wygody Dusz Ludskich – erygowae – iakoz oznaczywszy grunt na Cerkow na gure pod Gaykem przy sadzie Dworskim poczowszy od samey nlicy az do Gayku, od Gaiku az do Mogilek, – z drewa wybudowaé kazaé zabieramsie, take y dla kapana pae dla pomieszkania. to iest, budynkow stodol i na tyme gruncie przy Cerkwie od Gayku wydzieam ogrod nazuaczywszy z gory od Cerkwie a nado niey – idey, od nliey poezyimicysie a konézanysie u samych Mogilek, tak iaksie ma zdawna wezer w sobie. Dla sustentacyi zas Kaplona przy tey Cerkwie teraz у napotym hducego wieczuerai casy nadaie we trzy rce pola, – pierwsze znaydaiqcejsie w Buhrynach midzy Paskiemi anami na dui piçé gospodarakich orania, drugie znaydniçcesie pod czaszczem na dni piçé oranie – nzecie znaydniocesie na Zalasia take midzy Panskiemi anami na dni etery orania Pingem dobrym: Sianoe w Lopuchach wydzicklam z Panskey sianoçci na kosarzow dobrych dwanascie. Iako as chcé y zadm po mnie y snesessorach moich aeby ta Erekcyia moia wieeznemi czasy Cerkwie Michalkowieckey nienaruszenie sluyla, tak pilnie prezstrzegam, aby Kaplan przy tey Cerkwie ternz y napotym bdocy do adnych z tych gruntow powinnoséi podatkow y eiarow tak dwoiskich, iako y gromadzkich nienaleal, od Ardy y lutrat (доходов) karszemnych, od dziesiciny pszelcelney y ocszkowego byl wolny, у owszem wszelkemi wolnoselami stanowi Duchownemu przyzwoitemi zaszazezycalsie pilnie przestrzegam; – у luboby gdzie nastronie tranki (напитка) bral tedy aby ani ode Dzwaru oto, ani ob Ardorza farhowany ninbyi; deklarni – ze wsi Michalkowiec (poniewn dla szezuposei Lanow panskich szeuplo wydzieliam pola dla sustentacyi Kapana) od parochian Michalkowieckich dziesicine naznáezam y daé co rok przykaznie, z czetwertyny iedney, – snopow pietnnasie tak oziminy iako y iarzyny; ze wsi Czerniechowa od parochian Czeniechowskich – z pulwoloki iedney pai kopé braé pozwalam tak ozirniny iako y iarzyny w wieene ezazy, – a W. O. Prezbiter Michlkowiecky iuz swoim sumptem powinen Diaka do tey Cerkwie conserwowae; take Kaplanowi Michalkowieckiemu subote puszezam na swoie w mlynie Michlkowiekim bez adney przcókody od Dworu y Aredarza bez miarki у ezerhy: co sie tyeze kollacyi tey Cerkwie pramwo t mnie y saccessorom Dobr tych rezerwai y oznaczam.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Teodor...

261. Ep. lib.II, CXLIII, col.265B. 262. Ep. lib.II, CCXXIX, col.317D320A. 263. Ep. lib.II, CCII, col.305D. 264. " De octo spiritibus malitiae " , cap.XVIII, col.1164A. 265. " Peristeria " , sectio XII, cap.XI, col.961C. 266. Ep. lib.II, LVIII, Aetio monacho, col.225B. 267. Ep. lib.II, LI, col.221C. 268. Ep. lib.III, CCIII, Zoasimo Cigario, col.305D308A. 269. Ep. lib.I, CCCXXVI, Theodoto comiti, col.200D201A. 270. " Capita paraenetica " , c.98, col.1257B. 271. " De volunt. paupertate " , cap.X, col.981D984A. 272. Ep. lib.I, CLXXX, col.152C. 273. " Tract. ad Eulogium " , cap.X, col.1105D. 274. Ep. lib.III, CXXI, Eurycli presbytero, col.440B. 275. " Peristeria " , sectio II, cap.I, col.817B. 276. Ep. lib.III, CCLXVIII, col.517BC. 277. " De oratione " , col.1200A. 278. Ep. lib.III, CCCXIX, col.537C. 279. Ep. lib.III, CCLII, Gerontio monacho, col.508A509A. 280. " De volunt. paupertate " , cap.XXVII, col.1004A. 281. " De oratione " , cap.III, col.1168CD. 282. " De volunt. paupertate " , cap.XXVIII, col.1004B. 283. " De oratione " , cap.XXVIII, col.1173A. 284. См.: Иннокентий, архиепископ. Пострижение в монашество. Вильна, 1899. 285. Взгляд на монашеский постриг как на таинство был весьма распространен в аскетической литературе как до преп. Нила, так и после него. Так, например, блаж. Иероним называет монашеский постриг " вторым крещением " . Сходные мысли мы находим у преп. Феодора Студита, преп. Симеона Нового Богослова, Евстафия Фессалоникийского, блаж. Симеона Фессалоникийского, Иоанна Антиохийского и др. 286. Epism. lib.I, CCXLII, col.172 B. 287. Epist. lib.II, XCI, XCII, Amphilochio monacho, Migne, gr.s., t.LXXIX, col.241BC. 288. Epist. lib.II, XCVI, Philumeno enclisto, col.244B. 289. " De monastica exercitatione " , cap.XX, col.745C. 290. Epist. lib.I, CCXLI, col.172C. 291. " De monastica exercitatione " , cap.XLI, col.769D772A. Мысль о необходимости строгого послушания в монашеской жизни мы находим также у преп. Антония Великого, свт. Василия Великого, преп. Ефрема Сирина, преп. Иоанна Кассиана, преп. Иоанна Лествичника, аввы Дорофея и у других аскетов.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=882...

261. Ep. lib.II, CXLIII, col.265B. 262. Ep. lib.II, CCXXIX, col.317D–320A. 263. Ep. lib.II, CCII, col.305D. 264. " De octo spiritibus malitiae " , cap.XVIII, col.1164A. 265. " Peristeria " , sectio XII, cap.XI, col.961C. 266. Ep. lib.II, LVIII, Aetio monacho, col.225B. 267. Ep. lib.II, LI, col.221C. 268. Ep. lib.III, CCIII, Zoasimo Cigario, col.305D–308A. 269. Ep. lib.I, CCCXXVI, Theodoto comiti, col.200D–201A. 270. " Capita paraenetica " , c.98, col.1257B. 271. " De volunt. paupertate " , cap.X, col.981D–984A. 272. Ep. lib.I, CLXXX, col.152C. 273. " Tract. ad Eulogium " , cap.X, col.1105D. 274. Ep. lib.III, CXXI, Eurycli presbytero, col.440B. 275. " Peristeria " , sectio II, cap.I, col.817B. 276. Ep. lib.III, CCLXVIII, col.517BC. 277. " De oratione " , col.1200A. 278. Ep. lib.III, CCCXIX, col.537C. 279. Ep. lib.III, CCLII, Gerontio monacho, col.508A–509A. 280. " De volunt. paupertate " , cap.XXVII, col.1004A. 281. " De oratione " , cap.III, col.1168CD. 282. " De volunt. paupertate " , cap.XXVIII, col.1004B. 283. " De oratione " , cap.XXVIII, col.1173A. 284. См.: Иннокентий, архиепископ. Пострижение в монашество. Вильна, 1899. 285. Взгляд на монашеский постриг как на таинство был весьма распространен в аскетической литературе как до преп. Нила, так и после него. Так, например, блаж. Иероним называет монашеский постриг " вторым крещением " . Сходные мысли мы находим у преп. Феодора Студита, преп. Симеона Нового Богослова, Евстафия Фессалоникийского, блаж. Симеона Фессалоникийского, Иоанна Антиохийского и др. 286. Epism. lib.I, CCXLII, col.172 B. 287. Epist. lib.II, XCI, XCII, Amphilochio monacho, Migne, gr.s., t.LXXIX, col.241BC. 288. Epist. lib.II, XCVI, Philumeno enclisto, col.244B. 289. " De monastica exercitatione " , cap.XX, col.745C. 290. Epist. lib.I, CCXLI, col.172C. 291. " De monastica exercitatione " , cap.XLI, col.769D–772A. Мысль о необходимости строгого послушания в монашеской жизни мы находим также у преп. Антония Великого, свт. Василия Великого, преп. Ефрема Сирина, преп. Иоанна Кассиана, преп. Иоанна Лествичника, аввы Дорофея и у других аскетов.

http://lib.pravmir.ru/library/readbook/3...

(CPG 8536) , «Имена отцов Константинопольского собора 381 г.» (Nomina episcoporum (CPG 8601) , а также вполне официальный документ — «Завещание» (Testamentum (CPG 3033; BHG 730)  свт. Григория Богослова. К документальным источникам тесно примыкают и толкования средневековых византийских канонистов, таких как Алексий Аристин, Иоанн Зонара, Феодор Вальсамон, Матфей Властарь, Константин Арменопул и др. . Группа автобиографических источников наиболее представительная, т. к. литературное наследие свт. Григория имеет богатейшую рукописную традицию, хорошо сохранившуюся до наших дней. Наиболее информативными из них являются автобиографические стихотворения раздела Poemata historica. Sectio I. De seipso (CPG 3036 (1) , такие как: «К константинопольским иереям и к самому Константинополю» (Carm. II. 1. 10) , «Стихотворение, в котором святой Григорий пересказывает свою жизнь» («Περ τν αυτο βον», «De vita sua» (Carm. II. 1. 11) , «О себе самом и о епископах» (Carm. II. 1. 12) , «К епископам» (Carm. II. 1. 13) , «На возвращение свое из Константинова града» (Carm. II. 1. 15) . Помимо указанных произведений, определенные биографические сведения содержатся в некоторых Словах (в рамках нашего исследования особо интересны следующие Слова: 9 , 10 , 11 , 12 , 13 , 19 , 36 , 42 , 43  и 44 ) и эпиграммах святителя (CPG 3038). Тесно примыкают к указанной группе и источники личного происхождения, представленные эпистолярным наследием как самого святителя Григория Богослова (CPGS 3032), так и его ближайшего окружения, прежде всего свт. Василия Великого (CPG 2900) . К группе просопографических источников принадлежат заметки блаж. Иеронима Стридонского в его знаменитом труде De viris illustribus (CPL 616)  и свидетельство Суды (BHG 730k) . Нарративные источники объединяют труды близких ко времени жизни святителя историков Церкви Сократа (CPG 6028) , Созомена (CPG 6030) , Феодорита (CPG 6222) , Филосторгия (CPG 6032)  и Руфина (CPL 198k) . Блок агиографических источников состоит из многочисленных вариантов биографии свт.

http://bogoslov.ru/article/6170568

(Ibid. Sigibertus Gemblacensis. De scrr. eccles. c.94, p. 104.) Ho несколько ранее у него можно читать, что какойто Ioannes Scotus, in exponendis divinis et humanis scripturis satis idoneus, fecit tractatus in Matthaeum, scripsit librum de officiis humanis et alia, quae ab aliis habentur. (Ibid. c.65, p. 100.) Тритений отождествил этого Иоанна (monachus ordinis S. Benedict!, Bedae discipulus, collega Albini – Alcuini, ок. 800 г.) с Иоанном Гонория и приписал ему, кроме In Evang. Matth, lib. Ill и De officiis hum. lib. I, еще De divis. nat. lib. I. (Fabncius. Bibi, eccles. Trithemius. De scrr. eccl. c.262, p. 71. Cf. Floss, §22, XXV.) Другой Иоанн, называемый Эригена (ок. 850), по нему, перевел Ierarchiam et libros Dionysii lib. IV, написал «super eisdem lib. IV et quaedam alia». (Ibid. с. 271, p. 73; несколько иначе в сочинении De viris illustr. ordinis S. Bcnedicti, II, c.27, III, c. 212. Floss, ibid.) Еще далее пошел Bale. Первому Иоанну (Ioannes Mailrosius, 792 в Тичино или в Павии), кроме указанных у Тритемия сочинений, он приписывает: De officiis divinis lib. I. De germanis juxta Irenicum lib. I. Commcntanos scripturarum lib. I. Homilias eruditas lib. I. (loan. Baleus. Ulustrium majoris Britanniae scriptorum summarium. 1548. f.57. Ap. Floss, §22, XXVI.) С Иоанном же Эригеною (t 884) он смешивает Иоанна Патриция Испанского (cf. Gale, ар. Floss, с. 99) и, кроме перевода Дионисия (858) и комментариев на него (In Ierarchiam lib. IV. In theologiam mysticam lib. I), приписывает ему перевод на халдейский, арабский и латинский языки Aristotelis moralia de sccretis secretorum seu recto regimine principum lib. IX и целый ряд других произведений: De immaculatis mysteriis I. De fide contra barbaros I. De corpore et sanguine Domini I. Pro instituendis nobilium filiis I. Paraphrasticos tomosl. Epistolas ad diversos I. Dogmata philosophorum I. Et adhuc alia. (Baleus, f. 64. Ap. Floss, XXVIXXVII). 250 De Eucharistia I. 2) Versiones Dionysii Areop. IV. 3) De praedest. 4) Versiones Mndmi de Ambig.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Bril...

e tego nauczai Oycowie Koscioa aciskiego: Hilariusz, Ambroy, Augustyn, Leon i inni, znaiomo iest Rossyanóm. Dla czegó wic Koseio Rossyiski miaby brydzi si iednosci z tymi, kfóry tego nauczai i wyznai, co przyiy i pochwaliy powszechne zbory i Oycowie, od obydwoch Koscioów szanowani? Któ moe wzbroni wyznawa ustami, co sercem wieremy? zwaszcza i i aciski Koseio Grekóm, z sob poczonym i iednego z nim wzgldem tego artykuu rozumienia bdcym, czyta symbou podug swoiego zwyczaiu bez sowa i Syna nie przeszkadza. Potrzecie: Rozczenie si Greckiego i aciskiego Koscioów nie od tego artykuu ma swóy pocztek – w listach Michaa Cerulariusza, Leona Akridana i Leona IX., ani iednego o pochodzeniu Ducha S. nie znayduie si sowa – nawet Piotr, patryarcha Antyocheski, w liscie do Dominika Gradeskiego, nie t wspomnionego rozczenia si kadzie przyczyn, lecz wyraa, i Cerulariusz nagania iedynie u acinników nauk o przasnikach – i w reczy samey Cerulariusz, takowego rozczenia naczelnik, zaruca iedynie acinnikóm nauk o przasnym Chlebie, niespiewanie w wielkim poscie Alleluia i inne tym podobne rzeczy. – Na takto maym fundamencie Cerulariusz, bez wszelkiego processu, bez suchania stron, bez wadzy zboru, sam z niewiel podrdnemi sobie biskupami, osmieli si odczy od iednosci koseielney Rymskiego biskupa i cay Zachód, iednego z nim zwyczaiu trzymaicy si! Pisze o tem ze skromnosci sam Rymski biskup Leon IX, wystawuic przykad owey prawdziwey u Salomona matki, która syna swoiego rosci nie dozwolia, i dodaic: e rozmaito zwyczaiów, podug rozmaitosci micysc i czasu, nic do zbawienia wiernych nie przeszkadza, ieeli iedna wiara w miosci dobre uczynki ile moe petnica, przed iedynym ich zaleca Bogiem. I takowy by pocztek rozdziau Greków iako i Rossyan od aciskiego Koscioa. Z owych smutnych czasów, wielka i ciga bole o braci naszey serca nasze drczy. Nie wspominaic o tych staraniach, które Koscio Rymski w rozmaitych czasach podeymowa ku zniszczeniu takowego lubo nie od niego pochodzcego rozdziau, to iedynie wyzna naley, i nic bardziey nie damy iako ziednoczenia, i niczem bardziey si nie brydziemy iak rozdziaem.

http://azbyka.ru/otechnik/Iosif_Semashko...

Na czem e wic zaley nasza w tem yciu szczsliwo? – Zaiste, czowiek iako istota zmyslna, bez zaspokoienia nieuchronnych potrzeb ciaa obey si nie moe; inaczey cierpia by, a cierpic nieszczsliwym bydz by musia. – Lecz iako przymioty ciaa nieskczenie s nisze od przymiotów duszy; tak te powinnismy naybardziey stara si o ukrztacenie wadz naszjch umysowych, o ukrztacenie rozumu. Przez rozum wznosiemy si nad zwierta, a przez iego ukrztacenie nad podobnych sobie ludzi. Zayrzyimy tylko do dzieiów swiata, a zobaezemy t nieskczon rónic, ktora oddziela grubych barbaryców od oswieconych ludów, dawnych i teraznieyszych czasów. Porównaymy skutki ciemnoty ze skutkami podniesioney Edukacyi, a przystaniemy, e ukrztacenie rozumu, do Szczsliwosci naszey koniecznie iest potrzebnym. Jeeli iednak co przyczynia si do dobra naszego; ieeli co iest srodkiem prowadzcym do tego podanego od wszystkich celu; ieeli co moe nas doprowadzi do Szczsliwosci: Spokoyno umysu iest caem dobrem, iest ca szczsliwosci, którey czowiek w tem yciu dostpi moe. Ona iest czyst roskosz, duszy prawdziwie cnotliwey; ona iest iakby zwierciadem owego szczscia, które w przyszosci iest dla nas przeznaczonym. Mie wic zaspokoione konieczne potrzeby ciaa; bydz uwolnionym od dolgliwosci cigle ludzi trapicych; ukrztaci rozum stosownie do iego wielkiego przeznaczenia; stara si nakoniec o spokoyno umysu, wypenieniem obowizków woonych na nas przez Religi i przyzwoit Zwierzchno; oto iest czego powinna da istota rozumem obdarona, oto iest za czem prawdziwy Chrzescianin w tem yciu ubiega si powinien! W reczy samey,iest to obraz zupeny doczesney szczsliwosci: wicey nadto pragn, byoby raczey znakiem skaonego namitnosciami serca, iak rozumu przez natur prowadzonego. – Lecz moe czowiek nawet co do tych reczy bydz zupenie zaspokoionym; moe si ktokolwiek z nas pochlubi e iest zupenie szczsliwym? O! zacni Suchacze, iak daleko iestesmy od tego celu za którym cigle si ubiegamy! Serce nam to powiada, a doswiadczenie niezliczonymi stwierdza przykadami.

http://azbyka.ru/otechnik/Iosif_Semashko...

См. Atlantica Orientalis p. 81. Палестинский город Скифопол также дает повод к подобному предположению. 197 Мы выпустили здесь из прекрасного перевода Гнедича следующее за сим слово: далеко; оно не существует у Омира, и было б противно местности, ибо, Гигеева озеро совсем недалеко от Троп. 199 По хронологии Иродота разрушение Трои последовало 1023 г. до Р. Х., вступление Гигеса на престол 727 лет до Р. Х. 207 Моё описание Фиатиры и Пергама должно было принадлежать другой поездке чрез Брусу и Трою; но я помещаю его здесь, вместе, как принадлежащее одному предмету. Я продолжаю теперь, по моему журналу, описание пути от Сардиса до Смирны. 217 Этот буквальный и верный перевод с греческого текста, молитвы Святого Поликарпа, равно как и отрывок из его послания, заимствовали мы из Христианск. Чтен. 1821 года, часть I, стр. 135–136 226 Sybylla oracul. L. V. «Тебя, тебя, злосчастная Азия, оплакиваю печальною песнию! Вас, народы Ионии, Кари и златоструйной Лидии! Горе вам Сарды! Горе вам веселые Тралы! Горе тебе пышная Лаодикия! Земля поглотит вас и смешает вас с прахом!» 230 Horat. od. I 1. 12 – Propert. III. 18. 19. II. 32, 12. В чертогаз Аттала впервые были введены драгоценные обои называемые aul?a, от слова aula, чертог, зала. 234 Нам известно существование шестнадцати епископов Пергама: I. Гаий. II. Антипа. III. Неизвестный. IV. Феодот. V. Карп. VI. Евсевий. VII. Драконтий. VIII. Варлаам. IX. Филипп. X. Евтропий. XI. Иоанн. XII. Феодор. XIII. Василий. XIV. Мефодий. XV. Неизвестный. XVI. Арсений. 240 Quid tibi visa Chios, Bullati, notaque Lesbos? Quid concinna Samos? Quid Cr?si regia Sardis? Smyrna quid et Colophon? Inajora minorave fama? …………………………………………………….. An venit in votum Attalicis ex urbibus una? An Lebedum laudas, odio maris atque viarum? Scis, Lebedus quam sit Gabiis desertior atque Fidenis vicus. – Tamen illic vivere vellem, Oblitusque meorum, oblivascendus et illis, Neptunum procul e terra spectare furentem. Horat. Epist. I. XI 272 Jacob. de Voragine. Lombard hist. Legenda Sanctor. 1485. p. 95. v. – 97. – Eutychii Patriarchae Alex. Annal. 1658. T. I. p. 531. sq. – Чети Минеи, Авгус. 4

http://azbyka.ru/otechnik/Avraam_Norov/p...

6 Климент Александрийский (Strom. Lib. I cap. 21, p. 146) говорит: «Греки говорят, что у них пять диалектов: аттический, ионийский, дорийский, эолийский и пятый общий (τν οινν).» Иоанн Филопон, грамматик александрийский начала VII века, говорит тоже, но в следующих выражениях: «диалектов, если кто причислит сюда и общий, пять: ионийский, аттический, дорийский, эолийский, общий (οιν). Пятый, который не имеет собственного характера (διον χαρατρα), назван οιν может быть потому, что вообще имеет свойства всех диалектов и составился из четырех.» Григорий Коринфский, писатель XII века, говорит: κοιν, παντες χρμεϑα, – τατ; α Πνδαρος χρσατο – «общий диалект тот, который мы все употребляем; этот самый диалект употреблял и Пиидар.» Последними словами указывается на дорийский характер общего диалекта. 9 Ioseph. Antiqv. Lib. XII, cap. 3. – Cicer. pro Archia cap, 3. Antiochia Celebris urbs et copiosa atque eruditissimis hominibus liberalissimisgue studiis affiuens. 12 Ioseph. Antiqv. Lib. XYIII, cap. 9. Οδυσι δ ατν (Σελεκειαν) πολλοι τν Μαεδνων α πλεστοι λληνες. По свидетельству Диона Кассия (Lib. XI, p. 128), Селевкия и в его время (αì νν. – в конце II-ro века по P. X.) имела преимущественно греческое население. 21 Ioseph. Antiqv, Lib. XIX, cap. 7. De bell.       Iud. Lib. II, cap. 14. Lib. III, cap. 9. Καισαρεα μεγστη τò πλον φ’ " Ελλνων νoιoυμνη. 23 Ioseph. de bell. lud. Lib. I, cap. 33. Lib. II, cap.3. Antiqv. Lib. XV, cap.8 и 9. Θατρον ν εροαολμοις ωοδμησεν. 24 Фриних упрекает комика Менандра, ученика Феофрастова, что он употреблял в большом количестве сиромакедонские слова, к которым он относит: σσσημος, γυρος, οψνιον, οψωνιασμòς, δσριγος, πορνοοπος, λϑαργος и др.; λϑαργος вместо πιλσμων употреблял и Мелеагр Гадаринский. Salmas. de Hellenistica p. 102. Ioseph. Antiqv. Lib. XX, cap. II. 32 Филонь (Vit. Mos. p. 139) говорит о LXX переводчиках, что они кроме отечественной изучили и еллинскую науку (παιδεατ). Евсевий (Chronic, ed. Maii. I, p. 53 и 89) пишет: «известный у нас текст LXX мужей, при Птоломей Филадельфе переведен с еврейского на греческий язык, общеупотребительный в Египте»

http://azbyka.ru/otechnik/Sergij_Smirnov...

Не видя посему этого, дьявол привлёк Меня, желая поглотить, не зная, что и поглощённых имеет избавить. Я наступил на ад, опустошил могилы, обнажил гробы, ... не открыто сражаясь, а невидимо доставляя воскресение. Никого не убил, но всех выпустил, ничего не говорил, но проповедал свободу, никого не призывал, но все прибежали. Когда наступил, как Царь, тиран был побеждён, воссиял свет и рассеялся мрак, видел всякого узника, видящего освобождение, всякого пленника, радующегося воскресению, умерших, Мне удивляющихся, смерть же поносящих за поражение: «Где ти, смерте, жало? Где ти, аде, победа?» Это так. За сказанное же славу воссылаем Всецарю всех Христу, потому что Ему подобает слава, честь и поклонение с безначальным Отцом и Всесвятым Духом во веки веков. Аминь (101–102). Биография Амфилохия иконийского Амфилохий родился в Каппадокии, о чём свидетельствует Василии Великий (Ер. 161. Migne, PG, t. 32, col. 629 В), вероятно, на родине своего отца – в Диокесарии – Назианзе (Greg. Nas. Carm. Lib. II, sect. 2, epit. 105–106. Migne, PG, t. 38, col. 66). Дед Амфилохия носил то же имя, что и дед Григория Назианзина – Филтатий (Greg. Nas. Carm. Lib. II. sect. 2, epit. 99. Migne, PG, t. 38, col. 60: Νννη Φιλτατου; ibidem, epit. 107, col. 66 – об отце Амфилохия: υα Φιλτατου Γοργονας τε μγαν). На основании этого и других соображений Филтатия, деда Григория Богослова , и Филтатия, деда Амфилохия, отождествляют, признавая одним и тем же лицом. Таким образом, Нонна, мать Григория Богослова , приходилась ему (Амфилохию) родной тёткой, а сам Григорий – двоюродным братом. Отец Амфилохия, также носивший имя Амфилохия, был ритор, пользовавшийся большой известностью на своей родине (Greg. Nas. Epit. 103–109, Migne, PG, t. 38, col. 64 ff). Он был другом детства и товарищем по школе впоследствии знаменитого ритора Ливания, сохранившего к нему добрые чувства и высоко его ценившего (Lib. Ер. 584, ed. Wolf, Amsterdam, 1738, p. 282). Мать Амфилохия, Ливия, умерла рано, оставив мужу двух сыновей: Евфимия и Амфилохия и одну дочь – Феодосию. Евфимий, немногим старший Амфилохия, учился у Ливания, потом также был ритором и умер в двадцатилетием возрасте (Greg. Nas. Carm., sect. 2, epit. 28–30. Migne, PG, t. 38, col. 24–26). Сестра Амфилохия, Феодосия, вышла замуж в Константинополе и была там воспитательницей знаменитой по жизнеописанию св. Иоанна Златоуста Олимпиады (ibidem и epit. 97 ff. Migne, PG, t. 37, col. 1549).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/sv...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010