Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла ЕВЕР [древнеевр.     древнегреч. Εβρ], ветхозаветный праотец, потомок Сима (Быт 10. 24; 11. 14-17; 1 Пар 1. 17-18; 24-25), сын Салы (Быт 11. 14), отец Фалека (Быт 11. 16) и Иоктана (Быт 10. 25; 1 Пар 1. 19), живший, согласно библейскому повествованию, 464 года (Быт 11. 16-17); прямой предок Авраама (Быт 11. 14-26), упоминается в генеалогии Иисуса Христа, приводимой евангелистом Лукой (Лк 3. 35). Библия также сообщает о 4 лицах, носивших это имя: одном из потомков Гада, населявших Васан (1 Пар 5. 13); первом из 3 сыновей Елпаала из колена Вениамина (1 Пар 8. 12); втором из 11 сыновей Шашака из колена Вениамина (1 Пар 8. 22); главе священнического рода Амока, упоминаемом в списке вернувшихся из вавилонского плена в Иерусалим священников и левитов (Неем 12. 20). Библейская традиция сближала это имя с созвучными ему этнонимом   (еврей) и словами, образованными от корня   (   - проходить, переходить через что-либо,   - край, берег). Библия называет Сима «отцом всех сынов Еверовых» (Быт 10. 21), демонстрируя этим, что потомки Е., а следов. и Авраама, являются потомками Сима. Сам Авраам именуется «евреем» (   - Быт 14. 13), которого Бог «взял... из-за реки» (     - Нав 24. 3). На сходство этих слов опирались и древние экзегеты - как иудейские («Рабби Иехуда говорит, что весь мир на одной стороне (    ), а он [Авраам] - на другой (    ). Рабби Неемия говорит, что он сын Евера. Раббаны говорят, что он из-за реки (    ) и говорит по-еврейски (    )» - Берешит Рабба 42. 13), так и христианские, для к-рых Е. традиционно считался прародителем евр. народа ( Hipp. Chron. 172; I dem. Refut. X 30. 4; Theoph. Antioch. Ad Autol. III 24; Euseb. Praep. evang. XI 6. 39-40). Блж. Августин приводит мнение, согласно к-рому евреи первоначально назывались от Евера - «евереями» (лат. heberaei), а потом вслед. выпадения 1 буквы - «евреями» (hebraei) ( Aug. De civ. Dei. XVI 3. 2). В совр. библеистике не существует единого мнения относительно происхождения и первоначального значения имени Е. Наиболее распространена т. зр., что библейское имя собственное Е. первоначально было этнонимом ( Skinner. 1930. P. 218-220; Malamat. 1968. P. 166-167; Koch. 1969. S. 39-40, 71-78; Loretz. 1984. P. 183-190). При этом вопросы, является ли библейский термин   (евреи) производным от имени Е. и как соотносятся обозначаемые этими словами общности, остаются спорными (см. в ст. Израиль ).

http://pravenc.ru/text/187118.html

πως στο θνατο της ψυχς, δηλαδ στην παρβαση και την αμαρτα, επακολοθησε ο θνατος του σματος και η διλυσ του σε γη και η μετατροπ του σε χμα, και στο σωματικ θνατο επακολοθησε η καταδκη της ψυχς στον δη, τσι στην ανσταση της ψυχς, η οποα εναι η επιστροφ στο Θε με την υπακο στις θεες εντολς, θα ακολουθσει στερα η ανσταση του σματος που θα ενωθε πλι με την ψυχ. Και στην ανσταση αυτ θα ακολουθσει η πραγματικ αφθαρσα και η αινια ζω με το Θε σων την αξιωθον, αφο απ σαρκικο θα γνουν πνευματικο και θα ζουν στον ουραν σαν γγελοι, πως λει ο Απστολος: «Θα μας αρπξουν τα σννεφα για να υποδεχτομε στον αρα τον Κριο που θα ρχεται, κι τσι θα εμαστε πντοτε μαζ με τον Κριο»(Α Θεσ. 4, 17). πως δηλαδ ο Υις του Θεο, που γινε νθρωπος απ φιλανθρωπα, πθανε σωματικ και χωρστηκε η ψυχ Του απ το σμα, αλλ δε χωρστηκε απ αυτ η θετητ Του –γι’ αυτ και αφο ανστησε το σμα Του, το πρε μαζ Του στον ουραν με δξα–, τσι κι εκενοι που ζησαν εδ σμφωνα με το θλημα του Θεο. Καθς δηλαδ, ταν αποχωρζονται το σμα τους, δε χωρζονται απ το Θε, στην ανσταση θα προυν μαζ και το σμα τους κοντ στο Θε, εισερχμενοι με ανκφραστη χαρ εκε που εισλθε ως πρδρομος για χρη μας ο Ιησος(Εβρ. 6, 20), για να απολαμβνουν μαζ Του τη δξα που μλλει να φανερωθε(Α Πτρ. 5, 1). Και δε θα μετσχουν μονχα στην ανστασ Του, αλλ και στην ανληψ Του και σε λη τη θεμορφη ζω Του. Δε θα γνει μως το διο και μ’ εκενους που ζησαν εδ σαρκικ και στην ρα του θαντου βρθηκαν να μην χουν καμα κοινωνα με το Θε. Γιατ, αν και λοι θ’ αναστηθον, αλλ ο καθνας στην ανλογη τξη, πως λει ο Απστολος(Α Κορ. 15, 23). Εκενος που θαντωσε εδ με τη δναμη του Πνεματος τις πρξεις του σματος(Ρωμ. 8, 13), θα ζσει εκε τη θεκ και αινια ζω μαζ με το Χριστ. Εν εκενος που με τις σαρκικς επιθυμες και τα πθη θαντωσε εδ το πνεμα του, εκε –αλομονο– θα καταδικαστε μαζ με το διβολο, το δημιουργ και πρξενο της κακας, και θα παραδοθε στην αβσταχτη και ασλληπτη απ το νου κλαση, πργμα που εναι ο δετερος θνατος(Αποκ.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

20, 14), ο μνιμος. Πο λαβε αρχ ο πραγματικς θνατος που προξνησε και στην ψυχ και στο σμα τσο τον πρσκαιρο, σο και τον αινιο θνατο; χι στον τπο της ζως; Γι’ αυτ και ευθς αμσως – αλομονο– ο νθρωπος καταδικστηκε σε εξορα απ τον Παρδεισο του Θεο, γιατ κανε τη ζω του θανατηφρο και ακατλληλη για το θεο Παρδεισο. στε και η αληθιν ζω, η οποα και στην ψυχ και στο σμα προξενε την αθνατη και αληθιν ζω, θα λβει την αρχ της εδ, στον τπο του θαντου· κι ποιος δε σπεδει να την κνει εδ κτμα της ψυχς του, ας μην ξεγελ τον εαυτ του με κοφιες ελπδες τι θα τη λβει εκε. Οτε να ελπζει τι θα λβει τη φιλανθρωπα του Θεο εκενη την ρα· γιατ ττε εναι καιρς ανταποδσεως και εκδικσεως(Ιερ. 28, 6) και χι συμπθειας και φιλανθρωπας. Ττε εναι καιρς φανερσεως θυμο και οργς και δικαιοκρισας του Θεο(Ρωμ. 2, 5)· καιρς που θα φανε το δυνατ θεο χρι να κινεται για να κολσει τους απειθες. Αλομονο σ’ αυτν που θα πσει στα χρια του αληθινο Θεο(Εβρ. 10, 31), αλομονο σ’ αυτν που θα δοκιμσει εκε το θυμ του Κυρου και δεν χει γνωρσει απ εδ, μσω του θεου φβου, τη δναμη της οργς Του και δεν προεξασφλισε με τα ργα του τη φιλανθρωπα του Θεο, χρησιμοποιντας πως πρπει τον τωριν καιρ. Γι’ αυτ πργματι μας παραχρησε και τη ζω αυτ ο Θες, δνοντς μας τπο μετνοιας. Γιατ αν δεν ταν τσι, ευθς με μα αμαρτα του ο νθρωπος θα χανε και τη ζω του αυτ· τ φελος θα εχε πι απ αυτν; Γι’ αυτ και η απελπισα δεν χει καμα θση ανμεσα στους ανθρπους, αν και ο πονηρς με διφορους τρπους την υποβλλει, χι μνον σ’ εκενους που ζουν με αδιαφορα, αλλ κποτε και στους αγωνιστς. Επειδ δηλαδ ο καιρς της ζως εναι καιρς για μετνοια, αυτ το να εξακολουθε να ζει ο αμαρτωλς, εναι εγγηση για ποιον επιθυμε την επιστροφ του, τι ο Θες τον δχεται. Κι αυτ, γιατ με την εδ ζω συνυπρχει πντοτε το αυτεξοσιο. Και εναι υπθεση του αυτεξουσου να προτιμσει ν’ αποφγει το δρμο της ζως και του θαντου, που προεπαμε· γιατ χει τη δυναττητα να αποκτσει ποιο θλει. Πο λοιπν να βρε θση η απελπισα, αφο πντοτε και λοι μπορον ταν θλουν να αποκτσουν την αινια ζω; Αλλ βλπεις το μγεθος της φιλανθρωπας του Θεο; ταν απειθσομε, δε μας επιβλλει απ την αρχ τη δκαιη τιμωρα Του, αλλ μακροθυμε και μας δνει καιρ επιστροφς. Στον καιρ αυτ της μακροθυμας Του, μς δνει εξουσα, αν θελσομε, να γνομε παιδι Του. Τι λω, να γνομε παιδι Του; Να ενωθομε με Αυτν και να γνομε να πνεμα μαζ Του. Αλλ και στον καιρ αυτ της μακροθυμας, αν εμες βαδσομε τον αντθετο δρμο και αγαπσομε το θνατο περισστερο απ την αληθιν ζω, Αυτς δε μας αφαιρε την εξουσα που μας δωσε. Κι χι μονχα δεν την αφαιρε, αλλ και μας ξανακαλε κοντ Του και ψχνει παντο ζητντας μας για να μας επιστρψει στα ργα της ζως, πως στην παραβολ του αμπελνα(Ματθ. 20, 1–16), απ το πρω μχρι και το βρδυ της ζως αυτς.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

Αν μως αγισεις τη ρζα με την ταπενωση και την προσευχ, πως επαμε, θα αποκτσεις και εξωτερικ τον αγιασμ. Αυτ νομζω τι συμβουλεει ο Απστολος, ταν λει να ζσομε τη μση μας με την αλθεια(Εφ. 6, 14). Το λγο αυτ ερμνευσε πολ ωραα και κποιος απ τους Πατρες, λγοντας τι το λογιστικ του νου περισφγγει το επιθυμητικ και περιστλλει τα κτω απ την οσφ και κοιλι πθη. Το σμα μως χρειζεται και την κακοπθεια και τη μετρημνη εγκρτεια στην τροφ, για να μην εναι ανυπτακτο και ισχυρτερο απ το λογισμ. Επομνως και τα πθη της σρκας, τποτε λλο δεν τα θεραπεει, παρ η κακοπθεια του σματος και η προσευχ που γνεται απ ταπεινωμνη καρδι, πργμα που εναι η «εν πνεματι πτωχεα», την οποα μακρισε ο Κριος. Αν λοιπν επιθυμε κανες τον πλοτο του αγιασμο, χωρς τον οποο κανες δε θα δει τον Κριο(Εβρ. 12, 14), ας παραμνει στο κελ του, κακοπαθντας και προσευχμενος με ταπενωση. Το κελ του καλο μοναχο εναι λιμνι σωφροσνης και εγκρτειας. Κι λα τα ξω απ το κελ, και μλιστα σα εναι στις αγορς και τις συγκεντρσεις, αποτελον ναν πορνικ κυκενα που σχηματζεται απ τα κοσμα ακοσματα και θεματα και καταποντζει την θλια ψυχ του μοναχο που θα βρεθε σ’ αυτ. Αλλ και φωτι μπορες να αποκαλσεις τον κσμο της κακας, που καει σους τον πλησιζουν κι αποτεφρνει κθε αρετ τους. Εν η φωτι που δεν καει, βρθηκε στην ρημο(Εξ. 3, 2). Εσ, αντ για την ρημο, να μνεις στο κελ σου και απομονσου λγο, ως του περσει ο χειμνας της εμπθειας(Ησ. 26, 20). ταν αυτς περσει, δε βλπτει η παραμον στο παιθρο. Ττε πλον θα εσαι πργματι «πτωχ τω πνεματι», και θα αποκτσεις την κυριαρχα πνω στα πθη και θα σε μακαρσει με λαμπρτητα ο Κριος που επε: «Μακριοι οι «πτωχο τω πνεματι», γιατ δικ τους εναι η βασιλεα των ουρανν»(Ματθ. 5, 3). Και πς να μη μακαρζονται δικαως εκενοι που δεν χουν τις ελπδες τους στα χρματα, παρ σ’ Αυτν; Εκενοι που δεν ποθον να αρσουν σε λλους, παρ σ’ Αυτν; Εκενοι που ζουν με ταπενωση μαζ μ’ αυτος ενπιν Του; Ας γνομε λοιπν κι εμες «πτωχο τω πνεματι», αφο ταπεινωθομε και κακοπαθσομε στη σρκα και γνομε ακτμονες, για να γνει δικ μας η βασιλεα του Θεο και να επιτχομε τις μακριες ελπδες, κληρονομντας τη βασιλεα των ουρανν.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

Δε θα πορνεσεις(Εξ. 20, 13), για να μη γνεις αντ μλος Χριστο πρνης μλος(Α Κορ. 6, 15) και αποκοπες απ το θεκ σμα και ξεπσεις απ τη θεκ κληρονομι και ριχτες στη γεννα. Σμφωνα με το νμο(Λευτ. 21, 9), κρη ιερως που θα πιαστε να πορνεει, καγεται, γιατ καταντρπιασε τον πατρα της· πολ περισστερο εκενος που πνω στο σμα του Χριστο κλλησε ττοιο μλυσμα, θα εναι υπδικος για αινια κλαση. Αν μπορες, σκησε την παρθενα, για να μπορσεις να γνεις ολοκληρωτικ του Θεο και να προσκολληθες σ’ Αυτν με τλεια αγπη, παραμνοντας πντοτε κοντ Του σ’ λη σου τη ζω και φροντζοντας διαρκς χωρς περισπασμ τα του Κυρου(Α Κορ. 7, 34), προαπολαμβνοντας τη μλλουσα ζω και ζντας σαν γγελος Θεο πνω στη γ. Γιατ η παρθενα εναι γνρισμα των Αγγλων και με αυτος ομοινεται σο εναι δυνατ, εν χει σμα, εκενος που επιδικει την παρθενα. μλλον, πριν απ αυτος, εξομοινεται με τον Πατρα που γννησε με παρθενα τον Υι προ πντων των αινων, και με τον παρθνο Υι που προλθε στην αρχ με γννηση απ παρθνο Πατρα και που γεννθηκε σωματικ τον κατλληλο καιρ απ Παρθνο Μητρα, και με το γιο Πνεμα που προβλλεται μνο απ τον Πατρα, χι με γννηση, αλλ με εκπρευση, με τρπο ανεπωτο. Με αυτν το Θε εξομοινεται και εννεται με φθαρτο γμο εκενος που διλεξε την αληθιν παρθενα και παρθενεει στην ψυχ και στο σμα και ομορφανει λες τις αισθσεις και το λγο και τη δινοια με τα κλλη της παρθενας. Αν πλι δεν προτιμς να παρθενεεις κι οτε το υποσχθηκες αυτ στο Θε, σου επιτρπεται να πρεις με γμο μια γυνακα σμφωνα με τους νμους του Κυρου και μνον με αυτν να συγκατοικες και να την χεις δικ σου με αγιασμ(Α Θεσ. 4, 4). απ λλες γυνακες να απχεις με λη σου τη δναμη. Και θα μπορσεις να φυλαχτες απ αυτς, αν αποφγεις τις καιρες συνομιλες μαζ τους, αν δεν ευχαριστεσαι στα πορνικ λγια και τραγοδια κι αν γυρσεις αλλο τα μτια της ψυχς και του σματος απ αυτς, σο εναι δυνατ, και συνηθσεις να μη βλπεις με περιργεια την ομορφι των προσπων. Γιατ ποιος κοιτξει μα γυνακα και την επιθυμσει, χει κιλας διαπρξει μσα του μοιχεα μ’ αυτν(Ματθ. 5, 28), και γι’ αυτ εναι ακθαρτος ενπιον του Χριστο που βλπει μσα στην καρδι, και απ αυτ καταντ και στη σωματικ αισχρ πρξη ο θλιος. Και γιατ λω για πορνεες και μοιχεες και για λα τα μολσματα που συνδονται με τη φυσικ λειτουργα, αφο και στις παρ φση ασλγειες σρνεται ακλαστα ο νθρωπος παρατηρντας με περιργεια τα κλλη των σωμτων. Αν λοιπν εσ κψεις απ τον εαυτ σου τις πικρς ρζες, δε θα μαζψεις θανατηφρους καρπος, αλλ θα καρπωθες την αγνεα και τον αγιασμ που αυτ προσφρει και που χωρς αυτν κανες δε θ’ αντικρσει τον Κριο(Εβρ. 12, 14).

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

232 Еврейское выражение «бэт-гахофшит» таргум переводит «бэт- сегирута», что буквально значит «дом проказы», на основании чего, по-видимому, можно предполагать существование в Иерусалиме во время Озии особой лепрозории. Но буквальный смысл еврейского выражения «бэт-гахофшит» т. е., дом свободы, скорее указывает на то, что Озия жил в этом доме как лицо, освободившееся от царственных дел. Preuss. Iul op. с., SS. 387–388. 233 Мертвые трупы животных, могилы и кожевни по мишне должны находиться от городов на расстоянии не менее, как на 50 локтей (Баба-батра II, 9). 235 По толкованию раввинов, в слове «цицит», если его объяснять по методу «гематрия» ( ­ 400†10†90†10†90†5­605), и если к нему прибавить число 8, по числу нитей каждой из четырех кисточек на углах, получается число 613, которое есть число ветх. заповедей закона (248 положительных и 365 отрицательных). Mayer В, op. c., S. 37, Anm. 238 Подробности бальзамирования умерших у египтян сообщаются у Геродота (II. 85 и дал.) и Диодора Сицилийского (I, 91.) ср. Κοντογνου Κ., γχειρδιον εβρ. ρχ. σ. 259–260). По этому описанию сперва особыми крюками чрез ноздри извлекался головной мозг, потом вскрывалось туловище, полости головы и тела наполнялись пальмовым вином и разными составами ( φαρματα) и потом тело в течение 70 дней оставалось в селитре. По истечении этого времени оно обертывалось полотняными бинтами, пропитанными смолой и полагалось в гроб. Ср. Preuss Iul., op. с., S. 603. 239 Сохранение тел умерших в меду, по-видимому, основывалось на общем веровании древних в силу меда, препятствующую разложению разделяемом также и Плинием: mellis natura talis est, ut putrescere corpora non sinat (Hist. nat. XXII, 50). 240 Stapfer, La Palestine au temps de Jésus Christ, p. 164, cp. Mayer B., op. c., SS. 461–462. У древних греков погребение также совершалось вскоре после смерти. Ср. у Гомера слова Патрокла своему другу. θαπτε με ττι τχιστα ilias, 23, 71. 241 По М. Маймониду est operculum, quo cadavera mortuorum contegunt, et hoc confici solet e lapide vel ligno, similive materia. notat latera sepulcrorum, quibus operculum imponitur, quod etiam e ligno, vel lapide et id genus alus materus, fieri solet. Подобно Маймониду и Бартенора. Ср. Surenliusu seder Tohoroth, Oholoth, (II, 4) p. 152

http://azbyka.ru/otechnik/Ivan_Troickiy/...

Конечно, есть много рукописей и позднейших времён, даже XIX века 95, 197, 262, 347, 512, 544 и др.); есть несколько списков с печатных книг (напр. 93, 379). Зато, значительное количество рукописей не позже XVIII века, рукописей весьма важных по содержанию и древности, рукописей, украшенных миниатюрами и разного рода изображениями 4–7, 10–14, 23, 27 и др.), весьма любопытных в археологическом и других отношениях, совершенно заставляют забывать малоценность сейчас указанных, к тому же не многих по числу, рукописей, представляющих впрочем в большинстве своём нередко глубокий исторический интерес 8 . При том в иных случаях и рукописи XIX века представляют собой списки с древнейших рукописей или редких печатных изданий (как напр. 511 δ в 1819 году писанные четверостишия Феодора Продрома). Высокой ценности рукописного материала, обнимаемого рассматриваемою книгою г. П.-Керамевса, соответствует и высота достоинств самого описания рукописей. По всему видно, что за дело взялся человек не только опытный в палеографии, но и обладающий изумительным множеством разнороднейших познаний. Представим в доказательство два-три примера. Рукопись на пергамин, в лист, большого формата, 401 лист. По свойству письма, может быть отнесена к концу IX века, за исключением листов 27, 56, 58 и 132, которые взамен утраченных, внесены уже в XIII веке. Образчик письма, в фототипическом снимке с листа 15-го (кн. Бытия 24, 8–21), приложен к описанию (стран. 10). Особыми знаками (кружками) помечаются разночтения Акиллы, Симмаха и Феодотиона; а на Листе 242-м находится схолия Геннадия на одно место пророка Аввакума. На листе 401 об. помета XVI века: † ετουτο βιβλιων εναι το γου τφου κα της τ εβρ ν το δση μεσα σ τον γιον τφον ηνα μη θλει χει το κρμα του 9 . Рукопись и находится в собственно патриаршей Иерусалимской библиотеке св. Гроба. Далее у г. П.-Керамевса подробно описывается самое содержание рукописи, заключающей в себе книги св. Писания Ветхого Завета, начиная от книги Бытия и кончая видениями пророка Даниила, за исключением книг: Числ, учительных и из исторических, – Царств, Паралиноменон и позднейших, но зато со включением некоторых неканонических из пророческих (Варуха, Молитвы Иеремии и Послания Иеремии 10 .

http://azbyka.ru/otechnik/Ivan_Korsunski...

16.1 Мухаммед и христиане 16.2 Завоевание Сирии 16.3 Осада Газы 16.4 Взятие Дамаска 16.5 Битвы в Сирии. Химс 16.6 Омар в Сирии. Взятие Иерусалима 16.7 Химс 16.8 Амвасская чума 16.9 Завоевание Сирии по христианским летописям 16.11 Запрещение совершать хаджж в Мекку 16.12 Патриархи 16.13 Притеснение христиан при Абд-ал-Мелике, ал-Валиде, Судеймане и Хишаме 16.14 Валид-ибн-Абд-ал-Мелик 16.16 Патриархи 16.17 Притеснения христиан при Мерване II 16.18 Хишам. Захваченные яковитами церкви возвращаются мелькитам. 16.19 Сулейман-ибн-Хишам 16.20 Избиение при реке Абу-Футрус 16.21 Патриархи 16.22 Мерван II притесняет христиан в Египте 16.23 Притеснения христиан при ал-Мансуре 16.24 Ал-Мехдий 16.25 Патриархи антиохийские 16.26 Ар-Рашид. Возвращение церквей, отнятых яковитами 16.27 Архун Макар 16.28 Патриархи 16.29 Карматы 16.30 Разрушение церквей в 312-м году 16.31 Ибн-Раик 16.32 Разгром храма Воскресения в Иерусалиме 16.33 Разрушение церкви в Аскалане 16.34 Алф-текин 16.35 Уба-Таглиб 16.36 Патриархи 16.37 Притеснения христиан при ал-Хакиме 16.38 Битва при ал-Унхуване 16.39 Патриарх, пострадавший при ал-Хакиме 17. Ан-Нававий (+ 1277) 18. Ибн-Халликан (+ 1282) 18.1 Ал-Афдаль 18.2 Орток 18.3 Абл-ал-Мелик 18.4 Зиммии 18.5 Ибн-Тагадж владетель Рамлы 18.6 Дфа’фар-ибн-Фалах 18.7 Абу-Таглиб 18.8 Джаррахиды 18.9 Халид ал-Касрий 18.10 Аскалан 18.11 Битва при Укхуване 18.12 Хассан-ибн-Муфарридж 18.13 Абу-л-Фатх 18.14 Алф-текин 18.15 Онуджур 18.16 Абд-ал-Мелик 18.17 Ал-Ихшид 18.18 Ал-Хаким 18.19 Абу-л-Футух 19. Абу-л-Фарадж (+ 1286) 19.1 Завоевание Сирии 19.2 Мерван II 19.3 Ал-Хаким 20. Абу-л-Фида (+1331) 20.1 Поход в Му’ту 20.2 Поход в Тебук 20.3 Поход Усамы 20.4 Битва при Ярмуке 20.5 Смещение Халида 20.6 Осада Дамаска 20.7 Взятие Химса 20.8 Взятие Иерусалима 20.9 Чума в Сирии 20.10 Присяга Му’авии 20.11 Отравление Абд-ар-Рахмана-ибн-Халида 20.12 Голова Хусейна 20.13 Дамасская мечеть 20.14 Сулейман 20.15 Один из источников Абу-л-Фиды 20.16 Ал-Ихшид 20.17 Ат-Тихамий 20.18 Смерть Ортока-иби-Аксеба

http://azbyka.ru/otechnik/prochee/pravos...

ком. к 7,20). 20:2–5 См. 18,21. 20:6 См. Втор. 18,10,11 ; 1Цар. 28,9 . 20:9 Иисус цитирует этот стих в Мк. 7,10 . 20:10 См. 18,20. 20:11 См. 18,8. 20:12 См. 18,15. 20:13 См. 18,22. 20:14 См. 18,17. 20:15–16 См. 18,23. 20:17 См. 18,9. 20:18 См. 18,19. 20:19–20 См. 18,12–14. 20:21 См. 18,16. 20:25 См. гл. 11 и ком. 20:27 См. 20,6. Глава 21 21:1–24 В этой главе Моисей излагает предписания Господа священникам: ст. 1–9 относятся ко всем священникам, ст. 10–15 только к первосвященнику. Священник символизировал человека, в котором был восстановлен образ Божий. Святость такого восстановленного человека в конечном итоге подразумевала его совершенство и физическое здоровье. Поэтому священникам с определенными физическими недостатками запрещалось приносить жертвы (21,17–21). Однако они могли пользоваться причитавшейся священнику долей от жертвоприношений (21,22). 21:1 Святость (жизнь) и смерть несовместимы, поэтому священникам не позволялось никого оплакивать, за исключением ближайших родственников (ст. 2,3). 21:5 Участие в траурных обрядах, предполагавших обезображивание своего лица или тела, также запрещалось. 21:10–12 Первосвященник, как человек выделенный для общения с Богом, должен был избегать всего, что имеет отношение к смерти. 21:13–15 От жены первосвященника также требовалась безупречность (ст. 9). Потомство первосвященника не должно было происходить от вдовы или разведенной женщины (ст. 14). Глава 22 22:1–33 Господь обучает священников надлежащему обращению с жертвами. 22:3 Всякий, кто, «имея на себе нечистоту», прикасался к святой жертвенной пище, рисковал своей жизнью (7,20.21). Нечистота (смерть) и святость (жизнь) не должны были смешиваться. 22:4–9 Тот же принцип применялся и к священникам, если они становились нечистыми. 22:10–13 В этих стихах разъясняется, кому из людей, находившихся на иждивении у священника, разрешалось есть жертвенную пищу. 22:14 Несвященники, по ошибке съевшие священническую долю жертвы, должны были возместить ее и приложить сверх того еще пятую часть.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia/zhenevs...

19 Страх Господень. См. 1,7; 2,5 и ком. ведет к жизни. См. 3,18 и ком. 19:24 См. 6,6 и ком. 19 кощунника. Упорствующего в зле и цинизме. См. 9,7 и ком. простой. См. 1,4 и ком. 19:26 Описываемая ситуация это отрицание основ промысла Божиего относительно семейных отношений (17,6; Исх. 20,12 ). 19 Лукавый. См. ком. к 6,12. 19:29 См. ст. 25; 10,13; 14,3. Даже если наказание не остановит этих людей, оно ими заслужено. Глава 20 20:2 См. 16,14. 20:3 См. 15,18; 17,14. 20:4 См. 6,6–11. 20 глубокие воды. См. ком. к 18,4. вычерпывает их. Если «глубокие воды» являются символом бездны, то разумный человек способен извлечь мудрость из ее глубин. Этот стих можно понимать также как утверждение для человека возможности самопостижения. 20:6 Многие проповедуют верность, но немногие следуют ей. 20:7 См. 13,22 и ком.; 14,11. Праведник. См. 8,18 и ком. Праведный отец большее счастье для детей, нежели отец богатый. 20:9 Данный стих отрицает возможность самооправдания человека перед Богом. 20:10 См. 11,1 и ком. 20 отрока. Соответствующее древнееврейское слово включает широкий возрастной диапазон от младенчества до начала зрелости. 20:13 См. 6,6–11; 19,15. 20:14 Торг при купле-продаже представлял собой прочно укоренившийся ритуал, и данная пословица, хотя и несколько иронично, ссылается на устоявшиеся обычаи. 20:15 См. 3,14.15; 8,10.11; 16,16. Пословица не осуждает богатство, но учит, что мудрость предпочтительнее. 20 Возьми платье. Имеется в виду залог за ссуду. за чужого. Или, возможно, «за чужестранца», хотя в любом случае речь идет о человеке, не внушающем доверия. Купеческая мудрость учит: прежде чем заключать сделку, надо подстраховаться. 20:17 См. 9,17. хлеб. Это слово служит метафорой «богатства», стяжая которое человек забывает о нравственных устоях и потому пожинает горькие плоды. 20:18 При принятии решений человеку следует взвешивать все обстоятельства и не полагаться на волю случая (1,5; 15,22; ср. Лк. 14,28–32 ). 20:20 См. Исх. 21,17 . того светильник погаснет. См. 13,9 и ком. Смерть настигнет этого человека как кара за нарушение закона.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia/zhenevs...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010