| Как именно из разновременных писаний сложилось одно целое свящ. писание, на это есть указания частью в самом же Писании, частью в других исторических свидетельствах. Так книги, написанные Моисеем, должны были, по его же завещанию, храниться в Скинии, около ковчега Завета ( Втор. 31:26 ). Потом Иисус Навин присоединил свою книгу к закону Моисееву ( Нав. 24:26 ). Подобным же образом в последующие времена присоединяемы были к существующим уже свящ. книгам новые богодухновенные писания, самими ли их писателями ( 1Цар. 10:25 ), или другими, имевшими на то право, лицами ( Притч.25:1 ). Иудейский историк Иосиф Флавий дает нам замечательное свидетельство о том, что у Евреев, после каких-нибудь продолжительных общественных смут, священные книги пересматривались людьми богопросвещенными (Contr. Appion., lib. 1, n. 7 et ulter) и через это кодекс священный, с одной стороны, охранялся от незаконных в него привнесений, с другой – наполнялся новыми, подлинно священными книгами, пока в народе Божием продолжалось пророчество. Завершение ветхозаветного кодекса Писания прописывается священнику-Пророку Эздре, которому современны последние пророки народа Божьего. Позднее появившиеся книги священного содержания (Товита, Иудиф, Премудрости Соломона, Премудрости Иисуса Сирахова, вторая книга Эздры, три книги Маккавейские) хотя приложены к св. кодексу, но не составляют его части. Это книги полезные и назидательные, но не канонические, то есть, не зачисленные законным авторитетом в разряд богодухновенных писаний (χανν означает, во-первых, перечисление, реестр, во-вторых, законное определение, или определение церкви). Народ еврейский хранил вверенное ему св. Писание, как заветную святыню. «Мы питаем, говорит в указанном Сочинении Иосиф Флавий, такое благоговение к священным книгам, что никто из нас не имеет столько смелости, чтобы решиться что-нибудь прибавить, или убавить, или изменить даже малейшее в них. Мы признаем и называем их божественными, почитаем своей обязанностью хранить их ненарушимо и за сохранение их, если бы то потребовалось, умирать с радостью». Новозаветная церковь приняла от ветхозаветной ее священный канон и присоединила к нему свой новозаветный. Книги св. Писания нового завета совокуплялись в один состав по мере того, как объединялись (со вне) частные церкви христианские, в которых они появились в первый раз. Уже во втором веке по Р. Х. почти все писания апостольские читались и изучались христианами, как одно целое. Только некоторые из них не везде еще пользовались одинаковым с прочим уважением. Но более или менее частные недоразумения по этому поводу не вели ни к каким значительным спорам и прекращались со временем сами собой. Начавшиеся с 4-го века вселенские церковные соборы не имели даже нужды заниматься определением новозаветного канона и молча, так сказать, утвердили то, что в этом отношении уже принято было в церкви за несомненное. |
| Sed Christus totum omne inrigat et visibilia et invisibilia, flumine vitae omnem eorum quae sunt substantiam rigat. In quo autem vita, est Christus, in quo rigat, sanctus spiritus, in quo potentia est vitalitatis, pater et deus, totum autem unus deus. Confitemur ergo et sanctum spiritum ex deo patre omnia habentem, g-mYi g-logYi hoc est Iesu Christo tradente illi omnia, quae Christus habet a patre. Et isto huius modi modo et simul confitemur esse haec tria et isto quod unum et unum deum et g-homoousia ista et semper simul et patrem et filium et spiritum sanctum, ineffabili potentia et ineloquibili generatione filium dei Iesum Christum, g-logos qui sit ad deum, et imaginem et formam et characterem et refulgentiam patris et virtutem et sapientiam dei, per quae appareat et declaratur deus in potentia omnium et exsistens et manens et agens omnia secundum actionem filii, id est g-tou g-logou Iesu Christi, quem incarnatum et crucifixum et resurgentem a mortuis et ascendentem in caelos et sedentem ad dexteram patris et iudicem futurum venire et viventium et mortuorum, patrem omnis creaturae et salvatorem et voce et toto corde confitemur semper. g-AmUn. Gratia et pax a deo patre et filio eius Iesu Christo domino nostro, sic ista confitenti in omnia saecula saeculorum. . [ADVERSUS ARIUM LIBRI PRIMI ]. 48 . Spiritus, g-logos, g-nous, sapientia, substantia, utrum idem omnia an altera a se invicem? Et si idem, communione quadam an universitate? Si communione quadam, quid primum, quid ex alio et qua communione? Si universitate, et ista et quae differentia et quae communio? Si a se invicem altera, omnimodo altera, an alia ut subiectum, alia ut accidens, an iuxta alium alterum modum? Si igitur omnimodis altera, et g-hemerYnuma et alterius substantiae. Sed nihil omnimodis alterius substantiae. Eorum enim quae sunt g-on genus et magis genus in eo quod esse. Sed quoniam esse dupliciter et ipsum g-to g-on dupliciter. Est enim vere esse. Est et solum esse. Si igitur g-to g-on vere g-on et solum g-on, sed vere g-on ad omnia g-onta vere et solum g-on ad solum g-onta, sive g-sunYnumYs sive g-homYnumYs dicuntur, non omnimodis altera sunt. |
| Facit igitur omnia spiritus et spiritalia. Et tunc et ipse subicietur deo subicienti ei omnia. Evacuatis enim omnibus, requiescit activa potentia, et erit in ipso deus secundum quod est esse et secundum quod est quiescere, in aliis autem omnibus spiritaliter secundum suam et potentiam et substantiam. Et hoc est: ut sit deus omnia in omnibus. Non enim omnia in unoquoque, sed omnia in omnibus. Manebunt igitur omnia, sed deo exsistente in omnibus, et ideo omnia erit deus, quod omnia erunt deo plena. 40. Dicamus et alia. Non enim erubesco evangelium, dei virtutem et sapientiam. Paulus dicit Christum Iesum; hoc enim evangelium, dicit et de isto. Christus ergo dei et sapientia et virtus. Quid deinde? Sapientia et virtus dei non ipse deus? Non enim ut in corporibus aut in corporalibus, aliud est oculus, aliud visio, aut in igne, aliud ignis, aliud lumen eius. Eget enim et oculus et ignis, alterius alicuius, et oculus alterius luminis, ut sit et ex ipso et in ipso visio, et ignis aeris, ut sit ex ipso lumen. Sed sicuti visionis potentia in se habet visionem, tunc foris exsistentem, cum operatur potentia visionis, et generatur a potentia visionis visio unigenita ea ipsa – nihil enim aliud ab ea gignitur – et ad potentiam visionis visio est, non intus solum, sed et intus in potentia et in actione magis foris, et ideo ad potentiam quippe visio cum sit, g-homoousion ergo visionis potentiae visio et unum totum, et potentia quidem quiescit, visio autem in motu est, et per visionem omnia visibilia fiunt, et passiones circa visionem sunt, visionis potentia inpassibili exsistente et sine passione visionem generante, sic igitur et virtus et sapientia dei ipse deus et est totum quod simplex et quod unum et unius et eiusdem substantiae et simul ex aeterno et semper et a patre, qui sui generator est exsistentis. Sapientia igitur et virtus operationes; hanc enim nunc virtutem significat; coniunxit enim sapientiam et virtutem. Ergo horum potentia est deus et ideo pater quod ab ipso ista. Gignit enim ista in actionem et inpassibiliter quod g-homoousia sunt potentia et actio et deus et dei virtus et sapientia. |
| Discedant et Basilii et g-homoiousioi. Nos enim g-homoousion dicimus et veritate et iuxta synodum in Niceapoli. Sic enim et pater et filius unum ambo et semper et simul ambo, quoniam g-homoousion. Quod autem g-homoiousion dicunt, etsi confitentur filium a patre habere substantiam, sed aliud quiddam dicunt dicentes neque generatione filium neque faciendo esse a deo, sed conpulsu istorum duorum et generationis et faciendi, veluti lapidis et ferri atque inde emitti flammam; ista dicentes occulti Arriani sunt. Primum non generatione dicentes dei filium esse, sed factura, quod dogma est Arrii. Factura enim est quod a conpulsu exsistit et exsilit et ex nihilo est – non enim a ferro aut lapide flamma, quod maxime Arrius insanus sapit. Et si conlisio facta est, fuit quando non fuit. Et si conpulsu faciendi et generationis factus est filius, praeextitit factio et generatio, antequam fuisset filius. Posteriora autem ista. Quomodo ergo conpulsio? Et hoc Arrii. Deinde quomodo ista conlisio et quorum et in quo? Numquid voluntatum in deo concursio? Numquid passionum aut differentiarum maxime contrariarum motionum? Et si istud, passus est pater, qui est sine passione, et non ex sua substantia apparuit ei filius. Conlisione enim duarum aut voluntatum aut passionum nec voluntas facta est nec passio, multo magis nec substantia a substantia paterna, sed extera quaedam substantia, quae ex nihilo exsisteret. De g-logYi ad patrem suspicari ista, impia blasphemia. 46. Diximus de g-homoousiYi et sufficienter diximus, hoc enim propositum. Quomodo autem, si g-homoousion filius et semper cum patre est, et procedit et descendit et ascendit et mittitur et facit quae voluntatis sunt patris; et quomodo, imago cum sit dei, in dextera sedeat dei et quid sit dextera et quid sedere; et quid est, per quem facta sunt omnia, et quomodo omnia et quid est quod nihil factum est sine ipso; et quomodo et ipse voluntatem habet et quae facit voluntate patris facit; et quomodo perfectus et a perfecto patre, ut inperfectus et corpus accepit et nunc corpus fert, etsi sanctum et spiritale et simile eorum hominum qui post sancti erunt; et quomodo semper genitus, semper qui moveatur et a se genitus, potentia quidem patris – ista enim omnia g-homoousion definiunt – si quis dignus sit intellegere, et in isto libro inveniet. |
| Versus 59. «Et dimiserunt Rebeccam sororem suam, et substantiam ejus, et servum Abraham, et viros qui cum eo erant». In Hebraeo habet: Et dimiserunt Rebeccam sororem suam, et nutricem ejus, et servum Abrahae, et viros illius. Decens quippe erat, ut ad nuptias absque parentibus virgo proficiscens, nutricis solatio foveretur. Versus 62 et 63. «Et ipse habitabat in terra Austrï et egressus est Isaac exerceri in campo ad vesperam». Terra Austri, Geraram signat, unde a patre ad immolandum quondam fuerat adductus. Quod autem ait, Et egressus est, ut exerceretur in campo, quod Graece dicitur, δολεσχσαι, in Hebraeo legitur: Et egressus est Isaac, ut loqueretur in agro, inclinante jam vespera. Significat autem secundum illud, quod Dominus solus orabat in monte, etiam Isaac, qui in typo Domini fuit, ad orationem, quasi virum justum domo egressum: et vel nona hora, vel ante solis occasum, spirituales Deo victimas obtulisse. Versus 65. «Et tulit theristrum, et operuit se». Theristrum pallium dicitur, genus etiam nunc Arabici vestimenti, quo mulieres provinciae illius velantur. Capitulum XXV Versus 1 et seqq. «Et adjecit Abraham, et accepit uxorem, et nomen ejus Ceturä et peperit ei Zamram, et Jecsan, et Madan, et Madian, et Jesboc, et Sue. Et Jecsan genuit Saba et Dadan. Et filii Dadan fuerunt Asurim, et Latusim, et Laomim. Et filii Madian, Jephar, et Apher, et Enoch, et Abida, et Aledea. Omnes hi filii Ceturae. Et dedit Abraham universa quae habuit Isaac. Filiis autem concubinarum, quas habuit, dedit munera, et dimisit eos ab Isaac filio suo, cum adhuc viveret in Oriente, ad terram orientalem». Cetura Hebraeo sermone «copulata» interpretatur, aut «juncta». Quam ob causam suspicantur Hebraei, mutato nomine, eadem esse Agar, quae, Sara mortua, de concubina transierit in uxorem. Et videtur decrepiti jam Abrahae excusari aetas, ne senex post mortem uxoris suae vetulae, novis arguatur nuptiis lascivisse. Nos quod incertum est relinquentes, hoc dicimus, quod de Cetura nati filii Abraham, juxta historicos Hebraeorum occupaverint Τρωγλοδτην et Arabiam, quae nunc vocatur Εδαμων, usque ad maris Rubri terminos. Dicitur autem unus ex posteris Abrahae, qui appellabatur Apher, duxisse adversus Libyam exercitum, et ibi, victis hostibus, consedissë ejusque posteros ex nomine atavi Aphricam nuncupasse. Hujus rei testis est Alexander, qui dicitur Polyhistor, et Cleodemus cognomento Malchus, Graeco sermone barbaram historiam retexentes. Quod autem ait, «Et filii Dadan fuerunt Asurim, et Latusim, et Laomim»: Asurim in negotiatores transferri putant: Latusim, aeris ferrique metalla cudentes: Laomim vero λαρχοι, id est, principes multarum tribuum atque populorum. Alii ab hoc Asurim vocatos, Syros esse contendunt, et a plerisque filiis Abrahae ex Cetura occupatas Indiae regiones. |
| Multo magis ergo ista in deo et g-logYi. Quid ergo dicemus? Vita pater et substantia est et se movens substantia, et nihil est aliud se movens motio nisi vita. Ipsa igitur et substantia et vita. Sed quoniam in motu intellegentia quasi aliud adintellegit et non perfecte aliud, ipsum autem vivere ut aliud, veluti mixtione in utroque alterius, iuxta quod vita est et motus est, unum est. Rursus, iuxta quod motus est et vita est, id ipsum aliud unum; et idcirco eadem substantia. Sed sive ipsa, sive eadem, g-homoousion necessario et simul est, quoniam duo simul sunt. Etenim sine altero numquam fuit alterum. Unum ergo et unum sunt ista. Hoc igitur quod est esse vitam et per semet esse motionem pater est. Hoc autem quod est motum esse et per semet esse vitam filius est. Causa enim motionis vita. Pater ergo et magis principalis vita, motionem requiescentem habens in abscondito et intus se moventem. Filius autem in manifesto motio, et ideo filius, quoniam ab eo quod est intus processit, magis autem motio exsistens, quod in manifesto. Isto modo et vita filius a patre vita qui sit accepit vitam esse, a praeprincipali principium natum, universale ab universali, tota a tota, et idcirco dicit: vivens pater misit me et ego vivo propter ipsum. Si igitur generans in vita et filius secundum motionem filius, secundum autem motum vitam esse, vita filius, dante patre in motione[m] generationem et simul vitam; ipse autem in semet ipso. g-homoousion ergo pater et filius et unum est semper et ex aeterno natus est et alter in altero et inseparabilis separatio et in patre filius et in filio pater et maxime filius actio, quoniam filius cum actione vita, pater autem secundum id quod est esse vita et secundum quod est vitam esse actio Manet igitur pater et inpassibilis manet; operatur filius et in manifestationem ducit; et deus intus operatur, exsistente actione iuxta potentiam et in patre, et in filio iuxta actionem actio est. 43. Ista huius modi oportet revocare ad illa omnia quae praeposuimus, sive deus et g-logos, sive lumen et effulgentia, sive silentium et effatum, sive alia in quibus unum et simul et g-homoousion apparet et ingenita generatio. |
| Ex his apparet quod g-logos ipse et spiritus sanctus et g-nous et sapientia id ipsum. Etenim et Paulus dixit divine: quis cognovit g-noun domini? Et rursus de ipso: virtus et sapientia dei. Salomon etiam sapientiam de ipso dicit. Et multa nomina in filium revocantur. Et ipsum et substantiam dicit et Paulus ad Hebraeos: imago substantiae eius; et item consubstantialem populum dixit. Et Hieremias: quia qui stetit in substantia mea et vidit verbum meum; et rursus: si stetissent in substantia mea et audissent verba mea. Et evangelium secundum Matthaeum: panem nostrum consubstantialem da nobis hodie. In parabola Lucas: dixit iunior de filiis patri: da mihi congruam partem substantiae; et rursus: ibi dissipavit substantiam suam. Quod enim inde descendit, potentias suas non tenuit. Ista animae sunt, sed dixi istud adversum negantes usiae nomen positum esse in sacris scripturis. Accedit autem quod animam, hoc est hominem, deus fecit ad imaginem et similitudinem suam. 60. Quid vero ista significant, audi ut dico. Summus g-nous et sapientia perfecta, hoc est g-logos universalis – idem ipsum enim in aeterno motu – circularis motus erat, a g-sUmeiYi primo et in summo vertice circularis exsistens iuxta ipsum g-sUmeion, cyclica causa inseparabiliter conversa, ut a patre et in patrem et cum patre exiens, incedens, simul exsistens, et in patre erat filius et in filio pater, prima substantia, et in subsistentia iam substantia, spiritalis substantia, secundum g-noun substantia, generatrix et effectrix substantia, praeprincipium universae substantiae, intellegibilis et intellectualis et animae et hylicae et universae substantiae in hyle. Si igitur prima motio vita, inquam, et intellegentia – ista enim illud perfectum unum et solum – non solum circularis motio ista, sed sphaerica et magis sphaera et vere omnimodis perfecta sphaera. Si enim esse et vivere et intellegere, et si vita ipsum esse est et intellegentia, et summitates et medium est in unoquoque. Sic et intellegentia. Unum igitur istorum tria: sunt in se circulata et participantia invicem sibi, magis autem simul exsistentia sine aliquo intervallo. |
| Ista ergo, esse animae iuxta imaginem patris et filii, sic autem esse iuxta similitudinem. g-homoousion ergo etiam ipsa in sua unalitate, et simili substantia in triplici potentia; ipsa generans ergo, ipsa se movens et semper in motu, in mundo motionum fons et principium, sicuti pater et filius ipsius animae motionis et creator et praecausa et praeprincipium. 64. Adhuc dico in occulto mysterium magnum. Sicuti divinior trinitas unalis, secundum quod per se, effulgenter fecit animam in mundo intellectibili in subsistentiam et propriam substantiam, quam proprie dicimus substantiam, sic anima, trinitas unalis secunda, explicavit imaginationem in sensibili mundo, ipsa anima semper quae sursum sit mundanas animas gignens. Et istud ergo iuxta imaginem et similitudinem. Videamus ergo, si et iuxta carnem. Quidam et iuxta carnem dicunt praedivinatione, quoniam futurum erat, ut Iesus indueret carnem. Ego autem dico: forte, si et in isto quod g-logos et carnis est g-logos, et deus et incorporalis et super omne corpus dicitur: potentia enim universorum et omnium deus, non frustra secundum imaginem corporis. Si enim futurum est nostrum corpus et caro resurgere et induere incorruptionem et fieri spiritalis caro, sicuti et salvator noster iuxta omnia et fuit et resurrexit et ascendit et futurum est ut veniat, et si post resurrectionem inmutabimur accipientes spiritale indumentum, nihil inpedit iuxta imaginem carnis superioris g-tou g-logou hominem factum esse. Ad istud enim testimonium dicit propheta dicens: et fecit deus hominem iuxta imaginem dei. Si fecit deus secundum imaginem, pater iuxta filii imaginem. Si autem et istud dicit: fecit ipsum masculofeminam et praedictum est: fecit hominem iuxta imaginem dei, manifestum, quoniam et iuxta corpus et carnem valde mystice g-tou g-logou et mare et femina exsistente, quoniam ipse sibimet filius erat in primo et secundo partu spiritaliter et carnaliter. Gratia deo patri et filio eius domino nostro Iesu Christo ex aeterno in omnia saecula saeculorum. Amen. |
| 261. Ep. lib.II, CXLIII, col.265B. 262. Ep. lib.II, CCXXIX, col.317D320A. 263. Ep. lib.II, CCII, col.305D. 264. " De octo spiritibus malitiae " , cap.XVIII, col.1164A. 265. " Peristeria " , sectio XII, cap.XI, col.961C. 266. Ep. lib.II, LVIII, Aetio monacho, col.225B. 267. Ep. lib.II, LI, col.221C. 268. Ep. lib.III, CCIII, Zoasimo Cigario, col.305D308A. 269. Ep. lib.I, CCCXXVI, Theodoto comiti, col.200D201A. 270. " Capita paraenetica " , c.98, col.1257B. 271. " De volunt. paupertate " , cap.X, col.981D984A. 272. Ep. lib.I, CLXXX, col.152C. 273. " Tract. ad Eulogium " , cap.X, col.1105D. 274. Ep. lib.III, CXXI, Eurycli presbytero, col.440B. 275. " Peristeria " , sectio II, cap.I, col.817B. 276. Ep. lib.III, CCLXVIII, col.517BC. 277. " De oratione " , col.1200A. 278. Ep. lib.III, CCCXIX, col.537C. 279. Ep. lib.III, CCLII, Gerontio monacho, col.508A509A. 280. " De volunt. paupertate " , cap.XXVII, col.1004A. 281. " De oratione " , cap.III, col.1168CD. 282. " De volunt. paupertate " , cap.XXVIII, col.1004B. 283. " De oratione " , cap.XXVIII, col.1173A. 284. См.: Иннокентий, архиепископ. Пострижение в монашество. Вильна, 1899. 285. Взгляд на монашеский постриг как на таинство был весьма распространен в аскетической литературе как до преп. Нила, так и после него. Так, например, блаж. Иероним называет монашеский постриг " вторым крещением " . Сходные мысли мы находим у преп. Феодора Студита, преп. Симеона Нового Богослова, Евстафия Фессалоникийского, блаж. Симеона Фессалоникийского, Иоанна Антиохийского и др. 286. Epism. lib.I, CCXLII, col.172 B. 287. Epist. lib.II, XCI, XCII, Amphilochio monacho, Migne, gr.s., t.LXXIX, col.241BC. 288. Epist. lib.II, XCVI, Philumeno enclisto, col.244B. 289. " De monastica exercitatione " , cap.XX, col.745C. 290. Epist. lib.I, CCXLI, col.172C. 291. " De monastica exercitatione " , cap.XLI, col.769D772A. Мысль о необходимости строгого послушания в монашеской жизни мы находим также у преп. Антония Великого, свт. Василия Великого, преп. Ефрема Сирина, преп. Иоанна Кассиана, преп. Иоанна Лествичника, аввы Дорофея и у других аскетов. |
| 261. Ep. lib.II, CXLIII, col.265B. 262. Ep. lib.II, CCXXIX, col.317D–320A. 263. Ep. lib.II, CCII, col.305D. 264. " De octo spiritibus malitiae " , cap.XVIII, col.1164A. 265. " Peristeria " , sectio XII, cap.XI, col.961C. 266. Ep. lib.II, LVIII, Aetio monacho, col.225B. 267. Ep. lib.II, LI, col.221C. 268. Ep. lib.III, CCIII, Zoasimo Cigario, col.305D–308A. 269. Ep. lib.I, CCCXXVI, Theodoto comiti, col.200D–201A. 270. " Capita paraenetica " , c.98, col.1257B. 271. " De volunt. paupertate " , cap.X, col.981D–984A. 272. Ep. lib.I, CLXXX, col.152C. 273. " Tract. ad Eulogium " , cap.X, col.1105D. 274. Ep. lib.III, CXXI, Eurycli presbytero, col.440B. 275. " Peristeria " , sectio II, cap.I, col.817B. 276. Ep. lib.III, CCLXVIII, col.517BC. 277. " De oratione " , col.1200A. 278. Ep. lib.III, CCCXIX, col.537C. 279. Ep. lib.III, CCLII, Gerontio monacho, col.508A–509A. 280. " De volunt. paupertate " , cap.XXVII, col.1004A. 281. " De oratione " , cap.III, col.1168CD. 282. " De volunt. paupertate " , cap.XXVIII, col.1004B. 283. " De oratione " , cap.XXVIII, col.1173A. 284. См.: Иннокентий, архиепископ. Пострижение в монашество. Вильна, 1899. 285. Взгляд на монашеский постриг как на таинство был весьма распространен в аскетической литературе как до преп. Нила, так и после него. Так, например, блаж. Иероним называет монашеский постриг " вторым крещением " . Сходные мысли мы находим у преп. Феодора Студита, преп. Симеона Нового Богослова, Евстафия Фессалоникийского, блаж. Симеона Фессалоникийского, Иоанна Антиохийского и др. 286. Epism. lib.I, CCXLII, col.172 B. 287. Epist. lib.II, XCI, XCII, Amphilochio monacho, Migne, gr.s., t.LXXIX, col.241BC. 288. Epist. lib.II, XCVI, Philumeno enclisto, col.244B. 289. " De monastica exercitatione " , cap.XX, col.745C. 290. Epist. lib.I, CCXLI, col.172C. 291. " De monastica exercitatione " , cap.XLI, col.769D–772A. Мысль о необходимости строгого послушания в монашеской жизни мы находим также у преп. Антония Великого, свт. Василия Великого, преп. Ефрема Сирина, преп. Иоанна Кассиана, преп. Иоанна Лествичника, аввы Дорофея и у других аскетов. |
|
|
