ред. Жак Гоар (Jacques Goar, 1601–1653) – знаменитый литургист и историк, основатель византинистики. Основные работы: Euchologion sive Rituale Graecorum complectens ritus et ordines divinae titurgicae, officiorum, sacramentorum, consecrationum, benedictionum, funderum, orationum etc. juxta usum orientalsi etc., interpreatatione nec non mixobarbarum vocum brevi glossario, aenis figuris et observatt. ex antiquis PP. et maxime Graecor. theologor. expositionibus illustratum. Paris, 1647 ­­ Venedig, 1730 ­­ Graz, 1960; Georgii Cedreni Compendium historiarum etc. item Joannes Scylitzes Curopalates – nunc primum editus. Paris, 1647 ­­ PG 121 f. ­­ CSHB 32.34; Georgii Monachi et S.P.N. Tarasii, patriarchae CP., quondam Syncelli, Chronographia etc. Et Niciphori patriarchae CP. Breviar. chronograph. Georgius Syncellus ex Biblioth. Regia nunc primum adjecta vers. latina editus, tab. chronol. et annotatt. additae. Paris, 1652 ­­ PG 110 ­­ CSHB 6.7.29; Georgius Codinus Curopalata de officiis magnae eccl. et aulae Constantinop. ex versione Jac. Gretseri etc. Adjunguntur recentiores Orientalium Episcopat. notitiae, voces honorar., appellationes dignitatum indices etc. Paris, 1648 ­­ PG 157 ­­ CSHB 35; S.P.N. Theophanis Chronographia et Leonis grammatici Vitae recentior. Imperator., Jac. Goar latine reddidit etc. R.P. Franciscus Combefis iterum recensuit, notis posterioribus Theophanem etc. discussit atque fide Codd. auxit, emendavit. Paris, 1655 ­­ PG 108 ­­ CSHB 37.41.42; Historia universalis Joannis Zonarae, cum emendata Hieron. Wolphii Oetingensis versione Basil. 1577 olim edita 2 vol. Paris, 1687; Attestatio P. Jac. Goari O.P. de communione Orientalium sub specie unica. См. о нем: H. Успенский. О Гоарие//Богословские труды 1968. 4. С. 37–38; Karl Christian Felmy. Jaques Goar und die Gottliche Liturgie in Rußland; Peter Hauptmann (Hrsg.). Unser ganzes Leben Christus unserm Gott überantworten. Studien zur ostkirchlichen Spiritualität Fairy von Lilienfeld zum 65. Geburtstag. Göttingen, 1982 (Kirche im Osten, Monographienreihe 17). S. 313–331; Karl Christian Felmy. Die Deutung der Göttlichen Liturgie in der russischen Theologie Berlin-N.Y., 1984 (Arbeiten zur Kirchengeschichte 54). – Прим. ред.

http://azbyka.ru/otechnik/Pravoslavnoe_B...

365 Несмотря на желание мученического венца и на то, что Антоний старался попадаться всегда на глаза мучителей, его не тронули – Бог его хранил для Церкви. Св. Афанасий Великий хорошо описывает эту чудесную защиту Богом Антония и его подвиги (Творения. Ч. 3. Свято-Троицкая Сергиева Лавра, 1903. С. 216–217. Жизнь Антония, 46). 370 ...Ordres religieux/Martigny J. A, 1 " abbe. Dictionnaire des antiquites chretiennes... Paris, 1877. P. 552. 373 Свидетельство преп. Феофана (Chronographia. Paris, 1653. P. 54). См.: Филарет, архиеп. Историческое учение... Т. 2. С. 94. 375 Так как и тогда мир гнал монахов, то Златоуст написал на эту тему три книги «Против вооружающихся на ищущих монашества» и вслед за тем еще другое сочинение, полное воодушевления: «Сравнение инока с царем» (см.: Филарет, архиеп. Историческое учение... § 167). 376 Средства, очевидно, большие, потому что отец его был главнокомандующим в Сирии – magister militum Orientis, как его называет сам Златоуст (в начале «Слова о священстве»). 377 Сам же жил бедно и довольствовался скудной трапезой, на обеды не ездил и у себя их никогда не устраивал. Он с самого начала объявил, что не примет приглашения ни от кого на пир, и сам никого не будет приглашать к себе. И сдержал свое слово, отказываясь от приглашений даже императора. 379 Отсюда и имя Феодорит («дар Божий»). В силу материнского обета, дабы вся жизнь его была принесена Богу, на восьмом году он уже отдан в монастырь. 381 Кто знает, что такое был Авзоний, Авзоний – римский поэт и оратор (IV в.); был учителем императора Грациана, потом префектом и консулом. – Прим, составителя.) – подивится смирению святителя, который называл того «отцом» (Carm. X, 93. 148). 382 См. любопытный случай из его жизни на этот счет в: Филарет, архиеп. Историческое учение... Т. 3. С. 38. 383 О христианской благотворительности см.: «Основы» Отдел III. Гл. 12. § 5. Место молитвы (храм). 384 Вместе со св. Димитрием Ростовским (Четьи-Минеи, 23 января) не вхожу в исследование, к какому Павлину (их было трое в Ноле) относится это событие. Об этом см.: Филарет, архиеп. Историческое учение... Т. 3. С. 37. Прим. 13.

http://azbyka.ru/otechnik/Varnava_Belyae...

   Синаксарь в субботу сыропустную.    По словам блаженного Симеона Фессалоникийского. совершалась в среду и пятницу сыропустной седмицы Литургия преждеосвященных даров. Ответы на некоторые вопросы. В 5 веке о литаниях в неделю сыропустную упоминает Максим, епископ туринский. [triod-16] Слова эти произносятся в паремии среды сырной.    Синаксарь в сырную субботу.    Синаксарь в неделю сыропустную.    Исторические акты археографическ. экспедиц. об избрании Годунова, 1598 г., том 2, 7.    Беседа 4, de quadragesima.    Напр., в 1 Новгородской летописи, см. Полное собрание летописей русских. В греческом часослове говорится: τν πρτην βδομδα τς γας τεςςαραχοςτς μες χαθαρν χαλομεν.    Понедельник первой седмицы Четыредестницы, песн. перв. трипеснца на утрен.    О правилах пощения в первую седмицу Четыредесятницы см. выше.    О богослужении ежедневном в Четыредесятницу см. выше    Синаксарь в четверг 6 седмицы Четыредесятницы.    Феодорит. История, кн. 3, гл. 15.    Никифор, История, кн. 10, гл. 12.    Там же и синаксарь и чин богослужения в субботу первой недели св. Четыредесятницы.    См. Рождество Христово.    29 sermo catecheticus Theodori Studitae.    Последователи Манеса.    Стихир, на хвалитех в первую неделю Великого поста.    Тнеорнап. chronograph, ad an. Isauri 7.    О монофизитах см. выше, Рожд. Хр.    Тнеорнап. Chronograph, ad ann. Zenon. 16.    Монтанисты — последователи Монтана, лжеучителя, начавшего проповедовать в половине 3 столетия, что он есть обещанный Иисусом Христом Утешитель (Ин. 14:16, 26, 15:26, 16:7, 13). Так как главный город их был Пепуз во Фригии, то монтанистов называли также пепузианами, фригами, катафригами.    Тнеорнап. Chronograph, ad ann. Leon. Isaur. 6.    Тнеорнап. Chronograph, ad an. Isauri 9—10. Чет. Мин. 28 ноября. Житие св. Стефана Нового.    Евсевий. Церковная история, кн. 7, гл. 18.    См. празд. Нерук. Образа.    Чет. Мин. 12 мая. Житие св. Германа. Theophan. ad ann. Isauri. 13.    Bibliomhec. orient, pag. 311.    Дамаск. Об иконах слов., 11, гл. 12. Чет. Мин. 12 мая. Житие св. Германа. Theophan. Chronograph, ad ann. 13.

http://lib.pravmir.ru/library/readbook/3...

Suppl. à la «Bibliographie Henri de Lubac » par K.H. Neufeld, M. Sales// Lubac H. de.Théologie dans l’histoire. T. II. Paris, 1990. P. 408–416   Собрания сочинений: Œuvres complètes (ОС). Paris, 1992– (издание продолжается, запланировано 57 томов, из которых 49 собственных текстов Л., остальные переписка и др. сопроводительные материалы) Opera omnia (ит. собрание в 28 томах). Milan, 1979–1989 архив Л. находится к г. Намюр (Бельгия) в Centre d’archives et d’études Cardinal-Henri-de-Lubac   Отдельные публикации: Apologétique et Théologie//Nouvelle Revue Théologique. N. 57 (1930). P. 361–378  Catholicisme, les aspects sociaux du dogme . Paris, 1938 ( Католичество. Социальные аспекты догмата. М.; Милан, 1992) Corpus mysticum. L " Eucharistie et l " Église au Moyen Âge. Étude historique. Paris,1944 Le Drame de l’humanisme athée. Paris, 1944 (Драма атеистического гуманизма. Милан; М., 1997) De la connaissance de Dieu. Paris, 1945 Proudhon et le christianisme. Paris, 1945 Paradoxes. Paris, 1946 Surnaturel. Études historiques. Paris,1946 Le Fondement théologique des missions. Paris, 1946 Le problème du développement du dogme//Recherches de science religieuse. 35 (1948). Р. 130–160 Histoire et Esprit. L’intelligence de l’Écriture d’après Origène. Paris, 1950 Aspects du bouddisme. T. I. Paris, 1951 Exégèse médiévale. Les quatres sens de l’écriture. T. 1–4. Paris, 1959–1964 La Rencontre du bouddisme et de l’Occident. Paris, 1952 Méditation sur l’Église. Paris, 1953 (Мысли о церкви. Милан; М., 1994) Amida (Aspects du bouddhisme. T. II). Paris, 1955 La pensée religieuse du Père Teilhard de Chardin. Paris, 1962 La Prière du père Teilhard de Chardin. Paris, 1964 Augustinisme et théologie moderne. Paris, 1965 Le mystère du surnaturel. Paris, 1965 Teilhard, missionnaire et apologist. Toulouse, 1966 L’Écriture dans la Tradition. Paris, 1966 Paradoxe et mystère de l’Église. Paris, 1967 (Парадокс и тайна церкви. Милан; М., без ук. года) Images de l’abbé Monchanin. Paris, 1967 Commentaire du Préambule et du chapitre I de la constitution dogmatique Dei Verbum//La Révélation divine. Paris, 1968

http://bogoslov.ru/person/278385

Общие работы по истории Византии Diehl, Histoire de l " empire byzantin, Paris, 1919, новое пересмотренное издание, 1934. Norman Baynes, The Byzantine Empire, London, 1925, Васильев, История Византии, Ленинград, 1925. Jorga, Histoire de la vie byzantine, Bucarest, 1933, 3 vol. Diehl, Histoire de l " empire byzantin (395–1081) (Histoire du moyen âge, v. III), Paris, 1936. Bailly, Byzance, Paris, 1939. Ostrogorsky, Geschichte des Byzantinischen Staatcs, Munchen. 1940. Diehl, Byzance, grandeur et décadence, Paris, 1919. Cambridge medieval history, t. II, IV, London, 1913, 1923. монографии по истории Византии Вигу, A history of the later Roman empire from Arcadius to Irene, London, 1889, 2 vol., второе издание, более распространённое и останавливающееся на смерти Юстиниана, вышло в 2 томах в 1923 году. Diehl, Justinien et la civilisation byzantine au VI-e siècle, Paris, 1901. Diehl, Theodora, Paris, 1904, 2 éd. 1937. Bréhier, La querelle des images, Paris, 1904. Lombard, Constantin V, empereur des Romains, Paris, 1902. Bury, A history of the Eastern Roman empire from the fall of Irene to the accession of Brsil I, London, 1912. Васильев, Византия и арабы, политические отношения Византии и арабов за время Аморийской династии, Петербург, 1900, французский перевод, переработанный автором. Vasiliev, Byzance et les Arabes, v.I, ládynastie d " Amorium (820–867), Bruxelles, 1935. Dvornik, Les Slaves, Byzance et Rome au IX-e siècle, Paris, 1926. Vogt, Basile I, Paris, 1908. Rambaud, L " empire grec au X siècle, Paris, 1870. Schlumberger, Nicéphore Phocas, Paris, 1890. Schlumberger, L " épopée byzantine à la fin du X siècle (969–1057), Paris, 1896–1905, 3 vol. N " eumann. Die Weltstellung des byzantinischen Reiches vor den Kreuzzigen, Leipzig, I894, французский перевод Paris, 1905. Chalandon, Essai sur le règne d " Alexis I Comnene, Paris, 1900. Chalandon, Jean II Comnène et Manuel Comnène, Paris, 1912. Luchaire, Innocent III, la question d " Orient, Paris, 1907. Schlumberger, Le siège, la prise et la sac de Constantinople par les Turcs en 1453, Paris, 1914.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Paris, 1825, 2 vol. – Tableaux historiques de l’Asie, depuis la monarchie de Cyrus jusquà nos jours. Paris, 1826. Atlas in folio. – Tableau historique, géographique, ethnographique et politique du Caucase et des provinces limitrophes entre la Russie et la Perse. Paris, 1827. – Vocabulaire latin, persan et coman, daprès un manuscrit écrit en 1303, et provenant de la bibliothèque du célèbre poète Francesco Petrarcha. Paris, 1828. – Vocabulaire et grammaire de la langue Géorgienne. Paris, 1827. – Mémoire sur l’introduction et lusage des caractères chinois au Japon, suivi dun vocabulaire coréen. Paris, 1829. – Voyage dans les steppes d’Astrakhan et du Caucase, par le comte I. Potocki. Paris, 1829. – Rapport sur les ouvrages du P. H. Bitchourin. Paris, 1830. – Fragments bouddhiques. Paris, 1830. – San Kokf tsou ran to sets, ou Aperçu général des trois royaumes, traduit de l’original japonais-chinois. Paris, 1832. – Notice de l’Encyclopédie littéraire de Ma Touan Lin intitulée: Wen Hian Thoung khao. Paris, 1832. – Description de la Chine sous le règne de la dynastie mongole, traduite du persan de Rachid – Eddin, et accompagnée de notes, Paris. 1833. – Aperçu des entreprises des Mongols en Géorgie et en Arménie dans le XIII siècle, traduit de l’arménien, accompagné de notes. Paris, 1833. – Verzeichniss der chinesischen und mandschurischen Bücher und Handschriften d. K. Biblioth. zu Berlin nebst Abhandlungen über die Sprache und Schrift der Uiguren. Fol. Paris, 1822. – Reise in den Kaukasus und nach Georgien in d. Jahr 1807–1808; nebst Anhang: Kaukas. Sprachen. Halle, 1812–1814. 3 Bde, mit Karten. – Abhandlung über die Sprachen und Schrift der Uiguren. Nebst einige Wörterzeichnisse und anderen Uigurischen Sprachproben aus dem kaiserlichen Uebersetzungshofe zu Peking. Paris, 1820. Fol. В числе исследований Клапрота особенно выдается исследование об уйгурском письме; замечательна также его «Carte de l’Asie centrale». Биографические сведения о Клапроте в статье Ландресса в Nouveau Journal Asiatique, tome XVI; Paris, 1835, p. 243–273. Читать далее

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/r...

– «Клир». Богословская Энциклопедия, том XI стр. 242–50, . СПБ 1910. Митр. МАКАРИЙ. Православно-догматическое Богословие, том II, СПБ 1895. МИЛАШ Н. Правила Православной Церкви с толкованиями, СПБ 1911. СОВЕ Б. Евхаристия в древней церкви и современная практика, в сборнике «Живое Предание», Париж (1937), стр. 171–95. СОКОЛОВ П. Русский архиерей из Византии, Киев 1913. ФИВЕЙСКИЙ М. Духовные дарования в первоначальной церкви, Москва 1907. Митр. ФИЛАРЕТ. Собрание мнений и отзывов митрополита Филарета, том IV II ACRELIS H., Das Christentum in den ersten drei Jahrhunderten, B. II, Leipzig 1912. ALLO E.B., Saint Jean et l’Apocalypse, Paris 1921. – Saint Paul. Premiere Epitre aux Corinthiens, Paris 1935. – Saint Paul. Seconde Epitre aux Corinthiens, Paris 1937. AUDET J.P. Afflnités littéraires et doctrinales du «Manuel de discipline», dans «Revue Biblique» 59 (1952) 219–38. BARDY G. L’Eglise et l’enseignement pendant les trois premiers slècles, dans «Revue des Sciences Rellgleuses» 22 (1932). – La théoiogie de l’Eglise de Saint Clement de Rome a Saint Irénée, Paris 1945. BATIFFOL P. L’Eglise naissante et le Catholicisme, Paris 1922. – Etudes d’histoire et de théologie positive, Paris 1926, série I et II. BAUER W. Rechtgläubigkeit und Ketzerei im ältesten Christentum, Tubingen 1934. – Wörterbuch zum Neuen Testament, Berlin 1952. BICKERMANN E. La chaîne de la tradition pharisienne, dans RB 59 (1952) 1, 44–54. BOISMARD M.E. Dasa le sein du Père ( Jn. 1,18 ), dana RB 59 (1952) 23–39. BONNARD P. Jesus-Christ édifiant son Egilse, Neuchâtel-Paris 1947. – L’Epitre de Saint Paul aux Galates, Paris-Neuchâtel 1953. BONSIRVEN J. Le judaïsme palestinien au temps de Jésus-Christ, sa théologie, t. I, Paris 1934. – Théologie du Nouveau Testament, Paris 1951. BOTTE B. Hippolyte de Rome. La Tradition Apostolique. Texte latin, Introduction et notes. SCH 11, Paris 1946. BOULGAKOFF S. L’Orthodoxie. Paris 1932. BOUYER L. Le mystère pascal (Lex Orandi 4), Paris 1945. BRAUN F.M. Aspects nouveaux du problème de l’Eglise, Fribourg 1942.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Afanas...

Слово 2-е. – Discours II/Texte critique et trad. par J. Bernardi//SC 247. Paris, 1978. Слово 14-е. – Discours XIV//PG. T. 35. Col. 858–910 ; Riches et pauvres dans l’Eglise ancienne/Trad. par F. Quére-Jaulmes//Lettres chrétiennes. 6. Paris, 1962. Р. 105–147. Слово 18-е. – Discours XVIII//PG. T. 35. Col. 985–1044 . Слово 28-е. – Discours XXVIII/Texte critique et trad. par P. Gallay avec la collaboration de M. Jourjon//SC. 250. Paris, 1978. Р. 101–175. Слово 32-е. – Discours XXXII/Texte critique par C. Moreschini, trad. par P. Gallay//SC 318. Paris, 1985. Слово надгробное Василию. – Eloge de Basile. Discours XLIII/Texte grec, trad. par F. Boulenger//Gregoire de Nazianze. Discours funebres. (Hemmer et Lejay). Paris, 1908. Р. 58–231. Стихотворения нравственные. – Poemes moraux//PG. T. 37. Col. 521968 . Григорий Нисский , свт. Большое огласительное слово. – Gregoire de Nysse. Discours catechetique. Texte grec par E. Muhlenberg; trad. par R. Winling//SC. 453. Paris, 2000. О блаженствах. – Homelies sur les Beatitudes//PG. T. 44. Col. 11931301 ; Trad. par J.-Y. Guillaumin, G. Parent//Les Pères dans la foi. Paris, 1979. Об устроении человека. – La Création de l’homme//PG. T. 44. Col. 128256 ; Trad. par J. Laplace//SC 6. Paris, 1944. О девстве. – Traite de la virginité/Texte critique et trad. par M. Aubineau//SC 119. Paris, 1966. О душе и воскресении. – Sur lâme et la résurrection//PG. T. 46. Col. 12–160 . Письма. – Lettres/Texte critique et trad. par P. Maraval//SC 363. Paris, 1990. Послание о жизни святой Макрины. – Vie de sainte Macrine/Texte critique et trad. par P. Maraval//SC 178. Paris, 1971. Слово на «Отче наш». – Homélies sur le Notre-Père//PG. T. 44. Col. 1120–1193 ; Trad. par M. Peden-Godefroi//Grégoire de Nysse. La prière du Seigneur. Paris, 1982. Слово об усопших. – Sur les défunts//PG. T. 46. Col. 497–537 . Григорий Палама , свт. Главы физические, богословские, этические и практические. – Grégoire Palamas. Chapitres physiques, theologiques, ethiques et pratiques//Φιλοκαλα. T. IV. θναι, 1976. P. 134–187; Philocalie/Trad. par J. Touraille. T. X. Bellefontaine, 1990. Р 221–304.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhan_Klod_Lars...

Paris – Suresnes, 1991 (книгавыдержала 4 издания); Idem. Theologie de la maladie. Paris, 1991 (трииздания); Idem. des maladies mentales. L’experience de l’Orient chretien des premiers si-cles. Paris, 1992; Idem. Ceci est mon corps. Le sens chretien du corps selon les P-res de l’Eglise. Gen-ve, 1996; Idem. Pour une othique de la procreation. Elements d’anthropologie patristique. Paris, 1998; Idem. Dieu ne veut pas la souffrance des hommes. Paris, 1999;Idem. La vie apr-s la mort selon la Tradition orthodoxe. Paris, 2001; Idem. Le chretien devant la maladie, la souffrance et la mort. Paris, 2002. 16 Saint Maxime le Confesseur. Questions … Thalassios » Introduction par J. C. Lar chet. Traduction et notes par E. Ponsoye. Suresnes, 1992. P. 7–44. 17 Saint Maxime le Confesseur. Ambigua/Introduction par J.-C. Larchet. Avant-propos, traduction et notes par E. Ponsoye. Commentaires par le P – re Dumitru Staniloae. Paris-Suresnes, 1994. P. 9–84. 18 Saint Maxime le Confesseur. Questions et difficultis (Quaestiones et dubia)/Introduction par J.-C. Larchet. Traduction par E. Ponsoye. Paris, 1999. P. 7–26. 19 Saint Maxime le Confesseur. Opuscules et polimiques/Introduction par J.-C. Larchet. Traduction et notes par E. Ponsoye. Paris, 1998. P. 7–108. 20 Saint Maxime Le Confesseur. Lettres/Introduction par J.-C. Larchet. Traduction et notes par E. Ponsoye. Paris, 1998. P. 7–62. 21 Французское издание: Larchet J.-C. Maxime le Confesseur. Mediateur entre l’Orient et l’Occident. Paris, 1998. 23 См. Louth A. St. Maximus the Confessor between East and West//Studia Patristica. Vol.XXXII. 1997. P. 334–335. 24 Представляется, что при характеристике Православия как мировоззрения уместно было бы отказаться от привычной оппозиции пессимизм vs. оптимизм и говорить о реализме Православия, в котором гармонически разрешаются такие несоединимые в русле секулярного мышления положения, как страдание, смерть и гибель падшего мира с одной стороны и свет, мир, надежда и вечная жизнь – с другой. – Ред. 26 В частности, то место “Толкования на Послание к Римлянам” блаженного Феодорита , к которому отсылает Ж.-К.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej_Sidoro...

РосС. 3). С другой стороны, вызывают недоверие издателей слова текста подлинника, не подтвержденные в поздних копиях 5, 65–66). Многочисленные ошибки в чтении греческого текста издателями очевидны. Поразительно и фантастическое толкование некоторых реалий (в частности, о византийских монетах). Встречаются и другие ошибки: неправильный перевод дат на современное летосчисление, путаница в византийской титулатуре и должностях, беспомощный нумизматический комментарий и т. д. К настоящему времени уточнены и некоторые датировки (напр., 19). Конечно, в начале XXI в. легко критиковать первые опыты такой работы более чем столетней давности, однако важно сейчас иметь четкое представление о недостатках этого труда не только потому, что пока он является единственной сводной публикацией актов Русского монастыря, но и в связи с тем, что ошибки издателей повторяются даже в относительно новых специальных работах по истории Русского монастыря на Афоне. 386 Напр.: Флоринский Т. Афонские акты и фотографии с них в собраниях П. И. Севостьянова. СПб., 1880; Меует Ph. Haupturkunden für die Geschichte der Athoskloster. Leipzig, 1894; Regel W. Χρυσβουλλα κα γρμματα τα τς ν τ γψρει θψ " Ιερας κα σεβασμας Μονς το Βατοπεδου. St. -Ptb., 1898. 393 Goudas М. Βυζαντιακ γγραφα τς ν θω ερς Μονς το Βατοπεδου//πετηρ " ις Εταιρεας τν Βυζαντινν Σπουδν. 1927. Τ. 3. Σ. 113–134; 1927. Τ. 4. Σ.211–248. 394 Ktenas Ch. Χρυσβουλλοι λγοι τς ν Αθω ερς... Μονς το Δοχειαρου//πετηρ " ις Εταιρεας τν Βυζαντινν Σπουδν. 1927. Τ. 4. Σ. 285–311; 1929. Τ. 6. 395 Мошин В. Акти из светогорских архива//Споменик Српске АН. 91. Београд, 1939. С. 153–260; Mosin V., Sovre A. Dodatki h grckim listinam Hilandarja. Ljubljana, 1948. 396 Dölger F. Aus Schatzkammern des Heiligen Berges. München, 1948; Idem. Sechs byzantinische Praktika des 14. Jh. für das Athoskloster Iberon//Abhandlungen der Bayerischen Akademie der Wissenschaften. N. F. München, 1949. Bd. 28. 403 Акт. Прот. ; Oikonomidès N. Actes de Kastamonitou. Paris, 1978; Actes de Laura. Paris, 1977. T. 2 (1240–1326); Paris, 1979. T. 3 (1329–1496); Paris, 2006. T. 4 (1357–1452); Actes de Saint Panteleemon. Paris, 1982; Actes de Xenophon. Paris, 1987; Actes d’lviron. Paris, 1987. T. 1; 1990. T. 2; 1994. T. 3; 1995. T. 4; Actes de Kutlumus. Paris, 1988; Actes du Pantocrator. Paris, 1991; Actes de Docheiariou. Paris, 1998; Actes de Chilandar. Paris, 1998. T. 1; Actes de Vatopédi. Paris, 2002. T. 1; 2006. T. 2. 404 Règles à suivre pour ledition des actes byzantines//Revue des Etudes Byzantines. 1952. T. 10. P. 124–128. 405 Напр., досконален анализ грамот у Н. Икономидиса; аппарат нового издания актов Лавры не столь скрупулезен. 407 Напр.: Dölger F. Zur Textgestaltung der Laura-Urkunden und ihrer geschichtlichen Auswertung//Byzantinische Zeitschrift. 1939. Bd. 39. S. 23–66; Guillou A. Actes de Laura 1 (Supplement)//Bulletin de Correspondance Héllènique. 1957. Vol. 81. P. 722–724.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010