Sic enim non solum visorem, sed et auditorem, sed et scriptorem omnium mirabilium Domini per ordinem profitetur. Acta autem omnium Apostolorum sub uno scripta sunt. Lucas optima Theophile comprendit quia sub praesentia ejus singula gerebantur, sicuti et semote passionem Petri evidentur declarat, sed et profectionem Pauli ab Urbe ad Spaniam proficiscentis. Epistulae autem Pauli, quae, a loco vel ex qua causa directae sint, volentibus intelligere ipsaé declarant. Primum omnium Corinthiis schismae haere«es interdicens deinceps Galatis oircumcisionem, Romanis autem ordinem Scripturarum, sed et principinm earum esse Christum intimans, prolexius .seripsit, de quibus singulis necesse est ab nobis disputari. Cum ipse beatus Apostolus Paulus, sequens praedecessoris sui Johannis ordinem, nonnisi nominatim septem ecdesiis scribat ordine tali: Ad Corinthios prima, ad Efesios secunda, ad Philippenses tertia, ad Colossenses quarta, ad Galatas quinta, ad Thessalonicenses sexta, ad Romanos septima. Verum Corinthiis et Thessalonicensibus licet pro correptione iteretur: una tamen per omnem orbem terrae Ecclesia diffusa esse dignoscitur. Et Johannes enim in Apocalypsi, licet septem Ecclesiis scribat, tamen omnibus dicit. По причине пробелов в начале и конце, дано этому драгоценному памятнику название Фрагмента Мураториева. Манускрипт был писан в 800 г. на простонародном латинском языке. 162 Язык не всегда легок для понимания, и чтение манускрипта нелегко, по причине дурного состояния его. Он был составлен в Риме. Различные указания заставляют думать, что он был первоначально написан по-гречески. 163 Церковь римская говорила по-гречески в первые времена христианства. Известно уже, что в Церкви был и должен был быть канон священных книг. Этот факт доказан открытием Муратория. Документ, заключающий первый в собственном смысле канон, дошедший до нас, происходит от церкви римской. Папа Пий I, о котором автор говорит, как о брате Ермы, который написал „очень недавно“ Пастырь, занимал епископскую кафедру Рима от 142 до 156 г.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia/rukovod...

19.12–13. Quinta regula est de temporibus, per quam aut pars maxima temporis per partem minorem inducitur, aut pars minima temporis per partem maiorem intellegitur. Sicut est de triduo dominicae sepulturae, dum nec tribus plenis diebus ac noctibus iacuerit in sepulchre, sed tamen a parte totum triduum accipitur. – [Item pars a toto, ut est illud: Et erunt dies uitae hominis anni centum uiginti, dum tantum centumusque ad diluuium inueniantur ex quo haec a Domino statuta sunt. ] Vel sicut illud quod quadringentis annis praedixerat Deus filios Israel in Aegypto seruituros, et sic inde egressuros. Qui tamen [quadringentis annis non seruierunt, quia] dominante Ioseph, Aegypto dominati sunt [ubi iterum a pane totum subiungitur, quia] nec statim post quadringentos annos egressi sunt, ut fuerat repromissum, sed quadringentis triginta peractis, ab Aegypto recesserunt. 19.14–15. [Est et illa de temporibus figura per quam quaedam quae futura sunt, quasi iam gesta narrantur, ut est illud: Foderunt manus meas et pedes meos, dinumerauerunt omnia ossa mea, et diuiserunt sibi uestimenta mea, et his similia, in quibus futura tamquam si iam facta sint, ita dicuntur. Sed cur quae adhuc facienda erant iam facta narrantur? – Quia quae nobis adhuc futura sunt, apud Dei aeternitatem iam facta sunt. Quapropter quando aliquid faciendum esse pronuntiatur, secundum nos dicitur. Quando uero quae futura sunt iam facta dicuntur, secundum Dei aeternitatem accipienda sunt, apud quem iam omnia facta sunt quae futura sunt. ] 19.16–17. Sexta regula est de recapitulatione. [Recapitulatio enim est dum scriptura redit ad illud cuius narratio iam transierat. Sicut cum filios filiorum Noe scriptura commemorasset, dixit illos tuisse in linguis et gentibus suis et tamen postea, quasi hoc etiam in hoc ordine temporum sequeretur: Et erat, inquit, omnis terra labium unum, et uox una omnibus erat. Quomodo ergo secundum suas gentes, et secundum suas linguas erant, si una lingua erat omnibus, nisi quia ad illud quod iamtransierat, recapitulando est reuersa narratio?] – Recapitulatioenim est dum rerum praeteritarum causae futuris miscuntur gestis. Sicut in Genesi, dum sexto die hominem dicit fuisse factum, denuo recapitulat formatum dicens: Formauit Dominus Deus hominem ad imaginem suam. Necnon et ubi expletis omnibus operibus, dum Deum dicit septima die requieuisse, recapitulando subiungit: Istae generationes caeli et terrae, quando creatae sunt, in die qua creauit Deus caelum et terram, et omne uirgultum agri, antequam oriretur super terram; nondum enim pluerat Dominus Deus super terram, et homo non erat qui operaretur terram, sed fons ascendebat de terra irrigans uniuersam superficiem terrae. Haec omnia recapitulando in serie narrationis rebus futuris nectuntur, cum intra sex dies etiam haec patrata uideantur.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Человек, добродетель и сила души которого были сопоставимы с его гением и невероятной мощью труда, Ориген оставил ценный труд, только часть которого сохранилась на греческом или в латинских версиях Руфина Аквилейского , св. Иеронима, или неизвестного переводчика Комментария на Матфея на латынь. Список его трудов, сохранённый Иеронимом в письме к Пауле (epist. 33, 4), содержит экзегетические и другие писания, в том числе и непосредственно ему не принадлежащие. Сочинения Оригена делятся на несколько отделов: 1 . Сочинения библейско-критические, каковы утраченные Тетраплы и Гекзаплы, где дано сравнительное изучение текста Св. Писания еврейского и семидесяти с другими переводами. 2 . Сочинения библейско-экзегетические, состоящие из схолий, бесед и комментариев, напр. Комментарий на Песнь Песней. 3 . Сочинения догматические, напр. Строматы и О Началах. 4 . Сочинения апологетические, напр. Против Цельса в 8-ми книгах. 5 . Сочинения назидательного характера, напр. О молитве, Увещание к мученичеству. 6 . Письма к разным лицам. Экзегетические писания Εξπλες огромный труд библейской критики, представлял весь ветхий завет в шести колонках, еврейский еврейскими буквами, затем греческими буквами и четыре греческие версии, aquila, summaque, theodotion, септуагинта; в некоторых изданиях сюда добавляются три другие греческие версии, называемые quinta, sexta, septima. Все они снабжены критическими замечаниями, показывающими отличия одного текста от другого: сокращения или добавления. Комментарии “научно” исследовали содержание и количество книг. Мы владеем частично комментариями на Иоанна, Матфея, на послание к Римлянам и Песнь Песней, а также многочисленные фрагменты комментариев на другие книги Библии . Гомилии – проповеди на Писание. До нас дошло 20 гомилий на греческом на Иеремею и одна на 1 Самуила, 28 (Саул у вызывательницы духов), в латинском переводе Руфина: 16 на Бытие, 13 на Исход, 16 на Левит, 28 на Числа, 26 на Иисуса Навина, 9 на Судей, 9 на Псалмы 36, 37, 38 и может быть 1 на 1 Самуила 1 (рождение Самуила), в латинском переводе Иеронима: 2 на Песнь Песней, 9 на Исаию, 14 на Иеремию, 14 на Езекииля, 39 на Луку. Кажется вполне правдоподобным, что нужно “вернуть” Оригену многочисленные гомилии на Псалмы, приписываемые Иерониму, который был только их переводчиком – адаптатором.

http://azbyka.ru/otechnik/Origen/origen-...

Et ideo licet varia singulls evangeliorum libris principia doceantur, nihil tamen differt credentium [fides], cum uno ac principali spiritu declarata sint in omnibus omnia de nativitate, de passione, de resurrectione, de conversatione cum decipulis (discipulis) suis, et de gemino ejus adventu. Primo [primus] in humilitate dispectus (despectus) quod fo… …secundum [secundus], potestate regali praeclarum [praeclarus], quod futurum est. Quid ergo mirum, si Joannes tam constanter singula tiam in epistolis suis proferat dicens in seme (semet) ipsu (ipso): quae vidimus oculis nostris et auribus, audivimus, et manus nostrae palpaverunt, haec scripsimus. Sic enim non solum visurem (visorem) sed [se] et. auditorem, sed et scriptorem omnium mirabilium Dominus (Domini) per ordinem profitetur. Acta autem omnium Apostolorum sub uno libro scripta sunt Lucas [optime Theophilo] comprindit (comprehendit), quia [quae] sub praeseutia ejus singula gerebantur, sicut et semote passionem Petri evidenter declarat, sed profectionem Pauli [sed Pauli] ab urbe ad Spaniam proficiscentis. Epistola (epistolae) autem Pauli, quae» a quo loco vel qua ex causa directe (directae) sint voluntatibus (volentibus) intellegere (intelligere) ipse (ipsae) declarant. Primum omnium Corintheis (Corinthiis) scysme (schisma) haeresis interdicens, deinde Callactis (Galatis) circumcisione (circumcisionem) Romanis autem ordine [ordinem] Scripturarum, sed et principium earum esse Chritum intimans [intimans Paulus] prolexius (prolixius) scripsit, de quibus sincolis (singulis) necese est a nohis disputari; cum ipse beatus Apostolus Paulus sequens Praedecessoris sui Johannis ordinem, non nisi nominatim semptem (septem) ecclesiis scribat ordine tali: Accorenthios (Ad Corintbios) prima, ad Ephesios secunda, ad Philippinses (Philippenses) tertia, ad Colossenses quarta, ad Galatas quinta, et Tensalonicensis (Thessalonicenses) sexta, ad Romanos septima. – Verum Corinthiis et Thessalonicensibus licet pro correbtione (correptione) iteretur –, una tamen per omnem orbem terrae ecclesia deffusa (diffusa) esse denoscitur [dignocitur].

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Luzin/v...

Особенно длинную историю публичное покаяние имело на западе. В средние века здесь был выработан особый обряд для публичных грешников, который соблюдался во многих немецких церквах даже в ΧV и ΧVΙ вв. Герман Кокк, по свидетельству Бинтерима, передает из кодекса ΧV в. обряд публичного покаяния, наблюдавшийся при монастырях. Hodie (feria 4 ta cinerum) pulsatur quartale post horam septimam ad Chorum. Post sacrum funebre vadit chorus noster ad vetus S. Pauli templum ibique clausis chori januis (post 7 psalmorum lectionem in genua procumbentes) injungitur poenitentia per presbyterum per Dominum Decanum summi templi ordinatum habentemque stolam collo circumdatam ac dicentem: auctoritate mihi concessa injungo vobis pro peccatis vestris tres ferias sextas in pane et aqua jejunandas, quarum prima erit feria sexta post: invocavit: secunda, feria sexta post: oculi: tertia, feria sexta post: judica. Qui vere jejunare non poterit, legit tria psalteria. Qui non potest tria psalteria legere, proquolibet eorum dabit pauperibus tres dinarios. His peractis januae recluduntur caniturque officium Missae pro peccatis 601 . Даже в XVIII в. этот публичный обряд покаяния еще соблюдался в некоторых приходах Германии. Так собор кульмский (1745 г.) постановляет, чтобы женщины, задушившие в постели своих детей, стояли во время поста до великого четверга пред дверьми храма или на паперти, где они потом получали публичное разрешение. При этом каждая церковь имела свои второстепенные обычаи. Так в церкви лионской был обычай, чтобы кающиеся носили в своих руках горящие восковые свечи; после посыпания пеплом, епископ говорил речь, вслед за которой совершалось удаление кающихся из церкви. Прежде всего епископ или архидиакон брал одного кающегося за руку и выводил его; затем остальные кающиеся подавали друг другу руки и попарно уходили из церкви, держа в руке свечу, причем хор пел: ecce ejicimus vos hodie а liminibus sanctae matris ecclesiae 602 . Однако в самом характере публичного покаяния в средние века произошла существенная перемена: оно удержало за собой «только карательный элемент, элемент же сакраментальный отпал и соединился с тайной исповедью, так что публичное покаяние, будучи в древней церкви двойственным по своей природе, теперь окончательно превратилось в институт юридический.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Sokolov/...

Tertuliano, que nos ha hecho conocer las «legítimas» oraciones, es el primero en citar otras, mas no obligatorias como las primeras, distribuidas a lo largo de la jornada, a las horas de tercia, sexta y nona, oraciones que podremos llamar apostólicas, porque son puestas por él en relación con tres importantes episodios apostólicos de la Iglesia naciente. He aquí sus palabras: De tempore vero non erit otiosa extrinsecus observatio etiam horarum auarumdam. Istarum dico communium, quae diu ínter spatia signant tertia, sexta, nona, quas sollemniores in Scriptura invenire est. Primus Spiritus sanctus congregatis discipulis hora tertia infusus est. Petrus qua die visionem communitatis omnis in illo vásculo expertus est, sexta hora ascenderat orandi gratia in superiora. ídem cum loanne ad nonam in templum adibat, ubi paralyticum sanitati reformavit suae. Después de Tertuliano, las tres horas apostólicas son mencionadas por casi todos los escritores de su época, si bien con diversa significación. Clemente Alejandrino descubre la semejanza de las tres divinas personas; Hipólito Romano y San Cipriano, el recuerdo de la crucifixión, agonía y muerte del Salvador. ¿Debemos creer que las tres horas del ciclo eucológico diurno se remontan verdaderamente a los apóstoles, como alguno ha sugerido? Esto es poco probable. La Didaché, escrita en Siria, no alude a ello; se limita a inculcar la recitación del Pater noster, con una doxología final, tres veces al día, lo que, según la tradición judaica y en la interpretación más obvia, significaría mañana, mediodía y tarde, la división acostumbrada de la jornada. Podemos suponer, por tanto, que las tres horas han surgido en la devoción privada hacia la mitad del siglo II, a imitación de los tres tiempos de oración observados por los apóstoles. A ellas, además, debía asociarse por muchos una oración nocturna, a ejemplo de Cristo y conforme a una antigua costumbre del ascetismo hebreo. Pero todas las susodichas oraciones, aunque en seguida universalmente acogidas por las almas más fervorosas y ampliamente recomendadas, como veíamos, por los escritores cristianos, no obtuvieron un reconocimiento oficial en la Iglesia antes del siglo IV. 2. Génesis de las Horas Canónicas

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

El período que de la octava de Pentecostés se prolonga durante casi seis meses hasta el Adviento, ha sido el último y el más lento en recibir una organización litúrgica. El leoniano no conoce todavía ningún sistema para este período; propone solamente una copiosa colección (cuarenta y cinco sólo para el mes de julio) de formularios genéricos para la misa, entre los cuales el celebrante podía elegir a su gusto. Trece de éstos se encuentran todavía en nuestro misal. El gelasiano indica ya una primera fase de arreglo. Contiene una serie de dieciséis misas dominicales (orationes et preces... per dominicis diebus), verdadero tesoro eucológico, que, a una venerable antiguedad de redacción, une una profundidad de doctrina y un vigor de expresión verdaderamente admirable. Las dieciséis misas corresponden a las actuales post Pentecosten de la quinta a la vigésima. Una regular organización de este ciclo se encuentra por primera vez en el evangeliario de Murbach (segunda mitad del siglo VIII). La serie de las misas postpentecostales (todavía mezcladas con santorales) está dividida en semanas, agrupadas alrededor de la fiesta de algunos santos más sobresalientes. Las encontramos así: dominicas ante nat. apostolorum (SS. Pedro y Pablo), posf nat. apostolorum posf nat. S. Laurentii, posf naf. S. Cipriani. O bien post nat. S. Angelí (S. Miguel), como indica el Comes Alcuini. Con los gelasianos del siglo VIII, seguidos del gregoriano de la época carolingia, se abandona este sistema de secciones semanales para adoptar el que desde entonces quedará como único, «dominicas después de Pentecostés.» Pero aquí se nota una divergencia, aunque más bien aparente que real. Algunos cuentan veintiséis domingos post octavam Pentecostés, computándolos desde la octava; otros, en cambio, veintisiete, computándolos desde la fiesta, posf Pentecosten, según la denominación que prevaleció después. En este ciclo, la serie de las dieciséis misas del antiguo fondo gelasiano comienza después de los Santos Apóstoles (29 de junio), como punto fijo de partida con la dominica sexta, Deus, qui díligentibus, mientras para el período precedente, que era siempre fluctuante (dominicas de la primera a la quinta) en relación a la fecha movible de Pascua, se elegían algunos formularios sacados de las misas pascuales y de otras partes.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

La mayor parte de la producción literaria de Orígenes está consagrada a la Biblia, pudiendo ser justamente llamado el fundador de la ciencia escriturística. Sus Exaplas (o sea una Biblia séxtuple) constituyen el primer intento para establecer un texto crítico del Antiguo Testamento. Fue una tarea inmensa, a la cual Orígenes dedicó su vida entera. Dispuso en seis columnas paralelas el texto hebreo del Antiguo Testamento en caracteres hebraicos; el texto hebreo en caracteres griegos con el fin de determinar la pronunciación; la traducción griega de Aquila, judío contemporáneo de Adriano; la traducción griega de Símmaco, judío del tiempo de Septimio Severo; la traducción griega de los Setenta y, finalmente, la del judío Teodocio (hacia el 180). La obra crítica de Orígenes consistía en hacer en la quinta columna, en la de los Setenta, ciertos signos que indicaban su relación con el original hebreo. Así, el obelo ( ¸ ) significaba adiciones; el asterisco designaba lagunas, que debían colmarse con el texto de alguna de las otras versiones, generalmente con la de Teodocio. Según Eusebio, Orígenes publicó también una edición que contenía solamente las cuatro versiones griegas, las Tétraplas, probablemente para los escritos que carecían de original hebreo. En la sección de las Exaplas dedicada a los salmos añadió tres versiones más, con un total de nueve columnas, convirtiéndose así en Ennéaplas. De esta obra colosal no quedan más que pequeños fragmentos. Según parece, la obra no fue nunca copiada en su totalidad; durante siglos permaneció a disposición de los eruditos en la biblioteca de Cesárea. Jerónimo la consultó allí, y observa que éste fue el único ejemplar que vio en su vida (Commentarioli in Ps., ed. Morin 5). La quinta columna, que contenía el texto de los Setenta, fue reproducida muchas veces. Se conserva una traducción siríaca casi completa, que data del siglo VI. Sería, sin embargo, equivocado suponer, como ha hecho alguno, que ésta fuera la única parte de la obra de Orígenes que fue reproducida. El sabio italiano Giovanni Mercati descubrió en un palimpsesto de la biblioteca Ambrosiana de Milán fragmentos de una transcripción de las Exaplas que contienen los salmos, pero en los que falta precisamente el texto de la quinta, columna. Dos hojas de pergamino halladas en la Sinagoga Vieja de El Cairo, y que se conservan en la biblioteca de Cambridge (Inglaterra), contienen el texto de las Exaplas del salmo 22. Se conservan, además, algunos extractos en unos manuscritos griegos del Antiguo Testamento y en las obras de algunos Santos Padres.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

En el siglo V y a principios del VI, una larga serie de concilios provinciales en las Galias y en España miran no tanto a establecer, cuanto a poner orden y uniformidad en la recitación del oficio, y especialmente en las horas de laudes y de vísperas. Baste referir lo que sancionó en el 506 el concilio de Agde, presidido por San Cesáreo de Arles, que ejerció durante mucho tiempo gran influencia en las Galias y en Italia superior: Quia convenit ordinem Ecclesiae ab ómnibus aequaliter custodiri, studendum est, ut sicut ubique fit... et hymni matutiríi vel vespertini diebus ómnibus de-cantentur; et in conclusione matutinarum vel vespertinarum missarum ( – oficios de laudes y de vísperas) capitella de psalmis (=las preces) dicantur; et plebs collecta oratione ad vesperam ab episcopo cum benedictione dimittatur. De los testimonios aducidcs podemos, por tanto, deducir que, en los siglos IV y V, el oficio de vísperas era regularmente celebrado cada día en las principales iglesias de Occidente de la misma forma que las laudes. Resta por ver el uso de Roma. Hay quien ha opinado recientemente que la Urbe hasta el siglo VII no conoció en su cursus la hora de vísperas, hora que ya era celebrada solemnemente en tantas otras iglesias. Pero no parece que tal opinión tenga en la debida cuenta varios datos importantes. San Jerónimo (+ 420), muy práctico en las costumbres de Roma, enumera las vísperas entre las horas canónicas que recomienda repetidamente a la piedad de sus discípulas; a Leta: accensa lucerna reddat sacrificium vespertinum, y a Demetríades: Praeter psalmorum et orationis ordinem quod tibi hora tertia, sexta, nona, ad vesperum... semjoer est exercendum. Hablando del monasterio de Paula, en Jerusalén, donde es cierto que se seguía el cursus romano, escribe: Afane, hora tertia, sexta, nona, véspero, medio noctis per ordinem psalterium canebant. Del mismo modo obraba la joven Santa Meliana, aun siendo fiel secuaz de las costumbres romanas. Algo semejante a esto se encuentra en los dos vetustos sacramentarlos romanos, el leoniano y el gelasiano, los cuales contienen una serie de orationes ad vesperum, que por su tenor muestran una evidente pertenencia al oficio cotidiano. Pero sobre todo se pone de relieve con Callewaert la importantísima contribución que al conocimiento del antiguo oficio romano vespertino dio la regla benedictina, cuyas estrechas relaciones con el cursus de la ciudad son admitidas por todos.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

По форме изложения – много диалогов, рассуждений, повествований; наконец, лицевых изображений, карт по географии. По философии интересны рассуждения, касающиеся логики и психологии, по церковному праву – разные правила товариществ и, частью, совершения треб, входящих в состав Breviarium и др. книг Церк. устава; существуют издания церковных песнопений, обиходы с нотами и без них. Все это на китайском языке, а для понимающих Латинский – на Латинском, хотя большинство издаваемых книг – переводы с Латинского и других языков, но есть и писанные прямо по-китайски. Нельзя не заметить, что Римско-Католические Богословы необыкновенно тонки, разборчивы и осторожны в выборе и переводе сочинений многотомных, которые они стараются излагать сокращенно и приноровительно к гению Китайского народа, любящего сжатость и простоту. Однако, переведены только начатки Богословских наук и по Св. Писанию, а это вызывается трудностью правильного и скорого развития в Китайцах Христианского сознания и миросозерцания. Содержатся следующие молитвы: утренние – laudae (3 ч.), primae (6 ч. утра), tertia, sexta (до 12 ч. пополудни) nona, vespere (пополудни), и compline (на сон грядущий). Nocturna – собственно, было всенощное бдение. Обычай молитвы и такого рода распределения времени для Богослужения – очень древний. Автор Апостольских постановлений замечает, что молитвы должны быть: «Mane, Tertia, Sexta, Nona, Vespere, atq. ad galli cantum» (const. 8). Папа Григорий VII, 1074 г., составил первый Бревиарий в том виде, как существует и теперь; по различным извлечениям и компиляциям, более или менее, полным в разных епархиях и странах, списки Бревиария несколько разнятся в порядке и содержании. – Лучшим считается Breviarium Romanum, т. е, обращающийся, главным образом, в Римской Церкви. Он состоит из четырех частей: Psaltirium, или псалмов в урочные часы; Proprium de Tempore, для Adventus и других праздников в воспоминание Христа; Proprium de Sanctis, на дни Святых; Commune Sanctorum, на праздники, для которых определены известные молитвенные часы.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksij_Vinogr...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010