LG. 56). Одновременно Собор призывает не упускать из вида, что неповторимая роль и привилегии Марии «всегда имеют отношение ко Христу, источнику всей истины, святости и благочестия» (Ibid. 67; ср.: ККЦ. 503). Спасительное заступничество и посредничество Марии «понимается в том смысле, что от достоинства и действенности Христа, единого Посредника, ничего не отнимается и ничего к ним не прибавляется. Ибо ни одно сотворенное существо никогда не может сравниться (connumerari) с воплощенным Словом и Искупителем» (CVatII. LG. 62). Поэтому возносимое Ей подобающее особое почитание (cultus) в Церкви существенным образом (essentialiter) отличается от поклонения (cultus adorationis) Христу и Триединому Богу, подчинено ему, хотя и нераздельно с ним связано (см.: Ibid. 66; ср.: Marialis cultus. 25, 57//AAS. 1974. Vol. 66. P. 135-136, 163-164; Кудасевич. 2000. С. 319-328). Эти соборные положения соотносятся с позицией папы Пия XII, который в энциклике «Ad caeli Reginam» (1954) указывал, что Мария участвует в царском достоинстве Христа, но по аналогии и в меньшей степени ( Denzinger. Enchiridion. N 3916). Непорочное зачатие. Ок. 1769 г. Худож. Дж. Б. Тьеполо (Прадо, Мадрид) Непорочное зачатие. Ок. 1769 г. Худож. Дж. Б. Тьеполо (Прадо, Мадрид) С появлением новых мариологических догматов в К. активизировались дискуссии вокруг вопроса о степени и сути участия Богородицы в искупительном подвиге Ее божественного Сына. Возможно ли именовать Марию, привлеченную Христом к делу человеческого спасения и величаемую «подательницей» (dispensatrix) всяческих даров искупления (см.: Ad diem illum (an. 1904): [Энциклика папы Пия X]//Ibid. N 3370), также «соискупительницей» (corredemptrix) и в каком смысле? Богородичный титул corredemptrix сначала вошел в словарный обиход Конгрегации святого служения (Sacra congregatio sancti officii) при папе Пии X (1903-1914); затем встречается у папы Пия XI (1922-1939). Интенсивные исследования по этой тематике проводились как до II Ватиканского Собора (см., напр.: Goosens.

http://pravenc.ru/text/1683907.html

61). Кульминацией и одновременно демаркационной линией «соискупительных» событий в жизни Марии становится духовное приобщение (animo sociavit) к крестной Жертве Христа через согласие на Его заклание и глубокое сострадание (см.: Ibid. 58). О к.-л. содействии Марии заключительным сотериологическим актам - схождению во ад, Воскресению и Вознесению - Собор не говорит, упоминая лишь Ее мольбу об излиянии Св. Духа (см.: Ibid. 59) - том даре божественного искупления, к-рый Мария, согласно папе Иоанну Павлу II, приняла вместе с Церковью в день Пятидесятницы (см.: Redemptoris Mater. 44 (an. 1987): [Энциклика]//AAS. 1987. Vol. 79. P. 421). Т. о., в мариологических суждениях II Ватиканского Собора и последующего католического богословия усматривается попытка установления баланса между абсолютным приоритетом Бога в домостроительстве спасения и одновременно активным соучастием Марии в божественном плане. Поскольку Богородица Сама есть «возвышеннейший плод искупления» (CVatII. SC. 103; ср.: Fulgens corona (an. 1953): [Энциклика папы Пия XII]// Denzinger. Enchiridion. N 3909), Ее спасительное воздействие (salutaris influxus) возможно только благодаря заслугам Христа и божественной воле, делегирующей Ей это право; соответственно это квалифицируется как «подчиненное служение» (munus subordinatum), восходящее к единому Источнику (см.: CVatII. LG. 60, 62; ср.: Ad diem illum// Denzinger. Enchiridion. N 3370). Папа Иоанн Павел II также толкует употребляемое в мариологическом контексте понятие «cooperatio» в смысле «материнского посредничества» (mediatio materna) Богородицы по отношению к верующим (Redemptoris Mater. 44//AAS. 1987. Vol. 79. P. 421). Однако католич. мариология сохраняет известную недосказанность и амбивалентность, так что многие фрагменты вероучительных соборных и папских документов некоторыми сторонниками провозглашения догмата о непосредственной спасительной роли Марии расцениваются как имплицитное тому подтверждение (см., напр.: Mariology. 2008. P. 388-391). Причиной этому служит не в последнюю очередь открытая позиция II Ватиканского Собора, посчитавшего, что в мариологии еще нет окончательной ясности и поэтому по некоторым вопросам возможны различные мнения (см.: CVatII. LG. 54). Вместе с тем прозвучал настоятельный призыв «тщательно воздерживаться как от всякого ложного преувеличения, так и от чрезмерной узости взглядов» (Ibid. 67; ср.: Katholischer Erwachsenen-Katechismus. 1985. S. 171). Экклезиология В К., как и в Православии, основание и бытие Церкви мыслится существенным элементом божественного Откровения в Иисусе Христе, как одно из спасительных деяний Божиих, являющих Его любовь к человеку и миру. Основными формами исторического самовыражения Церкви называются диакония, миссия и литургия.

http://pravenc.ru/text/1683907.html

224 Об этом можно читать в книге г. Рущинского: «Религиозный быт русских в XVI и XVII вв. по изображению иностранцев». М. 1871 г. 226 Peregrinatio ad Loca Sancta, в переводе проф. И. В. Помяловского. Издание Правосл. Палест. Общества. СПБ 1839 г. стр. 171–172. (латинский текст на стр. 70 – 71). 227 Созомен, Церковная История, кн. 2, гл. XXVI (В русск. перев. изд. V, стр. 142–143). Замечание о иерусалимском празднике обновления храма находится и в житии преп. Саввы Освященного. Палестинский Патерик, Изд. Прав. Пал. общ. Вьп. I, СПБ. 1885 г. стр. 48. 229 День обновления св. Софии Константинопольской праздновался 22–23 декабря. Под этим числом (23 декабря) в Типиконе великой Церкви и записана особая служба «обновления святейшия великия церкви». Типикон Вел. Конст. Церкви IX–X в рукоп. Патм. библ. 266, л. 60. Τυπικα проф. А. А. Дмитриевского , стр. 34–35. См. также Дюканка Constantion christ, III, 10, архиеп. Сергия Полный месяцеслов Востока, т. II, стр. 391 – 392. Владим. в/к., 1901 г. и проф. Голубцова «Соборные Чиновники и особенности службы по ним» (по Чтениям в Имп. Общ. Ист. и Древн. кн. 222, стр. 23–24 и кн. 223, стр. 182–183). 230 О существовании празднования обновления храмов в Западной Церкви говорит Григорий Великий в своем послании к Мелиту, первому Саксонскому Епископу. Venerabilis Beda Histor. ecclesiast. gentis Anglorum. Lib. I, cap. XXX. Migne Patrol., Ser. Lat. t. XCV, col. 70–71. О существовании в др.–христ. церкви обычая ежегодно праздновать день обновления храмов можно еще заключить из следующих слов Исидора Севильского : «Festivitates annuas dedicationis ecclesiarum ex more veterum celebrari in Evangelio legimus, ubi dicitur. «Facta sunt autem encaenia Hierosolymis» (Ioan. X. 22). Encaenia quippe festivitas erat dedicationis templi, Graece enim, caenon dicitur novum. Quandocunque enim aliquid nomen fuerit dedicatum, encaeneia vocatur. Illum enim diem, quo templum dedicatum est. Judaei solemniter celebrabant, et ipse dies apud eos festus agebatur, quilicet usus in illis exolavit, quia et cultu et templo coluerunt, tamen Christiani servant morem illam patrum, in quos gloria translata videtur». Migne, Patrolog., ser. lat, t. LXXXIII, col. 771.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Priluc...

Развитие представлений о вознесении на Небо Богоматери в раннем средневековье было достаточно сдержанным, Мартирологий Усуарда (IX в.), получивший широкое богослужебное распространение, оставляет вопрос об образе кончины Богородицы открытым. Лишь в XII-XIII вв. идея телесного вознесения Девы Марии получила значительное распространение. В сер. XVI в. она закрепляется в новой редакции Бревиария, проведенной папой Пием V, в сер. XVIII в. папа Бенедикт XIV объявляет учение о телесном вознесении благочестивым верованием, к-рое, однако, не принадлежит к сокровищнице веры. В сер. XIX в. оно получает новое развитие, во многом под влиянием принятия первого мариологического догмата; на Ватиканском I Соборе ок. 200 епископов выступили в его поддержку, к-рая стала преобладающей при опросе епископата, проведенном в 1946 г. перед окончательным принятием догмата. Учение о взятии Девы Марии в Небесную Славу с душой и телом довольно скоро обнаружило свою догматическую небезупречность. Текст апостольской конституции папы Пия XII «Munificentissimus Deus» однозначно определяет образ исхода Пресв. Богородицы из земного бытия: «Поскольку наш Спаситель - Сын Марии, Он... не мог не воздать чести... Своей Возлюбленной Матери. И поскольку Он мог оказать Ей эту великую честь, сохранив Ее от тления и смерти, следует верить, что Он это сделал» (Христианское вероучение. С. 233). Правосл. Церковь не признает ни догмата о непорочном зачатии, ни догмата о взятии Богоматери в Небесную Славу с душой и телом также потому, что не признает т. н. «догматического развития» (см. ст. Догматического развития теория), т. к. оно противоречит учению о полноте веры. Значительной составляющей католич. мариологии является учение о посредническом служении Богородицы, к-рое не является догматом Римско-католической Церкви, но имеет давнее и широкое распространение. Оно опирается на идею соискупительного служения Марии, к-рая восходит к XV в. и получает догматическое признание в XX в., во многом в связи с догматом о взятии Приснодевы в Небесную Славу с душой и телом. Энциклика папы Пия X «Ad diem illum» (1904) утверждает, что Мария «соединена Христом с искупительным деянием» (Христианское вероучение. С. 230); энциклика папы Пия XII «Mystici Corporis» (1943) определяет, что Мария, «будучи свободна от всякого греха, будь то личного или наследственного, и теснейшим образом соединена со Своим Сыном, представила Его на Голгофе Вечному Отцу, принеся вдобавок во всесожжение Свои права и Свою любовь Матери... за всех сыновей Адама, несущих на себе печать первородного греха» (Там же. С. 231); упоминание о соискупительном служении Марии содержит апостольская конституция папы Пия XII «Munificentissimus Deus» (1950).

http://ruskline.ru/analitika/2013/09/20/...

См. Чтения в И. О. И. и Др. Росс, за 1895 г., кн. III, стр. 16 (статья о рукописях Успенского собора). 11 I. Geel в своем описании рукописей Лейденской библиотеки (Catalogus librorum manuscriptorum, qui inde ab anno 1741 Bibliothecae Lugduno Batavae accesserunt, Lugduni Batavorum, 1852 г., стр. 9–10) говорит о ней следующее: 22. XVIII. 33. Н. Codex chartaceus XV seculi, 50 foliorum in folio minore, bipartitis paginis scriptus: inscriptiones et literae initiales rubro colore pictae. – Pars carminum Homericorum: Homeri Ilias, a libro VIII, 435 ad XIII, 134 cum paucis scholiis et glossis, tum eiusdem manus, tum recentioris (f. 1–30 v.). Duodecim postremi versus Hymni in Bacchum editi ab Ruhnkenio. Hymnus in Cererem, editus ab Ruhnkenio. Hymnus in Apollinem. In Mercurium. In Venerem. Jn eandem. Jn Bacchum. Jn Martem. Jn Dianam. Jn Minervam. Jn Venerem. In Iunonem. In Cererem. In MatremJ Deorum. In Herculem leonini animi. In Aesculapium. In Dioscuros. In Mercurium, in cuius 4° versu verbis «Arlarroj 9νγτηρ21 desinit codex, vacua pagina versa (f. 31–50 r.). In fronte haec adscripsit Ruhnkenius: «Hic est nobilis ille codex, ex quo Hymnum in Cererem edidi. Qui qua ex Bibliotheca sumtus esset, quum (CI. Matthaeus mihi) indicare neglexisset, suspicabar eum in Bibl. S. Synodi, quae Moscuae est, cum aliis Mss. repertum esse. Sed hanc coniecturam falsam fuisse, idem Matthaeus, post editum jam Hymnum, me docuit. Eius verba haec sunt: Istum hymnum non, ut tu opinaris, ex bibliotheca aliqua, sed ex stabulo, ubi per plures annos cum libris pluribus, tam scriptis, quam typis expressis, inter pullos et porcos latuerat, protraxi. Tandem quoque illum senex quidam, post varias tergiversationes, ludos et frustrationes, quibus me de die in diem duxerat, ut reliquos libros prius emerem, cum iam ad obiurgationes et convicia descendissem, mihi vendidit. Fuit ille homo, nomine Kartatschew, Collegiorum assessor ac cognatus nostri Professoris eloquentiae. Codicem vero illum cum aliis multis ac praestantissimis libris graecis et latinis hereditate acceperat a socero suo, qui quondam hic fuerat Protopresbyter.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Belokur...

Socrat. lib. II, cap. 41. Sozom. Hist. Eccles. lib. VI, cap. 37; Theodoret., Hist. Eccles. lib. IV, cap. 37; Philostorg. lib. II, cap. 5. О письменах готфских см. также в Истор. Государ. Российск. Карамзина 1, 109. СПб. 1818; а о переводе на готфский язык Св. Писания — Историко-Критическое введение к книге: Ulfilas, gotthische Bibel-ьbersemzung..., издан. Zahn. 1805, и статью Смеловского, напечат. в журнале Минист. Народ. Просв. 1841 г., 12: «О распространении Христианства в Паннонии в 4 в. и о переводе Ульфилы, епископа Готфского». Theodor. Hist. Eccles. lib. IV, cap. 37... Gothi hactenus Patrem quidem Filio majorem esse dicunt, Filium tamen creaturam esse non sustinent (оЩк Nec tamen a maiorum doctrina discesserunt... Etenim Ulfila, cum eis persuadere vellet, ut cum Valente et Eudoxio communicarent, nullam dogmatum discrepantiam esse dixerat, sed ex inani altercatione ortum fuisse dissidium. Подробно говорит о сем тот же блаженный Феодорит lib. V, cap. 30. Но для ясности его свидетельства, где готфы названы общим именем варваров — скифами, надобно снести Homil. Святого Златоуста: habitam in Ecclesia S. Pauli, Gotthis legentibus, postquam presbyter Gotthus concionatus fuerat (Oper. Chrysost. tom. XII, edit. Montfaucon. 1741. pag. 371). Vid. tom. III, ejusdim edit., pag. 715, Epistol. 216 Theodulo Diacono et Epist. 217 Monachis Gotthis (to‹j GTmqoij). Vid. eodem tomo p. 600–601, Epist. 14 ad Olimpyadem. «Narraverunt mihi..., Moduarium diaconum venisse, illud afferentem, admirandum illum episcopum Unilam, quem non ita pridem ordinavi, atque iu Gotthiam misi, muttis ac magnis rebus gestis, diem suum extremum clavsisse; ac regis Gotthorum literas attulisse, quibus, ut ad eos episcopus mittatur, petit»... Мы ничего не упомянули о преемнике Ульфилы Селинии, который был арианин и евномианин, и, происшедши от отца, родом готфа, и матери фригианки, мог свободно распространять лжеучение на двух языках,— готфском и греческом,— не упомянули потому, что он был епископом готфов, переселившихся с Ульфилою в Мизию и там оставшихся, а не тех, кои обитали в нашем отечестве, в коренной Готфии; и, следовательно, к нашей истории не относятся. О нем подробнее у Сокр. Hist. Eccles. lib. V, cap. 23, и у Созом. lib. VII, cap. 17.

http://sedmitza.ru/lib/text/435780/

1127 Впрочем, Гарнак отводит ему несколько страниц в своей «истории догм». См. Harnack A. Lehrbuch der Dogmengeschichte. Freiburg, 1888. Bd. I. S. 671–672. 1129 Quisquamne est hominum, qui non cum istius principis notione diem primae nativitatis intraverit? cui non sit ingenitum, non affixum, immo ipsi pene in genitalibus matris non impressum, non insitum esse regem ac dominum, cunctorum quaecumque sunt moderatorem? 1130 О, maxime, о summe rerum invisibilium procreator! О, ipse invisus, et nullis umquam comprehense naturis!.. Prima enim tu causa es, locus rerum, ac spatium, fundamentorum cunctorum quaecumque sunt infinitus, ingenitus, immortalis, perpetuus, solus, quem nulla deliniat forma corporalis nulla determinat circumscriptio, qualitatis expers, quantitatis, sine situ, motu, et habitu, de quo nihil dici et exprimi mortalium potis est significatione verborum: qui ut intelligaris, tacendum est, atque, ut per umbram te possit errans investigare suspicio, nihil est omnino mutiendum. 1132 Cum vero Deus sit re certa, et sine ullius rei dubitationis ambiguo, inficiaturos arbitramini nos esse, quam maxime illum a nobis coli, et praesidem nostril corporis nuncupari? Ergone, inquiet aliquis furens iratus, et percitus, Deus ille est Christus? Deus respondebimus, et interiorum potentiarum Deus: et, quod magis infidos acerbissimis doloribus torqueat, rei maximae causa a summo rege ad nos missus. 1133 Deus ille sublimis fuit, Deus radice ab intima, Deus ab incognitis regnis, et ab omnium principe Deus sospitator est missus. 1134 Другие утверждения, которые могут свидетельствовать о подчиненном положении Христа в учении Арнобия см. Adv. nat., I.60; II.60; II.75. 1135 Sed si Deus, inquiunt, fuit Christus, cur forma est in hominis visus? et cur more est interemptus humano? An aliter potuit invisibilis illa vis, et habens nullam substantiam corporalem, inferre et commodare se mundo, conciliis interesse mortalium, quam ut aliquod tegmen materiae solidioris assumeret, quod oculorum susciperet injectum, et ubi se figere inertissimae posset contemplationis obtutus? Quis est enim mortalium, qui quiret eum videre, quis cernere, si talem voluisset inferre se terris, qualis ei primigenia natura est: et qualem se ipse in sua esse voluit vel qualitate vel numine? Assumpsit igitur hominis formam, et sub nostri generis similitudine potentiam suam clausit, ut videri posset, et conspici: verba faceret, et doceret: atque omnes exequeretur res eas, propter quas in mundum venerat faciendas, summi regis imperio et dispositione servatis.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Ad eundem Х83, см. 4148/1 Ad Aristolaum tribunum 59 (лат.) 323–324 Ad eundem 60 (лат.) 323–326 Ad Iohannem Antiochenum 61 (лат.) 325–328 Ad eundem 62 (лат.) 327–328 Х84, см. 4148/1 Ad eundem Ad Maximum, Iohannem, Thalassium presb. et archimandritas 64 (лат.) 327–330 Ad Mosaeum episcopum Aradi et Antaradi 65 (лат.) 329–330 Iohannis Antiocheni ad Cyrillum 66 (лат.) 329–332 Ad eundem et synodum Antiochenum 332–337 Х38, см. 5000/1 Т. 1. С. 581–583; Т. 3. С. 372–373 Ad Acacium Melitenum 68 (лат.) 337–338 Т. 3. С. 354, 501–502 (fr.) Ad eundem 337–340 Х85, см. 4148/1 Т. 3. С. 373 (fr.), 484–485 Ad Lampronem presb. Alexan drinum Х86, см. 4148/1 Т.3. С. 353, 501 (fr.) Ad Theodosium imperatorem 71 (лат.) 341–344 Т. 3. С. 374 (fr.) Ad Proclum Constantinopolitanum 344–345 Х87, см. 4148/1 Т. 3. С. 375–376(fr.), 485–486 Rabbulae Edesseni ad Cyrillum (fragmenta) 73 (лат.) 347–348 ==6494 Т. 3. С. 355–356, 502 (fr.) Ad Rabbulam Edessenum 74 (лат.) 347–348 Т. 3. С. 354 Attici Constantinopolitani ad Cyrillum 348–352 ==5652 Ad Atticum Constantinopolitanum 352–360 Х88, см. 4148/1 Ad Domnum episcopum Antiochiae 360–361 Х63, см. 5000/3 Т. 3. С. 122–123 Epistula canonica ad Domnum 361–364 Ad episcopos qui sunt in Libya et Pentapoli 364–365 Ad Optimum episcopum 365–372 Ad monachos in Phua constitos (fragmenta) 372–373 X64, cm. 5000/4 Т. 3. С. 525–526 Ad Amphilochium episcopum Sidae X89, cm. 4148/1 Ad Calosyrium 76,1065–1077 Ad Euoptium episcopum Ptolemaidis 76, 385–388 X48, cm. 5000/1 Т. 1. С. 445–446 Ad Carthaginiense concilium 376–377 Ad Euoptium episcopum Ptolemaidis 86 (лат.) 377–384 87 (лат.) 385–390 ==5242 Hypatiae ad Cyrillum 88 (лат.) 389–390; 84, 848 Epistula ad Iohannem Antioche­num X55, cm. 5000/1 Epistula ad eundem X56, cm. 5000/1 Epistula ad eundem pro Theodoro (лат.) T. 3. С. 371 Epistula ad Acacium Beroeensem X54, cm. 5000/1 Epistula ad Maximianum Constantinopolitanum X58, cm. 5000/1 84, 826 Libellus Cyrilli et Memnonis Ephesini ad consilium Ephesinum X26, cm. 5000/1 T. 1. C. 306–307

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/bi...

398 66 Ad Pammachium К Паммахию о смерти Павлины 395/397 68 Ad Castrucium К Кастрицию 397/400 69 Ad Oceanum К Океану 70 Ad Magnum oratorem urbis Romae К Магну, римскому ритору 71 Ad Lucinium К Луцинию 72 Ad Vitalem presbyterum de Salomone et Achaz К Виталию пресвитеру о Соломоне и Ахазе 73 Ad Evangelum presbyterum de Melchisedec К Евангелу пресвитеру о Мелхиседеке 398 74 Ad Rufinum presbyterum de jurgio duarum meretricum et judicio Salomonis К Руфину пресвитеру о суде Соломона между двумя спорившими блудницами 397/400 75 Ad Theodoram viduam К Феодоре вдове 76 Ad Abigaum presbyterum К Абигаю пресвитеру 77 Ad Oceanum de morte Fabiolae К Океану о смерти Фабиолы 397/400 78 Ad Fabiolam de XLII mansionibus Israelitarum in deserto [В память] Фабиолы о 42 стоянках израильтян в пустыне 79 Ad Salvinam К Сальвине 81 Ad Rufinum К Руфину 399 82 Ad Theophilum adversus Ioannem Hierosolymitanum К Феофилу Александрийскому против Иоанна Иерусалимского 397 84 Ad Pammachium et Oceanum К Паммахию и Океану 399 85 Ad Paulinum К Павлину 400/401 86 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 88 Ad eumdem Theophilum К нему же 400 97 Ad Pammachium et Marcellam К Паммахию и Марцелле 402 99 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 404 102 Ad Augustinum К Августину 402 103 Ad eumdem Augustinum К нему же 397/403 105 Ad eumdem Augustinum К нему же 403/404 106 Ad Sunniam et Fretelam К Суннии и Фретеле 404/410 107 Ad Laetam de institutione filiae К Лете о воспитании дочери 400 108 Ad Eustochium. Epitaphium Paulae matris К Евстохии. Надгробное слово ее матери Павле 404 109 Ad Riparium presbyterum К Рипарию пресвитеру (о Вигилянции) 403/404 112 Ad Augustinum К Августину 402 114 Ad Theophilum К Феофилу Александрийскому 405 115 Ad Augustinum К Августину 117 Ad matrem et filiam in Gallia commorantes К [некоим] матери и дочери, проживавшим в Галлии 118 Ad Iulianum К Юлиану 406/407 119 Ad Minervium et Alexandrum monachos К Минервию и Александру монахам 120 Ad Hedibiam de quaestionibus XII К Гебидии о 12 вопросах из Нового Завета

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Paulus uero ait: – Vt scias, Nero, me post decollationem meo regi inuicto aetrnaliter uiuere, te autem uictum qui nunc putas te uincere, cum mihi caput abscisum fuerit, uiuus tibi apparebo, et cognoscere poteris quia mors et uita famulantur domino meo lesu Christo, cuius est omne regnum et cui uoluerit dabit illud et omnis uictoria est illius et quem uult uincere facit magnifice triumphare, et ipse solus inuictus est rex in aeternum. Et his dictis ductus est Paulus ad supplicium. IX Cum autem duceretur, Longinus et Megistus atque Acestus dixerunt ad illum: – Dic nobis, Paule, ubi est rex ille et ubi apparuit uobis et qualiter cognouistis eum et quid uobis contulit aut conferet boni, quod sic ardentissime eum diligatis uos Christiani, quatinus nullo pacto religioni nostrae uelitis accomodare assensum, ut uiuatis ac bonis huius uitae fruamini, sed potius omni delectamento iocundius pro illo mori uariis tormentis ducatis. magnus enim nobis uidetur error iocunditatem odisse ac uitam, et toto desiderio paenes amplecti ac mortem. X Paulus uero ait: – О uiri cordati atque sensu bono uigentes, relinquite tenebras ignorantiae et erroris, quarum caligine obnubilatur intelligentia uestrae nobilitatis ne uerum quod in uobis latet uidere possitis, et conuertite mentis oculos ad aeternam et ueram lucem, ut ualeatis prius uos ipsos cognoscere, et sic ad cognitionem regis illius cum laetitia pervenire atque ab igne uniuerso orbi superventuro salui et illaesi permanere. non enim, sicut uos putatis, alicui terreno regi militamus, sed deo uiuo, regi caelorum et omnium saeculorum, qui propter iniquitates quae fiunt in hoc mundo ueniet iudex et iudicabit illum per ignem. felix autem erit homo qui crediderit in eum: habebit enim uitam aeternam et uiuet in omnia saecula. et infelicissimus ille quo non infelicior ullus, qui contempnens diuitias bonitatis et longanimitatis ipsius non conuertitur ad eum: nam periet in aeternum. propter hoc namque de caelo in terram descendit qui caelum et terram fecit, et ad hoc factus est homo qui fecit hominem, ut homo conuersus ab iniquitate sua, relinquens uana et simulacra muta quae nefandissime satis pro deo colit, seruiat ei qui fecit illum et adoret eum quem tremunt angeli et omnes caelorum potestates adorant. quod cum factum fuerit, faciet illum uerum adoratorem atque cultorem suum consortem et socium angelorum suorum, spirituum uidelicet sanctorum ac beatorum. nec inmerito, quia spiritus est deus, et eum qui illum in spiritu et ueritate colit et adorat sanctis spiritibus socium faciet; illum uero qui in eum credere recusauerit, socium et complicem reddet iniquorum daemoniorum in tormento et aeterni incendii concrematione: ad quem ignem perpetuum transmittet illum refugam, id est ignem uenturum, per quem deus est orbem iudicaturus.

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010