22 Определение VIII (стр. 6): Под вечностью я разумею само существование насколько оно представляется необходимо вытекающим уже из одного определения вечной вещи, 23 Пол. XXI (стр. 36): Все, что вытекает из абсолютной природы какого-нибудь атрибута Бога, должно было всегда и бесконечно существовать, или же посредством того же атрибута существует вечно и бесконечно. 26 Ибервег. История философии, стр. 112. Гоюцкий, философский лексикон. Киев, 1861, стр. 265–263, 265–266. 30 Moleschott. Kreislauf des Lebens. Physiologische Antworten auf Liebig’s chemische Briefe. Mainz 1852. 4 Aufl. 1862. 31 Ибервег, стр. 197–201. Бауэр 29–32. Гогоцкий, т. I стр. 221–225, т. II стр. 555–557. т. III, стр. 245. 32 Ум. 1789 г. Полное заглавие его сочинения – следующее: Système de la nature ou des lois du monde physique et du monde moral. London (в действительности Amsterdam или Leyden), 1770. 33 Köhlerglaube und Wissenschaft. Giessen 1855. Physiologische Brief. Stuttgart 1845–47. Bilden aus dem Thierleben. Francfurt a. M. 1852. Vorlesungen über den Menschen, seine Stellung in der Schöpfung und in der Geschiehte der Erde. Giessen, 1863. 34 Kraft und Stoff. Empirisch-naturphilosophische Studien, in allgemein verständlicher Darstellung. Francfurt a M. 1855.11 Aufl. 1870.15 Aufl. Leipzig, 1874. 35 Gedanken über Tod und Unsterblichkeit. Nürnberg, 1830. Philosophie und Christenthum. Leipzig, 1839. Das Wesen des Christenthums. Leipzig 1841. Grundsätze der Philosophie der Zukunft. Zürich, 1843. Das Wesen der Religion. Leipzig, 1845. 2 Aufl. 1849. Vorlesungen über das Wesen der Religion, gehalten 1848 in Heidelberg, gedruckt im VIII Bände der Werke. Sämmtliche Werke, 10 Bände. Leipzig, 1846–66. 36 Ибервег, стр. 183. Бауэр, стр. 36–28, 66–68, 98–100. Швеглер. А. История философии. Пер. под ред. проф. Юркевича. 1864. т. I стр. 31–33. 90–91, 115–122. Senec. Epist. LXV, n. 3–15. 38 Ueberweg. Grundriss der Geschichte der Philosophie. Dritter Theil. 3 Aufl. Berlin. 1072. S. 231 und folg. I. S. Fichte. Sämmtliche Werke, hrsgb. von. I. H. Fichte, in 8 Bänden, Berlin 1845–46.

http://azbyka.ru/otechnik/Boris_Plotniko...

391 Жития Кирилла и Мефодия (факсимиле рукописей). – М., 1986; Франко I. Съвятий Климент у Kopcyhi//Записки наукового товариства iм. Шевченка. – Льbib, 1904. – Т. 60. – Кн. 3. – С. 223–225 (пер. на укр.яз. гл. 8 Жития Константина); Ястребов Н.В. Сборник источников для истории жизни и деятельности Кирилла и Мефодия, апостолов славянских. – СПб., 1911; Пространные или так называемые Паннонские жития свв. Кирилла и Мефодия//Книга для чтения по истории средних веков/Под ред. П. Г. Виноградова. 4-е. изд. – М., 1912. – Вып. 2. – С. 135–182; Жития Константина и Мефодия. 1. Житие Константина Философа (по рукописи XV века бывш. Московской Духовной Академии) II Труды Славянской комиссии. Т. 1.: Лавров П.А. Материалы по истории возникновения древнейшей славянской письменности. – А., 1930. – С. 1–36; Житие Константина Философа (по рукописи 1469 г.)//Труды Славянской комиссии. Т. 1.; Лавров П.Л. Материалы по истории возникновения древнейшей славянской письменности. – Л., 1930. – С. 39–66; Панонски легенди: Житие на Константина; Житие на Memoдuja. – Oconje, 1969; Житие Константина//Сказания о начале славянской письменности/Вступ. ст., пер., коммент. Б. Н. Флори. – М., 1981. – С. 70 –92 ,105–142; Житие Мефодия//Сказания о начале славянской письменности – С. 93–104,143–173; Жития Кирилла и Мефодия. – М.; София, 1986. – С. 94–129; Жизнь и труды преподобных отец наших Мефодия и Константина, в монашестве Кирилла, учителей славянских//Москва. – М., 1991. – – С. 143–160; см.: Dvornik Fr. Les legendes de Constantin et de Methode vuei de Byzance. – Prague, 1933. – P. 195–197, 359; Dvornik F. Byzantine Missions Among the Slavs. SS. Constantine-Cyril and Methodius. – Rahway, 1970. – P.66 fol.; EsserA. Wo fand der HL Konstantin-Kyrill die Gebeine des Hl. Clemens von Rom?//Cyrillo-Methodiana. – Koln, 1964. – S. 131 folg.; Сулмтал A.X.E., МаргаритовМ. За Кирил и Методий. – София, 1989. 392 Байер Х.-Ф. История крымских готов... – С. 75; ср.: Цукерман К. О происхождении двоевластия у хазар и обстоятельствах их обращения в иудаизм//МАИЭТ. – 2002. – Вып. 9. – С. 525.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Народам, которым провидение давало господство над миром, провидение, по Кригу, всегда сообщало чрез евреев истинное богопознание. Древнейшею из всемирных монархий является ассирийская. Криг утверждает, что Ассур ассирийцев, это – единый высший Бог, Иегова евреев. Царство ассирийское пришло в соприкосновение с израильским около 800 г. до Р. X. При Иэровоаме Иона путешествовал в Ниневию. Криг отмечает, что новейшие раскопки в Ниневии открыли нечто относящееся к книге пр. Ионы. Возвышенность при Мозуле еще и теперь называется Nebi lunus, т. е., пророк Иона. Царство ассирийское сменилось вавилонским. Здесь история пр. Даниила показывает, что истинное богопочтение через евреев во дни Навуходоносора стало известно и великому монарху. После Вавилонян на историческую арену выступили персы. Пророчество Исаии о Кире уже само, по Криту, свидетельствует, что персы не были далеко от Бога. Их Ормузд есть единый высший Бог. Персов сменили греки. Криг воспроизводит рассказ Иосифа Флафия (Древности 2, 8, 4–5) о том, как Александр Македонский посетил Иерусалим, направляясь против Дария. Первосвященник Иоддай принял Александра с великою пышностью и показал ему пророчество Даниила о царствах (8, 3 et. folg.). Александр отнес к себе пророчество о великом завоевателе. Здесь, говорит Криг, мы имеем первый пример в истории, как богодухновенные писания евреев ясно являются агентом мировой политики. Доселе они имели важное значение только в политике национальной. Александр подтвердил все права и преимущества первосвященнической власти и вообще обнаружил большое благоволение к евреям. На смену греков выступил Рим. Если о других государствах Криг говорил еще объективно, – хотя конечно его соображения об Асуре и Ормузде и доверие к свидетельству Флавия не принадлежат к числу заслуживающих подражания, – то эта объективность у него совершенно пропадает, когда он подходит к истории вечного города. Им как будто овладевает то настроение, которое охватывало средневековых пилигримов, когда они приближались к стенам Romae aeternae, Рим – для него город особенного божественного попечения, предназначенный служить величайшим целям мировой истории.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Glagole...

39 Sämmtliche Werke, hrsgb. von К. I. A. Schelling (Сын Ф. В. Шеллинга). 1 Abth. 10 Bde, 2 Abth. 4 Bde. Stuttgart und Augsburg 1856 und folg. Ueberweg. Ubi supra, S. 240 und folg. 40 G. W. F. Hegel’s Werke, vollständige Ausgabe durch einen Verein von Freunden des Verewigten. Bäude I–XVIII. Berlin, 1832 und folg. Ueberweg. Ubi supra, S. 269 und folg. 41 Die Welt ais Wille und Vorstellung, 4 Bücher. Leipzig. 1819. Zweite Auflage 1844. 3 Aufl. 1859. Мир как воля и представление. Перевод А. Фета. С.пБ. 1881. Ueberweg. 8. 287. ff. 42 Philosophie des Unbewussten. Berlin, 1869. 2 Aufl. 1870. 3. Aufl. 1871 f. Сущность мирового процесса или философии бессознательного. По второму немецкому изданию полное изложение с присоединением предисловия, введения и критической оценки системы. А. А. Козлова. Выпуск 1 и 2. Москва, 1873–75. Ueberweg. S. 354–355. 46 Символическими Спенсер называет понятия о таких предметах, о которых мы не можем составить себе адекватного представления, а принуждены мыслить с помощью символов, сближая эти предметы с другими, боле нам известными. Таким символическим характером отличается большая часть наших понятий о слишком больших величинах, больших периодах времени, громадных пространствах, вообще о предметах, которых атрибуты слишком обширны или многочисленны, так что не могут быть соединены в одном акте сознания (стр. 28 и сл.). 49 W. Wundt. Kant’s kosmologische Antinomien und das Problem der Unendlichkeit. См. издав. им Philosophische Studien. Zweiter Band. Leipzig 1885. S. 495. 52 Wundt. Logik. II. S. 118 und folg. Kant’s kosmol. Antinomien und das Problem des Unendlichkeit. S. 500–501. 76 Гамильтон насчитывает длинный ряд антиномий, полный список которых находится в приложении ко второму тому его «Лекций по метафизике». Здесь приводятся некоторые из них: 1) Конечное не может обнимать, содержать бесконечное; тем не менее дюйм или минута конечны и делимы ad infinitum, т.е. предел их делению немыслим. 2) Бесконечное не может оканчиваться или начинаться. Однако же вечность ab ante кончается теперь, и вечность a post начинается теперь. То же применяется и к пространству.

http://azbyka.ru/otechnik/Boris_Plotniko...

[Были] ведь женщины, кто из числа язычников или иудеев принимали христианство и приступали к святому Крещению, – рукою диаконисс священники и епископы совершали помазание [таких] женщин, когда те крестились. И из-за этого посвящение, то есть хиротонию, совершали над той, которая была избрана в диакониссы. Мы же, поскольку увидели, что уже давно такой обычай в Церкви исчез, так как Крещение принимают те, кто пребывает в детском и отроческом возрасте, и нет необходимости в диакониссах, поскольку нет [взрослых] женщин, которые крестятся, и, наконец, по причинам, подобным известным, – не описали здесь это чинопоследование, хотя во многих авторитетных книгах в полной мере и тщательно оно изложено. Если кто-то из епископов по причине возникшей в какое-то время необходимости захочет поставить диакониссу, то пусть посвящает женщину, известную целомудрием и достаточно преклонного возраста, потому что святые апостолы и отцы предписали, чтобы так было. Ordo impositionis manuum, quae [fit] super mulieres diaconissas. Eligitur soror ex monasteriis, quae [sit] plena aliqualiter annorum et diues in ministerio monasterii et quae habeat testimonia operum bonorum. Et iubet pontifex et introducunt eam in diaconicum tempore mysteriorum. Et admouet eam archidiaconus ad episcopum iunctas manus habentem et caput inclinantem et adorantem usque ad medium lumborum, sed in genua non procumbentem, quia non laudabile est. Et archidiaconus intonate: «Pax». Et orat episcopus et incipit «Pater noster, qui es in caelis», et tunc dicit: «Ad te, Domine, leuaui animam» meam in tono «Peregrinus» usque ad «oculi mei semper» et dicunt: «Gloriam». Et incipit praesul canonem «Doce me, Domine. Fortitudinem tuam, Domine noster, habitare fac in ancilla tua» etc. Et orat et incipit: «Ad te leuaui. Effunde gratiam tuam, Domine noster, super ancillam tuam». Et cum absolutum fuerit, intonat archidiaconus: «Pax». Et orat episcopus: «Deus nosterbone», et tunc intonat archidiaconus: «Pax». Et orat praesul: «Domine Deus fortis omnipotens, tu, qui fecisti omnia uirtute uerbi tui, et iussu tuo contines omnia, quae sunt, quae nutus tuus creauit, et pariter in uiris et feminis tibi complaces, ut des eis donum Spiritus Sancti: tu, Domine, etiam nunc in misericordia tua elige ancillam hanc humilem ad opus bonum diaconatus et da ei, ut sine macula ministret coram te ministerium hoc magnum et sublime, cum [sit] custodita sine damno in omnibus disciplinis praestantiae, et admoneat et doceat pudicitiam et opera iusta et recta familiam suam, ita ut digna fiat recipere a te retributionem bonorum operum in die magno et glorioso reuelationis Unigeniti tui, quia tibi et illi et Spiritui Sancto gloria, et honor et gratiarum actio et adoratio – et exaltat uocem suam – nunc et in omni tempore».

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

781 Ecclesia, quae catholica et una est, scissa non sit neque divisa, sed sit utique connexa et cohaerentium sibi invicem sacerdotum glutino copulata. 784 ut Ecclesia super episcopos constituatur et omnis actus Ecclesiae per eosdem praepositos gubernetur. 786 Как видно из этого места, свт. Киприан относит слова из Мф.16:18–19 не лично к ап. Петру, но ко всему епископату, разные члены которого, соединенные друг с другом союзом любви и согласия (Ер. 54.1; 68.5), управляют вселенской Церковью. См. Quasten. Op. cit. Vol. II. P. 375. 787 Deus unus est et Christus unus, et una Ecclesia, et Cathedra una super petram Domini voce fundata. 788 et baptisma unum sit, et Spiritus sanctus unus, et una Ecclesia a Christo Domino super Petrum origine unitatis et ratione fundata. 789 Ввиду того, что эта «глава о примате» сохранилась в двух вариантах, мы приводим их полный текст: Текст из PL 4 (версия с добавлениями/первоначальная версия) Текст из CCSL 3 (первоначальная/окончательная версия) Quae si quis consideret et examinet, tractatu longo atque argumentis opus non est. Probatio est ad fidem facilis compendio veritatis. Loquitur Dominus ad Petrum: Ego tibi dico, inquit, quia tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam, et portae inferorum non vincent eam. Et tibi dabo claves regni caelorum: et quae ligaveris super terram, erunt ligata et in caelis; et quaecumque solveris super terram, erunt soluta et in caelis (Matth. XVI, 18:19). Et iterum eidem post resur rectionem suam dicit: Pasce oves meas(Joan. XXI, 15). Super illum unum aedificat Ecclesiam suam, et illi pascendas mandat oves suas. Et quamvis Apostolis omnibus post resurrectionem suam parem potestatem tribuat et dicat, Sicut misit me Pater, et ego mitto vos: accipite Spiritum sanctum; si cujus remiseritis peccata, remittentur illi, si cujus tenueritis, tenebuntur (Joan. XX, 21–23),tamen, ut unitatem manifestaret, unam cathedram constituit, unitatis ejusdem originem ab uno incipientem sua auctoritate disposuit. Hoc erant utique et caeteri Apostoli quod fuit Petrus, pari consortio praediti et honoris et potestatis, sed exordium ab unitate proficiscitur, et primatus Petro datur, ut una Christi Ecclesia et cathedra una monstretur. Et pastores sunt omnes, et grex unus ostenditur, qui ab Apostolis omnibus unanimi consensione pascatur, ut Ecclesia Christi una monstretur. Quam unam Ecclesiam etiam in Cantico canticorum Spiritus sanctus ex persona Domini designat et dicit: Una est Columba mea, perfecta mea, una est matri suae, electa genitrici suae (Cant. VI, 9). Hanc Ecclesiae unitiatem qui non tenet, tenere se fidem credit? Qui Ecclesiae renititur et resistit, qui cathedram Petri, super quem fundata est Ecclesia, deserit, in Ecclesia se esse confidit? quando et beatus apostolus Paulus hoc idem doceat et sacramentum unitatis ostendat dicens: Unum corpus et unus spiritus, una spes vocationis vestrae, unus Dominus, una fides, unum baptisma, unus Deus (Ephes. IV, 4–6).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

88 Подробнее см. сочинение Кудрявцева «Религия, ея сущность и происхождение», Москва. 1871 г. стр. 207 и дал. 96 Arnob. Op. cit. l. II, с. XVI: Ex ossibus iIIis (animantibus) fundata sunt corpora, et nervorum coIIigatione devincta: et nobis comparili ratione ex ossibus fundata sunt corpora, et nervorum coIIigatione devincta. Auras accipiunt naribus, et per anhelitum reciprocamas reddunt: et nos spiritum consimiliter ducimus, et respiramus commeatibus crebris. Femininis generibus masculinisque distincta sunt: in totidem et nos sexus nostro sumus ab auctore formati. Edunt per uleros foetus, et corporalibus conciliis procreant: et nos corporum conjugationibus naseimur, et ex alvis fundimur, atque omittimur matrum Cibo sustenantur et polu et superfluas foeditales inferioribus egerunt abjiciuntque posticis: et nos cibo suslenamur et potu, et quod natura nam respuit, per cosdem effundimus tramites. Cura iIIis est omnibus famem prohibere mortiferam, et necessario invigilare pro victu: quid aliud nos tantis agimus in occupationibus vilae, nisi ut ea quaeramus, quibus famis periculum devitetur, et infelix soIIicitudo ponatlur? Morbos ilia et inedias sentiunt, et ad ultimum senectute solvuntur·quid enim nos immunes malis ab bis sumus, et non eadem ratione morbornm incommoditatibus frangimur, senectulis destruimur tabe? et. c. 97 Hic est iIIe preciosus, et rationibus homo augustissimus praeditus, mundus minor qui dicitur, et totius in speciem similitudinis fabricatus, atque formatus: nuIIo melior, ut apparuit, pecore, oblusior ligno, saxo, qui nesciat homines, et in mutis semper solitudinibus degat, demoretur iners, valeat in aere, quamvis annis vivat innumeris, et numquam nodis corporeis eximatur. Sed cum scholas attigerit, et magistrorum institutionibus eruditus, efficitur prudens, doctus, et quam nuper habuerat, imperitiam ponit. Et aseIIus, et bos aeque usu alque assiduitate cogente, discit arare ac molere: equus jugum subire, et agnoscere in curriculo flexiones: camelus sese submitlere, sive cum sumit onera, sive cum ponit: columba manumissa revolare ad dominicas sedes, canis cum invenerit praedam, cohibere et continere latratum: verba psittacus et integrare, et nomina corvus expromere.

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/pro...

53; LW II, p. 284–288, n. 55–59 (в завершение рассуждения о природной жажде Экхарт говорит: «Sic quidem in corporalibus se habet» – «Но так обстоит дело с телесными вещами»]: «In divinis autem et spiritualibus secus agitur. Ratio est ad praesens una, quia primus actus universaliter primo facit distare a contrario sive opposito, privatione scilicet. Propter quod forma substantialis est perfectior omni alio formali, et materia prima ipsam solam per sui ipsius materiae essentiam appetit et esurit, eo quod ipsa forma sola facit distare a nihilo. Hinc est secundo, quod talem formam recipit sine medio, sine murmure, sine motu et tempore, in instanti, et fit unum simpliciter ex ipsa materia et tali forma. In bibitione igitur corporali maxime sapit bibere, avidius bibitur et dulcius, quia ipse potus primo et in suo principio quo sumitur facit plus distare a siti contraria et molesta. Sequens autem bibitio iam non facit distare a tanta et tota siti, nec a siti simpliciter, sed a minori iam siti et minus contraria et minus gravante, et sic semper deinceps, quousque sitis extinguatur. Et quod ex tunc amplius est, a malo est, malum est et fastidium. In spiritualibus autem et divinis ex utraque parte secus se habet. Primo quidem, quia omnis actus primo facit distare a contrario et amaro. Nihil enim ibi prius aut posterius et propter hoc omnis et quilibet est primus. Processu ergo non recedit a primo, sed accedit ad primum, et sic novissimus est primus (E: et prius). Ratio est, quia procedendo fini fit vicinus; finis autem in divinis est ipsum principium, Apocal. 1 o et ultimo: «Ego principium et finis». Accessu igitur ad finem semper manet coniunctum cum suo principio, si tamen Deus et divinum pure est quod editur et bibitur; si vero aliquid quocumque, quantumlibet magnum vel modicum, iam secus est, secundum illud Io. 16 o : «modicum, et iam non videbitis me». Sic ergo in corporalibus edere tandem facit fastidiare; in divinis autem, ut sic, edere facit esurire, et quanto plus et purius edunt, tanto plus et purius esuriunt, et currunt pari passu edereesurire.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

104 Это утверждение, преувеличенное по существу, представляет чрезмерную уступку арианской экзегезе, особенно если читать всю 8-ю главу сначала; начальные слова Премудрости не могут почитаться словами Сына. 105 К Афанасиеву различению Премудрости Ипостасной и Воплощенной относится и мысль блаж. Августина De trinitate, lib. I, с. 24. Secundum formam Dei dictum est Ante omnes colles genuit me ( Prov. 8,25 ), id est, ante omnes creaturarum altitudines; et Ante luciferum genui te ( Ps. 109 :). id est, ante omnia tempora et temporalia: secundum formam autem servi dictum est Dominus creavit me in principio viarum suarum ( Prov. 8,22 ) ( Притч. 8: 22 ) " ]. Августин (de trin, L. VII, с I (III) рассматривает вопрос, один ли Сын есть Премудрость, и приходит к отрицательному выводу: Ergo et Pater ipse sapientia est: et ita dicitur Filius sapientia Patris, quomodo di- citur lumen Patris; id est, ut quemadmodum lumen de lumine, et utrumque unum lumen; sic intelligatur sapientia de sapientia, et utrumque una sapientia: ergo et una essentia; quia hoc est ibi esse quod sapere. Quod enim est sapientiae sapere et potentiae posse et aeternitati aetemam esse, justititiae justam esse, magnitudini magnam esse; hoc est essentiae ipsum esse. Et quia in illa simplicitate non est aliud sapere quam esse, eadem ibi sapientia est quae essentia (cap. I). Et ideo quia una essentia una sapientia. Quoniam vero et Verbum sapientia est, sed non eo Verbum quo sapientia: Verbum enim relative, sapientia essentialiter intelligitur: id dici accipia et Filius et imago … Unde Pater et Filius simul una sapientia, quia una essentia, et singillatim sapientia de sapientia, sicut essentia de essentia… Uterque simul una sapientia et una essentia, ubi hoc est esse quod sapere (с. II) Почему же Премудростью преимущественно называется Сын? Sapientia ergo Filius de Sapientia Patre, sicut lumen de lumine, et Deus de Deo, ut et singulus Pater lumen, et singulus Filius lumen; et singulus Pater Deus et singulus Filius Deus: ergo et singulus Pater sapientia, et singulus Filius sapientia. Et sicut utrumque simul unum lumen, et unus Deus, sic utrumque una sapientia. Sed Filius factus est nobis sapientia a Deo et justificatio (1 Kop. 1,30), quia temporaliter nos ad eos convertimus, id est ex aliquo tempore, ut cum illo maneamus in aetemum. Et ipse quodam tempore Verbum caro factum est et habitavit in nobis (с. III). (Т. О. Именование Сына Премудростью связывается с фактом воплощения). Propreterea igitur cum pronuntiatur in Scripturis aut enarratur aliquid de sapientia, sivedicente ipsa sive cum de illa dicitur, Filius nobis potissimum insinuatur.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergij_Bulgako...

629 levioribus delictis veniam ab episcopo consequi poterit. В Карфагенской церкви мученики-исповедники также имели власть отпускать грехи с позволения епископа (De pudic., 22): At tu jam et in martyras tuos effundis hanc potestatem. См. ниже, глава III. 630 Quis autem poterat donare delicta? hoc solius ipsius est. Quis enim dimittit delicta, ni solus Deus (Marc., II, 7)? et utique mortalia quae in ipsum fuerint admissa et in templum ejus; nam tibi quae in te reatum habeant, etiam septuagies septies juberis indulgere in persona Petri (Matth 18:22). 631 Non quidem abnuimus conjunctionem viri ac feminae benedictam a Domino, ut sciremus generi humano et replendo orbi et instruendo saeculo excogitatam, atque exinde permissam; unam tamen. 632 Unde sufficiamus ad enarrandam felicitatem ejus matrimonii, quod Ecclesia conciliat, et confirmat oblatio, et obsignat benedictio, angeli renuntiant, Paterrato habet? 633 Caeterum Christianis saeculo digressis nulla restitutio nuptiarum in diem resurrectionis repromittitur, translatis scilicet in angelicam qualitatem et sanctitatem... nihil tunc inter nos dedecoris voluptuosi resumetur. Nec enim tam frivola, tam spurca Deus suis pollicetur. 634 Alioquin quae res et viris et feminis omnibus adest ad matrimonium et stuprum? commixtio carnis scilicet, cujus concupiscentiam Dominus stupro adaequavit. Ergo, inquis, jam et primas, id est, unas nuptias destruis. Nec immerito, quoniam et ipsae ex eo constant, quo et stuprum. 635 Velis ac nolis, et supplicia jam illic, et refrigeria... animam, et puniri, et foveri in infernis interim sub expectatione utriusquejudicii, in quadam usurpation et candida ejus. 636 Aliud enim inferi, ut puto, aliud quoque Abrahae sinus. Nam et magnum ait intercedere regiones istas profundum, et transitum utrinque prohibere. Sed nec allevasset dives oculos, et quidem de longinquo, nisi in superiora, et de altitudinis longinquo, per immensam illam distantiam sublimitatis et profunditatis. Unde apparet sapienti cuique, qui aliquando Elysios audierit, esse aliquam localem determinationem, quae sinus dicta sit Abrahae, ad recipiendas animas filiorum ejus, etiam ex nationibus, patris scilicet multarum nationum in Abrahae censum deputandarum, et ex eadem fide, qua et Abraham Deo credidit, nullo subjugo legis, nec in signo circumcisionis. Eam itaque regionem, sinum dico Abrahae, etsi noncaelestem, sublimiorem tamen inferis, interim refrigerium praebituram animabus justorum, donec consummatio rerum resurrectionem omnium plenitudine mercedis expungat... temporale aliquod animarum fidelium receptaculum, in quo jam delinietur futuri imago, ac candida quaedam utriusquejudicii prospiciatur?

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010