Comm. in 1Ep. ad Cor. 11:7), а свт. Феодорит Кирский вообще утверждает, что “мужи имеют первенство и по порядку создания … И этого достаточно для доказательства, что муж достоин верховной власти” (Theodor. Interpr. in 1Ep. ad Cor. 11:8–9). Эту зависимость свт. Иоанн Златоуст рассматривает как следствие грехопадения по вине Евы, до которого жена была “равночестна” мужу: “Я, говорит Господь, … из-за того, что ты не воспользовалась равночестием как должно, за это подчиняю тебя мужу” (Ioan. Chrysost. Hom. in Gen. XVII. 30–36 ; ср.: Ephr. Syr. Comm. in Gen. II.30 ). “У нас жена справедливо подчинена мужу, потому что равночестие могло бы произвести вражду, и еще потому, что вначале от жены произошло обольщение” (Ioan. Chrysost. Hom. XXVI in 1Ep. ad Cor.). Впрочем, в этой же гомилии на Послание к Коринфянам он добавляет, что апостол Павел, “дабы не возвысить мужей более, чем подобает, и не унизить жен”, вносит поправку “ни муж без жены, ни жена без мужа” ( 1Кор 11:11 ) … Каждый из них зависит от другого, или, скорее, не один от другого. Но все — от Бога”. Фактически то же повторяет Амвросиаст : “Все же — от Бога, чтобы ни жена не печалилась о подчинении своем, ни муж, словно возвысившись, не предался от того гордыни” (Ambrosiast. Comm. in 1Ep. ad Cor. 11:12). Из этих слов очевидно, что равенство мужчины и женщины в Боге не упраздняет половую иерархичность. Об этом же определенно свидетельствует свт. Амвросий, когда пишет, что Ева узнала о заповедях не от Бога, а от мужа и поэтому была первой подвергнута искушению от змия (Ambros. Mediol. De parad. XII.54). Ему вторит и преп. Ефрем Сирин: “Она поспешила вкусить прежде мужа, чтобы стать главою того, кто был ее главою, соделаться повелительницей того, от кого должна была принимать повеления, быть по божеству старее того, перед кем моложе была по человечеству” (Ephr. Syr. Comm. in Gen. II.20 ). В этом смысле свт. Иоанн Златоуст недвусмысленно указывает и на вину Адама: “…тело должно повиноваться голове, а вышло наоборот: голова последовала за телом, и высшее сделалось низшим” (Ioan.

http://azbyka.ru/vopros-o-zhenskom-svyas...

“И как в сей день все животные получили от Адама наименования свои по родам; так и кость, созданную в жену, назвал он не собственным ее именем — Евою, но именем жены, принадлежащим целому роду” (Ephr. Syr. Comm. in Gen. II.13 ). При том, что изначально жена названа “помощником” ( Быт 2:18 ): “она создана, чтобы быть помощницей мужу и в духовном совокуплении рождать духовные плоды” (August. De Gen. contra Manich. II.11). Преп. Ефрем Сирин видит в жене не духовную, а вполне реальную помощницу мужу: “Бог сотворил ему такую помощницу, которая бы вместе с ним имела обо всем попечение и во многом помогала ему” (Ephr. Syr. Comm. in Gen. II.11 ). Свт. Амвросий конкретизирует: “Ибо если понять слово помощник в хорошем смысле, окажется, что роль женщины в рождении потомства велика и подобна роли земли … пусть даже помощник считается ниже [того, кому помогает]. Ведь и у нас обладающие высшим достоинством большей частью привлекают себе в помощники людей меньшего достоинства” (Ambros. Mediol. De parad. X.48); ему вторит блж. Августин: “…я не нахожу, для какой помощи жена сотворена мужу, если устранить причину деторождения” (August. De Gen. ad litteram. IX.5). Наверное, наиболее радикально половую иерархичность выразил свт. Иоанн Златоуст , который под образом подразумевает образ не сущности, но формы началия. Он ссылается на слова ап. Павла о том, что “муж не должен покрывать голову, потому что он есть образ и слава Божия, а жена есть слава мужа”, и потому должна покрываться ( 1Кор 11:7 ): “Так почему же муж называется образом Божиим, а жена — нет? Потому что он называется образом не по виду, а по началию, которым обладает только муж, но не жена … Муж потому есть образ Божий, что никого ни имеет выше себя, как и Бог никого не имеет выше Себя, но властвует надо всем; жена же есть слава мужа, потому что подчинена мужу” (Ioan. Chrysost. Hom. in Gen. 2 ; ср.: Hom. in 1Ep. ad Cor. 14:35) 22 , Амвросиаст добавляет, что муж “более велик по происхождению и разуму, но не по сущности” (Ambrosiast.

http://azbyka.ru/vopros-o-zhenskom-svyas...

Ad eundem Х83, см. 4148/1 Ad Aristolaum tribunum 59 (лат.) 323–324 Ad eundem 60 (лат.) 323–326 Ad Iohannem Antiochenum 61 (лат.) 325–328 Ad eundem 62 (лат.) 327–328 Х84, см. 4148/1 Ad eundem Ad Maximum, Iohannem, Thalassium presb. et archimandritas 64 (лат.) 327–330 Ad Mosaeum episcopum Aradi et Antaradi 65 (лат.) 329–330 Iohannis Antiocheni ad Cyrillum 66 (лат.) 329–332 Ad eundem et synodum Antiochenum 332–337 Х38, см. 5000/1 Т. 1. С. 581–583; Т. 3. С. 372–373 Ad Acacium Melitenum 68 (лат.) 337–338 Т. 3. С. 354, 501–502 (fr.) Ad eundem 337–340 Х85, см. 4148/1 Т. 3. С. 373 (fr.), 484–485 Ad Lampronem presb. Alexan drinum Х86, см. 4148/1 Т.3. С. 353, 501 (fr.) Ad Theodosium imperatorem 71 (лат.) 341–344 Т. 3. С. 374 (fr.) Ad Proclum Constantinopolitanum 344–345 Х87, см. 4148/1 Т. 3. С. 375–376(fr.), 485–486 Rabbulae Edesseni ad Cyrillum (fragmenta) 73 (лат.) 347–348 ==6494 Т. 3. С. 355–356, 502 (fr.) Ad Rabbulam Edessenum 74 (лат.) 347–348 Т. 3. С. 354 Attici Constantinopolitani ad Cyrillum 348–352 ==5652 Ad Atticum Constantinopolitanum 352–360 Х88, см. 4148/1 Ad Domnum episcopum Antiochiae 360–361 Х63, см. 5000/3 Т. 3. С. 122–123 Epistula canonica ad Domnum 361–364 Ad episcopos qui sunt in Libya et Pentapoli 364–365 Ad Optimum episcopum 365–372 Ad monachos in Phua constitos (fragmenta) 372–373 X64, cm. 5000/4 Т. 3. С. 525–526 Ad Amphilochium episcopum Sidae X89, cm. 4148/1 Ad Calosyrium 76,1065–1077 Ad Euoptium episcopum Ptolemaidis 76, 385–388 X48, cm. 5000/1 Т. 1. С. 445–446 Ad Carthaginiense concilium 376–377 Ad Euoptium episcopum Ptolemaidis 86 (лат.) 377–384 87 (лат.) 385–390 ==5242 Hypatiae ad Cyrillum 88 (лат.) 389–390; 84, 848 Epistula ad Iohannem Antioche­num X55, cm. 5000/1 Epistula ad eundem X56, cm. 5000/1 Epistula ad eundem pro Theodoro (лат.) T. 3. С. 371 Epistula ad Acacium Beroeensem X54, cm. 5000/1 Epistula ad Maximianum Constantinopolitanum X58, cm. 5000/1 84, 826 Libellus Cyrilli et Memnonis Ephesini ad consilium Ephesinum X26, cm. 5000/1 T. 1. C. 306–307

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/bi...

398 66 Ad Pammachium К Паммахию о смерти Павлины 395/397 68 Ad Castrucium К Кастрицию 397/400 69 Ad Oceanum К Океану 70 Ad Magnum oratorem urbis Romae К Магну, римскому ритору 71 Ad Lucinium К Луцинию 72 Ad Vitalem presbyterum de Salomone et Achaz К Виталию пресвитеру о Соломоне и Ахазе 73 Ad Evangelum presbyterum de Melchisedec К Евангелу пресвитеру о Мелхиседеке 398 74 Ad Rufinum presbyterum de jurgio duarum meretricum et judicio Salomonis К Руфину пресвитеру о суде Соломона между двумя спорившими блудницами 397/400 75 Ad Theodoram viduam К Феодоре вдове 76 Ad Abigaum presbyterum К Абигаю пресвитеру 77 Ad Oceanum de morte Fabiolae К Океану о смерти Фабиолы 397/400 78 Ad Fabiolam de XLII mansionibus Israelitarum in deserto [В память] Фабиолы о 42 стоянках израильтян в пустыне 79 Ad Salvinam К Сальвине 81 Ad Rufinum К Руфину 399 82 Ad Theophilum adversus Ioannem Hierosolymitanum К Феофилу Александрийскому против Иоанна Иерусалимского 397 84 Ad Pammachium et Oceanum К Паммахию и Океану 399 85 Ad Paulinum К Павлину 400/401 86 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 88 Ad eumdem Theophilum К нему же 400 97 Ad Pammachium et Marcellam К Паммахию и Марцелле 402 99 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 404 102 Ad Augustinum К Августину 402 103 Ad eumdem Augustinum К нему же 397/403 105 Ad eumdem Augustinum К нему же 403/404 106 Ad Sunniam et Fretelam К Суннии и Фретеле 404/410 107 Ad Laetam de institutione filiae К Лете о воспитании дочери 400 108 Ad Eustochium. Epitaphium Paulae matris К Евстохии. Надгробное слово ее матери Павле 404 109 Ad Riparium presbyterum К Рипарию пресвитеру (о Вигилянции) 403/404 112 Ad Augustinum К Августину 402 114 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 405 115 Ad Augustinum К Августину 117 Ad matrem et filiam in Gallia commorantes К [некоим] матери и дочери, проживавшим в Галлии 118 Ad Iulianum К Юлиану 406/407 119 Ad Minervium et Alexandrum monachos К Минервию и Александру монахам 120 Ad Hedibiam de quaestionibus XII К Гебидии о 12 вопросах из Нового Завета

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Comm. in 1Ep. ad Cor. 11:12). Из этих слов очевидно, что равенство мужчины и женщины в Боге не упраздняет половую иерархичность. Об этом же определенно свидетельствует свт. Амвросий, когда пишет, что Ева узнала о заповедях не от Бога, а от мужа и поэтому была первой подвергнута искушению от змия (Ambros. Mediol. De parad. XII.54). Ему вторит и преп. Ефрем Сирин: «Она поспешила вкусить прежде мужа, чтобы стать главою того, кто был ее главою, соделаться повелительницей того, от кого должна была принимать повеления, быть по божеству старее того, перед кем моложе была по человечеству» (Ephr. Syr. Comm. in Gen. II.20). В этом смысле свт. Иоанн Златоуст недвусмысленно указывает и на вину Адама: «…тело должно повиноваться голове, а вышло наоборот: голова последовала за телом, и высшее сделалось низшим» (Ioan. Chrysost. Hom. in Gen. XVII.18), с другой стороны, «жена, хотя и подчинена нам, но как свободная и равночестная» (Ioan. Chrysost. Hom. XXVI in 1Ep. ad Cor.). Очевидно, что в своих толкованиях святые отцы не могли не иметь в виду слова апостола Павла: «А учить жене не позволяю, ни властвовать над мужем, но быть в безмолвии. Ибо прежде создан Адам, а потом Ева. И не Адам прельщен; но жена, прельстившись, впала в преступление; впрочем, спасется через чадородие, если пребудет в вере и любви и в святости с целомудрием» (1 Тим 2. 12–15, ср.: Ambros. Mediol. De parad. X.47). Исходя из вышесказанного, можно с достаточной долей уверенности говорить о том, что мужчина и женщина равны в своей причастности к Богу, однако половой дуализм не является частью Божественного образа в смысле андрогинности, поэтому становится неотъемлемой частью человеческой жизни и подразумевает определенную иерархию, в которой женщина рассматривается как помощница мужчины, сотворенная из его плоти, получившая от него имя и наставления к жизни, первая совершившая первородный грех, наказанием за который будут муки рождения, а чадородие превратится в главное условие ее спасения. Следующий вопрос о священническом служении сам по себе значителен и объемен, поэтому разобрать его подробно в рамках данной статьи невозможно.

http://pravmir.ru/vopros-o-zhenskom-svya...

Ha empezado a hacerlo ahora H. de Riedmatten. San Gerónimo menciona explícitamente sus escritos sobre el Eclesiastés (Comm. in Eccl. ad 4,13s y ad 12,5), sobre Isaías (Comm. in Is., pról.), sobre Oseas (Comm. in Hos., pról.) y sobre Malaquías (Comm. in Mal., pról.); pero da a entender que escribió también sobre otros profetas (Comm. in Hos., pról.). Siempre según la misma fuente, Apolinar compuso además comentarios sobre el evangelio de San Mateo (Comm. in Matth., pról.), sobre la primera a los Corintios (Ep. 49,3; 119,4), sobre las epístolas a los Gálatas (Comm. in Gal., pról.) y a los Efesios (Comm. in Eph., pról.). Tenemos igualmente noticia de un comentario a los Romanos; los fragmentos de esta obra, recogidos por K. Staab en varias catenae, arrojan una luz interesante sobre el método exegético del autor. Su interpretación subraya la importancia dogmática de la epístola, pero no revela la más mínima inclinación ni hacia el método filológico de la escuela de Antioquía ni hacia el método alegórico de los Alejandrinos. Jerónimo advierte que los comentarios de Apolinar fueron muy breves y pocos en número y que a veces eran poco más que un índice de materias (Comm. in Is., pról.). 2. Obras apologéticas Entre sus numerosas obras apologéticas merecieron de San Jerónimo y de Filostorgio una mención honorífica especial los treinta libros contra el neoplatónico Porfirio. San Jerónimo dice (De vir. ill. 104) que «se los consideraba generalmente como una de sus mejores obras»; Filostorgio no duda en declarar (Hist. eccl. 8,14) que los tratados escritos anteriormente contra Porfirio por Metodio (cf. vol.1 p.429) y por Eusebio quedaron eclipsados por la gran refutación de Apolinar. Otra obra apologética, titulada La Verdad (πρ ληθεας), la dirigió contra el emperador Juliano. Probaba en ella, sin recurrir a la autoridad de la Escritura y sólo por argumentos de razón, que los filósofos paganos, en los cuales se apoyaba el emperador, estuvieron muy lejos de haber alcanzado ideas justas sobre Dios (SOZOMENO, Hisl.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Adv. nation. – Тертуллиан . Adversus nationes. Против язычников. Adv. Praxean – Тертуллиан . Adversus Praxean. Против Праксея. Adv. Ruf. (или Adv. Rufin). – Иероним, блж. Adversus Rufinum. Adv. Valent. – Тертуллиан . Против валентиниан. Apol. ad Const. – Афанасий Вел., св. Apologia ad Constantium. Защитительное слово Афанасия, епископа Александрийского, пред царём Констанцием. Apol. contra Arian. – Афанасий Вел., св. Apologia contra Arianos. Слово защитительное против ариан. Apol. pro Orig. – Евсевий Памфил . Apologia pro Origene. Apol. – Иустин Мученик, св. Apologia (I–II). Апология. Apolog. – Тертуллиан . Апологет. Athan., Ер. de sent. Dion. – Афанасий Вел., св. Athanasius. Epistula de Sententia Dionysii. О мнениях Дионисия. Bas. Magn. Ер. – Basilius Magnus. Epistulae. Письма св. Василия Вел. Chron. ad an. Abrah. – Евсевий Кесарийский . Chronicon ad annos Abrahae. Chron. Pasch. см. P.G. 92 – Chronicon Paschale. Пасхальная хроника. Com. in Gal. prol. – Ориген . Commentarii in Galatos. Comm. in Dan. – Ипполит Римский , св. Commentarii in Danielem. Comm. in Genes. – Прокопий Газский. Commentarii in Genesim. Толкование на Бытие. Comm. in Iohn. – Ориген . Commentarii in Johannem. Толкование на Иоанна. Comm. in Matt. – Ориген . Commentarii in Mattheum. Толкование на Матфея. Comm. in Rom. (или Ер. ad Rom.) – Ориген . Commentarium in Epistulam Romanos. Толкование на послание к Римляном. Comm. in Tit. ad.Commentarii in epistulam ad Titum. Толкование на послание к Титу. Comment in Is. – Василий Вел., св. Commentarii in Isaiam. Толкование на Исаию. Commonitorum – Викентий Лиринский . Памятные записки. Contra Cels. – Ориген . Contra Celsum. Против Цельса. Contra Iohan. Hierosol. – Иероним, блж. Contra ohannem Hierosolymitanum. Против Иоанна Иерусалимского. Contra Iulianum – Григорий Богослов , св. Против Юлиана. Contra Noet. – Ипполит Римский , св. Contra Noetum. Против Ноэта. Conviv. – Мефодий Патарский , свщмч. Gonvivium decern virginum. Пир десяти дев, или О девстве. Cypr. Carth. Epist. (или Сург. Ерр.) – Киприан Карфагенский , св. Epistulae. Письма.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Sagard...

Ign. Ep. ad Antioch. Ep. ad Eph. Ep. ad Magn. Ep. ad Phil. Ep. ad Smym. Ep. ad Tars. Ер. ad Tral. Ignatius Antiochenus episcopus Epistola ad Antiochenos//PG 5, 897–910. – Пер. заглавия: Игнатий Богоносец , сщмч., еп. Антиохийский. Послание святого Игнатия к Антиохийцам. Epistola ad Ephesios//PG 5, 729–756. – Pyc. пер.: Игнатий Богоносец , сщмч., en. Антиохийский. Послание святого Игнатия к Ефесянам//Писания мужей апостольских. – С. 331–340. Epistola ad Magnesios//PG 5, 757–778. – Pyc. пер.: Игнатий Богоносец , сщмч., en. Антиохийский. Послание святого Игнатия к Магнезийцам//Там же. – С. 341–351. Epistola ad Philippensis//PG 5, 919–942. – Пер. заглавия: Игнатий Богоносец , сщмч., еп. Антиохийский. Послание святого Игнатия к Филиппийцам. Epistola ad Smyrnaeos//PG 5, 707–718. – Pyc. пер.: Игнатий Богоносец , сщмч., еп. Антиохийский. Послание святого Игнатия к Смирнянам//Писания мужей апостольских. – С. 364–369. Epistola ad Tarsenses//PG 5, 887–898. – Пер. заглавия: Игнатий Богоносец , сщмч., еп. Антиохийский. Послание святого Игнатия к Тарсянам. Epistola ad Trallianos//PG 5, 777–800. – Рус. пер.: Игнатий Богоносец , сщмч., en. Антиохийский. Послание святого Игнатия к Траллийцам//Писания мужей апостольских. – С. 347–351. Ign. Dia c . Vita s. Niceph. Const. Ignatius Diaconus Vita sancti Nicephori Constantinopolitani archiepiscopi//PG 100, 41–160. – Pyc. пер.: Игнатий, диак. Житие святого отца нашего Никифора, архиепископа Константина града и нового Рима, списанное Игнатием, диаконом и скевофилаксом святейшей Великой церкви святой Софии//Творения святого отца нашего Никифора, архиепископа Константинопольского. – Минск, 2001. – С. 3–71. Innocent . I Ep. Innocentius I papa Romae Epistula decretalis 7//PL 84, 646D-647B. – Пер. заглавия: Иннокентий I, папа Римский. Письмо-декреталия 7. Ioan . Chrysost. Ad illumin. Ad popul. Antioch. Ad Theodor. Adv. Jud. Adv. oppugnat, vitae monast. Ascetam facetiis uti non debere Contra anom. Contr. eos qui subintroduct. habent virgin. Contra theatra De adorat. crucis De anathem. De Anna De filio prodigo De Lazaro De Legislat. De patient. De poenit. De precat. De pseudoproph. De sacerd. De Sancta Pentecost. De virgin. Eclogae ex diversis homiliis Ep. Hom. in Acta apost. Hom. in Col. Hom. in Ep. I ad Cor. Hom. in Ep. I ad Thessal. Hom. in Ep. I ad Tim. Hom. in Ep. ad Tit. Hom. in Eph. Hom. in Gal. Hom. in Gen. Hom. in Hebr. Hom. in Ioan. Hom. in Magn. Hebdom. Hom. in Matth. Hom. in Phil. Hom. in Ps. Hom. in Rom. In Gen. sermon. In illud: In principio erat Verbum In illud: Mulier alligata est In illud: Propter fornicat. In illud: vidi Dom. In inscript. Act. In Job In kalend. In paralyt. In Pascha Laus Maximi

http://azbyka.ru/otechnik/Nikodim_Svjato...

If we wish to seek examples of Christian holiness, we ought naturally to turn to the Church of the first Christians. In reading the books of the New Testament, however, we are struck by the fact that, although the gifts of grace were abundant and many examples of lofty holiness were encountered among ordinary Christians, there were more than a few instances of a contrary nature. In fact, just a few weeks after the descent of the Holy Spirit upon the Apostles and the formation of the first Christian community in Jerusalem, we see the appearance of favouritism and unfairness amongst believers in the matter of the distribution of relief (Acts 6:1). St. Paul the Apostle castigates the Christians of Corinth for envy, vainglory, pride, quarrelsomeness and litigiousness (1 Cor. 3:1-4; 1 Cor. 4:8; 1 Cor. 6:1-9). He also criticises them for having tolerantly, even indulgently, accepted into their midst an adulterer who had taken away his father's wife (1 Cor. 5:1-7). Further, he calls upon them to avoid sins of impurity (1 Cor. 6:15-19), and warns them against being puffed up with pride on account of the gift of tongues (1 Cor. 12-14). He accuses the Christians in Galatia of " biting and devouring " one another (Gal. 5:15). The Apostles have to caution Christians against drunkenness and excess at their love-feasts, i.e., liturgies (2 Pet. 2:13; 1 Cor. 11:17-32). St. Paul rebukes Christians for eating food offered to idols and scandalising other Christians (1 Cor. 8). He also mentions the treachery of false brethren. In the letters to the churches of Asia Minor which are found in the beginning of the book of Revelation, there is criticism of lukewarmness, arrogance and pride. In other words, along with Christians of high spiritual standards there were those who were as morally degraded as any ordinary pagan, because they had become negligent after their baptism and overcome by their old passions. Our human condition may be compared to life on an island of lepers, where the inhabitants are in different stages of recovery. The Sacrament of Baptism washes away the leprosy of sin and infuses great spiritual power into a man. The scars of sin, however, do not disappear right away. A certain predisposition to sin remains. There are many factors which threaten a man with the opportunity to fall into sin: external temptations, living in an unfavourable environment, his own sinful habits and weaknesses, spiritual immaturity, fleshliness, inconstancy and feebleness. If one does not fight against little sins and weaknesses and cleanse them by repentance, they can in time form a moral burden which weighs heavily on a Christian's conscience; they can bring him to a spiritual " shipwreck " (1 Tim. 1:19).

http://pravoslavie.ru/56114.html

Notitia FH, 1025–28. HONORIUS, imperator, 395–423. Epistola ad Arcadium de exsilio Chrysostomi (Montfaucon), 52, 539–42, latine. HORMISDAS, papa, 514–23. Epistola ad Possessorem, latine, 86, I, 91–4. HUMBERTUS CARDINALIS, 1061, 120. Contra Nicetam Pectoratum (Canisius), 1021–38. HYGINIUS, papa, 138–142, 5. Epistola et Decretum (Mansi), 1087–94. Notitia ex Libro pontifical), 1087–88. HYPATIA PHILOSOPHA, s. V. Epistola ad Cyrillum in Synodico, c. 216, 84, 848 et inter cyrillianas, 88, 77, 389–90. HYPERECHIUS, 79. Adhortatio ad monachos, 1471–90. Monitum Combefis, 1469–70. I IGNATIUS, s. IX. Acrostichon adversus imagines , 99, 435–8, 475–8. IGNATIUS ANTIOCHENUS ep., s. II, 5. Epistolæ; genuinæ 7 (Hefele). (Ex syriacis Curelon, 961–68, lat.) Ad Ephesios, 643–662, Curet., 963–66. Fg. 953b-58A. Ad Magnesios, 661–74. Fg. 957a-5Sd. Ad Trallianos, 673–86. Fg. 959b-60d. Ad Romanos, 685–96, Curet., 965–68. Ad Philadelphienses, 697–708. Fg. 957d-60A. Ad Smyrnæos, 707–18. Fg. 949–52c. Ad Polycarpum, 717–28, Curet., 96l-64. Fg. 951в-54в. Fg. ex Sacris Parallelis, 949–60. Fg. seu sententiæ 7 S. Ign. quæ in ejus epist. non exstant (G.), 917–50. Epistolæ interpolatæ (Cotelerius), 729–872. Epistolæ supposititiæ (Cotelerius), 873–948. Mariæ proselytæ ad Ignat., 873–880. Ignatius ad Mariam proselytam, 881–88. –  ad Tarsenses, 887–93. –  ad Antiochenses, 892–910. –  ad Heronem, 909–18. –  ad Philippenses, 919–42. – ad S. Joannem ap., latine, 941–44. – ad S. Joannem ap., latine, 943–44. – ad S. Mariam virg., latine, 943–44. В. М. V., responsio, latine, 9–15–46. S. lgnatii elogium Heroni falso adscriptum, latine, 945–48. Liturgia S. Ig. (Renaudot), 969–78. Martyrium Cotbertinum (Hefele), 979–88. Martyrii vetus interpr. (G.), 987–90. Testimonia veterum, 9–32 (31). J. Vossii præfatio, 31–34, J. Cotelerii judicium, 33–36. J. Pearsonii, Vindiciæ lgnationæ 37–472. Le Nourry Dissertatio de epist. S. I. veris, interpolatis et suppositiis, 471–566. Gallandi. Proo_emia ad epist. S. I. et acta martyrii ejusdem, 565–84.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010