Хотя в источниках упоминается о том, что в заседаниях собрания наций принимали участие представители коллегии кардиналов, невозможно с уверенностью установить, обладала ли коллегия собственным голосом в собрании наций. Неск. раз коллегия кардиналов обращалась к Собору с жалобой на то, что выработанные нациями решения становятся известны кардиналам лишь перед общим собранием К. С., так что им не удается даже обсудить предлагаемые Собору для утверждения постановления (см.: ACConstanc. Bd. 2. S. 33-34). Вероятно, после этих обращений кардиналам было дано право направить 6 депутатов в собрание наций (см.: Ibid. S. 34), однако франц. и англ. нации возражали против предоставления кардиналам права голоса в совете (см.: Ibid. S. 71-72); получили ли в итоге депутаты кардиналов это право - неизвестно. Общее отношение коллегии кардиналов к собранию наций было неодобрительным, поскольку кардиналы считали голосование «по нациям» нарушением иерархического принципа церковного устройства. Вместе с тем кардиналы пользовались правом участвовать в обсуждениях и голосованиях внутри той нации, к к-рой каждый из них принадлежал. Поскольку мн. кардиналы имели значительный авторитет среди представителей своей нации, в случае согласованной позиции коллегии кардиналов они могли косвенно влиять на общее решение собрания наций; это влияние особенно усилилось в заключительный период работы К. С. (см.: Stuhr. 1891. S. 68-69; подробнее о деятельности коллегии кардиналов см.: Z ä hringer. 1935; Gatzemeier. 1937). Наряду с общими соборными органами во время К. С. работали также специальные соборные комиссии, создававшиеся для обсуждения и подготовки решений по наиболее сложным вопросам. В частности, были организованы комиссии для расследования обвинений против Иоанна XXIII и суда над ним, для переговоров с Бенедиктом XIII об отречении от Папского престола, для расследования обвинений в ереси против Уиклифа, Гуса и Иеронима Пражского, для выработки программы необходимых церковных реформ. Во главе комиссий обычно стояли неск. кардиналов; члены комиссий выдвигались в равном количестве каждой нацией; наиболее активными участниками работы комиссий были доктора теологии и права. При обсуждении богословских вопросов руководители соответствующих комиссий неск. раз просили высказать общее мнение всех присутствовавших на Соборе докторов теологии. Совещания теологов, упоминаемые в соборных документах как «собрание докторов» (congregatio doctorum) или «теологический факультет» (facultas theologica), вероятно, проходили под рук. кард. П. д " Айи и Жерсона (см., напр.: Hardt. Т. 3. Col. 112-119; ср. также: Ibid. T. 4. P. 14; подробнее см.: Stuhr. 1891. S. 69-75; Minnich. 2006. P. 62-69; Frenken. 2006; Idem. 2007. S. 122-144).

http://pravenc.ru/text/2057144.html

1: Frühe Schriften. 1989; Bd. 2: Frühe Schriften. T. 2. 2005; Bd. 3: Frühe Exzerpte (1785-1800). 1991; Bd. 4: Jenaer kritische Schriften. 1968; Bd. 5: Schriften und Entwürfe (1799-1808). 1998; Bd. 6: Jenaer Systementwürfe I. 1975; Bd. 7: Jenaer Systementwürfe II. 1971; Bd. 8: Jenaer Systementwürfe III. 1976; Bd. 9: Phänomenologie des Geistes. 1980; Bd. 10: Nürnberger Schriften und Reden (1808-1816). 2003; Bd. 11: Wissenschaft der Logik. Die objektive Logik (1812/13). 1978; Bd. 12: Wissenschaft der Logik. Die subjektive Logik (1816). 1981; Bd. 13: Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften (1817). 2000; Bd. 14: Grundlinien der Philosophie des Rechts. 2005; Bd. 15: Schriften und Entwürfe I (1817-1825). 1990; Bd. 16: Schriften und Entwürfe II (1826-1831). 2001; Bd. 17: Vorlesungsmanuskripte I (1816-1831). 1987; Bd. 18: Vorlesungsmanuskripte II (1816-1831). 1995; Bd. 19: Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften im Grundrisse (1827). 1989; Bd. 20: Enzyklopädie der philosophischen Wissenschaften (1830). 1992; Bd. 21: Wissenschaft der Logik. Die Lehre vom Sein (1832). 1985; Bd. 22: Exzerpte (1816-1831) [в плане]. Abt. 2: Ausgew. Nachschriften u. Manuskripte. Bd. 1: Vorlesungen über Naturrecht und Staatswissenschaft (1817/18). 1983; Bd. 2: Vorlesungen über die Philosophie der Kunst (1823). 1998; (Bde 3-5: Vorlesungen über die Philosophie der Religion) Bd. 3. Tl. 1: Der Begriff der Religion. 1983; Bd. 4 a/b. Tl. 2: Die bestimmte Religion. 1985; Bd. 5. Tl. 3: Die vollendete Religion. 1984; (Bde 6-9: Vorlesungen über die Geschichte der Philosophie) Bd. 6. Tl. 1: Einleitung. Orientalische Philosophie. 1993; Bd. 7. Tl. 2: Griechische Philosophie I: Thales bis Kyniker. 1989; Bd. 8. Tl. 3: Griechische Philosophie II: Plato bis Proklos. 1996; Bd. 9. Tl. 4: Philosophie des Mittelalters und der neueren Zeit. 1986; Bd. 10: Vorlesungen über Logik (1831). 2001; Bd. 11: Vorlesungen über Logik und Metaphysik (1817). 1992; Bd. 12: Vorlesungen über die Philosophie der Weltgeschichte (1822/23).

http://pravenc.ru/text/Гегель.html

XIV. S. 3–9) – Ульрици; о домашнем причащении христиан (Bd. V. S. 649–652) – Кюбеля; о погребении у христиан (Bd. II. S. 214–219) – Якобсона; о Святом Гробе, или Гробе Господнем (Bd. V. S. 331–342) – Шульца; о святой воде (Bd. XVI. S. 701–708) – Цёкклера. Статьи литургического содержания посвящены разъяснению нижеследующих вопросов: о disciplina arcana (Bd. I. S. 637–645) – Цецшвитца; о таинстве причащения (Bd. I. S. 47–61) – Штегелина; о литургиях (Bd. IX. S. 769–801) – Цецшвитца; одна из двух последних статей (первая) касается более общих вопросов о таинстве Евхаристии, а другая более частных; о покаянии (Bd. III. S. 23–30) – Кестлина; о христианском браке (Bd. IV. S. 62–68) – Бекка; о церковных праздниках (Bd. IV. S. 547–555) – Берто; в частности: о христианской Пасхе (и история споров о Пасхе (Bd. XI. S. 270–287) – Вагенманна) и празднике Рождества Христова (Bd. XVI. S. 688–697) – Вагенманна же; о Марии, Матери Божией и Ее почитании в Церкви (Bd. IX. S. 312–327) – Штейтца; о святых и их почитании (Bd. V. S. 709–713) – Грюнейзена; о церковной песне – по ее истории (Bd. VII. S. 754–770) – Лауксманна; наконец, короткая статья о постах (Bd. IV. S. 505–509) – Мейэра. – Из истории христианских нравов в период древней Церкви отметим лишь статьи, касающиеся истории монашества: о монашестве вообще (Bd. X. S. 758–792) – Вейнгартена; обширная статья, отличающаяся очень новыми, но парадоксальными взглядами на происхождение монашества, не встретила себе сочувствия в немецкой церковно-исторической литературе; 115 о св. Пахомии, известном учредителе организованного монашества в Египте (Bd. XI. S. 156–159) – Мангольда; о столпниках (Bd. XV. S. 1–4) – Малье (Mallet); о Бенедикте Нурсийском (Bd. II. S. 277–286) – Фогеля. Все эти сейчас перечисленные статьи Энциклопедии, трактующие о разных предметах древнехристианского богослужения и древнехристианских нравов, заслуживают большего или меньшего внимания со стороны науки. Но особенно замечательны из них следующие: статья о христианской Пасхе (Вагенманна), богатая по своему содержанию и поучительная; о Лентуле (Гарнака), как попытка определенно решить вопрос о времени происхождения апокрифического описания наружности Христа, связанного с именем Лентула; о христианском зодчестве – очень умное исследование.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej_Lebede...

См.: Walatka T. Von Balthasar & the Option for the Poor Theodramatics in the Light of Liberation Theology. Washington, DC, 2017. P. 7–11. Brand P., Häring H. Op. cit. S. 788. См.: Smolik J. Revolution und Säkularisation//Concilium. 1969. Bd. 5. H. 2. S. 564–571; West M. Gründe für die Unruhe in der Kirche//Concilium. 1970. Bd. 6. H. 1. S. 3–7. Schneider H. Demokratie: Idee und Wirklichkeit//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 3. S. 164. См.: Pesch R. Neutestamentliche Grundlagen kirchliche demokratischer Lebensform//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 3. S. 166. См.: Ibid. S. 170. Lehmann K. Zur dogmatischen Legitimation einer Demokratisierung in der Kirche//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 3. S. 178. См.: Zizola G. Demokratisierung des Gottesvolkes//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 3. S. 206– 210. См.: Ibid. S. 211. См., например: Iersel van B., Schillebeeckx E. Jesus Christus und die menschliche Freiheit//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 3. S. 159–162; Moltmann J. Das befreiende Fest//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 2. S. 118–123; Pesch R. Jesus, ein freier Mann//Concilium. 1974. S. 182–188; Lasch N. Die Kirche und die Freiheit Christi//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 3. S. 203–209; и др. См.: Neuner J. Kein Monopol in der Förderung der Freiheit//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 3. S. 175. См.: Díez-Alegría J. Manipulation und Freiheit in der Kirche//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 5. S. 343. См.: Ibid. S. 346. См.: Kaufmann F.-X. Kirche als religiöse Organisation//Concilium. 1974. Bd. 10. H. 1. S. 30–36. См., например: Davis Ch. Heutige Fragen an das Papsttum//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 4. S. 235–239; Pesch R. Die Stellung und Bedeutung Petri in der Kirche des Neuen Testaments: Zur Situation der Forschung//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 4. S. 240–245; McCue, J. Der römische Primat in den drei ersten Jahrhunderten//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 4. S. 245–250; Vries, de W. Neuerungen in Theorie und Praxis des römischen Primates: Die Entwicklung nach der konstantinischen Wende//Concilium. 1971. Bd. 7. H. 4. S. 250–253; и др. Winter A. Autorität gegen Argumente? Zwanzig Jahr nach “Humanae vitae”//Internationale katholische Zeitschrift Communio. 1988. Bd. 17. H. 4. S. 367–373.

http://bogoslov.ru/article/6195056

s.-Gravenhage, 1952/1953. Vol 7. P. 129–141 [переизд.: Idem. Sparsa Collecta: Collected Essays. Leyden, 1983. Vol. 3: Patristica, gnostica, liturgica. P. 59–70]; Hawthorne G. F. Tatian and his Discourse to the Greeks//HarvTR. 1964. Vol. 57. P. 161–188; Marcovich M. Pseudo-Justin: Πρς λληνας//JThSt. N. S. 1973. Vol. 24. N 2. P. 500–502; «Увещание к эллинам»: Schürer E. Julius Africanus als Quelle der pseudojustinischen «Cohortatio ad Graecos»//ZKG. 1878. Bd. 2. S. 319–331; Gebhardt O., von. Zur handschriftlichen Überlieferung der griechischen Apologeten: Der Arethascodex Paris. Gr. 451//TU. 1883. Bd. 1. H. 3. S. 154–196; Völter D. Über Zeit und Verfasser der pseudojustinischen «Cohortatio ad Graecos»//ZWTh. 1883. Bd. 26. S. 180–215; Dräseke J. Der Verfasser des fälschlich Justinus beigelegten Λγος παραινετικς πρς λληνας//ZKG. 1885. Bd. 7. H. 2. S. 257–302; idem. Zu Apollinarios’ von Laodicea «Ermunterungsschrift an die Hellenen»//ZWTh. 1900. Bd. 43. S. 227–236; 1903. Bd. 46. S. 407–433; Asmus J. R. Ist die pseudojustinische «Cohortatio ad Graecos» eine Streitschrift gegen Julian?//Ibid. 1895. Bd. 38. S. 115–155; idem. Ein Bindeglied zwischen der seudojustinischen «Cohortatio ad Graecos» und Julians Polemik gegen die Galilaer (Dion Chrys. Or. XII)//Ibid. 1897. Bd. 40. S. 268–284; Puech A. Sur le Λγος παραινετικς attribué à Justin//Mélanges H. Weil. P., 1898. P. 395–406; Gaul W. Die Abfassungsverhältnisse der pseudojustinischen «Cohortatio ad Graecos». B., 1902 [рец.: Krüger G.//ZWTh. 1903. Bd. 46. S. 592–595; Guignebert Ch.//RHR. 1903. T. 48. P. 412–416]; Widmann W. Die Echtheit der Mahnrede Justins des Martyrers an die Heiden. Mainz, 1902; Knossalla J. Der pseudo-justinische Λγος παραινετικς πρς λληνας//Kirchengeschichtliche Abhandlungen/Hrsg. M. Sdralek. Breslau, 1904. Bd. 2. S. 109–285; Schmidt Ch. Studie über die Justinische «Cohortatio ad Graecos»//Pastor bonus. Trier, 1909/1910. Bd. 22. S. 580–585; Alfonsi L. Traces du jeune Aristote dans la «Cohortatio ad gentiles» faussement attribuée à Justin//VChr.

http://pravenc.ru/text/Иустин ...

Keydell. Rezension. – Keydell R. Rezension. – BZ. 1971, Bd. 64. Kislinger. Eudokia Ingerina. – Kislinger E. Eudokia Ingerina, Basileios I und Michael III. – JÖB. 1983, Bd. 33. Klanica. Poatky. – Klanica Z. Poatky slovanskeho osidleni nasich zemi. Praha, 1986. Klinger. Tacitus. – Klinger F. Tacitus und die Geschichtsschreibung des 1. Jh. – Museum Helveticum. Basel. 1958, vol. 15. Klotz. Flumen. – Klotz A. Flumen, fluvius, amnis beim Älteren Plinius. – Archiv für latetnische Lexikographie und Grammatik. Lpz., 1909, Bd. 14. Klotz. Die geographischen Commentarii. – Klotz A. Die geographischen Commentarii des Agrippa und ihre Uberreste. – Klio. Lpz., 1931, Bd. 24. Klotz. Die Arbeitsweise. – Klotz A. Die Arbeitsweise des Alteren Plinius und die Indices auctorum. – Hermes. В., 1907, Bd. 7. Kluge. Ethymologisches Worterbuch. – Khige F. Ethymologisches Worterbuch der deutschen Sprache. В., 1967. Kneissl. Die Siegestitulatur. – Kneissl P. Die Siegestitulatur der römischen Kaiser. Gottingen, 1969. Koka. L " etat. – Koka W. L " itat des recherches sur l " ethnogenese des slaves. – I Congres International d " Archeologie slave. Т. I. Wroclaw – Warszawa – Krakow, 1968. Ködderitsch. Namen. – Ködderitsch R. Keltoide Namen mit germanischen Namenträgern. – Zeitschrift für keltische Philologie. Halle, 1986, Bd. 41. Koepp. Thyle. – Koepp D. Ultima omnium Thyle. – Wissenschaftliche Zeitschrift der Universitat Greifswalds. 1951–1952, Bd. 1. Kollautz. Die Ausbreitung. – Kollautz A. Die Ausbreitung der Awaren auf der Balkanhalbinsel und die Kriegsziige gegen die Byzantiner. – Studijne zvesti Akademie Umetnosti. Nitra, 1968, Bd. 16. Kollautz. Miyakawa. Nomadenvolk. – Kollautz A., Miyakawa H. Geschichte und Kultur eines Wanderungszeitlichen Nomadenvolkes. Die Jou-Jan der Mongolei und die Awaren in Mitteleuropa. Bd. 1. Klagenfurt, 1970. Kopeny. Zakladni. – Kopeny F. Zakladni vseslavanska slovni zasoba. Praha, 1981. Köpstein. Zum Bedeutungswandel. – Köpstein H. Zum Bedeutungswandel von ΣΚΛΑΒΟΣ/SCLAVUS. – BF. 1979, Bd. 7.

http://azbyka.ru/otechnik/6/svod-drevnej...

J. Koch. Münster, 1962; Kritisches Verzeichnis der Londoner Handschriften aus dem Besitz des Nikolaus von Kues//Mitt. und Forschungsbeiträge der Cusanus-Gesellschaft. 1963. Bd. 3. S. 16-100; 1970. Bd. 8. S. 199-237; 1973. Bd. 10. S. 58-103; 1977. Bd. 12. S. 15-71; 1982. Bd. 15. S. 43-56; 1986. Bd. 17. S. 21-56; Sigmund P. E. Nicholas of Cusa and Medieval Political Thought. Camb. (Mass.), 1963; Watanabe M. The Political Ideas of Nicholas of Cusa with Special Reference to His «De concordantia catholica». Gen., 1963; idem. The Episcopal Election of 1430 in Trier and Nicholas of Cusa//Church History. Chicago etc., 1970. Vol. 39. N 3. P. 299-316; idem. The German Church Shortly before the Reformation: Nicolaus Cusanus and the Veneration of the Bleeding Hosts at Wilsnack//Reform and Renewal in the Middle Ages and the Renaissance: Studies in Honor of L. Pascoe/Ed. Th. M. Izbicki, Chr. M. Bellitto. Leiden, 2000. P. 210-223; idem. Concord and Reform: Nicholas of Cusa and Legal and Political Thought in the 15th Century. Aldershot, 2001; idem. Nicholas of Cusa: A Companion to His Life and His Times/Ed. G. Christianson, Th. Izbicki. Farnham, 2011; B ä rmann J. Cusanus und die Reichsreform//Mitt. und Forschungsbeiträge der Cusanus-Gesellschaft. 1964. Bd. 4. S. 74-103; Jaspers K. Nikolaus Cusanus. Münch., 1964; Hallauer H. Das Glaubensgespräch mit den Hussiten//Mitt. und Forschungsbeiträge der Cusanus-Gesellschaft. 1971. Bd. 9. S. 53-75; idem. Nikolaus von Kues als Bischof und Landesfürst//Ibid. 1994. Bd. 21. S. 275-311; idem. Nikolaus von Kues, Bischof von Brixen 1450-1464: Gesammelte Aufsätze/Hrsg. E. Meuthen, J. Gelmi. Bozen, 2002; Gandillac M., de. «Una religio in rituum varietate»//Mitt. und Forschungsbeiträge der Cusanus-Gesellschaft. 1971. Bd. 9. S. 92-112; H ä ring N. M., ed. Commentaries on Boethius by Thierry of Chartres and His School. Toronto, 1971; Тажуризина З. А. Философия Николая Кузанского. М., 1972; она же. Николай из Кузы// Николай Кузанский. Соч. М., 1979. Т. 1.

http://pravenc.ru/text/2566118.html

Bergen, 1923; Holm A. H. Den norske frikirkes historie, 1827-1927. Moss, 1927; Skrondal A. Grundtvig og Noreg: Kyrkje og skule, 1812-1872. Bergen, 1929; Harboe H. Den norske kirke: Bibliografi over norsk kirkehistorie. Gotha, 1936; Nome J. Det norske misjonsselskaps historie i norsk kirkeliv. Stavanger, 1943. 2 bd.; idem. Brytningstid: Menighetsfakultetet i norsk kirkeliv. Oslo, 1958; Christie H. C. Den norske kirke i kamp. Oslo, 1945; Ousland G. En kirkehøvding: Prof. G. Johnson som teolog og kirkemann. Oslo, 1950; Den Danske kirkes historie/Red. H. Koch. Kbh., 1959. Bd. 4; 1951. Bd. 5; Årbok for Den norske kirke. Oslo, 1951-1992. Bd. 1-41; Castberg F. Statsreligion og kirkestyre. Oslo, 1954; Rygnestad K. Dissentarspøsmålet i Noreg frå 1845 til 1891. Oslo, 1955; Bloch-Hoell N. Pinse-bevegelsen. Oslo, 1956; Hans Egede: Studier til 200-årsdagen for hans død 5. nov. 1958/Red. O. G. Myklebust. Oslo, 1958; Wisløff C. F., Aarflot A. Norsk kirkehistorie. Oslo, 1966-1971. 3 bd.; Rudvin O. Indremisjonsselskapets historie. Oslo, 1967-1970. 2 bd.; Aarflot A. Hans Nielsen Hauge: Liv og budskap. Oslo, 1971; Ellingsen T. Fri folkekirke: Den norske kirkes forfatning under debatt 1906-1916. Oslo etc., 1973; Austad T. Kirkens Grunn: En analyse av en kirkelig bekjennelse fra okkupasjonen 1940-1945. Oslo, 1974; Norges historie/Red. K. Mykland. Oslo, 1976-1980. 15 bd.; Molland E. Norges kirkehistorie i det 19. århundre. Oslo, 1979. 2 bd.; Norges Kulturhistorie/Red. I. Semmingsen e. a. Oslo, 1979-1981. 8 bd.; История Норвегии/Ред.: А. С. Кан. М., 1980; Hassing A. Religion and Power: The Case of Methodism in Norway. Waynesville, 1980; Norske frikirker: Fremvekst og konfesjonell egenart/Red. P. Øverland. Trondheim, 1981; Statskirke i etterkrigssamfunn/Red. K. Lundby, I. Montgomery. Oslo etc., 1981; Kirken, krisen og krigen/Red. S. U. Larsen, I. Montgomery. Oslo etc., 1982; Lysaker T. Trondhjems stift og Nidaros bispedømme, 1537-1953. Trondheim, 1987. 2 bd.; Чернышева О. В., Комаров Ю. Д. Церковь в скандинавских странах.

http://pravenc.ru/text/2577957.html

Автор - Е. А. Рыбина Ист.: ПСРЛ. Т. 1, 2; Т. 4. Ч. 1; Т. 6. Вып. 1; Т. 25, 37, 42, 43; Hansisches Urkundenbuch. Halle, 1876–1879. Bd. 1–2; Leipzig, 1899–1905. Bd. 5–6; Hansische Recesse von 1256–1430.Leipzig, 1897. Bd. 8; Hansische Recesse von 1431–1476. Leipzig, 1876–1892. Bd. 1–3, 7; Liv_, Esth_ und Curlдndisches Urkundenbuch nebst Regesten. Reval, 1853–1859. Abt. 1. Bd. 1–4; Riga, 1867–1873. Bd. 5–6; Riga; М., 1881, 1889. Bd. 7; Bd. 9; Riga; M., 1896. Bd. 10; Kцln; Weimar; Wien, 2018. Bd. 13: 1472–1479; ГВНиП; ПРП. Вып. 2; НПЛ (То же: ПСРЛ. М., 2000. Т. 3); ДРКУ; ДДГ; Актовые печати Т. 1–3; Новгородские грамоты на бересте. Т. Лит.: Евгений (Болховитинов), митр. Ист. разговоры о древностях Вел. Новгорода. М.,1808; Соловьёв С. М. Об отношениях Новгорода к вел. князьям. М., 1846; Красов И. И. О местоположении др. Новгорода. Новг., 1851; Беляев И. Д. Рассказы из рус. истории. М.,1866. Кн. 2: История Новгорода Великого от древнейших времен до падения; Сергеевич В. И. Вече и князь: Рус. гос. Устройство и управление во времена князей Рюриковичей. М., 1867; Никитский А. И. Очерки из жизни Вел. Новгорода//ЖМНП. 1869. Т. 145. 10. Отд. 2. С. 294–309; 1870. Т. 150. 8. Отд. 2. С. 201–224; он же. История экон. Быта Вел. Новгорода. М., 1893; Передольский В. С. Новгородские древности: Записка для местных изысканий. Новг., 1898; Костомаров Н. И. Собр. соч.: Ист. монографии и исслед. Кн. 3. Т. 7/8: Севернорус. народоправство во времена удельно-вечевого уклада: (История Новгорода, Пскова и Вятки). СПб., 1904; Греков Б. Д. Революция в Новгороде Великом в XII в.//УЗ Ин-та истории. М., 1929. Т. 4. С. 13–21; НИС. 1936–1961. 10 вып.; Вып. Порфиридов Н. Г. Древний Новгород: Очерки из истории рус. культуры XI–XV вв. М.; Л., 1947; Арциховский А. В. Раскопки на Славне в Новгороде//МИА. 1949. 11. С. 119–151; он же. Раскопки вост. части Дворища в Новгороде//Там же. С. 152–176; Тр. Новгородской археол. экспедиции. М., 1956. Т. 1; 1959. Т. 2; 1963. Т. 3; Т. 4 (МИА. 55, 65, 117, 123); Кушнир И. И. О культурном слое Новгорода//Сов. Арх. 1960. 3. С. 217–224;

http://sedmitza.ru/lib/text/8742738/

Kannismο Α. 1925. Die tatarischen Lehwörter im Wogulischen//Finnisch-ugrische Forschungen. Bd XVII. Kamii R. 1976. Ancient Languages of the Balkans. The Hague; Paris. Kiepert Η. 1878. Lehrbuch der alten Geographie. Berlin. Kiparsky V. 1934. Die gemeinslavischen Lehwörter aus dem Germanischen. Helsinki. 1958. Polkan und Barbos//ZfslPh. Bd XXVII, 1. 1968. Slavische und baltische b/p-Fälle//Scando-Slavica. Bd 14. 1975. Russische historische Grammatik. Bd III. Heidelberg. Klinge J. 1901. Die Honigbäume des Ostbaltikums und die Beutkiefern Westpreussens. Danzig. Koínek J. 1930. Slov. nevsta//LF. Ro. 57. 1934. Kpvodu slov. gndъ//LF. Ro. 61. Kozlovskij I. 1886. Zur Geschichte des slavischen Consonantismus//AfslPh. Bd XI. Krahe II. 1937. Die Ortsnamen des antiken Apulien und Kalabricn//Zeitschrift für Ortsnamenforschung. Bd 13. 1957. Vorgeschichtliche Sprachbeziehungen von den baltischen Ostseeländern bis zu den Gebieten um den Nordteil der Adria. Mainz. Kretschmer P. 1896. Einleitung in die Geschichte der griechischen Sprache. Göttingen. 1928. Weiteres zur Urgeschichte der Inder//KZ. Bd 55. 1940. Die vorgriechische Sprach- und Volksschichten//Glotta. Bd 28. 1950a. Die phrygischc Episode in der Geschichte von Hellas//Miscellanea Academica Berolinensia. Bd II, 1. 1950b. Invasion der Phrygerin Hellas//Anzeiger der Oesterreichischen Akademie der Wissenschaften in Wien: Philosophisch-historische Klasse. Jg. 87. 1952/53. Die Leleger und die ostmediterrane Urbevölkerung//Glotta. Bd 32. Krenkel W. 1963. Pompeijanische Inschriften: 2. Aufl. Leipzig. Kronasser H. 1952. Handbuch der Semasiologie. Heidelberg. Kuryowicz J. 1958. L " accentuation des langues indo-europeennes. Wrocaw. 1956. L " apophonie en indoeuropéen. Kraków. Laroche E. 1960. Comparaison du louvite et du lycien//Bull, de la Société de linguistique de Paris. T. 55. 1961. Études de toponymie anatolienne//Revue hittite et asiatique. T. 69. 1973 (1975). Contacts linguistiques et culturelles entre la Grèce et l " Asie Mineure au deuxième millénaire//Revue des études grecques. T. 86.

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/o...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010