Νεκρος εδ ονμασε ο Κριος και τους ζωντανος που εναι νεκρωμνοι στην ψυχ. πως δηλαδ ο χωρισμς της ψυχς απ το σμα εναι θνατος του σματος, τσι κι ο χωρισμς του Θεο απ την ψυχ, εναι θνατος της ψυχς. Κι ο πραγματικς θνατος εναι αυτς, ο θνατος της ψυχς. Αυτν το θνατο εννοοσε με την εντολ Του στον Παρδεισο ο Θες, ταν λεγε στον Αδμ: «Την ημρα που θα φας απ το απαγορευμνο δνδρο, θα δοκιμσεις το θνατο»(Γεν. 2, 17). Ττε με την παρβαση θανατθηκε η ψυχ του Αδμ, καθς χωρστηκε απ το Θε, εν κατ το σμα εξακολοθησε να ζει μχρι την ηλικα των εννιακοσων τριντα ετν(Γεν. 5, 5). Αλλ ο θνατος που επικρτησε στην ψυχ λγω της παραβσεως, χι μονχα αχρεινει την ψυχ και κνει τον νθρωπο επικατρατο, αλλ κνει και το σμα πολμοχθο και πολυπαθς και φθαρτ και στο τλος το παραδνει στο θνατο. Γιατ ττε, μετ τη νκρωση δηλαδ του σω ανθρπου εξαιτας της παραβσεως, κουσε ο χοκς Αδμ τι «θα εναι καταραμνη η γη και θα το δεχνει στα διφορα ργα σου· θα σου φυτρνει αγκθια και τριβλια, και με τον ιδρτα του προσπου σου θα τρως το ψωμ σου, ως την ρα που θα επιστρψεις στη γη, απ την οποα σχηματστηκες· γιατ γη εσαι, και στη γη θα γυρσεις»(Γεν. 3, 17–19). Στη μλλουσα εκενη να γννησ μας, κατ την ανσταση των δικαων, θα αναστηθον και τα σματα των ανμων και αμαρτωλν, αλλ για να παραδοθον στ δετερο θνατο(Αποκ. 20, 14), στην αινια κλαση, στον ακομητο σκληκα(Μαρκ. 9, 44), στο τρξιμο των δοντιν, στο εξτερο και ψηλαφητ σκοτδι(Ματθ. 8, 12), στη σκοτειν και σβεστη γεννα του πυρς(Ματθ. 5, 22), σμφωνα με τον Προφτη που λει τι οι νομοι και οι αμαρτωλο θα ριχτον μαζ σε φωτι, που κανες δε θα μπορε να σβσει(Ησ. 1, 31). Αυτ εναι ο δετερος θνατος, πως μας δδαξε ο Ιωννης στην Αποκλυψη. κουε ακμη τι λει και ο μγας Παλος: «Αν ζετε σαρκικ, σας περιμνει θνατος· αν μως νεκρνετε με τη δναμη του Πνεματος τις αμαρτωλς τσεις σας, θα ζσετε»(Ρωμ. 8, 13). Εδ μιλ για τη ζω και το θνατο κατ τον μλλοντα αινα· ζω λει την απλαυση της αινιας βασιλεας και θνατο την αινια κλαση.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

Εναι φυσιολογικ τι ττοιες υπερφαλες αντιλψεις περ του «πρωτεου τιμς και εξουσας» προκαλον αντδραση και δημιουργον επιθυμα να βρεθε η κρη και η αλθεια. Ας προσπαθσουμε να εξετσουμε τις αντιλψεις περ του επισκπου ως κεφαλς της Εκκλησας στη βυζαντιν παρδοση . Θα εξετσουμε τα κτωθι θματα: 1.      Ο Χριστς ως Κεφαλ της Εκκλησας. 2.      Ο 34 ος Αποστολικς καννας: ο επσκοπος ως κεφαλ. 3.      Η κριτικ του δυτικο πρωτεου στην Ορθδοξη Ανατολ. 4.      Τξεις αγιτητας και ιεραρχας. 5.      Ιεραρχικτητα και αγιτητα. 6.      Ιστορικς γενικεσεις. 7.      Η κριτικ του πρωτεου τιμς και εξουσας. 1.  Ο Χριστς ως Κεφαλ της Εκκλησας Σμφωνα με τη θεολογα του Αποστλου Παλου, «κεφαλ» αποτελε να απ τα ονματα του Σωτρα Χριστο: «παντς νδρς κεφαλ Χριστς στι», «κεφαλ δ Χριστο Θες» (βλ. Α Κορ. 11 . 3). Ο Θες Πατρ κατστησε τον αγαπητ Του Υι Σωτρα Χριστ κεφαλν πρ πντα τ κκλησ (Εφ. 1. 22). Ο Χριστς εναι η Κεφαλ του σματος των πιστν, που συγκροτεται απ διφορα μλη (βλ. Εφ. 4. 15–16, Ρωμ. 12. 5, Α Κορ. 12. 27). Το σημαντικτερο χωρο στον Απστολο Παλο περ του πρωτεου του Χριστο ναντι της Εκκλησας εναι: πως ο νδρας εναι κεφαλ της συζγου, τσι και ο Χριστς εναι η Κεφαλ της Εκκλησας (βλ. Εφ. 5.23). Ο Χριστς εναι κεφαλ το σματος τς κκλησας (Κολ. 1. 18), πως επσης εναι και κεφαλ πσης ρχς κα ξουσας (Κολ. 2. 10). Σε λα τα εν λγω κεμενα χρησιμοποιεται η λξη «κεφαλ» (αντιστοιχε στην αρχαα εβρακ με τη σημασα «κεφαλ, διευθυντς, αρχ»). Η γνσια Κεφαλ της Εκκλησας εναι ο Σωτρ Χριστς. Αυτς ακριβς διοικε την Εκκλησα. Η Κεφαλ της Εκκλησας ο Σωτρ Χριστς δδει το παρδειγμα της ακακας, της υπομονς και της συγχωρσεως των πντων. Πλνει τα πδια των μαθητν, λγει τι δεν λθε για να Τον διακονσουν, αλλ για να διακονσει ο διος (βλ. Ματθ. 20. 17). Αυτς ακριβς εναι ο γνσιος Προκαθμενος της Εκκλησας (ιερρχης, ο νθεος και θεος νδρας, γνστης κθε ιερς γνσεως, σμφωνα με ειδικ ορισμ απ το Αρεοπαγιτικ σμα) . Η επγεια εξουσα, η επγεια δναμη, η επγεια υπεροχ, τα επγεια προνμια εναι κοσμικ στοιχεο, το οποο εναι απολτως απαρδεκτο στις σχσεις των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν.

http://mospat.ru/gr/authors-analytics/90...

Теологические и метафизические основания христианской культуры предстают нашему взору своеобразной диалектикой христианской религиозной мысли и античного миросозерцания. Ориген жизнью своей живёт по-христиански, по воззрениям же своим на соделанное и Божественное эллинствует 94 . Источники 1 . Ориген. Ωριγνονς τον εις το κατα Ματθ ιον Εναγγλιον εξηγητικων. – Paris: Sources Chretiennes, t. 43,1992. 2 . Ориген. Ωριγνους τν ις τ κατ ωννην Ευαγγλιον ξηγητικν. – Paris: Sources Chretiennes, t. 120,1996. 3 . Ориген . Origenis homilia in Librum Regnorum I. – Paris: Sources Chretiennes, t. 328, 1986. 4 . Ориген . Origenis in Exodum. – Paris: Sources Chretiennes, т.321, 1985. 5 . Ориген . Origenius commentarium in cantico canticorum. – Paris: Sources Chretiennes, t. 375, 1991. 6 . Ориген . Homiliae in Jesu Nave. – Paris: Sources Chretiennes, t. 71, 1960. 7 . Ориген . Homilia in Sancto Luca. – Paris: Sources Chretiennes, t. 87, 1998. 8 . Ориген . “О Началах» – Новосибирск, 1993. 9 . Ориген . “О Молитве”, “Увещание к мученичеству” – Сам., 1992. 10 . Ориген . “Против Цельса” – М. 1997 11 . Августин Аврелий . Творения. – М., 1997 12 . Григорий Чудотворец , Мефодий Патарский . Творения. – М., 1997 13 . Деяния вселенских соборов. – СПб., «Воскресение», 1996. 14 . Евсевий Памфил . “Церковная История” – М., 1993. 15 . Иероним. О девственности. – М., 1995. 16 . Ириней Лионский . Творения. – М., 1996. 17 . Иустин Мученик . Творения. – М., 1996. 18 . Платон. Собрание сочинений. – М.. «Мысль», 1993. 19 . Плотин. Эннеады. – М., 1997. 20 . Порфирий. Жизнь Плотина//Диоген Лаэрций. О жизни, учениях и изречениях знаменитых философов. – М., 1978. 21 . Ранние Отцы Церкви. – Брюссель: “Жизнь с Богом”, 1988. 22 . Ранович А. Б. “Первоисточники по истории раннего христианства», “Античные критики христианства” – М., 1976. 23 . Сократ Схоластик . “Церковная История» – М., «РоссПЭн», 1996. 24 . Сочинения древних христианских апологетов. – СПб., «Але- тейя», 1999. 25 . Jacques Loew Fayard. Histoire du I’Eglise par Elle-meme. 1978.

http://azbyka.ru/otechnik/Origen/origen-...

Ο Κριος επε στους μαθητς Του τι «υπρχουν μερικο, απ αυτος που βρσκονται εδ, οι οποοι δε θα πεθνουν πριν δουν να ρχεται με δναμη η βασιλεα του Θεο»(Μαρκ. 9, 1). Και ξι μρες μετ, αφο πρε μαζ Του τον Πτρο, τον Ικωβο και τον Ιωννη, ανβηκε στο ρος Θαβρ και εκε λαμψε το πρσωπ Του πως ο λιος και τα ιμτι Του γιναν λευκ πως το φως(Ματθ. 17, 1–2). Οι Μαθητς δεν μποροσαν πλον να βλπουν, μλλον επειδ δεν εχαν τη δναμη οτε ν’ ατενσουν αυτ τη λμψη, πεσαν με το πρσωπο στη γ(Ματθ. 17, 6). Εντοτοις εδαν, σμφωνα με την υπσχεση του Σωτρα, τη βασιλεα του Θεο, το θεκ εκενο και ανκφραστο φως, το οποο οι Μεγλοι Γρηγριος και Βασλειος ονομζουν θετητα, λγοντας: «Φως ταν η θετητα που φνηκε στους Μαθητς πνω στο ρος», και: «Κλλος του αληθιν Δυνατο εναι η θετητ Του που μπορε να νοηθε και να θεωρηθε». Γιατ ο Μγας Βασλειος λει επιπλον τι το φως εκενο εναι κλλος του Θεο που μπορε να θεωρηθε μνο απ τους Αγους με τη δναμη του Αγου Πνεματος. Γι’ αυτ και λει πλι: «Εδαν το κλλος Του ο Πτρος και οι υιο της βροντς, στο ρος, να λμπει περισστερο απ τη λαμπρτητα του ηλου και αξιθηκαν να δουν με τα μτια τους τα προομια της παρουσας Του». Ο θεολγος Δαμασκηνς μαζ με τον Ιωννη Χρυσστομο ονμασαν το φως εκενο φυσικ ακτνα της θετητας, ο μεν πρτος γρφοντας: «Αφο ο Υις γεννθηκε ανρχως απ τον Πατρα, χει ναρχη και τη φυσικ ακτνα της θετητας, κι τσι η λαμπρτητα της θετητας γινε λαμπρτητα του σματος», ο δε Χρυσστομος λγοντας: «Ο Κριος φνηκε τσο λαμπρς πνω στο ρος, επειδ η θετητ Του φανρωσε τις ακτνες της». Αυτ το ανκφραστο θεκ φως, τη θετητα και τη βασιλεα του Θεο, το κλλος και τη λαμπρτητα της θεας φσεως, την ραση και απλαυση των Αγων κατ την αινια ζω, τη φυσικ ακτνα και δξα της θετητας, οι φλαροι αιρετικο το λνε φντασμα και κτσμα. Κι εκενους που δε δχονται να βλασφημον πως αυτο το θεο αυτ φως, αλλ φρονον τι ο Θες εναι κτιστος κατ την ουσα και κατ την ενργεια, τους διαλαλον παντο συκοφαντικ ως διθετες. Αλλ ας ντραπον αυτο. Αφο εναι κτιστο και το θεο φως, χομε να Θε σε μα θετητα. Γιατ, πως δεξαμε με πολλος τρπους πι πνω, ενς Θεο εναι και η κτιστη ουσα και η κτιστη ενργεια, δηλαδ η θεα χρη και λλαμψη αυτ.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

Αλλ αν κι χομε το «κατ’ εικνα» περισστερο απ τους Αγγλους μχρι τρα, υστερομε ωστσο πολ ως προς το «καθ’ oμοωσιν του Θεο»(Γεν. 1, 26), και μλιστα τρα, απ τους αγαθος Αγγλους. Και για να αφσω κατ μρος τρα τα λλα, η τελεωση του να εμαστε καθ’ ομοωσιν του Θεο γνεται απ την εκ Θεο θεα λλαμψη. Αυτ τη στερονται οι πονηρο γγελοι, γι’ αυτ κι εναι βυθισμνοι στο σκοτδι, εν την χουν πλοσια οι θεοι νες, γι’ αυτ και ονομζονται δετερα φτα και απορρος (ξεχειλσματα) του Πρτου Φωτς· αυτ νομζω κανες δεν τα αγνοε απ’ σους μελετον τις θεπνευστες Γραφς με επιμλεια και φρνηση. Απ’ αυτ, οι αγαθο γγελοι χουν και τη γνση των αισθητν. Δεν τα αντιλαμβνονται ββαια με τη φυσικ δναμη των αισθσεων, αλλ τα γνωρζουν με θεοειδ δναμη, απ την οποα καννα απ τα οπωσδποτε παρντα παρελθντα μλλοντα δεν μπορε να κρυφτε. Εκενοι που μετχουν σ’ αυτ την λλαμψη, την χουν σε να βαθμ, κι ανλογα με το βαθμ αυτ χουν και τη γνση των ντων. τι και οι γγελοι μετχουν σ’ αυτ την λλαμψη και τι εναι κτιστη και τι δεν ταυτζεται με τη θεα ουσα, το γνωρζουν λοι σοι μελετον με επιμλεια τους θεσοφους Αποστλους και Θεολγους. σοι μως φρονον τ’ αντθετα, βλασφημον σχετικ μ’ αυτ και διατενονται τι εναι κτσμα ουσα του Θεο· κι ταν τη θεωρον κτσμα, δεν παραδχονται τι αυτ εναι φως των Αγγλων. Γι’ αυτ ας ανατρξομε στν θεοφντορα Αρεοπαγτη, ο οποος με λγα λγια ξεκαθαρζει και τα τρα αυτ. Αυτς λει τι οι θεοι νες κινονται κυκλικ και εννονται με τις ναρχες και ατελετητες ελλμψεις του καλο και αγαθο. τι ως θεους νες εννοε τους αγαθος Αγγλους, εναι σ’ λους φανερ. Αναφροντας τις ελλμψεις αυτς στον πληθυντικ αριθμ, τις διστειλε απ την ουσα του Θεο, γιατ αυτ εναι μα και ολτελα αδιαρετη. Κι αφο τις ονμασε ναρχες και ατελετητες, τ λλο, παρ ως κτιστες μας τις παρουσασε; Απ αυτ τη θεα λλαμψη και λαμπρτητα, βλποντας τη φση μας γυμνωμνη με την παρβαση, ο Λγος του Θεο, τη συμπνεσε για την ασχημοσνη της, και αφο την πρε επνω Του απ τη μεγλη Του ευσπλαχνα, την δειξε πλι πνω στο Θαβρ ντυμνη λαμπρτερα στους τρεις εκλεκτος μαθητς Του(Ματθ. 17, 1–2). Παρουσασε δηλαδ τι μαστε κποτε και ποιοι θα εμαστε δι’ Αυτο στν μλλοντα αινα, αν προτιμσομε εδ να ζσομε κατ το θλημ Του, πως λει και ο χρυσς στη γλσσα Ιωννης.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

Πς μως η θωση βγζει τον θεομενο ξω απ τον εαυτ του, αν η δια περιλαμβνεται ακμη μσα στα ρια της φσεως, δεν μπορ να εννοσω. Επομνως, η χρη της θεσεως εναι πνω απ τη φση και την αρετ και τη γνση, και λα αυτ κατ τον γιο Μξιμο εναι απερως καττερ της. Γιατ λη η αρετ και η μμηση του Θεο που μπορομε να επιτχομε, κνει κατλληλο τον ενρετο για τη θεα νωση. Η χρη μως τελεσιουργε την δια την απρρητη νωση. Δι μσου αυτς ολκληρος ο Θες περιχωρε ολκληρους τους αξους, και ολκληροι οι γιοι περιχωρον ολικ ολκληρο τον Θε, παρνοντας λο το Θε στη θση του εαυτο τους κι αποκτντας τον διο το Θε μνο ως βραβεο της αναβσες τους προς Αυτν, ενωμνο μαζ τους ως με δικ Του μλη, με τον τρπο που η ψυχ περιπλκεται στο σμα, αφο ο διος τους αξωσε να εναι μσα σ’ Αυτν. ποιος ισχυρζεται τι εναι Μασσαλιανο εκενοι που λνε τι ο νους εδρεει στην καρδι στον εγκφαλο, αυτς ας γνωρζει τι κακς επιτθεται εναντον των Αγων. Γιατ ο Μγας Αθανσιος λει τι το λογικ μερος της ψυχς εναι μσα στον εγκφαλο, εν ο εξσου μγας Μακριος, τι στην καρδι εναι η ενργεια του νου. Σμφωνοι με αυτος εναι σχεδν και λοι oι γιοι. Αυτ που λει ο θεος Γρηγριος Νσσης, τι ο νους δεν εναι οτε μσα οτε ξω απ το σμα, ως ασματος, δεν εναι αντθετο στη γνμη εκενων των Αγων. Εκενοι λνε τι ο νους εναι μσα στο σμα, επειδ εναι ενωμνος με αυτ. Διατυπνοντας λοιπν τοτο διαφορετικ, ελχιστα διαφρουν απ εκενον. Γιατ δεν αντκειται μτε σ’ εκενον που λει τι το θεο, ως ασματο, δε βρσκεται σε κποιον τπο, εκενος που λει τι κποτε ο Λγος του Θεο κατοκησε μσα στην παρθενικ και πανμωμη μτρα, ενωμνος εκε υπρλογα με την ανθρπινη φση, απ ανεπωτη φιλανθρωπα. ποιος λει φντασμα και σμβολο το φως που στραψε γρω απ τους Μαθητς στο ρος Θαβρ(Ματθ. 17, 1–2), ττοιο που να γνεται και να χνεται, κι χι τι υπρχει καθαυτ και εναι πνω απ κθε νηση, λλ’ τι εναι ενργεια καττερη της νοσεως, αυτς αντιλγει καθαρ στις γνμες των Αγων.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

Это место внесено в «Слово о смерти» и потому здесь не повторяется. 835. Слово 17. 836. Слово 17. 837. Слово 17. 838. Слово 17. 839. Слово 17. 840. Слово 17. 841. Слово 17. 842. Слово 17. 843. Слово 17. 844. Слово 17. 845. Слово 17. 846. Слово 17. 847. Слово 17. 848. Слово 17. 849. Слово 17. 850. Слово 17. 851. Слово 17. 852. Слово 17. 853. Слово 17. 854. Слово 17. 855. Слово 17. 856. Слово 17. 857. Слово 17. 858. Слово 17. 859. Слово 17. 860. Слово 17. 861. Слово 17. 862. Слово 17. 863. Слово 17 864. Слово 17. 865. Слово 17. 866. Слово 17. 867. Слово 17. 868. Слово 17. 869. Слово 17. 870. Слово 17. 871. Слово 17. 872. Слово 17. 873. Слово 17. 874. Слово 17. 875. Слово 17. 876. Слово 17. 877. Слово 17. 878. Слово 17. 879. Слово 17. 880. Слово 17. 881. Слово 17. 882. Слово 17. 883. Слово 17. 884. Слово 17. 885. Слово 17. 886. Слово 17. 887. Слово 17. 888. Слово 17. 889. Слово 17. 890. Слово 17. 891. Слово 17. 892. Слово 17. 893. Слово 17. 894. Слово 17. 895. Слово 17. 896. Слово 17. 897. Слово 17. 898. Слово 17. 899. Слово 17. 900. Слово 17. 901. Слово 17. 902. Слово 17. 903. Слово 17. 904. Слово 17. 905. Слово 17. 906. Слово 17. 907. Слово 17. 908. Слово 17. 909. Слово 17. 910. Слово 17. 911. Слово 17. 912. Слово 17. 913. Слово 17. 914. Слово 17. 915. Слово 17. 916. Слово 17. 917.  …В мире будете иметь скорбь; но мужайтесь: Я победил мир (Ин. 16. 33). 918.  Но вы пребыли со Мною в напастях Моих, и я завещаваю вам, как завещал Мне Отец Мой, Царство, да ядите и пиете за трапезою Моею в Царстве Моем (Лк. 22. 28–30). 919. Слово 17. 920.  …если мы с Ним умерли, то с Ним и оживем; если терпим, то с Ним и царствовать будем; если отречемся, и Он отречется от нас (2 Тим. 2. 11, 12). 921. Слово 17. 922. Слово 17. 923.  …«Хорошо, добрый и верный раб! в малом ты был верен, над многим тебя поставлю; войди в радость господина твоего» (Мф. 25. 21). Слово 21. 924. Слово 21. 925. Слово 21. 926. Слово 21. 927. Мф. 9. 17. 928. Ин. 11. 44. 929. Мф. 8. 31, 32. 930. 1 Кор. 15. 49. 931. Быт.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=715...

Климент не мог не сознавать, что таким способом легче всего было выбить энкратитов с поля сражения 332 . Впрочем, отнюдь не может быть сомнения, что александриец не приравнивал апокрифические евангелия четырём каноническим. Известно, что против одной цитаты из евангелия к египтянам он с решительностью возражал так: „Это изречение мы имеем не в четырёх переданных нам евангелиях, а в евангелии к египтянам” 333 . Подобно Егезиппу, Климент пользуется евангелием к евреям ( τ καθ’ βραους εαγγελον), именно два раза. Однажды он ссылается на этот апокриф, наряду со свидетельствами из Платонова Теэтета и „Преданий” Матфея в доказательство, что удивление вещам есть начало любви 334 . Что это за евангелие, каковы были его содержание, область распространения, круг читателей? На все эти вопросы можно отвечать только в духе предположений. Весьма вероятно предположение, что Климент извлёк свои цитаты из одного иудео-христианского источника, предварительно переводя их с еврейского арамейского языка 335 . Знание этих языков не может казаться странным в Клименте, потому что прежде чем поселиться в Александрии, он жил некоторое время в Палестине и здесь брал уроки у одного христианина из евреев 336 . Отношение александрийца к вышеназванному апокрифическому евангелию, однако, весьма отлично от такового же отношения к четырём каноническим евангелиям. В последних он, можно сказать, всецело живёт и движется. Из первого же случайно берёт несколько изречений. Цитаты из „евангелия к евреям” ставятся рядом с суждениями философа Платона и на одной с ними линии. В одном случае цитатой из этого евангелия доказывается не какая-либо из христианских истин, а просто философское положение о том, что удивление есть начало любви. Наконец, даже самый образ цитации, т. е. формула её, например: „также и в евангелии к евреям написано” 337 достаточно говорит, насколько этот апокриф имел мало весу в глазах Климента. В связи с евангелием к евреям Климент ссылается на „Предания Матфея” ( α Παρδοσεις Ματθ ας) 338 Подробный разбор цитат из этого источника, а также исследование апокрифического варианта к рассказу евангелиста Луки ( Лк. 19:1–10 ), где мытарь Закхей нарочито заменяется Матфеем, делает очень правдоподобным мнение, что Климент имел под руками особое евангелие Матфея, вероятно, подложное 339 .

http://azbyka.ru/otechnik/Dmitrij_Leonar...

Содержание Предисловие От автора Глава 1. Предмет библейской экзегетики 1.1. Что означает этот текст? 1.1.1. Так что же написано в Библии? 1.1.2. Экзегеза и эйсегеза 1.1.3. Кто и как определяет значение? 1.2. Герменевтические предпосылки экзегетики 1.2.1. Как возникает понимание? 1.2.2. Значение – для кого и для чего? 1.2.3. Герменевтический круг или спираль? 1.3. Христианские предпосылки экзегетики 1.3.1. Что означает Богодухновенность? 1.3.2. Авторство и авторитет 1.3.3. Библия как священная история 1.3.4. Экзегетика и богословие: что раньше? Глава 2. История и методология экзегетики 2.1. Библия истолковывает Библию 2.1.1. Синхронический подход 2.1.2. Диахронический подход 2.2. Традиционная экзегеза 2.2.1. Библия и не-Библия 2.2.2. Основные черты традиционной иудейской экзегезы 2.2.3. Основные черты раннехристианской экзегезы 2.2.4. Множественность смыслов Писания 2.2.5. Символические толкования: аллегория и типология 2.3. «Библейская критика» и ее наследство 2.3.1. Возникновение «библейской критики» 2.3.1.1. Ренессанс и реформация 2.3.1.2. Наука нового времени 2.3.2. Наследство «библейской критики» 2.3.2.1. Текстология 2.3.2.2. Исторический анализ 2.3.2.3. Анализ источников 2.3.2.4. Анализ традиций 2.3.2.5. Анализ форм 2.3.2.6. Анализ редакций 2.4. Современная библеистика 2.4.1. Герменевтика после критики 2.4.1.1. Критика критики 2.4.1.1. Миф и демифологизация 2.4.1.3. Новая герменевтика 2.4.2. Библейская филология 2.4.2.1. Лингвистика, семантика, экзегетика 2.4.2.2. Литературный анализ 2.4.2.3. Нарративный анализ 2.4.2.5. Канонический анализ 2.4.3. Текст, читатель и общество 2.4.3.1. Анализ читательского восприятия 2.4.3.2. Психологический анализ 2.4.3.3. Социологический анализ 2.4.3. Текст и идеология Глава 3. 3.1. Перед началом работы 3.1.1. Цель и предел анализа 3.1.2. Рабочий стол экзегета 3.1.3. Как понять, что в тексте есть экзегетическая проблема? 3.1.4. Основные этапы анализа 3.2. Как не надо поступать 3.2.1. Обычные погрешности и манипуляции 3.2.1. «В оригинале употреблено слово...» 3.2.3.

http://azbyka.ru/otechnik/Andrej_Desnick...

Содержание Введение Перевод и все остальное 1.1. Что такое перевод? Частный случай коммуникации 1.1.2. Перевод и пересказ 1.1.3. Принцип эквивалентности 1.1.4. Искусство, наука, ремесло? 1.2. Библия как писание 1.2.1. Откровение на человеческом языке 1.2.2. Библия о языке 1.2.3. Отцы Церкви о языке 2. Развитие теории 2.1. От Цицерона до наших дней 2.2. От динамического эквивалента к функциональному 2.2.1. Найда и Тэйбер: динамический эквивалент 2.2.2. Слабые места и их критика 2.2.3. Найда и де Ваард: функциональный эквивалент 2.2.4. Идеи Найды на постсоветском пространстве 2.3. Релевантность вместо эквивалента 2.3.1. Цена, качество и понимание 2.3.2. Когнитивная лингвистика и эмансипация метафоры 2.3.3. Типология переводов по Гутту 2.4. Скопос и функция 2.4.1. Скопос вместо эквивалента 2.4.2. Типология переводов по Норд 2.4.3. Критика и практика 2.5. От эквивалентов к фреймам 2.6. Литературность перевода 2.7. Перевод как диалог культур 2.7.1. Перевод или перенос? 2.7.2. Пример адиукру 2.7.3. Проблемы инкультурации 2.8. Сознательная дословность 2.9. Перевод и богословие 2.9.1. Принцип иконичности 2.9.2. Переводчик рядом с богословом 2.9.3. Метафора как богословская проблема 2.10. Современная теория библейского перевода: итоги 2.10.1. Новейшие веяния 2.10.2. Достаточно лиу нас теорий? 2.10.3. Итоговые тезисы 3. Модельный ряд 3.1. Узловых точки выбора 3.1.1. Отчуждение или приручение? 3.1.2. Для кого и для чего перевод? 3.1.3. Развилки 3.2. Разнообразие моделей 3.2.1. NBV: организация проекта 3.2.2. Африкаанс: языковая экология 3.2.3. Три модели русского перевода 3.3. Послание Иуды в трех переводах 3.3.1. Литургический перевод 3.3.2. Филологический перевод 3.3.3. Общедоступный или миссионерский перевод 3.3.4. Краткое сравнение 3.4. Русские Библии: краткий обзор 3.4.1. Синодальный перевод (СП) 3.4.2. «Современный перевод» (БСП) 3.4.3. Центральноазиатский перевод (ЦАР) 3.4.4. Перевод свидетелей Иеговы (ИНМ) 3.4.5. Перевод МБО (БМБО) 3.4.6. Переводы РБО (РВ, БСР) 3.4.7. Переводы Заокского института (НЗК+) 3.4.8.

http://azbyka.ru/otechnik/Andrej_Desnick...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010