| Σταυροθεοτοκον χος δ» δωκας σημεωσιν Νεκρομενον βλπουσα, Χριστν πναγνος Δσποινα, κα νεκροντα τν δλιον, λλυζε κρζουσα, πικρς τ κ σπλγχνων, ατς προελθντι, κα τ μακρθυμον ατο, ποθαυμζουσα κατεπλττετο· Τκνον μου ποθειντατον, μ πιλθ τς δολης σου, μ βραδνς φιλνθρωπε, τ μν καταθμιον. πστιχα Δοξαστικν χος α " νδρου εροσολυμτου Τ τριστλεχον θροισμα, ο σριθμοι τς γας Τριδος,σπερ στρες φαεινο κ τς ας φανντες, τν κτσιν συγκαλοσι, πρς ερν πανγυριν, Πρβος, κα Τραχος σν νδρονκ τ σοφ· τς γρ σρκας ατν θηροις παρδωκαν, κα τ αματι τν γν πορφυρσαντες, στεφηφροι ν ορανος, μτ» γγλων χορεουσιν, ατομενοι πρ μν τν φιλνθρωπον Θεν, πλημμελημτων φεσιν δωρηθναι, κα τ μγα λεος. Θεοτοκον χος α« Τν ορανων ταγμτων Μεταβολν μοι το βου, Παρθνε δρησαι, π τν μπαθν με, μεταφρουσα τρπων, πρς θεας παθεας, νεσιν μο, κα οκεωσιν ρρητον, πνθος χαρμσυνον βρειν μου τν ψυχν, ενως μοι παρχουσα. Σταυροθεοτοκον χος α» Τν ορανων ταγμτων αρτηθντα ς εδεν, π Σταυρο τν μνν, μωμος Παρθνος, θρηνδοσα βα· Γλυκτατν μου τκνον, τ τ καινν, κα παρδοξον θαμα; πς κατχων τ πντα ν τ χειρ, π ξλου προσηλθης σαρκ; πολυτκιον χος πλ. α " Τν συνναρχον Λγον Τν γων Μαρτρων τ κατορθματα, ορανν α Δυνμεις περεθαμασαν, τι ν σματι θνητ, τν σματον χθρν, τ δυνμει το Σταυρο, γωνισμενοι καλς, νκησαν ορτως, κα πρεσβεουσι τ Κυρ, λεηθναι τς ψυχς μν. ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ Κανν τν γων Μαρτρων, ο κροστιχς. Μλψοιμι τν σν Μαρτρων Στερ κλος. ωσφ. δ α« χος πλ. δ» ρματηλτην Φαρα Μαρτυρικας γλασμνοι χρισι, τ στεφοδτ Χριστ, ν ορανος πθ, Μρτυρες παρστασθε, φωτ καταυγαζμενοι, τρισηλου λαμπδος, κα πντας καταφωτζετε, πστει τος μς μακαρζοντας. ν διωγμ τς εσεβεας φθητε, πσαν δικοντες, τν δυσσεβ πλνην, Μρτυρες ττητοι, γενναοις γωνσμασιν, ς καλο στρατιται, ς κκλησας ρεσματα, κα τς ληθεας κραταωμα. Λελογισμν διανο Πνσοφοι, ποκρουσμενοι, τν πονηρν ζλην, κα τν γριανουσαν, τς σεβεας θλασσαν, τας το Πνεματος αραις, πρς τος λιμνας φθσατε, τος πουρανους γηθμενοι. Ψυχας Μαρτρων τ μν συγχαρουσι, Μρτυρες πνεματα, ν ορανος ντως, Πρβε κα νδρνικε, κα Τραχε μακριε· νδρικς γρ τος πνους, τς μαρτυρας νσατε, νκαις θεκας κλεζμενοι. Θεοτοκον τ Πατρ κα τ γ Πνεματι, Λγος συνναρχος, Παρθενικν μτραν, βουληθες κατκησε, κα σρξ τρπτως γγονε· κα παθν κουσως, Μαρτρων θεα στρατεματα, πστει ναθλεν παρεσκεασεν. |
| Τ δεολογικ στγμα τς σγχρονης πραγματικτητας ξακολουθε ν ρζεται π τν κοσμοθεωριακ ναδμηση το θνους τν 19ον α. Στν ποχ τν Βαυαρν κυοφορθηκε λη μεταγενστερη λλδα. Δν εναι μνον χρος τς λογιοσνης, στν ποο πιβλθηκε τ ερωπακ πρτυπο, λλ κα ατ μικροαστικ κοινωνα, πο κτοτε τρφεται μ τ πνεμα το εσεβισμο, πο κα ατ πωθε μ μεγαλτερη μλιστα ποτελεσματικτητα τ πατερικ παρδειγμα. Ατ πο τε-λικ χθηκε στν παιδεα κα κοινωνα μας δν εναι θρησκευτικτητα, λλ κκλησιαστικτητα, σχση μ τν ποστολικοπατερικ παρδοσ μας, πο γενν χι θικιστς εσεβιστικο τπου, λλ γους. Τελικ «φραγκψαμε», πως τιτλοφορεται να βιβλο το π. Θεοδρου Ζση (π. Θ. Ζση, Φραγκψαμε. ερωπακ μας αχμαλωσα, Θεσσαλονκη 1994). 2. Σ’ ατ τ κλμα, μαζ μ λη τ δημσια κπαδευση κα τ «Μ.τ.Θ.» φσταται τς δυσπητες συνπειες. να -ερωπακ- νοοτροπα βλ-πει τ μθημ μας ς μπδιο στν καθολικ πικρτηση κα κυριαρχα της στν διαμρφωση κατ τ βοληση τν φορων της τς σγχρονης κοινωνας. Ο φορες ατο το πνεματος σχυρζονται, τι τ «Μ.τ.Θ.» λειτουργε ς «θρησκευτικ κατχηση βιωματικο χαρακτρα», «κανοποιε ν πρτοις τν στοχοθεσα τς κκλησας, ποα μσω νς κρατικο μηχανισμο μεταδσει τς θρησκευτικς της πεποιθσεις, να-ζητντας κροατριο» κα «κατ δετερον κανοποιε τ κρτος, τ ποο χρησιμοποιε τν θρησκεα γι τν κοινωνικ λεγχο μσω τς θικοποησης τν πολιτν του». Ποι εναι λση; ρωτον. Κα παντον: «Κατργηση τρα»! (λ. Σακελλριος, πανεπιστημιακς, «λευθεροτυπα», 8.1.2009). Πρκειται γι συνθηματολογα, φυσικ, προσδιοριζμενη -π τ πνεμα κα τς στοχοθεσες τς ερωπακς μετανεωτερικτητας, πο συμμερζονται λοι ο χθρο το Μαθματος, πολιτικο κα διανοομενοι. Τ Μθημ μας, ξ λλου, ς μεσα σχετιζμενο μ τν θνικ μας παρδοση, πικεντρνει τ μνη κα τν θνομηδενιστν τς νεοεποχτικης δεολογας, διτι θεωρεται μπδιο στ στοχοθεσα κα δρση τους. Σοβαρτατη πειλ γι τν στορικ συνχεια το θνους μας προρχεται π τν καλλιεργομενη νεθνικτητα κα τς σαφς ντεθνικς θεωρες, πο εσγονται μεθοδευμνα στ χρο τς στορας κα γενικτερα τς παιδεας. ρθοδοξα μως συνδει ρμονικ τν θνικτητα μ τν περεθνικτητα, διατερα στ χρο τς λατρεας, ξω π κθε ννοια φυλετισμο κα θνικιστικς (δηλ. ρατσιστικς) στερας. Ατ πρπει δι-ατερα ν λαμβνονται πψη, γι τν κατανηση τν ποιωνδποτε ρ-νητικν συμπεριφορν ναντι το Μαθματς μας. |
| ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ Κανν το ερρχου, ο κροστιχς. Τ πανσφ Λοντι τος μνους πλκω. Ποημα Θεοφνους. δ α " χος πλ. δ» Ερμς «σωμεν τ Κυρ, τ διαγαγντι τν λαν ατο, ν ρυθρ θαλσσ, τι μνος νδξως δεδξασται». Τ τς ερωσνης, χρσματι Παμμκαρ σεμνυνμενος, κατεκσμησας τατην, ρετν τας δαις πανλβιε. ριμον σπερ βτρυν, Πτερ ποθλψας τν δινοιαν, εφροσνης κρατρα, τς σοφας σου πσι προτθεικας. Πτρου το Κορυφαου, θρνου κληρονμος χρημτισας, τν ατο χων γνμην, κα τν ζλον Θεφρον τς πστεως. Αγλ τν σν δογμτων, τν αρετικν τν σκοτειντατον, διεσκδασας γνφον, ερρχα Κυρου θεληπτε. Θεοτοκον Νμου τ παραβσει, κατακεκριμνον τν πρωτπλαστον, τν Σωτρα τεκοσα, Θεομτορ γν λευθρωσας. Κανν α», δ γ», το ερρχου χος πλ. δ» Ερμς «Ορανας ψδος, ροφουργ Κριε, κα τς κκλησας δομτορ, σ με στερωσον, ν τ γπ τ σ, τν φετν κρτης, τν Πιστν τ στριγμα, μνε φιλνθρωπε». Στηλην ρθοδοξας, τ το Χριστο πνσοφε, Λον κκλησα, προθμως φρων νστησας, ν περ κατχουσα, αρετικν τς θους, διαλει φλαγγας, κα τ συστματα. Ορανου κα θεας, μφορηθες χριτος, τν τς κκλησας δογμτων, Πτερ προστασο, πσαις μαχμενος, αρετικν τας θοις, γλωσσαλγαις νδοξε, Λον πανλβιε. Φωτ τ λαμπροττ, καταυγασθες, σιε, τν τς πορρτου, κα θεας νανθρωπσεως, λγον τρνωσας, διπλν επν τν οσαν, κα διπλν νργειαν, το σαρκωθντος Θεο. Θεοτοκον ραιθης ς νμφη, παρθενικος κλλεσι, κεχαριτωμνη Παρθνε, Μτηρ νμφευτε· πσης γρ κτσεως, σ κεχαρτωσαι πλον, ς τν πντων ατιον, Λγον κυσασα. Κθισμα χος γ " Θεας πστεως Θεοις δγμασι, περιαστρπτων, φγγος λαμψας ρθοδοξας, κα αρσεων τ σκτος μεωσας· κα μεταστς κ το βου πανλβιε, πρς τ νσπερον φς κατεσκνωσας· Λον σιε, Χριστν τν Θεν κτευε, δωρσασθαι μν τ μγα λεος. Δξα... Κα νν... Θεοτοκον Θεας γγονας, σκην το Λγου, μνη πναγνε Παρθενομτορ, τ καθαρτητι γγλους περχουσα· τν πρ πντας μ γον γενμενον, ερυπωμνον σαρκς πλημμελμασιν, ποκθαρον, πρεσβειν σου νθοις νμασι, παρχουσα Σεμν τ μγα λεος. Σταυροθεοτοκον μαντος μνς το Λγου, κρατος, Παρθενομτωρ, ν τ Σταυρ θεασαμνη κρεμμενον, τν ξ ατς νωδνως βλαστσαντα, μητροπρεπς θρηνδοσα κραγαζεν· Ομοι τκνον μου! πς πσχεις; θλων σασθαι, παθν τς τιμας τν νθρωπον. |
| Κανν Κατανυκτικς, δ δ χος δ Ερμς καθμενος ν δξ, π θρνου Θετητος, ν νεφλ κοφ, λθεν ησος πρθεος, τ κηρτ Παρθν, κα δισωσε, τος κραυγζοντας· δξα Χριστ τ δυνμει σου. ς Κριτ δικαιοττ, νν προσππτω σοι Κριε· κατακεκριμνον, κα κατεγνωσμνον με οκτειρον, κα τς δικαας σου σαι ποφσεως, κα τς στσεως, τν κλεκτν καταξωσον. Τν λστας περιπεσντα, νημροις φιλνθρωπε, τν τραυματισθντα, ασαι Χριστ, πιχων μοι, τς μετανοας τν ονον κα τ λαιον, κα νδων με, καταστολν τν σωτριον. Μαρτυρικ νεδσασθε ξ ψους, σωτηρου μτιον, ν τ πεκδσει, σματος πανεφημοι Μρτυρες, κα τν κδσαντα πρην τους προπτορας, γυμνσατε, πνουν νεκρν ργασμενοι. ητορεοντες νμων, κατενπιον Μρτυρες, το Θεο τν λγον, γνσει εσεβεας κοσμομενοι, σοφος κα τορας πντας, κατσχνατε, σεβοντας, κα τν δυσμεν θανατσαντες. Θεοτοκον π σ καθπερ μβρος, τς σοφας βυσσος, ησος κατλθε, μνην καθαρν σε ερμενος, Θεογενντορ Παρθνε, κα κατκαυσεν, μαρτας, χειμρρους δεινος θε χριτι. Κανν τν σωμτων, δ δ χος δ καθμενος ν δξ καταλπτ δυνμει, κ μ ντων παργαγες, ορανους Νας, Λγε το Θεο περοσιε, κα τ ρρτ σου δξ κατεκλλυνας, τος κραυγζοντας· Δξα Χριστ τ δυνμει σου. υθμιζμεναι τν νω, α Δυνμεις το Πνεματος, τας ναις τοτου, κα θεαις αγας πυρσευμεναι, μεταπττους τς τξεις κληρσαντο, μαν σβουσαι, πντων ρχν κα Θετητα. Το προσπου σου τ κλλος, τ ραον θεσασθαι, καταξιωθεσαι, α λειτουργικα σου λαμπρτητες, κα τς κεθεν μφσεις εσδεχμεναι, σο κραυγζουσι· Δξα Χριστ τ δυνμει σου. Θεοτοκον Βασλισσα Παρθνος, διαχρσ στολσματι, ραζομνη, Υ Βασιλε νν παρσταται, συγκρτως γγλους περχουσα, τος κραυγζοντας· Δξα Χριστ τ δυνμει σου. Κανν Κατανυκτικς, δ ε χος δ Ερμς Νν ναστσομαι, προφητικς φη Θες, νν ψωθσομαι, νν δοξασθσομαι, τν πεσντα προσλαβν κ τς Παρθνου, κα πρς φς τ θαυμαστν, νυψν τς μς Θετητος. πς κατκριτος, σο τ Κριτ, πντων κα Θε, μλλω παρστασθαι, κα διελγχεσθαι, περ πντων τν δεινν, ν περ φρνως πλημμλησα κν, κα μαυτν λως κατηχρεωσα! Σσν με Κριε, τι κακν, ππλησμαι πολλν, ασαι Δσποτα, τς μαρτας μου, κα τ λκη τ δειν, κα μ σς πολσθαι με, τν μνον ησο μου, πολλ σοι πτασαντα. Μαρτυρικ Τλος μακριον, ο θλητα, εραντο σαφς, δξης πτυχον, Χριστν δοξσαντες, τος οκεοις μλεσι, τν θλοθτην, ακισμος κα σπαραγμος, μιλεν νδρικς αρομενοι. λβον ορνιον, πανευκλες, θεοι θλητα, στφος μραντον, κα φς νσπερον, κα οκαν μηδαμς παλαιουμνην, χειρτευκτον κληροσθε, Μρτυρες το Χριστο πανεφημοι. Θεοτοκον Σο τ θαυμσια, προφητικα, φησαν φωνα, ρος καλοσα σε, κα πλην χραντε, κα λυχναν φαεινν, ξ ς τ φγγος, ληθς τ θαυμαστν, φρυκτωρε, γν κσμον παντα. |
| π τν ψηλν νβηθι, ψωσον ν σχ τν φωνν σου, πορεθητι νπλατυσμ, κρυξον μετ παρρησας, πως ξαρθ κα ες φανισμν οχσεται δι χρημτων χειροθεσα· κα πν ε τι δι φιλαργυραν τατ δικαν τε κα μποραν ασχροκερδς παρπεται. Τατης γρ μετ τν συστοιχοντων ατ ξαιρουμνης κ το περιουσου λαο, το τ νματι το Χριστο κεκλημνου κα δωρεν τυχντος τς πολυτρσεως, πντα τ τ κακ συναπτμενα μισματα πρρριζα συνεκτμηθσονται κα ο ερες ς φονιξ νθσουσι, Χριστο εωδαν τος σζομνοις μπνοντες κα τ κκλησ πινικως προσδοντες· Περιελε Κριος κ σο τ δικματ σου, τι δ κα τος δρεπομνους καρπος γλυκζοντες, πληθνοντς τε ατος ν γρει πονι, τς μακαρας κενης, λγω, κα κηρτου ζως κληρονμους ναδεικνοντες. ΚΑΝΟΝΕΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ Κανν α´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. Περ ντιμινσου τι πλυνμενον ο κοινοται. ν κατ γνοιαν πλυθ ντιμνσιον, οκ ποτθεται τν γιασμν, οδ ββηλον γνεται. Κανν β´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. τι ο δγαμοι ο στεφανονται, κα τς μεταλψεως περγονται. δγαμος ο στεφανοται, λλ κα πιτιμται μ μεταλαβεν τν χρντων μυστηρων τη δο· δ τργαμος, τη πντε. Κανν γ´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. Περ το καταμνοντος ν νρθηκι τς κκλησας. ξ νγκης π λγον χρνον ν τ νρθηκι τς κκλησας καταμονν ποιησμενος, ο κατακρνεται. ν δ χρονσ, ατς μν μετ πιτιμων κβληθσεται, δ νας πολψεται τ οκεα. Κανν δ´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. Περ τς γινομνης εποιας πρ τν διαθτως τελευτντων. Τν διαθτως τελευτντων, χρ δχεσθαι τς πρ ατν γινομνας εποιας, εγε κα ζντες πρθεσιν εχον το οτω τατας τελεσθναι. Κανν ε´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. τι χθυοφαγομεν, ε τχοι Εαγγελισμς τ μεγλ Παρασκευ. ν φθσ Εαγγελισμς τ μεγλ Πμπτ τ μεγλ Παρασκευ, οχ μαρτνομεν ονου τηνικατα μεταλαμβνοτες κα χθων. Κανν ς´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. Ποος γομενος χειροτονε ποδικονον; χων εχν γουμνου, πρεσβτερος ν, χειροτονε ναγνστην κα ποδικονον ν τ δ μον. Κανν ζ´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. Περ το ν σωτ ζσαντος, τι ο χειροτονεται. ν τις ν σωτε ζησε μχρις τν εκοσιν κα πκεινα, ετα φαν ποιν ργα ρετς, ο χρ ατν χειροτονεσθαι, τ γρ ερν μλυντον εναι δε. Κανν η´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. τι ο π δυσφμου γννας παδες δνανται χειροτονεσθαι. Ο π παλλακδος διγμων τριγμων τικτμενοι παδες, ν ξιον ερωσνης πιδεξωνται βον, χειροτονονται. Κανν θ´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. τι τ τελευτντι κα μετ τ φαγεν κοινωνητον. Δε μεταδιδναι τς θεας κοινωνας τ σθενοντι, ποθανεν κινδυνεοντι, κα μετ τ γεσασθαι βρσεως. Κανν ι´ το γου Νικηφρου Κωνσταντινουπλεως. Περ τς χριν σπασμο γονυκλισας. |
| Εσ θυμοι ψυχα ν κοινοβ παραγενμεναι, κα τν λν τς αυτν θυμας επορσασαι, ες τελεαν πλειαν κατντησαν. Κα εσ πλιν, ο τν αυτν θυμαν δι τς τρων συνδιαγωγς πεδσαντο· ο μνον δ π μελεστρων, λλ κα π σπουδαων πολλκις τ ατ γγονε. Τ ατ καννι κα π τς συχας χρησμεθα λγοντες, πολλος δοκμους δεξαμνη, πεδοκμασε δι τς διορυθμας, φιληδνους ατος λγξασα· τρους δ λαβοσα τ φβ κα τ μερμν τς το αυτν κρματος βασταγς, σπουδαους τινς, κα ζοντας εργσατο. Μηδες π θυμο κα οσεως, ποκρσες τε κα μνησικακας χλομενος, χνος συχας δεν τολμσαι μπως κστασιν, κα μνον κερδσ. Ε δ τις τοτων καθαρς, ατς λοιπν γνσεται τ συμφρον, ομαι δ οδ ατς·τν λγ τν συχαν μετερχομνων σημεα, κα στδια, κα τεκμρια τατα· νος κμαντος, ννοια γνισμνη, ρπαγ πρς Κριον, κολσεων παρστασις, θαντου πειξις, προσευχ κρεστος, φυλακ συλος, πορνεας θνσις, προσπαθεας γνοια, θνατος κσμου, γαστριμαργας νορεξα, θεολογας πθεσις, διακρσεως πηγ, δκρυον πσπονδον, πολυλογας πλεια, κα ετι τν τοιοτων, ος τ πλθη φιλε ντικεσθαι. Τος δ ο λγ τατην μετερχομνοις, ατη, το πλοτου πενα ργς· αξησις μνησικακας ποθκη, γπης μεωσις, τφου πρσληψις, κα τ ξς σιωπσομαι. πε δ οτως λγος κατδραμεν, νγκη κα περ τν ν ποταγ νταθα νθσθαι, κα μλιστα, πρς ατος γρ κα λγος ς πιπολ ποτενεται. Τν νομμως, μοιχετως κα μολντως τ κοσμ τατ (ποταγ) κα ερεπε συζευχθντων, τατα τ τεκμρια κα εσ, κα ρζονται παρ τος θεοφροις Πατρσιν, δ μντοι καιρ τελειομενα· πλν τι καθημραν προσενηνχαμεν προσθκην, κα προκοπν λαμβνοντες. Ταπεινσεως εσαγωγικς αξησις, θυμο μεωσις· πς γρ κα μ γεννσεται τς χολς κενουμνης, σκοτισμν λλειψις, γπης πρσληψις, παθν λλοτρωσις, μσους λτρωσις, ξ λγχου λαγνεας μεωσις, κηδας γνοια, σπουδς πρσληψις, συμπαθεας γπη, περηφανας ξενιτεα, τ πσι ζητητον, κα λγοις ερητον, κατρθωμα· δατος μ παρντος ν πηγ νοκειον τ νομα. Κα τ ξς νενηται τος νον χουσι·νενις μν μ φυλξασα κοτην, μανε σμα κα ψυχ μ φυλξασα συνθκην, μανε πνεμα· κα τ μν κολουθε ψγος, μσος, μστιγες, χωρισμο, τ πντων λεειντατον· τ δ, μολυσμο, θαντου λθη, κοιλας πληστα, φθαλμν κρτεια, κενοδοξας ργασα, πνου χορτασα, σκληροκαρδα, ναισθησα, λογισμν ποθκη, κα συγκαταθσεως προσθκη, αχμαλωσα καρδας, ταραχς ργασα, νηκοα, ντιλογα, προσπθεια, πιστα, πληροφορα, πολυλογα, παησα, πντων χαλεπωτρα· τ δ πντων λεειντερον, κατνυκτος καρδα, ν διαδχεται ν τος μ προσχουσιν ναλγησα, μτηρ τν πτωμτων. |
| Иоанна Златоуста (t. XII, р. 416–421). Но для суждения о силе этих доказательств достаточно прочитать приведенные у Форстера 469 места: 1) ες κκληται Πατρ κα Yς κα τ Πνεμα τ γιον; 2) δε γρ τ ποστολικ χορεα παραχορσα: τν γαν Τριδα ν Πατρ καταγγλλει. Τρις ποστλων (св. Петр, Павел и Иоанн) μρτυς τς ορανου Τριδος). Увеличивать число подобных мест не считаем полезным для дела. Достаточно сказать, что Книттель и Форстер не нашли сочувствия среди самих новейших защитников подлинности спорных слов (Armfield, Koelling). В распоряжении защитников спорных слов остаются только позднейшие свидетельства. В половине XIV в. грек Мануил Калекас, монах, в своей книге: De fide et principiis catholicae fidei, написанной в защиту унии с Римом, приводит спорные слова в таком виде: τρες εσιν о μαρτυροντες, Πατρ, Λγος κα τ Πνεμα τ γιον 470 . Таким образом, пропущены ν τ οραν и οτοι ο τρες ν εσιν. Но в той части книги, где Мануил доказывает единосущие Св. Троицы, он не приводит этого места 471 . Другой греческий монах, Иосиф Вриенний (нач. XV в.) приводит конец 6-го и 7, 8 стихи: κα τ πνεμα στ τ μαρτυρον, τι Χριστς (как в Вульгате) στιν λϑεια: τι τρες εσιν ο μαρτυροντες ν τ οραν, Πατρ, Λγος κα τ Πνεμα τ γιον κα οτοι ο τρες ν εσιν. κα τρες εσιν ο μαρτυροντες ν τ γ, τ πνεμα, τ δωρ κα τ αμα. Он опускает со многими списками Вульгаты: κα ο τρες ες τ ν εσιν 472 . Оба эти свидетельства говорят, по-видимому, в пользу того, что в XIV–XV вв. спорные слова были хотя в некоторых греческих списках. Но необходимо обратить внимание на то, что текст этих свидетельств отличается от позднейшего греческого чтения и приближается скорее к тексту латинских манускриптов. Наконец, указывают на Православное исповедание веры восточных патриархов 473 , где спорные слова приведены в доказательство единосущия Божественных Лиц (ч. I, отв. на вопр. 9). Но должно помнить, что в то время, когда составлялось это Исповедание и восточные патриархи рассматривали его, на всем западе, на юго-западе России, равно как и в Греции спорные слова успели занять прочное положение в тексте послания Ап. Иоанна. Поэтому Исповедание удостоверяет только этот последний факт, но ни в каком случае не может иметь решающего значения в текстуально-критическом отношении, так как ни составитель его, ни редакторы критикой текста не занимались, а принимали его в том виде, в каком он существовал в их время. |
| πολυτκιον το σου χος πλ. δ» Τας τν δακρων σου οας,τς ρμου τ γονον γεργησας, κα τος κ βθους στεναγμος, ες κατν τος πνους καρποφρησας, κα γγονας φωστρ, τ οκουμν λμπων τος θαμασιν, ωαννκιε, Πατρ μν σιε· Πρσβευε Χριστ τ Θε, σωθναι τς ψυχς μν. πολυτκιον τν γων ερομαρτρων χος δ« Κα τρπων μτοχος, κα θρνων διδοχος, τν ποστλων γενμενος,τν πρξιν ερες θεπνευστε, ες θεωρας πβασιν· δι τοτο τν λγον τς ληθεας ρθοτομν, κα τ πστει νθλησας μχρις αματος, ερομρτυς Νκανδρε· Πρσβευε Χριστ τ Θε, σωθναι τς ψυχς μν. ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ Κανν το σου, ο κροστιχς. Το Προδρμου σε τν μιμητν ανσω. ωσφ. δ α» χος δ " Ερμς «νοξω τ στμα μου, κα πληρωθσεται Πνεματος, κα λγον ρεξομαι, τ βασιλδι Μητρ, κα φθσομαι, φαιδρς πανηγυρζων, κα σω γηθμενος, τατης τ θαματα». Τ φγγει τς χριτος, καταυγαζμενος σιε, τος πστει τν μνμην σου, πανηγυρζοντας, φωταγγησον, κα σκτους μαρτας, πρεσβεαις σου λτρωσαι, ωαννκιε. δν τν εσγουσαν, νεπιστρφως διδευσας, πρς πλιν ορνιον, ωαννκιε· τ γρ γιον, δγησ σε Πνεμα, παναπαυσμενον ν τ καρδ σου. ψοσαν ταπενωσιν, ωαννκιε σχηκας· δι σου δεμεθα, οκτειρον σιε, τν ταπενωσιν, μν κα τς δνας, πσας πικοφισον, τν καρδιν μν. Θεοτοκον Πεσντων νκλησις, κα σταμνων βεβαωσις, πρχεις Πανμωμε· θεν σου δομαι, συμπεσντα μου, τν νον τ μαρτ, νρθωσον Δσποινα, πως δοξζω σε. Κανν τν ερομαρτρων Ποημα ωσφ. δ α« χος δ» Ερμς «Χορο σραλ, νκμοις ποσ, πντον ρυθρν, κα γρν βυθν διελσαντες, ναβτας τρισττας, δυσμενες ρντες, ν ατ ποβρυχους, ν γαλλισει μελπον· σωμεν τ Θε μν, τι δεδξασται». Σεπτν θλητν, σεπτν ορτν, ερομαρτρων ερν μνμην σμερον, ερας μελδαις, νν το Χριστο ερωττη κκλησα, εροπρεπς κτελοσα, σμασι κατατρπεται, τοτους γεραρουσα. Σεπτ κεχρισμνος χρσματι, τς ερωσνης πιστς, ερρχα Νκανδρε, τιμιτερον τοτο· Τας κ τν αμτων σου βαφας ναπειργσω, ν γαλλισει κραυγζων· σωμεν τ Θε μν, τι δεδξασται. δν μαρτυρου τρχοντες, τρψιν ληθ ν ατ, σαφς νδεικνμενοι, πλουτσατε χριν, θαυματουργιν κα δωρεν πουρανων, Μρτυρες συμφνως βοντες·σωμεν τ Θε μν, τι δεδξασται. Θεοτοκον περιγρπτως κλποις το Πατρς, κλποις τς Μητρς, σαρκικς Χριστς περιγρφεται, μετ γννησιν τατην, ληθ Παρθνον πρ νον διαφυλξας, μεγαλοφνως βομεν· σωμεν τ Θε μν, τι δεδξασται. |
| Τ σε νν προσεπω θαυμσιε; ριστν τς συζυγας, σωφροσνης βραβευτν· παιδευτν τν Μοναζντων, παρθενας δηγν· δικαως, μφοτροις ταλαντεοντα· ς περ, διελθντα τ κτερα. Πολλ τ σ προτερματα, κα νθες σου σκησις· κτευε, το σωθναι τς ψυχς μν. Δοξαστικν χος β« νατολου το λους πηγ, τος νδεσι πλημμυρε, εσυμπαθτους οκτιρμος, , ωννης Χριστο μιμητς, μγας ποιμν τν λεξανδρων κα φωστρ. Δετε κορεσθμεν ο πτωχο κατ πνεμα, μιμομενοι ατο τν λαρτητα· φιλευσπλγχν γρ στοργ, Χριστν ξενσας δι τν πεντων, ς πλαι βραμ, το μακαρισμο ξιθη, κα παρρησ πρεσβεει, λεηθναι τς ψυχς μν. Θεοτοκον χος β» τε, κ το ξλου σε Τ σοι, ταλαπωρος γ, Δσποινα το κσμου προσοσω; ε μ δακρων πηγς, κα ξομολγησιν τν πεπραγμνων μοι· λλ» λ σου μματι, πβλεψον Κρη, π τν σθνειαν, τς ταπεινς μου ψυχς· λσον, τν παθν μου τ νφη, κα τς κατεχοσης χλος, δομαι πλλαξον τν δολον σου. Σταυροθεοτοκον χος β« τε, κ το ξλου σε Ξλ το Σταυρο σε, ησο, προσαναρτηθντα ρσα, πειργαμος, κλαιε κα λεγε· Τκνον γλυκτατον, να τ γκατλιπες, μ τν τεκοσαν, μνην φς πρσιτον, το προανρχου Πατρς;σπεσον, κα δοξσθητι πως, δξης πιτχωσι θεας, ο τ θεα πθη σου δοξζοντες. Ες τν Στχον. Στχ. Προσμοια το ερρχου. χος πλ. α» Χαροις σκητικν Χαροις τς κκλησας φωστρ· τς οκουμνης τ περβλεπτον καχημα, τ κλος λεξανδρεας, ρθοδοξας κρηπς, γκρατεας στθμη κα σκσεως, λιμν τν ν ζλ, κινδυνευντων λτρωσις, πργος σχος, κα φρουρς σφαλστατος, νμος μπρακτος, εποιας τ πλαγος· δτης λαρτατος, πσι τ πρσφορα, νμων πλουσως Παμμκαρ, τος σο ν πστει προστρχουσι· Χριστν κδυσπει, τας ψυχας μν δοθναι, τ μγα λεος. Στχ. Τμιος ναντον Κυρου θνατος τν σων ατο. Χαροις τν πεινντων τροφες, τν δεομνων παροχες φθοντατος, βρσις τς συμπαθεας, το λους πηγ, καταπονουμνων ντληψις· χηρν προσττης, τν σθενοντων πσκεψις, γυμνητευντων, σφαλς περιβλαιον, ξυττη τν πιπτντων νρθωσις· Πτερ περουρνιε, λ σου μματι, νωθεν πρσχες κα θεας, φιλανθρωπας μετδοσιν, Χριστν καταπμψαι, τας ψυχας μν δυσπει, κα μγα λεος. Στχ. Τ νταποδσωμεν τ Κυρ. Χαροις χειραγωγα τυφλν, παιδαγωγα τς νετητος νδοξε, το γρως βακτηρα, τν πλανωμνων ποιμν, τν μαρτανντων διρθωσις, λειμν εωδστατος, μυροθκη το Πνεματος, τς εποιας, ποταμς ναος, καταγγιον, τς γας Τριδος σεπτν· Μμνησο τν μνοντων σε, υμενος θλψεων, κα τν κινδνων κα νσων, κα αωνου κολσεως· Χριστν κετεων, τν παρχοντα τ κσμ, τ μγα λεος. |
| Не имея прямого оригинала настоящего чина в практике греческой церкви, мы не можем указать происхождеиие всех подробностей и частностей его, имеющих характер исключительный, но особенности даннаго выхода к богослужению архиерея, так сказать, общего характера, несомненно те же самыя, которыя мы находим в обычном уставе великой церкви. В известном нам по рукописи ΧV в. русского Андреевского скита на Афоне чине вечернего, утреннего и литургийного богослужения или «Τξις, γινομνη ν τ μεγλ κκλησ π τε τ σπεριν, τ ρθρ, τ θε κα ερ λειτουργ κα π τ χειροτον το πισκπου» мы читаем следующее описание выхода митрополита к вечернему богослужению: «Τ σαββτ σπρ, μετ τ συναχθναι τν κλρον, πρχονται ες τ κελλον το μητροπολτου, κα λαμβνει τ μονοβμβουλον στιριος, ε νι, ε δ μ, τερς τις τν κκλησιαστικν 53 , κα πτει τν λαμπδαν, κα προπορευομνου το κλρου κα το λαο μπροσθεν το ρχιερως, εσρχεται ρχιερες ες τν κκλησαν κα προσκυνε μσον τς κκλησας στμενος, πειτα σπζεται τν ες τ μσον το ναο σταμνην γαν εκνα κα νρχεται ες τ στασδειον ατο, κα ψλλουσιν κ τρτου ο κληρικο μετ τ νελθεν ατν κεσε τ Τν δεσπτην κα ρχιερα μν, Κριε, φλαττε, μετ μλους. Μετ δ τ συμπληρωθναι τοτο παρ» ατν, πευλογε ατος κ τρτου ρχιερες, πιφωνοντων ατ το Ες πολλ τη, δσποτα. Ετα γνεται ναρξις τς κολουθας, το μν διακνου κφωνοντος τ Ελγησον δσποτα, το δ ερως Ελογητς Θες, Ελογημνη βασιλεα 54 . Если заменить в данном чине остиария и церковников с лампадами дьяками, а клириков или певцов – отроками и «отроческим учителем», двух человек из народа одеть «в халдейское платье» и «турики» или «шоломы», в уста певцов вложить те песнопепия, какие положено петь отрокам на пути в церковь , то тождество между обоими чинами получится полное. Все остальные обряды не представляют никакой разницы в обоих чинах. Вечерня до выхода происходила обычным порядком. Во время догматика совершается выход. Впереди идет халдей с «халдейскою свечею», за ним отроки, потом другой халдей, далее «подияк» со свечею, «диакони градские», «от соборов десятские», «протопоп и священники соборные и градские» –«от соборов старосты». Отроки становятся против архиерейского места, имея по сторонам халдеев, а «подиак» со свечою у царских врат. Остальные лица, после совершения входа, направляются в алтарь, куда, поклонившись владыке, удаляются и отроки, а халдеи становятся на прежнее место. «Подияцы же меньшая станица» за пещью, носредипе церкви, поют: «Святыя славы» 55 , после чего следует прокимен: «Господь воцарися», который произносит «подияк». «Певчие дияки поют прокимен тройной по дважды на клиросех, таже подияки поют большая станица за пещию, посреде церкви, прокимен демественной» 56 . Остальная часть вечернего богослужения совершается обычным порядком. |
|
|
