| Damasc. De fide orth. III 4; лат. communicatio idiomatum ). Наконец, вместе с двумя природами и двумя природными действиями А. В. исповедует во Христе и две воли: «человеческую, свойственную плоти, и Божественную, свойственную Богу» (De incarn. et contr. arian. 21). Именно в свете этого А. В. рассматривает факт «Гефсиманского борения» Господа: Его «человеческая воля по немощи плоти отрекалась от страдания, а Его Божественная воля была готова на него» (Ibidem). Это учение о двух волях наряду с учением о человеческом неведении Спасителя вносит значительные коррективы в общую христологическую схему А. В. «Слово-плоть», поскольку оно имплицитно содержит утверждение о наличии у Господа человеческой души. Это подтверждается также согласием А. В. с мнением Александрийского Собора 362 г. о том, что «Спаситель имел тело не бездушное, не бесчувственное и не неразумное, ибо, поскольку Господь нас ради соделался человеком, то и невозможно и телу Его быть неразумным, потому что Самим Словом совершено спасение не тела только, но и души» (Tom. ad Antioch. 7). Сотериология А. В. не ограничивает спасительный подвиг Христа к.-л. одним аспектом, но рассматривает его с разных сторон, сочетая теорию заместительного выкупа с представлением об онтологическом преображении человеческой природы во Христе. Он говорит, что, с одной стороны, Спаситель умер вместо всего человечества и тем выполнил условия древнего смертного приговора, отменив его т. о. Поскольку все люди подчинились тлению и смерти, Господь вместо всех людей (ντ πντων) предал смерти воспринятое от нас и подобное нашему тело и привел его ко Отцу (De incarn. Verbi. 8; In illud: Omnia 2). Смерть Господнего тела была достаточной для смерти за всех людей (ντ πντων κανν γνηται τ θαντ), ибо оно было телом Самого Бога Слова (De incarn. Verbi. 9). Закон тления и смерти был упразднен, ибо его власть исполнилась на Господнем теле, и этот закон уже более не распространяется на людей (Ibid. 8). Господь своей смертью исполнил должное (πλρου τ φειλμενον), воздал должное за всех (τ φειλμενον παρ πντων), ибо все люди должны были умереть (Ibid. |
| Non esse ad gratiam concionandum, 653–62.). In martyres, 661–66. In S. martyrem Julianum, 665–76. Laudatio S. Barlaam martyris, 675–82. Laudatio SS. Drosidis martyris, 683–94. Laudatio SS. Martyrum ægyptiorum, 693–98. In S. Phocam martyrem, 699–706. In omnes sanctos martyres, 705–12. De terræ motu, 713–6. De proditione Judæ, 715–20. Dubia, 719–86. Spuria, 785–822. Savitii et Ducæi notæ, 823–24. 51 (III). In parabolam debitoris, 17--30. In illud Pater si possibile, 31–40. De angusta porta et in orat. dom., 41–48. In paralyticum demissum per tectum, 47–64. In principium Actorum 1: 65–76. 2: 77–88. In principium 3 (de utilitate Jectionis), 87–98. In principium 4 (cur acta legantur in Pentecoste), 97–112. De mutatione nominum in illud Saulus adhuc, 1–4, 113–56 (1: 113–24; 2: 123–32; 3 (de ferendis reprehensionibus) 131–44; 4 (Paulus vocatus) 143–56. De gloria in tribulationibus (Rom., V, 3), 155–64. In illud Scimus quoniam diligentibus (Rom., VIII, 28), 165–72. In illud Si esurivit inimicus (Rom., XII, 20), 171–86. In illud Salutate Priscillam (Rom., XVI, 3), 1–2, 187–96; 195–208. In illud Propter fornicationes, 1 (1 Cor., VII, 2), 207–218. In illud Mulier alligata est, 2 (1 Cor., VII, 39–40), 217–26. Laus Maximi et quales uxores ducendæ 3, 225–42. In illud Nolo vos ignorare (1 Cor., X, 1), 241–52. In illud Oportet hæreses esse (1 Cor., XI, 19), 251–60. De eleemosyna, 261–72. In illud Habentes eumdem spiritum, 1–3 (271–82; 281–90; 289–302). In illud Utinam sustineretis (2 Cor,, XI, 1), 301–10. In illud Sive per occasionem (Phil., I, 18), 311–20. In illud Vidua eligatur (I Tim., V, 9), 321–38. In Heliam et viduam, 337–48. De futuræ vitæ deliciis, 347–54. De non evulgandis fratrum peccatis, 353–64. Non esse desperandum, 363–72. In illud In faciem ei restiti (Gal., II, 11), 371–88. 52 (III 1 ). Opuscula de motibus CP. et exsiliis. In Eutropium 1, 391–96. In Eutropium 2 (de divitiarum vanitate), 395–414. Gum Saturninus et Aurelianus in exsilium acti, 413–20. De regressu Joannis ex Asia latine, 421–24. |
| Proprium igitur filio, in quo omnia. Reliquum ergo hoc et in ipsum, hoc dico esse commune. In consummatione enim unum omnia. Et ideo Paulus ad Corinthios dicit: unus deus pater ex quo omnia et nos in ipsum, et unus dominus Iesus per quem omnia et nos per ipsum aut quomodo alii in ipsum, quoniam et in aliis locis sic positum est de patre: ex quo omnia, per quem omnia, in ipsum omnia, de filio autem: in quo omnia, per quem omnia, in quem omnia. Aequalia igitur omnia et filio et patri dedit Paulus. Recte, quod g-homoousios pater et filius. Et idcirco dictum est: tunc ipse subicietur ei qui subiecit ipsi omnia, ut sit deus omnia in omnibus. 38. Vide virtutem dicentis; conducit enim g-homoousion; filius subicit patri omnia virtute sua ut videtur, sed, ut est, paterna. Dicit enim subicienti ei omnia. Cui subicietur? Deo. Quis subicietur? Filius, cui subicit omnia deus. Actio igitur et pater et filius. Substantia igitur ubi? In qua actio ipsa, magis quae sit actio quae est substantia; g-homoousion ergo. Dicit Paulus et hoc: cum tradiderit regnum deo et patri. Ipse igitur nunc regnat et secundum propriam actionem – actio enim Christus – subicit omnia et inimicitias et ipsam mortem exterminat. Ipse igitur subicit, sicuti dicit Paulus: cum evacuaverit omnem principatum, omnem potentiam. Sic dicit quod filius propria virtute facit ista. Adicit et istud: oportet enim illum regnare. Deus quidem rex omnium. Sed quoniam g-homoousios et filius et magis g-logos, hoc est potentia et sapientia dei, necesse est regnare primum sapientiam, per quam subicientur omnia. g-logYi enim et subsistunt et subicientur omnia, quomodo et dicetur et dictum est. Quod g-logos, hoc est filius, subicit omnia patri, et idcirco adiecit Paulus: quousque ponat inimicos omnes eius sub pedibus ipsius. Quis? Cuius? Manifeste, quia filius, patris. Sed quoniam in filio pater, idcirco pater filio subicit omnia, et ideo maxime filius inimicos habet, non pater; et quoniam ambo, id est bona ambiguitas intellectus, et idcirco g-homoousioi. |
| In Ps. 96, 603–12 . In Ps. 100, 629–36 . In Ps. 101–108, 1–7 (ex Theodoreto et Eusebio), 635–74. In Ps. 118 , stationes 1–3, 675–708. In Ps. 139, 707–10 . 56 (VI). De Legislatore, 397–410. In illud In qua potestate (Matt., XXI, 23), 411–28. Severiani de serpente, 499–516. In Genesim 1–3, 519–22, 522–6, 525–38. In Abraham et Isaac, 537–42. In Abraham et contra theatra, 541–54. In Pone manum., ( Gen. XXIV ), 2, 553–64. In Job, h. 1–4, 563–82. In Heliam prophetam, 583–6. De Joseph et de castitate, 587–90. De Susanna, 589–94. De tribus pueris, 593–600. Opus imperfectum in Matthæum, 611–946 (homiliæ 1–54, latine). Diatriba Montfaucon, 601–12. 59 (VIII). In Decollationem S. Joan. Baptistæ, 485–90. In Præcursorem Domini, 489–92. In Petrum et Paulum, 491–6. In duodecim apostolos, 495–8. In S. Thomam apostolum, 497–500. In S. Stephanum protomartyrem, 501–8. In illud Sufficit tibi (2 Cor., XII, 9), 507–16. In parabolam de filio prodigo, 515–22. In saltationem Herodiadis, 521–26. In illud Collegerunt Judæi (Joan., XVII, 11), 525–8. In parabolam decem virginum, 527–32. In meretricem et Pharisæum, 531–6. In Samaritanam, 535–42. De cæco nato, 543–54. De pseudoprophetis, 553–68. De circo, 567–70. In illud Attendite ne justitiam (Matt., VI, 13), 571–4. In principium indictionis et hemorrhoissam, 575–8. In Matt., XX, 1, catechistica, 577–88. In parabolam de ficu arefacta, 587–90. De Pharisæo, 589–92. De Lazaro et divite sexta, 591–6. De Publicano et Pharisæo, 595–600. De сæсо et Zachæo, 599–610. De S. Joanne Theologo, 609–14. De negatione Petri et de Joseph, 615–20. In secundum Domini adventum, 619–28. Interpretatio orationis Pater nosier, 627–8. De filio prodigo, 027–36. In mulieres unguentiferas, 635–41. In illud Quomodo scit litteras (Joan., VII, 15), 643–52. In Chananæam, 653–64. In illud Non quod volo (Rom., VII, 19), 663–74. In principium indictionis, 673–4. In venerandam crucem. 675–8. In exaltationem crucis, 679–82. In S. Apostolum Thomam, 681–8. In Incarnationem Domini, 687–700. |
| In S. Stephanum, 699–702. In mediam hebdomadam jejuniorum, 701–4. In ramos palmarum, 703–8. In S. V. Deiparam, 707–10. Contra hæreticos et in S. V. Deiparam, 709–14. In proditionem Servatoris, 713–20. In Latronem et in proditorem, 719–22. Sermo catechisticus in S. Pascha, 721–4. In S. Pascha 1–7, 723–56. In synaxin Archangeli (Theodori Stud.), 755–6. De Pænitentia et in Herodem, 757–66. 69 (IX). De Pænitentia, 1–3, 681–708. De eleemosyna, 707–12. De jejunio 4–7, 711–24. De patientia, 1–2, 723–30 (genuinæ). De salute animæ, 735–8. In catechumenos, 739–42. Contra virginum corruptores, 741–4. Contra hereticos, 745–8. De eleemosyna. 747–52. Epistola ad monachus, 751–6. In Annuntiationem Deipara, 755–60. De remissione peccatorum (Matt., XVIII,8),753–64. De non judicando proximo (Joan., VII, 26), 763–6. De Pænitentia, 765–8. De fide, 7.67–72. De spe, 771–74. De caritate, 773–76. 61 (X). In caritatem secundum Deum, 681–4. In illud Si Filius Dei es (Mt., IV, 6: Nestorii), 683–8. In proditionem Judæ, 687–90. In illud Memor fui Dei (Ps., LXXVI, 4), 689–98. In Rachelem et in infantes, 697–700. In Herodem et in infantes, 699–702. In Martham, Mariam et Lazarum, 701–6. In illud Exeuntes Pharisæi (Matt.. XII, 14), 705–10, In meretricem et pharisæum, 709–12. In Assumptionem D.-N. J.-C, 711–12. In Transfigurationem. 713–6. In Ramos Palmarum, 715–20. In laudem S. Joannis Theologi, 1–2, 719–20–22. In Transfigurationem, 721–24. De siccitate, 723–26. In Jordanem fluvium, 725–8. In pharisæum et meretricem, 727–34. In triduum resurrectionis Christi, 733–8. In Christi natalem diem, 737–38. In illud Ascendit Dominus (Joan., VII, 14) et de Melchisedech, 739–42. In mediam Pentecosten, 741–4. In Samaritanam, 743–46. In mulierem peccatricem, 745–52 (est Amphilochii. In illud Pater si possibile (Matt., XXII, 39), 751–6, (id.). In parabolam Samaritani, 755–8. In natale S. Joannis Baptistæ, 757–62. In S. Theophania, 761–64. In natale D.-N. J.-C, 763–68. In Zacchæum Publicanum, 767–8. In centurion cm, 769–72. |
| In illud Exiit qui seminat (Luc., VIII, 5), 771–6. In secundum adventum Christi, 775–8. In paralyticum (Joan., V, 51), 777–82 ( Amphitochii). In parabolam do drachma (Luc, XV, 11), 781–4. De scientia et de presbytero, 783–6. In parabolam villici iniquitalis (Luc, XVI), 785–8. De jejunio, 787–90. In filium Viduæ, 789–94. Contra Judæos (in serpentem æneum), 793–802. 62 (XI). De sacrificiis Caini et de fato, 719–22. In S. Parasceven et in Passionem Domini, 721–4. In Publicanum et nharisæum, 723–8. In ingressum jejuniorum, 727–8. In Assumptionem Christi, 727–30. De jejunio, 731–32. De jejunio, 731–38. De oratione, 73.7–40. In illud Ignem veni (Luc., XII, 49), 739–42. Admonitione? Spirituales, 741–4. In principium jejuniorum, 745–8. In adorationem crucis, 747–54. In resurrectionem Christi, 753–6. In parabolam Samaritani, 755–8. De jejunio, 757–60. De jejunio et de Davide, 759–64. In Annuntiatio tem Deiparæ, 763–70. De eleemosyna, 769–70. De caritate 769–72. In Lazarum 1–3, 771–6, 775–8, 777–80. 63 (XII). In illud In principio erat Verbum (Joan., 1, 1), 543–50. De mansuetudine, 519–56. In novam Dominicam et in apost. Thomam, 927–30, In S. Stephanum, 1–3. 929–32; 931–4, 933–4. In S. Pentecosten, 933–8. De patientia et consummatione sæculi, 937–42. Encomium S. Gregorii Illuminatoris, 943–54. 64 (XIII). De jejunio et prophetis, 15–16. De jejunio et Davide, 17–18. De non contemnenda Dei clementia, 17–18. De hemorrhoissa, 17–20. De mari (Luc., VIII, 22), 19–22. De similitudine sinapis (Matt., XIII, 31), 21–26. In illud Si qua nova creatura (2 Cor., V, 17), 25–34. In illud Hic esi Filius (Matt., XVII, 5), 33–8. De virginitate, 37–44. De cognitione Dei in S. Theophania, 13–46. In Assumptionem D.-N. J.-C.. 45–48. In stagnum Genesaret et in S. Petrum, 47–52. JOANNES CINNAMUS, s. XII, 133. Historiarum libri, 1–7, 309–678. Tollii præfatio, 299–304. Du Cange. Præfatio,299–304; de Cinnamo, 305–8. Du Cange. Appendix ad Cinnamum . Tabulæ seu stemmata, 679–94. Du Cange. Descriptio urbis CP., ex Christophoro de Bondelmontibus, cum notis Du Cange, 695–708. |
| Si enim totius creaturae primigenitus, necessario filius. Numquid alius? Absit. Unigenitus enim dei filius. Necesse est ergo eundem ipsum esse filium et imaginem et eum qui de Maria. Quomodo enim imago dei filius, si non primigenitus totius creaturae? Et quomodo imago dei, qui filius de Maria post omnia facta natus est? Manifestum ergo quod ipse primigenitus. Quid vero? Quod natum est de Maria non creatura est? Sed si filius dei, imago dei, ante omnem creaturam natus est, et ante istum, qui ex Maria, natus est. Qui igitur ante omnem creaturam natus est, ipse est in eo qui de Maria natus est. Manifestum igitur quod ipse unigenitus. 36. Post istud perspiciendum quomodo idem ipse et imago et filius g-logos est. In confesso est quod imago filius est. Dixit enim Paulus: filius dei imago est dei. Dico igitur ipsum esse g-logon, de quo dictum est: in principio erat g-logos. Dicit enim Paulus, quomodo filius primigenitus totius creaturae, quod in ipso creata sunt omnia, quae in caelis et quae in terra, quae visibilia et quae invisibilia, sive throni sive dominationes sive principatus sive potestates, omnia per ipsum et in ipsum creata sunt et ipse est ante omnia et omnia in ipso consistunt. Vides quae dixerit de filio, quod ideo primigenitus quia omnia creata sunt in ipso et per ipsum et in ipsum. Tria ergo dicit. Ex quibus, quod dictum est: omnia per ipsum, cui datum est semper? Quod in confessione est, g-mYi g-logYi. Si igitur Paulus filio dedit per ipsum, ipsum autem quod est per ipsum dedit Iohannes g-mYi g-logYi, primus apostolus et evangelistes ante omnes, consonant dicta. Quid erit dubitandum, ut non sit filius g-logos? Quid vero? Alia duo, quae dedit filio, cuius magis propria? Necessario g-tou g-logou. Potentia enim eius omnium quae sunt subsistentia est. Sed si et istud, in ipso sunt omnia, ut dictum est: quod in ipso creata sunt omnia. Et ideo in ipsum omnia, quoniam efficientur omnia spiritalia. Quod et Paulus significat in consummatione mundi: nam cum omnia illi subiecta fuerint, tunc ipse subicietur ei qui subiecit ei omnia, ut sit deus omnia in omnibus. |
| Quod autem omnia in ipso, ipsum receptaculum conpletur omnibus quae sunt et ipsum est et plenitudo, et idcirco omnia per ipsum et omnia in ipsum et omnia in ipso. 25. Si igitur ex nihilo erat filius, quomodo ista? Sine fide igitur et inpossibile sic ista talia esse. Et rursus, si non g-homoousion, quomodo et pater plenitudo et filius? Simul enim omnia plenitudo. An et g-homoiousion plenitudo velut animae et alia quae creata sunt? Omnino inpossibile. Etenim g-homoiousion, sicuti dictum, in alteritate est. Aliter enim similis substantia non potest dici, nisi ipsa non sit. Illius autem potentiae, si altera substantia est et ab ipsa quod est illis esse habent omnia quae sunt, inpossibile est unum esse omne. Nunc vero, deo patre et filio g-logYi g-homoousiYi exsistente, quoniam per g-logon omnia in unum vocantur, et sunt a deo omnia et deus omnia in omnibus, sine passione patre exsistente, sicuti dem[m]onstratum est. Quod autem Iesus, g-logos qui est omnium quae sunt, spiritus est vivificans et fons vitae aeternae, secundum mysterium veniens in carnem et in mortem peccatorum, vicit mortem et in aeternam vitam mortua suscitavit. Quod autem deus potentia est ipsius fontanae aeternae vitae et propterea filius est g-logos fons vitae aeternae exsistens potentia patrica, est primigenitus a mortuis, et idcirco omnia in ipsum conversa unum fient, hoc est spiritalia. Ergo g-homoousios dei filius, quod aeternae vitae fons est, sicuti pater potentia ipsius, et quod per ipsum filium unum fient omnia, quoniam per ipsum omnia. Quod Iesus, hoc est g-logos, et semen est et velut elementum omnium quae sunt, maxime autem iam in energia et manifestatione eorum quae sunt: quod in eo inhabitat omnis plenitudo divinitatis corporaliter, hoc est in operatione substantialiter. In patre enim potentialiter omnia inhabitant, et idcirco Iesus g-logos imago est patris dei; hoc ipsum quod est potentia esse, iam hoc est quod est actionem esse. Omne enim quod in actionem exit et imago est eius quod est potentialiter et eius quod est potentialiter filius est quod in actione est. |
| III, 9, c.643–645. D. n. XIII, 1 (cf. Migne, s. gr. t.3, c.977): «[Perfectum est ut] а nullo locatum aut comprehensum, sed extentum in omnia ( π πντα) simul, et super omnia non deficientibus augmentis et infinitis operationibus». C. h. IV, 1 (c. 177): «Omnia igitur (versio, с. 1046B: quae sunt] participant providentiam ex superessen-tiali et causalissima divinitate manantem. Non enim fortassis essent, nisi eorum, quae sunt, essentiae et principii assumptione [versiö nisi essentiam ex principio assume-rent. – ε μ τς τν δντων ουσας κα ρχς μετειλφει]. Existentia igitur omnia esse [ejus] participant. Esse enim omnium est superesse divinitas» [al.: divinitatis, superessentialis divinitas, cf.289B, 443B, 516C, 903 С, τ μν oüv ξωα πντα, τφ εναι ατς μετχει· τδ γρ εναι πντων στν πρ τ εναι θετης, versio Corde-riï esse omnium, est ea quae illud esse saperat Divinitas]. Epist. IX, 3 (с. 1109): «providentia perfectissima est ipse essendi et bene essendi omnia causalis, et in omnia procedit, et in omni fit et continet omnia». D. n. IV, 13 (c.712): «ipse omnium causalis bono et optimo omnium amore per excellentiam amatoriae bonitatis extra se ipsum fit in omnia, quae sunt, providentiis» D. n. II, 10 (c.648): «Omnium causa et repletiva Iesu deitas partes universitati consonas salvans; et neque pars neque totum est, et totum et pars, ut omne et partem et totum in semetipsa coambiens et super-eminens et excellens». – Sufficiunt haec, ut arbitror, bene intelligentibus ad cognos-cendum, quod divinae bonitatis in se ipsa permansio causa omnium incommutabilis sit. Processio vero ejus et ineffabilis motus effectus omnium peragit; porro ejus parti-cipatio et assumptio nil aliud est nisi omnium essentia. Et intentus perspice, quod ait, quia et «providentia perfectissima est omnium essendi et bene essendi omnia causalis». Non ergo alia est providentia omnium, et alia causa omnium, sed unus atque idem Deus et providentia perfectissima est omnium, et essendi et bene essendi omnia causalis. Quod autem sequitur: «et in omnia procedit, et in omni fit, hoc est in universitate quam facit, et continet omnia», ad solvendam praesentis quaestionis, de qua nunc agitur, nodositatem, in tantum valet, ut nullo modo consulta rationis virtute possit solvi, ut arbitror. etc. |
| Unde et incognoscibile omne quod deus est. Sed quoniam tunc cognoscibile et habetur et dicitur, cum est cognoscentia – relativa sunt enim et se invicem tenent et pariunt aut invicem interimunt – nondum cognoscibile illud non fuit, quia non fuit cognoscentia, non quo non fuit illud quod cognoscibile sibi fecit cognoscentia, sed quia erat quidem quod cognoscibile esse posset, non quo cognoscibile esset. Quod tunc fit et accipitur, cum adintellegitur, quod et intellegentia esse possit. Hoc modo igitur et in deo et esse poterat et erat ex hoc cognoscibile, quia et esse poterat ex hoc erat cognoscentia. 24. Quid ergo ex his? Quoniam si haec postea nata sunt, fuerunt in deo et, si fuerunt, quia deus unum et ista unum, et id quod deus et ista unum, quia deus ista. Idem ergo cognoscibile et cognoscentia, sed ita ut cognoscibile quod sit hoc sit cognoscentia. Etenim cum virtus horum trium una sit – esse enim nihil aliud est quam vivere atque ipsum vivere, intellegere cum sit et intellectum esse – tota vis singulorum in eo est quod est cognoscere vel esse cognoscentiam. Sed esse cognoscentia non potest, nisi sit cognoscibile. In his autem primis ubi quod esse est, id est quod vivere et quod intellegere, esse cognoscibile non potest, nisi ipsa cognoscentia nondum apparens, sed se intus tenens, manens que quieta, cessans atque in se versa, sibi se cognoscibile praebens. Cum enim ipsa cognoscentia lateat atque apud se sit ne forinsecus in se intrans, sed naturaliter mersa in eo in quo ei esse est manens, eius formae est, ut cognoscibile esse possit; cum excita cognoscentia, velut egressa, se circuminspiciens, cognoscentiam se fecerit, cognoscendo se, fit cognoscibile, cognoscibile suum facta. Hoc igitur si fas est dicere, hoc, inquam, modo, illud primum, illud unum, illud solum, illud deus vel spiritus vel spirans vel lumen vel luminans vel exsistens vel omniexsistens vel exsistentia vel omniexsistentia vel vivens vel omnivivens vel vita vel viventia vel omniviventia vel intellegens atque cognoscens vel omniintellegens, omnicognoscens, vel omniintellegentia, omnicognoscentia, omnipotens, omnimodis perfectus, interminatus, inmensus, sed ceteris, sibi terminatus et mensus, super omnia et idcirco nullum de omnibus ac magis ex quo omnia, ergo unum et solum unum, principium enim omnium, unde non unum omnia, manens in se neque in se, ne duo, auditor, accipias, sed ipsum manens vel mansio, quies, quietus, quiescens magis, quia a quiescente quies, ut supra docuimus; unde dictus est et sedere quasi in centro g-mYn g-panmYn g-onmYn, id est omnium quae sunt, unde universali oculo, id est lumine substantiae suae, qua vel esse est vel vivere vel intellegere, ideas g-mYn g-onmYn non versabili aspectu videt, quia et quies est et a centro simul in omnia unus est visus. |
|
|
