| 11 Ο εσωνρθηκας των μοναστηριακο τπου ναν, δηλαδ ο μεταξ του κυρως ναο και του νρθηκος χρος. λαβε την ονομασα του απ την σντομη ακολουθα της Λιτς, η οποα στα Μοναστρια ψλλεται συνθως σ αυτν τον χρο στις μεγλες εορτς, κατ τις ολονκτιες αγρυπνες, και περιλαμβνει ιδιμελα τροπρια και μεγλη δηση και ικεσα (λιτ). 12 Βλ. Αγου Γρηγορου του Διαλγου, Ευεργετινς, τμος Α´, Υπθεσις ΛΕ´, κδ. Ματθ. Λαγγ, Αθναι 1980, σ. 510. 23 Μετ την θεα Κοινωνα των πιστν και την διανομ του αντιδρου, ο ιερες καταλει ,τι απμεινε στο γιο Ποτριο. 24 Πρχειρο υπγειο χαρκωμα που προστατεει κατ τον πλεμο τους στρατιτες απ τις βολς του πυροβολικο και της αεροπορας. 30 Ενοικιοστσιο: Νομικ διταξη σμφωνα με την οποα οι ενοικιαστς στγης για κατοικα για επαγγελματικ δραστηριτητα χουν το δικαωμα να παρατενουν την διαμον τους και μετ την λξη της μισθσεως. 31 Συλλογ διδαχν και διηγσεων διαφρων Αγων Πατρων, την οποα συνθεσε κατ τον 11ο αι. ο μοναχς Παλος, ιδρυτς, κττορας και ηγομενος της Ιερς Μονς «Παναγας της Ευεργτιδος» στην Κωνσταντινοπολη, απ την οποα λαβαν και ο διος και η συλλογ του την επωνυμα «Ευεργετινς». 33 Ο Γροντας, ταν αναφρεται στους Ευρωπαους, δεν τους υποτιμ, αλλ θλει να μας αποτρψη απ το ορθολογιστικ πνεμα των Δυτικν. 34 Ο ανθρωπισμς, που χει ως κντρο τον αυτονομημνο – ξεκομμνο – απ τον Θε και την Εκκλησα νθρωπο, αναπτχθηκε στην Δση μετ τον Μεσαωνα. 35 Το 1950, ταν ο Γροντας Πασιος εχε πει στο γιον ρος για πρτη φορ, καθς ψαχνε για το μονοπτι που βγαζε απ τα Καυσοκαλβια στην Σκτη της Αγας ννης, εχε συναντσει ναν αναχωρητ «...μ φωτειν πρσωπο – θα ταν γρω στα εβδομντα χρνια – που δειχνε απ την ενδυμασα του να μην εχε επαφ με ανθρπους. Απ λο το παρουσιαστικ του φαινταν γιος!» (Γροντος Πασου Αγιορετου, Αγιορεται Πατρες και Αγιορετικα, κδ. Ι. Ησυχ. «Ευαγγ. Ιω. ο Θεολγος», Σουρωτ Θεσσαλονκης 1993, σ. 46 κ.ε.). ταν ρτησε τον ερημτη που μνει, εκενος του απντησε: «Κπου εδ», και του δειξε την κορυφ του θωνα. Αργτερα, μπειροι Γεροντδες του το επιβεβαωσαν τι στην κορυφ του θωνα ζοσαν στην αφνεια δδεκα αναχωρητς. |
| Εκενοι που ενταφιζουν με τιμς τον Κριο, θα Τον δουν και αναστημνο με δξα, εν εναι αθατος σ’ λους που δεν ενεργον τσι. Γιατ δε συλλαμβνεται πλον ο Κριος απ’ σους Τον επιβουλεονται, καθς δεν χει τα εξωτερικ περικαλμματα με τα οποα φαινταν τι αφνεται θεληματικ να συλληφθε απ τους δικτες Τουκαι υπμεινε το πθος για τη σωτηρα λων. Εκενος που ενταφιζει με τιμς τον Κριο(Ματθ. 28,60), εναι σε λους τους φιλθεους σεβσμιος, γιατ Τον σωσε πως πρεπε, απ την διαπμπευση και τον εξευτελισμ των εχθρν Του, και δεν φησε να γνει το κρφωμ Του πνω στο σταυρ αφορμ βλασφημας στους πιστους. Εκενοι που σφραγζουν τον τφο και βζουν στρατιτες να τον φρουρον(Ματθ. 27,66), εναι μισητο για την πρξη τους. και ταν αναστηθε ο Λγος, αυτο διαδδουν τι δθεν Τον κλεψαν(Ματθ. 28,13). Για τη συκοφαντα αυτ του αναστημνου Σωτρα, εξαγορζουν και τους στρατιτες με χρματα, πως και για την προδοσα εχαν εξαγορσει το νθο μαθητ(Ματθ. 26,15). (νθο μαθητ εννο τον επιδεικτικ τρπο της αρετς). Γνωρζει την ννοια των λεγομνων ποιος κατχει θεα γνση. αυτς δεν αγνοε πς και με πσους τρπους σταυρνεται ο Κριος και ενταφιζεται και αναστανεται κνοντας σαν νεκρος τους εμπαθες λογισμος που τους εγκαθιστον οι δαμονες στην καρδι, εκενους που διαμοιρζονται στις ρες του πειρασμο σαν ιμτια(Ματθ. 27,35) τους τρπους της ηθικς ομορφις. και πς εξουδετερνει, πως τις σφραγδες του τφου, τα αποτυπματα που φησαν πνω στη ψυχ τα προηγομενα αμαρτματα. Κθε φιλργυρος που με σχμα ευλβειας υποκρνεται την αρετ, ταν βρει τρπο να συλλξει τα χρματα που ποθε, απαρνεται τη συμπεριφορ με την οποα νομιζταν πρωττερα τι εναι μαθητς του Λγου. ταν δεις κποιους υπερφανους που δεν αντχουν να επαινονται οι καλτεροι, και μηχανεονται πς να συγκαλψουν την αλθεια που κηρττεται, εμποδζοντς την με χλιους δυο πειρασμος κι αθμιτες διαβολς, ττε να νοες τι ξανασταυρνεται απ’ αυτος ο Κριος και ενταφιζεται και φρουρεται με στρατιτες και σφραγδες στον τφο. Ο λγος μως, ανατρποντας αυτος, αναστανεται, και πιο πολ αποδεικνεται απ τον εναντον του πλεμο, ενισχυμενος ως προς την απθεια με τα παθματα. Γιατ εναι ισχυρτερος απ’ λα, επειδ και εναι(Ιω. 17,17) και ονομζεται αλθεια. |
| 3.Προς το παρν, στις περισστερες Ορθδοξες Εκκλησες επικρατε μα ανησυχητικ σιωπ. Oι διαφαινμενες εκατρωθεν πολιτικς πισεις τραυματζουν το πνευματικ κρος της Ορθοδξου Εκκλησας. Εν η κινητοποηση ανεθυνων προσπων, για να λοιδορον εκενους που διατυπνουν διαφορετικς εκτιμσεις, κολακεοντας συγχρνως σους υποστηρζουν, ευτελζει τον διορθδοξο διλογο σε μα κρσιμη για την Ορθοδοξα εποχ. Ορισμνοι εκκλησιαστικο κκλοι εκφρζουν την προσδοκα τι σιγ-σιγ λες οι Ορθδοξες Εκκλησες θα αναγνωρσουν τον παραλαβντα τον Τμο. μως, κι αν ακμη ορισμνες Αυτοκφαλες Εκκλησες τoν αναγνωρσουν, αρκετς λλες, πως δηλνουν στις μχρι τοδε δημσιες τοποθετσεις τους, θα παραμενουν στην ρνηση. Με αποτλεσμα μια εθνοφυλετικ δισπαση (σε λληνες, Σλβους και σους επιθυμον αρμονικς σχσεις με λους), η οποα ακυρνει τον πολυεθνικ και πολυπολιτισμικ χαρακτρα της Ορθοδοξας και την οικουμενικτητ της. Τα εκκλησιαστικ σχσματα δεν τα διορθνει αυτομτως ο χρνος οτε τα επουλνει αντιθτως τα παγινει και τα βαθανει. 4.Επεγει πλον να αναζητηθον δρμοι υπερβσεως της εκκλησιαστικς πολσεως. Για την αντιμετπιση των ποικλων συγκροσεων στον κσμο το πρτο στδιο ενεργειν εναι η αποκλιμκωση. Εναι ευρτατα αποδεκτ και συχν επαναλαμβνεται διεθνς τι μνον με σοβαρ διλογο εναι δυνατν να αντιμετωπιστον οι εντσεις. Ας επιδιωχθε το συντομτερο εκ νου επικοινωνα και ανταλλαγ δημιουργικν προτσεων μεταξ των βασικν παραγντων της κρσεως. Υπρχουν στην Ορθδοξη Εκκλησα πρσωπα που μπορον να συμβλουν στην μεση ναρξη διαβουλεσεων. 5. Καιρς να τεθον ως βσεις των νων προσπαθειν αλθειες της Ορθοδξου Παραδσεως, οι οποες στηρζονται στην Αγα Γραφ. Πχ: «Τ δ με καλετε, Κριε Κριε, κα ο ποιετε λγω;» (Λουκ. 6:46, πρβλ. Ματθ.7:21) «γ δ λγω μν, γαπτε τος χθρος μν, ελογετε τος καταρωμνους μς, καλς ποιετε τος μισοσιν μς…» (Ματθ. 5:44) «φες μν τ φειλματα μν, ς κα μες φεμεν τος φειλταις μν…» (Ματθ. 6:12) «…σπουδζοντες τηρεν τν ντητα το Πνεματος ν τ συνδσμ τς ερνης» (Εφεσ.4:3, βλπε και Γαλ.5:15). Ακολουθντας πιστ τις εντολς του Κυρου θα διακρνουμε νους δρμους για την υπρβαση της κρσεως. |
| Βαλκου-Θεοδωροδη Μ., Το νομικ περγραμμα του Οικουμενικο Πατριαρχεου στο πλασιο της διεθνος κοιντητας. Θεσσαλονκη, 2001, σ. 195. Το 1813 ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως Κριλλος εξλεξε νο Πατριρχη Αντιοχεας. Στην αρχ της αντστοιχης επιστολς κατοχυρνονται τα ειδικ δικαιματα της Μεγλης Εκκλησας, δηλαδ του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως. Βλ. Κωδιξ Θ. 323//Γερμανς μητρ. Ανου, Τ Οκουμενικν Πατριαρχεον κα ρμοδιτης ατο πρς σγκλησιν πανορθοδξων συνδων, σσ. 166–167. Λ.χ. το 1759 ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως Σεραφεμ Β με την συγκατθεση του Πατριρχη Ιεροσολμων καθρεσε τον πρην Αντιοχεας Κριλλο. Βλ. Κωδιξ Α.Μ. 66 411//Γερμανς μητρ. Ανου, Τ Οκουμενικν Πατριαρχεον κα ρμοδιτης ατο πρς σγκλησιν πανορθοδξων συνδων, σσ. 142–145 [Πρξις καθαιρσεως]. Στην Πρξη χρησιμοποιεται η περιφρονητικ κφραση «κακο-Κριλλος». Οι δυσσεβες ιερρχες καταδικσθηκαν «π τς γας κκλησας κα ερς Συνδου». Στην ουσα το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως ταυτζεται με το σνολο της Εκκλησας. Κωδιξ Α.Μ. 49, σελ. 227//Γερμανς μητρ. Ανου, Τ Οκουμενικν Πατριαρχεον κα ρμοδιτης ατο πρς σγκλησιν πανορθοδξων συνδων, σσ. 194–195 [Συνοδικ προς τη Ρωσικ Σνοδο]. Ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως Ιερεμας Γ μαζ με τον Αντιοχεας Αθανσιο και τον Ιεροσολμων Χρσανθο αποστλλουν το λεγμενο «Συνοδικν τν τριν Πατριαρχν» ατημα στη Ρωσικ Σνοδο (1723) να τοποθετηθε αυτ απ κοινο με την Εκκλησα της Ανατολς επ της ομολογας των Αγγλικανν. Κωδιξ Α.Μ. 49, σελ. 227//Γερμανς μητρ. Ανου, Τ Οκουμενικν Πατριαρχεον κα ρμοδιτης ατο πρς σγκλησιν πανορθοδξων συνδων, σ. 195 [Συνοδικν προς τη Ρωσικ Σνοδο]. Αυτ η ευλβεια της Ανατολς ναντι της Ρωσας των μεγλων δουκν και τσρων μπορε να ερμηνευθε απ τα λεγμενα του Πατριρχη Αλεξανδρεας Αγου Μελετου του Πηγ: «τι (φησν λατνος – σ.τ.σ.) πλεσε τν βασιλεαν νατολικ κκλησα. τς πτης! λλ πρτον μν τοτο ο σμερον, χθς, συνβη· δετερον δ κα βασιλεας πλουτε ρθδοξος πστις· κα Μοσκοβεας γρ κρτιστος βασιλες ρθδοξος, κα σο γε ρχ, λαμπρτερα Κνζη Βασλειε…». Βλ. Meletius Pegas. Epistula 137. Τος ν Μικρ ωσ. L. 288–292//Methodios. Letters of Meletius Pegas, Pope and Patriarch of Alexandria. [S. l.], r 1976. (Ekklesiastikos Pharos, 52–57). P. 175. Ο Πατριρχης Ιεροσολμων Δοσθεος υπδειξε: «Οτος Λειγαρδης Πασιος ληθς Λατινφρων ν τ πρτον, πελθν μως ες τν Βασιλεουσαν Μοσχοβαν, γνετο κρος περασπιστς τς νατολικς κκλησας». Βλ. Dositheus. Historia patriarcharum Hierosolymitanorum 11, 11, 7//Δωδεκβιβλος Δοσιθου, T. 6, σ. 83:9–11. |
| 81 . Шкаровский М.В. Обновленческое движение в Русской Православной Церкви ХХ века. – СПб.: НЕСТОР, 1999. 82 . Шкаровский М.В. Русская Православная Церковь в ХХ веке. – М.: Вече, Лепта, 2010. 83 . Эзрин Г.И. Государство и религия. Религиозные организации и политическая структура общества. – М.: Политиздат, 1974. 84 . Ярославский Ем. Мысли Ленина о религии. Изд. 2-е, исправленное и дополненное. – Москва-Ленинград: Государственное издательство, 1925. Приложение Таблица 1 Об учившихся в духовных учебных заведениях (Ведомость [размерность – чел.] Дата Учащихся в академиях (всего), в т.ч. [выборочно] – казеннокоштных – пользующихся пособием Учащихся в семинариях (всего), в т.ч. [выборочно] – казеннокоштных – пользующихся пособием Учащихся в училищах (всего), в т.ч. [выборочно] – пользующихся пособием Итого учащихся, в т.ч. – казеннокоштных – пользующихся пособием Доля казеннокоштных учащихся, % Доля учащихся, пользующихся пособием, % Источник Примечание 31.12.1865 31.12.1866 31.12.1870 31.12.1871 31.12.1872 31.12.1873 31.12.1874 31.12.1875 31.12.1876 31.12.1877 31.12.1878 31.12.1879 31.12.1880 31.12.1881 31.12.1882 31.12.1883 31.12.1884 2). и 3). 31.12.1885 31.12.1886 31.12.1887 31.12.1888 О1888–89 31.12.1889 О1888–89 31.12.1890 О1890–91 31.12.1891 О1890–91 31.12.1892 О1892–93 31.12.1893 О1892–93 31.12.1894 О1894–95 31.12.1895 О1894–95 31.12.1896 О1896–97 31.12.1897 О1896–97 31.12.1898 31.12.1899 31.12.1900 31.12.1901 31.12.1902 31.12.1903 О1903–04 31.12.1904 О1903–04 31.12.1905 О1905–07 31.12.1906 О1905–07 31.12.1907 О1905–07 31.12.1908 О1908–09 31.12.1909 О1908–09 31.12.1910 31.12.1911 О1911–12 31.12.1912 О1911–12 31.12.1913 31.12.1914 1). И=Извлечение из Всеподданнейшаго отчета обер-прокурора Святейшаго Синода … по Ведомству православнаго исповедания за … год 2). О=Всеподданнейший отчет обер-прокурора Святейшаго Синода … по Ведомству православнаго исповедания за … год 3). Ошибка в сумме до 15% 4). За 1902 г. в семинариях в число казеннокоштных взята сумма казенно- и полуказеннокоштных |
| Βλ. Gennadius Scholarius. De verbis patrum Latinorum de processu Spiritus Sancti//Jugie M., Petit L., Siderides X. A. Oeuvres complètes de Georges (Gennadios) Scholarios. Vol. 3. Paris, 1930. P. 63:13–18: «Νν δ σα χρν περ τν ητν τν σπερων διδασκλων κα Πατρων επεν, πρς τος οκεους τ μητρ μν τ νατολικ κκλησ κα τ δξ ατς κα διδασκαλ, ς ν μ θορυβνται, κ πλεινων λγα ερηται σν Θε». Χριν αληθεας πρπει να επισημνουμε τι ο γιος Μελτιος Πηγς αποκαλοσε την Ανατολικ Εκκλησα «μητρα τν κκλησιν» απ ιστορικς απψεως. Βλ. Meletius Pegas. Epistula 241. Ες Σαυρομτας. L. 5–11//Methodios. Letters of Meletius Pegas, Pope and Patriarch of Alexandria. [S. l.], r1976. (Ekklesiastikos Pharos; 52–57). P. 288. Κατ τον Μελτιο, «μητρα γρ οσαν τν κκλησιν τν νατολικν κκλησαν» απ τους αποστολικος χρνους. Βλ. Meletius Pegas. Epistula 257. Τ Πανιερωττ Φιλαδελφεας κρ Γαβριλ, δελφ κα συλλειτουργ ν Κυρ περιποθτ, χριν, λεος παρ το Κυρου κα Θεο κα Σωτρος μν ησο Χριστο. L. 445–450//Methodios. Letters of Meletius Pegas, Pope and Patriarch of Alexandria. [S. l.], r 1976. (Ekklesiastikos Pharos; 52–57). P. 314. Meletius Pegas. Epistula 9. Μαξμ τ Θεοφιλεσττ Κυθρων. L. 201–202//Methodios. Letters of Meletius Pegas, Pope and Patriarch of Alexandria. [S. l.], r 1976. (Ekklesiastikos Pharos; 52–57). P. 33. Meletius Pegas. Epistula 10. Τος ν Χριστ τ Κυρ μν, κα Θε κα Σωτρι δελφος κα συλλειτουργος, τ τε Πανιερωττ Γαβριλ Φιλαδελφεας κα τ Θεοφιλεσττ Κυθρων Μαξμ τ Μαργουν χριν, λεος. L. 42–43//Methodios. Letters of Meletius Pegas, Pope and Patriarch of Alexandria. [S. l.], r 1976. (Ekklesiastikos Pharos; 52–57). P. 35. Meletius Pegas. Epistula 31. β Πατριρχ ωσας, κα Μοσκβου, κα τν περβορεων μερν. L. 34–37//Methodios. Letters of Meletius Pegas, Pope and Patriarch of Alexandria. [S. l.], r 1976. (Ekklesiastikos Pharos; 52–57). P. 66. Meletius Pegas. Epistula 175. Τ εσεβεσττ κα ρθοδοξοττ ρχοντι Κνζ δμ Βασιλεου Βισκοβτσικ, κα τ εσεβεσττ Κνζ Κυριακ ουζνσκ μετ τν λοιπν ρχντων, κα παντς το λαο τν ρθοδξων, τς ερς τξεως, κα τς κοσμικς καταστσεως· υος ν Κυρ περιποθτοις, χριν... L. 17–18//Methodios. Letters of Meletius Pegas, Pope and Patriarch of Alexandria. [S. l.], r 1976. (Ekklesiastikos Pharos; 52–57). P. 207. |
| Подтвердить же эту речь можно только непрочно заверенными намёками в тексте (местоименный суффикс 1-го лица в Авв. 3:19 ) и сближениями, почерпаемыми из текста книги Аввакума, свидетельствующими о знакомстве пророка с храмовым богослужением и с музыкальною техникою Иерусалимского храма ( Авв. 2:20; 3:1, 3, 9, 13, 19 – о них при истолковании). Так здесь гипотеза цепляется за гипотезу, для подтверждения одного предположения берется другое, весьма сомнительное и требующее доказательств, чтобы не сказать более. Но вот что нам необходимо иметь в виду. Ведь у нас нет никаких оснований считать пророка Аввакума автора нашей книги и пророка Аввакума, о котором говорится в Βλ α Δων ( Дан. 14:34 –39), за одно и то же лицо. Для нас весьма знаменательно, что Святая Церковь в Богослужении своём не даёт оснований к такому отожествлению). В день памяти пророка Даниила (17 декабря) вспоминается, что «пророку пророк (без указания имени) предста восхищен, пищу нося»... (Канон, песнь 7, тр. 2), а в службе на 2 декабря – день памяти пр. Аввакума, нет ни слова об этом событии, хотя книга пророка Аввакума несомненно дала материал песнописцу (ср. самую службу). Как бы мы ни относились к повествованию Βλ α Δων, нужно признать, что оно не могло появиться ранее конца плена Вавилонского ( Дан. 14:1 ), значит, оно не могло быть, по нашему убеждению, ποφητεας, пророка Аввакума – писателя нашей книги. Наиболее сильным основанием отвергнуть повествование Βλ α Δω для нас будет определение сравнительно раннего времени написания книги пророка Аввакума, что мы сейчас только утверждаем, но не аргументируем... Перейдем к легендам с христианским оттенком. Общее содержание их, по шести рецензиям у Schermann’a, таково 25 . Место происхождения пророка Аввакума они указывают в селении Βηζζουχ Симеонова колена (Епифаний, у Дорофея – Βηϑιτουχ, у Епифания во второй рецензии Βιδζουχ, r. anonyma – Βηϑζουχ, Исихий – Βεϑουχ, и в греческих минеях Βαιϑζαχαα). Напрасно, конечно, ищут местности, которую очень близко друг к другу, и вместе очень неодинаково отмечают указанные рецензии. |
| Augustinus Hipponensis. Contra duas epistolas Pelagianorum 4, 8, 20//PL. 44. Col. 623:10–32. Πρβλ. στον γιο Ππα Λοντα σχετικ με τις συμφορς που πληξαν την Ανατολικ Εκκλησα εξαιτας της αιρσεως του Ευτχου: Leo I. De haeresi et historia Eutychiana 7, 1//PL. 55. Col. 1145C:2–7. Τον 12 ο αι. η κφραση «νατολικ κκλησα» ρχισε να χρησιμοποιεται τακτικ απ τους δυτικος συγγραφες, οι οποοι εχαν συχν πολεμικς διαθσεις ναντι της Ορθοδξου Ανατολς. Βλ. λ.χ. Sugerius S. Dionysii. Epistula LX. Ejusdem ad eumdem et viromandensem comitem//PL. 186. Col. 1379D:4–8: «Να σας εναι πρδηλο τι δεν αμφιβλλουμε τι η Ανατολικ Εκκλησα ερημνεται εξαιτας των καθημερινν διωγμν απ τους Σαρακηνος και τους απστους…». Κατ την περιγραφ της ουνας της Λυν και των επιπτσεν της λγος γνεται περ διχασμν εντς της Ανατολικς Εκκλησας, υπρ και κατ της ουνας. Βλ. Vita sancti patriarchae Philothei 9//Δεντκης Β. Λ., Βος κα κολουθα το γου Φιλοθου (Κοκκνου) Πατριρχου Κωνσταντινουπλεως (1353–1354 κα 1364–1376) το θεολγου, ν θναις, 1971 (συχαστικα κα Φιλοσοφικα Μελται 9), σ. 70:2–8: «Τατην τν ψευδοσνοδον δεχθες Μιχαλ, κα τν Ππαν δι κεφαλν τν κκλησιν μ τν προσθκην ες τ σμβολον κα τ ζυμα, κνησε διωγμν κατ τν ρθοδξων κα γινε ταραχ μεγλη ες τν νατολικν κκλησαν, τι σοι δν δχοντο τν Λατινισμν, τιμωροντο πικρς κα πολλο φνησαν μρτυρες ες τε τ ρος το Λτρου κα θωνος, τι ποστρφων κ μης Μιχαλ βασιλες μετ το Πατριρχου Βκκου...». Joannes Eugenicus. Antirrheticus adversus decretum Concilii Florentini 6//Rossidou-Koutsou E. John Eugenikos’ Antirrhetic of the Decree of the Council of Ferrara-Florence. Nicosia, 2006. P. 25:2–3. Joannes Eugenicus. Antirrheticus adversus decretum Concilii Florentini 29//Rossidou-Koutsou E. John Eugenikos’ Antirrhetic of the Decree of the Council of Ferrara-Florence. P. 136:13. Βλ. Gennadius Scholarius. Epistulae Georgii Scholarii (ante 1450) 5//Oeuvres complètes de Georges (Gennadios) Scholarios/éd. M. Jugie, L. Petit, X. A. Siderides. Vol. 4. Paris, 1935. P. 414:32–35: «ν τ μεταξ δ ο νταθα πολειπμενοι δο πρσβεις δσουσιν ξδους, δι’ ν κα δι’ οκεων πρσβεων βασιλες τν συναγωγν ποισεται τν πατριαρχν κα τν πισκπων τς νατολικς κκλησας τοποτηρητν ατν». |
| δ. ΒΛ. ΦΕΙΔΑ, κκλησιαστικ στορα τς Ρωσας, σ. 335: Μητροπολτης Κιβου διετλεσε πρεδρος τς Πανρωσικς Συνδου το 1917, στν ποα ποκαταστθηκε Πατριαρχικς Θεσμς στ Ρωσα. ε. ΒΛ. ΦΕΙΔΑ, κκλησιαστικ στορα τς Ρωσας, σ. 348-349, ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ, «Ρωσικ κκλησα», ΘΗΕ τ. 10 στ. 1077: διατερα σημαντικ μ διορθδοξη, μλιστα, συμμετοχ εναι Σνοδος το 1945, η οποα συνταξε τον Κανονισμ διοικσεως της Εκκλησας της Ρωσας. Γρφει καθηγητς Φειδς: «Ες τν Σνοδο το 1945 λαβον μρος πατριρχης λεξανδρεας Χριστφορος, πατριρχης ντιοχεας λξανδρος Γ, πατριρχης-«καθολικς» τς κκλησας τς Γεωργας Καλλστρατος, ντιπρσωπος το πατριρχου Κωνσταντινουπλεως μητροπολτης Θυατερων Γερμανς, ντιπρσωπος το πατριαρχεου εροσολμων ρχιεπσκοπος Σεβαστεας θηναγρας, ντιπρσωπος τς Σερβικς κκλησας μητροπολτης Σκοπων ωσφ, πσκοπος ωσφ τς κκλησας Ρουμανας κ.… Σνοδος συνταξε κα τν «Κανονισμν διοικσεως τς ρθοδξου κκλησας τς Ρωσας». Σμφωνα μ τ ρθρο 19 το Κανονισμο στν ξαμελ Διαρκ Σνοδο συμμετχει ς μνιμο μλος Μητροπολτης Κιβου! πρχει πλον παραμικρ πιφλαξη σ κθε καλοπροαρετο τι Κιβου δν πγεται στν κκλησα τς Ρωσας, σμφωνα μ τν μγνωμη ποψη τν πι πνω κκλησιν; στ. ΒΛ. ΦΕΙΔΑ, «Ρωσικ κκλησα», ΘΗΕ τ. 10 στ. 1078: κατ τν καθηγητ Βλ. Φειδ, στς παρχες τς κκλησας τς Ρωσας πγεται κα τ Κεβο κα λκληρη Οκρανα καθς κα ο Μονς τς Οκρανας! π τ νωτρω στορικ στοιχεα πο παραθτει ο διος καθηγητς Βλ. Φειδς, προκπτει τι ο ν Οκραν ρθδοξοι τος τελευταους ανες συμμετεχαν σ λες τς πτυχς τς κκλησιαστικς ζως το Πατριαρχεου τς Ρωσας (μοναχισμς, θεολογικς Σχολς, διοκηση κα σ ατ τν Ι. Σνοδο, διωγμος κοκ) κα χι το Οκουμενικο Πατριαρχεου. Στις εργασες: Νικηφρου, Μητρ. Κκκου κα Τηλλυρας, Τ σγχρονο Οκρανικ ζτημα κα κατ τος θεους Καννες πλυσ του, κδ. Κντρο Μελετν . Μ. Κκκου, Λευκωσα 2020 (στο εξς: «Νικηφρου, Σγχρονο»), σ. 34 κ.ξ, π. ν. Γκοτσπουλος, Οκρανικ Ατοκφαλο, Συμβολ στν Διλογο, κδ. «Τ Παλμψηστον», Θεσσαλονκη, 2019 (στο εξς: «Γκοτσπουλος, βιβλο»), σ. 15-36 και π. ν. Γκοτσπουλος, «Οκρανικ Ατοκφαλο: Πρσκληση γι τν κκλησιαστικ ντητα πρκληση στν ντητα τς κκλησας;», ομιλα, 8.1.20, εδ (στο εξς: «Γκοτσπουλος, ομιλα), σελ. 4-7, υπρχουν πολλ στοιχεα (τα περισστερα απ την ΚΠολη!) που καταδεικνουν την πληρτητα της κανονικς δικαιοδοσας της Εκκλησας της Ρωσας επ της Ουκρανας. |
| 44. Ο αεμνηστος πρην Αμερικς Ικωβος, επιφανς οικουμενιστς, σε συνντευξ του στο Περιοδικ ΝΕΜΕΣΙΣ (Νομβριος 1995), ομολγησε τον σκοπ του ενωτικο διαχριστιανικο διαλγου, την νωση των Χριστιανικν Ομολογιν, δι να ακολουθσει η νωση των θρησκειν (θρησκευμτων). 45. Βλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνο, Ορθδοξη Οικουμενικτητα και Παγκοσμιοποηση, στον Τμο: Στα Μονοπτια της Ρωμηοσνης, Αθνα 2008, σ. 407-418. 46. «Διγγελμα του Οικουμενικο Πατριαρχεου, Προς τας απανταχο Εκκλησας του Χριστο». Βλ. Ιωννου Ν. Καρμρη, Τα Δογματικ..., II, σ. 957 επ. Πρβλ. π. Γ.Δ. Μεταλληνο, Οικουμενικ Πατριαρχεο και Οικουμενισμς, στο συλλογικ Τμο: Οικουμενισμς. Γνεση-Προσδοκες-Διαψεσεις. (Πρακτικ Συνεδρου, 20-24 Σεπτ. 2004, τ. Α’, Θεσσαλονκη 2008, σ. 233-250 (εδ: 240 επ.). 47. Βλασου Ι. Φειδ, Εκκλησιαστικ Ιστορα, π.π., σ. 605. 48. Ο καθηγητς Βλσιος Φειδς (Εκκλησιαστικ Ιστορα, σ. 606) παρατηρε μως για την επιλογ των Ανατολικν: «Οτε ο Ππας χωρς το φρνημα της Εκκλησας της Δσεως, οτε να μρος των επισκπων της Δσεως χωρς τον Ππα θα μποροσαν να εκπροσωπσουν το αυθεντικ φρνημα της Εκκλησας της Δσεως σε μια οικουμενικ σνοδο». 49. π.π., σ. 621. 50. Σιλβστρου Συροπολου, Απομνημονεματα Χ, 9 (=V. Laurend, Les «Memoires» du ... S. Syropoulos sur le concil de Florence Paris 1971, σ. 482 επ.) 51. Βλασου Ι. Φειδ, Εκκλησιαστικ Ιστορα..., σ. 610 επ. 52. Στο διο. 53. Βλ. Ιωννου Ν. Καρμρη, Ορθδοξος Εκκλησιολογα, π.π., σ. 235 επ. 54. Ο διλογος «επ σοις ροις» «καλλιεργε υποθλπει στους ετεροδξους την κρυφ ελπδα, τι μπορε να χουν αυτο το δκιο», παρατηρε ορθτατα ο θεολγος-καθηγητς κ. Παν. Σημτης (Η πατερικ στση στους θεολογικος διαλγους και ο Οικουμενικς Πατριρχης Βαρθολομαος, Τρκαλα-Αθνα, 2008, σ. 30). Συνμα διασπερεται η αμφιβολα και στους διους τους Ορθοδξους για την αλθεια της Εκκλησας τους. 55. Σιλβστρου Συροπολου, Απομνημονεματα..., IX, 11. π.π., σ. 446. 56. Το αλθητο νοεται απ την «Εγκκλιο της εν Κωνσταντινουπλει Συνδου κατ των λατινικν καινοτομιν» το 1838, ως θεοποηση του Ππα («ο παρ’ αυτν -των Λατνων- θεοποιομενος ππας). Ιωννου Ν. Καρμρη, Τα Δογματικ..., II, σ. 897. Και κατ τον π. Ιουστνο Πποβιτς, «το δγμα περ του αλαθτου του Ππα του 20ου αινος δεν εναι λλο παρ η αναγννησις της ειδωλολατρας και του πολυθεσμο. Αναγννησις της ειδωλολατρικς αξιολογας και κριτηριολογας», π. Ιουστνου Πποβιτς (μετφρ. π. Αθανασου Γιφτιτς), νθρωπος και Θενθρωπος, Μελετματα Ορθοδξου Θεολογας, Αθναι 19702, σ. 150. Ο Καθηγητς Ιωννης Καρμρης, δεχμενος την μεση σνδεση πρωτεου και αλαθτου του Ππα, παρατηρε: «Τα συγκροτοντα τον παπικν θεσμν δο δγματα του πρωτεου και του αλαθτου εναι απαρδεκτα υπ της Ορθοδξου Καθολικς Εκκλησας» Ορθδοξος Εκκλησιολογα, σ. 621). Εναι δε τα δγματα αυτ «το κυριτερον ατιον της θλιβερς διαιρσεως της Ανατολικς και της Δυτικς Εκκλησας...» (σ. 645). |
|
|
