alter Testament, Leipzig 1892.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia2/apokal...

bis XVI. Jahrhundert//Meyer W. Gesammelte Aufsätze zur mittelalterlichen Rhytmik. Berlin, 1905. Bd. 2. Cp. также: WilamowitzMoellendorff U. v., Krumbacher K.u.a. Die griechische und lateinische Literatur und Sprache. Berlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.is XVI. Jahrhundert//Meyer W. Gesammelte Aufsätze zur mittelalterlichen Rhytmik. Berlin, 1905. Bd. 2. Cp. также: WilamowitzMoellendorff U. v., Krumbacher K.u.a. Die griechische und lateinische Literatur und Sprache. Berlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.erlin, 1905. Bd. 2. Cp. также: WilamowitzMoellendorff U. v., Krumbacher K.u.a. Die griechische und lateinische Literatur und Sprache. Berlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.d. 2. Cp. также: WilamowitzMoellendorff U. v., Krumbacher K.u.a. Die griechische und lateinische Literatur und Sprache. Berlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.erlin; Leipzig, 1905. S. 213–214; Dihle A., Halpom J. W. Prosarhythmus//Lexikon der Antike. I. Philosophie, Literatur, Wissenschaft. München, 1978. Bd. 4. S. 38–42.d. 4. S. 38–42. 955 Cp.: Norden E. Die antike Kunstprosa von VI. Jahrhundert v. Chr..: Norden E. Die antike Kunstprosa von VI. Jahrhundert v. Chr. bis in die Zeit der Renaissance. Bd. 1, 2. Leipzig, 1898; Schmid W. Über die klassische Theorie und Praxis des antiken Prosarhythmus//Hermes Einzelschriften. Wiesbaden, 1959. 12.is in die Zeit der Renaissance..: Norden E. Die antike Kunstprosa von VI. Jahrhundert v. Chr..: Norden E. Die antike Kunstprosa von VI. Jahrhundert v. Chr. bis in die Zeit der Renaissance.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Averinc...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010