12, стр. 1 и ФПС I, 68 ФПС III стр. 46 16, стр. 2 дело 84 Кат-АМ (обновл.) Кат-ЯВ III, стр. 54–55 Кат-ЕС 1, стр. 11, 60 «Состав Св. Прав. Веер. Син. и Рос. Церк. Иерархии на 1917 год» стр. 318–319 Am 27.05.1915 traf Evdokim Mešerskij in Nordamerika ein und versuchte, das kirchliche Leben der verschiedenen Nationalgruppen zu organisieren. Für die Syro-Araber konsekrierte er В Aftimios. Auch die kirchlichen Institutionen hat er reorganisiert. Das Waisenhaus in Brooklyn wurde nach Springfield, Vermont verlegt, an dessen Stelle das Woomen-College eröffnet. Ebenso war er stark an St. Platons’ Seminary in Tenafly, N.Y. interessiert. Am 06.08.1917 kehrte er nach Rußland zurück. M. Antonij (Chrapovickij) tadelt seinen Lebenswandel in einem Brief an ihn: «Es ist für Sie jetzt schwierig, nicht auf Schritt und Tritt Ihre früheren geheiligten Überzeugungen preiszugeben. Da Sie Konkubinen und illegitime Kinder haben, sind Sie gezwungen, sich nach allen Seiten umzuschauen und ständig vor Entlarvung, Absetzung und Armut zu zittern» (N. Rklickij, izneopisanie VI, 132–133). Als Vorsitzender des von den Erneuerern geschaffenen «heiligen Synod» sandte er nach dem Tode Lenins ein Beileidsschreiben an die Sowjetregierung, das durch seine übertriebene Kriecherei vor den Sowjets viel Empörung bei den Gläubigen hervorgerufen hatte (Christianin 1924, Juni, Nr. 1, S. 6). Werke Naši zadai in: Christianin 1 (1924) 1, 185 Otkliki na smert’ V.I. Lenina ebda. 6 Sobornyj razum ili edinovlastie ebda. 2 (1924) 2/3, 1–5 Literatur Prav. Rus’ 1955, 18, 9 5 (1962) 24 Regel’son 303, 312, 330, 347, 355 A.Levitin – V.Šarov, Oerki po istorii I, 168 f., 170–174, 178, 214 M. Poskij Novye mueniki I, 149 Joh. Chrysostomus Kirchengeschichte I, 204, 205, 216, 223, 275, 304, 307, 319; II, 36–38, 79, 80, 285 Orthodox America 1794–1976 (Syosset N.Y. 1975) Читать далее Источник: Русские православные иерархи : период с 1893-1965 гг. : [Каталог]/Митр. Мануил (Лемешевский). - Куйбышев, 1966./Ч. 3: Давид (Качехидзе) – Иоан (Штальберг). – 414 с.

http://azbyka.ru/otechnik/Manuil_Lemeshe...

Bogoslovskie sobesedovanija po voprosu ob Anglikanskom svjašenstve mezdu Anglikanskoj i Russkoj Pravoslavnoj Cerkvami, in: mP 1967,7,45–53. «Bratoljubivyj nišij». Mistieskaja avtobiografija prep. Simeona Novogo Bogoslova (949–1022), in: Vest. Ekzarchata 4 (1953) 223–236; engl. in: The Christian East 7/8 (1953–54) 12 S.; griech. in: Gregorios Palamas 37 (1954) 156–164. Catholicity and the Structures of the Church. Some remarks in connection with the introductory paper by S.S. Verkhovskoy, in: St. Vladimir’s Theological Quarterly 17 (1972) 41–52; russ.: Kafolinost’ i struktury cerkvi, in: Vest. Ekzarchata 80 (1972) 249–261. Christi Erlösertat am Kreuz und in der Auferstehung, in: StdO 1973, 3, 57–61; 4, 54–60; engl, in: Sobornost» 6 (1973) 446–458; franz. in: Vest. Ekzarchata 78/79 (1972) 107–120. Christi Heilswerk in Kreuz und Auferstehung, in: Orthodoxie heute 43/44 (1973) 1–10. La Commission inter-orthodoxe pour le dialogue avec les Anglicans (Belgrade, ler-15e septembre 1966), in: Vest. Ekzarchata 58 (1967) 74–106. La composition et la publication d " une confession unique de foi orthodoxe, in: Vest. Ekzarchata 54/55 (1966) 71–74. Conference pan-orthodoxe à Chambésy près de Genève, 8–15 juin 1968, in: Vest.Ekzarchata 64 (1968) 183–216. La Conférence Panorthodoxe sur l’île de Rhodes, in: Vest. Ekzarchata 40 (1963) 179–189. Le congrès international de Venise en commémoration du millénaire de Mont Athos, in: Vest. Ekzarchata 45 (1964) 30–31. Le 4 e Congrès patristique international à Oxford (16–21 septembre 1963), in: Vest. Ekzarchata 45 (1964) 26–30. Le XIX e Congrès international vieux-catholique à Vienne, in: Ekzarchata 52 (1965) 201–209. La Constitution dogmatique De Ecclesia: Point de vue d’un Orthodoxe, in: Irénikon 39 (1966) 477–496. Dans la lumière du Christ. Saint Syméon le Nouveau Théologien 949–1022. Vie – Spiritualité – Doctrine. Chevetogne 1980, 426 S. Data tradicionnogo teksta «Iisusovoj Molitvy», in: Vest. Ekzarchata 10 (1952) 35–38. La deuxième Conférence Internationale de la Société Théologique Orthodoxe en Amérique, in: Irénikon 46 (1973) 165–171.

http://azbyka.ru/otechnik/Manuil_Lemeshe...

Согласно Римскому Мартирологу, память св. Захарии и Е. указана 5 нояб. (MartRom. P. 498), в греч. Церквах - 5 сент. и 30 дек. (BHG, N 1881-1881), яковиты совершают память 16 дек. (PO. T. 10. Fasc. 1. P. 36), сиро-марониты - 25 июня (ActaSS. Nov. T. 3. P. 28-29). Память Е. копты празднуют в 16-й день месяца амшира (SynAlex (Forget). Beryt, 1922. Louvain, 1953r. Vol. 1: [Versio]. P. 500-501. (CSCO; 78. Arab.; 12), эфиопы - в 17-й день месяца якитти (ActaSS. Nov. T. 3. P. 20). Лит.: Ballarini L. Elisabetta//BiblSS. Vol. 5. Col. 1079-1087; Baldi. D. Enchiridion Locorum Sanctorum: Doc. S. Evangelii loca respicientia. Jerusalem, 1982r; Younker R. W. Beth-haccherem//ABD. Vol. 1. P. 686-867; Slayton J. C. Elisheba//Ibid. Vol. 2. P. 474; Witherington B. Elizabeth//Ibid. P. 474-475; idem. The Birth of Jesus//Dictionary of Jesus and the Gospels/Ed. J. B. Green e. a. Downers Grove (Ill.), 1992. P. 60-74; Brown R. E. The Birth of the Messiah. N. Y.; L., 19932. P. 256-285, 330-392; idem. An Introduction to the NT. N. Y.; L., 1997. P. 225-230; Durham J. I. Exodus. Waco (Tex.), 1998. P. 79-84. (WBC; 3); Nolland J. Luke. Vol. 1: 1-9: 20. Dallas (Tex.), 1998. P. 13-81. (WBC; 35a); Bauckham R. Gospel Women: Studies of the Named Women in the Gospels. Grand Rapids (Mich.); Camb., 2002. P. 47-76; Murphy C. M. John the Baptist: Prophet of Purity for a New Age. Collegeville (Minn), 2003. P. 41-49. П. Ю. Лебедев Гимнография Почитание св. Иоанна Крестителя , равно как и чудесные обстоятельства его рождения, обусловило почитание Е. как матери св. Иоанна Крестителя, поэтому Е. вспоминается в правосл. богослужении в те дни, когда вспоминается его зачатие (23 сент.) и рождество (24 июня). В гимнографических произведениях упомянутых праздников в студийских и иерусалимских Минеях говорится об обстоятельствах зачатия и рождения бесплодной Е. св. Иоанна Крестителя, а также о встрече Е. с Пресв. Богородицей (напр., стихиры 24 июня на «Господи, воззвах»        , на стиховне            ). Слова Е., сказанные Пресв. Богородице при их встрече («благословенна Ты между женами, и благословен плод чрева Твоего!» - Лк 1. 42a), легли в основу часто употребляемого в правосл. богослужении гимна «Богородице Дево» , а также стали весьма распространенной формой прославления Пресв. Богородицы, что можно видеть во мн. песнопениях правосл. богослужебных книг.

http://pravenc.ru/text/189821.html

F. A. A Study of the Relics of Saints of the Greek Orthodox Church//Oriens Chr. 1970. Bd. 54. S. 202). Ист.: BHO, N 509; ActaSS. Oct. T. 8. P. 44-48; Περ το ββ Ιωννου το Κολοβο 1-40//PG. 65. Col. 204-220; Περ το ββ Ιωννου το Θηβαου//PG. 65. Col. 240; Περ το ββ Αμμη 1, 3//PG. 65. Col. 125, 128; Περ το ββ Ποιμνος 46, 74, 101//PG. 65. Col. 333, 340, 345 [алф. собр. «Apophthegmata Patrum»]; Evagr. De orat.//PG. 79. Col. 1192; Древний патерик. 18912; Zacharie. Vie de Jean Kolobos//Histoire des monastères de la Basse Egypte/Ed. E. Amélineau. P., 1894. P. LIV - LXIII, 316-410; Les fragments sahidiques//Ibid. P. 414-425; SynCP. Col. 208; SynAlex. Vol. 1. P. 350-355; Vol. 5. P. 766-769; Nau F. A propos d " une edition des oeuvres de Schenoudi: La version syriaque des prieres de Schenoudi de Jean le Nain de Macaire l " Egyptien et de Serapion//ROC. 1907. T. 12. P. 313-328; idem. La version syriaque de l " histoire de Jean le Petit//Ibid. 1912. T. 17. P. 347-389; 1913. T. 18. P. 53-68, 124-133, 283-307; 1914. T. 19. P. 3-57; Le Synaxaire Éthiopien/Ed. I. Guidi, S. Grébaut//PO. 1913. T. 9. Facs. 4. P. 250-253, 418-422; SynAlex (Forget). T. 1. [Textus]. P. 69-72; T. 2. [Textus]. P. 293-296; Guy J. C. Recherches sur la tradition grecque des Apophthegmata Patrum. Brux., 1962. P. 23-24. (SH; 36) [фрагм. из сист. собр. Apophthegmata Patrum]; Достопамятные сказания. 1993p. С. 38, 77-85, 141, 145, 148; Apopht. Patr. (Guy). Vol. 1. I 13. P. 108-109, III 16. P. 156-157, IV 20. P. 194-195, V 3. P. 242-243, VII 12. P. 342-343, IX 12. P. 436-437; Vol. 2. X 36-37. P. 34-37, XI 37, 39-42, 44. P. 152-157, XIII 17. 244-249, XIV 4. P. 254-257, XV 34-36. P. 308-311, XVI 4-5. P. 394-395; Vol. 3. XVII 10. Р. 16-17, XVIII 10. P. 50-53; ЖСв. Нояб. С. 181-186; Изречения египетских отцов. 20012. С. 42, 54-55. Лит.: ActaSS. Oct. T. 8. P. 39-44; Evelyn-White H. G. The Monasteries of the Wadi " n Natrun. N. Y., 1932. Vol. 2; 1933. Vol. 3; Draguet R. А la source de deux apophthègmes grecs//Byz. 1962. Vol. 32. P. 53-61; idem. Les formes syriaques de la matière de l " histoire Lausiaque. Louvain, 1978. P. 240. (CSCO; 399); Sauget J.-M. Giovanni Colobo//BiblSS. 1965. Vol. 6. Col. 666-669; Guy J. C. Jean Colobos ou le Petit (saint) moine de Scete//DSAMDH. 1972. T. 8. P. 390-392; Regnault L. Le vrai visage d " un père du Désert, ou Abba Jean Colobos à travers ses apophthègmes//Mémorial André-Jean Festugière: Antiquité Païenne et Chrétienne/Ed. E. Lucchesi, H. D. Saffrey. [Gen.], 1984. P. 225-234; idem. John Colobos: Coptic Tradition//CoptE. 1991. Vol. 5. P. 1359-1361; Van Esbroeck M. John Colobos: Arabic Tradition//Ibid. P. 1361-1362; Apopht. Patr. (Guy). 1993. Vol. 1. P. 66-68.

http://pravenc.ru/text/471308.html

Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла Содержание ДИОНИСИЙ ВЕЛИКИЙ [греч. Διονσιος Μγας] (кон. II в.- 264/5), свт.,исп. (пам. 5 окт., пам. греч. 3 окт.), еп. Александрийский, богослов, церковно-общественный деятель. Жизнь Основным источником жизнеописания Д. В. являются сочинения Евсевия Кесарийского - «Церковная история» ( Euseb. Hist. eccl. VI-VII) и «Евангельское приуготовление» ( Idem. Praep. evang. VII 19; XIV 23-27), в к-рых приведены обстоятельные выдержки из трактатов и посланий Д. В. Сведения Евсевия дополняются свидетельствами и цитатами, приводимыми святителями Афанасием I Великим ( Athanas. Alex. De sent. Dionys.) и Василием Великим ( Basil. Magn. Ep. 9, 188; De Spirit. Sanct. 29). Блж. Иероним Стридонский сообщает не много нового по сравнению с Евсевием ( Hieron. De vir. illustr. 69). Из более поздних источников сведения о Д. В. дополняют Стефан Гобар (ap. Phot. Bibl. 232), «Восточная хроника» ( Petrus ibn Rahib. Chronicon orientale/Ed. L. Cheikho. Louvain, 1955r. Fol. 108. (CSCO; 46. Arab.; 2), арабо-яковитский Александрийский синаксарь (Le synaxaire arabe jacobite (réd. copte)/Ed. R. Basset//PO. T. 16. Fasc. 3. (=N 79). P. 224-228). Место рождения Д. В. неизвестно. В «Восточной хронике» он называется савеянином, что указывает на Счастливую Аравию (Йемен) как на его родину. Д. происходил из богатой языческой семьи, «рода первейшего, издревле знатнейшего» ( Petrus ibn Rahib. Chronicon orientale. Fol. 108). Родители позаботились дать ему превосходное по тем временам лит., философское и естественнонаучное образование - творения Д. В. свидетельствуют о его знакомстве как с языческой лит-рой и философскими системами древности, так и с сочинениями по естествознанию. Возможно, Д. В. занимал в Александрии видный пост на городской или гос. службе, от к-рого впосл. отказался, перейдя в христианство ( Dion. Alex. Ep. ad Germanum - ap. Euseb. Hist. eccl. VII 11). В зрелом возрасте он продолжал научные занятия.

http://pravenc.ru/text/178450.html

Constitutiones studitanæ, 1703–20. Monitum Maii de typico Theodori S., 1691–2. Canones de confessione et satisfactione, 1721–30. Responsiones, 1729–34. Po_enæ monasteriales, 1737–58. Canon in adorationem S. Crucis, , (Gretser), 1757–68. Canon in erectione SS. Imaginum, (Baronius), 1767–80. Iambi 1–124 de variis argumentis, , 1779–1812. Testimonia veterum, 95–112. Præfationes: Sirmondus, 57–92 (in qua Chronica synopsis, 79–92), Mai, 91–96. Notitiä Allatius, 49–58; FH., 9–50 (in qua Index sermonum catecheticorum in notius anni festa, 21–46. Index analyticus, 1861–90 mutatione facta ab ima col. 1863]. THEODORUS TRIMITHUNTIS ср., s. VII. De vita et exsilio S. J. Chrysostomi, 47, L1II-XC. THEODOSIUS ALEXANDRIÆ patr., s. VI, 86, I. Epistola ad Severum, latine (M. ), 277–8. – Alexandrinos, latine (M.), 279–82. Homilia de Trinitate, latine (M.), 281–86. Fragmenta 1–4 (G., M.), 285–6. Notitia M., 277–8. THEODOSIUS II JUNIOR, imperator., 408–50. Epistola ad Acacium ep. Berrheensem (Mansi), 77, 1447–8. Epistola ad Joannem Antiochenum (Mansi), 77, 1457–62. Acta in Synodico, 84 cap., 16, 29, 33, 51, 52, 140, 188, 189, 191, 219. THEODOSIUS MONACHUS. 1 .  s. IX. De expugnatione Syracusæ (Du Cange, in notis ad Zonaram), 135, 53–60. 2 .  s. X. De expugnatione Cretæ Acroases 1–5, , 113, 993–1058. Monitum Foggini, 987–92. Index græcitatis, 1057–60. THEODOTUS ANCYRANUS ep., s. V, 77. Expositio symboli Nicæni, 1313–48. Homiliæ: 1 .     In die Nativitatis Domini, 1349–70. 2 .     In natalem Salvatoris, 1369–86. 3 .     In die S. Joannis, Evangelistæ, contra Nestorium, 1385–90. 4 .   In S. Deiparam et in Symeonem, 1389–1412. 5 .   In die Nativitatis Domini, latine, 1411–18. 6 .     In S. Deiparam et in Nativitatem Domini,latine, 1418–32. Fragmenta 1–3 in Acta Apostolorum, græce (Cramer),1431–32. Epistola ad Vitalem in Synodico, с. 199, 84, 814. Notitia G., 1309–14. THEODULUS MONACHUS (THOMAS MAGISTER), s. XIV, 145. Laudatio S. Gregorii Theologi (Normannus), 215–352. Oratio pro Chandreno (Baissonade), 353–74.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

75 Etherie. Journal des Voyages. Texte latin, introduction et traduction de Helene Petre. Paris, 1948. P. 175–177. 76 Janin R. Carrae//Dictionnaire d " Histoire et Geographie Ecdesiastique. T. 11. Paris, 1949. Col. 1123–1124. Феодорит. Церковная история. PG 82. Col. 1421–1422. Riccioti G. Julian the Apostate (перевод J. Costelloe). Milwaukee, 1960. P. 237. 78 Феодорит. История боголюбцев 28. PG 82. Col. 1488. Подробный анализ сочинения Феодорита см.: Festugiere A.J. Antioche pa " ienne et chretienne: Libanius, Chrysostome et les moines de Syrie. Paris, 1959. Часть II. P. 245–403. 79 Современный Djebele, небольшой порт в 30 км к югу от Латтакии (Festugiere. Указ соч. Р. 292). 80 Феодорит. История боголюбцев 28. PG 82. Col. 1488A. По поводу обычая монахов «перепосвящать Богу» языческие капища см. Феодорит. Op. cit. PG 82. Col. 1417. Прп. Пахомий также сперва подвижничал в неком старинном храме Сераписа: De vitis Patris 5, 5, 24. PL 73. Col. 879–880. 87 Pargoire J. Acemetes//Dictionnaire d " Archeologie Chretienne et de Liturgie. Paris, 1924. T. I. P. 310. Vie dAlexandre lAcemete. PO (ed. Grafin R. – Nau F.). Paris, 1911. P. 654 и сл. 88 Феодорит. История боголюбцев 16. PG 82. Col. 1417 ВС; там же 28. PG 82. Col. 1488 А. Ср. также случай с пустынником Аммианом: там же 4. PG 82. Col. 1341 CD; Verba Seniorum 5, 12,3. PL 73. Col. 941 С. 89 Delehaye H. Saints et Reliquaires dApamee//Analecta Bollandiana 53 (1935). P. 226 и сл.; Феодорит. Церковная история 5, 21. PG 82. Col. 1244–1245. Соэомен. Церковная история 7, 15. PG 67. Col. 1457. 90 Rouzies U. Abraham Kidunaia//Dictionnaire d " Histoire et de Geographie Ecdesiastique. T. I. P. 175–177 (там же библиография). Lamy Th.J. Sancti Ephraemi Syri Hymni et Sermones. Malines, 1902. Т. III. Р. 750–836; Т. IV. Р. 1–84. Ефрем Сирин . Житие святого Авраама пустынника 4–9. PL 73. Col. 285–288. 92 Феодорит. Церковная история 4, 15. PG 82. Col. 1157 С – 1160 А. Позднее Протоген «был поставлен возделывать Карры, город пересохший, наполненный эллинскими терниями и требовавший большого трудолюбия». PG 82. Col. 1160 В.

http://azbyka.ru/otechnik/missiya/dazhe-...

Густынск. мон. С. 30–38 395 Собр. минск. грам. 106, 108 Юрьевская церковь в Вильне и в 1640 г. несомненно принадлежала еще униатам (Вестн. Западн. России. 1868 г. Т. 3. Кн. 9. Отд. 1. С. 45 396 Акт. Вилен. комис. 8. 57, 58, 60, 62, 63 Вилен. археогр. сборн. 2. 40, 46 О приходе в Москву названных старцев за милостынею — Москов. главн. арх. Министр. иностр. дел. Дела греч. Связк. 16. 2 В 1641 г., авг.—ноябр., приходили в Москву за милостынею еще два старца виленского Свято-Духова монастыря — Иов и Игнатий и получили ее, хотя не в большом размере — там же. Связк. 19. 18 397 Книга, вышедшая в 1635 г. из типографии виленского Свято-Духова монастыря, имела такое заглавие: Echo ¿alu na g³os lamêtui¹cego po nieop³ahaney ˆsmierci patrona swego, odzywai¹ce sie w kongregacyi studentow œœ. Konstantyna i Heleny przy cerkwi Œ. Ducha, w Wilnie drukowano (См. каталог книг у Крашевского — Wilno. 4. 179 398 Акт. Вилен. комис. 9. 6 Памятн. Киев. комис. 1. С. 2; 3. С. 91 А что Древинский находился на Брестском Соборе 1596 г. и послан был тогда православными с Собора к королю, об этом сказано, под означенным годом, в известном «Синопсисе», изд. вилен. Свято-Духов. братством в 1632 г. 399 Акт. Вилен. комис. 9. 166 Вилен. арх. сборн. 6. 122 400 Вестн. Западн. России. 1867. Кн. 1. Отд. 1. С. 5–8 401 Вестн. Западн. России. 1865–1866 г. Кн. 12. Отд. 1. С. 60 Акт. Вилен. комис. 11. 37 402 Акт. Вилен. комис. 8. 57 403 Собр. грам. Вильны, Ковно. 2. 43 Снес. нашей «Истор.» 9. 272 404 Собр. минск. грам. 109 405 Акт. Вилен. комис. 8. 59, 60, 61, 62, 227 406 Собр. минск. грам. 91, 103 407 Там же. 98, 99 408 Там же. 96, 104, 107, 118 409 Вестн. Западн. России. 1865–1866 г. Кн. 10. Отд. 1. С. 1–6 Снес.: Собр. минск. грам. 113 410 Арх. Николая Опис. Минск. епархии. С. 114 А. Ю. и З. Р. 2. 52. С. 79 Русск. истор. библиот. 4. 54 411 Вестн. Западн. России. 1867 г. Т. 1. Кн. 1. С. 7 Акт. Вилен. ком. 8. 58 Собр. грам. Вильны. 2. 43 412 Вилен. арх. сборн. 1. 96 413 А. Ю. и З. Р. 2. 58 414 Вилен. арх. сборн. 2.

http://sedmitza.ru/lib/text/436155/

Przyjechalimy do Rzymu 15 Nowembra, trzeciego dnia ucaowalimy nogi Ojca witego, który nas wdzicznie jako ojciec ciskawy przyj, zastalimy tu wszystko jako doma, i lepiej, gdzie i do tych czasów na koszcie Jego witobliwoci yjewy, po dwóch tylko congregacyach i namowach z Kardynaem Sewerym wszyslkomy, z aski Boej, spokojnie skoczyli, a potym 23 Decembris w sobot oddalimy posuszestwo cum profcssione fidei Ojcowi wilemu, na sali Konstantini publice, gdzie wszyscy Ichmo Kardynali znajdowali si, z wielk uczciwoci, z caowaniem nóg: po przeczytaniu listów poselstwa naszego, które po Rusku czyta Xidz Ostafiey Woowicz, a po acinie to przetumaczone Camerier Ojca ... tene Camerier uczyni do nas rzecz od Ojca ., acz króciuchn, ale tak cudn i aon, e wszystkich niemal do paczu pobudzi; potem szlimy zarazem odda posuszestwo, tu u nóg Ojca ., które cum professione fidei oddalimy Jego witobliwoci, ja po Lacinie, a Xidz Piski po Rusku, któr potym po acinie czytano, i take obediency, tak imieniem naszym, jako Metropolity i wszystkich Wadyków i owiec, nam od Boga powierzonych staa si, po której Ojciec . kaza nam na majestat wstpi i tam usty swemi, facie ad faciem, sicut amicus ad arnicum, wite, a prawie ojcowskie, napominanie, jako ojciec miy z dziatkami króciuchno uczyni, które sowa Jego witobliwoci pene s Ducha . i godne pamici wszystkim wiernym, W. M. swemu miociwemu Panu, posyam. Nazajutrz w niedziel Jego witobliwo sam nieszpór w ubjorze Papiezkim odprawowa, przy którym i my w habitach naczych Biskupich zasiedlimy tu po Arcybiskupiech, midzy Biskupami, i zarazem starszy nad obrzdami z roskazania Jego witobliwoci przyszed po nas i odprowadzi do Ojca witego, gdzie bylimy assystentami midzy drugiemi Biskupami te u nóg Jego witobliwoci; ale nazajutrz w dzie Boego Narodzenia nie mog mie sacra, bo by na podagr zachorza. Co si tyczy spraw naszych, to, z aski Boej, Icpiej odprawione, anilimy si sami spodziewali; bo nie tylko przy wszystkich ceremoniach i sakramentach, ale i symbolum fidei zostawiono, nie przydaic onej partykuy Filioque, jedno abymy wierzyli i tak nauczali owieczek naszych, e Duch wity pochodzi tak od Syna, jako i od Ojca.

http://azbyka.ru/otechnik/Anatolij_Marty...

Издания (частичные): Le candélabre des sanctuaires de Grégoire Aboulfaradj dit Barhebraeus; (1/2). Éd. et trad, en français par J. Bakoš. PO. T. 22. Fase. 4. Paris, 1930; (1/2 suite). PO. T. 24. Fase. 3. Paris, 1933; Le candélabre du sanctuaire de Grégoire Abou " lfaradj dit Barhebraeus: Base 3. De la théologie. Éd. par F. Graffin. PO. T. 27. Fase. 4. Paris, 1957 (с фр. переводом); Base 4. De l " Incarnation. Ed. et trad, par Joseph Khoury. PO. T. 31. Fase. 1. Paris, 1964; Base 5. Des Anges. Éd. et trad, par A. Torbey. PO. T. 30. Fase. 4. Paris, 1963; Base 7. Des Démons. Éd. par M. Albert. PO. T. 30. Fase. 2. Paris, 1962; Base 9. Du livre arbitre. Éd. et trad, par P.-H. Poirier. PO. T. 43. Fase. 2. Turnhout, 1985; Base 10. De la résurrection. Éd. et trad. par É. Zigmund-Cerbü. PO. T. 35. Fase. 2. Paris, 1969; Base 11. Du jugement dernier. Éd. et trad. par Nicolas Séd. PO. T. 41. Fase. 3. Turnhout, 1983; Base 12 Du paradis: suivie du Livre des rayons: traité X. Éd. et trad. par Nicolas Séd. PO. T. 40. Fase. 3. Turnhout, 1981. «Номоканон», или «Книга законов», представляет собой кодекс, который в сорока главах объединяет все каноны, действующие в церковном, гражданском и уголовном праве. Издания. Bedjan Р. Barhebraei Nomo canon. Paris, 1898; лат. перевод Assemani J. Α.: Mai A. Scriptorum veterum Nova Collectio. T. X. P. 3−268. «Книга этики» и в более краткой форме, предназначенной для подвижников, «Книга Голубя» содержат высказывания древних отцов. Издания. Bedjan P. Liber Ethicon seu moralia. Paris, 1898; Cardahi G. Abulfaragii Liber columbae. Romae, 1898; англ. перевод: Wensinck A. J. Bar Hebraeus " s Book of the Dove together with some chapters from his Ethikon. Leyden, 1919. «Хронография» Григория Абу-ль-Фараджа доведена до последнего года жизни автора. Знаменитое сочинение, которое обнимает как светскую, так и церковную историю. В ней рассматриваются основные события Ветхого Завета, история древней Церкви, а также Церквей яковитской и несторианской. Бар-Эбрей продолжает «Церковную историю» Михаила Сирийца, из которой он, впрочем, в изобилии заимствует факты.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/si...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010