Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла БЕЛЫЙ МОНАСТЫРЬ [мон-рь (апы) Шенуте, Дейр-эль-Абьяд, Дейр-Анба-Шенуда], в В. Египте; расположен на краю Ливийской пустыни, примерно в 10 км к северо-западу от совр. г. Сохаг. Основан апой Пжолем ок. 340 или 350 г., дядей Шенуте , или самим Шенуте в нач. V в. Б. м. является одним из древнейших памятников христ. архитектуры Египта. Название «Белый монастырь» (араб. Дейр-эль-Абьяд) стало широко употребляться не ранее XIII в. Белый мон-рь. Общий вид Белый мон-рь. Общий вид Первые сведения о мон-ре содержатся в «Житии Шенуте» (Vita Sinuthii. 13, 24, 30-32). Вероятно, сначала мон-рь имел небольшие размеры, там находился колодец и склад. В житии говорится о знамении, способствовавшем строительству монастырской церкви. Шенуте явился Иисус Христос и повелел построить церковь. Шенуте ответил, что у него нет средств на строительство, тогда ему было велено идти в пустыню, где он обнаружил кошель с деньгами. На эти деньги были наняты рабочие для строительства. Можно предположить, что вместе со строительством церкви велась перестройка всего мон-ря. Помимо церкви в источниках упоминаются также кельи монахов, двор, 11 печей, хранилища для хлеба. Судя по проповедям Шенуте «О нашествии эфиопов» (De Aethiopium invasionibus. I-III), мон-рь в его время был крупным центром, к-рый мог разместить и накормить окрестное население, пострадавшее от набега кочевников. Известны имена нек-рых архимандритов мон-ря, бывших после Шенуте: Виса (Беса), автор жития Шенуте, Зиновий, секретарь Шенуте, Петр (V-VI в.), Геннадий (VIII в.). О Б. м. неоднократно упоминается в «Истории Александрийских Патриархов» (Х в.). Абу-ль-Макарим в трактате (ранее неверно приписанном Абу Салиху, XII в.) сообщает о захоронениях в мон-ре апостолов Варфоломея и Симона Кананита, о могиле Шенуте, находившейся на вершине горы, в районе Атрипе (разорена во время вторжения Ширкуха в XII в.). В качестве особой святыни в мон-ре хранился деревянный, отделанный слоновой костью ящик с книгами, в к-рые Шенуте записывал пожертвования мон-рю. Араб. ученый Якут (XII-XIII вв.) упоминает о Б. м. в своем географическом словаре. Небольшую заметку о мон-ре оставил аль-Макризи (XV в.). Он отмечает древность мон-ря, правильно локализует его и указывает общую площадь (7,5 акров), но в то же время сообщает, что мон-рь разрушен и ничего, кроме церкви, не сохранилось. Самые поздние упоминания о Б. м. в араб. источниках относятся к XVII в.

http://pravenc.ru/text/77970.html

Intus igitur exsistentis vitae, iuxta quod est motionem esse ipsam vitam, proles eius quod est patrem esse vita est, secundum quod motio est. Sed quoniam motio, iuxta quod motio est, nullam elationem habens ab eo quod est intus, progressa foris est, sicuti sensus, ab eo qui g-nous est, potentiam fontanam et universalem accipiens, iuxta motionem et intus et foris est – motio enim g-nous est – sic et vita, iuxta quod motio est, filius est factus, manifesta motio a motione patrica, quae in occulto est, quae secundum primam potentiam exsistentia est. Rursus vita, secundum quod motio est procedens a patrica motione, et intus et foris est. Sed enim vita motio est. Vita igitur et intus et foris est. Vivit igitur deus, vivit ipsa vita. Vita ergo et deus et vita. Unum igitur ista duo et in unoquoque et alterum et idem. In filio igitur pater et in patre filius. 53. Exclamat igitur veritas, quod g-homoousia ista, secundum identitatem counita alteritate. Rursus si pater vita et filius vita, quoniam filius, vita cum sit, secundum quod motus est, et intus et foris est, vivit deus, vivit filius, et foris vivunt omnia, ubique filio exsistente. Et quoniam in filio pater, ubique et pater. Rursus item, quoniam in filio pater, cum videritis filium et intellexeritis, videbitis et intellegetis patrem. Si quis me vidit, vidit et patrem. Propter hoc enim dictum est, quoniam filius forma est patris. Non autem nunc forma foris extra substantiam intellegitur, neque ut in nobis adiacens substantiae facies, sed substantia quaedam subsistens, in qua apparet et demonstratur, quod occultatum et velatum est in alio. Deus autem ut velatum quiddam est. Nemo enim videt deum. Forma igitur filius, in qua videtur deus. Si enim exsistentia deus, potentia, substantia, motus et vita in occulto, deus velut sine forma. Ergo si manifesta vita et manifesta iuxta motus potentiam, vita iuxta motum in occulto, in apparentia in exsistente motione intellegitur, pronuntiatur, videtur. Adhuc si quod est esse pater, quod autem vita filius, cum sit inpossibile id quod est esse conprehendere – in occulto enim illud esse – vita autem, iuxta quod vita est, iam et illud est esse, in vita igitur apparet, quod est esse.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Si autem hoc accipimus g-homoousion esse quod est g-homou g-ousian g-einai, simul eandem esse substantiam, facilius id et manifestius adprobatur: quae patrem dixi esse vel filium, vivere enim et vita, ita simul sunt et semper simul ut et in eo quod est vivere vita sit et rursus id sit vita quod vivere. 15. Etenim capiamus exemplum, quamquam quod dico, res ipsa est potius, non exemplum. Deum nihil aliud esse diximus quam vivere, sed illud principale, illud unde omne vivere omnium ceterorum, actio ipsa in agendo exsistens atque in huius modi motu esse suum habens, quod est vel exsistentiam vel substantiam suam habens, quamquam ne habens quidem, sed exsistens ipsum quod sit principaliter et universaliter vivere. Id autem quod conficitur ex isto actu et quasi forma eius est vita est. Ut enim g-aiYn conficitur praesenti semper rerum omnium actu, ita vivendo et ipso vivendi semper praesenti opere vita conficitur et, ut ita fingamus, vitalitas, hoc est ut vitae forma, ad potentiam suam substantiam que generatur. Sed et nostrum vivere constat ex praesenti semper tempore: non enim vivimus praeteritum aut vivimus futurum, sed semper praesenti utimur; hoc enim solum tempus est; quod ipsum solum, quia solum tempus est, imago esse dicitur g-tou g-aiYnos, id est aeternitatis. Quomodo enim g-aiYn semper praesentia habet omnia et haec semper, nos quoque, quia per praesens tempus habemus omnia quae habere possumus, idcirco hoc tempus nostrum g-tou g-aiYnos imago est, quia nostrum praesens non in isdem neque idem semper est praesens. Conficitur ergo vivendo vita ac simul exsistendo formatur. At formatio apparentia est, apparentia vero ab occultis ortus est et ab occultis ortus et natalis est et eius natalis qui, et antequam sic oriretur, extiterit. Hinc et in vivendo vita, antequam vita, et posterior tamen vita, quia vivendo vita, et semper atque ex aeterno vita, quia, in eo quod est vivit et ex aeterno vivit, est vita. Cum igitur vivit deus sit, vita Christus, quia vita oritur exsistens ab eo quod est vivit, necessario vivit pater est, vita filius ita, ut supra docuimus, ut, et in eo quod est vivit, vita sit et, in vita, insit et vivere.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Хлодвиг, окончательно установив власть над Паризиями, устроил в этом городе свою резиденцию, сначала временную, а с 508 г. постоянную. Он, так же как и его отец Хильдерик, с большим почтением относился к Г., неоднократно по ее просьбам освобождал узников (Vita A. 56; Vita B. 55). Деятельность Г. не ограничивалась одними Паризиями, святая посещала и др. города Сев. Галлии. Она совершила путешествие в Туроны (совр. Тур) через Аврелиан. Вероятно, эта поездка была паломничеством к мощам св. Мартина. В Аврелиане Г. исцелила некую Клавдию (Vita A. 42; Vita C. 34; в редакции В это событие не упом.). Во время путешествия в г. Аврелиан святая убеждала некоего господина простить провинившегося раба, однако тот отказывался. После разговора с Г. хозяин, вернувшись домой, почувствовал сильный жар и всю ночь провел без сна. Наутро он направился к Г. и стал умолять ее простить его. Святая осенила его крестным знамением, и он исцелился. Автор жития проводит параллель с чудом, сотворенным свт. Мартином Турским, упоминая, что жестокому хозяину не давал спать ангел Господень, так же как некогда комиту Авициану (Vita A. 43-44; Vita B. 43; ср.: Sulp. Sev. Dial. 3-4). Из Аврелиана Г. направилась вниз по р. Лигер до г. Туроны. У входа в базилику свт. Мартина ее встретили одержимые бесами. Святая вошла в базилику, и по ее молитве и крестному знамению бесы из многих вышли (Vita A. 45-46; Vita B. 44). В др. раз, когда Г. молилась в укромном углу в базилике св. Мартина во время всенощного бдения, на одного из певчих неожиданно напал злой дух и стал его терзать. Певчий, пробежав через всю церковь, бросился к ногам святой, по повелению к-рой нечистый дух вышел из него (Vita A. 47; Vita B. 46). Г. часто бывала также в соседнем г. Мельды (совр. Мо), в округе к-рого она владела земельным наделом. Когда во время жатвы разразился сильный дождь, святая, находясь в поле, помолилась под навесом, и, в то время когда над соседними полями царило ненастье, на поле Г. дождя не было (Vita A. 50; Vita B. 49). В Мельдах она исцелила крестным знамением встретившегося ей сухорукого (Vita A. 31; Vita B. 32). Некая Целина пожелала стать посвященной Богу девой, Г. поддержала ее. Когда об этом узнал жених Целины, он в гневе поспешил приехать в Мельды, однако не смог найти свою невесту, к-рая вместе с Г. спряталась в баптистерии. Впосл. Г. также исцелила служанку Целины (Vita A. 28-29; Vita B. 27-28).

http://pravenc.ru/text/162115.html

Ergo haec: g-logos, g-pneuma, supra animam sunt sua superiore substantia, longe alia substantia animae et inferiore, quippe a deo insufflata et genita et sola vere substantia dicta, quod subesset suis in se speciebus, et eodem pacto ut hyle. 12. Huc accedit quod vita deus, vita Christus et ex se vita utique, sed ut, patre dante, Christus habeat ex se vitam. Ergo vita superior ab anima. Prior enim g-zYU et g-zYomUs, id est vita et vitalitas, quam anima. Ergo illa g-homoousia, deus et g-logos, pater et filius, quippe ut ille spiritus et hic spiritus, et hic vita et ille vita, item verbum et verbum et cetera. Spiritus igitur habet potestatem animam sumendi, ponendi et resumendi. Etenim vita et a se vita potestatem habet sumendi, ponendi illud quod sua potentia, sui participatione, facit vivere. Etenim anima ad imaginem imaginis dei facta: faciamus hominem ad imaginem et similitudinem nostram. Ergo inferior et a deo atque g-logYi magis orta vel facta, numquam ipse deus aut g-logos, sed quidam g-logos, non ille qui filius, generalis vel universalis atque omnium quae per ipsum facta sunt semen, origo, fons. Illius vero g-logos anima quomodo aut qui, et dixisse memini et suo loco esse dicturum. Ergo universalis, quia spiritus et vita, non anima, habet potestatem a semet ipso animam ponere et rursum animam sumere. Deus igitur et g-logos, vel quia vita sunt, vel quia spiritus, vivunt et semper vivunt, quippe qui a se vivunt. Ergo illa g-homoousia. Anima vero g-homoiousios. Haec, cum adsumitur a divinis – id est a g-logYi; neque enim a deo, g-logos enim motus est, et motus anima, et motus a semet ipso motus, unde imago et similitudo anima g-tou g-logou est – ergo, cum adsumitur, nihil adicitur vitae, quippe cum ex vita, id est ex vivendi potentia, animae vita sit. Animam igitur cum adsumit spiritus, veluti ad inferiora traicit potentiam atque actiones, cum mundum et mundana complet. Ergo spiritus, et maxime g-logos, spiritus qui vita est, in potestate habet et sumere animam et ponere.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Multo magis ergo ista in deo et g-logYi. Quid ergo dicemus? Vita pater et substantia est et se movens substantia, et nihil est aliud se movens motio nisi vita. Ipsa igitur et substantia et vita. Sed quoniam in motu intellegentia quasi aliud adintellegit et non perfecte aliud, ipsum autem vivere ut aliud, veluti mixtione in utroque alterius, iuxta quod vita est et motus est, unum est. Rursus, iuxta quod motus est et vita est, id ipsum aliud unum; et idcirco eadem substantia. Sed sive ipsa, sive eadem, g-homoousion necessario et simul est, quoniam duo simul sunt. Etenim sine altero numquam fuit alterum. Unum ergo et unum sunt ista. Hoc igitur quod est esse vitam et per semet esse motionem pater est. Hoc autem quod est motum esse et per semet esse vitam filius est. Causa enim motionis vita. Pater ergo et magis principalis vita, motionem requiescentem habens in abscondito et intus se moventem. Filius autem in manifesto motio, et ideo filius, quoniam ab eo quod est intus processit, magis autem motio exsistens, quod in manifesto. Isto modo et vita filius a patre vita qui sit accepit vitam esse, a praeprincipali principium natum, universale ab universali, tota a tota, et idcirco dicit: vivens pater misit me et ego vivo propter ipsum. Si igitur generans in vita et filius secundum motionem filius, secundum autem motum vitam esse, vita filius, dante patre in motione[m] generationem et simul vitam; ipse autem in semet ipso. g-homoousion ergo pater et filius et unum est semper et ex aeterno natus est et alter in altero et inseparabilis separatio et in patre filius et in filio pater et maxime filius actio, quoniam filius cum actione vita, pater autem secundum id quod est esse vita et secundum quod est vitam esse actio Manet igitur pater et inpassibilis manet; operatur filius et in manifestationem ducit; et deus intus operatur, exsistente actione iuxta potentiam et in patre, et in filio iuxta actionem actio est. 43. Ista huius modi oportet revocare ad illa omnia quae praeposuimus, sive deus et g-logos, sive lumen et effulgentia, sive silentium et effatum, sive alia in quibus unum et simul et g-homoousion apparet et ingenita generatio.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Iste filius est, g-logos qui est ad deum, iste per quem facta sunt omnia, iste filius et filietas tota paternitatis totius, semper qui sit et filius et ex aeterno, filius autem a semet mota motione; potentia enim progrediente et veluti inmobili praeexsistentia et non mota iuxta quod potentia fuit, ista motio nusquam requiescens et a semet ipsa exsurgens et in omnigenus motus festinans, quippe vita quae sit infinita, et ipsa in vivificatione veluti foris apparuit. Necessario igitur vita nata est. Vita autem filius, vita motio, a vitali praeexsistentia vita exsistentia, in constitutione et apparentia omnium totorum, quae iuxta potentiam pater est, ut ab eorum quae vere sunt intellegentia praeintellegentia appareret. Ista igitur exsistentia totius exsistentiae est vita, et iuxta quod vita motus, quasi femineam sortita est potentiam, hoc quod concupivit vivificare. Sed quoniam, sicut demonstratum, ista motio, una cum sit, et vita est et sapientia, vita conversa in sapientiam et magis in exsistentiam patricam, magis autem retro motae motionis, in patricam potentiam, et ab ipso virificata, vita recurrens in patrem vir effecta est. Descensio enim vita, ascensio sapientia. Spiritus autem et ista, spiritus igitur utraque, in uno duo. Et sicut exsistente vita prima exsistentia necessitas fuit in virginalem potentiam subintrare et masculari virginis partu virum generari filium dei – in prima enim motione, primam dico in apparentiam venientem, veluti defecit a potentia patris et, in cupiditate insita ad vivefaciendum, intus quidem exsistens vita, motione autem foris exsistens, in semet ipsam recucurrit, rursus in semet ipsam conversa, venit in suam patricam exsistentiam, vir effecta et, perfecta in omnipotentem virtutem, effectus est perfectus spiritus, nutu in superiora converso, hoc est intro – sic secundum typum oportuit ordinem esse et cum est in corpore spiritus, hoc est filio Christo, et quasi deminutionem pati et a virgine nasci et in ipsa veluti deminutione sua patrica virtute, hoc est exsistentia diviniore et prima, resurgere et renovari et reverti in patrem, hoc est in exsistentiam et potentiam patricam.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Многие, привлеченные славой Г. и силой чудотворения, приходили к ней в Паризии. Так поступил Фруминиан из г. Мельды, 4 года страдавший глухотой и исцеленный Г. (Vita A, B. 41). Из г. Битуриги (совр. Бурж) пришла некая женщина, к-рая, будучи посвященной Богу девой, впала в грех, однако людьми считалась по-прежнему невинной. Г., от к-рой не были скрыты ничьи тайные помыслы и деяния, указала ей время и место ее грехопадения, и та бросилась к ногам святой, исповедав свой грех (Vita A. 30; Vita B. 30). Слава святой проникла далеко за пределы Галлии. В Сирии прп. Симеон Столпник († 459), узнав о ней от купцов, исполнился почтения к Г. и через тех же торговцев просил святую поминать его в молитвах (Vita A. 27; Vita B. 26). Чудеса, совершенные по молитве Г., в основном были чудесами исцеления. Иногда святая наказывала людей за непочтение и нанесение обид, напр. женщину, укравшую у нее пару обуви (Vita A. 24; Vita B. 23). Однако во всех случаях грешники, претерпев наказание недугом и раскаявшись, получали исцеление. Святая творила чудеса гл. обр. с помощью крестного знамения, иногда с помощью освященной воды или елея. В 2 случаях упоминаются ее слезы. Под конец жизни Г. совершила чудо умножения освященного масла. Желая исцелить одержимого бесом, она обнаружила, что ее сосуд с освященным маслом пуст, а епископа, к-рый мог бы освятить новое масло, в это время в городе не было. Тогда она обратилась к молитве, и ампула до краев наполнилась маслом. Автор жития сообщает, что видел эту ампулу, в к-рой еще оставалось масло (Vita A. 53; Vita B. 51). Посмертное почитание Сразу после кончины святой над ее могилой стали совершаться чудеса, напр. исцеление некоего Прудента (Vita A. 54; Vita B. 53). Как указывается в расширенной редакции жития, над могилой Г. первоначально был выстроен деревянный ораторий (молельня). О нем упоминается в связи с исцелением некоего гота, у к-рого отнялись обе руки в наказание за то, что он работал в воскресенье (Vita A. 55). Кор. Хлодвиг начал строительство базилики у могилы Г., где впосл. был погребен (вероятно, он сразу задумал сделать базилику своей усыпальницей). Первое посвящение базилики было совершено в память об апостолах Петре и Павле, о чем сообщают Григорий Турский ( Greg. Turon. Hist. Franc. IV 1; Glor. conf. 91) и анонимное сочинение о чудесах Г. и 2 перенесениях мощей святой, созданное во 2-й пол. IX в. (Miracula S. Genovefae post mortem. 17). Однако в народе, видимо уже при Меровингах, церковь считалась посвященной памяти Г. В IX-XII вв. в текстах фигурируют оба названия, впосл. имя святой, более чтимой в народе, вытеснило первоначальное посвящение. К VIII в. возле базилики возник мон-рь, и место, где он находится до наст. времени, называется холмом св. Женевьевы (Монтань-Сент-Женевьев, ныне в черте Парижа). Базилика Хлодвига в 857 г. была разрушена норманнами, разграбившими предместья Парижа. Восстановленная, она была вновь перестроена в XI в.

http://pravenc.ru/text/162115.html

Однажды мать Г. Геронтия, намереваясь идти в церковь, приказала дочери оставаться дома. Но та, ссылаясь на обещание, данное свт. Герману, настаивала, что должна как можно чаще посещать церковь, чтобы удостоиться стать невестой Христовой. Мать, разгневавшись, дала дочери пощечину и в тот же миг ослепла. Почти 3 месяца Геронтия оставалась слепой. Вспомнив слова свт. Германа, она раскаялась в своем поступке и исцелилась, омыв глаза принесенной дочерью водой, над к-рой та оплакивала судьбу матери (Vita A. 7; Vita B. 5). Повзрослевшая Г. была представлена епископу, для того чтобы он дал ей головное покрывало (vellamen), отличавшее посвященную Богу девственницу. Вместе с ней были 2 др. девицы, старше ее возрастом, однако епископ поставил Г. первой и предрек, что она превзойдет тех в добродетели (Vita A. 8; Vita B. 6). После смерти родителей Г. переселилась в Паризии. Сразу же по приезде святая заболела и в течение 3 дней лежала недвижимой, так что ее уже считали умершей. После выздоровления Г. засвидетельствовала, что во время болезни ей явился ангел и показал награды, уготованные любящим Бога (Vita A. 9; Vita B. 7). Через нек-рое время в Паризии опять прибыл свт. Герман, направлявшийся в Британию (ок. 447). У встретивших его за городской чертой жителей он стал расспрашивать о жизни Г., однако не все из них отзывались о святой благосклонно. Посетив ее, Герман убедился в неосновательности упреков (Vita A. 11; Vita B. 9). Уже после смерти свт. Герман (448) еще раз защитил жизнь и репутацию Г. В 451 г. войска гуннов во главе с Аттилой перешли Рейн и, опустошив Вост. Галлию, двинулись в глубь страны. Жители Паризиев в страхе хотели покинуть город, считая его недостаточно укрепленным. Г. убеждала их остаться, уверяя, что город избежит разграбления, и призывала женщин вместе с ней молиться в баптистерии (Vita A. 12; Vita B. 10). Однако горожане не поверили Г., называя ее лжепророчицей, желающей отдать их на верную погибель, и решили убить ее, побив камнями или сбросив в реку. О планах горожан узнал находившийся в городе архидиакон из Автиссиодура, к-рый стал убеждать их не совершать злодеяния над девой, снискавшей особое благоволение свт. Германа. Архидиакон показал «благословения» (лат. eulogias), к-рые Герман перед смертью велел передать Г. (Vita A. 13; Vita B. 11). Возможно, это были частицы св. мощей или части облачений епископа, к-рые почитались как реликвии. Испытывая благоговение перед памятью святителя, жители отказались от замысла убить деву. Гунны прошли южнее Паризиев и осадили Аврелиан (совр. Орлеан). С этого времени сограждане стали относиться к Г. с большим почтением, видя в ней спасительницу своего города.

http://pravenc.ru/text/162115.html

Forma igitur vita eius quod est esse. Sed enim pater deus quod est esse, filius autem vita. Filius ergo, vita patris, dei forma est, in qua speculatur potentia patrica. Credendum igitur in filium dei, ut vita in nobis fiat, quae est et vera et aeterna vita. Si enim habebimus fidem in Christum Nazaraeum incarnatum de Maria, in filium dei fidem habebimus, qui fuit et effectus est spiritus incarnatus. Quomodo istud? Audi, ut dico. 54. Sed oportet prius videre, quomodo alia, cui adtribuantur, patri an filio, dico autem spiritum, g-logon, g-noun, sanctum spiritum, sapientiam, substantiam. Primum pater et filius idem, filius autem et sanctus spiritus idem. Exsistentia igitur et vita idem. Ergo exsistentia et beatitudo idem. Rursus esse et vita[m] idem. Et vita et intellegere idem. Esse igitur et intellegere idem. Dictum de istis est in libro qui ante istum est et in aliis, quoniam in uno tria et idcirco eadem tria: g-sunYnuma g-ara g-ta g-tria secundum nomen quo obtinet unumquidque istorum potentiam suam. Etenim quod est esse et vita et intellegentia est. Sic et aliud ad alia. Eadem igitur et g-sunYnuma eadem. Congenerata igitur et consubstantialia ista. Sed quasi apparet alteritas quaedam in istis? Et maxime, et idcirco eadem, non ipsa. Quaedam enim sua potentia in occulto et manifesta alia et sunt et intelleguntur. Exsistentia autem in eadem potentia, simul potentia et consubstantialia sunt et in istis solis inest unum esse eadem, aliis vero ab istis in identitate altera esse et eadem. 55. Nunc autem perspiciendum, quid significant alia nomina in primis posita, dico autem, spiritus, g-logos, g-nous, sanctus spiritus, sapientia, substantia. Spiritus substantiae nomen est vel exsistentiae, quod quidem esse significat et in eo quod quid est et appellatur et intellegitur. Si voles nosse quid est deus, spiritus eius quod sit esse significat. Ergo deus et spiritus quod est esse significat. Rursus quid est vita? Quod spiritus. Spiritus ergo et vita quod est esse significat. Sic et spiritus sanctus quod est esse secundum istud ipsum nomen significat cum differentia duorum primorum uno nomine nominatorum.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010