Так между душой и Богом возникает «бестелесный, духовный и непорочный союз» (Ibid. 1//GNO. T. 6. P. 15. 14-15). Этот союз ап. Павел называет «великой тайной» (Еф 5. 32), а Книга Песни Песней - брачным ложем (ср.: 1. 15), образно указывая на теснейшее общение и соединение невесты-души с Богом-Женихом: «Поскольку душа представляется невестой, а Любимый ею от всего сердца, от всей души и всею силою именуется Женихом, то вследствие этого душа, придя, как полагала, на самую вершину уповаемого и подумав, что уже вступила в теснейшее соединение с Возлюбленным, она называет ложем совершенное приобщение к Благу… Именем же ночи указывается на созерцание невидимого, по подобию Моисея, оказавшегося во мраке, где был Бог…» ( Greg. Nyss. In Cant. Cantic. 6//GNO. T. 6. P. 180. 15-181. 16). Т. о. тема «духовного брака» у Г. непосредственно примыкает к теме «Божественного мрака». Учение Г. о «Божественном мраке» (θεος ϒνφος) состоит в том, что когда очищенный и просветленный ум, стремясь постигнуть Бога, полностью отрешается от чувственных представлений и рассудочных понятий, прекращает всякую телесную и мыслительную деятельность, он вступает во «внутреннее святилище» (τ δυτον, τ δυτα, τ νδτερον), где непосредственно соприкасается с Богом: «Познание благочестивой жизни сначала подобно свету для тех, в ком оно укореняется... Но ум, продвигаясь все дальше, увеличивая и совершенствуя свое внимание, достигает проницательного постижения сущего. И чем ближе он к созерцанию, тем лучше видит, что Божественная природа незрима. Оставив все видимое,- не только то, что воспринимает чувство, но и то, что представляется понятным рассудку,- он все время устремляется вглубь, пока… не достигнет незримого и непостижимого… ибо Искомое превосходит всякое познание и окружено со всех сторон непостижимостью, как бы неким мраком» ( Idem. De vita Moys. 1. 162. 7-163. 8). «Божественный мрак», т. о., есть «непознаваемость и несозерцаемость» Божественной сущности (Ibid. 2. 164. 1-4). Причина непостижимости Божественной природы - в ее беспредельности: «Бог безграничен по Своей природе и не заключается никакими пределами»; «невозможно представить себе какого-либо охватывания беспредельной природы, а необъятное по природе не может быть постигнуто» ( Idem.

http://pravenc.ru/text/166529.html

Гантон, С. Н. Булгаков, А. Ф. Лосев , В. Н. Лосский , Х. Яннарас , И. Зизиулас  и др., были обнаружены существенные различия между восточно-христианской и западно-христианской тринитарной традицией 3003 , происходящие, как мы убедительно продемонстрировали, из самих истоков этой традиции – латинской патристики II-VIII вв. Список сокращений I. Античные, патристические и средневековые авторы De agone chr. De agone christiano Confess. Confessiones Contra Academ. Contra Academicos Contra Faust. Contra Faustum Manichaeum Contra Maximin. Contra Maximinum Contra Secundin. Contra Secundinum Manicheum Contra serm. Arrian. Contra sermonem Arianorum De civ. Dei De civitate Dei De divers. quaest. De diversis quaestionibus octoginta tribus De doct. christ. De doctrina christiana De duab. anim. De duabus animabus De fid. et symb. De fide et symbolo De Gen. ad litt. De Genesi ad litteram De Gen. contra Manich. De Genesi contra Manicheos De haeres. De haeresibus De lib. arb. De libero arbitrio De morib. De moribus ecclesiae catholicae et de moribus Manichaeorum De nat. bon. De natura boni De ord. De ordine De praed. sanct. De praedestinatione sanctorum De quant. anim. De quantitate animae De Trinit. De Trinitate De ver. rel. De vera religione De vit. beat. De vita beata Enarr. in Ps. Enarrationes in Psalmos Enchir. Enchiridion de fide, spe et caritate Ep. Epistolae In Ioann. Tractatus in Joannis Euangelium Soliloq. Soliloquia Абеляр (Abaelard.) Theol. sum. Boni Theologia summi Boni Алкиной (Alcin.) Epit. Epitome Амвросий Медиоланский (Ambros. Mediol.) De fide De fide De incarn. De incarnationis dominicae sacramento De Isaac De Isaac vel anima De Iacob. De Iacob et vita beata De sacr. De sacramentis De Sp. St. De Spiritu Sancto Ep. Epistolae Exp. Luc. Expositio Euangelii secundum Lucam Hexaem. Hexaemeron Анастасий Синаит (Anastas. Sinaita.) Serm. in constit. hom. Sermones in constitutionem hominis Апулей (Apul.) De deo Socr. De deo Socratis De Plat. De Platone et ejus dogmate Арий (Arius) Ep. ad Euseb. Epstola ad Eusebium Nicomediensis Аристей (Aristeas.) Ep. ad Philocrat. Epistola ad Philocratem Аристотель (Aristot.) Anal. post. Analitica posteriora Categ. Categoriae De anim. De anima De cael. De caelo De juvent. et senect. De juventute et senectute Eth. Nicom. Ethica Nicomachea Metaph. Metaphysica Phys. Physica Top. Topica

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

De Spirit. Sanct. III 16. 112), все же он связывает освящение Св. Даров не с эпиклезой, а с установительными словами. Напр., он пишет о Св. Дарах: «Прежде освящения, хлеб есть; когда же [к нему] приложатся слова Христовы, Тело есть Христово. А именно, послушай Говорящего: «Примите и ядите от сего все; ибо сие есть Тело Мое». И чаша прежде слов Христа наполнена вином и водой, но когда будут совершены слова Христа, тогда становится Кровью Христа, которая искупила народ» ( Idem. De sacr. IV 5. 23; ср.: Idem. De Myst. IX 54). В целом же освящение Даров происходит через «священническое благословение» ( Idem. De Myst. IX 50), или «таинство священной молитвы» ( Idem. De fide. IV 10. 124). Приношение евхаристической Жертвы совершается Христом через священников: «Видим Главу священников (Principem sacerdotum, т. е. Христа.- Авт.), грядущего к нам; видим и слышим приносящего за нас Свою Кровь; последуем, насколько можем, священники, чтобы приносить Жертву за народ (pro populo Sacrificium) - хотя по справедливости мы и недостойны, нам вверена честь приносить Жертву,- так что, хотя теперь и не видно, что Христос приносится, Он Сам приносится на земле, когда приносится Тело Христово; конечно же, Он Сам является в нас, чтобы приносить Жертву,- [Тот], Чье речение освящает Жертву, которая приносится» ( Idem. Expl. Ps. 38. 7. 25; ср.: Idem. De offic. I 48). Е. является личной встречей верующего со Христом не в символе (figura), но в истине света, лицом к лицу ( Idem. De apol. David. 1. 12. 58). Свт. Амвросий подчеркивает, что «где Тело Господне, там Христос» ( Idem. In Ps. 118 exp. 8. 48). При причащении епископ говорит: «Тело Христово», а причащающийся в ответ - «Аминь» ( Idem. De sacr. IV 5. 25; Idem. De Myst. IX 54). В описании причащения новокрещеных на Пасху ( Idem. In Ps. 118 exp. Prol. 2) святитель упоминает, что им не дозволялось приносить хлеб и вино для Е. до «октавы» Пасхи, т. е. до следующего воскресного дня - вероятно, по той причине, что они еще не понимали, что происходит за литургией. О том, какой именно хлеб использовался для Е.- квасной или пресный - святитель не сообщает, но упоминает о смешении вина с водой ( Idem. De sacr. IV 1. 2). Вероятно, именно свт. Амвросий, по примеру вост. Церквей, ввел в Медиолане (ныне Милан) обычай ежедневного совершения мессы (см.: Idem. De virginib. I 11. 65; Idem. Ep. 20. 15; Idem. De patriarch. 9. 38; Idem. Exam. VI 25. 90), к-рый затем распространился по всей Италии (в Галлию эта практика пришла только в эпоху Каролингов). В его проповедях часто звучит обращенный к верным призыв причащаться чаще. Однако священники пригородных храмов Медиолана не служили ежедневно ( Idem. De offic. I 50. 249). Свт. Амвросий упоминает также практику самопричащения по вечерам в период поста ( Idem. In Ps. 118. exp. 8. 47-48) и обычай брать Св. Дары с собой в дорогу ( Idem. De exces. fratr. 1. 43).

http://pravenc.ru/text/348067.html

P. 152-154; Quasten J . Basil the Great// Idem . Patrology. Vol. 3. P. 204-236; (Керн), архим . Антропология св. Григория Паламы. П., 1950. М., 1996р. С. 144-147; Daniélou J . Les Anges et leur mission d " aprés les Péres de l " Eglise. P., 1952; idem . Eunome l " arien et l " exégèse néoplatonicienne du Cratyle//REG. 1956. Vol. 69. P. 414-416; idem . Bulletin des origines chrétiennes//RechSR. 1963. Vol. 51; idem . Philon et Grégoire de Nysse//Philon d " Alexandrie: Lyon 11-15 Septembre 1966: Colloques nationaux du Centre National de la Recherche Scientifique. P., 1967. P. 333-345; Gribomont J . Obéissance et Évangile selon St. Basile le Grande//La Vie Spirituelle. Suppl. 1952. Vol. 5. P. 192-315; idem . Histoire du texte des Ascétiques de St. Basile. Louvain, 1953. (Biblioth. du Muséon; 32); idem . Les Règles Morales de St. Basile et le Nouveau Testament//StPatr. 1957. Vol. 2. P. 416-426. (TU; 64); idem . Le renoncement au monde dans l " idéal ascétique de St. Basile//Irénikon. 1958. Vol. 31. P. 282-307, 460-465; idem . Eustathe le Philosophe et les voyages du jeune Basile de Césarée//RHE. 1959. Vol. 54. P. 115-124; idem . [Введения и коммент. к изд. творений св. Василия Великого]//PG. 29-32. Turnhout, 1959; idem . Le Paulinisme de St. Basile//Studiorum Paulinorum Congr. Intern. Catholicus, 1961. R., 1963. P. 481-490; idem . L " origénisme de St. Basile//L " Homme devant Dieu: (Mélanges à H. de Lubac). P., 1963. P. 281-294; idem . Ésotérisme et tradition dans la Traité du Saint-Ésprit de s. Basile//Oecumenica. Neuchâtel, 1967. P. 22-52; idem . Le panégyrique de la Virginité, œuvre de jeunesse de Grégoire de Nysse//RAM. 1967. Vol. 43. P. 249-266; idem . Basil//NCE. 1967. T. 2. P. 143-146; idem . Intransigeance et Irénisme en saint Basile: Introd. au De Spiritu Sancto //Estudios Trinitarios. 1975. T. 9. P. 227-243; idem . Un aristocrate révolutionnaire, évêque et moine: St. Basile//Augustinianum. 1977. Vol. 17. P. 179-191; idem . Obéissance de charité et liberté envers l " Église de Rome (chez S.

http://sedmitza.ru/text/929111.html

De congr. erud. grat. De congressu eruditionis gratia De ebriet. De ebrietate De fug. et invent. De fuga et inventione De gigant. De gigantibus De migr. Abr. De migratione Abraham De mut. nom. De mutatione nominum De opif. mund. De opificio mundi De sacr. Abel. et Cain. De sacrificiis Abelis et Caini De spec. leg. De specialibus legibus De somn. De somniis De plant. De plantatione De posterit. Cain. De posteritate Caini De praem. et poen. De praemiis et poenis De prov. De providentia De vita cont. De vita contemplativa De vita Mos. De vita Mosis Leg. alleg. Leges allegoriarum Leg. ad Gaium Legatio ad Gaium Quaest. in Gen. Quaestiones in Genesim Quis rer. div. her. Quis rerum divinarum heres sit Quod Deus sit immut. Quod Deus sit immutabilis Quod det. pot. ins. sol. Quod deterius potiori insidiari soleat Филосторгий (Philostorg.) Eccl. Hist. Historia Ecclesiastica Фома Аквинский (Thomas Aquinas) Sum. Theol. Summa Theologiae Фотий Констанинопольский (Phot.) Bibl. Bibliotheca Mystag. De Spiritu Sancto Mystagogia Фульгенций Руспийский (Fulgent.) Ad Monim. Ad Monimum Ad Trasam. Ad Trasamundum regem Contra Arian. Contra Arianos Contra Fabian. Contra Fabianum Contra serm. Fastid. Contra sermonem Fastidiosi ariani De fide De fide ad Petrum seu de regula fidei De incarn. De incarnatione Filii Dei et vilium animalium auctore De Trinit. De Trinitate ad Felicem nomarium Ep. Epistolae Халдейские оракулы Orac. Chald. Oracula Chaldaica Цицерон (Cicero) De nat. deor. De natura deorum Ямвлих (Iambl.) Com. Timaeum Commentaria in Timaeum De myst. De mysteriis II. Справочные издания и патрологические серии CCSL Corpus Christianorum. Series Latina. Brepols, 1954-. CCSG Corpus Christianorum. Series Graeca. Brepols, 1977-. CPL Clavis Patrum Latinorum/Ed. E. Dekkers. Brepols, 1961. CPG Clavis Patrum Graecorum/Ed. M. Geerard. Brepols, 1974–1998. Vol. 1–5. CSEL Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum. Vindobonae, 1866-. DTC Dictionnaire de théologie catholique. T. I-XV. Paris, 1903–1950.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Согласно описи, проведенной в 1790-1792 гг. по указанию кард. Лоренсаны, в ризнице кафедрального собора в Толедо хранились святыни, связанные с почитанием И.: реликварии с частицами его мощей и часть покрова св. Левкадии ( Rivera Recio J. F. La Catedral de Toledo: Museo de historia//Boletín de la Real Academia de Bellas Artes y Ciencias Históricas de Toledo. Toledo, 1948/1949. N 62/63. P. 126, 131, 145-146). В XVIII в. Майянс-и-Сискар упоминал, что в одном из алтарей собора хранился камень, на к-ром, по преданию, стояла Богоматерь во время явления И. ( May á ns y Siscar. 1983. P. 63). Ист.: Cixila. Vita Ildephonsi//CSMA. T. 1. P. 59-66; Chronica Muzarabica//Ibid. P. 27; Elipandus. Epistula episcoporum Hispaniae. 1//Ibid. T. 1. P. 82, 84; Samson. Apologeticus contra perfidos. II 1. 2//Ibid. T. 2. P. 558; Herimannus Tornacensis. Vita S. Ildefonsi Toletani//ActaSS. Bened. T. 2. P. 498-500; De sainte Leocadie au tans que sainz Hyldefons estoit arcevesques de Tholete cui Nostre Dame donna l " aube de prelaz: Miracle versifié par Gautier de Coinci/Éd. E. Vilamo-Pentti. Helsinki, 1950; Fita y Colomé F. Translación é invención del cuerpo de San Ildefonso: Reseña histórica por Gil de Zamora//Boletín de la Real Academia de la Historia. Madrid, 1885. T. 6. P. 60-71; idem. Cincuenta leyendas por Gil de Zamora combinadas con las cantigas de Alfonso el Sabio//Ibid. T. 7. P. 54-144; Vida de S. Ildefonso escrita por el Cerratense// Flórez E. España Sagrada. Madrid, 1750. T. 5. P. 521-525; Rodericus Cerratensis. Vita S. Hildefonsi//PL. 96. Col. 47-50; Vida de San Ildefonso por Beneficiado de Úbeda//Poetas Castellanos anteriores al siglo XV/Ed. T. A. Sánchez e. a. Madrid, 1864. P. 323-330; idem. Vida de San Ildefonso/Ed. M. Alvar Ezquerra. Bogota, 1975; Madoz y Moleres J. San Ildefonso de Toledo a travès de la pluma del Arcipreste de Talavera: Estudio y ed. crít. de la Vida de San Ildefonso. Madrid, 1943; [ Martinez de Toledo A.] Arcipreste de Talavera. Vidas de San Ildefonso y San Isidoro/Ed. J. Madoz y Moleres. Madrid, 1962; Walsh J. K., ed. La Vida de San Alifonso por metros (ca. 1302). Berkeley, 1992; Collección de cánoñes y de todos los concilios de la Iglesia de España y de America/Ed. J. Tajada y Ramiro. Madrid, 1851. Parte 2. T. 3. P. 433-446; Portocarrero F. Libro de la Descensión de Nuestra Señora a la Santa Yglesia de Toledo y vida de San Ilefonso. Madrid, 1616; Mayáns y Siscar G. Vida de San Ilefonso// Idem. Obras completas/Ed. A. Mestre Sanchís. Oliva, 1983. Vol. 1: Historia. P. 53-67.

http://pravenc.ru/text/Ильдефонсом.html

1906. Bd. 30. S. 575-581; 1907. Bd. 31. S. 141-171, 349-360; idem. Chrysostomos-Fragmente im Maximos-Florilegium und in den Sacra Parallela//BZ. 1907. Bd. 16. S. 168-201; Des hl. Johannes Chrysostomus Büchlein über Hoffart und Kindererziehung: samt einer Blumenlese über Jugenderziehung, aus seinen Schriften. Freiburg i. Br., 1907; Пападопуло-Керамевс А. И. Varia Graeca Sacra: Сб. греч. неизд. богословских текстов IV-XV вв. СПб., 1909. С. 154-183; Schulte F., ed. S. Iohanni Chrysostomi De inani gloria et de educandis liberis: Diss. Münster, 1914; Jean Chrysostome. Lettres à Olympias//SC. 1947, 19682. N 13; idem. Sur l " incompréhensibilité de Dieu//Ibid. 1951, 19702. N 28; idem. Huit catéchèses baptismales//Ibid. 1957, 19702, 2005r. N 50; idem. Sur la Providence de Dieu//Ibid. 1961, 2000r. N 79; idem. Lettres d " exil à Olympias et à tous les fidèles//Ibid. 1964. N 103; idem. À Théodore//Ibid. 1966. N 117.; idem. La Virginité//Ibid. 1966. N 125; idem. À une jeune veuve. Sur le mariage unique//Ibid. 1968. N 138; idem. Sur la vaine gloire et l " éducation des enfants//Ibid. 1972. N 188; idem. Sur le sacerdoce//Ibid. 1980. N 272; idem. Homélies sur Ozias//Ibid. 1981. N 277; idem. Panégyriques de S. Paul//Ibid. 1982. N 300; idem. Commentaire sur Isaïe//Ibid. 1983. N 304; idem. Commentaire sur Job//Ibid. 1988. N 346, 348; idem. Discours sur Babylas//Ibid. 1990. N 362; idem. Trois catéchèses baptismales//Ibid. 1990. N 366; idem. Sur l " Égalité du Père et du Fils//Ibid. 1994. N 396; idem. Sermons sur la Genèse//Ibid. 1998. N 433; Wenger A. L " homélie de st. Jean Chrysostome «à son retour d " Asie»//REB. 1961. Vol. 19. P. 110-123; Jean Chrysostome. Les cohabitations suspectes/Ed. J. Dumortier. P., 1955; Malingrey A.-M. Fragments du commentaire de Jean Chrysostome sur les psaumes 103 à 106//Texte und Textkritik: Eine Aufsatzsammlung/Hrsg. J. Dummer et al. B., 1987. P. 351-378. (TU; 133); Hagedorn U. und D., Hrsg. Johannes Chrysostomus: Kommentar zu Hiob. B.; N. Y., 1990. (PTS; 35); Johannes Chrysostomus.

http://pravenc.ru/text/541598.html

Hilario de Poitiers. Comillas, 1965; Simonetti M. Ilario e Novaziano//RCCM. 1965. Vol. 7. P. 1034-1047; idem. L " esegesi ilariana di Col 1,15a//VetChr. 1965. Vol. 2. P. 165-182; idem. Note sulla struttura e la cronologia del «De Trinitate» di Ilario di Poitiers//Studi Urbinati. Urbino, 1965. Vol. 39. P. 274-300; idem. Hilary of Poitiers and the Arian Crisis in the West// Quasten. Patrology. 1986. Vol. 4. P. 33-61; Blasich G. La risurrezione dei corpi nell " opera esegetica di s. Ilario di Poitiers//Divus Thomas. Ser. 3. Piacenza, 1966. Vol. 69. P. 72-90; Borchard C. F. A. Hilary of Poitiers " Role in the Arian Struggle: Diss. Gravenhage, 1966; Doignon J. Hypothèse sur le contenu du «Contra Dioscorum» d " Hilaire de Poitiers//StPatr. 1966. Vol. 7. P. 170-177. (TU; 92); idem. Hilaire de Poitiers avant l " exil. P., 1971; idem. Ordre du monde, connaissance de Dieu et ignorance de soi chez Hilaire de Poitiers//RSPhTh. 1976. T. 60. P. 565-578; idem. Introduction// Hilaire de Poitiers. Sur Matthieu. P., 1978. Vol. 1. P. 19-86. (SC; 254); idem. Hilaire de Poitiers devant le verset 17, 28a des Actes des Apôtres: Les limites d " un panthéisme chrétien//Orpheus. N. S. Catania, 1980. T. 1. P. 334-347; idem. Les «Capitula» de l " In Matthaeum d " Hilaire de Poitiers: Éd. crit. et comment.//Texte und Textkritik: Eine Aufsatzsammlung/Hrsg. J. Dummer, J. Irmscher. B., 1987. P. 87-96. (TU; 133); idem. Sur la «descente» du Christ en ce monde chez Hilaire de Poitiers//RHR. 1990. Vol. 207. P. 65-75; idem. Hilarius von Poitiers//RAC. 1991. Vol. 15. Col. 139-167; idem. Traits stoïciens de l " action de Dieu chez Hilaire de Poitiers: la «praeparatio» sur fond de «constitutio»//Mélanges M. Spanneut. Lille, 1993. P. 149-154; idem. Introduction// Sancti Hilarii Pictaviensis episcopi Tractatus super Psalmos. Turnhout, 1997. T. 1. P. VII-CX. (CCSL; 61); idem . Hilaire de Poitiers: «Disciple et témoin de vérité» (356-367). P., 2005; Попов И. В. Св. Иларий, еп. Пиктавийский//БТ. 1968. Сб. 4. С.

http://pravenc.ru/text/Иларий ...

1967. Τ. 38. Σ. 206-225, 386-407; Khalif é -Hachem E. La prière pure et la prière spirituelle selon Isaac de Ninive//Mémorial Mgr Gabriel Khouri-Sarkis, 1898-1968. Louvain, 1969. P. 157-173; idem. Isaac de Ninive//DSAMDH. 1971. Vol. 7. Col. 2041-2054; idem. Les versions arabes d " Isaac de Ninévie//Proc. of the 28th Intern. Congr. of Orientalists. Wiesbaden, 1976. P. 36-37; idem. L " âme et les passions des hommes d " après un texte d " Isaac de Ninive//PdO. 1984/1985. T. 12. P. 201-218; Brock S. P. St Isaac of Nineveh and Syriac Spirituality//Sobornost. Ser. 7. L., 1975. N 2. P. 79-89; idem. Secundus the Silent Philosopher: Some Notes on the Syriac Tradition//Rheinisches Museum für Philologie. Fr./M., 1978. Bd. 121. S. 94-100; idem. Divine Call and Human Response, the Syriac Tradition II: St Isaac of Nineveh//The Way. L., 1981. Vol. 21. P. 68-74; idem. The Prayer of the Heart in Syriac Tradition//Sobornost. 1982. Vol. 4. N 2. P. 131-142; idem. Syriac Perspectives on Late Antiquity. L., 1984; idem. Isaac of Nineveh: Some Newly Discovered Works//Sobornost. 1986. Vol. 8. N 1. P. 28-33; idem. The Syriac Tradition//The Study of Spirituality/Ed. C. P. M. Jones et al. L., 1986. P. 199-215; idem. The Syriac Fathers on Prayer and the Spiritual Life. Kalamazoo, 1987; idem. Maggnanuta: A Technical Term in East Syrian Spirituality//Mélanges Antoine Guillaumont. Gen., 1988. P. 121-129; idem. The Spirituality of the Heart in Syrian Tradition//The Harp. Kerala, 1988. Vol. 1. N 2/3. P. 93-115; idem. Humanity and the Natural World in the Syrian Tradition//Sobornost. 1990. Vol. 12. N 2. P. 131-142; idem. Lost - and Found: Part II of the Works of St Isaac of Nineveh//StPatr. 1990. Vol. 19. N 4. P. 230-233; idem. Studies in Syriac Christianity. Hampshire; Brookfield, 1992; idem. [Брок С.]. Христология Церкви Востока//ВДИ. 1995. N 2. С. 39-53; idem. Introduction// Isaac Syrus. ‘The Second Part " , Chapters IV-XLI/Ed. S. Brock. Louvain, 1995. P. XI-XLV (CSCO; 554. Syr.; 224); idem. Some Uses of the Term Theoria in the Writings of Isaac of Nineveh//PdO.

http://pravenc.ru/text/674153.html

Ист.: BHL, N 3468-3481; CPL, N 1038, 2108; ActaSS. Mai. T. 6. P. 119-152; Venantius Fortunatus. Vita Germani/Ed. J. Mabillon//ActaSS. Bened. 19353. Vol. 1. P. 234 sq; Idem//PL. 72. Col. 55-78; 88. Col. 453-478; idem. Miscellanea: Carmina 2, 13; 8, 2//PL. 88. Col. 102-104, 263-264; idem. Vita Albini. 19//PL. 88. Col. 486; idem. Opera/Ed. Br. Krusch//MGH. AA. Bd. 4/2. S. 11-27; Idem//MGH. Scr. Mer. Bd. 7. S. 337-428; Miracula s. Germani/Ed. G. Weitz//MGH. SS. Bd. 15/1. S. 4-16; Aimoinus Sangermanensis. Miracula S. Germani//PL. 126. Col. 1027-1050; Aimoinus Floriacensis. Historia Francorum//PL. 139. Col. 679-704; Rhythmi de Vita et Miraculis S. Germani/Ed. P. de Winterfeld//MGH. Poet. Bd. 4. S. 124-136; Holder-Egger O. Zur Translatio S. Germani//NA. 1893. S. 274-281; Hugo Flaviacensis. Chronicon//PL. 154. Col. 123, 134, 311; Abbo. De bello Parisiaco//PL. 132. Col. 725, 739; Vita Samsonis. 1, 8//ActaSS. Iul. T. 6. P. 575; Vita Domnuli auctore monacho cenomanense. 3-4, 17-18//ActaSS. Mai. T. 3. P. 607-609; Vita Brioci. 2-3/Ed. F. Plaine//AnBoll. 1883. Vol. 2. P. 165-166; Mansi. T. 9. P. 743-745; Gislemarus. Vita Droctovei. 4-5, 10-11//ActaSS. Mart. T. 2. P. 37-38; Martyrologium Hieronymiamum/Ed. J. De Rossi, L. Duchesne//ActaSS. Nov. T. 2/1. P. 67. Лит.: Duchesne. Fastes. T. 2. P. 470-471; Wilmart A. Germain de Paris//DACL. Vol. 6. Col. 1049-1102; Ribadeau Dumas F. Histoire de Saint-Germain-des-Prés, abbaye royale. P., 1958; Jonsson R. Un double office rythmé en l " honneur de S. Germain de Paris//RBen. 1969. Vol. 79. P. 343-367; Cabi é R. Les lettres attribuées à S. Germain de Paris et les origines de la liturgie gallicane//BLE. 1972. Vol. 73. P. 183-192; D é rens J. Les origines de Saint-Germain-des-Prés//J. des savants. 1973. P. 28-60; Amiet R. Le culte liturgique de S. Germain de Paris. P., 2003. Д. В. Зайцев Рубрики: Ключевые слова: МАРТИН (316/7 или 336/7 - 397), еп. г. Туроны (ныне Тур, Франция), считается основоположником зап. монашества, св. (пам. зап. 11 нояб.) АВГУСТИН (354 - 430), еп. Гиппонский [Иппонийский], блж., в зап. традиции свт. (пам. 15 июня, греч. 28 июня, зап. 28 авг.), виднейший латинский богослов, философ, один из великих зап. учителей Церкви

http://pravenc.ru/text/164735.html

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010