Damiani. Op. cit. 44. P. 112–113 Hermani Cromeri Chronicon in Corp. histor. medii aevi. T. 2. P. 536 ; Шлецер. Нестор. 3. 446–453 Fleurii Hist. Eccles. Lib. LVIII. § 26 in t. 14. P. 69 («Bruno, alio nomine Bonifacius...») Rohrbach. Hist. de l " Egl. cathol. T. 13. 395 Naruszewicz. Hist. narodu Polskiego. T. 4. 263; 7. 43 Заметим, что Рейнберн сделан епископом в 1000 г. (Ditmar. Chronic. apud Pertz. 5. P. 781 Barthold. Gesch. von Rügen und Pommern. P. 339. Hamb., 1839 Следовательно, не прежде мог прибыть и в Россию с польскою королевною. Vicissitudes de l " Egl. cathol. en Pologne et en Russie. T. 1. P. 12–13. Paris, 1843 «Non solum ritum Graecorum, in quo educata fuit, Maria regina Poloniae reliquit, sed de ritu catholicae Romanae ecclesiae et ejus puritate sufficienter ab ecclesiaticis viris edocta, ritum Graecorum exorsum habens, sacro baptismatis fonte, deinde in ecclesia Crakoviensi, in supplementum eorum defectuum, qui per Ruthenorum presbyteros committuntur, abluta est... Doprognievaque extunc vocitari cepit [Мария, королева польская, не только отказалась от греческого обряда, в котором была воспитана, но, будучи в достаточной степени наставлена мужами церкви в обряде римской католической веры с его чистотой, она, пользовавшаяся поначалу греческим обрядом, была затем омыта в святом источнике крещения в краковской церкви во исправление тех ошибок, что совершаются пресвитерами рутенов (то есть русских.— Прим. перев.)... и с того времени стала зваться Доброгневой (лат.)] (Dlugossi Hist. Polon. Lib. III, ad an. 1041. P. 218 Снес.: Карамз. И. Г. Р. 2. С. 33. Прим. 40 Карамзин признает это за несомненное (т. 2. С. 36. Изд. 2-е и представляет самое содержание означенного письма папы Николая II (там же, прим. 42. С. 26). А об Анастасии, бывшей за королем венгерским, известно, что она носила уже в Венгрии новое имя — Агмунда (Карамз. Там же. Прим. 44 Иларион. в Приб. к Тв. св. отц. 2. С. 279 «In qua (custodia) pater venerabilis, quod in aperto fieri non potuit, in secreto studiosus in divina laude peregit» (Chronic. Lib. VII. 52, apud Pertz. T. 3. P. 859

http://sedmitza.ru/lib/text/435804/

5. Item corporalium et incorporalium passiones inter se non communicare; porro et animam compati corpori, cui laeso ictibus uulneribus ulceribus condolescit, et corpos animae, cui afflictae cura angore amore coaegrescit per detrimentum socii uigoris, cuius pudorem et pauorem rubore atque pallore testetur. Igitur anima corpus ex corporalium passionum communione. 6. Sed et Chrysippus manum ei porrigit constituens corporalia ab incorporalibus derelinqui omnino non posse, quia nec contingantur ab eis (unde et Lucretius: tangere enim et tangi nisi corpus nulla potest res), derelicto autem corpore ab anima affici morte. Igitur corpus anima, quae nisi corporalis corpus non derelinquet. VI. 1. Haec Platonici subtilitate potius quam ueritate conturbant. Omne, inquiunt, corpus aut animale sit necesse est aut inanimale. Et si quidem inanimale est, extrinsecus mouebitur, si uero animale, intrinsecus. Anima autem nec extrinsecus mouebitur, ut quae non sit inanimalis, nec intrinsecus, ut quae ipsa potius moueat corpus. Itaque non uideri eam corpus, quae non corporalium forma ex aliqua regione moueatur. 2. Ad hoc nos mirabimur incongruentiam primo definitionis prouocantis ad ea quae in animam non conueniunt. Non enim potest anima animale corpus dici aut inanimale, cum ipsa sit quae aut faciat corpus animale, si adsit, aut inanimale, si absit ab illo. Itaque quod facit non potest esse ipsa, ut dicatur animale uel inanimale. Anima enim dicitur substantiae suae nomine. (3.) Quodsi non capit animale corpus dici aut inanimale, quod est anima, quomodo prouocabitur ad animalium et inanimalium corporum formam? 3. Dehinc si corporis est moueri extrinsecus ab aliquo, ostendimus autem supra moueri animam et ab alio, cum uaticinatur, cum furit, utique extrinsecus, cum ab alio, merito quod mouebitur extrinsecus ab alio secundum exempli propositionem corpus agnoscam. Enimuero si ab alio moueri corporis est, quanto magis mouere aliud? Anima autem mouet corpus, et conatus eius extrinsecus foris parent. Ab illa est enim impingi et pedes in incessum et manus in contactum et oculos in conspectum et linguam in effatum, uelut sigillario motu superficiem intus agitante. Vnde haec uis incorporalis animae? Vnde uacuae rei solida propellere?

http://azbyka.ru/otechnik/Tertullian/o-d...

Sola igitur corporis species dissoluta, cum in elementa dispergitur; manent ac sunt, unde victura reparentur. Etenim, cum in mundo et hyle sit, quae elementis certis semper exsistit et cum imagines illorum trium hic quoque, id est in mundo, se praebeant, quid mors agit, illa cum et in suis imaginibus aeterna sint? Imagines dico potentias per omnia lineis animae defluentes. Cum igitur aeterna sint ista, aeterna et in hyle elementa, mors, si sola conposita solvit, nihil funditus interit. Unde recte dicitur quod ex vita mors efficiatur, quod ex vigore vivendi conpositi cuiuslibet corporis fiat usque ad certa resolutio et rursus in aliam conpositionem, isdem conductis, fiat ex morte reparatio. Hoc modo et esse in mundo accipiendum, hoc modo hic et quies et motus. At in divinis, quia nulla sunt corpora, mors nulla, sed et vita alio modo, quippe illa principalis et vera. Et idcirco ibi progressio, non natalis aut, si placet, natalis, magis apparentia et manifestatio. Item illa alio modo esse et non esse et alio modo motus atque cessatio. Etenim deus vivit. Id autem est esse et intellegere, quae ista unum tria conficiunt potentias tres, exsistentiam, vitam, intellegentiam, 26. sed quia illa tria unum – quomodo sunt, docui: ut unum quodlibet tria sit, sic et ista tria unum sunt, sed in deo haec tria esse sunt, in filio vivere, in spiritu sancto intellegere – ergo esse, vivere, intellegere in deo esse sunt, exsistentia autem, vita, intellegentia forma sunt, actu enim interiore et occulto eius quod est esse, vivere, intellegere. Intus enim ista sunt et occulta magis que supra esse et supra vivere et supra intellegere deus est, unde et g-anousios vel g-anuparktos et item g-azYn et g-anous dicitur, praeintellegentia quadam inventus ista, et magis per formam suam cognitus, sed inherentem et consubstantialem sibi; et hoc est quod est quod in patre est filius. Quod cum ita sit, est idem filius quod pater. Unde et filius deus, quia hoc est forma, quia id est quod est is cuius forma.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Antimicrob Resist Infect Control. 2015;4:48). β) Σε μελτη 53 χειρουργν,  οι ερευνητς αναφρουν αξηση της συχντητας του σφυγμο των χειρουργν με συνοδ μεωση του κορεσμο οξυγνου αματος εντς μιας ρας μετ την εφαρμογ χειρουργικς μσκας κατ τη διρκεια χειρουργικς επμβασης (Beder A, et al. Preliminary report on surgical mask induced deoxygenation during major surgery. Neurocirugia (Astur). 2008;19:121126). γ) Επσης σε ασθενες με χρνια αποφρακτικ πνευμονοπθεια, η συχντητα αναπνον, ο κορεσμς οξυγνου αματος και το εισπνεμενο διοξεδιο του νθρακος παρουσασαν στατιστικ σημαντικς διαφορς πριν και μετ χρση Ν95 μσκας (Kyung SY, et al. Risks of N95 face mask use in subjects with COPD. Respir Care. 2020;65:658664). δ) Επιπλον μειονεκτματα χρσης μσκας προσπου σε υγι πληθυσμ της  δημσιας κοιντητας περιλαμβνουν εκτς απ τη δυσκολα της αναπνος, ενοχλητικ καρηβαρα, δερματτιδα και κζεμα (World Health Organization. (2020). Advice on the use of masks in the context of COVID19: interim guidance, 5 June 2020. World Health Organization; http://apps.who.int/iris/handle/10665/332293. License: CC BYNCSA 3.0 IG/. Accessed June 11, 2020, Bruno Zanotti, et al. Can the Elastic of Surgical Face Masks Stimulate Ear Protrusion in Children? Aesthetic Plast Surg. 2020 Jun 18;1-4). Ειδικτερα, η συχντητα των αλλεργιν εξαιτας της επαφς με μσκα φανεται τι αυξνει (Zhen Xie, et al.  Maskinduced contact dermatitis in handling COVID19 outbreak. Contact Dermatitis. 2020 May 26 : 10.1111/cod.13599), απαιτε δε προσοχ κυρως σε τομα νεαρς ηλικας τα οποα χουν προδιθεση  αλλεργας. Επιπρσθετα επισημανεται τι η χρση χειρουργικν μασκν με ελαστικος βρχους που κατεξοχν προτιμον οι γονες για τα παιδι τους,  προκαλον σταθερ συμπεση του δρματος και ακολοθως του χνδρου του πτερυγου του ωτς (αφτιο) οδηγντας σε ερυθηματδεις επδυνες βλβες  του δρματος του ωτς, ταν οι μσκες χρησιμοποιονται πολλς ρες ημερησως. Ακολοθως, τα παιδι πριν την εφηβεα παρουσιζουν μη αναπτυγμνο χνδρο του ωτς με μειωμνη αντσταση στην παραμρφωση που τελικ εναι δυνατν να επηρεσει τη σωστ ανπτυξη και τον γωνιασμ του ωτς  με δυσμενες επιπτσεις (Bruno Zanotti et al.

http://gr.pravoslavie.ru/134002.html

Григорианские авторы восхваляли поход Л. как справедливую войну за освобождение угнетенных христиан и укрепление Церкви. По их словам, павшие воины получили вечное блаженство, т. к. они сражались за христ. веру против нечестивых угнетателей: «Погибшие за правое дело причисляются к мученикам» ( Bruno. Libellus de symoniacis. 5//MGH. Lib. T. 2. P. 550; ср.: Bonizo. Liber ad amicum. 5//MGH. Lib. T. 1. P. 589; Poncelet. 1906. P. 286-287). Автор Тульского Жития называл этих воинов святыми и утверждал, что от их останков совершались чудеса (Vita Leonis IX. II 21; ср.: De obitu Leonis IX. 11). Идея праведной войны в защиту христианства получила развитие в эпоху крестовых походов , вдохновителями которых были преемники Л. В то же время некоторые авторы сдержанно относились к военной экспедиции папы или открыто ее осуждали. Так, в Тульском Житии почти ничего не сказано о сражении; вместо этого приведена цитата из послания Л. имп. Константину IX Мономаху ( Jaff é . RPR. N 4333). Герман из Райхенау сомневался в том, что предстоятелю Церкви следовало возглавлять войско (MGH. SS. T. 5. P. 132), а Петр Дамиани считал действия Л. ошибочными (Die Briefe des Petrus Damiani. Münch., 1988. Tl. 2. S. 514-515. N 87). Вероятно, в Италии на папу Римского возлагали ответственность за гибель множества воинов. В описании его чудес приведены слова женщины, не верившей в его святость: «Если папа Лев прогонит демонов, я стану царицей и верну к жизни погибших по его вине» (quos ipse fecit gladio perimere - De obitu Leonis IX. 8; Vita et obitus Leonis IX. 22. 7; ср.: Bruno. Libellus de symoniacis. 7//MGH. Lib. T. 2. P. 552). Позиция норманнских историков получила отражение в легенде о видении Иоанна, архиеп. Салернского, которому было открыто, что Бог отдал Юж. Италию норманнам, поэтому война с ними была сопротивлением Его воле (Storia. 1935. P. 151-152) (см.: Munier. 2002. P. 193-215, 247-253; Taviani-Carozzi H. Léon IX et les Normands d " Italie du Sud//Léon IX. 2006. P. 299-329). Пребывая в Беневенто, Л. занимался только важнейшими делами, требовавшими его внимания. Он передал управление городом князьям Пандульфу и Ландульфу, которые признали себя вассалами папы. Получив жалобы Карфагенского архиеп. Фомы и его суффраганов Петра и Иоанна на епископа Гумми, присвоившего полномочия митрополита, понтифик подтвердил права Карфагенской кафедры как митрополии Африки, непосредственно подчиненной Папскому престолу. В посланиях содержатся ссылки на Лжеисидоровы декреталии (17 дек. 1053) ( Jaff é . RPR. N 4304-4305; см.: Munier. 2002. P. 394-397).

http://pravenc.ru/text/2537627.html

Матильды Тосканской вскоре после кончины папы Григория VII (1073-1085). Еп. Бонизон, ревностный сторонник григорианской реформы, сделал основной темой трактата апологию Григория VII, поместив его деятельность в контекст истории Церкви и ее взаимоотношений со светской властью. В 5-й книге описываются события от вступления на герм. престол кор. Конрада II (1024) до избрания папы Стефана IX (X) (1057). Л. представлен как усердный пастырь, к-рый заботился об очищении Церкви и приблизил к себе мон. Хильдебранда (Гильдебранда), буд. папу Григория VII, продолжившего его реформаторскую деятельность (изд.: MGH. Lib. T. 1. P. 568-620). Жизнеописание Л., выдержанное в панегирических тонах, содержится в «Книжице о симониаках» кард. Бруно, еп. Сеньи (см. ст. Бруно Астийский ), составленной скорее всего в 90-х гг. XI в., когда автор был библиотекарем и канцлером Римской курии (в 1102 он удалился в мон-рь Монте-Кассино ). Как и Бонизон, кард. Бруно был убежденным сторонником григорианской реформы. С его т. зр., заслугой Л. была не только забота об искоренении симонии и др. злоупотреблений, но и выдвижение Хильдебранда, впосл. возглавившего реформу Церкви. По мнению Бруно, Л. был возведен на Папский престол в эпоху духовного и нравственного кризиса, когда Римская Церковь уподобилась Содому и Гоморре: «Во времена блаженного Льва Церковь была испорчена настолько, что едва ли можно было найти [прелата], незапятнанного симонией или рукоположенного теми, кто не был повинен в этом грехе» ( Bruno. Libellus de symoniacis. 10//MGH. Lib. T. 2. P. 554; ср.: Die Briefe des Petrus Damiani/Hrsg. K. Reindel. Münch., 1983. Tl. 1. S. 474. (MGH. Briefe; 4/1)). Бруно вспоминал, что Григорий VII часто рассказывал о Л. и однажды упрекнул приближенных в том, что никто из них не позаботился описать его жизнь ( Bruno. Libellus de symoniacis. 3-4//MGH. Lib. T. 2. P. 548-549). Папа Римский Лев IX изгоняет беса. Миниатюра из Пассионала из Вайсенау. XII в. (Bodm. 127. Fol. 191r) Папа Римский Лев IX изгоняет беса.

http://pravenc.ru/text/2537627.html

22). Б. А. сформулировал критерии для использования аллегорического метода истолкования: «Писание само указывает нам, где нужно искать аллегорию: необходимо искать ее там, где к этому понуждает сама буква, а именно в том, что либо не имеет пользы, либо лишено смысла» (In Num. 7). «Темные» места в тексте Свящ. Писания, как правило, следует понимать, по мнению Б. А., в прообразовательном смысле. Б. А. имел в виду те стихи, где нет ни исторического описания, ни нравственного назидания, напр. описание устройства скинии, священнических одежд, ритуала жертвоприношений (см.: In Lev. 7; также In Ps. 5-6). В то же время Б. А. предостерегал от попыток широкого использования этого принципа и выведения подобного смысла из простого исторического описания (In Num. 7). В «Толковании на Пятикнижие» он склонен противопоставлять аллегорический и буквальный смысл Писания: одно и то же место Библии может быть истолковано только одним способом. Однако в «Толковании на Иова» он вполне допускает наличие обоих смыслов в одном и том же отрывке Свящ. Писания. В новозаветных комментариях Б. А. в основном затрагивает нравственно-назидательный аспект текста. Ист.: Leo Marsicanus et Petrus Diaconus. Chronica Casinensis. I 40; IV 31, 41, 43//PL. 73. Col. 483, 855-856, 868, 871; Petrus Diaconus. De viris Illustribus Casinensibus, 34//PL. 173. Col. 1040-1042. Соч.: S. Brunonis Astensis Opera Omnia//PL. 164-165. Лит.: Bruni B. Prolegomena in S. Brunonis Astensis opera//PL. 164. Col. 9-97; idem. De Vita S. Brunonis commentarius//PL. 164. Col. 97-137; idem. Prolegomenon//PL. 165. Col. 9-39; Lazzari P. Prefatio in Commentaria super IV Evangelia//PL. 165. Col. 39-51; Gigalski B. Bruno, Bischof von Segni, Abt von Monte-Cassino, 1049-1123: Sein Leben und seine Schriften. Münster, 1898; Gregoire R. Bruno de Segni, exégète médieval et théologien monastique. Spoleto, 1965. Д. В. Зайцев Рубрики: Ключевые слова: АВГУСТИН (354 - 430), еп. Гиппонский [Иппонийский], блж., в зап. традиции свт. (пам. 15 июня, греч. 28 июня, зап. 28 авг.), виднейший латинский богослов, философ, один из великих зап. учителей Церкви ГРИГОРИЙ († после 392), еп. Эльвирский, или Иллибеританский (а также Бетикийский, Гранадский, Испанский), лат. богослов и экзегет, свт. (пам. зап. 24 апр.) ГРИГОРИЙ ТУРСКИЙ [мирское имя Георгий Флоренций] (538/9 - 593/4), св. (пам. зап. 17 нояб.), еп. Турон, зап. церковный писатель, историк, агиограф ИСИДОР СЕВИЛЬСКИЙ († 636), еп. Гиспальский, лат. церковный писатель, богослов, энциклопедист; католич. св. (пам. 4 апр.)

http://pravenc.ru/text/153491.html

5.5a. Hominis meritum superna gratia non ut ueniat inuenit, sed postquam uenerit facit, atque ad indignam mentem ueniens, facit in ea meritum quod remuneret, qui solum inuenerat quod puniret. Quid enim ex se ille latro meruit, qui de faucibus crucem ascendit, de cruce paradisum adiit? Reus quidem ille, et fraterno sanguine uenit cruentus, sed diuina gratia in cruce mutatur. 5.5b. Sciendum quod et nostra sit iustitia in his quae recte agimus et Dei gratia eo quod eam mereamur. Haec enim et dantis Dei et accipientis est hominis, sicut et panem nostrum dicimus, quem tamen a Deo accipere postulamus. 5.6. Spiritalis gratia non omnibus distribuitur, sed tantummodo electis donatur: Non enim omnium est fides. Quam licet etsi plurimi suscipiunt, opus tamen fidei non consequuntur. 5.7. In diuisione donorum diuersi percipiunt diuersa Dei munera; non tamen conceduntur unius omnia, ut sit pro humilitatis studio quod alter admiretur in altero. Nam quod in Ezechielo animalium alae altera ad alteram percutiuntur, uirtutes designantur sanctorum mutuo sese affectu prouocantium, atque alterno exemplo inuicem sese erudientium. 5.8. Munera gratiarum alio ista, alio uero donantur illa, nec datur ita habere uni, ut non egeant alteri. 5.9. Posse fieri non est dubium ut hii quos quidam uirtutum excellentia antecedunt, Dei repentina praeuenti gratia quosdam conpendio sanctitatis praeueniant; et dum sint conuersione postremi, subito efficiuntur uirtutis culmine primi. 5.10. Dum quisque aliquod donum accipit, non appetat amplius quam quod meruit, ne, dum alterius membri officium arripere temptat, id quod meruit perdat. Conturbat enim corporis ordinem totum, qui non suo contentus officio subripit alienum. 5.11a. Mali dona ideo ad damnationem accipiunt, quia illa non ad Dei laudem, sed ad suam uanitatem utuntur. 5.11b. Bona male utuntur qui ea quae a Deo illis donata sunt in malos usus adsumunt, sicut ingenium, sicut cetera Dei dona. 5.12. Multa Dei dona gaudemus, quae nos ab eo percepisse cognoscimus. Nam quod sapientes sumus, quod diuites, quod potentes existimus, non alterius, sed potius diuino munere sumus. Vtamur ergo optime diuina beneficia quatenus et Deum non paeniteat dedisse, et nobis accepisse sit utile.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Napus a similitudine rapae vocatus, nisi quod foliis latior et radicis gustu subacrior est. Nominis autem adfinitas in utrisque inde pene communis, quia utrumque semen in alterum vicissim mutatur. Nam rapa in alio solo, ut Aemilianus ait (8,2), per biennium mutatur in napum; alio vero napus transit in rapam. Napocaulis ex duobus oleribus conpositum nomen habet, quia dum sit sapore napo similis, non in radice, sed in thyrso conscendit, ut caulis. Sinapis appellatur, quod foliis sit similis napis. Raphanum Graeci, nos radicem vocamus eo quod totus deorsum nititur, dum reliqua olera in summa magis prosiliant: cuius semine macerato quisquis suas manus infecerit, serpentes inpune tractabit. Siquidem ex ipsius radice etiam ebur albescat. In cibo quoque venenis obsistit. Nam contra venena radices, nuces, lupini, citrum, apium prosunt; sed contra futurum, non contra acceptum venenum. Unde et apud veteres ante alias epulas haec solebant mensis adponere. Lactuca dicta est quod abundantia lactis exuberet, seu quia lacte nutrientes feminas inplet. Haec et in viris Veneris usum coercet. Lactuca agrestis est quam serraliam nominamus, quod dorsum eius in modum serrae est. Intubus Graecum nomen est: et intubus, quod sit intus tobus. Cepa vocatur, quia non aliud est nisi tantum caput. Ascalonia nuncupata ex una urbium Palaestinae quae Ascalon dicitur, unde prius advecta est. Alium dictum quod oleat. Ulpicum appellatum quod alii odorem habeat. Phaselos vocari aiunt a Phaselo insula Graeciae, ubi non procul mons Olympus est. Porrum, cuius duo genera, capitatus et sectilis; sectilis parvus, capitatus maior. Beta apud nos oleris genus; apud Graecos littera. Blitum genus oleris, saporis evanidi, quasi vilis beta. Cucumeres, quod sint interdum amari; qui dulces nasci perhibentur, si lacte mellito eorum semen infundatur. Cucurbita. Apoperes. Sane pepo, melipepo, ocimum Graeca nomina sunt, et origo eorum Latinis incerta. Olus molle. Atriplex. Brassica. Olisatrum. Nasturcium sapor appellavit, quod acrimonia sui nasum torqueat.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

8. Sed enormis intentio philosophiae solet plerumque nec prospicere pro pedibus (sic Thales in puteum), solet et sententias suas non intellegendo ualetudinis corruptelam suspicari (sic Chrysippus ad elleborum). Tale aliquid, opinor, ei accidit, cum duo in unum corpora negauit, alienata a prospectu et recogitatu praegnantum, quae non singula cotidie corpora, sed et bina et terna in unius uteri ambitu perferunt. Inuenitur etiam in iure ciuili Graeca quaedam quinionem enixa, filiorum semel omnium mater, unici fetus parens multiplex, unici uteri puerpera numerosa, quae tot stipata corporibus, paene dixerim populo, sextum ipsa corpus fuit. 9. Vniuersa conditio testabitur corpora de corporibus processura iam illic esse unde procedunt. Secundum sit necesse est quod ex alio est. Nihil porro ex alio est, nisi, dum gignitur, duo sunt. VII. 1. Quantum ad philosophos satis haec, quia quantum ad nostros ex abundanti; quibus corporalitas animae in ipso euangelio relucebit. Dolet apud inferos anima cuiusdam et punitur in flamma et cruciatur in lingua et de digito animae felicioris implorat solacium roris. 2. Imaginem existimas exitum illum pauperis laetantis et diuitis maerentis? Et quid illic Eleazari nomen, si non in ueritate res est? Sed et si imago credenda est, testimonium erit ueritatis. Si enim non haberet anima corpus, non caperet imago animae imaginem corporis, nec mentiretur de corporalibus membris scriptura, si non erant. 3. Quid est autem illud quod ad inferna transfertur post diuortium corporis, quod detinetur illic, quod in diem iudicii reseruatur, ad quod et Christus moriendo descendit (puto, ad animas patriarcharum), si nihil anima sub terris? Nihil enim, si non corpus; incorporalitas enim ab omni genere custodiae libera est, immunis et a poena et a fouella. Per quod enim punitur aut fouetur, hoc erit corpus; reddam de isto plenius et oportunius. 4. Igitur si quid tormenti siue solacii anima praecerpit in carcere seu deuersorio inferum, in igni uel in sinu Abrahae, probata erit corporalitas animae. Incorporalitas enim nihil patitur, non habens per quod pati possit; aut si habet, hoc erit corpus. In quantum enim omne corporale passibile est, in tantum quod passibile est corporale est.

http://azbyka.ru/otechnik/Tertullian/o-d...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010