La plegaria consecratoria comenzaba con el diálogo tradicional Sursum corda... y continuaba con una larga fórmula equivalente a nuestro prefacio; en los libros galicanos se llamaba immolatio o contestatio, y en España, Ulano. He aquí la imrriolatio del misal gótico para la fiesta de la Circuncisión: Veré aequum et iustum est; nos tibí gratias agere, teque benedicere, in omni tempore, omnipotens aeterne Deus, quia in te vivimus, movemur et sumus; nullumque momentum est quo a beneficiis pietatis tuae vacuum transagamus. His autem diebus. quos variis solemnitatum causis, salutarium nobis operum tuorum et munerum memoriam signavit, vel innovante laetitia praeteriti gaudii, vel permanentis boni tempus agnoscimus. Et propterea exultamus uberius, quia in recens gaudium de venerabilis gratiae recordatione revivimus.... Per quem maiestatem tuam laudant Angelí, etc. Seguía a la immolatio el canto del Sanctus, como en todas las liturgias. Después del Sanctus, el sacerdote recitaba una breve fórmula de transición, que servía para unirlo con el relato de la consagración, llamada por esto post Sanctus. He aquí el de la Circuncisión: Veré sanctus, veré benedictus Dominus noster lesus Christus Filius tuus, qui venit quaerere et salvum faceré quod perierat. Ipse enim, pridie quam pateretur... Los libros merovingios no traen el texto de las fórmulas consecratorias, que el sacerdote debía saberlo de memoria; los ambrosianos, sin embargo, y los mozárabes lo concluyen con una alusión a la segunda venida de Cristo, según el conocido pasaje de San Pablo ( 1Cor. 11:26 ), que es característico por su analogía con las liturgias orientales. A la doble consagración y a la anamnesis sigue otra fórmula, siempre variable, llamada post pridie, post secreta, en la cual se desarrolla la idea de la conmemoración del Señor y la de la transformación eucarística en virtud del Espíritu Santo (epiclesis). La de la Circuncisión nos ofrece un interesante modelo: Haec nos Domine, instituta et praecepta retinentes, suppliciter oramus; uti hoc sacrificium suscipere et benedicere et sanctificare digneris; ut fíat nobis Eucharistia legitima in tuo Filioque tui nomine et Spiritus Sancti, in transformatione corporis ac sanguinis Domini Dei nostri lesu Christi unigeniti tui. Per quem omnia creas, creata benedicis, benedicta benedicas et sanctificata largiris, Deus, qui in Trinitate perfecta vivís et regnas in saecula saeculorum. Amen.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

После троекратного пения «Аллилуия» (иногда называется Laudes (Хваления); могло петься со стихами псалма (Ordo Romanus XV. 135)) диакон начинал чтение диптихов (Nomina) (согласно Псевдо-Герману, только с именами усопших). Древнейшим свидетельством наличия этого элемента в Г. о. являются диптихи в приложении к «Правилам для монахов» Аврелиана Арелатского ( 550) и в Codex Regularum Бенедикта Анианского (Münch. Staatsbibl. CLM. 28 118, IX в. Fol. 18v). С началом чтения диптихов снимался покров с Даров, к-рые, вероятно, осенялись крестным знамением ( Greg. Turon. Vit. Patr. 16. 2). После диптихов читалась молитва Post nomina, содержащая intercessio о принесших Дары. В этой молитве часто встречаются эсхатологические темы лона Авраамова, refrigerium (места прохлады), земли живых, участия в Первом воскресении, освобождения из преисподней, записи в Книге жизни и т. п. После этого совершался чин лобзания мира. Благословение подавалось либо в форме «Pax vobis» или Pax sit semper vobiscum (Мир вам или Пусть мир пребудет с вами) (13-я «Месса Мона») либо в виде парафраза из 2 Кор 13. 13 (Missale Gothicum, Missale Francorum). Вероятно, лобзание народа сопровождалось пением антифона: «Pacem meam do vobis» (из Ин 14. 27), к-рый есть в испано-мосарабских книгах (аллюзии в German. Ep. 1. 22). Затем читалась коллекта Pax (или Ad Pacem) о мире и единстве Церкви, к-рая, видимо, заменила оригинальную коллекту предыдущей молитвы Post nomina (ср.: ркп. Monacensis) с прошением о принятии Даров и молитв верных. Нек-рые рукописи содержат молитву, аналогичную визант. молитве о даровании «Ангела мирна» (напр., Missale Gothicum. 2). Далее следовал диалог в начале анафоры и евхаристические молитвы. Анафора Г. о. отличается как от рим. канона, имеющего одну переменную составляющую - префацию (правда, частью канона префация считалась только в раннее средневековье), так и от вост. анафор, текст к-рых остается неизменным на протяжении всего литургического года. Галликанские анафоры имеют 4 фиксированных элемента - Sursum corda (Ввысь сердца), Sanctus, institutio (к-рое называется Secreta (Тайная) или Qui pridie (Который прежде)) и краткое заключительное славословие - и 3 переменных - Contestatio (иначе называется Immolatio (Жертвоприношение)), коллекту Post Sanctus (или по первым словам - Vere Sanctus (Воистину Свят)), коллекту Post mysterium (или Post Secreta). Хотя евхаристические молитвы обычно обращены к Богу Отцу, для Г. о. характерен свободный переход в рамках одной молитвы от одного Лица Пресв. Троицы к Другому.

http://pravenc.ru/text/Галликанский ...

Zentralbibl. C 43 (272), XI в.) ( Heiming O. Das Sacramentarium Triplex. Münster, 1968. S. 250-251). В испано-мосарабском обряде память М. (Ordinatio S. Martini) отмечалась 11 авг. Чинопоследование включало: молитву Post Gloriam (Meritorum rectissimum), молитву (Alia) перед чтением диптихов (Mirabilis in sanctis tuis), молитвы Post nomina (Deus qui confessorem tuum Martini eremi) и Ad pacem (Ecce, Domine, festo), префацию (inlatio), молитвы Post Sanctus (Vere Sanctus) и Post pridie (Deus qui confessorem tuum Martini et meritorum), молитву перед «Отче наш» (Deus qui olim in hoc die) и благословение перед причащением (Christus Dominus, qui dudum) (Liber Missarum de Toledo/Ed. J. Janini. Toledo, 1982. P. 316-320). Второй праздник в честь М. (de obitus) отмечался 11 нояб. Формуляр включает молитву Post Gloriam (Inmensum preclarumque), молитву (Alia) перед чтением диптихов (Eminentissimum nobis), молитвы Post nomina (Deus qui mirabilis es) и Ad pacem (Multis coram te, Deus Pater), префацию (inlatio) (Dignum et justum… in depositionis anniversaria), молитвы Post Sanctus (Vere Sanctus) и Post pridie (Placeat tibi, Domine), молитву перед «Отче наш» (Deus, qui animam viri sancti) и благословение перед причащением (Christus Dominus, qui per confessorem) (Ibid. P. 370-375). Песнопения для праздника 11 авг. (in diem sacrationis) приводятся в Леонском Антифонарии из мон-ря Сан-Сиприано-дель-Кондадо (León. Archiv. Catedr. 8, X в.; Brou, Vives, ed. 1959. P. 387-389). Там же выписаны тексты песнопений для праздника 11 нояб. (с указанием, что в этот день читается Житие М.) (Ibid. P. 407-412). В Веронском Орационале (ркп. Veron. Bibl. Capit. LXXXIX (ранее 84), кон. VII в.) представлены молитвы оффиция только для праздника 11 нояб. ( Vives, Claveras, ed. 1946. P. 384-387). Лит.: Oury G.-M. Les messes de St. Martin dans les sacramentaires gallicans, romano-francs et milanais//EGreg. 1962. Vol. 5. P. 73-97; idem. Formulaires anciens pour la Messe de saint Martin//Ibid. 1967. Vol. 7. P. 21-40; Rose E. Celebrating St. Martin in Early Medieval Gaul//Christian Feast and Festival/Ed. P. Post e. a. Leuven, 2001. P. 267-286; Planchart A. E. The Geography of Martinmas//Western Plainchant in the First Millenium/Ed. S. Gallager e. a. Aldershot; Burlington, 2003. P. 119-156; Goudesenne J.-F. De Tours à Rome: Le corpus musical martinien au temps d " Alcuin//Annales de Bretagne et des Pays de l " ouest. 2004. Vol. 111. N 3. P. 371-384; idem. «Pannonia letetur, Italia exultet et Gallie trina divisio, Francorum atque Germanie, omnes pariter gaudeant…»: Les répertoires liturgiques latins pour saint Martin (VIe-Xe siècle)//Ibid. 2012. Vol. 119. N 3. P. 131-152; Maurey Y. Medieval Music, Legend, and the Cult of St. Martin. Camb., 2014.

http://pravenc.ru/text/2562414.html

Г. М. Баннистер опубликовал фрагмент ирл. Сакраментария континентального происхождения (Piacenza. Archivio della Basilica di S. Antonino. C. 48), который он датировал VII в. ( Bannister H. M. Some Recently Discovered Fragments of Irish Sacramentaries//JThSt. 1903/1904. Vol. 5. N 49. P. 66-70), а Э. Э. Лоу - IX в. ( Lowe. CLA. 1947. Vol. 4. N 409). В наст. время фрагмент считается утерянным. Он содержал 2 повседневные мессы и начало мессы Пресв. Девы. Префация (contestatio), к-рая имеет параллели в Миссале из Боббио (N 489 и 461), предваряется обращением Fratres carissimi. Сохранились пометы на ирл. языке. Также Баннистер издал фрагменты Сакраментария из б-ки мон-ря Райхенау (Karlsruhe. Bad. Landesbibl. Fragm. Aug. 17 и 18 (приплетены к ркп. Aug. Perg. 167)), к-рые датируются VIII в. ( Bannister. Some Recently Discovered Fragments. P. 55-66). Поскольку в тексте упоминается св. Кронан, сын Лугайда, Баннистер предположил, что рукопись происходит из ц. Клуан-Долкан (ныне Клондалкин, в черте Дублина). Фрагменты содержат молитвы 3 месс. Во фрагменте 18 представлены коллекта на память святых, префация (contestatio) Dignum et iustum, Sanctus, Post-Sanctus, перетекающий в Qui pridie, далее - молитва о живых (параллели - в Миссале Стоу и в утерянном ирл. Сакраментарии из Фульды). Во фрагменте 17 имеются рубрики, добавленные др. рукой. 1-я молитва (Deus qui confitentum tibi corda) встречается в качестве коллекты после причащения в Миссале Стоу и в чинах для кающихся в Сакраментарии Геласия. Далее идет коллекта Deus qui iustificas impium, которая находится в составе вотивных месс в приложении к Сакраментарию Григория, а также в Сакраментарии из Бергамо и др. Потом следуют молитвы Super oblata, Super populum, Vere dignum, Qui pridie (только инципит, далее лист оставлен пустым, др. рукой дописаны краткие молитвенные воззвания), на обороте после лакуны выписана молитва Suscipe Domine preces, затем - Suscipe Domine hoc sacrificium, Vere dignum et iustum, Sanctus (неполный текст), Post-Sanctus, Qui pridie (только инципит). На 2-м листе начало молитвы утеряно, но может быть восстановлено по аналогичной молитве из Миссала Стоу (Omnibus diebus vitae nostrae), затем идет Vere benedictus, чтение 2 Кор 1. 1-11 (с лакуной). На обороте - апостольское чтение (1 Кор 1. 10), Пс 101. 20-22, евангельское чтение (Мф 16. 13-19). Далее - рубрика Ordo missae pro captivis (молитва с прошением об избавлении пленника из рук норманнов, молитвы Post nomina, Vere dignum).

http://pravenc.ru/text/кельтский.html

Жертвоприношение Авеля. Мозаика ц. Сан-Витале в Равенне. Ок. 547 г. Жертвоприношение Авеля. Мозаика ц. Сан-Витале в Равенне. Ок. 547 г. В Qui pridie, к-рое основано на Мф 26. 26 сл. (в испан. памятниках называется Missa secreta и начинается словами: «In qua nocte» (В ту ночь, в к-рую), т. е. цитатой из 1 Кор 11. 23 сл.), иногда встречается небиблейская вставка («...встав посреди учеников Своих апостолов и взяв хлеб...»), придающая institutio послепасхальное измерение (ср.: Ин 20. 19-26; Лк 24. 36). Post mysterium обычно содержит анамнесис, эпиклесис и славословие. Содержание этой молитвы впервые раскрывается еп. Фульгенцием Руспийским ( 533): «...в момент жертвоприношения вспоминаем Его смерть, молим о даре благодати для нас через пришествие Св. Духа» ( Fulgent. Rusp. Contra Fabianum. 28. 17//CCSL. 91A. P. 813). Однако в древнейших рукописях (Monacensis и Сакраментарии миланского палимпсеста) она представлена в виде 2 молитв - Praefatio и Contestatio, к-рые являются следом древнего intercessio. Эпиклесис в памятниках Г. о. выражается разнообразно. В Missale Gothicum он встречается как в Post mysterium (5 типичных пневматологических, в 2 упоминается только Бог Отец, 1 обращен ко Христу), так и в Praefatio missae и в Post Sanctus (обе молитвы обращены ко Христу). Основная идея этих молитв - прошение благословить предложенные Дары. Роль Св. Духа более выражена, чем в рим. каноне мессы, но все же подчинена Отцу. Нек-рые молитвы поддерживают идею преложения (transformatio) Даров в Тело и Кровь Св. Духом (Missale Gothicum. 57, 154, 431). Заключительные славословные формулы анафоры не всегда в рукописях выписываются полностью. Среди них встречаются как древние варианты субординации (слава Отцу через Христа со Св. Духом), так и внешне бинитарные (слава Отцу через Христа) (Missale Gothicum. 311; Missale Gallicanum Vetus. 241). После анафоры совершался обряд преломления (fractio) с пением антифона (аналог confractorium в амвросианском обряде). Частицы Агнца полагалось выкладывать на патене в форме креста (3-е прав. Турского II Собора 567 г.). После обряда смешения (commixtio) священник читал краткую молитву Ante orationem dominicam (Прежде молитвы Господней). Затем всем народом читалась молитва «Отче наш» (Pater) с эмболизмом Libera nos (но более кратким, чем в рим. обряде). Далее епископ благословлял народ, после чего месса считалась оконченной и верные могли уйти (47-е прав. Собора в Агде 506 г.; 26-е прав. Орлеанского Собора 511 г.; 32-е прав. Орлеанского Собора 538 г.; Caes. Arel. Serm. 73, 74, 76; Greg. Turon. De mirac. 2. 47). Причащение же рассматривалось как дополняющий службу, но не обязательный элемент ( Greg. Turon. Hist. Franc. 9. 3).

http://pravenc.ru/text/Галликанский ...

O post corr.; inter reliqua hac eum voce add. G1, G2 post corr. 303 adscribebat P, O, G2; asscribebat G1.; non in illius ore nisi modolatio psalmorum add. P ante corr. G2; non in illius ore nisi modulatio psalmorum P post corr.;non in illius ore nisi modulatio psalmorum add.G1. 307 aliud] G1, G2 post corr. O Psalmorum etc...] volveret et a passu extension paululum civitate G1, G2 308 Psalmorum etc...] volveret et a passu extension paululum civitate G1, G2 post corr.;a et passu extensiore paulum civitate O. aggerem] agerem P post corr. 309 aggerem] agerem P post corr. mulio verendum] mulio verendo P ante corr.;mulum veredarius P post 310 mulio verendum] mulio verendo P ante corr.; mulum veredarius P post corr.; mulio veredo G1, G2. O. 311 properare certat] imperare certatur P ante corr.; portare cogeret P post corr.;imperare certatur G1, G2, O. 361 Dominum] Domino P ante corr.O, G1 ante corr.G2; Dominum P post corr.;Dominumque G1 post corr. 362 supplicate erroris] erroris supplicates P ante corr.;erroris supplicantes P post corr.;erroris supplicate Oposm corr.G1, G2 post corr.;erroris supplicante О post corr.;erroris supplecate G2 ante corr. 365 iterum patiamini] repetatis et talia paciamini P ante corr.;repetatis ut talia paciamini P post corr.;repetatis et talia iterum patiamini O; irepetatis et talia patiamini G1, G2. 370 venentum – etc.] depreda diaboli respuens dixit P ante corr.G1, G2; venentum diaboli respuit dicens O 375 deberet: sibi gratia] deberit: ille gratiam P ante corr.;deberet sibi gratiam P post corr.;deberet illi gratia O, G1, G2 387 deberet: sibi gratia] deberit: ille gratiam P ante corr.;deberet sibi gratiam P post corr.;deberet illi gratia O, G1, G2 391 advenit missa ab imperatore legatio quicum beato memoratumque virum P ante corr.;advenit missa ab imperatore legatio quæcum beatum memoratumque virum P post corr.;advenit missa ab imperatore legatio quicum beatum memoratumque virum O, G1, G2; memoratum beatum virum B. 395 consignatos – etc.] consignatus veredis custodire P; consignatos veredos ei custodire P post corr.; consignatos ei veredos custodre O; consignatis veredis custodire G1; consignatis ei veredis custodire G2.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

413 At illi hunc] Ad illi non se hoc P ante corr., G2 ante corr.;At illi non se hoc posse Р post corr.;At illi cum non O; At illi non se hoc G1, G2 post corr. 414 placare – etc.] placare sua humilitare nitentesPante corr.;placare sua humilitare timentes P post corr.;se ibi hæc placerent О ante corr.;sibi hæc placerent О post corr. 419 reniti – etc.] renite nec potuisse magis sed nec voluisset voluntate sanctam P ante corr.;renite nec potuisset sed nec voluisset P post corr.; reniteri non potuisset magis sed nec voluisset voluntate sanctam O; renitere (?) nec potuisset magis sed nec voluisset voluntate sancta G1, G2 post corr.;renitire nec potuisset magis sed nec voluisset voluntate sancta G2. 422 ipsa – etc.] ipsa existitur penibus vita P ante corr.;exitio torpentibus vitam P post corr.;ipsa satis torpens vita O; ipsa extis torpentibus vita G1, G2. 470 irriguus] inriguos P ante corr.G2 ante corr.;inriguus P post corr.O; irriguos G1 ante corr.;irriguus G1 post corr. 474 Talis – etc.] Tales enim in argento non fulgit gratia, tantum in manantibus aquis P ante corr.;gratia tantumque P post corr.; exponctue post corr.P post corr.;Talis enim in argento non fulget gratia, tantumque in manantibus aquis O; Talis enim non fulget gratia, tantumque manibus quis G1; Talis enim non fulget gratia, tantumque manentibus aquis G2 ante corr.;Talis enim non fulget gratia, tantumque manantibus aquis G2 post corr. 479 diebus paschæ] pasche diebus P; paschæ diebus O, G1 post corr. G2 post corr.; pashæ diebus G1 ante corr.; pascæ diebus G2 ante corr. 480 in plenitudine sua] in plenitudinem suam P ante corr.; in plenitudine sua corr. P post corr.] in plenitudine... (?) suam G2. 482 minui prospicitur] minuere perspicitur P ante corr.] minui perspicitur corr. P post corr.G1, G2 post corr.] prospecetur minui G2 ante corr. 485 sacratissimo latice] sacratissimus latices P; sacratismo latice corr. P; sacratissimo latece G2 ante corr. 517 inimicam pelago] inimica pelago gente P; inimicam gentem pelago G; inimicam pelago gentem G2; inimicam gentem pelago О, B.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

106. Sed cur longius euagamur? Circumspectasti omnia, uidisti iudicem, aduertisti «angelos» praedicantes. Illi ««laudant», et tu uituperas? Dominationes et potestates uenerantur, et tu calumniaris? Adorant omnes sancti eius, non adorat dei filius, non adorat spiritus sanctus. Serafin dicunt: Sanctus, sanctus, sanctus. Но довольно отступлений! Ты всё внимательно рассмотрел, увидел Судью, заметил возглашающих ангелов. Они восхваляют Его, а ты хулишь? Господства и власти Ему служат, а ты злословишь? Поклоняются Богу все святые Его, но не поклоняется Сын Божий, не поклоняется Дух Святой. Серафимы поют: Свят, Свят, Свят ( Ис.6:3 ). 107. Quid sibi uult sub uno nomine sanctitatis trina repetitio? Si trina repetitio, cur una laudatio? Si una laudatio, cur trina repetitio, nisi quia pater et filius et spiritus sanctus sanctitate unum sunt? Non dixit semel, ne filium sequestraret, non bis, ne spiritum praeteriret, non quater, ne creaturas coniungeret. Et ut ostenderet trinitatis unam esse deitatem, cum tertio dixisset sanctus, sanctus, sanctus, addidit singulariter dominus Sabaoth. Sanctus igitur pater, sanctus filius, sanctus et dei spiritus. Adoratur igitur trinitas, non adorat, laudatur trinitas, non laudat. Ego mallo sicut serafin credere et sicut omnes potestates uirtutesque caelestes adorare. Что означает тройное повторение слова «свят»? Если тройное повторение, почему одна хвала? Если одна хвала, почему тройное повторение? Не потому ли, что Отец, и Сын, и Святой Дух – одно по святости? Не сказано единожды, чтобы не отделить Сына; не сказано дважды, чтобы не отделить Святого Духа; не сказано четырежды, чтобы не присоединить тварь. И показывая, одну божественную природу Троицы, к словам Свят, Свят, Свят прибавляется единожды Господь Саваоф ( Ис.6:3 ). Посему, свят Отец, свят Сын, свят и Дух Святой 299 . Значит, это поклонение Троице. Не Троица поклоняется, но Троице поклоняются. Троица восхваляется, но не восхваляет. Я предпочитаю верить, как серафимы, и поклоняться, как все власти и силы небесные.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Ideo igitur Spiritus Dei sanctus vocatur, quia Patris et Filii sanctitas est. Nam cum sit et Pater spiritus et Filius spiritus, et Pater sanctus et Filius sanctus, proprie tamen ipse vocatur Spiritus sanctus, tamquam sanctitas coessentialis et consubstantialis amborum. Spiritus sanctus ideo non dicitur genitus, ne duo in Trinitate Filii suspicentur. Ideo non praedicatur ingenitus, ne duo Patres in ipsa Trinitate credantur. Procedens autem dicitur testimonio Domini dicentis (Ioann. 16,12): «Multa adhuc habeo quae vobis loquar, sed non potestis illa modo audire. Veniet autem Spiritus veritatis, qui a Patre procedit, et de meo accipiet: ille vobis indicabit omnia.» Hic autem non solum natura procedit, sed semper ad peragenda opera Trinitatis indesinenter procedit. Hoc autem interest inter nascentem Filium et procedentem Spiritum sanctum, quod Filius ex uno nascitur, Spiritus sanctus ex utroque procedit; et ideo dicit Apostolus ( Rom. 8,9 ): «Qui autem Spiritum Christi non habet, hic non est eius.» Spiritus sanctus ex opere etiam et angelus intellegitur. Dictum est enim de illo (Ioann. 16,13): «Et quae ventura sunt adnuntiabit vobis»; et utique angelus Graece, Latine nuntius interpretatur. Unde et duo angeli apparuerunt Loth, in quibus Dominus singulariter appellatur, quos intellegimus Filium et Spiritum sanctum, nam Pater numquam legitur missus. Spiritus sanctus, quod dicitur Paracletus, a consolatione dicitur; παρκλησις enim Latine consolatio appellatur. Christus enim eum Apostolis lugentibus misit, postquam ab eorum oculis ipse in caelum ascendit. Consolator enim tristibus mittitur, secundum illam eiusdem Domini sententiam (Matth. 5,4): «Beati lugentes, quoniam ipsi consolabuntur.» Ipse etiam dixit (Matth. 9,15): «Tunc lugebunt filii sponsi, cum ab eis ablatus fuerit sponsus.» Item Paracletus, pro eo quod consolationem praestet animabus, qui gaudium temporale amittunt. Alii Paracletum [dicunt] Latine oratorem vel advocatum interpretantur. Ipse enim Spiritus sanctus dicit; ipse docet; per ipsum datur sermo sapientiae; ab ipso sancta Scriptura inspirata est.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Spiritus sanctus ideo septiformis nuncupatur, propter dona quae de unitatis eius plenitudine particulatim quique, ut digni sunt, consequi promerentur. Ipse enim Spiritus sapientiae et intellectus: Spiritus consilii et fortitudinis: Spiritus scientiae et pietatis: Spiritus timoris Domini. Spiritus autem principalis in Psalmo quinquagesimo legitur, ubi quia tertio spiritus repetitur, nonnulli Trinitatem intellexerunt ideo quia scriptum est (Ioann. 4,24): «Deus Spiritus est.» Quod enim non est corpus, et tamen est, videtur restare ut spiritus sit. Intellegunt enim ibi nonnulli Trinitatem significari: in Spiritu principali Patrem: in Spiritu recto Filium: in Spiritu sancto Spiritum sanctum. Spiritus sanctus ideo donum dicitur, eo quod datur. A dando enim donum est nuncupatum. Notissimum est enim Dominum Iesum Christum, cum post resurrectionem a mortuis ascendisset in caelum, dedisse Spiritum sanctum, quo credentes inpleti linguis omnium gentium loquebantur. In tantum autem donum Dei est, in quantum datur eis qui per eum diligunt Deum. Apud se autem Deus est: apud nos donum est; sed sempiterne Spiritus sanctus donum est, distribuens singulis, prout vult, gratiarum dona. Nam et prophetias quibus vult inpertit, et peccata quibus vult dimittit. Nam peccata sine Spiritu sancto non donantur. Spiritus sanctus inde proprie caritas nuncupatur, vel quia naturaliter eos, a quibus procedit, coniungit et se unum cum eis esse ostendit, vel quia in nobis id agit ut in Deo maneamus, et ipse in nobis. Unde et in donis Dei nihil maius est caritate, et nullum est maius donum Dei quam Spiritus sanctus. Ipse est et gratia, quae quia non meritis nostris, sed voluntate divina gratis datur, inde gratia nuncupatur. Sicut autem unicum Dei Verbum proprie vocamus nomine Sapientiae, cum sit universaliter et Spiritus sanctus et Pater ipse sapientia, ita Spiritus sanctus proprie nuncupatur vocabulo Caritatis, cum sit et Pater et Filius universaliter caritas. Spiritus sanctus Digitus Dei esse in libris Evangelii apertissime declaratur.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010