| Η Πρξη Αγιοκατξεως † ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Αριθμ. Πρωτ. 112 Τους εν τω παρντι βω οσιτητι μεν και αγιτητι βου διαπρψαντας και ργω και λγω εν τη υπηρεσα και αγπη προς τον πλησον εαυτος καταναλσαντας, ζντας δε και μετ την εκεσε αποδημαν σημεοις και θαμασι παρ Θεο μαρτυρηθντας, μνοις εσαε και εγκωμοις εν πση ευλαβεα τιμν και γεραρειν η Αγα του Χριστο οδεν Εκκλησα, και την τοτων προς τον Πανγαθον Θεν επικαλεσθαι ευπρσδεκτον μεσιτεαν, υπρ αφσεως αμαρτιν και ισεως των ασθενοντων. Επειδ τονυν τοιοτος τον βον κατεδεχθη και ο εκ Φαρσων της Καππαδοκας ορμμενος ιερομναχος Αρσνιος, ο επικαλομενος Καππαδκης, ος, τοις μοναχος της εν Καισαρεα (Ζιντζ-Ντερ) Ιερς Μονς του Τιμου Προδρμου εν νεαρ ηλικα καταλεγες, και την της ιερωσνης εν αυτ δεξμενος χριν, ετα, τη φων της καλοσης Εκκλησας εν ταπεινσει καρδας ακολουθν, εθυσασε τον μονρη και ασκητικν βον και επ ολκληρον υπερπεντηκονταεταν διλθεν εν Φαρσοις, αγιζων, διδσκων και στηρζων εν τη πστει και τη πατρα ευσεβεα τον της απωττης εκενης περιοχς εμπερστατον Ορθδοξον λαν, ον και υπερογδοηκοντοτης γρων ηκολοθησεν εν τη εκ της γενετερας εξδω αυτο, εκδημσας προς Κριον εν Κερκρα τη ι’ Νοεμβρου του χιλιοστο εννεακοσιοστο εικοστο τετρτου σωτηρου τους, περ ων δι’ αναφορς αυτο προς την Διαρκ Ιερν Σνοδον της Αγιωττης Εκκλησας της Ελλδος υπβαλε και εβεβαισατο ο Ιερτατος Μητροπολτης Κασσανδρεας κ. Συνσιος, συνυποβλλων και την ου μνον παρ τοις εκ της περιοχς Φαρσων χριστιανος, αλλ και παρ τω πληρματι της θεοσστου αυτο επαρχας, και ευρτερον, αδισειστον πλον αποβσαν πεποθησιν και πστιν περ της αγιτητος του οσου ανδρς, και κοινν επιθυμαν και παρκλησιν περ κατατξεως αυτο εν τη χορεα των Αγων, η Μετριτης ημν μετ των περ ημς Ιερωττων Μητροπολιτν και υπερτμων, των εν Αγω Πνεματι αγαπητν ημν αδελφν και συλλειτουργν, εκ του υπ της Εκκλησας της Ελλδος κατ τα κρατοντα ημν αποσταλντος φακλλου, και σχετικς μα εκθσεως της παρ’ ημν Κανονικς Επιτροπς, εν βεβαιτητι γνντες τον γιον βον και την αγαν τελευτν του οσου ιερομονχου Αρσενου, του Καππαδκου, και Συνοδικς διασκεψμενοι, γνωμεν, τω κοιν της Εκκλησας θει κατακολουθοντες, την προσκουσαν τοις ιερος ανδρσι και τοτω απονεμαι τιμν. |
| «И знаем, что Сын Бога пришёл и дал нам разум, чтобы мы познали Истинного. И мы в единстве с [in union with] Истинным через [by means] его Сына Иисуса Христа. Это – истинный Бог и жизнь вечная». ( 1Ин.5:20 , ПНМ). Непосредственным искажением является фраза: «мы в единстве с Истинным через его Сына Иисуса Христа». Поскольку фраза «познали Истинного» относится к Отцу, то Свидетели Иеговы здесь строят перевод таким образом, что и под вторым «Истинным» понимается Отец, а, следовательно, и под рассматриваемым выражением «истинный Бог» – тоже Отец, а не Иисус. Для этого Свидетели Иеговы по-разному переводят один и тот же предлог εν с помощью слов «в единстве с» и " через», нарушая однородность отрывка. Прилагательное «истинным» они относят к Богу Отцу, и далее намеренно используют предлог «через», отделяя Сына от «Истинного». На основании этого, последующее выражение «истинный Бог» действительно необходимо было бы относить к Отцу. Но в греческом оригинале этого стиха нет соответствующего версии Свидетелей Иеговы предлога «через» (δια или υπο). Также предлог «через» не употребляется при дательном падеже, в котором стоит последующее τω υιω (Сыне). Выражение εν τω αληθινω εν τω υιω состоит их двух частей: «в Истинном» и «в Сыне». Но эти выражения стоят в одном и том же дательном падеже, поэтому эти выражения с предлогом εν, независимо от его значения, следует переводить однородным образом, сохраняя относительное соответствие падежей. Хотя предлог εν и может иметь значение «посредством», но в любом случае его следовало бы перевести точно так же и во второй раз. Тем не менее, анализ 1-го Послания Иоанна показывает, что в нем этот предлог в сочетании с существительным дательного падежа (εν τω ...) необходимо оставлять со значением «в». Предлог «в» был употреблен дважды не для того, чтобы разделить фразы: «в Истинном» – как относящуюся к Отцу, а «в Сыне» – как к Иисусу, а для того, чтобы не получилось выражения «в истинном Сыне». Апостол Иоанн имел в виду не отдельные личности, а отдельные понятия: прилагательное «Истинный» и существительное «Сын», не смешивая их. В таком контексте повторения предлога нельзя было избежать. |
| 11. … θιξεν Μακαριτατος κτενς τ ζτημα τς ναμεξεως εραρχν το Οκουμενικο Πατριαρχεου ες τ θματα τς Οκρανας. Μς πστειλε κα ες τ Φανριον πρς τοτο πιστολν, νομζω οχ παξ, ες τν ποαν παντσαμεν ες τν δελφν γιον Μσχας δι τς ξς πιστολς (4 Δεκεμβρου 2015): (σ. 76). 12. «Μετ τς δεοσης προσοχς νγνωμεν (.) γρμματα τς μετρας Μακαριτητος πρς μς, ς κα το Αδεσιμολ. Πρωτοπρεσβτερου κ. Νικλαου Μπαλασφ (.) πρς τν σιολ. ρχιμανδρτην κ. Βαρθολομαον Σαμαρν, ρχιγραμματα (.) τ ναφερμενα ες ζητματα πτμενα τν σχσεων τς καθ’ μς γιωττης κκλησας Κωνσταντινουπλεως μετ τν ν Οκραν ρθδοξων σχισματικν μερδων κα συνοδικ διαγνμ παντητικς γνωρζομεν μν τ κλουθα: (σ. 76) 13. Γνωστν τυγχνει τος πσιν τι καθ’ μς γιτατος ποστολικς κα Πατριαρχικς Οκουμενικς Θρνος πρξε κα πρχει Μτηρ κκλησα τν ν Οκραν ρθοδξων πιστν, οτινες μετ τν λοιπν ρωσσικν λαν λαβον τ φς το Εαγγελου παρ το Θρνου τοτου κα δι το βαπτσματος ατν νεσωματθησαν ες τν γαν μν ρθδοξον κκλησαν. π ανας, λλωστε, Θρνος οτος χειροτνει κα πστελλεν ες τν χραν τατην τν κστοτε Μητροπολτην Κιβου δημιουργν δι το τρπου τοτου κατλυτον πνευματικν κα ψυχικν δεσμν μετ τς κκλησας Κωνσταντινουπλεως, στις δν δνατο ν ξαλειφθ κ τς συνειδσεως το ρθοδξου Οκρανικο λαο δι τς μετ τατα νσωματσεως ατο ες τν γιωττην κκλησαν τς Ρωσσας (σ. 76-77). 14. Γνωστν σατως τυγχνει σφαλς κα τ μετρ γαπητ Μακαριτητι, τι κατ τν κανονικν τξιν (βλ. κανν 9 τς Δ Οκουμενικς Συνδου) κα τν μακραωνα παρδοσιν τς ρθοδξου κκλησας, κστοτε ρχιεπσκοπος Κωνσταντινουπλεως κα Οκουμενικς Πατριρχης δχεται κκλτους προσφυγς κα παρακλσεις πρς διευθτησιν νακυπτντων, τυχν, ζητημτων ες τ σωτερικν Ατοκεφλων ρθοδξων κκλησιν κα πιλαμβνεται τς διευθετσεως ατν δι τν π τς κανονικς τξεως προβλεπομνων προσφρων τρπων, ς συνβη κα κατ τ πρσφατον παρελθν ες τ περιπτσεις τν γιωττων κκλησιν εροσολμων, Βουλγαρας κα Κπρου, ς κα ατς τι τς κκλησας Τσεχας κα Σλοβακας, νθα μερς κε το πισκοπικο σματος κα τν πιστν μφεσβτησε τν κανονικτητα τς κλογς το Προκαθημνου τς κκλησας τατης νενεχθεσα τ Θρν τοτ πρς ξτασιν το νακψαντος ζητματος. Ες πσας τατας κα λλας παρομοας περιπτσεις καθ’ μς γιωττη κκλησα Κωνσταντινουπλεως οδλως προβανει ες νμιξιν ες τς σωτερικς ποθσεις τν Ατοκεφλων κκλησιν, ς νακριβς σχυρζεται μετρα Μακαριτης, νεργοσα πντοτε κατπιν πρωτοβολου ατματος τς νδιαφερομνης κκλησας κα ν τ ς νω διαγραφεσ κανονικ εθν ατς (σ. 77). |
| Αυτο τοτου του αληθινο θεο μν διαβεβαισαντος δι του ανθρπου Αυτο τον ιερα Ηλε και διαχρονικς πντα πιστεοντα τω Νμω Αυτο «τους δοξζοντς με δοξσω», ως εν τη ββλω Α´ των Βασιλειν, κεφαλαω β´, στχω λ´ γγραπται, η καθ’ ημς Μτηρ Αγα του Χριστο Μεγλη Εκκλησα αρχθεν της εν τω κσμω σωτηριδους στρατεας αυτς ουκ επασατο αναγνωρζειν τοιατα θεα και για σκεη του Πνεματος, αγγλους μλλον ειπεν ανθρπους, δοξσαντας τρποις, λγοις και ργοις ποικλοις τον επουρνιον Πατρα, θεν και εδξασε και δοξζει και χρι τλους αινων θλει δοξζειν αυτος ως εμπρπει Αγοις. Παλου δε του Αποστλου διακηρττοντος εν τη προς Ρωμαους Επιστολ αυτο, κεφαλαω ε´, στχω κ´ και κα´, «ου επλενασεν η αμαρτα, υπερεπερσσευσεν η Χρις» και της πραγματικτητος τατης ακαταπαστως και κατ την σγχρονον εποχν βιουμνης υπ της Εκκλησας δι της απειραρθμου στρατις των αναδεικνυομνων καθ’ εκστην, γνωστν και εν πολλος αφανν, σιων και γιων μορφν, δι της ρσεως του προσωπικο αυτν σταυρο επομνων τω Κυρω μν Ιησο Χριστ, τω δι του σταυρικο Αυτο θαντου καταργσαντι τον το κρτος χοντα του θαντου και δι της ενδξου Αυτο Αναστσεως δωρησαμνω την αινιον ζων παντ τω βουλομνω, ημες, δυσπιστοντες την τοιατην αδικοπον θεαν ευεργεσαν του Αρχηγο της Πστεως ημν συν τω Ιερ Ψαλμωδ εκπληττμενοι αναφωνομεν «Τις Θες μγας ως ο Θες ημν; Συ ει ο Θες ο ποιν θαυμσια» (Ψαλμς οδ´, στ. ιδ´–ιε´) και «Μγας ει, Κριε, και θαυμαστ τα ργα Σου και ουδες λγος εξαρκσει προς μνον των θαυμασων Σου». Τοιοτος γαρ συνεχιστς της παραδσεως αγιτητος και κενωτικς προσφορς της Αγιωττης Εκκλησας της Κωνσταντινουπλεως, του θους και του φρονματος αυτς, ανεδεχθη, μεταξ πολλν λλων ανωνμων εν ρεσι και αποκρμνοις σπηλαοις και οπας της γης ενασκησαμνων και τελειωθντων αγιορειτν ασκητν, επ’ σχατων των καθ’ ημς χρνων θεοφρος ασκητς και πολυχαρισματικν ργανον της Παναγας Τριδος ο εκ της Αγιοτκου Καππαδοκας μεν λκων την κατ σρκα καταγωγν, εν δε τω Περιβολω της Κυρας μν Θεοτκου τον μονρη βον ασκσας εν αγσι και εν δκρυσι πολλος οσιτατος Μοναχς Πασιος, κατ κσμον Αρσνιος Εζνεπδης, δι’ εκτκτων χαρισμτων κοσμηθες παρ Κυρου, στλος αληθς και παρακλτωρ πιστν αναδειχθες και δοξσας δι του θαυμαστο βου αυτο τον Πατρα μν τον εν ουρανος. |
| Λγος α. Ες τ γιον Πσχα. „ β. Ες τ γιον Πσχα. „ γ. Ες τν καινν κυριαχν. „ δ. Ες τν γιον Μμαντα. – Ες τν πεντικοστν κα ες τ γιον πνευμα. „ ε. Ες τος Μακαβαους. „ ς. Ες Κυπριανν ξαγρο υ κα πανκων μεταναν τς μνρ. „ ζ. Ες λγους κα ξισωτν ουλ(ιανν). „ η. Ες τν Χριστου Γννησιν. „ " Επιτφιος ες τν μγαν Βασλειον. После сего след. припись: «Еκ τν του Διονυσου ερομονγου κα μεγλου πρωτοσυγγλλου». На листе, приклеенном к последней доске, другою рукою, позднейшею и худшею писано то же оглавление. Листы 492-й и 493-й писаны другою рукою, не так крупною и красивою. С половины оборотной страницы 493 листа и до конца книги находятся выписки из Златоустого, Кирилла Иерусалимского и других отцов почерка XVI века. Русский перевод сего сочинения есть в коллекции ркп. гр. Толстова 143 и 303; в Рум. музее 85 и 86: у Ив. Н. Царского 31 и 32 и в Архивской библиотеке. См. Каталог Баварской библиотеки, т. II, стр. 54, 105, 421; т. III, стр. 161; т. IV, стр. 90; m.V, стр. 46. [На бумаге, приклеенной к переплету: «1677. γουστου 7 Κ(ον)σταντινοπολι». На 1-м листе ненумер.: «М. Книга греческая Григория Богослова Назианзина» (рукою начала XVIII в.). На 2-м ненумер: «с ννα λγους, на девять слов. Сокращенное толкование парафрастическое на девять слов иже во святых отца нашего Григория Богослова » (рукою начала XIX в). На 3-м ненумер.: «Διονυσου ερομναχου κα μεγλου πρωτοσυγκλλου» ]. X (по старому каталогу 204, по новому 4). Содержит Нотного стихариря ч. 1-ую. Писан мелкою скорописью XVII века, с киноварными заглавиями и прописными буквами, очень правильно, по 13 строк на странице, на 85 листах плотной, лощеной бумаги. Содержит следующие стихиры: 1, л. 1. Тη δ»: του δεχεμβρου της γας μεγλομρτυρος Βαρβρας κα του σιου πατρς μν ωννου του Δαμασκινου. (Месяца декабря святыя великомученицы Варвары и преподобного отца нашего Иоанна Дамаскина ). Начинается славною стихирою великомученице Варваре: Πατρδα, γνος, υπαρξιν καταλιπουσα, Βαρβρα... (Отечество, род, имение оставивши, Варвара). Иоанну Дамаскину : Λαμπρως πανυγρσωμεν σμερον. Л. 2. Хвалитная стихира Варвары: Της γεηρας τρυφης τν πλαυσιν περιδουσα... (Земныя пищи наслаждение презревши). – об. σχτϑη βσκανος χϑρς, π γυναικς ττμετος... (Посрамися лукавый враг от жены побежден...). Л. 3. ϑεκλητος μρτυς Βαρβρα, ν τ ζαδω πσχουσα, λεγε... (Богозванная мученица Варвара, на судище страждущи, глаголаше..). – об. Τν πανγυριν σμερον της ϑληφρου Βαρβρας... (Торжество днесь страстотерпицы Варвары...). Αϑλητικν δευσασα δν... (Страдальческим шествовавши путем...). 2, л. 4. Славная стихира: Τη ε». Του σιου πατρζ Σββα... Τ χατ εικνα τηρσας λβητον... (Еже по образу соблюд невредимо). Л. 5. То κατ» εκνα τηρσας λβητον τν πρ νουν γαϑν δεξμενος ρωτα... В печатном греческом издании и в славянском переводе первых слов сей стихиры нет, а прямо начинается: «Еже паче ума прием желание…» |
| 4. Ατ εναι, πιστεω, μ λθεια κα πραγματικτης, Μακαριτατε κα γιοι Πατρες κα συνεπσκοποι δελφο. Μακ. ρχιεπισκπος Τιρννων κα πσης λβανας κ.ναστσιος, διερμηνεων τν πφασιν τς περ ατν ερς Συνδου, ες τ π 14ης ανουαρου 2019 ρχιεπισκοπικν του Γρμμα πρς τν Α.Θ.Π. τν Οκουμενικν Πατριρχην κ. Βαρθολομαον, διεκτραγδε τ δρμα τς Οκρανικς κκλησας κα στιγματζει τν ξ κοινωντων, καθρημνων, χειροτοντων - κα δ το ς «Προκαθημνου τς Ατοκεφλου Οκρανικς κκλησας» φερομνου κ.πιφανου -κα σχισματικν συγκροτηθεσαν «Ατοκφαλον κκλησαν», παραγκωνισθεσης τς κεσε κανονικς Οκρανικς κκλησας π τν Μητροπολτην Κιβου κ.νοφριον. Θεωρεται, λοιπν, σοφιστικ κα χι σοφ θερησις το λλογ. κ.Καθηγητο, φο παραθεωρε παντα τ ς νω, τ ποα προδλως προσκροουν ες τος Θεους κα ερος Καννας τς γας μας κκλησας, τ Κανονικν Δκαιον Ατς κα τν ν Ατ εροκανονικν τξιν, κα 5. Σεπτ μν εραρχα κατ τατα δν θ σταζε, προφανς, τν προσοχν Ατς ες τν δυναττητα κα τ δικαωμα το Οκουμενικο Πατριαρχεου ν χορηγ τν Ατοκεφαλαν ες παρχας – Κρτη το Οκουμενικο Θρνου, λλ ες τ ν κκλησιαστικ κοινωνα τς λλαδικς μν κκλησας κωλεται μ κ τς οτω πως δοθεσης Ατοκεφαλας ες σχισματικος, ναθεματισμνους, καθρημνους κα χειροτοντους «πισκπους» κα λοιπος «Κληρικος» κα συνεπς, ν μες, Μακ. Προκαθμενος ατς ερουργοντες ς Πρωθιερρχης κα ρχιεπσκοπος θηνν κα πσης λλδος δνασθε κ τν ερν Καννων ν μνημονεητε ες τν Μεγλην Εσοδον κα τ Δπτυχα κα τ βασικτερον ν συλλειτουργτε μετ το «νου Προκαθημνου» κ.πιφανου. Ατ εναι τ οσιδες θμα κα τ ζητομενον. Κα ατ δν δικαιοται πλς, λλ’ εναι ποχρεωμνη ν τ κρν ρμοδως κα παραιττως μ εροκανονικ κριτρια ερ Σνοδος τς εραρχας μας. πομνως ερ μν Σνοδος τς εραρχας, αρομνη ες τ ψος τν περιστσεων, θ δει, συνερχομνη νευ πιβραδνσεως τινος, ν επ ς ες νθρωπος, μετ το προσκοντος σεβασμο, λλ κα το πιβεβλημνου ασθματος εθνης ναντι Θεο κα νθρπων, τ «οκ ξεστι παραβανειν τος ερος Καννας κα παραθεωρεν τν κανονικν τξιν τς κκλησας». Ες τοιατα κρσιμα κα κατεπεγοντα θματα ταπεινς φρον τι δν χρειζεται π’ ριστον ναμον κα τρησις το κκλησιαστικο πρωτοκλλου. λλωστε εναι γνωστν τι τ βλμματα τν λοιπν Ατοκεφλων κατ τπους ρθοδξων κκλησιν εναι στραμμνα ες τν λληνορθδοξον Πατρδα μας κα τν λλαδικν μας κκλησαν, παρ’ ς τν πιβεβλημνην κνησιν κα πρωτοβουλαν ναμνουν. |
| λες οι αναφορς σε οποιουσδποτε καννες των Οικουμενικν Τοπικν Συνδων εναι εν πολλος υπερβολικς και εμφανζουν το ευκταο ως πραγματικ. τσι, κατ το παρν καθσταται κοινς τπος στην επιστημονικ θεολογικ και ιεροκανονικ γραμματεα των ελληνοφνων Εκκλησιν, σε βιβλα μελτες, που κυκλοφορον στην Αθνα, τη Θεσσαλονκη την Κρτη, ο ισχυρισμς τι οι 9 ος και 17 ος καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου, οι οποοι ομιλον περ της δυναττητας εκκλτου προς την αντατη δικαστικ εξουσα του εξρχου της διοικσεως του επισκπου Κωνσταντινουπλεως, εναι ακριβς που επιβεβαινουν τα αντατα δικαιματα αποδοχς εκκλτου του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. τσι για παρδειγμα στο βιβλο του καθηγητ του Πανεπιστημου Αθηνν Σ. Σαρντη «Το αλθητο της Εκκλησας και τα προνμια του οικουμενικο θρνου», που κυκλοφρησε το τος 2022², ο συγγραφας ισχυρζεται τι οι καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου χοργησαν στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως διπλ δικαστικ εξουσα, τσον εντς της οικεας αυτο δικαιοδοσας, σο και εκτς αυτς, κυριολεκτικ σε παγκσμιο εππεδο²¹. Εν τοτοις, ο ισχυρισμς περ υπερορου χαρακτρα της δικαστικς εξουσας του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως, αρχς γενομνης απ το μισυ του 5 ου αι. μ.Χ. εναι τεχνητς, μετωρος και δεν ανταποκρνεται στην κυριολεκτικ ννοια των εν λγω ιερν καννων της εν Χαλκηδνι Συνδου. Αυτς οι πλον διευρυμνες ερμηνεες υπγονται στο πεδο χι του συνοδικο, αλλ του εθιμικο δικαου, γνονταν περιστασιακ και δεν μπορον να ενταχθον στη συνοδικ παρδοση της Εκκλησας. Ας θυμηθομε να ενδιαφρον επεισδιο, στο οποο, κατ καννα, δεν δδουν προσοχ. πως εναι γνωστ, οι 9 ος και 17 ος καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου ενεκρθησαν στην πρωιν συνεδρα της εν Χαλκηδνι Συνδου (δετερη απ τις τρεις) την Τετρτη, 31 Οκτωβρου 451, παρουσα των λεγτων του Ππα της Ρμης Λοντος. Οι παπικο λεγτοι ρεμα αποδχθηκαν την γκριση των ιερν καννων 9 ου και 17 ου . Εν η σημασα του 9 ου και του 17 ου καννα εχε υπερριο χαρακτρα, που επεκτεινταν πραν των ορων των μεσων αρμοδιοττων του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως, εναι προφανς τι οι λεγτοι θα προβαιναν σε παρμοια διαμαρτυρα, πως προβησαν κατ του 28 ου καννα. Ο παρν καννας ενεκρθη στην επμενη 18 η συνεδρα (τρτη κατ σειρ) την δια ημρα το απγευμα (Τετρτη, 31 Οκτωβρου), αλλ απουσα των λεγτων του Ππα Ρμης, οι οποοι αποχρησαν επιδεικτικ απ την αθουσα πριν την ναρξη της τρτης συνεδρας σε νδειξη διαμαρτυρας²². Την επομνη, Πμπτη, πραγματοποιθηκαν πλον οι τελευταες διευκρινιστικς εκδηλσεις και συζητσεις με τους παπικος λεγτους επ του 28 ου καννα. Αυτ το μικρ παρδειγμα δεχνει τι απ τη θεωρα του πρωτεου τιμς και εξουσας λεπει εκενη η ισχς, την οποα επιθυμον να της αποδσουν οι οπαδο της. |
| Σμερα, τλος, που η υποχρεωτικτητα της νας, ψηφιακς ταυττητας, χει δημιουργσει ττοια και τση νταση, αντδραση και αγωνα στην κοινωνα; Ως αιτα αλλαγς της ταυττητας δηλνεται τι πρκειται περ «οδηγας της Ευρωπακς νωσης». Εν αληθεει μως τι η οδηγα αυτ αφορ την χρση ταυτοττων ως μσων μετακνησης (κοινς ως ταξιδιωτικν εγγρφων), και δεν επιβλει τη χρση τους εντς Χωρν, δδοντας, παρλληλα, και την δυναττητα χρσης διαβατηρου. Εν αληθεει πως σε πλθος Χωρν εντς της Ευρωπακς νωσης πως: Αυστρα, Δανα, Φινλανδα, Γαλλα, Ισλανδα, δεν εναι υποχρεωτικς οι ταυττητες, στην Ιρλανδα δεν υπρχουν καν ταυττητες, και σε λλες Ευρωπακς χρες πως: Γερμανα, Ουγγαρα, Ιταλα, Λιθουανα, Σλοβενα, Σουηδα και Ελβετα υπρχει η υποχρωση του πολτη να αποδεξει την ταυτοπροσωπα του ετε με ταυττητα, ετε με διαβατριο ετε με δπλωμα οδγησης. Εν αληθεει, επσης, τι στο Ηνωμνο Βασλειο οι ταυττητες χουν παντελς καταργηθε, (δεν υπρχει καν δυναττητα κδοσης δελτου ταυττητας), ως και σε λλες Χρες του Δυτικο πολιτισμο πως: Βατικαν, Καναδς, Αυστραλα, Να Ζηλανδα, Η.Π.Α., Ιαπωνα, κ.α. Εν αληθεει τι με πρσφατο ΦΕΚ (Β 824/17.02.2023), υπρξε αλλαγ της υπ’ αρ. 8200/0-297647/10.4.2018 κοινς Υπουργικς απφασης «κδοση νου τπου Δελτου Ταυττητας Ελλνων πολιτν», προσθτοντας το εξς: «Το τελευταο εδφιο της παρ. 4 του ρθρου 3 της διας ως νω απφασης, αντικαθσταται ως εξς: «Επιπλον, στο ως νω ηλεκτρονικ μσο αποθηκεονται το επνυμο πατρα, επνυμο μητρας, ο Δμος εγγραφς, ο αριθμς δημοτολογου και ο τπος κδοσης του δελτου, εν θα δναται να αποθηκευτον τα στοιχεα που απαιτονται για τις υπηρεσες ηλεκτρονικς διακυβρνησης, εν αποφασισθε να συμπεριληφθον στο εν λγω μσο». Εν αληθεουν τα σα δλωσε πρσφατα ο κ.Κωνσταντνος Μαντζς, Ηλεκτρολγος Μηχανικς, Μηχανικς Υπολογιστν, Μηχανικς Πληροφορικν Συστημτων και εξειδικευμνος στο Ηλεκτρονικ γκλημα, στον τηλεοπτικ Σταθμ «ΣΚΑΙ», εκπομπ «Οι Δεκατιανο» (αναγρφεται ο Σταθμς δια λγους δεοντολογικος)· «νας πολ μπειρος», πως τον παρουσασαν οι δημοσιογρφοι, ο οποος υπερασπιζμενος τις νες-ηλεκτρονικς ταυττητες και παρουσιζοντας τις, δλωσε: «Η καρδι της νας ταυττητας θα χει 2 τσιπκια. Το Ευρωπακ τσιπκι και το Ελληνικ τσιπκι, συν την «κεραα» την ταυττητας, το RFID, (αναγνριση μσω ραδιοσυχνοττων). Τα τσιπκια που υπρχουν μσα χουν αποθηκευμνη την πληροφορα. Υπρχει επσης και η «μαρη ταινα». Εναι να μαγνητικ πεδο το οποο κποιοι καρτο-αναγνστες ταν δεν μπορον να χρησιμοποισουν την τεχνολογα αναγνρισης RFID, χρησιμοποιον αυτ την μαγνητικ ταινα, που και εκε υπρχουν αποθηκευμνα τα στοιχεα τα οποα χρειζονται και νας ειδικς καρτο-αναγνστης, θα μπανει σε μα θυρδα και θα διαβζει τα στοιχεα που χει μσα η ταινα». «…. Δνουμε ηλεκτρονικ την πρσβαση τσι στε να βρει κποιος τα στοιχεα που χρειζεται», κατληξε. |
| Αδελφο μου, «Της σωτηρας εθυνν μοι τρβους, Θεοτκε» ψλλουμε κατ την διρκεια της ιερς και κατανυκτικς περιδου του Ιερο Τριωδου. Μετνοια και σωτηρα! Μετνοια, ο αληθς δρμος της κατ Χριστν και εν Αγω Πνεματι θεοφιλος χριστιανικς ζως.Μετνοια, η μακαρα οδς του Κυρου και Θεο μας και ο πλον θερεστος τρπος ζως. Η αληθιν ισβιος μετνοια οδηγε επ του ασφαλος και εξασφαλζει την εν Χριστ Ιησο σωτηραν, αφο «εν ουδεν λλω (ονματι) η σωτηρα ημν». Η ζω της μετανοας και η προσοικεωσις της εν Χριστ σωτηρας μας περιθριγκνουν πνευματικ και μας προστατεουν και προφυλσσουν απ την δουλεα και αιχμαλωσα του διαβλου και των πονηρν πνευμτων, της αμαρτας και του κακο. Το Ιερ Τριδιο, με την σταδιακ αποχ απ τις αρτσιμες τροφς και την πνευματικ νηστεα, με την προσευχ και την πλοσια λατρευτικ ζω, με τα μηνματα μετανοας και ψυχικς ανανψεως, βοηθε τους πιστος εις τον πνευματικ αγνα και την επιτυχα εις τα πνευματικ γυμνσματα της ψυχς. Αντθετα, το κοσμικ τριδιο (μ μικρον), δηλ. το γρισμα αυτς τις ξεχωριστς ημρες στις τριδους και τα σοκκκια της αμαρτας, και μλιστα με τις καρναβαλικς μεταμφισεις και εκδηλσεις, αλλοτρινει και αποπροσανατολζει τον νθρωπο απ το πνεμα της κατανυκτικς προσευχς, του πνευματικο αγνος και της αγαθς εν Κυρω αναστροφς της αγας αυτς περιδου. Εις τα θματα της προσευχς «το σταδου αυτο των αρετν» ς προστεθον και τα ακλουθα : Η πλρης κατπαυσις του πυρς (τν μεγλων και παρατεταμνων πυρκαν) εις την πειρον της Αυστραλας. Η αποτροπ των ισχυρν σεισμικν δονσεων εις την γετονα προς ανατολς χραν, αλλ και της επικρεμαμνης πολεμικς απειλς. Η αποσβησις της απειλς του σεισμο απ την γετονα προς βορρν χραν της Αλβανας και η σντομος αποκατστασις των ζημιν εις τας δο αυτς χρας. Και το κυριτερο : Η ειρνευσις και αποκατστασις της εν Αγω Πνεματι εντητος και κοινωνας πασν των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν, των συγκροτουσν την Μαν, Αγαν, Καθολικν και Αποστολικν Εκκλησαν. λες οι κατ τπους Αυτοκφαλες Ορθδοξες Εκκλησες, πλν τριν, δεν αποδχονται το γενμενον μγα κανονικν ατπημα της αναγνωρσεως ως Κανονικς «Αυτοκεφλου Εκκλησας» το εκ σχισματικν, αφωρισμνων, καθηρημνων και αχειροτοντων παγν μρφωμα, εν παρηγκωνσθη και ηγνοθη τελικς η υπ τον κανονικν Πρωθιερρχην κ.Ονοφριον χορεα των Κανονικν Ιεραρχν και τα εκατομμρια πιστν, οι οποοι ευρσκονται εν διωγμ. |
| II. Похвальные и надгробные. 7-е слово под названием «Надгробное брату Кесарию» (Ες Καισριον τν αυτο δελφν πιτφιος, Funebris in laudem Caesarii fratris oratio) посвящено памяти безвременно скончавшегося брата, к-рого Г. Б. особенно восхваляет за его любовь к наукам, в т. ч. естественным - геометрии, астрономии и математике: «Восток, Запад и все страны, где только впоследствии бывал Кесарий, служат знаменитыми памятниками его учености». В 8-м слове, «Надгробном сестре Горгонии» (Ες τν δελφν αυτο Γοργοναν, In laudem sororis suae Gorgoniae), Г. Б. говорит об аскетизме и глубоком благочестии сестры. В обоих сочинениях, а также в 18-м слове «Надгробном отцу» (Επιτφιος ες τν πατρα, Funebris oratio in patrem), Г. Б. неоднократно обращается с теплыми словами к родителям. В 11-м слове, приветственном свт. Григорию Нисскому (Ες Γρηγριον Νσσης, Ad Gregorium Nyssenum), автор говорит о любви к нему и о том, как следует совершать память мучеников. 13-е слово (Ες τν χειροτοναν Δοαρν μιλα κδοθεσα Ελαλ πισκπ, In consecratione Eulalii Doarensium episcopi) обращено к Евлалию, другу святителя, по случаю его хиротонии во епископа Доарского; 15-е (в рус. пер. 16-е) произнесено «На день мучеников Маккавеев» (Ες τος Μακκαβαους, In Machabaeorum laudem). 21-е слово, «Похвальное Афанасию Великому» (Ες τν μγαν Αθανσιον, In laudem Athanasii), служит богатым источником сведений об этом старшем современнике Г. Б. 24-е слово посвящено памяти сщмч. Киприана , еп. Карфагенского (Ες τν γιον Κυπριανν, In laudem s. Cypriani). В 25-м слове (Ες Ηρωνα τν φιλσοφον, In laudem Heronis philosophi) Г. Б. обращается к философу Ирону (т. е. Максиму-кинику), вернувшемуся из изгнания, приводя его в пример как человека, сочетавшего в себе любовь к философии с христ. благочестием. Непревзойденным по силе и глубине является 43-е слово, «Надгробное Василию Великому» (Ες τν μγαν Βασλειον πιτφιος, Funebris oratio in laudem Basilii Magni; 379), в к-ром Г. Б. излагает самые сокровенные мысли - о своей любви к Афинам и к эллинской учености, об уединенной и безмолвной жизни, о догмате Св. Троицы. Восхваляя и прославляя святость умершего, Г. Б. говорит о его человеческих качествах: это не идеализированный образ подвижника, но живой портрет, написанный реалистично и ярко. |
|
|
