51. Lex Dei sive Mosaicarum et Romanarum legum Collatio/Закон Божий или Сопоставление законов Моисеевых и римских./Пер. и комм. М.Д. Соломатина.//Ius antiquum. Древнее право. 1997. 1 (2). С. 164–191. 52. Liber pontificalis.//MGH: Gesta pontificum romanorum. Berolini, 1898. 53. Liturgica Mozarabica secundum Regulam s. Isidori. Psalterium. PL. T. 86. 54. Ors A. d’ El Codigo de Eurico./Ed., palingenesia, indices.//Estudios visigóticos. T. 2. Roma-Madrid, 1960. 55. Rodríguez Alonso C. Las Historias de los Godos, vandalos у svevos de Isidore de Sevilla: estudio, edicion critica у traduccion. Leon, 1975. 56. Rhetorica ad Herennium.//M. Tulli Ciceronis Scripta Quae Manserunt Omnia./Ed. F. Marx. Fasc. 1. Leipzig, 1923. 57. Vita vel Passio Sancti Desiderii a Sisebuto rege composita.//Miscellanea Wisigothica./Ed. I. Gil. Sevilla, 1972. P. 51–68. II. Литература 1. Аверинцев С.С. Судьбы европейской культурной традиции в эпоху перехода от Античности к Средневековью//Из истории культуры средних веков и Возрождения. М., 1976. С. 17–64. 2. Аверинцев С.С. Истоки и развитие раннехристианской литературы//История всемирной литературы в 8 тт. Т. 1. М., 1983. С. 501–515. 3. Аверинцев С.С. Античная риторика и судьбы античного рационализма//Он же. Образ Античности. СПб., 2004. С. 7–39. 4. Аверинцев С.С. Христианство в истории европейской культуры//Он же. Другой Рим. Избранные статьи. Спб., 2005. С. 286–297. 5. Альбрехт М. фон. История римской литературы: от Андроника до Боэция и ее влияние на позднейшие эпохи./Пер. с нем. А.И. Любжина. М., 20022005. Тт. 1–3. 1858 с. 6. Андерсон Б. Воображаемые сообщества. Размышления об истоках и распространении национализма/Пер. с англ. В. Николаева. М., 2001. 277 с. 7. Ауров О.В. Римско-правовые понятия pactum и placitum в правовой практике Астуро-Леонского королевства (VIII-XI вв.)//Ius antiquum. Древнее право. 2003. 1 (11). С. 94–102. 8. Ауров О.В. О римских истоках идеала короля-законодателя в Вестготской Испании середины VII в.//Кентавр. Centaurus. Studia classica et mediaevalia. 2008. 4. C. 86–115.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Лит.: Duchesne L. Le «Liber diurnus» et les élections pontificales au VIIe siècle//Biblioth. de l " École des chartes. P., 1891. T. 52. P. 5-30; Hartmann L. M. Die Entstehungszeit des Liber Diurnus//MIÖG. 1892. Bd. 13. S. 239-254; Peitz W. M. Neue Aufschlüsse über den Liber Diurnus, das Vorlagenbuch der mittelalterlichen Papstkanzlei//Stimmen der Zeit. Freiburg i. Br., 1918. Bd. 94. S. 486-496; idem. Liber Diurnus: Methodisches zur Diurnusforschung. R., 1940; Tangl M. Gregor-Register und Liber Diurnus//NA. 1919. Bd. 41. S. 741-752; Leclercq H. Liber Diurnus Romanorum Pontificum//DACL. T. 9. Pt. 1. Col. 243-344; Santifaller L. Die Verwendung des Liber Diurnus in den Privilegien der Päpste von den Anfangen bis zum Ende des 11. Jh.//MIÖG. 1935. Bd. 49. S. 225-366; idem. Liber Diurnus: Studien und Forschungen/Hrsg. H. Zimmermann. Stuttg., 1976; Hove A., van. Prolegomena. Mechliniae; R., 1945. P. 190-192. (Comment. Lovaniense in Codicem Iuris Canonici; Vol. 1. T. 1); Huijben J. Een verloren gewaand handschrift van den «Liber diurnus Romanorum Pontificum»//Miscellanea historica in honorem A. de Meyer. Louvain, 1946. P. 255-265; Foerster H. Die Liber-Diurnus-Fragmente in der Kanonessammlung des Kardinals Deusdedit//Lebendiges Mittelalter: FS f. W. Stammler. Freiburg, 1958. S. 44-55; idem. Liber Diurnus Romanorum Pontificum//NCE. Vol. 8. P. 534-535; Bock F. Bemerkungen zu den ältesten Papstregistern und zum «Liber Diurnus Romanorum Pontificum»//Archivalische Zschr. Köln, 1961. Bd. 57. S. 11-51; Sansterre J.-M. La date des formules 60-63 du «Liber Diurnus»//Byz. 1978. T. 48. P. 226-243; Palma M. L " origine del codice vaticano del Liber Diurnus//Scrittura e Civiltà. Firenze, 1980. N 4. P. 295-310; Anton H. H. Der «Liber Diurnus» in angeblichen und verfälschten Papstprivilegien des früheren Mittelalters//Fälschungen im Mittelalter. Hannover, 1988. Bd. 3. S. 115-142; Noble Th. F. X. Literacy and the Papal Government in Late Antiquity and the Early Middle Ages//The Uses of Literacy in Early Mediaeval Europe/Ed. R. McKitterick. Camb., 1990. P. 82-108.

http://pravenc.ru/text/2463641.html

1446 Смирнов С. И. Евгений Евстигнеевич Голубинский//Памяти почивших наставников. Сергиев Посад, 1914. С. 289. 1448 Галахов А. Обзор мистической литературы в царствование императора Александра I//Журнал Министерства народного просвещения. 1875, 11. С. 168–170. 1450 Nichols, Robert Lewi. Methropolitan Filaret of Moscow and the Awakening of Orthodoxy. A Dissertation… for the degree of Docor of Philosophy. University of Washington, 1972. Authorized facsimile in Bayerische Staatsbibliothek, München. 1455 Пояснения, которые давал по этому поводу святитель Филарет, мало кого могли удовлетворить. См.: Синодального члена, высокопреосвященнейшего Филарета, митрополита Московского, изъяснение о проклятии, положенном от Собора 1667 года//Прибавления к изданию творений святых отцов в русском переводе. Ч. 14. М., 1855. С. 24–30. Филарет пояснял, что прокляты не обряды, а непокоряющиеся соборным определениям… 1459 Уильямс Дж. Неопатристический синтез Георгия Флоровского //Георгий Флоровский: священнослужитель, богослов, философ. М., 1995. С. 313. «Он употреблял слово gnosi уничижительно в отношении всех систем мысли, не содержащих метафизического основания для свободной веры и понимания непреодолимой антиномичности жизни и мысли вне творца» (Там же. С. 309). 1460 Zimmermann A. „Mundus es aeternus”. – Zur Auslegung dieser Tese bei Bonaventura und Tomas von Aquin//Die Auseinandersetzungen an der Pariser Universität im XIII. Jahrhundert (Miscellania Mediaevalia. Bd. 10). Berlin-NewYork, 1976. S. 317–330. 1462 Benz E. Marius Victorinus und die Entwicklung der abendländischen Willensmethaphysik. Stuttgart, 1932. 1463 Флоровский Г. Понятие Творения у святителя Афанасия//Флоровский Г. Догмат и история. М., 1998. С. 80–107. 1464 Соображения Э. фон Иванки, высказанные по поводу различения сущности и энергии (Ivánka E., von. Palamismus und Vätertradition//L’Église et les Églises. Études et travaux oferts à Dom Lambert Beaudouin. Vol. II. Chevetogne, 1955. P. 55–46), вполне могут быть отнесены и к различению сущности и воли. Ссылка Флоровского на то, что это «традиционное суждение по данному поводу западного богословия, особенно католического» (Флоровский Г. Догмат и история. Указ. изд. С. 106, прим. 26) есть, по сути дела, argumentum ad hominem… С гораздо большим основанием можно сказать, что когда отцы Церкви от сотериологии уходят в метафизику, их на самом деле тянет в гностицизм – и инвектива М. М. Тареева , при всей своей категоричности, не беспочвенна…Несколько избирательно это подтверждает и В. В. Бибихин («Материалы к исихастским спорам»//Синэргия. Проблемы аскетики и мистики Православия. М., 1995. С. 177–206; Софиология о. Сергия Булгакова //С. Н. Булгаков: Религиозно-философский путь. М., 2003. С. 85).

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/rus...

1. P. 315-344; Thomson W. R. The Image of the Mendicants in the Chronicles of Matthew Paris//AFH. 1977. Vol. 70. P. 3-34; Hilpert H.-E. Kaiser- und Papstbriefe in den «Chronica majora» des Matthaeus Paris. Stuttg., 1981; McCulloch F. Saints Alban and Amphibalus in the Works of Matthew Paris: Dublin Trinity College MS 177//Speculum. Camb. (Mass.), 1981. Vol. 56. P. 761-785; B é rard R. Grapes of the Cask: A Triptych of Medieval English Monastic Historiography//StMon. 1982. Vol. 24. P. 75-103; Thomson R. M. Manuscripts from St. Albans Abbey, 1066-1235. Woodbridge, 1982. 2 vol.; Lewis S. The Art of Matthew Paris in the «Chronica maiora». Berkeley, 1987; Townsend D., Rigg A. G. Medieval Latin Poetic Anthologies (V): Matthew Paris " Anthology of Henry of Avranches (Cambridge, University Library MS. Dd. 11.78)//Mediaeval Studies. Toronto, 1987. Vol. 49. P. 352-390; Morgan N. Matthew Paris, St. Albans, London and the Leaves of the Life of Thomas Becket//Burlington Magazine. L., 1988. Vol. 130. P. 85-96; Binski P. Reflections on Le estoire de Seint Aedward le rei: Hagiography and Kingship in Thirteenth-Cent. England//JMedH. 1990. Vol. 16. P. 333-350, 387; idem. Abbot Berkyng " s Tapestries and Matthew Paris " s Life of St. Edward the Confessor//Archaeologia or Miscellaneous Tracts Relating to Antiquity. Oxf., 1991. Vol. 109. P. 85-100; idem. The Faces of Christ in Matthew Paris " s Chronica majora//Tributes in Honor of J. H. Marrow: Stud. in Painting and Ms Illumination of the Late Middle Ages and Northern Renaissance. L., 2006. P. 85-92; Hahn C. Proper Behavior for Knights and Kings: The Hagiography of Matthew Paris, Monk of St. Albans//The Haskins Society J. Woodbridge, 1990. Vol. 2. P. 237-248; eadem. The Limits of Text and Image? Matthew Paris " Final Project, the «Vitae duorum Offarum», as a Historical Romance//Excavating the Medieval Image: Manuscripts, Artists, Audiences: Essays in Honor of S. Hindman. Aldershot, 2004. P. 37-58; Williams D. T. Matthew Paris and the Thirteenth-Cent.

http://pravenc.ru/text/2562564.html

52 Галахов А. Обзор мистической литературы в царствование императора Александра I/Журнал Министерства Народного Просвещения, 1875, 11, с. 168–170. 54 Nichols, Robert Lewis. Methropolitan Filaret of Moscow and the Awakening of Orthodoxy. A Dissertation… for the degree of Doctor of Philosophy. University of Washington, 1972. Authorized facsimile in Bayerische Staatsbibliothek, Munchen. 59 Пояснения, которые давал по этому поводу святитель Филарет, мало кого могли удовлетворить. См.: Синодального члена, высокопреосвященнейшего Филарета, митрополита Московского, изъяснение о проклятии, положенном от Собора 1667 года/Прибавления к изданию творений святых отцов в русском переводе. Ч.14, М., 1855, с. 24–30. Филарет пояснял, что прокляты не обряды, а непокаряющиеся соборным определениям… 63 Уильямс Дж. Неопатристический синтез Георгия Флоровского /Георгий Флоровский: священнослужитель, богослов, философ. М.: Прогресс-Культура, 1995, с. 313. «Он употреблял слово gnosis уничижительно в отношении всех систем мысли, не содержащих метафизического основания для свободной веры и понимания непреодолимой антиномичности жизни и мысли вне творца» (там же, с. 309). 64 Zimmermann A. “Mundus est aeternus”. Zur Auslegung dieser These bei Bonaventura und Thomas von Aquin/Die Auseinandersetzungen an der Pariser Universitat im XIII. Jahrhundert (Miscellania Mediaevalia. Bd. 10). Berlin-NewYork, 1976, SS. 317–330. 66 Benz E. Marius Victorinus und die Entwicklung der abendlandischen Willensmethaphysik. Stuttgart, 1932. 67 Флоровский Г. Понятие Творения у святителя Афанасия/Флоровский Г. Догмат и история. М., 1998, с. 80–107. 68 Соображения Э. фон Иванки, высказанные по поводу различения сущности и энергии (Ivanka E., von. Palamismus und Vatertradition/L’Eglise et les Eglises. Etudes et travaux offerts a Dom Lambert Beaudouin. Vol. II. Chevetogne, 1955, pp. 55–46), вполне могут быть отнесены и к различению сущности и воли. Ссылка Флоровского на то, что это «традиционное суждение по данному поводу западного богословия, особенно католического» (Флоровский Г. Догмат и история. М., 1998, с. 106 прим. 26) есть по сути дела argumentum ad hominem… С гораздо большим основанием можно сказать, что когда отцы Церкви от сотериологии уходят в метафизику, их на самом деле тянет в гностицизм – и инвектива М.М.Тареева , при всей своей категоричности, не беспочвенна…Несколько избирательно это подтверждает и В.В.Бибихин («Материалы к исихастским спорам»/Синэргия. Проблемы аскетики и мистики Православия. М., 1995, с. 177–206; Софиология о. Сергия Булгакова /С.Н.Булгаков: Религиозно-философский путь. М.: Русский Путь, 2003, с. 85).

http://azbyka.ru/otechnik/Georgij_Florov...

[New Haven], 1988; Selge K.-V. Elenco delle opere di Gioacchino da Fiore//Florensia. 1989/1990. Vol. 3/4. P. 25-35; idem. Eine Einführung Joachims von Fiore in die Johannesapokalypse//DA. 1990. Bd. 46. S. 85-131; idem. L " origine delle opere di Gioacchino da Fiore//L " attesa della fine dei tempi nel Medioevo: Atti della settimana di studio 5-9 settembre 1988/Ed. O. Capitani, J. Miethke. Bologna, 1990. P. 87-132; idem. Ein Traktat Joachims von Fiore über die Drangsale der Endzeit: «De ultimis tribulationibus»//Florensia. 1993. Vol. 7. P. 7-35; idem. Trinität, Millenium, Apokalypse im Denken Joachims von Fiore//Gioacchino da Fiore tra Bernardo di Clairvaux e Innocenzo III. 2001. P. 47-69; idem. Die Stellung Joachims von Fiore in seiner Zeit: Trinitätsverständnis und Gegenwartsbestimmung//Ende und Vollendung: Eschatologische Perspektiven im Mittelalter/Hrsg. Ed. J. A. Aertsen, M. Pickavé. B., 2002. S. 481-503. (Miscellanea Mediaevalia; 29); idem. La edición crítica de las «Opera omnia» de Joaquín de Fiore//Anuario de Historia de la Iglesia. Pamplona, 2002. Vol. 11. P. 89-94; Thomas H. M. Joachim de Fiore: Die Nachfolger der franziskanischen Gefährtenbewegung und die europäische Kulturentfaltung//Wissenschaft und Weisheit. Werl, 1990. Bd. 53. N 1. S. 32-49; Il profetismo gioachimita tra Quattrocento e Cinquecento: Atti del III Congresso Intern. di studi gioachimiti/Ed. G. L. Potestà. Genova, 1991; Mehlmann A. De unitate Trinitatis: Forschungen und Dokumente zur Trinitätstheologie Joachims von Fiore im Zusammenhang mit seinem Verschollenen Traktat gegen Petrus Lombardus: Diss./Albert-Ludwigs Univ. [Freiburg i. Br.], 1991; Robb F. Did Innocent III Personally Condemn Joachim of Fiore?//Florensia. 1993. Vol. 7. P. 77-91; eadem. The Fourth Lateran Council " s Definition of Trinitarian Ortodoxy//JEcclH. 1997. Vol. 48. N 1. P. 22-43; Wessley S. E. Joachim of Fiore and Monastic Reform. N. Y. e. a., 1991; idem. A New Writing of Joachim of Fiore: Preliminary Observations//Prophecy and Eschatology/Ed.

http://pravenc.ru/text/578138.html

Учение Г. П. и его последователей сыграло важную роль в истории зап. средневек. философии и богословия, поскольку оно способствовало распространению той формы платонизма, к-рую можно назвать реализмом сущностей и к-рая впосл. получила новую поддержку со стороны философии Ибн Сины ( Жильсон. С. 203). Лит.: Berthaud A. Gilbert de la Porrée, évêque de Poitiers, et sa philosophie. Poitiers, 1892; Штекль А. История средневек. философии. М., 1912. СПб., 1996р. С. 145-148; Forest A. Le Réalisme de Gilbert de la Porrée dans le commentaire du De hebdomadibus//Revue néo-scholastique de philosophie. Louvain, 1934. Vol. 36. P. 101-110; Hayen A. Le Concile de Reims et l " erreur théologique de Gilbert de la Porrée//AHDLMA. 1935/1936. T. 10/11. P. 29-102; Gilson É. Note sur les noms de la matiere chez Gilbert de la Porrée//Revue du Moyen Âge latin. Lyons, 1946. T. 2. P. 173-176; Pelster F. Gilbert de la Porrée, Gilbertus Porretanus oder Gilbertus Porreta//Scholastik. Freiburg, 1944-1949. Bd. 19-24; H ä ring N. M. The Case of Gilbert//Mediaeval Studies. Toronto, 1951. Vol. 13. P. 1-40; idem. A Latin Dialogue on the Doctrine of Gilbert//Ibid. 1953. Vol. 15. P. 243-289; idem. The Commentaries of Gilbert, Bishop of Poitiers (1142-1154), on the Two Boethian Opuscula Sacra on the Holy Trinity//Nine Mediaeval Thinkers/Ed. J. R. O " Donnel. Toronto, 1955; idem. Sprachlogische und philosophische Voraussetzungen zum Verständnis der Christologie Gilberts//Scholastik. 1957. Vol. 32. S. 373-398; idem. The Porretans and the Greek Fathers//Mediaeval Studies. 1962. Vol. 24. P. 181-209; Williams M. E. The Teaching of Gilbert Porreta on the Trinity//AnGreg. 1951. Vol. 56; Schmidt M. A. Gottheit und Trinitat nach dem Kommentar des Gilbert Porreta zu Boethius: De Trinitate. Basel, 1956; Vanni Rovighi S. La filosofia di Gilberti Porretani//Miscellanea del Centro di Studi medievali. Ser. 1. Mil., 1956. P. 1-64; Gammersbach S. Gilbert von Poitiers und seine Prozesse im Urteil der Zeitgenossen. Köln, 1959; Van Elswijk H. C. Gilbert Porreta: Sa vie, son oeuvre, sa pensée. Leuven, 1966. (SSL. EtDoc; 33); Maioli B. Gilberto Porretano: Dalla grammatica speculativa alla metafisica del concreto. R., 1979; Gilbert de Poitiers et ses contemporains: Aux origines de la Logica modernorum/Éd. J. Jolivet, A. de Libera. Napoli, 1987; Коплстон Ф. Ч. История средневек. философии/Пер. с англ.: И. Борисова. М., 1997. С. 108-109; Неретина С. С. Гильберт Порретанский: искусство наименования//ВФ. 1998. 4. С. 94-105; она же. [Предисл.]//Антология средневек. мысли. СПб., 2002п. Т. 1. С. 372-379; Шишков А. М. Средневековая интеллектуальная культура. М., 2003. С. 69-74; Жильсон Э. Философия в средние века: От истоков патристики до конца XIV в./Пер. с франц.: А. Д. Бакулов. М., 2004. С. 198-203.

http://pravenc.ru/text/164989.html

A.Pertusi. La fortuna di Boezio a Bisanzio. – Annuaire d " Institut de philologie et histoire orientales, 1951, 11, p. 301 – 322. G.Vann. The wisdom of Boethius. London, 1952. J.Isaac. Le Peri hermeneias en occident de Boèce à S.Thomas, histoire littéraire d " un traité d " Aristote. Paris, 1953. L.Alfonsi. Boezio poeta. – Antiquitas, 1954/1956, 9/11, p. 4 – 13. E.Rapisadra. Poetica e poesia di Boezio. – Orpheus, 1956, 3, p. 23 – 40. L.Minio-Paluello. Les traductions et les commentariers aristotélicieens de Boèce. – Studia patristica. Berlin, 1957, 2, p. 358 – 365. J.Shiel. Boethius " commentaries on Aristotle. – Mediaeval and renaissance studies, 1958, 4, p. 217 – 244. F.von Lepel. Die antike Musiktheorie im Lichte des Boethius. Berlin – Charlottenburg, 1958. H.Potiron. Boèce, théoricien de la musique grecque. Paris, 196l. W.C.Kneale, M.Kneale. The development of logic. Oxford, 1962, p. 189 – 198. L.M.de Rijk. On the chronology of Boethius " works on logic. – Vivarium, 1964, 2, p. 1 – 49, 125 – 162. U.Pizzani. Studi sulle fonti de De institutione musica di Boezio. – Sacris erudiri, 1965, 16, p. 6 – 164, G.Schrimpf. Die Axiomenschrift des Boethius (De hebdomadibus) als philosophisches Lehrbuch des Mittelalters. Leiden, 1966. M.Folkerts. Boethius " Geometrie II: ein mathematisches Lehrbuch des Mittelalters. Wiesbaden, 1970. F.Troncarelli. Per una ricerca sui commenti altomedievali al De consolatione di Boezio. – In: Miscellanea in memoria di G.Cencetti. Torino, 1973. E.Stump. Boethius " works on the Topics. – Vivarium, 1974, 12, p. 77 – 93. C.Bower. Boethius and Nicomachus: An essay concerning the sources of the De institutione musica. – Vivariurn, 1978, 16, p. 1 – 45. ЭПОХА СИНКРЕТИЗМА ХАЛДАИЗМ Тексты, переводы и комментарии Oracula chaldaica, ed. G.Kroll. Breslau, 1894 (Nachdr.: Hildesheum, 1962). Oracles chaldaïques. Avec un choix de commentaires anciennes. Texte établi et traduit par Édouard des Places. Paris, 1971. Литература G.Kroll. De oraculis chaldaicis. Breslau, 1894.

http://predanie.ru/book/219667-iae-viii-...

Mainz, 1995. S. 11-48; idem. Robert Grosseteste zur Wahrheitsfrage//Die Geschichte des philosophischen Begriffs der Wahrheit. 2006. S. 167-180; idem. Wahrheit bei Albertus Magnus und Thomas von Aquin//Ibid. S. 103-148; Conti A. Esistenza e verità: Forme e strutture del reale in Paolo Veneto e nel pensiero filosofico del tardo medioevo. R., 1996; idem. Significato e verità in Walter Burley//Documenti e studi sulla tradizione filosofica medievale. 2000. Vol. 11. P. 317-350; Бандуровский К. В. Основные положения теории «истины» у Фомы Аквинского//Благо и истина: Классические и неклассические регулятивы/Ред.: А. П. Огурцов. М., 1998. С. 159-170; Enders M. Wahrheit und Notwendigkeit: Die Theorie der Wahrheit bei Anselm von Canterbury im Gesamtzusammenhang seines Denkens und unter besonderer Berücksichtigung seiner antiken Quellen (Aristoteles, Cicero, Augustinus, Boethius). Leiden; Boston, 1998. (Studien und Texte zur Geistesgeschichte des Mittelalters; 64); idem. «Wahrheit» von Augustinus bis zum frühen Mittelalter: Stationen einer Begriffsgeschichte//Die Geschichte des philosophischen Begriffs der Wahrheit. 2006. S. 65-102; Kann Chr. Wahrheit als adaequatio: Bedeutung, Deutung, Klassifikation//RThPhM. 1999. T. 66. N 2. P. 209-224; idem. Skepsis, Wahrheit, Illumination: Bemerkungen zur Erkenntnislehre Heinrichs von Gent//Nach der Verurteilung von 1277: Philosophie und Theologie an der Universität von Paris im letzten Viertel des 13. Jahrhunderts. B.; N. Y., 2001. S. 38-58. (Miscellanea Mediaevalia; 28); Pickstock C. Imitating God: The Truth of Things According to Thomas Aquinas//New Blackfriars. 2000. Vol. 81. N 955. P. 308-326; Decorte J. Henri de Gand et la définition classique de la vérité//RThPhM. 2001. T. 68. N 1. P. 34-74; Milbank J., Pickstock C. Truth in Aquinas. L., 2001; L ö hrer G. Ontologisch oder Epistemisch?: Anselm von Canterbury über die Begriffe Wahrheit und Richtigkeit//RThPhM. 2002. T. 69. N 2. P. 296-317; Mayer R. J. De veritate: quid est?: Vom Wesen der Wahrheit: Ein Gespräch mit Thomas von Aquin.

http://pravenc.ru/text/675021.html

1227 . Kapriev G. Stellung und Sinn der Philosophie nach der Lehre des Gregorios Palamas//Miscellanea Mediaevalia. 1998. 26. 939–946. 1228 . Koutras D. μεταφυσικ το φωτς στ ργο το Γρηρορου Παλαμ// Φιλοσοφα κα ρθοδοξα Ed. Boudouris Κ. θναι 1994. 121–131. 1229 . Ludovikos Ν. νεοπλατωνικ ρζα τς γωνας κα θεολογα το πραγματικο. Περ ντος, πρξεως κα θεωρας. Πλωτνος – κιντης – Παλαμ ς// Σναξη. 1997. 62. 39–54. 1230 . Meyendorff J. Philosophy, theology, palamism and «secular Christianity»//SVTQ 1972. 16. 203–208. [Предисл. к публ.: Sherwood P. 1 .555)]. 1231 . Papademetriou G. C. The human body according to Saint Gregory Palamas//GOTR 1989. 34:1. 1–9. 1232 . Petra B. Storia e profezia. Alle origini dell’etica ortodossa. Il pensiero etico di Gregorio Palamas//Rivista di ascetica e mistica. 1989. 14. 264–277; 1990. 15. 49–68. 1233 . Protopapadakis D. Ἡ#7977; θικ διδασκαλα Γρηγορου το Παλαμ. θναι 1961. 1234 . Psevtonkas Β. S. Γνωσιολογικ κα μεθοδολογικ ντιφερμενα στν Παλαμικ κα ντιπαλαμικ θεολογικ Γνωσιολογα// Κληρονομι. 1997. 28. 55–83. 1235 . Schaeder Η. Die Christianisierung der Aristotelischen Logik in der Byzantinischen Theologie repräsentiert durch Johannes von Damaskus († ca. 750) und Gregor Palamas († ca. 1359)// Θεολογα. 1962. 33. 1–21. же: Kerygma und Dogma. 1962. 8. 293–309. 1236 . Schultze B. Zur Gotteserkenntnis in der griechischen Patristik//Gregorianum. 1982. 63. 525–558. 1237 . Sinkewicz R. E. The doctrine of the knowledge of God in the initial discussions between Barlaam the Calabrian and Gregory Palamas. Thesis (doctoral). University of Oxford 1979. XX, 369. [Перечень соч. Варлаама: 347–357. Библ.: 358–369]. 1238 . Tambrun-Kasker В. Allusions antipalamites dans le Commentaire de Pléthon sur les Oracles chaldaïques//REAug 1992. 38. 168–179. 1239 . Tatakis Β. Ν. Γρηγριος Παλαμ ς. Μεθοδολογικ// Αθωνικ πολιτεα π τ χιλιετηρδι το γου ρους. Θεσσαλονκη 1963. 3–11, 347–357. же://Id. Μελετματα χριστιανικς φιλοσοφας. θναι 1967. 81–92]. пер.: Tatakis В. Ν. On the methodology of Gregory Palamas//American Benedictine Rev. 1985. 36:2. 215–227.

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010