И одного величия? Нет, самого принципа, выдвигающего его в укрепление духа нашего, которому грозит тоже своего рода развенчанием все мелкое, низкое, ничтожное. Но и это не все. В намекаемом случае чувствуется мне как-бы некая обида, почти личная. Отнимается у моего прошедшего что-то существенно к нему приставшее. Что именно? Не легко высказать. Невеселые мысли сопутствовали мне, пока мы окружали и сад и дворец Королевский. На беду, как раз это был момент, в который Его Величество Георгий I 404 выезжал куда-то верхом в сопровождении своего „дядьки», которому уже не раз эллинская печать показывала свои зубы... Цветущий юностию, силами и надеждами, венценосец приветливо раскланивался на почтительные поклоны публики. Радующее зрелище. Но его, как мрачные тени, окружают в глазах моих стократно виденные мною пышные „выезды» светлой четы королевской другого времени, кончившиеся невольным „отъездом» ее, который бессердечная печать Европы поспешила назвать „постыдным“. Может ли не думать об этом новый монарх? А если думает, то вот уже и тень, и светлого ореола величия как не бывало! Что-то, как-бы подтверждающее все это, читалось мне в раскрывшейся передо мною книге, где вместо букв стояли люди... Не теряя даром времени, и сегодня все утренние часы мы посвятили окончанию наших любознательных экскурсий. Оставалось нам видеть северную, просветительную часть города. Начали с католической церкви Св. Дионисия... Помню, я так ее и назвал в разговоре с одним архитектором, и, следовательно, более или менее индифферентным именем. С живостию возразил он мне: ничуть не Дионисий, а Сен-Дени! „Скилофранки» хотят нас просвещать тем, чем от нас просветились, а не умеют произнести нашего имени! Хорошо, что собеседник не знал по-русски, а то досталось бы и скило-руссам за их Дениса. Церковь имеет вид базилики, величественна снаружи и изящна внутри. Особенно хороши два ряда колонн из зеленого мрамора, отыскиваемого на острове Тино. Прошли мимо Амалиина Тифлокомия с византийскими окнами, и стали в лицо Панэпистимию (Университету), с боку которого все еще возводится медленно, но преизящно, здание Академии Наук, по говору народному все целиком из мрамора самой изысканной белизны.

http://azbyka.ru/otechnik/Antonin_Kapust...

Насматривался я оттуда на красивую панораму города, широких полей за ним и далеких гор, и, конечно, говорил мысленно всему: прости! Ведь это – Афины ! Довольно сказать это слово, чтобы понять и простить мне мое увлечение. Давно уже они, славные и вещие и паче Рима вечные, за нами. Сглаживается их гнетущее обаяние, и мы, четверо собеседников, весело продолжаем затрапезную игру мифологическими именами. – Да и налгали же вы на весь свет, – говорю я профессору. – Как бы мы не лгали, так вы бы не знали теперь правды, – отвечает он. – Это как? – живо подхватывает третий собеседник. – Да, и так – и сяк. Не будь нас лгунов, вы бы до сих пор верили, например, что кроме ног нет другого способа двигаться человеку. А нам Эрихфоний вылгал вам коляску, и вот вы теперь, не шевеля ногами, передвигаетесь с места на место, да еще как! Спасибо ученому патриоту за урок, так кстати подошедший. Оно и мы тоже изобрели самовар, да только не записали имя своего Эрихфеония. Изобретатель же колеса, и на первый раз, конечно, одноколки, действительно, оказывается царем Афинским четвертым в ряду их, сыном Ифеста (Вулкана) и Атфиды, т. е. Аттики... Подобно отцу, он тоже хромал и по нужде сделался изобретателем. Знал я о нем еще по „Гражданской истории“ Шрекка, но как и предок мой Анахарсис, все перезабыл здесь под чарами мифологических лжей в роде сказания о Тиране Офоне, о северном некоем медведе, норовящем задушить некую Элладу, о колокольной вере народа русского, о скором – подай Господи! – и неминуемом (по Агафангелу) воцарении на семи холмах некоего Иоанниса, а вовсе не Константина XIII, как мечтал рублепомазанный К. Икономос и пр... Знаю, что прочитавший сии строки отыщет в них сквозящую инстанцию отомстить за одержанную Эрихфонием победу, но после последнего слова о дорогих Афинах, мне следовало же сказать последнее и о дешевом Афинаизме... На этом заключении застал меня последний оборот Эрихфотиевой махины в Пирее. Мы были перед домом г. Таволария. Тихое море приветствовало нас тихим лучем заходящего солнца. Приличный финал Афинским впечатлениям. Когда я в первый раз увидел преславный город, все в нем говорило мне о пробуждении, о рассвете, о восходе, почти что о воскресении. И на все это свежее чувство души отзывалось живо и радостно. Та жизненная череда миновала. Вместо возбуждающей картины яркосветлого востока, уже заглядывают в душу все более и более убаюкивающие образы заката, ухода, расставания, замирания... Similis simili gaudet! А когда наступят настоящие сумерки, думаю, что и любимый образ Афин сумеет принять тот отсвет безмятежной грусти, который один и понятен грустному, и нашед меня тоскующим о светлом дне, скажет как свой своему: что скорбишь и тужишь? Солнце ушло, но создавший его остался и есть тут с тобою, недалече от единого кого же до нас сущий, – то, что сказал Афинам в их Ареопаге Апостол. Да будет так!

http://azbyka.ru/otechnik/Antonin_Kapust...

В Университете как было, так и есть все по-прежнему. В библиотеке, насчитывающей уже за 100 тысяч томов, все пожертвованных греками из-за границы, отдел славянских книг по-прежнему ограничивается принесенною мною в дар Елисаветинскою библией и несколькими томами творений св. отцев в русском переводе. Минц-кабинет сравнительно все еще беден. Даже из Афинских монет, известных по чужеземным каталогам, не всеми он еще может похвалиться. Византийский отдел совершенно скуден самыми известными золотыми монетами императоров, которыми так обилует Константинополь. На приношения этого рода почему-то скупы заграничные „единоплеменники“. Есть довольно монет средневековых и новых, разных европейских государств. Русским духом и не пахнет – по пословице. Вообще, по давнему моему убеждению, ни о нас в Университете Эллинском (бывшем Офоновом, теперь – народном) никто не думает, ни им кто-нибудь находит нужным заниматься у нас. А ведь самые близкие по истории, по вере и по духу народности! Оставалось нам осмотреть Политехнион, но июльский зной и афинская пыль, да прибавим русская лень, обратили нас лицом к дому. С час времени потом я еще провел в своем дорогом Ликодиме, рассматривая его во всех подробностях вместе с отличным и благороднейшим человеком из греков, г. Панагиотом Ромботи, обучавшимся некогда в нашей Духовной Академии в Петербурге, и сохранившим, не в пример другим, нерушимым свое чувство уважения и признательности к русскому образованию, теперь занимающим богословскую кафедру в Университете. Я рассказал ему всю историю возобновления прекрасного храма, со всеми ее грустными и радостными перипетиями, в которых недостатка не было, указал и на христианский Панафинеон 405 , которым могут любоваться и хвалиться „мужи афинейские“, изучая его в лицах на стенах нашей церкви. Мы вместе облазили даже обширные подземелья, простирающияся под церковию и под церковною оградою и принадлежат еще языческим Афинам. Все это делалось мною с жалением и умилением, поставившим меня даже на верх нашей изящной башни колокольни, тоже детища моей мысли, имевшего тоже свои перипетии...

http://azbyka.ru/otechnik/Antonin_Kapust...

Athenae Atticae. Понедельник. 5 июля 1865. Пирей. 8 июля 1865. Четверток. Скачать epub pdf Оригинал: 31 Мб θνα– πρτη χρα. 7 июля. Среда. Вовсе не имею в виду обидеть дорогой город, надписывая этот последний день пребывания моего в нем словами поговорки, считаемой, по меньшей мере, не лестною для него. Для меня довольно, что он есть первое вообще на свете или только в кругу географических сведений говорившего таким образом, место. Престиж первенства я признаю за ним, не смотря на то, что волей-неволей у меня не выходит из головы Византия, из коей можно выкроить целый десяток “Афин первоместных“. Пусть они „кормят“ кого им угодно. Еще раньше их Саул, отыскивая ослят отца своего, нашел царство. С ними случилось то же самое. В то время, как они со своими развалинами, служившими загоном для четвероногих, обречены были, по-видимому, на конечное запустение, они сделались столицею царства! За что и про что? Как мы привыкли спрашивать. Скажу, не обинуясь, вместе с Апостолом: за благочестие, и прибавлю: в глубокомысленный урок всем, кто считает себя родом Божиим и делает то, что противно Богу. Памятно мне народное убеждение, что в Афинах с их окрестностию насчитывается 800 церквей (на половину разоренных). Мы в своем путешествии не раз встречались с цифрою 70 и всегда считали ее преувеличенною. А тут – 800! Вот за что Афины избраны быть πρτη χρα. А для меня также совершенно ясно, что ни к кому так кстати не приходится слово Апостольское о роде Божием, как к Афинам, призываемым ex cathedra, так сказать, учить претендующее на исключительность племя Эллинское, что истинное богопочтение отвергает всяких идолов, будь они из злата, мрамора, дерева, или из языка, крови, истории... Ведь зачем же, в самом деле, Апостол языков повел речь в Ареопаге о том, что от единых крове сотворил есть (Бог) весь язык человеч? Затем, что духодвижно предвидел наше время. Вот про что Афинам выпала честь снова стать эллинскою столицею! Понимают ли они свое высокое, и конечно – нелегкое, назначение? Надеемся, что понимают. На то они – πρτη χρα. Их языком передано в слух всего мира угрожающее: ему же дано будет много, много взыщется от него.

http://azbyka.ru/otechnik/Antonin_Kapust...

Вчерашний день посвящен был осмотру всего, что еще оставалось невиденным достославного в славных Афинах, как-то христианского кладбища, похожего на цветущий сад, с церковию, водопада Каллирои на безводном Илиссе, тоже с церковию, и места великой и древнейшей базилики Афинской с остатками мозаического пола, ясно очертывающимися основаниями алтаря и погребальною криптою. У ученых исследователей место это, составляющее как-бы остров на упомянутой речке, зовется Малые Элевзинии и не удостаивается серьезного изучения, даже путного слова, как мы привыкли говорить. Между тем, стоило бы не только заняться им книжно, но и сберечь его от конечного истребления временем. Вместо того, вновь воздвигаемые около него увеселительные заведения прочат, кажется, сделать из него то, о чем и говорить не следует. Прошли оттуда вверх по реке на Стадий, погоревали в Русской Анатолии, стоившей мне стольких бесплодных трудов и издержек. Нерасчетливо разведенный одним из настоятелей посольской церкви нашей, Архимандритом Анатолием в самом русле реки сад, стоивший ему, как говорят, тысяч 20 франков, не однократно и в мое время сносился, после первых зимних дождей, весь водою. Запустелым он стоял и теперь. У стен его впадает в Илиссос и упомянутый вчера Эридан. А так-как, по свидетельству древних, у места соединения этих двух потоков находился знаменитый Ликион (лицей) Аристотелев, то и не нечестно было бы для нас, русских, поддержать нашу Анатолию, в память великого философа 403 . Вся местность, по которой мы прошли, до сих пор стоит пустыней. Быстро растущий город распространяется все на север и на запад. К востоку же гранью ему служит королевский сад. Мы поднялись к сему последнему пустым полем, на коем красуется одно только девичье сиротское (для сирот – без отца и матери, условие, sine qua non) заведение: Амалиион, развенчанное, после отбытия основательницы, просто в Орфанотрофион (сиротопиталище). Sic transit! Злополучие даже простого смертного отзывается тугою в сердце. А тут предстояло думать о крушении величия – не предвиденном, не заслуженном, не осмысленном...

http://azbyka.ru/otechnik/Antonin_Kapust...

Εγκαταλελειμμνος καθεδρικς νας στη στπα στο Νοβοσελενγκσκ – Η Ρωσα μχρι σμερα θεωρεται η χρα των ναν; – Ναι, ββαια. Πραγματικ αυτ εναι το παρελθν μας. Αλλ αυτ εναι αλθεια, πως λμε: «η Αγυπτος εναι η χρα των πυραμδων». Απ την λλη, εδα πσοι καινοργιοι ναο χτζονται σε λη τη χρα. Η παρουσα μιας κοντινς εκκλησας χει συμπεριληφθε δη στη λστα των βασικν απαρατητων αγαθν τσο για τους ανθρπους σο και για τις τοπικς διοικσεις. Επιπλον, στην επαρχα πολ συχν, υπρχει απ τον κσμο αυτ το ατημα: «χρειαζμαστε ναν να». Το να χτσεις ναν καινοργιο να τρα εναι πολ πιο οικονομικ απ το να ανακαινσεις ναν παλι, ερειπωμνο. Ειδικ αν περιλαμβνεται στον κατλογο μνημεων πολιτιστικς κληρονομις, η επιστημονικ αποκατστασ του εναι μια πολ δαπανηρ υπθεση. Ταυτχρονα, χω συναντσει πολλς φορς ντπιους που φροντζουν ναν να που δε λειτουργε. Τοποθετον τζμια, καθαρζουν, προσπαθον κπως να τον συντηρσουν. Και αυτ που μπορ να πω εναι τι οι ναο-αρχιτεκτονικ μνημεα, συμπεριλαμβανομνων και εκενων που χουν ομοσπονδιακ σημασα, αποκαθστανται. Ακμα και αν δε γνεται σο γργορα θα θλαμε. Γι’ αυτ το λγο, τα ιδρματα «Κοιν υπθεση» και «Βερεντσα» κνουν πολλ δουλει στο ρσικο βορρ. Γνωρζω τους ανθρπους που δουλεουν εκε, εμαστε φλοι και συνεργαζμαστε. Παλαιπιστοι κοντ στη Βακλη. Ιρνα Βλσιεβνα – Αναφρθηκες προηγουμνως στην εθνογραφα. Σε ενδιαφρει μνο για να κνεις ταξιδιωτικς σημεισεις; – χι, εναι να ξεχωριστ θμα, με το οποο ασχολομαι εδ και δδεκα χρνια. Και υπρχουν πολλ ργα που ασχολονται με αυτ το θμα. Στον βορρ πραγματοποιομε κθε χρνο το πργραμμα: «Παραδοσιακ κατασκνωση». Πηγανουμε στο χωρι Μεγλο Βριο της Περιφρειας Αρχγγελσκ με μια ομδα νων. Και εκε, ζντας σε αυθεντικ σπτια Πομρων, βινουμε μαζ τους την χωριτικη ζω, τις εθνικς παραδσεις. Οι διαλξεις για την εθνογραφα και τα βντεο-ντοκιμαντρ αναμειγνονται με μαθματα αρχαων χορωδιακν ψαλμν, ρσικους χορος, μουσικ με μπαλαλικα, μαθματα χειροτεχνας και παιχνδια μπιζμπολ. Οι τοπικς αρχς και οι κτοικοι μας υποστηρζουν πολ. Αλλ στην περιοχ και πολ περισστερο σε εππεδο Περιφρειας, κανες δε γνωρζει τποτα για αυτ το ργο.

http://gr.pravoslavie.ru/153640.html

Σμερα ο βος και η πλοσια πνευματικ κληρονομι του Αγου Θεοφνη εναι γνωστ σε πολλος. Τα πολυριθμα ργα του για τη χριστιανικ ηθικ, οι μεταφρσεις πνευματικν βιβλων (σε αυτ συμπεριλαμβνεται και η «Φιλοκαλα»), οι βαθτερες ερμηνεες της Αγας Γραφς, οι επιστολς προς διφορα πρσωπα, που του ζητοσαν συμβουλ πνευματικ υποστριξη, λα αυτ και πολλ λλα χουν εκδοθε και επανεκδοθε. Και μως, πολ λγοι ξρουν το πς γινε η ανακομιδ των λειψνων του Αγου. Η ιστορα της επιστροφς των τιμων λειψνων στο χωρι Βσα συνδεται με την Ιερ Μον της Αγας Τριδος της Λαρας του Αγου Σεργου. Επιτμβια πλκα του Αγου Θεοφνη στον να, ο οποος πριν εχε μετατραπε σε αποθκη Ο Επσκοπος Θεοφνης θφτηκε το 1894 στο δεξ παστοφριο, αφιερωμνο στον γιο Βλαδμηρο, του ναο της εικνας της Παναγας του Καζν, στην Ιερ Μον της Κοιμσεως της Θεοτκου στη Βσα, που ο διος πρασε γκλειστος 22 χρνια. Πνω απ τον τφο του τοποθετθηκε η επιτμβια πλκα απ λευκ μρμαρο, στο οποο απεικονζονται τρα βιβλα του Αγου: Η «Φιλοκαλα», η «Ερμηνεα των Αποστολικν Επιστολν» και το «Περγραμμα της Χριστιανικς Ηθικς Διδασκαλας». Τη δεκαετα του 1920, κατ τη διρκεια των διωγμν εναντον των πιστν, το μοναστρι κλεισε, το καμπαναρι του ναο καταστρφηκε, τα κτρια και λη η περιουσα κρατικοποιθηκαν και οι μοναχο εκδιχτηκαν. Στην περιοχ της μονς, στη συνχεια, δρευε να δασαρχεο, να χοιροτροφεο, μια παιδικ χαρ και απ το 1938 να περιφεριακ ψυχιατρεο. Σ’ αυτ τα δσκολα χρνια, τα λεψανα του Αγου Θεοφνη βρσκονταν στη θση τους, στον βεβηλωμνο να της εικνας της Παναγας του Καζν. Το φθινπωρο του 1972, υπ την καθοδγηση του καθηγητ της Θεολογικς Ακαδημας της Μσχας ηγουμνου Μρκου (Λοζνσκι), ο ιερομναχος Γεργιος (Τιερτσνικοβ), ο ιερας Γεργιος Γκλαζουνβ(3) και ο Γιεβγκνι Ντιντνκο (ο μελλοντικς αρχιμανδρτης Ελευθριος) πραγματοποησαν το ταξδι στη μον, στο χωρι Βσα. Σμφωνα με τ’ απομνημονεματα του πρωθιερα Γεωργου (Γκλαζουνβ), ο πατρ Γεργιος (Τιερτσνικοβ) εχε επισκεφτε τη Βσα μερικς φορς. Πρτα ως προσκυνητς και στερα μαζ με τον ηγομενο Μρκο και τον Γιεβγκνι Ντιντνκο. Μαζ με τον ιερα Γεργιο τλεσαν μνημσυνο πνω στον βεβηλωμνο τφο του Επισκπου Θεοφνη και αποφσισαν να μεταφρουν τα τμια λεψανα του Αγου απ αυτν τον μισοκατεστραμμνο να.

http://gr.pravoslavie.ru/144277.html

Στο δρμο για τον Πορθμ των Τατρων, Χαμπροφσκ Γενικ, μετ τα ταξδια μου, μου δημιουργθηκαν πολ πιο θετικ συναισθματα απ’ ,τι εχα στην αρχ, που μου φαινταν τι λα στην επαρχα θα εναι χλια, και ως προς τους ναος και ως προς την πστη. χι, η εκκλησιαστικ αναβωση που ξεκνησε στα τλη της δεκαετας του 1980 – αρχς της δεκαετας 1990, συνεχζεται. Οι ναο, σως χι με γργορους ρυθμος, αλλ ανακαινζονται και κατασκευζονται, νες γενις ανθρπων εκκλησιζονται. Εννοεται, η διαδικασα της παγκοσμιοποησης (με την αρνητικ ννοια της λξης) εναι επσης αισθητ. Η Μσχα με αυτ την ννοια, δυστυχς, χει γνει το κντρο χι μνο της ντονης εκκλησιαστικς ζως, αλλ και της «αντι-ζως», της αποσνθεσης. Ωστσο, δε θα λεγα τι η τελευταα αυτ τση κυριαρχε στη Ρωσα. Δεν χασαν λοι την πστη τους, ο βαθς ορθδοξος πυρνας διατηρεται στον λα. Οι ναο -σως χι με γργορους ρυθμος- αλλ ανακαινζονται και κατασκευζονται, νες γενις ανθρπων εκκλησιζονται – χεις συναντσει ποτ στον δρμο σου ξνους, που ερωτετηκαν τη Ρωσα και φυγαν απ τη Δση για να ζσουν στη ρσικη ενδοχρα; – χει τχει ναι, αν και δεν εναι πολλο, δεν εχα λλωστε στχο να ψξω για ττοιες περιπτσεις. Στη Μπουριατα, παραδεγματος χρη, υπρχε μια θαυμσια περπτωση. Εχαμε νοικισει με φλους να αυτοκνητο για να πμε να δομε να εξαιρετικ μνημεο, τον Καθεδρικ να Σωτρα Αχειροποιτου στο Σελενγκσκ (για το οποο γρφω στη διπλωματικ μου τρα). Εκε, μεταξ Ουλν Ουντ και Κιχτα, στα σνορα με τη Μογγολα, εκτενονται ατελεωτες στπες, λφοι μεταξ των οποων ρει ο ποταμς Σελνγκα -μρη, απ τα οποα καταγταν ο Τζνγκις χαν. Και απναντι απ τον ποταμ βρσκεται αυτς ο υπροχος μπαρκ νας. Δεν χει παρθυρα οτε πρτες, εκε ζουν σε βοσκτοπους λογα και αγελδες. Μπορες να φτσεις εκε απ ναν λασπδη δρμο στο δσος, που εναι πολ δσκολο. Και τσι, στην επιστροφ, κολλσαμε σε αυτν τον δρμο. Καθσαμε πραγοι περιμνοντας, βρισκμασταν πολ μακρι απ τον πλησιστερο οικισμ. Τι θα κνουμε; Και ττε ξαφνικ ρχεται προς το μρος μας να αμξι, που το οδηγοσε νας «ρωσοποιημνος» Γερμανς Ολλανδς, δε θυμμαι ακριβς. Του ρεσε πολ η Μπουριατα, μετακμισε εκε, παντρετηκε Ρωσδα και ζει εκε μια χαρ. Μας ξεμπλκαρε απ τον δρμο χωρς προβλματα!

http://gr.pravoslavie.ru/153761.html

Στπες στο Σελενγκσκ, Μπουριατα.      «Απ παιδ μου ρεσε πολ να ταξιδεω και επσης μου ρεσε, απ’ σο θυμμαι, να ασχολομαι με την τχνη» εξηγε. Στο πανεπιστμιο του Αγου Τχωνα εχαμε εξαιρετικ ιδιοφυες καθηγητς στον Τομα της ιστορας της τχνης, που σποδασα συντηρητς ργων. Και μας μαθαν να αγαπμε πραγματικ την τχνη. Οι φοιτητς «ανασκουμπωθκαμε» και ταξιδεαμε μαζ τους σε διφορες χρες, παρατηροσαμε την αρχιτεκτονικ. λα τα χρματ μου τα ξδευα πντα σε ταξδια. Αφο εργστηκα για τρα χρνια στη γκαλερ Τρετιακφ, στο τμμα συντρησης-αποκατστασης εικνων, παραιτθηκα απ εκε με την προσδοκα να δουλψω σαν ξεναγς σε γκρουπ. Πριν απ αυτ, εχα δη κερδσει το δικ μου «κοιν» πραγματοποιντας εκδρομς κατπιν πρσκλησης διαφρων εταιριν. Αλλ ττε εμφανστηκε ο κορονος, και απ τη μια μρα στην λλη βρθηκα χωρς δουλει. – Ττε ταν που σου ρθε η ιδα να ταξιδψεις στη Ρωσα; Να ξεφγεις απ την αυτοαπομνωση; – Ναι, και να ρθω πιο κοντ στη ρσικη πολιτιστικ κληρονομι. Αλλ αρχικ ξεκνησα να κανλι και δινα διαλξεις σχετικ με την ιστορα της τχνης και να τις δημοσιεω στο διαδκτυο. Εκενο τον καιρ λοι ταν συνδεδεμνοι ηλεκτρονικ και τσι οι διαλξεις σιγ σιγ ρχισαν να πηγανουν καλ. Κατλαβα τι μου φτνουν τα χρματα για να τρω ψωμ με φαγπυρο αν μη τι λλο, και σκφτηκα να κνω να μεγλο ταξδι. Καιρ ονειρευμουν να κνω ταξδι με οτοστπ, και να που η μορα μου δωσε την ευκαιρα! Λοιπν, χω smartphone, χω γνσεις, μπορ να πω που θλω. Απ οποιοδποτε σημεο, που πινει το διαδκτυο, μπορ να κερδσω 2-3 χιλιδες ροβλια τη βδομδα. Oδηγς, Περιφρεια Κροφ τσι επ τρα χρνια ζοσα με δωρες απ τις διαλξεις στο διαδκτυο, απλς για να βοηθω ποιον του ρεσε η δουλει μου. Δε θλουν λοι να ακονε διαλξεις περ τχνης. Μερικο απλς χαρονται να στηρζουν ναν ττοιο ταξιδιτη. Απστευτη οικονομικ στριξη απ το κοιν. Σκφτηκα να τρπο να εκφρσω την ευγνωμοσνη μου: απ κποιο σημεο στλνω στους «χορηγος» μου μια κρτα με κποιο τοπικ αξιοθατο. Συνθως τα χρματα φταναν για να φω μα φορ την ημρα καμι σοπα σε κποιο καφ δπλα στο δρμο, να πλνω μα φορ την εβδομδα τα ροχα μου και να πηγανω σε να δημσιο λουτρ.

http://gr.pravoslavie.ru/153640.html

– Παραμονεουν πολλο κνδυνοι στους ρσικους δρμους; Ειδικ αν κποιος ταξιδεει μνος σε γρια μρη; Ας πομε, ληστς, εγκληματες γρια ζα…Τον χειμνα δεν περικυκλνουν οι λκοι τον δρμο; – Δε με περικκλωσαν, αλλ με πλησασαν μια φορ ταν περπατοσα απ τον κλπο Ντε Κστρι της επικρτειας Χαμπροφσκ στο χωρι Λαζρεφ μσω του Σιχτε-Αλν. Για την ακρβεια, με πλησασε νας λκος. Κουβεντισαμε συχα, το επα πο πηγανω και εκενος το διο. Χωρσαμε ειρηνικ. σο για εγκληματες, ο Θες με φλαξε και δε συνντησα ληστς οτε μια φορ, κανες δε μου επιτθηκε…Γενικ, τα «θαματα» με την κυριολεκτικ ννοια της λξης δεν ταν λγα…αν μη τι λλο, εμαι πιστς και ακριβς τσι τα αντιλαμβνομαι. Αλλ τα περισστερα απ αυτ εναι πολ προσωπικ και δεν εναι να τα μοιρζεσαι. να απ τα θαματα, θεωρ τι εναι και τι απκτησα φλους στα ταξδια μου. Πρασμα, Σιχτε-Αλν – Μετ τα ταξδια, λλαξε καθλου η σχση σου με τη ζω, και η αντληψ σου για τη χρα μας; -Φυσικ. Και πρα πολ, μλιστα. ταν μνεις σε να διαμρισμα. Πηγανεις κθε μρα με το αμξι με τα πδια στη δουλει, ττε γρω σου σχηματζεται νας καθορισμνος, συγκεκριμνος χρος, το «σστημα των συντεταγμνων» σου, ο «κσμος» σου. μως ταν ξεκινς να ταξιδεεις, συνειδητοποιες τι αυτ στο οποο ζεις εναι μνο να περιορισμνο πλασιο. Ο χρος μου, το σστημα των συντεταγμνων μου διευρνθηκε ως τα σνορα ολκληρης της Ρωσας, αυτ εναι καταπληκτικ συνασθημα. Ολκληρη η απραντη χρα μας γινε δικ μου. Τρα αισθνομαι σαν στο σπτι μου και στο Ενισισκι, και στο Βλαδιβοστκ και στον βορρ του Περμ, πως αισθνομαι στη Μσχα. Μπορ να μενω εκε, ξρω πο να στσω τη σκην, πο να πιω νερ απ πηγ, πς θα βρω ναν να. Στα δο ταξδια μου στη πω Ανατολ, σταμτησα σε κποια μρη και τις δο φορς, για να μιλσω με ανθρπους που εχα γνωρσει. – Αντιλαμβνεσαι κποιο εδος μαζικς «ανταπκρισης» απ τα ταξδια σου, απ τις διαλξεις, τις εξορμσεις; Τουλχιστον σε τοπικ εππεδο. – Μπορ να το κρνω απ τις αντιδρσεις στα μσα κοινωνικς δικτωσης. Για παρδειγμα, γνωρζω τι στην περιοχ του Περμ, μερικο τοπικο ερασιτχνες ιστορικο ανακλυψαν μρη, τα οποα δειξα, που δεν τα ξεραν οι διοι. Με ρωτον στα μσα κοινωνικς δικτωσης πς μπορον να πνε και τους απαντ. Ορισμνοι, που εμπνεστηκαν, ρχισαν και εκενοι να ταξιδεουν για να γνωρσουν τη χρα τους στω τον τπο τους με οτοστπ. Δηλαδ υπρχουν κποια «κματα» μπνευσης απ τα ταξδια μου, ακμα και αν δεν εναι αντιληπτ ακμα απ λους.

http://gr.pravoslavie.ru/153761.html

  001     002