2 S. Eüttich, Ueber bedeutungsvolle Zahlen, eine kulturgeschichtliche Betrachtung. (Domgymnasium zu Naumburg a. S. Jahresbericht Ostern 1891). 1891. S. 1–47. 3 Th. Neidhardt. Ueber Zahlensymbolik der Griechen und Römer. I Theil. Die Drei–und Neunzahl. Progr. des K. Progymnasiums in Fürth. 1895. Seit. 1–40. 4 Ed. Wölfflin, Zur Zahlensymbolik (Mit Probeartikel Septem und Novem), в Archiv für lateinische Lexikographie und Grammatik, IX Band, 1896, S. 333–354. Его же, Das Duodecimalsystem mit Probeartikeln Duodecim und Sexaginta, в Archiv, IX Bd., 1896, S. 527–545. 5 N. Usener, Dreiheit, в Rheinisches Museum für Philologie, Neue Folge, 58 Bd., 1903. S. 1–47, 161–208, 321–362. 6 W. H. Roscher, Die Sieben–und Neunzahl im Kultus und Mythus der Griechen, nebst einem Anhang Nachträge zu den „Enneadischen und Hebdomadiscnen Fristen und Wochen“ enthaltend, в Abhandlungen der philol.-histor. Klasse der Sächsischen Gesellschaft der Wissenschaften, Bd. XXIV, 1, 1904, S. 1–126. Его же, Hebdomadenlehren der griech. Philosophen und Aerzte. Ein Beitrag zur Geschichte der griech. Philosophie und Medizin, в VI des XXIV Bandes der Abhandl. d. philol.-hist. Klasse der Sächs. Ges. d. W., 1906, S. 1–240. 7 E. Schürer, Die Siebentägige Woche im Gebrauche der christlichen Kirche der ersten Jahrhunderte, в Zeitschrift für die Neutestamentliche Wissenschaft und die Kunde des Urchristentums ,hrsg. Von E. Preuschen. Sechster Jahrgang, 1905. S. 1–66. 8 Zöckler, Siebenzahl, heilige, в Realencyklopädie für protest. Theologie und Kirche von Herzog-Hauck, 18-er Band, 1906, S. 310–317. 9 Joh. Hehn, Siebenzahl und Sabbat bei den Babylonierrn und im Alten Testament (Leipziger Semitische Studien II 5, herausgeg. von A. Fi­scher und H. Zimmern), 1907, S. 1–132. 10 Здесь, в числе других, разумеются: Н. Diels, Sibyllinische Blätter, 1890; R. Heim, Incantamenta magica graeca latina (Commentatio ех supplemento undevicesimo Annalium philologicorum seorsum expressa), 1892. Подробные указания на прочие издания, бывшие под руками автора настоящей статьи, будут сделаны при ссылках на них.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Sado...

1322 Нужно, однако, заметить, что и снисходительное воззрение автора требует от кающихся нравственных подвигов. «Думаешь ли ты, что тотчас отпускаются грехи кающихся? Нет; но кающийся должен испытать (βασανσαι=пробовать на камне, от βσανος=пробирный камень) свою душу, глубоко (σχυρς) смириться во всяком деле своем и перенести многие и различные скорби (ν πσαις θλψεσι). И когда перенесет все находящие на него скорби, тогда смилуется все создавший и утвердивший и даст ему некоторое врачевство. И это тогда, когда увидит, что сердце кающегося чисто от всякого злого дела». – Sim. VII, 4–5. Cfr.: Vis. 1, 2, 1. 1323 Ср.: lust. Dial. С. 44: «Нет другого пути, кроме того, чтобы вы, познавши нашего Христа и омывшись тем крещением во оставление грехов, о котором возвещал Исаия, жили потом без греха». – CAG, 1, 2. Р. 148. Сочинения. С. 202. 1324 Past. Mand IV, 3, 1–6. Ср. замечания об этом у Funk’a: Kirchengeschictliche Abhandlungen und Untersuchungen. 1-er Bd. S. 169–170. То же самое повторяется и в Vis. II, 2, 4–8: «Отпустятся как им грехи, которые сделали они правде, так и всем святым (=христианам), согрешившим до сего дня, если от всего сердца покаются. Ибо славою Своею поклялся Господь об избранных Своих, что если кто и будет грешить после определенного этого дня (ρισμνης τς μρας τατης), не будет иметь спасения. Покаяние праведных имеет конец, и определены дни покаяния для всех святых, но язычникам есть покаяние до самого последнего дня... Отрекающиеся от Господа губят свою жизнь, то есть которые отрекутся в предстоящие дни. К тем же, которые прежде отреклись, по великому милосердию Он сделался милостивым». Ср. еще Sim. IX, 26, 5. 1325 E. Preuschen пытается доказать, будто упоминаемые Ермом διδσκαλοι принадлежали не к его генерации, а были раньше его, так что в Mand IV, 3, 1 можно видеть указание даже на Евр.6:4–6 и мнение дидаскалов считать за выражение древнецерковного идеала. См.: Zur Kirchenpolitik des Bischofs Kallist. – Zeitschrift für die neutestamentliche Wissenschaft und die Kunde des Urchristentums. 1910. S. 148–149. Однако все доказательства, которые приводит Preuschen, в высшей степени малоубедительны. Дидаскалов, о которых читаем у Ерма, необходимо считать представителями современного Ерму ригористического направления.

http://azbyka.ru/otechnik/Ilarion_Troits...

375 Israel Abrahams, A Short History of Jewish Literature from the Fall of the Temple (70 С. E.) to the Era of Emancipation (1786 С. E.), London 1906, p. 15. 380 Dr. Edmund Friedemann, Jüdische Moral und christliche Staat (mit Anhang [S. 19–45]: Die Bergpredigt und die jüdischen Quellen; Auszug ans dem Werk: Les origines du Sermon de la Montagne par Hippolyte Rodrigues, Paris 1868), Berlin 1893, S. 6. 383 Dr. Jos. Eschelbaeher, Das Judentum im Urteile der modernen protestantischen Theologie, S. 47. 384 Cm. Prof. D. Arnold Meyer, Wer hat Christentum begründet, Jesus oder Paulus? Tübingen 1907. S. 30. 34–35. 386 Prof. Lic. Wilhelm Lueken, Der Brief au die Philipper в Die Sebriftcn des Neuen Testaments herausg. von Prof. Dr. Johann Weiss II, 2 (Göttingen 1 1907), S. 142. 387 Rev. R. Heber Newton, The Outcome of the Theological Movement of our Age в „The Hibbert Journal“ IV, 2 (January 1906). p. 273. 389 Neutestamentliche Abhandlungen herausg. von Prof. Dr. A. B1udau, Heft 1/2: Jesus und die Heidenmission von Prof. Dr. Max Meinert, (Münster i. W. 1908), S. 214. 390 Против сего см. и Prof. Dr. Adolf Jülicher, Die Religion Jesu und die Anfänge des Christentums bis zum Nicaenum (325) в Die Kultur der Gegenwart herausg. von Paul Hinneberg I, 4 (Berlin und Leipzig 1906), S. 78. 391 Pfarrer Karl Stier, Paulus über die Sünde und das Judentum seiner Zeit в „Protestantische Monatsheft“: Neue Folge der Protestantischen Kirchenzeitung herausg. von 1). Julius Websky XI (I.pzg 1907), 3, S. 101 u. Anm. 1. 392 James Darmesteter, Die Philosophie der Geschichte des jüdischen Volkes aus dem französischen übersetzt von . J. Singer (Wien 1884), S. 21–22. 394 Rabbiner Dr. J. Goldschmidt, Das Judentum in der Religionsgeschiehte der Menschheit (Frankfurt a. M. 1907), S. 98. 395 Так Salomon Reinach, ωροι βαιος θνατος в „Archiv für Religionswissenschaft“ IX (1906), 3–4, S. 319. 321–322; cp. о сем „Biblische Zeitschrift“ V (1907), 3, S. 293. 402 Dr. J. Elbogen, Die Religionsanschauungen der Pharisiier mit besonderer Berücksichtigung der Begriffe Gott und Mensch (Berlin 1904), S. 75.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

90 Проф. М. Д. Муретов в «Православном Обозрении» 1882 г., II, стр. 483 сл. 488. См. и выше на стр. 637, 769 . 97 Prof. Eduard König, Einleitung in das Alte Testament mit Einschluss der Apokryphen und der Pseudepigraphen des A. T. (Bonn 1893), S. 489. 98 В этом же тоне говорится по отношению к книге Премудрости Соломоновой о «важном значении ее для новозаветного учения об истинном λγος» (А. Edersheim, The Life and Times of Jesus the Messiah I 2 , p. 32, 3 и по переводу о. М. П. Фивейского I, стр. 41, 3 ), откуда в дальнейшем получаются (напр., у Rev. James Moffatt, The, Autonomy of Jesus в «TheExpositor» 1901, IX, p. 229 ,1 ) сближения с Евангелием Иоанна, – в частности, – касательно идей духа и премудрости. 99 Dr. Franz Kaulen, Einleitung in die heilige Schrift A. und X. T. II 2 , S. 283: «Von der im Neuen Testamente klar vorgetragenen Lehre über die heilige Dreifaltigkeit erscheint hier schon die Gewissheit der Mehrpersönlichkeit und Wesenseinheit Gottes». То же и Prof. Dr. Heinrich Reusch, Lehrbuch der Einleitung in das Alte Testament (Freiburg im Breisgau 3 1868), S. 146. См. еще на стр. 632, 712 . 653, 820 . 100 Наклон в этом смысле заметен, напр., у Max Heinze, Die Lehre vom Logos in der griechischen Philosophie, S. 202. 101 См. еще K. G. Bretschneider, Systematische Darstellung der Dogmatik und Moral der apocryphischen Schriften des a. T. I, S. 246, 249 и 235. Joh. Lücke,Commentar über das Evangelium des Johannes I, S. 267. ed. Grafe в Theologische Abhandlungen C. v. Weizsäcker gewidmet, S. 278. Aug. Ferd. Dähne, Geschichtliche Darstellung der jüdisch-alexandrinischen Religions-Philosophie II, S. 178. 102 Karl Reinhold Köstlin, Der Lehrbegriff des Evangeliums und der Briefe Johannis und die verwandten neutestamentlichen Lehrbegriffe (Berlin 1843), S. 396. 397 ,1 . 104 См., напр., James Drummond, Philo Judaeus I, p. 216. Prof. Dr. Franz Feldmann (Textkritische Materialien zum Buch der Weisheit gesammelt aus der sahidischen, syrohexaplarischen und armenischen Übersetzung, Freiburg im Breisgau 1902) принимает чтения- πνεμα σοφα для Пр. Сол. I, 6, διτητος для II, 23 (см. выше стр. 512–513) и частью ν [ ατ] для VII, 226 (S. 42. 46. 58), а Joseph Holtzmann, не допускающий (DiePeschitta zum Buche der Weisheit: eine kritisch-exegetische Studie, Freiburg im Breisgau 1903, S. 32 ff.) предположений Margoliuth " a (см. выше стр. 440 сл.), для Vil, 23 предпочитает (S. 83. 104) νοερν καθαρν λεπττατον сравнительно с родит. пад. множ. ч. νοερν καθαρхм ν λεπττατων.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

В заключение настоящей рецензии следует с огромным сожалением констатировать, что ни первую, ни вторую из рецензируемых работ введением в агиографию назвать нельзя. Даже с задачей просто отразить современное состояние этой научной дисциплины обе они не справились, хотя и по разным причинам: первая - в силу незнакомства ее автора с современной научной литературой аппаратом, а вторая, наоборот, - из-за увлечения автора маргинальными научными гипотезами последних лет.           В частности, Творогов О. В. Переводные жития в русской книжности XI-XV веков. Каталог. М., СПб., 2008.           Недаром сам Лурье, говоря об «агиографическом субстрате» (т. е. о теме второй, из семи, части книги), утверждает, что его понимание адекватно ванэсбруковскому (с. 34) - но не заявляет ничего подобного об остальных темах книги.           Отметим, что автор говорит о последнем томе «Acta Sanctorum», сопоставляя его с первым, как о завершении всего проекта - таким образом, автор забывает сказать (или не знает), что том этот не закончил описание всего церковного года и что Общество вынуждено было отказаться от этого формата, как полностью устаревшего.           Упомянем здесь хотя бы работу по классификации житий мучениц с темой «девы в башне»: Wirth P. Danaä in den griechischen Legenden. Wien, 1892.           Знакомому с агиографией читателю такое обозначение может показаться непривычным и странным. Впрочем, этот очень редкий жанр существует на самом деле (например, «Житие и мученичество Галактиона и Епистимии» - BHG 665), но автор-то имеет в виду не его, а мученические акты!           В качестве примера, опровергающего утверждение Лурье, можно сослаться на книгу: Haase F.  Apostel und Evangelisten in den orientalischen Überlieferungen (Neutestamentliche Abhandlungen, IX, 1-3). Münster i. W., 1922.         В этой связи следует отметить, что автор непозволительно плохо знаком с немецким языком, о чем свидетельствуют его ошибки: например, «Heilungsakten» Лурье переводит как « " деяния " святых» вместо «акты исцелений», а «Um durch authentische Urkunden zu erweisen» - как «В аутентичных первоисточниках обнаруживается» вместо «Чтобы доказать при помощи аутентичных документов» (оба примера - на одной и той же с. 67!).

http://bogoslov.ru/article/902501

Правитель по имени Иероним допрашивает Павла в театре (IX 12), однако апостол в ответ обличает его (IX 13). Горожане спорят, следует ли сжечь Павла или бросить его на съедение зверям. Правитель выбирает последнее, при этом отдает приказ о предварительном бичевании апостола (IX 14). Через 6 дней Иероним организует игры со зверями; лев помешал молиться заключенному Павлу (IX 15). Еввула, жена Диофанта, к-рый был приближенным Иеронима, отводит жену последнего Артемиллу к апостолу (IX 16). После проповеди Павла женщины просят крестить их (IX 17) и предлагают апостолу освободить его от уз, чтобы он крестил их в море, однако Павел отказывается (IX 18). Когда Павел молился в субботу, накануне игр, ему явился прекрасный юноша и разбил его цепи (IX 19), а затем провел апостола и уверовавших женщин мимо спящих стражников (IX 20), после чего Павел крестил Артемиллу (IX 21). Павла ведут на стадион (IX 22), но выпущенный дикий лев ложится у ног апостола (IX 23), поскольку именно его ранее крестил Павел (IX 4). Иероним выпускает др. зверей, однако никто из них не касается Павла. Зрители погибают во время внезапно начавшегося града (IX 26), лев уходит в горы; Павел же спускается в порт, чтобы плыть в Македонию (IX 26). Ангел является страдающим Артемилле и Еввуле, а Иероним, у к-рого началась гангрена в ухе, обращается к Богу (IX 27) и исцеляется (IX 28). История со львом известна также по эфиопскому «Письму Пелагии» (CANT, N 211. VI). Х. Этот отрывок известен по 2 папирусным фрагментам: главы 2, 4-6 - по греч. оригиналу, содержащемуся в рукописи P. Bodmer 10, главы 1 и 3 - только по копт. переводу папируса из Гейдельберга. В Коринф приходят Симон и Клеобий, к-рые учат, что воскреснет только дух; тело и мир не сотворены Богом, а Иисус Христос родился и умер мнимо (X 1). Коринфяне отправляют Павлу послание (X 2), к-рое диаконы Фрепт и Евтих относят в Филиппы и передают находящемуся в заключении апостолу через Стратонику, жену его ученика Аполлофана (X 3). Павел направляет в Коринф ответное послание, в к-ром изложено истинное учение (X 4-6).

http://pravenc.ru/text/2578593.html

So eben kam ein gestern hier eingetroffener M. de Goulianoff und ließ mir einen Discours sur la grammaire générale in den Händen, den ich lese. H. von Goulianow spricht ordentlich neugriechisch, als ob er von einem πατος τν φιλοσφων abstammte; auch seine Abhandlung klingt ganz byzantinisch; sie scheint mir prolixe, subtile et vide. Was Sie von ihm denken und halten, weiß ich zwar nicht; indessen habe ich, schon seines Titels als Akademiker wegen, ihm nach Kräften nüzlich zu werden gesucht, und ihn mit Remusat, und meinen übrigen Freunden, bekannt zu machen versprochen. Da er darauf bestehet, seine Abhandlung der Académie vorzulesen (Sie wissen, das Institut ist in die drei Akademien, des sciences, de la langue Française, et des inscriptions et belles-lettres, d. h. der Geschichte u. Philologie, getheilt), so wollen wir es dahin vermitteln, daß er sie der Acad. Française mittheilt; die Acad, des inscriptions et belles-lettres, welche mit dem eigensinnigen und in gelehrten Dingen ganz unwissenden Volney den H. von Gulianow in seiner Schrift gerade sehr rühmt, in bitterem Streiche lag, hält nicht viel auf Grammaire générale. Aber in der Acad. Française sizt Sicard, mit dem kann H. Gulianow von Diderot u. Riverol reden, auch ihm beiher begreiflich machen, daß Kyrie eleison griechisch, und nicht, wie Sicard glaubt und hat drucken lassen, hebräisch ist. Die Tatarischen Wörterbücher, welche der Kanzler uns gütigst versprach, sind noch nicht angekommen; auch die Sibirischen Inschriften nicht. Blos bei Ihrem ersten Briefe lag, ohne Erklärung und vielleicht nur als Umschlag, ein Blatt, das solche Inschriften zu enthalten schien; ich habe es Remusat gegeben. Meine Sendungen, eine vom Julius, mit einem Briefe von S. Martin, durch Dufart und eine frühere vom Mai, durch die Gesandschaft, mit Büchern von Hn. Raoul-Rochette, sind nun wohl in Ihren Händen; mit der nächsten durch Dufart erhalten Sie den Psellus, so weit er gedruckt ist; ich lasse die abgezogenen Bogen zusammenbinden, wie ich es früher mit Leo that. Wann kommt der Kanzler zurück? Hn. von Krusensterns Reise ist nun, wie Sie wissen werden, französisch hier erschienen, macht Aufsehen, u. wird als merkwürdiges u. bedeutendes Werk gewürdiget; nur die frömmelnde Parthei wüthet über das, was er von der Lage der Christen in Japan und China sagt. Es sind sogar darüber Aufsätze in der Chronique religieuse u. auch im Drapeau blanc erschienen, in lezterem vor wenigen Tagen, dem noch ein zweiter folgen soll. Wenn ich nicht vermuthete, daß Sie diese Zeitung und jene Zeitschrift in Petersburg hätten, legte ich Ihnen Blatt und Heft bei.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

So eben, verehrtester Fruend, erhalte ich Ihren gütigen Brief von 4 Julius dieses Jahres, mit einem des Kanzlers, und sehe daraus mit Schrecken die großen Lücken in unserem Briefwechsel. Seit meinem Briefe von 20 Oktober habe ich dreimal nach Petersburg geschrieben. Einmal an Sie, durch den Kurier der Gesandtschaft, anfangs Aprils, so viel ich mich erinnere; dabei lagen Exemplare der Antiquités grecques du Bosphore Raoul-Rochette’s auch Briefe von diesem an den Kanzler und an Sie. Das zweite Mal zur See, auch an Sie, im Mai, mit Aushängebogen des Psellus. Während dieser Zeit, vom September vorigen Jahres an, waren wir alle hier ohne Nachrichten von Ihnen, und sehr beunruhiget, bis ich Anfang Julius die Sendung des Kanzlers mit der Griwna erhielt. Daraus sahen wir wenigstens, daß Sie wohl waren. Die Münze habe ich dem Institut (näml. der Acad, des Inscriptons et Belles-lettres) mitgetheilt, auch haben sie Remusat u. Raoul-Rochette jeder einige Tage im Hause gehabt, ohne die größere Inschrift lesen zu können. In Bezug darauf habe ich, vor etwa drei Wochen, dem Kanzler durch die Gesandtschaft geantwortet; in diesem lezten Pakete liegen auch Exemplare einer Abhandlung Remusat’s über den Verkehr der Mogolischen (sic) Chane mit europäischen Fürsten, welche Abhandlung später als wir glaubten erschienen ist. An diesen Versäumnissen ist hauptsächlich Fahrlässigkeit des Grafen Bray, und die durch ihn verspätete Ankunft der Griwna schuld, denn diese ist gegen sieben Monate unterwegs gewesen; ferner das unerklärliche Ausbleiben der Bücherkiste, von welcher auch Dufart nichts wissen will. Schreiben Sie uns doch gefälligst, auf welchem Wege sie hierher gesandt worden; sie liegt sicher irgendwo in einem Zollhause, in Rouen, au Havre, oder am Ende gar noch in Kronstadt. M. ell Canel habe ich inliegenden Brief sogleich gegeben; sie wird Ihnen, so wie ich jezt, durch die Post schreiben. Recht leid thut es mir, daß ich diesen Sommer auf dem Lande, zwei Stunden von Paris, wohne, und nur zur Bibliothek hereinkomme; sonst würde ich das mir durch unvandelbare Anhänglichkeit an Sie angenehm u. lieb gewordene Mädchen häufiger besuchen, als ich jezt kann. Delort’s dummes Buch lassen Sie ruhen; ich habe ihm die Stelle Ihres Briefes vorgelesen, die ihn betrifft, und er hat sich zufrieden gegeben; das ist Alles, was ich wünschte; beinahe thut es mir jezt leid, daß ich, durch ihn bestürmt, Sie mit seinen hirnlosen Ansinnen behelliget habe. Für R. Rochette thun Sie was Sie können, tuo tamen commodo.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

СПб., 1885. Варшава, 19013. СПб., 19125; Международный конгресс старокатоликов//ПрибЦВед. 1890. 40. С. 1327-1334; «В добрый путь!»: Заграничный справ. календарь. Берлин; СПб., 1892; Второй междунар. Старокатолический конгресс в Люцерне//Новое время: Газ. СПб., 1892. 5979-5986; Dogmatische Erörterungen zur Einführung in das Verständniss der orthodox-katholischen Auffassung in ihrem Verhältnis zur römischen und protestantischen. B., 1893; Die russische Kirche. B., 1893. [Bd. 1:] Widerlegung der Abhandlung von Dr. P. Irgen in den Preussischen Jb. (Februar 1893); [Bd. 2:] Zweite Widerlegung der Polemik des Herrn P. Irgen; Die russische Kirche und Dr. Knie//RIT. 1894. T. 2. N 7. P. 483-504 (рус. пер.: Рус. Церковь по изображению римско-католического писателя: (Разбор сочинения Dr. Knie, Die Russisch Schismatische Kirche, ihre Lehre und ihr Kultus. Graz, 1894)//ХЧ. 1894. Ч. 2. 9/10. С. 262-285); Antwort auf die Schrift des hochwürdigen Herrn Domcapitulars Röhm: «Sendschreiben eines katholischen an einen orthodoxen Theologen» und auf die Abhandlung des hochwürdigen Herrn Consistorialrathes Fl. Gruber im 5. Heft des «Pastor bonus» von 1895: «Zur Ruckkehr vom Schisma». B., 1896; Старокатоличество и Православие//ПрибЦВед. 1898. 42. С. 1562-1568; 43. С. 1601-1609; То же//ВиЦ. 1902. Т. 1. Кн. 5. С. 693-708; Германия//ПБЭ. Т. 4. Стб. 265-296; Германия в церк.-религ. отношении с подробным описанием правосл.-рус. церквей. СПб., 1903; Из прошлого рус. правосл. церквей Берлина. СПб., 1905; Берлинский Братский ежег.: Правосл. церкви и рус. учреждения за границей. СПб., 1906. Берлин, 1911; Внутр. миссия//Журналы и Протоколы заседаний Высочайше учрежденного Предсоборного присутствия. СПб., 1906. Т. 2. С. 38-45; О постановке богословского образования в Германии и отчасти в Англии и Америке//Там же. С. 209-216; К XV-лemuю Св.-Князь-Владимирского братства в Берлине. Берлин, 1906; О следах призывания Св. Духа (Επκλησις) в молитве римской литургии: Jube haec perferri...: Доклад, предложенный на 2-м Велеградском конгрессе 19 июля (1 авг.) 1909 г.//ХЧ.

http://pravenc.ru/text/2561766.html

MercSim S.G.Mercati, Di Giovanni Simeonachis protopapa di Candia, in: Mise. G.Mercati III. Vatikan 1946, 312–341. [s.XV] MercVat Codices Vaticani Graeci, Tom.I, Cod.1–329, rec. I.Mercati et P.Franchi de’ Cavalieri. Roma 1923. MerSynth K.D.Mertzios, συνθκη νετν–Καλλργη. Κρητικ Χρονικ 3 (1949) 262–292. [а.1299] Mesopot Mesopotamites Thessalonicensis, Verse. PG 140, 291. [s.XIII] MetAnna H.Hunger, Anonyme Metaphrase zu Anna Komnene, Alexias XI–XIII. Wien 1981 (Wortregister 251–254). [s.XIV?] MethAbneg Methodius, De iis qui abnegarunt. PG 100,1300–1324. [s.IX] MethAg E.Mioni, L’encomio di S. Agata di Metodio patriarca di Costantinopoli. AnBoll 68 (1950) 58–93 (Index S.93). [s.IX] MethDion Methodius, Martyrium Dionysii Areopagitae. PG 4, 669–684. [s.IX] MethEuth J.Gouillard, La Vie d’Euthymede Sardes († 831), une oeuvre du patriarche Méthode. ТМ 10 (1987) 1–101 (Index 90–101). [s.IX] MethIcon J.Darrouzès, Le patriarche Méthode contre les Iconoclastes et les Stoudites. REB 45 (1987) 15–57. [s.IX] MethMon Methodius Monachus. PG 140, 781–805. [s.XIII] MethPatrSternb L.Sternbach, Methodii patriarchae et Ignatii patriarchae carmina inedita. Eos 4 (1897) 150–163. [s.IX] MethPitra Methodius, ed. J.Pitra, Juris ecclesiastici Graecorum historia et monumenta II. Roma 1868, 355–365. [s.IX] MethSlovo Arsenij, Ie vo svjatych otca našego Methodija ... slovo o sv. ikonach. ienija v obšestve ljubitelej duchovnago prosvšenija 13 (Moskau 1803) Nov.–Dez, Abt. III 1–23. [s.IX] MethTheoph B.Latyšev, Methodii patriarchae Constantinopolitani Vita S. Theophanis confessoria. Petrograd 1918. [s.IX] МетгАгсн B.Georgiades, Μητροφνους μητροπολτου Σμρνης προσφωνητικς ες τος γους ρχαγγλους. EkklAl 7 (1887) 386–393. [s.IX] MetrCan Metrofane, I canoni trinitari, a cura di G.Valentini. Firenze 1957. [s.IX] MetrJo Μητροφνους ρμηνεα τς ωννου τρτης πιστολς, ed. B.Georgiades. EkklAl 3 (1882–1883) 541–544. [s.IX] MetrJud B.Georgiades, Μητροφνους μητροπολτου Σμρνης ρμηνεα τς το ουδ ποστλου πιστολς. EkklAl 3 (1882–1883) 557–561, 573–577. [s.IX]

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/l...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010