Πρτος πλησιζει στον πατρα του ο Ρουβμ, γονατζει και ακουμπει με το πρσωπο την κρη του κρεβατιο. ταν ο Ρουβμ, αυτς που εχε διαπρξει βδλυγμα, αμαρτνοντας με την παλλακδα του διου του πατρα του. – Ρουβμ εσ, πρωττοκ μου! – κουνντας με δυσκολα τα ξερ του χελη, του απευθνεται ο Ιακβ. – Δναμ μου και απαρχ του ανδρισμο μου, υπροχε σε αξα κι υπροχε σε δναμη, ξεχειλζεις σαν τα νερ. Δε θα υπερισχσεις, γιατ στο κρεβτι του πατρα σου ανβηκες, και μλυνες το στρμα μου... (Γεν. 49: 3-4). Ο Ρουβμ ταραγμνος σηκνεται και απομακρνεται. Η τχη των απογνων του χει προκαθοριστε. «δη, ο Μωυσς στην ευλογα του στη φυλ του Ρουβμ (Δευτ. 33: 6) της εχεται μνο να μην εξαφανιστε… Στο επμενο διστημα μια απ τις πρτες φυλς που εξαφανζεται απ την ιστορα εναι αυτ του Ρουβμ» . Στη συνχεια, στο νεκροκρβατο του Ιακβ πλησιζουν ο Συμεν και ο Λευ. Μαζ παιζαν, ταν ταν παιδι, μαζ εκδικονταν την ατιμωμνη μικρτερη αδελφ τους. Τρα, την ημρα της τελευταας συνομιλας με τον πατρα, τον πλησασαν πλι μαζ. Μαζ γοντισαν μπροστ του. – Ο Συμεν και ο Λευ εναι αδρφια, – τους λει ο Ιακβ με φων που σα-σα που ακογεται, – ργανα του κακο τα ξφη τους. Ας μην πει η ψυχ μου στη συνωμοσα τους… Καταραμνος ο θυμς τους, γιατ ταν βαιος και η οργ τους, γιατ ταν βναυση. Θα τους διαμοιρσω μσα στον Ιακβ, θα τους διασκορπσω μσα στον Ισραλ (Γεν. 49, 5-7). Εννοεται πως αυτ επαληθετηκε αργτερα. πως σχολιζει το παραπνω απσπασμα ο Α. Λοπουχν, «Η προφητεα εκπληρθηκε με ακρβεια και στις δο φυλς, αν και χι με τον διο τρπο. Με την πιο σκληρ εκδοχ στη φυλ του Συμεν. Η φυλ του Συμεν πολ γργορα συρρικνθηκε μσα στη διρκεια των 40 χρνων περιπλνησης στην ρημο… Στη Χαναν δεν της δθηκε αποκλειστικς κλρος, αλλ ο κλρος ταν εντς των ορων της φυλς του Ιοδα (Ναυ. 19: 1, 9). Η ασημανττητ της στην δημσια ζω γνεται προφανς δη απ το γεγονς τι στην ευλογα του Μωυσ (Δευτ. 33) δεν μνημονεεται καθλου.

http://gr.pravoslavie.ru/154747.html

1. λσκομαι попадаться λω/λο/λ λσομαι 2. ναλσκω тратить ν-αλω/-αλ ναλσω 3. αρσκω нравиться ρε ρσω 4. γηρσκω стареть γηρα γηρσομαι 5. διδσκω учить διδαχ διδξω 6. ερσκω находить ερ/ερε/ερη ερσω 7. βασκω мужать βα/βε βσω 8. (πο)θνσκω умирать θαν/θνη (πο)θανομαι 9. λσκομαι умилостивлять λα λσομαι 10. στερσκω лишать στερ/στερη στερσω 11. πσχω терпеть πενθ/παθ πεσομαι VI. 2. Глаголы с удвоением 1. βιβρσκω съедать βρω 2. γιγνσκω узнавать γνω(σ)/γνο γνσομαι 3. (πο)διδρσκω убегать δρ/δρα (πο)δρσομαι 4. (να)μιμνσκω напоминать μνη(σ) (να)μνσω 5. πιηρσκω продавать πρα 6. τιτρσκω ранить τρω τρσω VII. Глаголы VII класса (с суффиксом ε/η) VII. 1. Глаголы с презенсной основой на ε 1. γαμω жениться γαμ/γαμε/γαμη γαμ, γαμσω 2. δοκω думать, казаться δοκ δξω 3. ωθω толкать θ σω VII. 2. Глаголы с некоторыми непрезенсными формами на ε/η 1. λξω отражать λεξ/λεξη λεξσω 2. χθομαι негодовать χθ/χθε χθσομαι 3. βολομαι желать βουλ/βουλη βουλσομαι 4. γγνομαι рождаться γεν/γν/γον/γενη γενσομαι 5. δε нужно δε/δεη δεσει δομαι нуждаться δε/δεη δεσομαι 6. θλω хотеть θελ/θελη θελσω Aoristus Perfectum Perfectum Aoristus activi (medii) activi med.-pass. passivi λων, λων λωκα, λωκα νλωσα (νλωσα) νλωκα νλωμαι νηλθην ρεσα ρρεκα ρρεκα ρσθην γρασα γεγρακα δδαξα δεδδαχα δεδδαγμαι διδχθην ηρον, ερον ηρηκα ηρημαι, ερημαι ηρθην, ερθην βησα βηκα (π)θανον τθνηκα λασμην λσθην στρησα στρηκα στρημαι στερθην παθον ππονθα ββρωκα ββρωμαι βρθην γνων γνωκα γνσμαι γνσθην (π)δραν (πο)δδρακα (ν)μνησα μμνημαι μνσθην ππρακα ππραμαι πρθην τρωσα ττρωκα ττρωμαι τρθην γημα, Н.З. γαμησα γεγμηκα γεγμημαι δοξα δδογμαι ωσα, σα ωκα ωσμαι σθην λεξμην, λξησα χθσθην βεβολημαι βουλβην γενμην γγονα γεγνημαι γενθην δησε δεδηκε δεδημαι δεθην θλησα θληκα Praesens Основа Futurum activi (medii) 7. ρωτω спрашивать ρωτа/ρ(η) ρωτσω, ρησομαι 8. (καθ)εδω спать εδ/εδη (καθ)ευδσω 9. χω иметь χ/σεχ/σχ/σχη ξω, σχσω 10. πισχνομαι обещать – “ – ποσχσομαι 11. ψω варить ψ/ψη ψσω 12. μχομαι сражаться μαχ/μαχε/μαχη μαχομαι μαχσομαι 13. μλει есть забота μελ/μελη μελσει πιμλομαι заботиться πιμελσομαι πιμελομαι 14. μλλω намереваться μελλ/μελλη μελλσω 15. μνω оставаться μεν/μενε/μενη μεν 16. νμω распределять νεμ/νεμε/νεμη νεμ 17. οομαι, ομαι думать ο/οη οσομαι 18. οχομαι уходить οχ/οχη οχσομαι 19. φελω быть должным φειλ/φειλη φειλσω 20. τπτω бить τυπ(τ)/τυπτη τυπτσω 21. χαρω радоваться χαιρ/χαιρη/χαρη χαιρσω

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/u...

1069 ρχ.XIX, 7, 3: δεα γον ατ δαιτα κα συνεχς ν τος εροσολμοις ν, κα τ ητρια καθαρς τρει. Δι πσης, γον ατν γεν γνεας οδ μρα τις παρδευεν ατ χηρεουσα θυσας. 1070 Mischna Bikkurim, III, 4 приводит случай, как в день освящения начатков плодов взял каждый, и сам царь Агриппа, свой коробь на плечи и понес до самых преддверий храма, срв. Mischna Bikkurim, III, 1–9 (также Филон, de festo cophini, изд. Richter V, 48–50). По обыкновению раввинских преданий, в приведенном событии не отличено, при каком Агриппе, Ι или II, оно имело место, но можно догадываться, что это был Агриппа I. 1072 Sota VII, 8. Этот голос народа не был простой лестью, но согласовался и со строго фарисейскими воззрениями, в силу которых потомство Идумеянина, обращавшегося в Иудейство, уже в третьем поколении считалось за совершенных Израильтян ( Втор.23:8–9 ). Некоторые исследователи (Hitzig. II, 571, Brann. и др.) относят это событие к Агриппе II, сыну I-ro, но большинство находят более естественным все это относить к Агриппе I-мy в виду его положительного и ясно выступающего фарисейского содружества. 1073 История с Силой ρχ.XIX. 7, 1; 6, 3, и с Симоном фарисеем ρχ.XIX, 7,4, подтверждает немало эту черту характера Агриппы. 1075 ρχ.XIX, 7, 2; περ λ. II, 11, 6; V, 4, 2. срв. у Derenb. p. 218 и д. Замечательно, что Tacit. Hist. V, 12, объясняет первоначальное снисхождение к построению стен подкупом римских чиновников Агриппой: per avaritiam Claudianorum temporum empto jure muniendi struxere muros in pace tamquam ad bellum. 1077 ρχ.XIX. 9, 1. Под Севастийцами здесь разумеется Σεβαστηνο, т.е. Самарийские солдаты, стоявшие гарнизоном в Кесарии. 1078 Одна из таких забав состояла в том, что собранные из тюрем преступники, составляя 2 огромные роты по 700 человек, были заставлены дать на сцене картину настоящего сражения, удавшуюся как нельзя лучше: забавляя других, эти несчастные и «сами получили чрез то казнь», погибли все до единого, и «ужас войны превратили в мирные увеселения» (ρχ.XIX, 7, 5).

http://azbyka.ru/otechnik/Iosif_Petrovyh...

Лк. 13:32 . Деян. 27:18, 19 ; Исх. 19:10, 11 . 1Мак. 9:44 ). Даже очевидно более сильные фразы μετ τρες μρας; ( Мк. 8:31 . Мф. 27:63, 64 ) и  τρες μρας κα τρες νκτας ( Мф. 12:40 ) означают совершенно то же самое; ср. Быт. 42:17, 18 : κα θετο ατος ν φυλακ μρας τρες ε πεν δ ατος τ μρ τ τρ τ. Есф. 4:16 : μ φγητε μηδ π ητε πι μρας τρες νκτα κα μραν, а в 5:1 (Вульгата 15:14) это выражение передается так: κα γεν θη ν τ μρ τ τρ τ… περιεβλετο τν δ ξαν ατς (см. Field, Otium Norvicense III, p. 7). β) Но день недели нужно связать с днем месяца прежде, чем мы достигнем какого-либо дальнейшего результата. В который же день (иудейского) месяца совершилось Распятие? – Пасха праздновалась в полнолуние нисана, – первого месяца по еврейскому церковному календарю, месяцы были лунные, начинались с новой луны; время полнолуния упадает приблизительно на 15-й день. В 14-й день, после полудня, был закалаем пасхальный агнец ( Исх. 12:6  объясняется у Иом. Флавия В. Jud.VI, IX. 3: απο ενατης ωρας μεχρις ενδεκατπς и у Филона по изд. Mangey II, 298: κατα μεσημβριαν εως εσπερας); агнец был съедаем вечером того же (естественного) дня, но так как у евреев день начинался с захода солнца, то это было уже в 15-й день нисана по календарному счету. В 16-й день начатки ячменя (первый сноп) были возносимы, или «потрясаемы» перед Господом ( Лев. 23:11, 15 . Иос. Флавий, Ant. Ill, X, 5). Весь праздник опресноков продолжался 7 дней – от 15 до 21 включительно. Было ли Распятие 14-го или 15-го писана, т.е. пасха была ли на несколько часов позднее или раньше (Распятия), о том всегда был вопрос. Но для настоящих целей это важно лишь настолько, насколько этим могло бы определяться, что в какие-либо из возможных лет пятница могла совпадать с одним, а не с другим из этих двух чисел (14-м или 15 нисана). Однако исследование еврейских месяцев часто не может быть сделано с такою точностью, чтобы позволительно было утверждать решительную формулу: если пятница в известном году высчитывается на 14-е нисана, то она не могла быть 15-го нисана, – и наоборот.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

12, 45). «Πρσεχε στον εαυτ σου»(Δευτ. 15, 9), λει ο Μωυσς, δηλαδ σε λα σου, χι σε μερικ μνο και σε λλα ν’ αδιαφορες. Με ποι μσο να προσχεις; Φυσικ με το νου σου, γιατ με τποτε λλο δεν μπορες να προσχεις τον εαυτ σου σε λα. Αυτ λοιπν τη φλαξη βλε στη ψυχ και στο σμα σου, και με αυτ θ’ απαλλαγες εκολα απ τα πονηρ σωματικ και ψυχικ πθη. Προσττεψε λοιπν τον εαυτ σου, κυβρνησ τον, επβλεψ τον μλλον, πντοτε να τον προστατεεις και να τον παρακολουθες και να τον εξετζεις. τσι θα υποτξεις στο πνεμα τη σρκα που αφηνιζει, και ποτ δε θα γνει κρυφ αμρτημα μσα στην καρδι σου(Δευτ. 15, 9). Αν, πως λει ο Εκκλησιαστς, το πνεμα που εξουσιζει τα πονηρ πνεματα και πθη ορθωθε εναντον σου, μην αφσεις τον τπο σου(Εκκλ. 10, 4), δηλαδ μην αφσεις οτε μρος της ψυχς οτε μλος του σματος χωρς επιτρηση. τσι και τα πονηρ πνεματα που σε πειρζουν θα νικσεις, και σ’ Εκενον που εξετζει καρδις και νεφρος(Ψαλμ. 7, 10) θα παρουσιαστες με παρρησα χωρς εξταση, αφο εσ τα εξτασες πρωττερα. «Αν κρναμε εμες τους εαυτος μας, δε θα κρινμασταν απ το Θε»(Α Κορ. 11, 31), λει ο Παλος. Κι αφο δοκιμσεις το μακριο πθος του Δαβδ, θα πεις κι εσ στο Θε: «Το σκοτδι δε θα σκοτισθε απ Σνα, Κριε, και η νχτα θα μου φωτιστε σαν ημρα· γιατ Εσ κανες κτμα Σου τους νεφρος μου»(Ψαλμ. 138, 12–13). Δεν κανες, λει, δικ Σου ολκληρο το επιθυμητικ της ψυχς μου μνο, αλλ οποιαδποτε σπθα της επιθυμας αυτς μσα στο σμα, αφο επστρεψε στην καρδι που τη δημιουργε, δι μσου αυτς πταξε ψηλ σε Σνα και απ Σνα χει κρεμαστε και σε Σνα εναι προσκολλημνη. πως δηλαδ το επιθυμητικ της ψυχς εκενων που εναι προσηλωμνοι στις αισθητς και φθαρτς ηδονς, κεννεται ολκληρο προς τη σρκα και γι’ αυτ γνονται ολκληροι σρκες και το Πνεμα του Θεο δεν μπορε να παραμενει σ’ αυτος(Γεν. 6, 3), τσι και εκενων που ανψωσαν το νου στο Θε και χουν εξαρτσει την ψυχ τους απ το θεο πθο, η σρκα μεταποιεται και ανυψνεται μαζ με την ψυχ και απολαμβνει μαζ της τη θεα νωση και γνεται κτμα και κατοικα του Θεο, μη χοντας πι μσα της φωλιασμνη την χθρα εναντον του Θεο, μτε επιθυμντας αντθετα με το Πνεμα(Γαλ. 5, 17).

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

7, 10). Γι’ αυτ και ο Κριος μακαρζει σα εναι αντθετα στα καλ του κσμου, λγοντας: «Μακριοι οι «πτωχο τω πνεματι», γιατ δικ τους εναι η βασιλεα των ουρανν»(Ματθ. 5, 3). Γιατ, λγοντας «μακριοι οι πτωχο», πρσθεσε «τω πνεματι»; Για να δεξει τι μακαρζει και αποδχεται τη μετριοφροσνη της ψυχς. Και γιατ δεν επε «μακριοι οι πτωχο το πνεμα» –αφο και τσι θα δηλωνταν η μετριοφροσνη–, αλλ επε «μακριοι οι πτωχο τω πνεματι»; για να μς δεξει τι και η σωματικ φτχεια εναι ξια μακαρισμο και προξενε την ουρνια βασιλεα, αλλ ταν ασκεται απ ταπενωση της ψυχς και εναι ενωμνη μαζ της και ξεκιν απ αυτν. Μακαρζοντας δηλαδ τους «πτωχος τω πνεματι», υπδειξε με θαυμαστ τρπο, ποιο εναι σαν να λμε ρζα, η οποα προξενε τη φτχεια που παρατηρεται στους Αγους, τι δηλαδ εναι το πνεμα τους. Αφο δηλαδ αυτ εγκολπωθε τη χρη του ευαγγελικο κηργματος, αναβλζει απ μσα του πηγ φτχειας που ποτζει λο το πρσωπο της γης(Γεν. 2, 6) μας, δηλαδ τον εξωτερικ νθρωπο, και τον κνει παρδεισο αρετν. Αυτο του εδους η φτχεια μακαρζεται απ το Θε. Δνοντας λοιπν ο Κριος στους ανθρπους αυτν το συνοπτικ λγο, κατ τον Προφτη(Ησ. 10, 23), δειξε την αιτα της θεληματικς και πολμορφης φτχειας, και αφο την δειξε και τη μακρισε, περιλαβε σ’ αυτν τα αποτελσματ της που εναι πολλ, μιλντας με λγα λγια για λα. Μπορε δηλαδ να εναι κανες ακτμων, λιτοδαιτος, εγκρατς και μλιστα θεληματικ, αλλ για να δοξζεται απ τους ανθρπους. Αυτς λοιπν δεν εναι «πτωχς τω πνεματι». Γιατ η υποκρισα γεννιται απ την οηση, και η οηση εναι αντθετη της «πτχειας εν πνεματι». Εν εκενος που χει το πνεμα του συντετριμμνο, μετρημνο και ταπειν, εναι αδνατο να μη χαρεται και στην εξωτερικ του φτχεια και ταπενωση· και τοτο γιατ θεωρε τον εαυτ του ανξιο για τη δξα, την καλοπραση, την αφθονα και λα αυτ. Και αυτς εναι ο φτωχς που μακαρζεται απ το Θε, ποιος δηλαδ νομζει ανξιο τον εαυτ του γι’ αυτ τα αγαθ.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

Εκενος που για την «εν πνεματι πτωχεα» του καταφρονε δξα και ηδον και θεωρε τον εαυτ του ξιο να δεχτε τα πιο δραστικ φρμακα της μετνοιας, περιμνει πντοτε κθε θλψη και δχεται ευχαρστως κθε πειρασμ σαν να του πρπει, και χαρεται γι’ αυτ, γιατ τον βλπει ως το καθαρτικ της ψυχς του. Και κνει τον πειρασμ του αφορμ ντονης και πολ αποτελεσματικς δεσεως προς το Θε, πιστεοντας τι αυτς του προξενε και μαζ προφυλγει την υγεα της ψυχς του. Κι χι μνο συγχωρε με αμνησικακα εκενους που τον θλβουν, αλλ και τους ευγνωμονε και προσεχεται γι’ αυτος σαν να τον ευεργτησαν. Γι’ αυτ, χι μνο λαβανει τη συγχρηση των αμαρτιν του, σμφωνα με την υπσχεση του Κυρου, αλλ επιτυγχνει και τη βασιλεα των ουρανν και τη θεα ευλογα, και μακαρζεται απ τον Κριο για τη μχρι το τλος μακροθυμα του με πνεμα ταπεινσεως. Αφο αναφρθηκα με συντομα σε κποια σημεα της πνευματικς περιτομς, θα προσθσω τρα και μερικ για την εξαιτας της φθονη καρποφορα. Στη συνχεια λοιπν εκενων που απκτησαν τον αναφαρετο πλοτο με την «εν πνεματι πτωχεα», ο Κριος, ο μνος μακριος, κνει κοινωνος της μακαριτητς Του σους πενθον, λγοντας: «Μακριοι σοι πενθον, γιατ αυτο θα παρηγορηθον»(Ματθ. 5, 4). Γιατ ο Χριστς νωσε το πνθος με τη φτχεια; Επειδ τοτο συνυπρχει πντοτε μαζ της. Η λπη μως για την υλικ φτχεια προξενε το θνατο της ψυχς, λει ο Απστολος(Β Κορ. 7, 10), εν η λπη για την κατ Θεν φτχεια οδηγε στη μετνοια προς σωτηρα ψυχς, για την οποα δε μετανινει καννας. Στην πρτη φτχεια, που εναι αθλητη, ακολουθε το αθλητο πνθος, εν στην εκοσια ακολουθε εξ ανγκης το εκοσιο πνθος. Κι επειδ το πνθος που μακαρζεται εδ εναι ενωμνο με την κατ Θεν φτχεια και τη συνοδεει αναγκαστικ, και απ εκενην, ως αιτα του, εξαρτται ολκληρο, χει και απ αυτν, φυσικ, το τι εναι πνευματικ και εκοσιο. Αλλ ας δομε πς η μακαριστ φτχεια γενν το μακριο πνθος. Τσσερα εναι τα εδη της πνευματικς φτχειας, πως δειξε ο λγος λγο παραπνω. Εναι δηλαδ η φτχεια στο φρνημα, στο σμα, στον υλικ πλοτο και στους πειρασμος που μας ρχονται απ’ ξω. Καννας μως που βλπει να τα παραθτω χωριστ να μη νομσει τι και η ενργεια καθενς εναι χωριστ. Γιατ το καθνα απ αυτ ενεργεται μαζ με τα λλα. Γι’ αυτ κι χουν συμπεριληφθε σ’ να μακαρισμ, ο οποος συγχρνως υποδηλνει θαυμσια και ποιο εναι κατ κποιο τρπο η ρζα και η αιτα τοτων, τι δηλαδ εναι το πνεμα μας. Γιατ τοτο, ταν εγκολπωθε, πως επαμε, τη χρη του ευαγγελικο κηργματος, αναβλζει απ μσα του πηγ φτχειας που ποτζει λο το πρσωπο της γης μας(Γεν. 2, 6), δηλαδ τον εξωτερικ νθρωπο, και τον κνει παρδεισο αρετν. Τσσερα λοιπν εναι τα εδη της πνευματικς φτχειας, κι απ το καθνα γεννιται το ανλογο πνθος, μαζ με την ανλογη παρηγορι.

http://azbyka.ru/otechnik/greek/dobrotol...

Хотя формы 1 л. ед.ч. и 3 л. мн.ч. одинаковы (βαλον), обычно контекст проясняет, которая из них подразумевается. 22.12. Список слов. В Приложении (см. ниже) перечислены все те глаголы, встречающиеся пятьдесят и более раз, которые образуют второй аорист. Возможно, будет полезно изготовить отдельные словарные карточки для формы аориста каждого из этих глаголов. 22.13. «Неправильный» второй аорист. Сказанное о «неправильных» формах будущего времени применимо и к аористу. Некоторые формы аориста могут показаться неправильными, но, на самом деле, это не так. Заучивая слова и встретив трудную форму второго аориста, вы должны разобраться, сможете ли вы распознать данную форму, основываясь на корне глагола, или вам стоит просто её заучить. Профессор: Некоторое время назад вы выучили наизусть 1Ин.4:8 . Теперь вы можете заучить самый известный стих Библии. οτως γρ γπησεν θες τν κσμον, στε τν υν τν μονογεν δωκεν, να πς πιστεων ες ατν μ πληται λλ’ χ ζων ανιον. Это действительно произведёт впечатление на ваших близких и покажет им, зачем нужно тратить столько денег на то, чтобы помочь вам завершить обучение! Второй аорист среднего залога 22.14. Схема: второй аорист среднего залога изъявительного наклонения приращение + основа аориста действительного залога + соединительная гласная + вторичное окончание среднего/страдат. залога + γεν + о + μην γενμην 22.15. Парадигма: второй аорист среднего залога изъявительного наклонения. Поскольку λαμβνω не является в аористе среднего залога отложительным, для простоты в данной парадигме используется аорист от γνομαι. форма перевод соед.гл. оконч. имперфект 1 л. ед.ч. γεν μην λυ μην 2 л. ед.ч. γν ου ты стал 3 л. ед.ч. γν ετο он стал λ ετο 1 л. мн.ч. γεν μεθα мы стали λυ μεθα 2 л. мн.ч. γν εσθε вы стали λ εσθε 3 л. мн.ч. γν οντο они стали λ οντο Здесь нет никаких сюрпризов. Аорист выглядит точно так же, как и имперфект, за исключением основы. 22.16. Отложительные глаголы среднего залога. Если третья форма глагола в словаре оканчивается на ομην, этот глагол в аористе является отложительным.

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/o...

В данной комбинации неотразимо, что это наречное сочетание отсылает к «началу» зарождения «извествованных вещей», которые эти ατπται самолично наблюдали с появления их на исторической сцене. Это – момент давно минувшего, но у этих авторитетов он был и остается неотъемлемым преимуществом. Тут γεν μ νο, констатируя случившееся исчезновение в прошлом, относится собственно к событию, как прекратившемуся с этой стороны, а вовсе не к бытию или достоинству удостоверяющих его лиц. Посему энергия γεν μενο: всецело исчерпывается в π’ ρχς ничуть и не внушает, что сами «самовидцы и слуги» являются теперь уже «бывшими», когда писатель отдаляется от них, лишаясь компетентных источников для своего фактического осведомления. Это противоречило бы всей тенденции «пролога», желающего убедить в реальной безупречности материала. Для того и подчеркивается, что поручители были «самовидцами из начала» или одновременно с тем, как начали быть изображаемые π γμ τα. В этом случае по самому своему соотношению с последними ατπται не нуждаются в дальнейших определениях, ибо для всех понятно, что они непосредственно созерцали изначальные стадии христианской истории. В виду сего и возможное грамматически сочетание этого термина с το λγου фактически скорее устраняется, причем у нас будет не слово личное во Христе Иисусе, а слово проповеданное о Нем. Конечно, нельзя теоретически отрицать допустимость первого воззрения у Луки, и это отвергается лишь по тенденциозному предубеждению, будто вся «логология» – позднейшего происхождения и выросла на Филоновско-философской почве по самому своему содержанию. Но, с другой стороны, не усматривается основательного резона и усвоять третьему Евангелисту специально Иоанновские концепции, которые у него ограничивалась бы единичным намеком и висели бы на слишком тонкой паутинке. В этом преувеличении нет ни малейшей надобности, ибо легко представить, что ατπης скоро и необходимо сделалось самопонятным terminus technicus для «самовидцев» именно жизни Господа, а у нас это вполне разъяснится из связи с τ πργιατα, для которых были непосредственными зрителями их с самого начала эти лица.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

Отныне этот свет для них уже не чужой, а свой, – и они усвояют его себе в качестве детей, заступая место отрекшихся διοι. Если же так, то σοι получают и прерогативы тех – ξουσ αν, преимущество не в отвлеченном смысле, а в значении особого права, соединенного с постоянным личным обладанием ( χω). Это преимущество заключалось в том, чтобы τ κνα θεο γεν σθαι. Γεν σθαι – становиться; значит, данное состояние – не акт воли человеческой, а Божий дар ( δωκεν), непосредственно следующий за верою и вытекающий из нее. И это по той причине, что верующий сливается до органического единения с предметом своей веры, а так как последний – Сын Божий, то и все ο πιστε οντες бывают, становятся, «чадами Божиими» (τ κνα θεο ) по благодати. Τ κνον (от τ κτειν) не сын только по усыновлению или de jure (например приемный), как возможно для υ ς а дитя родное по крови, по естественному плотскому происхождению. Τ κνον θεο это – тот, кто отчасти уже отражает в себе Бога и имеет способности и силы достигать возможного уподобления, что есть несомненно осуществимый ( 1Ин. 3:2 ) идеал ( Мф. 5:48 ) христианства. В этом состоянии человеку возвращается то блаженство, когда Логос беспрепятственно сиял в людях, и каждый из них по самой своей природе, естественно и неизбежно, приближался к постижению славы неприступного света. Потому наше сыновство, как творение Божие во Христе ( 2Кор. 5:17 ; Гал. 6:15 ), заступает прежнее, ветхозаветное и преимуществует над ним, ибо термины «отец» и «сын» выражали в Ветхом Завете ( Пс. 101:13 , Ис. 63 ; Иер. 31:20 ; Ос. 11:1 ) больше идею нежности, расположения, сочувствия к падшему созданию, но не реальной близости, какая доставляется благодатным возрождением в богоусыновлении. Если же так, то христианское сыновство может быть только параллельным ветхозаветному и отличным от него по природе. Сыны Божии – верующие суть те, о ο κ εξ α μ των о δ κ θελ ματος σαρκ ς ο δ εκ θελ ματος νδρ ς, αλλ εκ θεο γενν θησαν ( Ин. 1:13 ). Мысль раскрывается лишь с отрицательной стороны, причем каждое из следующих «не» привносит особый конкретный признак (как это отмечается усиливающими о δ – о δ по сравнению с разделительно-пояснительными оτε – оτε.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010