| В переводе Романитиса немного по-другому звучит последняя фраза: «И не останется никакого долга (οδνα χρος)» . 7. Св. Никодим об «удовлетворении». Что же об «удовлетворении» пишет Святогорец? «За исповедью следует третья часть покаяния – удовлетворение (κανοποησις), которое заключается в исполнении епитимьи (μπρακτος τελεωσις το καννος), данной духовником, как определяет Гавриил Филадельфийский в сочинении о таинствах. Так вот и ты, брат мой грешник, должен с великой радостью принимать епитимью (τν καννα), данную тебе духовником. Будь то пост, или поклоны, или милостыня, или иное что. Но прежде всего всей душой прими отлучение от причастия на столько лет, на сколько тебе определено. Потому что таким небольшим наказанием ты умиротворяешь великий гнев Божий на тебя. Этой временной епитимьей (μ ατν τν πρσκαιρον καννα) ты спасаешься от вечной епитимьи геенны (γλυτνεις π τν παντοτεινν καννα τς κολσεως)». По сути, мы видим здесь парафраз текста Segneri. Segneri в переводе Романитиса «Руководство» св. Никодима Если ты не исполнишь этот канон (κενον τν καννα) как совершенное всесожжение в этой жизни, то оплатишь его (θλεις τν πληρσεις) в другой [жизни], но гораздо более мучительным образом . Потому что таким небольшим наказанием ты умиротворяешь великий гнев Божий на тебя. Этой временной епитимьей (μ ατν τν πρσκαιρον καννα) ты спасаешься от вечной епитимьи геенны (γλυτνεις π τν παντοτεινν καννα τς κολσεως) . На страницах 224-228 и 288 «Руководства» дается вполне развернутое объяснение понятия «удовлетворение», которое Преподобный еще называет каноном (κανν) и наказанием (τιμωρα, ποιν, παιδεα). Кроме того, он указывает, что наказание за грех уже прощенный должно понести или в этой жизни, или в вечной. «Вкратце мы говорим тебе, что ты должен выбрать одно из двух: либо здесь временно получить епитимью (προσκαρως τν καννα) за свои грехи, либо там вечно ( κε αωνως). Если получишь ее здесь, то избавишься от нее там. Если же не получишь ее здесь, то обязательно получишь ее там вечно. Так пишет Филадельфийский Гавриил в своем сочинении " О таинствах " : " Неподчинившийся епитимьям по необходимости будет отослан к тамошнему суду (τος κεσε δικαστηροις) и даст слово за свои неподобные деяния как отвергший установления святой Церкви " » . |
| O Αριστηνς πρτεινε μια πιο γενικευμνη και αριστη προσγγιση, προβλποντας επ των επισκπων και μητροπολιτν να ακμη υψηλτερο εππεδο εκκλησιαστικς εξουσας και διοικσεως, εκενο του πατριρχη. Αφο εξθεσε συντμως τον 34 ο καννα: «Δχα το πρτου ατν ποιοσιν οδν ο πσκοποι, εμ τ τς παροικας ατο καστος κα πρτος τερ κενων οδν, δι τν φειλομνην μνοιαν» , προτενει την κτωθι ερμηνεα: «Οτε ο πσκοποι, οτε ο μητροπολται παρ γνμην το ατν πρτου φελουσ τι περιττν πρττειν, οον πισκπους ψηφζεσθαι, περ δογμτων νων ζητεν, κποισεις κκλησιαστικν τινων ποιεσθαι, ε μ τ πιβλλοντα τ κστου παροικ, κα τας π’ατν χραις. λλ’οδ πρτος νευ γνμης ατν δνατα τι τοιοτον ποιειν οτω δ κα τς μονοας ρος τηρηθσεται» . Απ την ερμηνεα του Αριστηνο δεν δναται κανες να συμπερνει την παρξη ενς μνον πρτου εντς της Εκκλησας, διτι λγει: «…το ατν πρτου…». Τοτο σημανει τι το κθε σνολο μητροπολιτν διαθτει δικ του πρτο, δηλαδ Πατριρχη, επικεφαλς (Προκαθμενο) της Τοπικς Εκκλησας. Ο Αριστηνς διδε προσοχ και στον 9 ο καννα της Συνδου της Αντιοχεας ως διευκρινιστικ του 34 ου των Αγων Αποστλων . Κατ τον διο τρπο συνολικ ερμνευσε τον 34 ο καννα ο Θεδωρος Βαλσαμν, κατανοντας ως πρτο επσκοπο τον «χειροτονσαντα» και ως διοικομενους τους «χειροτονηθντας» απ εκενον. Επσης γρφει ακριβς περ των «πρτων» στον πληθυντικ . Αργτερα νας λλος Βυζαντινς κανονολγος, ο ιερομναχος Ματθαος Βλσταρης κατανοοσε ως «κεφαλ» της Εκκλησας, που μνημονεεται στον 34 ο καννα, «τ πρτα φροντα μητροπολτην» , πως και ο Ζωναρς. Παραλλλως, σε λλα χωρα ο Ματθαος Βλσταρης γραψε τι ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως θα πρεπε να χει δικαστικ πρωτεο (βλ. λ.χ. την ερμηνεα στον 9 ο καννα της εν Χαλκηδνι Συνδου ), αλλ μνον εντς των ορων της πατριαρχικς αυτο περιφρειας πως και κθε λλος Πατριρχης . Κατ την ερμηνεα του 34 ου Αποστολικο καννα σμφωνα με το «Σλαβονικ Πηδλιο», ο επσκοπος-κεφαλ εναι ο «τ πρεσβεα χων» μητροπολτης αρχιεπσκοπος, ο οποος παρλο που αναφρεται μετ τον μητροπολτη, δεν δηλνει αποκλειστικ τον αρχιεπσκοπο Κωνσταντινουπλεως, αλλ οποιονδποτε εκ των αρχιεπισκπων στη γενικ σνθεση της εκκλησιαστικς ιεραρχας . |
| Для Климента, следовательно, хранительница истины есть видимая древняя кафолическая Церковь , имеющая начало от апостолов 668 . Будучи сокровищницей истины, Церковь имеет некоторые нормы. У Климента нередко встречаются выражения κανν τς πστεως, κανν τς ληθεας, κανν κκλησιαστικς, κανν τς παραδσεως и подобное 669 . Правда, нет достаточных оснований утверждать, чтобы под этими названиями Климент разумел то «Правило веры», о котором говорили св. Ириней и Тертуллиан , однако нельзя отрицать и того, что всё же этими названиями Климент обозначает некоторые общецерковные нормы. Указывая отступления еретиков при совершении Евхаристии, Климент говорит, что они поступают μ κατ τν καννα τς κκλησας 670 . Еретики, искажая истину, обкрадывают τν καννα τς κκλησας 671 . Свой собственный труд Климент желает вести κατ τν εκλε κα σεμνν τς παραδσεως καννα 672 . Все вообще члены Церкви не должны нарушать τν κκλησιαστικν καννα 673 . Климент говорит даже о толковании Священного Писания согласно Господню учению и благочестивому Преданию, о толковании по церковному правилу (τν γραφν ξγησις κατ τν κκλησιαστικν καννα). Здесь же Климент даёт и некоторое определение этого церковного экзегетического принципа, делая, может быть, намёк на Маркиона: «Правило же церковное есть созвучие и согласие закона и пророков с заветом, данным в пришествии Господа» 674 . Из приведённых выражений можно видеть, что под κανν κκλησιαστικς Климент разумеет именно определённое церковное учение 675 ; иначе его рассуждения были бы совершенно непонятны. Не чуждо, затем, Клименту понятие и о Предании, которое он называет церковным, Христовым, Господним и т. п. 676 Предание церковное имеет происхождение от Самого Господа, оно открыто Самим Сыном Божиим и передано апостолам 677 , которые и были истинными гностиками 678 . Истинное знание дошло через преемства, будучи передано апостолами немногим без письмени 679 . В предисловии к «Строматам» Климент намечает как бы те исторические преемства, через которые Предание дошло от апостолов до него. |
| III Το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως ισχυρζεται τι το εκδοθν απ τον Πατριρχη Διονσιο Γρμμα εκδσεως για τη μητρπολη Κιβου χορηγε στον Πατριρχη Μσχας μνον την «δεια» τελσεως της χειροτονας του Μητροπολτου Κιβου» , και δεν προβλπει καννα λλο δικαιοδοτικ δικαωμα. Σε αυτ το συμπρασμα καταλγουν βσει της αναγνσεως του κειμνου του αυθεντικο αντιγρφου του Γρμματος της εποχς του Πατριρχη Καλλινκου B , το οποο δημοσιεθηκε το 2017 απ την Β. Τσεντσβα . μως εν μελετσουμε προσεκτικ και αμερληπτα το ελληνικ κεμενο αυτο του Γρμματος, καταλγουμε σε διαφορετικ συμπρασμα: το Γρμμα ακριβς και αναφρει την πλρη εκχρηση της κανονικς εξουσας επ της μητροπλεως Κιβου μνον υπ τον ρο της διαφυλξεως του αυτονμου καθεσττος αυτς. Ο ρος Γρμμα εκδσεως στο συγκεκριμνο πλασιο πρπει να αποδοθε ως «Γρμμα παραχωρσεως». Στην ελληνικ εκκλησιαστικ γραφειοκρατα κατ καννα τσι χαρακτηρζεται το γγραφο, με το οποο ανατθενται ορισμνες αρμοδιτητες και εξουσες απ να αρχιερα σε λλον. Πιο συχν απ τον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως σε λλο Πατριρχη ιερρχη. Επσης η λξη κδοσις δναται να σημανει τη μεταββαση περιουσιακν δικαιωμτων. Ακριβς υπ αυτ την ννοια τη χρησιμοποιε ο Βαλσαμν σχολιζοντας τον 12ο καννα της Ζ Οικουμενικς Συνδου (Φησ γον κα κανν μ κποιεσθαι, κδδοσθαι παρ πισκπου, γουμνου, πρς οονδηποτον πρσωπον ατοργιον τς πισκοπς, το μοναστηρου μν κυροσθαι τν κποησιν, τν κδοσιν, κατ τν λη´ ποστολικν καννα» ). Στον υπ εξταση καννα και το σχετικ σχλιο αναφρονται τα επιτμια των επισκπων και καθηγουμνων των μονν για την παρνομη εκποηση αλλοτρωση της εκκλησιαστικς ιδιοκτησας υπρ κοσμικν αρχντων προσπων. Στον ττλο του Γρμματος διαβζουμε: «Γρμμα συνοδικν... επι τ εναι την μητρπολιν Κιβου υποκειμνην τ πατριαρχικ αυτου (δηλαδ το Μσχας) θρνω και χειροτονεισθαι τον ψηφισθησμενον Κιβου υπ’ αυτου». Η λξη ποκεμενος που προρχεται απ το ρμα «πκειμαι» («κεμαι ποκτω, εμαι ποτεταγμνος ες τινα, ποτσσομαι ες τινα»), απαντται συχν στο σμα του κανονικο δικαου και χει την απολτως σαφ ννοια να τελες υπ τη δικαιοδοσα τινος Πατριρχη, επισκπου να υπκεισαι στην κρση του. |
| Для Климента, следовательно, хранительница истины есть видимая древняя кафолическая Церковь , имеющая начало от апостолов 1222 . Будучи сокровищницей истины, Церковь имеет некоторые нормы. У Климента нередко встречаются выражения κανν τς πστεως, κανν τς ληθεας, κανν κκλησιαστικς, κανν τς παpαδσεως и подобное 1223 . Правда, нет достаточных оснований утверждать, чтобы под этими названиями Климент разумел то «Правило веры», о котором говорили св. Ириней и Тертуллиан , однако нельзя отрицать и того, что все же этими названиями Климент обозначает некоторые общецерковные нормы. Указывая отступления еретиков при совершении Евхаристии, Климент говорит, что они поступают μ κατ τν καννα τς κκλησας 1224 . Еретики, искажая истину, обкрадывают τν καννα τς κκλησας 1225 . Свой собственной труд Климент желает вести κατ τν εκλε κα σεμνν τς παpαδσεως καννα 1226 . Все вообще члены Церкви не должны нарушать τν κκλησιαστικν καννα 1227 . Климент говорит даже о толковании Священного Писания согласно Господню учению и благочестивому Преданию, о толковании по церковному правилу (τν γpαφν ξγησις κατ τν κκλησιαστικν καννα). Здесь же Климент дает и некоторое определение этого церковного экзегетического принципа, делая, может быть, намек на Маркиона: «Правило же церковное есть созвучие и согласие закона и пророков с заветом, данным в пришествии Господа» 1228 . Из приведенных выражений можно видеть, что под κανν κκλησιαστικς Климент разумеет именно определенное церковное учение 1229 ; иначе его рассуждения были бы совершенно непонятны. Не чуждо, затем, Клименту понятие и о Предании, которое он называет церковным, Христовым, Господним и т.п 1230 . Предание церковное имеет происхождение от Самого Господа, оно открыто Самим Сыном Божиим и передано апостолам 1231 , которые и были истинными гностиками 1232 . Истинное знание дошло через преемства, будучи передано апостолами немногим без письмени 1233 . В предисловии к «Строматам» Климент намечает как бы те исторические преемства, через которое Предание дошло от апостолов до него. |
| Κτι ττοιο θα σμαινε ‘σγχυση του καννα της εκκλησας’ (Αντιοχ-2)». Το τι ο μοναχς Φιλρετος δεν μετανησε ειλικριν φανεται και απ το γεγονς τι αργτερα παλινδρμησε και αναδιοργνωσε το ψευδοπατριαρχειο Κιβου. . Γρφει: «η Εκκλησα μσω των Οικουμενικν Συνδων δωσε το προνμιο στο Οικουμενικ Πατριαρχεο ως πρτη Εκκλησα μεταξ σων, να παρεμβανει αυτεπαγγλτως που χρειαστε, αλλ και να δχεται κκλητο προσφυγ και απ λλες τοπικς Εκκλησες και να κρνει και να διευθετε τις υποθσεις τους», (σελ. 7). Στο κρσιμο και κομβικς σημασας αυτ θμα μας δδει αυθεντικς και γκυρες απαντσεις η περισποδαστη μελτη των εξ’ Ελλδος τεσσρων Μητροπολιτν, για τους οποους γινε λγος προηγουμνως. Την παραθτουμε αυτοσια: «Το κρσιμον, επομνως, θμα, το οποον τθεται απ κανονικς επψεως εις το συγκεκριμνον ζτημα εναι, εν αι αποφσεις τελεας Συνδου, προεδρευομνης υπ Πατριρχου, ως εναι η Σνοδος του Πατριαρχεου Μσχας, εναι ανκκλητοι, δνανται να εκκληθον ενπιον λλης Πατριαρχικς Συνδου. Το θμα αυτ απησχλησε την Οικουμενικν Εκκλησαν μετ την Σνοδον της Σαρδικς και τους Καννας Αυτς Γ, Δ κα Ε, εις την οποαν μετεχον οι Δυτικο Επσκοποι και προδρευσε ο σιος Κορδοης, συγκροτηθεσης εν ταυτ και Συνδου των Ανατολικν Επισκπων εις την σημερινν Φιλιπποπολιν. Πρτος ο Επσκοπος Ρμης Ζσιμος, επικαλομενος τους Καννας της Σαρδικς, ως Καννας δθεν της Α Οκουμενικς Συνδου της Νικαας, διεξεδκησε δικαιματα υπτου δικαστο επ των Εκκλησιν της Β. Αφρικς και ηξωσε την αποκατστασιν του καθαιρεθντος απ τον Επσκοπον Sicca Ουρβανν Πρεσβυτρου Απιαρου. Οι αφρικανο Επσκοποι απκρουσαν διαρρδην το υπ του Επισκπου της Πρεσβυτρας Ρμης Ζωσμου και των διαδχων του Βονιφατου και Κελεστνου Α αξιομενον δικαωμα υπτου δικαστο των Εκκλησιν τους το 424. Προηγουμνως, η εν Καρθαγνη Τοπικ Σνοδος με τον ΛΣΤ (31) Καννα της (κατ’ αρθμησιν ‘Πηδαλου’), ο οποος επαναλαμβνεται απαραλλκτως και με τον ΡΛΔ (129) Καννα της ιδας Συνδου ενομοθτησεν: ‘Ομοως ρεσεν, να οι πρεσβτεροι και οι δικονοι και οι λοιπο καττεροι κληρικο, εν αις χουσιν αιταις, εν τα δικαστρια μμφωνται των ιδων επισκπων, οι γετονες επσκοποι ακροσωνται αυτν και μετ συναινσεως του ιδου επισκπου, τα μεταξ αυτν διαθσιν οι προσκαλομενοι παρ’ αυτν επσκοποι. Δι, ει και περ αυτν κκλητον παρχειν νομσωσι, μη εκκαλσωνται εις τα πραν της θαλσσης δικαστρια, αλλ προς τους πρωτεοντας των ιδων επαρχιν, ως και περ των επισκπων πολλκις ρισται. Οι δε προς περαματικ δικαστρια διεκκαλομενοι, παρ ουδενς εν τη Αφρικ δεχθσιν κοινωναν’. |
| Πιστ στο πνεμα και το γρμμα των ιερν καννων η Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα και εφεξς θα ακολουθε αυστηρ εκενες τις ιεροκανονικς διατξεις, οι οποες απαγορεουν το συλλετουργο με τους σχισματικος και τους αυτοχειροτνητους. Οποιαδποτε αποστασα απ αυτος τους καννες αναποφεκτως οδηγε στη διατραξη της διεκκλησιαστικς ειρνης και την επιδενωση του σχσματος. 4. Αξισεις του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως επ της αποδοχς κληρικν νευ απολυτηρου νας λλος νεωτερισμς του Προκαθημνου Κωνσταντινουπλεως ταν η δλωσ του περ του δικαιματος, που δθεν χει να αποδχεται κληρικος οιωνδποτε τοπικν Εκκλησιν νευ απολυτηρου απ τους οικεους αυτν ιεραρχν. Με επκληση δθεν των περ του Θρνου αυτο «παραδεδομνων» να ενεργε ακριβς κατ’ αυτν τον τρπο ο Πατριρχης Βαρθολομαος «δχθη… π τ σεπτν μοφριον Ατο» τους πντε πρην κληρικος της εκκλησιαστικς επαρχας Βλνιους τον Φεβρουριο και τους δο κληρικος της Εξαρχας Λευκορωσας τον Απρλιο, καθς επσης και τον πανενεχθντα «ες τν ν φερεν ερατικν βαθμν» κληρικ της εκκλησιαστικς επαρχας Μσχας της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας τον Ιονιο του 2023. Η μετβαση κληρικν απ μια δικαιοδοσα σε λλη χωρς την γκριση των εκκλησιαστικν Αρχν με τη μορφ του απολυτηρου γρμματος αποτελε κανονικ παρπτωμα, τσο εκ μρους του κληρικο, σο και εκ μρους του δεχθντος αυτν επισκπου. Αυτ αναφρονται ρητς σε σειρ ιερν καννων . Υπ το φως αυτν των καννων οι ενργειες του Πατριρχη Βαρθολομαου αποτελον πρξεις αθετσεως των ιεροκανονικν θεμελων του εκκλησιαστικο πολιτεματος. Δικαιολογντας τις ενργεις του ο Πατριρχης Βαρθολομαος δεν επικαλεται κποιο ιερ καννα, αλλ μνον την ερμηνεα του 17 ου και 18 ου καννα της Πενθκτης και του 10 ου καννα της Ζ Οικουμενικς Συνδου (που απαγορεει την αποδοχ κληρικν νευ απολυτηρων) απ τον Θεδωρο Βαλσαμνα. Σχολιζοντας το περιεχμενο του 10 ου καννα της Ζ Οικουμενικς Συνδου ο Βαλσαμν γραφε: «Διφοροι καννες κωλουσι τος κληρικος καταλιμπνειν τς παροικας, ν ας κληρθησαν κα μεταβανειν ες τρας. κολοθως ον τοτοις κα παρν κανν διορζεται, μηδνα κληρικν χωρς το δου πισκπου, τοι δχα συστατικς κα πολυτικς γραφς ατο, ρισμο το πατριρχου Κωνσταντινουπλεως, πουδποτε δχεσθαι, τοι λειτουργεν ες οανδποτε κκλησαν…π δ το παρντος καννος σημεωσαι ν ητ, τι μν τ πατριρχ Κωνσταντινουπλεως φεται κληρικος λλοτρους δχεσθαι, κα δχα πολυτικς γραφς το χειροτονσαντος ατος, ν τως οτοι γραφς πιφρωνται, συνιστσας τι χειροτονθησαν, κληρθησαν θεν κα νδυνμως, ς μο δοκε, κχωρσει κατ καιρος γιτατος πατριρχης, κα χαρτοφλαξ ατο, λλοτρ κληρικ ερουργεν ν τ βασιλιευοσ τν πλεων, κα δχα πολυτικς γραφς το χειροτονσαντος ατν» . |
| λες οι αναφορς σε οποιουσδποτε καννες των Οικουμενικν Τοπικν Συνδων εναι εν πολλος υπερβολικς και εμφανζουν το ευκταο ως πραγματικ. τσι, κατ το παρν καθσταται κοινς τπος στην επιστημονικ θεολογικ και ιεροκανονικ γραμματεα των ελληνοφνων Εκκλησιν, σε βιβλα μελτες, που κυκλοφορον στην Αθνα, τη Θεσσαλονκη την Κρτη, ο ισχυρισμς τι οι 9 ος και 17 ος καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου, οι οποοι ομιλον περ της δυναττητας εκκλτου προς την αντατη δικαστικ εξουσα του εξρχου της διοικσεως του επισκπου Κωνσταντινουπλεως, εναι ακριβς που επιβεβαινουν τα αντατα δικαιματα αποδοχς εκκλτου του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. τσι για παρδειγμα στο βιβλο του καθηγητ του Πανεπιστημου Αθηνν Σ. Σαρντη «Το αλθητο της Εκκλησας και τα προνμια του οικουμενικο θρνου», που κυκλοφρησε το τος 2022², ο συγγραφας ισχυρζεται τι οι καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου χοργησαν στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως διπλ δικαστικ εξουσα, τσον εντς της οικεας αυτο δικαιοδοσας, σο και εκτς αυτς, κυριολεκτικ σε παγκσμιο εππεδο²¹. Εν τοτοις, ο ισχυρισμς περ υπερορου χαρακτρα της δικαστικς εξουσας του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως, αρχς γενομνης απ το μισυ του 5 ου αι. μ.Χ. εναι τεχνητς, μετωρος και δεν ανταποκρνεται στην κυριολεκτικ ννοια των εν λγω ιερν καννων της εν Χαλκηδνι Συνδου. Αυτς οι πλον διευρυμνες ερμηνεες υπγονται στο πεδο χι του συνοδικο, αλλ του εθιμικο δικαου, γνονταν περιστασιακ και δεν μπορον να ενταχθον στη συνοδικ παρδοση της Εκκλησας. Ας θυμηθομε να ενδιαφρον επεισδιο, στο οποο, κατ καννα, δεν δδουν προσοχ. πως εναι γνωστ, οι 9 ος και 17 ος καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου ενεκρθησαν στην πρωιν συνεδρα της εν Χαλκηδνι Συνδου (δετερη απ τις τρεις) την Τετρτη, 31 Οκτωβρου 451, παρουσα των λεγτων του Ππα της Ρμης Λοντος. Οι παπικο λεγτοι ρεμα αποδχθηκαν την γκριση των ιερν καννων 9 ου και 17 ου . Εν η σημασα του 9 ου και του 17 ου καννα εχε υπερριο χαρακτρα, που επεκτεινταν πραν των ορων των μεσων αρμοδιοττων του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως, εναι προφανς τι οι λεγτοι θα προβαιναν σε παρμοια διαμαρτυρα, πως προβησαν κατ του 28 ου καννα. Ο παρν καννας ενεκρθη στην επμενη 18 η συνεδρα (τρτη κατ σειρ) την δια ημρα το απγευμα (Τετρτη, 31 Οκτωβρου), αλλ απουσα των λεγτων του Ππα Ρμης, οι οποοι αποχρησαν επιδεικτικ απ την αθουσα πριν την ναρξη της τρτης συνεδρας σε νδειξη διαμαρτυρας²². Την επομνη, Πμπτη, πραγματοποιθηκαν πλον οι τελευταες διευκρινιστικς εκδηλσεις και συζητσεις με τους παπικος λεγτους επ του 28 ου καννα. Αυτ το μικρ παρδειγμα δεχνει τι απ τη θεωρα του πρωτεου τιμς και εξουσας λεπει εκενη η ισχς, την οποα επιθυμον να της αποδσουν οι οπαδο της. |
| Ως θεμελωση των αξισεων του Φαναρου επ της οικουμενικς δικαιοδοσας παρατθεται μια ιδιμορφη ερμηνεα των δο καννων της εν Χαλκηδνι Συνδου: του 9 ου και του 17 ου . Ο 9 ος καννας διαλαμβνει: «Ε δ κληρικς πργμα χει πρς τν διον, κα πρς τερον πσκοπον, παρ τ συνδ τς παρχας δικαζσθω. Ε δ πρς τν τς ατς παρχας μητροπολτην, πσκοπος, κληρικς μφισβητοη, καταλαμβαντω τν ξαρχον τς διοικσεως, τν τς βασιλευοσης Κωνσταντινουπλεως θρνον, κα π ατ δικαζσθω». Στον 17 ο καννα περιλαμβνεται η διταξη ως κτωθι: «Ε δ τις δικοτο παρ το δου μητροπολτου, παρ τ ξρχ τς διοικσεως, τ Κωνσταντινουπλεως θρν δικαζσθω, καθ προερηται». Στην Κωνσταντινοπολη επ του παρντος αυτο οι καννες ερμηνεονται υπ την ννοια, τι δθεν στους κληρικος και τους επισκπους χορηγεται δικαωμα εκκλτου προσφυγς στην Κωνσταντινοπολη επ των δικαστικν αποφσεων των οικεων αυτν Πατριαρχν. Η ανλυση του ιστορικο πλαισου καθς και το περιεχμενο εκενων των καννων επιτρπει να καταλξουμε σε να μοναδικ συμπρασμα: λγος εκε γνεται περ του δικαιματος των επισκπων και κληρικν των τριν διοικσεων της Ασας, του Πντου και της Θρκης να ασκσουν προσφυγ ως και προηγουμνως στους εξρχους εκενων των τριν περιοχν, ετε εξαιτας της εντξες τους στη δικαιοδοσα της Κωνσταντινουπλεως, που γινε στην δια τη Σνοδο της Χαλκηδνος, η οποα και εξδωσε αυτος τους καννες, παραμερζοντας τους εξρχους απευθεας στον θρνο της Κωνσταντινουπλεως, ο οποος μνον στη Σνοδο της Χαλκηδνος λαβε το δικαωμα της δικαιοδοσας επ εκενων των «μεγλων ξαρχεων», που αναφρονται στον 28 ο καννα, δηλαδ, του Πντου, της Ασας και της Θρκης. Εφσον αυτς οι τρεις εξαρχες και συγκροτοσαν το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως, παραλλλως ο ρλος των διων των εξρχων μειθηκε σντομα, η αρχ, που συμπεριλφθηκε στον 9 ο και τον 17 ο καννα, επεκτενεται μνον στο Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως εντς των κανονικν ορων του. Ο Ιωννης ο Ζωναρς, ερμηνεοντας τον 17 ο καννα της εν Χαλκηδνι Συνδου, δωσε την κατλληλη ερμηνεα του περιεχομνου αυτο: «στε τοιατην εναι το καννος τοτου τν ννοιαν, διαιροσαν δηλαδ τ δικαστρια· κα τε μν πσκοπος κατ συνεπισκπου νγει, κληρικς κατ πισκπου, ττε τν μητροπολτην καθζειν δικαστν, ν κα ξαρχον τς διοικσεως νομζει· τε δ πσκοπος κατ μητροπολτου ατο δκην χει, ττε τ Κωνσταντινουπλεως πιτρπειν τ δικαστριον. Ο πντων δ τν μητροπολιτν πντως Κωνσταντινουπλεως καθιεται δικαστς, λλ τν ποκειμνων ατ. Ο γρ δ κα τος τς Συρας μητροπολτας, τος τς Παλαιστνης, κα Φοινκης, τος τς Αγπτου, κοντας λκσει δικσασθαι παρ ατ· λλ ο μν τς Συρας, τ τς ντιοχεας πκεινται φρ· ο δ τς Παλαιστνης, τ το εροσολμων· ο δ τς Αγπτου, παρ τ λεξανδρεας δικσονται, παρ ν κα χειροτονονται, κα ος περ πκεινται». |
| Егда восхоте Господь прославили угодника своего, минувшим бо многим летом по преставлении святаго. Бысть оубо в лета благочестиваго великаго князя Василия Васильевича всея Русии, при святейшем архиепископе великаго Новгорода и Пскова, во един убо от дний в церкви Премудрости Божий, камень напрасно отпад от верхние страны стены, паче же рещи отторжен бысть Божественною силою, и оудари о камень, лежащий на некоем едином гробе и скважню на нем разседшуюся велию показа; спадший же той камень не зело велик бе, лежащий же на гробе велик и тверд бяше, якоже и на прочих гробех свидетельствуемо есть. Гроб же той не сведем человеки, кто в нем лежащий, понеже от мног лет беяше; мнози бо суть гроби в папертех великия церкви Премудрости Божий, овии суть ведомы человеки, кто в них лежащий, инии же неведомы, токмо единому вся ведящу Богу. Сия же о прежереченнем гробе: видевый церкве тоя иерей оудивися и шед сказа великому архиепископу Евфимию бывшее. Архиерей же Божий Евфимие скоро прииде ко гробу оному, да видит збывшееся, и видев оудивися напрасному спадению камени и разседению твердаго камени, лежащему на гробе, от малаго оударения спадшаго камени. Святый же Божий Евфимий повеле отвалити разседшийся камень от гроба, и, сему бывшу, наполнися церковь благооухания. Взем же архиепископ в руку свою возженную свещу, и приникну во гроб, и виде во гробе оном некоторого лежаща архиепископа во иноческом чину и схиме: ризы же его беяху никакоже тлению причастны, и рек к предстоящим: «Мню сего раба Божия быта велика суща, яко чюдна о нем содеяшася» – и паки повеле покрыта. Сам же отьиде и нача о сем молитися Богу на мног час, да проявит ему, кто есть лежащий во гробе оном. Во едину же нощь, молящуся ему Богу, ста пред ним, очи весть, лежащий во гробе оном. И якоже виде архиепископ Евфимий, оужасеся, и рече ему явивыйся: «Не оужасайся, рабе Божий Евфимие!» Он же рече: «Кто еси, господне, яко тако явно вниде в келию мою». Он же рече: «Аз есмь лежащий во гробе оном, о немже ты молишися, архиепископ Илия, нареченный во иноческом чину в схиме Иоанн. |
|
|
